Ep. 6

Ep. 6

Mommy Linjong talks

หลังจากลูกชายหัวแก้วหัวแหวนขอกลับไปทำงานโดยฝากเด็กหญิงตัวน้อยๆไว้กับฉัน..ฉันมองร่างเล็กๆนั้นอย่างพิจารณา..ใบหน้าเล็กขาวนวลเนียนอมเลือดฝาดธรรมชาติ..ดวงตากลมโตรับกับคิ้วโก่งราวกับวาดไว้..จมูกเล็กๆที่โด่งเป็นสันนั่นอีก..โตขึ้นคงไม่ต้องศัลยกรรมให้เสียเงิน..ที่สำคัญยังมีปากบางอมชมพูเหมือนคนสุขภาพดี..จะว่าไปหน้าตาของอาดอกเหมยก็คล้ายๆกับเอ๋ย..อาจเพราะหมอมาร์คบอกว่าเด็กคนนี้เป็นหลานสาวของอาเอ๋ยนั่นเอง..

“แม่หนูลื้ออยากกินอะไร..เดี๋ยวฉัน..เอ่อ..อาม่าจะให้ไปซื้อให้” ฉันแทนตัวเองว่าอาม่าเพราะนึกเอ็นดูเด็กน้อยเด็กอะไรก็ไม่รู้น่ารักน่าเอ็นดูจนฉันอยากได้เป็นหลานจริงๆ..รอแต่หมอมาร์คเมื่อไหร่จะแต่งงานก็ไม่รู้..อาเอ๋ยมาจะถามให้รู้เรื่อง..จะได้ผลิตทายาทซะที..ลูกของหมอมาร์คกับอาเอ๋ยคงจะน่ารักน่าชังเหมือนอาดอกเหมยแน่ๆ..

“เหมยอยากกินขนมเค้กค่ะคุณย่า” น้ำเสียงใสๆพูดอย่างออดอ้อน..แถมมือเล็กป้อมๆนั้นก็กอดแขนฉันพลางถูใบหน้าไปมา..โอ้ย..ทำไมเด็กนี่น่ารักอะไรอย่างนี้..

“อาสมหมาย..ไปซื้อขนมเค้กเจ้าดังที่ห้างมาสิบกล่อง” ฉันส่งเสียงเรียกพนักงานในโชว์รูม..ชายหนุ่มรูปร่างสันทัดในชุดฟอร์มพนักงานเดินเข้ามารับคำสั่ง..

“ได้ครับคุณลินจง” พนักงานหนุ่มหายไปราวๆยี่สิบนาทีก็ได้ของที่ฉันต้องการ..

“อาดอกเหมยอยากกินรสไหนบอกอาม่าสิ” มือเล็กชี้ไปที่กล่องเค้กเนยสด..ฉันจัดการป้อนเด็กหญิงด้วยตัวเอง..

“อร่อยจังเลยค่ะคุณย่า” ใบหน้าเล็กๆยิ้มจนเห็นฟัน..

“เรียกอาม่าสิ..”

“ค่ะ..อาม่า”

“น่ารักมาก..” พอกินขนมจนอิ่มหนำสำราญ..ดอกเหมยก็อาสานวดหลังให้ฉัน..

“เหมยนวดให้น้าเอ๋ยบ่อยๆค่ะ รับรองอาม่าหายเมื่อยแน่นอน” ดอกเหมยปีนขึ้นไปยืนบนโซฟาและทำการบีบนวดไหล่ให้ฉัน..มือเล็กบีบไปตามลาดไหล่..จนฉันถึงกับเคลิ้มหลับตาพริ้มด้วยความสบายตัว..คราวหลังจะบอกอาเอ๋ยให้พาดอกเหมยมาหาที่โชว์รูมบ่อยๆซะแล้ว..

“หม่าม้า...เอ่อ..คุณลินจง..เอ๋ยขอโทษค่ะพอดีมีประชุมเลยมารับดอกเหมยช้า” ใบหน้าสวยหวานของคนรักลูกชายคนเดียวของฉันวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา..พลางขอโทษขอโพยอย่างรู้สึกผิด..

“คุณลินลงอะไรกันเล่า..เรียกหม่าม้าเหมือนเดิมสิ..ลื้อเป็นแฟนอามาร์คนะอาเอ๋ย”

“น้าเอ๋ย..อาม่าป้อนขนมเค้กเหมยด้วย..อร่อยมาก” ดอกเหมยวิ่งเข้าไปกอดน้าสาว..อาเอ๋ยยิ้มกว้างพลางกอดรัดหลานสาวด้วยความรัก..

“แต่เราไม่ควรมารบกวนคุณลินจงนะคะดอกเหมย..”

“รบกวนอะไรกันล่ะ..หลานสาวลื้อนวดหลังให้ม้า..ม้าต้องหารางวัลให้ซะแล้ว”

“ขอบคุณคุณลิน..เอ่อ..หม่าม้ามากนะคะที่ดูแลหลานของเอ๋ย”

“ไม่ต้องเกรงใจม้าหรอก..ลื้อเป็นว่าที่สะใภ้ของม้า..ดอกเหมยก็เหมือนหลานของม้าเหมือนกัน” อาเอ๋ยทำหน้าแบ่งรับแบ่งสู้ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันแทบช็อก..

“เอ๋ยเลิกกับมาร์คแล้วค่ะม้า..”

“ละ..เลิกกันเหรอ?..ทำไมอามาร์คไม่บอกม้า..เลิกกันตั้งแต่ตอนไหนอาเอ๋ย”

“สี่ปีแล้วค่ะม้า..ถ้ายังไงเอ๋ยพาดอกเหมยกลับก่อนนะคะ..” ขณะที่อาเอ๋ยกำลังจูงมือหลานสาวเตรียมจะออกไป..

“อาเอ๋ยบอกม้าได้มั้ยทำไมถึงเลิกกับอามาร์ค” ฉันอดเสียดายว่าที่สะใภ้ที่กิริยามารยาทงาม สุภาพอ่อนหวาน..แถมยังมีเสน่ห์ปลายจวักแบบอาเอ๋ยไม่ได้..สะใภ้ที่งามไปทั้งร่างกายและจิตใจแบบนี้จะไปหาได้ที่ไหน..

“มาร์คเค้า..เอ่อ..นอกใจเอ๋ยค่ะ” แว่บนั้นฉันเห็นดวงตาของอดีตคนรักของลูกชายเศร้าอย่างบอกไม่ถูก..ถ้าลูกชายตัวดีกลับมา..ฉันจะเอาเลือดหัวออก..กล้าดียังไงถึงได้นอกใจผู้หญิงที่ทั้งสวยและเพียบพร้อมขนาดนี้ได้ลงคอ..ไอ้ลูกชายตาต่ำ..

“ถ้าไม่มีอะไร..เอ๋ยพาดอกเหมยกลับนะคะ”

“ถ้าอาเอ๋ยติดธุระ..เดี๋ยวม้ารับมารอที่นี่ก็ได้นะ..ม้าชอบดอกเหมย..อีน่ารักน่าชัง..”

“เอ๋ยไม่อยากรบกวนม้า..เพราะเอ๋ยไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับม้าแล้ว”

“อาเอ๋ย..ยังไงซะม้าก็ยังเห็นอาเอ๋ยเหมือนลูกสาวคนหนึ่งนะ..ไม่ต้องเกรงใจม้าหรอก..ดอกเหมยมาหาอาม่าหน่อยนะ”

“ได้ค่ะอาม่า..ดอกเหมยอยากมากินเค้กกับอาม่า..น้าเอ๋ยคะ..ดอกเหมยมาหาอาม่าอีกได้ไหมคะ” ร่างเล็กพูดพลางทำตาวิ้งๆให้น้าสาว..เป็นใครก็คงอดใจอ่อนไม่ได้แน่นอน..

“ได้ค่ะ..เอ๋ยไปแล้วนะคะม้า” พออาเอ๋ยไป..ฉันก็ส่งข้อความหาลูกชายให้มาพบฉันด่วน..ราวสองชั่วโมงต่อมาจึงเห็นร่างสูงหมอมาร์คเดินเข้ามาในโชว์รูม..

“ม้ามีอะไรครับ..ทำไมบอกว่ามาหาด่วน”

“อามาร์คลื้อเลิกกับอาเอ๋ยทำไมไม่บอกม้า..แล้วลื้อทำไมนอกใจอาเอ๋ย..ม้าจะตีลื้อให้ตาย..ไอ้ลูกชั่ว..” ฉันฟาดไปที่แขนของลูกชายแรงๆด้วยความโมโหที่ลูกชายปล่อยผู้หญิงดีๆแบบอาเอ๋ยไป..

“ม้า..เอ๋ยเข้าใจผิดมาร์ค..มาร์คไม่เคยนอกใจเอ๋ยเลย..เอ๋ยไม่ยอมฟังแถมยังหนีมาร์คไปตั้งสี่ปี”

“ลื้อพูดจริงเหรอ?” ฉันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาลูกชายอย่างจับผิด..

“จริงสิครับม้า..แต่มาร์คกำลังง้อเอ๋ยอยู่..รับรองว่าม้าได้เอ๋ยเป็นลูกสะใภ้แน่นอน” หมอมาร์คกอดอกและยกยิ้มอย่างมั่นใจ..

“ให้ม้าช่วยอะไรก็บอก..เพราะม้าไม่อยากได้ใครเป็นลูกสะใภ้นอกจากอาเอ๋ย” ฉันยังยืนยันคำเดิม..อาเอ๋ยคือว่าที่ภรรยาของหมอมาร์คเพียงคนเดียวเท่านั้น..

“ดอกเหมยหลานรักของเอ๋ยชอบมาร์ค..ดอกเหมยคือตัวเชื่อมระหว่างมาร์คกับเอ๋ย..อีกไม่นานเอ๋ยต้องกลับมาเป็นแฟนมาร์คเหมือนเดิม..”

“ลื้อง้ออาเอ๋ยให้ไวเลย..ม้าอยากมีหลานแล้ว..ถ้ามีหลานแบบอาดอกเหมยม้าคงจะมีความสุขมาก..” ฉันรู้สึกถูกชะตากับหลานสาวอาเอ๋ยอย่างประหลาด..อาจเพราะเด็กสาวนอกจากจะมีหน้าตาน่ารักแล้วยังช่างฉอเลาะอีกด้วย..

Aey talks

“น้องดอกเหมย...” ในขณะที่ฉันพาหลานสาวมาซื้อของร้านสะดวกซื้อเสียงเรียกของใครสักคนดังขึ้น..

“พยาบาลปลา สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้พยาบาลหญิงวัยกลางคนที่เคยรู้จักกันเมื่อหลายปีมาแล้ว..

“น้องเหมยโตขึ้นเยอะเลยนะคะ..น่ารักเชียว..ไม่อยากเชื่อเลยจะเป็นเด็กตู้อบมาก่อน..ไหนคุณป้าปลาขอกอดที” พยาบาลปลาย่อตัวลงโอบร่างเล็กแนบอก..

“มาซื้อของเหรอคะ..” ฉันถาม..

“ใช่ค่ะ..เดี๋ยวต้องกลับไปเข้าเวรแล้ว..”

“ยังอยู่กุมารหนึ่งเหมือนเดิมไหมคะ”

“ย้ายมาห้องตรวจผู้ป่วยนอกแล้วค่ะ..วันนี้รับเวรห้องพิเศษ..ไปก่อนนะคะ..แล้วเจอกันใหม่นะคะดอกเหมย” พยาบาลปลาโบกมือและเดินจากไป..ฉันหันมามองหน้าหลานสาว..แรกเกิดเหมยตัวเท่าขวดโค้ก..เพราะคลอดก่อนกำหนดเลี้ยงในตู้อบตั้งเดือนเศษๆกว่าจะได้กลับไปเลี้ยงที่บ้าน..หลายคนที่เห็นเหมยเมื่อแรกคลอดต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหลานสาวของฉันไม่รอดแน่ๆ..แต่เหมยก็รอดมาได้แถมยังโตขึ้นเป็นเด็กที่น่ารัก..ฉลาดและแข็งแรง..ใครเห็นใครก็รักและเอ็นดู..

“ดอกเหมยคะ..รักน้าเอ๋ยไหมคะ”

“รักค่ะ..รักน้าเอ๋ยที่สุดในสามโลก” แค่ได้ยินคำบอกรักของหลานรักหัวใจของฉันก็อิ่มเอมอย่างมีความสุข..เด็กคนนี้คงเป็นเหมือนกับน้ำทิพย์ชโลมหัวใจของฉันให้อยู่ได้โดยไม่มีคนรัก..เพราะดอกเหมยเติมความรักของฉันจนเต็มหัวใจแล้ว...