Ep. 7

Ep. 7

“เอ๋ย..แกจะไปไหน” ขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูรถยนต์เสียงเรียกของมะปรางดังขึ้น..

“ก็ไปรับดอกเหมยแล้วก็กลับบ้านไง” ตอนนี้ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว..ฉันจึงเก็บกระเป๋าข้าวของเพื่อจะไปรับหลานสาว..

“แกไม่ได้อ่านไลน์กลุ่มเหรอ? ประชุมเกี่ยวกับการประเมินโรงเรียนด่วน..” จริงสิ..พอสอนเสร็จฉันก็ยังไม่ได้จับโทรศัพท์เลย..พอเปิดมาเท่านั้นแหละ..ข้อความจากไลน์ส่วนตัวเอย..ไลน์กลุ่มเอย..เด้งขึ้นมารัวๆ..บันทึกข้อความเรียกประชุมด่วนแบบนี้ไม่แคล้วคงได้แจกข้าวกล่องในห้องประชุมเลยทีเดียว..

“โทรไปบอกยัยเตยสิ..ฝากหลานไว้ก่อน” ครูเตยเป็นลูกพี่ลูกน้องกับมะปรางเพื่อนรักของฉัน..ฉันต่อสายโทรหาครูเตยทันที..

“เตย..พอดีเอ๋ยมีประชุมด่วน..ฝากเหมยไว้บ้านเตยได้ไหม..พอประชุมเสร็จเอ๋ยจะรีบไปรับ..วะ..ว่าไงนะ..ไปกับหมอมาร์คแล้ว” ปลายสายบอกว่ามีคุณหมอรูปหล่อมารับดอกเหมยไปแล้ว..ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน..อดีตคนรักของฉันนั่นเอง..

[ มีแฟนเป็นหมอรูปหล่อก็ไม่บอกนะแก.. ]

“ใครบอกว่าหมอมาร์คเป็นแฟนฉัน..” ฉันแทบจะกรี๊ด..นี่อีตาหมอมาร์คต้องไปบอกครูเตยแบบนั้นแน่ๆ..

[ ดอกเหมยบอกเอง..คุณหมอก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ] คงจะยิ้มอย่างมีความสุขที่สามารถทำให้คนอื่นเข้าใจผิดในสิ่งที่เขาอยากให้เป็น..ซึ่งมันไม่มีวันเป็นไปได้..

“ขอบคุณมากนะเตย” ฉันวางสายและโทรหาอีกสายทันที..

[ ว่าไงครับเอ๋ย..ดีใจจังโทรหามาร์คได้ ] เสียงที่พูดอย่างกระตือรือร้นบอกอารมณ์คนทางโน้นได้เป็นอย่างดีว่าสุดแสนจะดีใจแค่ไหนที่ฉันโทรหา..แค่ได้ยินเสียงก็หมั่นไส้..

“เหมยอยู่กับหมอมาร์คใช่ไหม..เอ๋ย..เอ่อ..ฉันขอคุยกับหลานหน่อย”

[ น้าเอ๋ย..น้าหมอบอกว่าจะพาไปกินข้าวไก่ทอดแล้วก็เค้กกับอาม่าค่ะ..] เสียงเจื้อยแจ้วของดอกเหมยดูมีความสุขจนฉันอดยิ้มตามไม่ได้..เด็กหนอเด็กแค่ได้กินของอร่อยก็คือความสุขสุดยอดแล้ว..

“งั้นเหมยห้ามดื้อกับอาม่านะคะ..น้าเอ๋ยประชุมเสร็จจะรีบไปรับ..รักน้าเอ๋ยไหมคะ”

[ รักน้าเอ๋ยที่สุดค่ะและก็รักอาม่ากับน้าหมอด้วย ] หัวใจฉันกระตุกวาบ..แค่ไม่กี่วัน..หลานสาวของฉันก็แบ่งความรักให้อีกสองคนแล้วเหรอ?..เหมยนะเหมย..น้าเอ๋ยเลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออก..ฉันแอบน้อยใจเหมือนคนโดนแย่งของรัก

“เป็นไงเอ๋ย..ทำไมทำหน้าอย่างนั้น” มะปรางถามขึ้นเมื่อเห็นฉันวางสายแต่ทำหน้าเศร้า..

“ไม่ได้เป็นไร..หมอมาร์คมารับเหมยไปกินข้าวกับหม่าม้า..” ตอนที่คบกันกับหมอมาร์คฉันสนิทกับคุณลินจงแม่ของเขามาก..อาจเพราะหม่าม้ามีลูกชายคนเดียวแถมยังเรียนหมอที่ร้อยวันพันปีจะโผล่หน้ากลับบ้านทีนึง..ส่วนฉันช่วงฝึกสอนพอเลิกเรียนก็จะแวะไปหาท่าน..ไปซื้อของไปกินข้าวทำกับข้าวด้วยกัน..จนหม่าม้าบอกว่าฉันเป็นลูกสาวแท้ๆของท่าน..ส่วนหมอมาร์คเป็นแค่ลูกเขย..

“โห..หมอมาร์ค..ชวนอาม่ามาทำคะแนนด้วย..แบบนี้น้องเอ๋ยของเราจะใจอ่อนไหมนะ..” มะปรางทำตาล้อเลียน..

“ไม่มีทาง..” ที่พูดก็ชักจะเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่..

Mark talks

“เหมยครับ..เดี๋ยวน้าหมอขอไปเอาของที่โรงพยาบาลแป๊บนึงนะ..” ผมลืมกระเป๋าเงินไว้ที่ห้องพักแพทย์..ผมโทรบอกหม่าม้าแล้วว่าจะพาดอกเหมยไปหาท่าน..หม่าม้าผมดีใจมากเตรียมอาหารเตรียมขนมไว้รอรับ..เพราะท่านถูกชะตากับดอกเหมยมาก..แค่ได้อยู่ด้วยกันวันเดียวก็พูดถึงไม่หยุด..ขนาดดอกเหมยเป็นแค่หลานของเอ๋ยท่านยังเห่อขนาดนี้..ถ้าผมมีลูกกับเอ๋ยจริงๆ..หม่าม้าอาจจะยกมรดกทั้งหมดให้หลานเลยก็เป็นได้..

“น้องเหมย..” เสียงของพยาบาลวัยกลางคนกำลังเดินตรงเข้ามาหาหลานสาวของเอ๋ยพลางใช้บีบแก้มดอกเหมยเบาๆด้วยความเอ็นดู..

“คุณพยาบาลคนสวย..” ใบหน้าเล็กๆของดอกเหมยยิ้มกว้าง..

“น่ารักจัง..คุณแม่สอนให้พูดใช่ไหมคะ”

“ไม่ใช่ค่ะ..น้าเอ๋ย..” เด็กหญิงสั่นหน้าแววตาที่พูดถึงน้าสาวเต็มไปด้วยความรัก..

“คุณพยาบาลรู้จักน้องเหมยเหรอครับ” ผมถามขึ้นเผื่อว่าพยาบาลท่านนี้อาจจะเป็นญาติของเอ๋ย..

“ก็สี่ปีที่แล้ว..ตอนนั้นพี่ปลาประจำวอร์ดกุมารหนึ่งค่ะ..น้องเหมยเป็นเด็กคลอดก่อนกำหนด..เลี้ยงในตู้อบตั้งเดือนกว่าๆ..เลยสนิทกับคุณแม่น้องเหมยน่ะค่ะ” พยาบาลสาวเล่าไปยิ้มไป..

“คุณแม่ดอกเหมย..พี่ไอซ์น่ะเหรอครับ” พี่ไอซ์เป็นพี่สาวคนเดียวของเอ๋ย..ตอนนั้นถ้าจำไม่ผิดก่อนที่เราจะเลิกกันเอ๋ยเคยเล่าอย่างดีใจว่าพี่สาวที่แต่งงานกับสถาปนิกหนุ่มท้องได้ห้าเดือน..

“แม่ของน้องเหมย..ก็น้องเอ๋ยไงคะ..” หืม..แม่ของดอกเหมยจะเป็นเอ๋ยได้ยังไง..พยาบาลคนนี้คงจะจำคนผิดแน่ๆ..

“คุณพยาบาลจำคนผิดรึเปล่าครับ..” ผมยิ้มขำ..

“พี่จำไม่ผิดค่ะ..น้องเอ๋ยเป็นแม่ของดอกเหมย..น่าสงสารนะคะ..ตอนนั้นน้องเอ๋ยคลอดน้องตอนอายุครรภ์แค่เจ็ดเดือนนิดๆ แถมยังเอ่อ..พ่อของเด็กไม่เคยโผล่หน้ามาเลย..ผู้หญิงอายุยี่สิบนิดๆ..มีลูกคนแรกแถมยังตัวเท่าขวดน้ำ..พาลูกอาบน้ำไปร้องไห้ไป.กลัวจะทำลูกหลุดมือ..พี่ปลาเห็นแล้วเวทนา..ก็เลยไปช่วยน้องเอ๋ยอาบน้ำน้องเหมย..แถมน้องเอ๋ยยังเป็นภาวะซึมเศร้าหลังคลอด..เอาแต่ร้องไห้โทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้น้องเหมยคลอดก่อนกำหนด..พี่ยังโมโหพ่อของน้องเหมยไม่หาย..ดูสิคะ..ลูกกับภรรยาน่ารักขนาดนี้ยังทิ้งได้ลงคอจิตใจของคนสมัยนี้..เฮ้อ..” พอพยาบาลปลาพูดจบก็ถอนหายใจแถมยังทำหน้าตึง..ผมรู้สึกหน้ามืดเหมือนจะยืนไม่อยู่..ถ้าดอกเหมยเป็นลูกเอ๋ยจริงๆ..คำนวณจากอายุครรภ์ถึงวันที่คลอดและอายุจริงของดอกเหมยตอนนี้..จะเป็นลูกใครไปไม่ได้นอกจาก..ผมเอง..วินาทีนั้น..ผมก้มมองหน้าดอกเหมยชัดๆ..ผมคิดมาตลอดว่าหลานสาวของเอ๋ยมีใบหน้าละม้ายคล้ายเอ๋ยผู้เป็นน้า..แต่พอมองอย่างพิจารณา..ดอกเหมยกลับมีส่วนคล้ายผมโดยเฉพาะดวงตาสีเข้ม..สายตาของผมเหลือบไปเห็นชื่อที่ปักอยู่บนชุดนักเรียน..ด.ญ.ภาริสร ตรีอมรเทพ..ชื่อภาริสรงั้นเหรอ?...เป็นไปได้ไหม..ที่ผมชื่อภาวิชญ์และชื่อจริงของเอ๋ยคือ..อัปสร..ดอกเหมยก็คือชื่อของพ่อแม่รวมกัน..แค่รู้ว่าเด็กน้อยตรงหน้าเป็นลูกของตัวเอง..ผมก็รู้สึกต่อเอ๋ย..ชนิดที่เอ๋ยคงให้อภัยผมไม่ได้..เพราะผมก็ให้อภัยตัวเองไม่ได้เหมือนกัน..วันนั้นเธอคงตั้งใจมาบอกเรื่องที่ตัวเองท้อง..แต่ผมกลับชวนเพื่อนมาดื่มมาปาร์ตี้ที่ห้อง..ผมนี่มัน...ชั่วจริงๆ..เอ๋ยต้องเลี้ยงลูกมาคนเดียวตั้งหลายปี..แค่คิดแค่นั้นน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมา..ผมกอดดอกเหมยแน่น..และรู้แล้วว่าที่ดอกเหมยชอบผมเพราะอะไร..นั่นเพราะความผูกพันธ์ทางสายเลือดไงล่ะ..ผมคือพ่อแท้ๆของเด็กน้อย..

“น้าหมอเป็นอะไรคะ..ร้องไห้ทำไม” มือเล็กๆลูบหลังของผมเหมือนเป็นการปลอบโยน..

“ดอกเหมย....พ่อขอโทษ” ผมแทบจะพูดอะไรไม่ออก..และไม่สนใจสายตาของคนที่เดินผ่านไปมาตามทางเดินที่มองด้วยความสนใจ..ผมจะทำยังไงเพื่อชดใช้ความผิดนี้..