Chapter 7

Chapter 7

Lumipas ang mga araw at lagi akong dumadalaw kay Aerol. Tuwing pauwi ito galing sa school, ako ang sumusundo. Kahit nakuha na ni Mikaela ang kustodiya ng bata, hindi niya ako pinagbawalan na dumalaw at makasama ang aking anak.

Ngayon ay ako ang kumuha sa kanya sa school.

"Diba si John Troy Enriquez 'yan?" sabi ng isang ginang sa kasamahan nitong magulang.

"Oo nga, siya nga," sagot ng isa pang magulang. "Siya yung laging sumusundo kay Aerol," sambit sa isang ginang.

Habang papalapit ako kay Aerol, narinig ko ang kanilang usapan pero hindi ko na ito pinansin. Ang mahalaga ay makita ko ang anak ko at masiguradong maayos siya.

"Papa!" sigaw ni Aerol, habang tumatakbo papunta sa akin.

"Anak, kamusta ang araw mo?" tanong ko, habang niyayakap siya.

"Okay naman po, Papa. May bago kaming lesson kanina at ang saya-saya," sagot niya, habang ngumingiti.

"Ang galing naman ng anak ko. Tara na, uwi na tayo," sabi ko, habang hawak ang kanyang kamay.

Habang naglalakad kami papunta sa kotse, hindi ko maiwasang mapangiti. Kahit na hindi na kami magkasama ni Mikaela, masaya ako na pinapayagan niya akong makasama si Aerol. Alam kong mahalaga para sa anak namin na nararamdaman niya ang pagmamahal ng parehong magulang.

"Papa, pwede po ba tayong dumaan sa park?" tanong ni Aerol, habang tumitingin sa akin ng may kislap sa kanyang mga mata.

"Syempre naman, anak. Basta't ikaw, walang problema," sagot ko, habang pinipilit na maging masaya para sa kanya.

Pagdating namin sa park, naglaro si Aerol habang pinagmamasdan ko siya mula sa isang bench. Sa mga sandaling iyon, naramdaman ko ang tunay na kaligayahan. Alam kong kahit anong mangyari, gagawin ko ang lahat para sa kaligayahan ng aking anak.

Habang pinapanood ko siyang tumatakbo at naglalaro, napagtanto ko na kahit hindi na kami buo bilang pamilya, may pag-asa pa rin na maging masaya at puno ng pagmamahal ang aming buhay. At sa bawat araw na lumilipas, mas lalo kong nararamdaman ang pagmamahal ko sa aking anak ang aking taga-pagmana.

Binilhan ko si Aerol ng snack para pagkatapos maglaro ay may makakain siya.

"Anak, may dala akong snack para sa'yo. Halika dito at magpahinga ka muna," tawag ko kay Aerol habang inaabot ang maliit na bag ng kanyang paboritong pagkain.

"Salamat, Papa!" sabi ni Aerol, habang tumatakbo papunta sa akin at umupo sa tabi ko sa bench.

Habang kumakain siya, pinagmamasdan ko ang kanyang masayang mukha. Ang bawat ngiti at tawa niya ay nagbibigay sa akin ng kasiyahan at kapayapaan.

"Papa, ang sarap ng dala mong snack. Pwede po ba tayong pumunta dito ulit bukas?" tanong ni Aerol, habang ngumunguya.

"Syempre, anak. Basta't ikaw, walang problema," sagot ko, habang hinahaplos ang kanyang buhok.

Habang nag-uusap kami, dumaan ang ilang mga magulang na may kasamang mga anak. Ang ilan sa kanila ay napapatingin sa amin at ngumingiti, marahil ay natutuwa na makita kaming mag-ama na masaya.

"Papa, pwede po bang maglaro pa ako saglit?" tanong ni Aerol matapos niyang maubos ang kanyang snack.

"Oo naman, anak. Basta't mag-ingat, ha?" sagot ko, habang pinagmamasdan siyang tumakbo pabalik sa playground.

Habang naglalaro si Aerol, hindi ko maiwasang mapagtanto kung gaano kahalaga ang mga sandaling ganito. Ang bawat oras na magkasama kami ay isang biyaya, at gagawin ko ang lahat para masiguradong masaya at ligtas siya.

Sa mga sandaling iyon, naramdaman ko ang tunay na kahulugan ng pagiging magulang. Alam kong marami pa kaming haharapin ni Aerol, pero handa akong harapin ang lahat ng iyon basta't magkasama kami. Ang bawat ngiti at tawa niya ay nagbibigay sa akin ng lakas at inspirasyon upang maging mas mabuting ama para sa kanya.

Hindi ko napansing napangiti pala ako habang nakatingin sa aking anak na naglalaro. Sa mga sandaling iyon, naramdaman ko ang tunay na kaligayahan at pagmamahal na dulot ng pagiging magulang.

Maya-maya pa, lumapit si Aerol sa akin, pawisan at hingal pero halatang masaya. "Papa, ang saya-saya po dito! Salamat po sa pagdala sa akin dito," sabi niya, habang niyayakap ako.

"Anak, basta't ikaw, lagi akong nandito para sa'yo. Masaya akong makita kang masaya," sabi ko, habang niyayakap siya pabalik.

"Papa, pwede po ba tayong bumili ng ice cream?" tanong niya, habang nakatingin sa akin ng may kislap sa kanyang mga mata.

"Syempre, anak. Tara, punta tayo sa tindahan ng ice cream," sagot ko, habang hawak ang kanyang kamay.

Habang naglalakad kami papunta sa tindahan ng ice cream, hindi ko maiwasang mapangiti. Sa bawat hakbang, naramdaman ko ang bigat ng responsibilidad bilang isang ama, pero kasabay nito ay ang kasiyahan na dulot ng pagmamahal sa aking anak.

Pagdating namin sa tindahan, pinili ni Aerol ang kanyang paboritong flavor. "Papa, gusto ko po ng chocolate," sabi niya, habang tinuturo ang display ng ice cream.

"Isang chocolate ice cream para sa aking anak," sabi ko sa tindera, habang inaabot ang bayad.

Habang kumakain si Aerol ng kanyang ice cream, pinagmamasdan ko siya at naramdaman ko ang tunay na kahulugan ng pagiging magulang. Ang bawat ngiti at tawa niya ay nagbibigay sa akin ng lakas at inspirasyon upang maging mas mabuting ama para sa kanya.

"Papa, ang sarap po ng ice cream. Salamat po," sabi ni Aerol, habang ngumingiti ng malawak.

"Walang anuman, anak. Basta't ikaw, lagi akong nandito para sa'yo," sagot ko, habang pinupunasan ang natitirang ice cream sa kanyang pisngi.

Pagsapit ng alas-singko (5:00) ng hapon ay agad kaming umalis upang ihatid si Aerol sa bahay ng kanyang ina sa isang mansyon.

Habang nasa biyahe, tahimik lang si Aerol, pero paminsan-minsan ay tinitingnan niya ako at ngumingiti. "Papa, salamat po sa masayang araw na ito," sabi niya, habang hawak ang aking kamay.

"Walang anuman, anak. Basta't ikaw, lagi akong nandito para sa'yo," sagot ko, habang pinipisil ang kanyang kamay.

Pagdating namin sa mansyon, sinalubong kami ni Mikaela sa pintuan. "Kamusta kayo, Aerol? Nag-enjoy ba kayo?" tanong niya, habang niyayakap ang aming anak.

"Opo, Mama! Ang saya-saya po namin ni Papa. Naglaro po kami sa park at kumain ng ice cream," sagot ni Aerol, habang masayang nagkukwento.

"Salamat, John, sa pag-aalaga kay Aerol," sabi ni Mikaela, habang tinitingnan ako ng may pasasalamat.

"Walang anuman, Mikaela. Masaya akong makasama si Aerol," sagot ko, habang ngumingiti.

"Papa, pwede po ba tayong maglaro ulit bukas?" tanong ni Aerol, habang nakatingin sa akin ng may kislap sa kanyang mga mata.

"Syempre, anak. Basta't ikaw, walang problema," sagot ko, habang niyayakap siya ng mahigpit.

"Goodnight, Papa. I love you," sabi ni Aerol, habang humahalik sa aking pisngi.

"Goodnight, anak. I love you too," sagot ko, habang pinipigilan ang luha sa aking mga mata.

Habang papalayo ako sa mansyon, naramdaman ko ang bigat ng pangungulila, pero kasabay nito ay ang kasiyahan na dulot ng pagmamahal sa aking anak. Alam kong kahit anong hirap ang pagdaanan namin, basta't magkasama kami, kakayanin namin lahat.