Chapter 3

After he left, I sighed and face-palmed. Sa dinami-dami ng pupwedeng sabihin iyon pa ang napili ko. I should've stopped myself from bursting out. I should know my place, hindi na kami katulad noon na pupwedeng sabihin kung anong gustuhin. 

I was just really jealous. Kung siya noon ay nagagalit kung may nalapit sa aking lalaki, ganoon din ang nararamdaman ko ngayon kaya hindi niya ako masisisi. 

And who even told him to go here? Palagi na lang siyang napasok sa opisina ko ng hindi nagsasabi o kahit kumakatok man lang. Yes, given that he somehow owned this place because he's the Mayor but how about my own privacy, right?

Hindi ko na napansin kung ilang oras na ang lumipas na nakatulala lang ako sa kawalan. My frustration is still here. I don't want what he's doing. I'm trying my best to stop myself from hoping here. Noong unang araw ko pa lang dito ay napagpasyahan ko ng itigil 'yon dahil sa ganitong ugali niya. But him doing this caring thing can easily swayed me. Kung iniisip niyang pahirapan ako, hindi niya na kailangan pang galingan o mag-abala pa dahil sa simpleng pagtrato niya lang sa akin ng katulad ng kanina ay nahihirapan na ako. 

I snapped out from my thoughts when I heard a knock on my door. I'm sure it's not Aaren because I am just thinking a while ago how he always barged in here without a notice. 

I lazily walk towards the door and opened it. Otomatikong tumaas ang isa kong kilay nang makita kung sino ang nasa harapan ng pintuan ng opisina ko. 

What is she doing here? Kung may nakalimutan man siyang gamit ay dapat doon siya sa opisina ng Mayor nagpunta at hindi dito. 

"What do you need, Miss?" I asked confusedly. I know that's too straightforward to asked but I can't think of any question that will suit her visiting here. 

Walang salitang naglakad siya papasok ng opisina ko kahit hindi ko pa siya pinapaunlakan. Isn't good manners are thought to rich people like them? Nagkapera rin naman ako pero hindi ganyan ang naging ugali ko. 

I have enough money to brag but I didn't even think about doing it not like them who's always making other people intimidated just because they're rich, they have money.

Nakakalungkot na pera na ang ginagawang sukatan ngayon para makatanggap ng respeto. Nakakalungkot na pera na ang basehan ngayon para makita kung gaano ka katagumpay sa buhay. 

Prenteng umupo siya sa upuang kinauupuan ko kanina. Walang ibang mauupuan dito kung hindi iyon. Imbis na suminghal ay binigyan ko siya ng isang malawak na ngiti. Nakakahiya naman kasi sa kanya, baka umiyak pa kapag natarayan. Magsumbong pa sa Pedro'ng iyon at pagtulungan ako. 

"What are you still doing here?" She asked that made my brow furrowed. Anong sinasabi niya? Hindi lang pala siya walang respeto, may sira din ang utak. 

Sekretarya ako dito at alam kong halata naman iyon dahil pinagsilbihan ko sila kanina. Akala ko matatalino ang mga mayayaman, 'yong iba lang pala. Pinagkaitan siya. 

I know I am thinking harsh now but I can't stop myself. Not just because I am jealous at her but because I saw how she's lacks respect in her body. Siya na nga ang may ganang pumasok dito ay siya pa ang may ganang magtaray at baka mamaya'y mag-inarte pa. 

"What do you mean, Miss?" I asked calmly. I don't know her, but I saw her a while ago so I think that's enough for me to know her? Ewan ko, naguguluhan na ako. Parehas sila ni Aaren, bwisit ngayong araw. 

"Matagal na kayong hiwalay ni Aaren hindi ba?" She asked with an arched brow. 

I stopped myself from grimacing and raising a brow. Kung nasa labas kami ng building na 'to ay siguradong natarayan ko na siya. Nasa trabaho ako kaya kailangan kong maging propesyonal. Hindi naman ako pinalaki ng magulang ko na mababaw, baka siya pinalaking ganoon. 

"Iyan lang ba ang pinunta mo rito? Kung sasagutin ko ba iyang tanong mo ay mabubuhay ka ng payapa?" Sarkastiko ngunit kalmado kong sabi. You won't notice that I am talking sarcastically because I am talking calmly with a huge smile on my face. 

Ang sabi ni Mama, ngiti ang pinakamabisang panlaban sa mga taong ma-a-attitude na tulad nitong babae nasa harapan ko. 

"I am asking you, don't talk to me like that." She hissed. 

I almost rolled my eyes but I refrained myself from doing so. Hindi lang pala sila sa kayamanan nagkakapare-pareho, sa ugali rin. 

"Matagal na kaming hiwalay ni Mayor, Miss. And I am here because I am working as his secretary." Mukhang tatanga-tanga ka kasi at hindi nakikita iyon. 

Gustong-gusto kong idagdag 'yon pero katulad ng mga unang ginawa ko, pinigilan ko. I may be calm and collected like this outside but my mind are talking shit about her and cursing her nonstop. Hindi na lang umuwi sa bahay niya at doon maghasik ng dilim. Idadamay pa ako sa problema niya. 

"Why are you working here then?" She sarcastically laughed and look at me from head to toe. "To seduce him? To get money? For what?" 

I sighed heavily and mimicked her move. I look at her from head to toe. I didn't saw the half of her body because she's sitting on my chair and a table is in between us. 

I pursed my lips and chuckled sarcastically. "Hindi ko alam na ipinapasa na pala ang intensyon ngayon." 

I mean it. Wala akong pakialam kung mag-inarte siya dito dahil sa mga sinasabi niya ay hindi ko mapipigilan ang sariling kong lumaban. When I was with my friends, I am their protector. When I became friends with Janpzy, I became her protector. Hindi pwedeng tatahimik lang ako dito, kung ang iba ay nagagawa kong protektahan, gagawin ko rin iyon sa sarili ko. I'm not like the old Bethylia who's always hiding at someone's back kapag kinakanti. 

"What?!" She gasped in disbelief. 

I raised a brow and crossed my arm. "And can you please get your ass out of my chair. Hindi kita pinaunlakan sa pagpasok dito, at lalong hindi sa pag-upo diyan sa upuan ko. Kung iniisip mong iyon ang intensyon ko sa pagtatrabaho ko dito ay bahala kang isipin iyon hanggang sa hindi ka na makatulog at mabaliw."

Kapag nagsalita pa siya ulit ay hindi na ako magsasalita. Kailan ba nakausap ng matino ang mga may sira sa utak? Mga kaibigan ko nga hindi masaway ng isang beses, kaunting sira pa lang ang mayroon doon ah, ito pa kaya na mukhang malala na. 

"How dare you?! This is not even yours! Hiram mo lang 'to. Ang lahat ng nandito at kahit ang mga oras na ibinigay sa'yo ni Aaren ay hiram mo lang din. Ang kapal ng mukha mong pagsalitaan ako ng ganyan! Who are you anyway? Isa ka lang namang sekretarya wannabe na gumagawa ng paraan para makuha muli ang loob ng Mayor dito!"

Instead of talking back, I just nodded and smiled at her. Sino ako? Ako si Bethylia Monteamor, Bethylia na kahit kaunting oras ay naulanan ng pagmamahal ni Aaren. Hiram ang oras? Ayos lang, at least ako, nabigyan niya ng oras. Siya ba? Nabigyan kahit kaunti no'n? Tingin ko ay hindi dahil hindi naman siya aakto ng ganyan dito kung nabigyan siya noon ng kahit kaunti. 

Hindi ko maintindihan kung bakit bumababa ng ganito kababa ang mga babae para lang makuha o mapansin ng mga lalaking gusto nila. We are girls, women. We should be powerful, minsan na tayong minaliit ng mga lalaki, kailangan pa bang patunayan 'yong tingin na 'yon sa paggawa ng mga ganitong bagay? 

Minsan ko nang hinayaan ang sarili kong magpaalipin sa lalaki, saan ako dinala noon? Wala, nandito pa rin ako, hindi makaahon sa lupang kinasasadlakan dahil patuloy pa ring nagpapaalipin sa lalaking iyon.

"Miss, kailangan ko pang mag trabaho, kung wala na kayong kailangang iba sa akin, pwede bang umalis na lang kayo?" I asked calmly, the truth is I have no work to do than to assist Aaren everytime and to check and remind him his schedules. 

Before she can even storm out of the room, Aaren walk in and look at us confusedly. I place and clasped my hand in front and bow slightly to acknowledge his presence. 

I automatically arched a brow when the woman suddenly started crying on Aaren's chest and telling him unrealistics stories that I know he'll believe eventually. Kailan ba siya naniwala sa akin? Wala akong maalalang pagkakataong nangyari iyon. Sa ilang taong pagsasama namin ay walang araw na hindi niya kinuwestiyon ang nararamdaman ko sa kanya katulad ng pagkuwestiyon sa akin ng ibang tao. 

Hindi na ako magugulat kung mas papaniwalaan niya ang babaeng iyan kahit wala pa siyang naririnig na kahit ano mula sa bibig ko. 

"I was just asking her but she started shouting at me." The woman cried. 

Nanatili ako sa kinatatayuan ko habang may mapait na ngiti sa labi at nakatitig sa kawalan. Believe her, that's what you're good at. I'm used to it. Tingin ko naman ay hindi na magiging ganoon kasakit kung siya ang pipiliin mong paniwalaan. 

"What did you do, Bethylia?" He asked firmly. 

See? Ako kaagad ang may kasalanan. Sabagay, hindi naman halatang puro kasinungalingan ang nalabas sa bibig ng babaeng nasa bisig niya ngayon at pinapagaan ang pakiramdam. 

I smiled bitterly at myself and bit the inside of my cheeks to stopped myself from crying. Alam ko naman na mangyayari ito, bakit ganito pa rin kasakit? Hindi pa rin ba ako nasasanay? Gusto ko na lang maging manhid para kahit ilang beses siyang gumawa ng bagay na ikakasakit ko ay wala na akong pakiramdam. Hindi na ako masasaktan ng ganito. 

Kung ako ba ang naunang magsumbong sa kaniya ng ganyan ay gagawin niya 'yan? Malamang hindi. He'll still asked someone and then belive them afterwards. Ganoon siya, e. Ganoon siya noon at kahit ngayon. 

I look at the watch on my wrist and glanced at them with a smile. 

"Tapos na ang oras ng trabaho ko dito, Mayor. I'll go now." I said not minding his glare and question. I look at the woman at his chest and smiled at her. 

Sana masaya kayo. 

I immediately got my things on my table and slightly bowed at them before storming out of the room. Wala akong ibang makakapitan ngayon kung hindi ang sarili ko dahil wala naman ang mga kaibigan ko dito. My family's not here too. I am alone at the house. Mag-isa na namang iiyak katulad ng mga nakalipas na taong iniiyakan ko ang naputol na relasyon namin. 

Ayokong pagsisihan iyon lahat pero sa lahat ng nangyayari ngayon, parang gusto ko na lang iyong gawin. 

I saw Helena walking out too but I didn't bother to call her. I don't want to answer questions right now. I am so close to breaking down. Kaunti na lang ay tutulo na ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan ang pagbagsak. Nalalasahan ko na rin ang dugo sa loob ng bibig ko dahil sa pagkagat sa loob ng pisngi dahil sa pagpipigil na magmukhang mahina sa harapan nila. 

Nakakapagod din pala magmahal. Kung noon naiintindihan ko pa ang mga ganitong bagay, ngayon hindi na. Hindi ko alam kung saan ako nagkamali, hindi ko alam kung saan pa ako kukuha ng sagot kung bakit lahat ng ito nangyayari sa akin. 

Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari sa kagustuhan kong makita siya ay sana hindi ko na lang sinubukan. 

I walked alone towards my house. Hindi naman iyon kalayuan at ayokong mamasahe dahil lalo lang akong maiiyak. Baka magaya pa ako doon sa mga palabas na ngumangawa sa taxi. Nakakahiya iyon. 

Before I can even opened our gate a grip on my hamd stopped me. I sighed heavily to stopped my emotions and face him with a smile. Alam kong siya iyon dahil sa amoy at presensiya pa lang ay kilalang - kilala ko na siya. 

"Yes, Mayor? May nakalimutan pa ba akong gawin?" I asked him like I am perfectly okay. 

Magaling din pala akong artista kung nagkataon. Siguradong maraming madadala sa mga pinapakita kong emosyon. Marami naman sigurong pera doon hindi ba? Iyon naman ang palagi nilang sinasabi sa akin, e. Mukha akong pera. 

"Bethylia.." He tonelessly called. 

I widened my eyes while staring at him, asking what he needs using my eyes. Natatakot akong magsalita dahil baka bigla na lang bumuhos lahat ng tinatago kong emosyon sa loob ko. 

He seems hesitant to talk so I withdraw my hands from his grip and smiled at him. 

"Papasok na ako, gusto ko ng matulog." I said but before I can even turn my back, he held my waist and dragged me close to him for a hug. 

I close my eyes tightly and clench my fist. Ano na naman ba 'to? Hihilain niya na naman ako palapit tapos kinabukasan itutulak niya ulit ako palayo? I'm tired of his games. Hindi ko na alam kung ano pa ba ang dapat kong gawin. 

"I'm sorry, I'm sorry baby." He whispered while softly caressing my hair. 

The tears that I am trying hard to prevent from falling, falls wrecklessly from my eyes. I sobbed like a kid on his chest while punching him with all my strength. 

"Ang sama sama mo! Ayoko na sa'yo!" Iyan ang paulit-ulit kong sinasabi habang umiiyak. 

That's what I am saying but my heart feels the opposite. It feels good crying in his arms, I felt like someone's holding me to prevent me from falling on the ground but I won't admit it because I am hurt, fucking hurt.

"I'm sorry, I'm sorry, please stop crying." He softly uttered. 

I wiggled from his hug and glared at him. "Ikaw ang may dahilan nito! Patigilin mo!" I furiously uttered. 

Wala na akong pakialam kung magalit siya, galit din ako. Galit ako sa kanila ng babae niya. Bwisit talaga sila ngayong araw.

"Why didn't you even explained yourself?" He asked furiously. 

I looked at him in disbelief and took a step backward. 

"Para saan pa?" I answered bitterly. "Maniniwala ka ba sa akin kung ginawa ko iyon?" 

I didn't wait for him to talk. I raised my hand and made him face my palm. 

"No, hindi ka maniniwala. Katulad ng palagi mong ginagawa noon." I uttered while tears are streaming down on my face. 

"Kahit anong sabihin ko ay iba pa rin ang paniniwalaan mo. Doon ka magaling 'di ba? Ang gawin akong etsapwera at sinungaling na babae?" 

I bitterly wipe the tears on my cheeks and stared at him. "Kahit ang rason ng galit mo sa akin, ni hindi mo inalam kung totoo ba o totoo lang para sa iyong sa inyong lahat." 

I averted my eyes from him and for the ninth time took a step backwards. 

"Nakakapagod kang mahalin, Aaren." I whispered bitterly. "Akala ko magiging maayos pa ang lahat. Umasa ako. Kahit wala na akong aasahan ay umasa ako." 

He tried to step forward but he can't because everytime he'll do that, I'll took a step backward. Siguro nararamdaman niya na ang nararamdaman ko noon hanggang ngayon. Kada pipilitin kong umabante, pilit din siyang aatras palayo sa akin. 

"I'm sorry, I can't do this job anymore. I quit." I said before turning my back on him.