Ep. 1

Ep. 1

“น้าเอ๋ย...เหมยปวดท้อง..ฮือ..” เสียงร้องโอดโอยของหลานสาวตัวน้อย..ปลุกฉันให้ตื่นขึ้นในกลางดึก..มือเล็กๆขาวๆของดอกเหมยกุมมือฉันไว้แน่น..ใบหน้าขาวนวลเนียนที่มีเลือดฝาดอยู่เป็นนิจ..กลับซีดเผือดจนน่าตกใจ..

“เหมย..เดี๋ยวน้าเอ๋ยจะพาไปโรงพยาบาลนะ..” ด้วยอารามตกใจฉันอุ้มร่างเล็กไว้แนบอก..คว้ากุญแจรถวิ่งออกไปนอกบ้าน..เปิดประตูรถค่อยๆวางหลานสาวตัวน้อยลงที่เบาะหน้าคาดเข็มขัดนิรภัย..ส่วนตัวเองก็พุ่งพรวดเข้ามานั่งที่คนขับและบึ่งรถออกไปทันที..โชคดีที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลรัฐที่อยู่ใกล้ที่สุดแทบไม่มีผู้ป่วยเลย..พอจอดรถเสร็จฉันก็อุ้มดอกเหมยไปที่หน้าห้องฉุกเฉินทันที..

“คุณแม่..น้องเป็นอะไรมาคะ” พยาบาลสาวทำการซักประวัติ..หลังจากที่ส่งตัวหลานสาวไปพบแพทย์ประจำห้องฉุกเฉินแล้ว..และฉันก็ไม่ได้สนใจจะแก้ตัวว่าไม่ใช่แม่ของเด็กแต่อย่างใด..

“น้องปวดท้องค่ะ ในรถก็มีอาเจียนด้วย” ระหว่างทางนอกจากอาการปวดท้องแล้ว..ดอกเหมยยังอ้วกไม่หยุด..ฉันกลัวจนแทบขับรถไปต่อไม่ไหว..กลัวหลานสาวจะเป็นอะไรไป..หัวใจของฉันคงแหลกสลาย..

“เดี๋ยวคุณหมอจะออกมาตรวจอาการนะคะ” พยาบาลสาวคนเดิมเดินเข้าไปในห้องพักแพทย์เวรห้องฉุกเฉิน..ฉันนั่งกุมมือหลานรักด้วยความเป็นห่วง..ดอกเหมยเพิ่งจะหยุดอาเจียนเมื่อตะกี้..มือเล็กๆป้อมๆกุมท้องด้วยความเจ็บปวดจนฉันแทบอยากจะเจ็บแทน..ร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์เดินออกมาจากห้องพักแพทย์..ครึ่งของใบหน้าของหมอหนุ่มปิดด้วยแมสค์..ฉันไม่ได้สนใจจะมองมากนักเพราะใจของฉันจดจ่ออยู่กับอาการเจ็บป่วยของหลานสาว..

“จากการตรวจเบื้องต้นน่าจะเป็นอาการอาหารเป็นพิษนะครับ..หมอจะให้เกลือแร่ผงเพราะอาการที่ตามมาของอาการอาหารเป็นพิษคนไข้จะมีอาการท้องเสีย..ให้ดื่มน้ำเกลือแร่..ก็น่าจะไม่เป็นอะไรมากครับ” เสียงทุ้มนุ่มที่แสนจะคุ้นเคยของแพทย์เวรทำใจฉันสั่นอย่างบอกไม่ถูก..จนต้องเงยหน้าขึ้นมามอง..วินาทีที่เราสบตากัน..ฉันรู้สึกสมองอื้ออึงประมวลผลไม่ได้..ความทรงจำในอดีตแล่นเข้ามาเป็นฉากๆ..

 ' อัปสรแปลว่านางฟ้า..เอ๋ยจะเป็นนางฟ้าของมาร์คตลอดไป  ' ประโยคนี้ก้องอยู่ในหัวของฉันเหมือนเพลงที่เปิดรีมิกซ์วนไปมาเกือบร้อยรอบ..หมอหนุ่มถอดแมสค์ออกใบหน้าขาวจัดที่แสนจะหล่อเหลาที่การันตีด้วยตำแหน่งอดีตเดือนของมหาวิทยาลัย..ก็ตกตะลึงที่เจอฉันไม่แพ้กัน..

“เอ๋ย / มาร์ค” และเราก็พูดออกมาพร้อมกัน..จากนั้นฉันและหมอมาร์คก็เล่นเกมจ้องตากันอยู่นานร่วมสิบนาที..

“น้าเอ๋ย..เหมยอยากกลับบ้าน” กระทั่งมือเล็กๆของดอกเหมยเกาะเกี่ยวชายเสื้อฉันเบาๆ ฉันจึงได้สติหันกลับมาสนใจหลานสาวตัวน้อย..

“ขอบคุณนะคะคุณหมอภาวิชญ์” ฉันค้อมศีรษะและพยายามสลัดภาพในอดีตออกจากความคิด..และเรียกหมอหนุ่มด้วยชื่อจริงอย่างห่างเหิน..ถ้าเรียกชื่อจริงพร้อมนามสกุลต่อท้ายฉันก็จะทำ..

“ไปค่ะคนเก่งของน้าเอ๋ยกลับบ้านกัน” ฉันอุ้มดอกเหมยอย่างทุลักทุเลเพราะตัวของหลานสาวก็ไม่ใช่เล็กๆ..ตอนที่อุ้มขึ้นรถด้วยความตกใจและกลัวจนทำอะไรไม่ถูก..จึงแบกดอกเหมยได้อย่างสบายๆ..มือหนาของหมอหนุ่มเข้ามาช้อนร่างเล็กของเด็กน้อยแนบอก..

“เดี๋ยวมาร์คช่วย เอ๋ยอุ้มไม่ไหวหรอก” หมอมาร์คแทนตัวเองด้วยชื่ออย่างเคยและเรียกฉันอย่างสนิทสนมเหมือนครั้งที่เราเคยคบกัน..

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดิฉันอุ้มหลานสาวเองได้” ฉันต้องแสดงจุดยืนให้เขาเห็นว่าฉันไม่ได้อาลัยอาวรณ์กับอดีตที่เคยหวานชื่นและลงท้ายด้วยความขมขื่นนั้นเลย..

“เอ๋ย..ทำไมทำตัวห่างเหินกับมาร์คอย่างนั้นทั้งที่เราเคย..” ก่อนที่อดีตแฟนหนุ่มจะพูดจบ..

“หยุด!!!” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาดังพอดู..จนดอกเหมยตกใจ..

“น้าเอ๋ยเป็นอะไรคะ” หลานสาวตัวน้อยตะเกียกตะกายลงมาจากอ้อมอกของหมอมาร์คเพราะเห็นฉันทำหน้าไม่พอใจและทำตัวไม่เป็นมิตรกับหมอหนุ่ม..

“น้าเอ๋ยขอโทษ..น้าเอ๋ยไม่ได้ตั้งใจพูดเสียงดังนะคะ เรากลับบ้านกันดีกว่า..ไว้ดอกเหมยหายดี น้าเอ๋ยจะพาไปกินไอศกรีมที่ห้างนะคะ” ฉันเห็นดวงตากลมโตใสแจ๋วที่กำลังมองด้วยความสนใจว่าทำไมฉันถึงพูดกับหมอมาร์คเสียงดัง..จึงรีบปรับโทนเสียงและใบหน้าให้เป็นปกติทันที..

“ดอกเหมยขอชวนคุณน้าหมอไปด้วยได้ไหมคะ..คุณน้าหมอช่วยชีวิตของดอกเหมยไว้” หลานรักของฉันซึ่งสนิทกับคนอื่นยาก..กลับประทับใจและถึงขั้นชวนหมอหนุ่มที่พึ่งเคยเจอหน้าไปกินไอศกรีมด้วย..

“ตอนนี้กี่โมงแล้วคะคนเก่ง” ฉันกดหน้าจอมือถือให้ดอกเหมยดูนาฬิกา..

“ห้าทุ่มค่ะ..”

“ห้าทุ่มปกติดอกเหมยทำอะไรที่บ้านคะ” ฉันถามต่อ..ใบหน้าเล็กๆนิ่งคิด

“นอนค่ะ..”

“ขนาดตอนนี้เป็นเวลานอนคุณหมอยังทำงานเลยค่ะ..แล้วแบบนี้จะไปทานไอศกรีมกับเราได้ยังไงคะ..”

“ช่วงวันเสาร์คุณน้าว่างตอนบ่าย..บ่ายวันเสาร์คุณน้าหมอจะเลี้ยงไอศกรีมดอกเหมยดีไหมครับ” ร่างสูงของหมอมาร์คนั่งลงต่อหน้าหลานสาวของฉัน..ใบหน้าหล่อเหลาแย้มยิ้ม..เป็นรอยยิ้มเดียวกันพร้อมกับพูดประโยคนั้น..

 ' อัปสรแปลว่านางฟ้า..เอ๋ยจะเป็นนางฟ้าของมาร์คตลอดไป  ' และนั่นทำให้ฉันรู้ว่า..คำว่าตลอดไปมันไม่มีจริง..

ฉันแค่นยิ้มกับตัวเองอย่างขมขื่น..

“ได้ไหมคะน้าเอ๋ย..ดอกเหมยอยากให้คุณน้าหมอไปด้วย” มือเล็กของหลานสาวเขย่าแขนของฉันอย่างกระตือรือร้น..ใบหน้าเล็กๆนั้นยิ้มอย่างดีใจ..ทำไมดอกเหมยต้องมาถูกชะตากับหมอมาร์คด้วยนะ..ฉันรู้สึกเหมือนโดนแย่งความรักหลานสาวตัวน้อยที่ฉันฟูมฟักมากับมือหันไปสนใจคนอื่น..ดวงตาสีเข้มสบตาฉันอย่างขอคำตอบ..พร้อมๆกับดวงตากลมโตของหลานสาว..จนฉันถอนหายใจด้วยความหนักหน่วงในใจ..แค่ครั้งเดียว..ครั้งเดียวเท่านั้น..ที่เขาจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดหลานของฉัน..ฉันบอกกับตัวเองในใจ

“ก็ได้..” พอฉันตอบออกมา..ทั้งอดีตแฟนหนุ่มและดอกเหมยก็แทบจะกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ..

“งั้นบ่ายวันเสาร์ มาร์คไปรับเอ๋ยที่บ้านนะ ส่งโลเคชั่นมาสิ..เอ่อ..ขอเบอร์ ขอแอดไลน์ด้วยนะ” มือหนาขาวนวลเนียนเหมือนกับคนไม่เคยออกกลางแจ้ง..ส่งมือถือตัวเองให้ฉัน..

“เจอกันที่ห้างเลยค่ะคุณหมอภาวิชญ์ บ่ายโมงที่ร้านไอศกรีมหาไม่ยากหรอกค่ะ” ฉันเปิดประตูรถและอุ้มดอกเหมยวางลงที่เบาะหน้า..

“เอ๋ย...ทำไมเอ๋ยต้องทำตัวห่างเหินกับมาร์ค” น้ำเสียงทุ้มเจือไปด้วยความรู้สึกตัดพ้อต่อว่า..

“คุณหมอภาวิชญ์คะ เราแค่เคยสนิทกันเท่านั้น..หยุดเรียกชื่อเล่นของฉันอย่างสนิทสนมแบบนั้นซะที..” พอปิดประตูรถ..ฉันจึงกล้าที่พูดต่อหน้าเขาโดยที่ไม่ต้องสนใจความรู้สึกของหลานสาว..

“เอ๋ย..มาร์คขอโทษนะ..มาร์คไม่เคยลืมเอ๋ยซักนาทีเลยนะ” มือหนาถือวิสาสะกุมมือฉันไว้แน่น..และเกือบจะตกหลุมพรางกับคำพูดหวานๆนั้น..สิ่งที่หมอหนุ่มทำไว้กับฉันมันเหมือนรอยแผลที่บาดลึก..และแก้วที่เคยมีรอยร้าวนั้นไม่อาจประสานคืนมาได้สนิทใจ..

“ดิฉันเองก็..ไม่เคยคิดถึงคุณหมอภาวิชญ์แม้สักวินาทีเดียวค่ะ” ฉันยกยิ้มที่มุมปากและแกะมือที่อดีตคนรักกุมไว้แน่นหนึบออก..ฉันจะไม่มีวันกลับไปให้ความรักครั้งเก่าทำร้ายอีกต่อไปแล้ว..ไม่มีวัน..