Ep. 3

Ep. 3

พอสอนคาบสุดท้ายเสร็จได้เวลาเลิกเรียน..ฉันต้องรีบไปรับดอกเหมยที่โรงเรียนอนุบาลประจำจังหวัด..พอเดินมาถึงโรงรถปรากฏว่า..ล้อหลังแบนสนิทแถมยังมีตะปูเสียบโชว์เป็นหลักฐานชั้นดีว่าทำไมล้อถึงแฟ่บได้ขนาดนั้น..ฉันดูเวลาในนาฬิกาข้อมือ..ตอนนี้หลานรักคงกำลังยืนรออยู่ที่หน้าโรงเรียนแน่ๆ..

“ครูเอ๋ย..มีอะไรรึเปล่าครับ” เสียงห้าวทุ้มทรงเสน่ห์ของรองผู้อำนวยการภาณิณดังขึ้น..ร่างสูงจอดรถคันหรูอยู่ตรงหน้าฉัน

“รถของดิฉันเหยียบตะปูค่ะ..แบนสนิทเลย” ฉันทำหน้าเสียพลางถอนหายใจ..

“เดี๋ยวผมช่วยครับ..” รองภาณิณจอดรถถอดเสื้อสูทพลางพับแขนเสื้อเชิร์ตสีขาวตัวในขึ้น..

“ไม่เป็นไรค่ะ..ดิฉันรีบไปรับหลาน” ฉันกดโทรศัพท์โทรหาครูเตยเพื่อนสาวที่เป็นครูประจำชั้นของดอกเหมยว่าให้ช่วยดูแลหลานสาวไปก่อน..และจะรีบหารถออกไปรับ

“งั้นเอาอย่างนี้..ครูเอ๋ยทิ้งรถไว้โรงเรียนเดี๋ยวผมจะให้ช่างมาเปลี่ยนยางสำรองให้..ผมจะพาไปรับหลานเอง..” ท่านรองเปิดประตูให้..เหมือนเชื้อเชิญฉันเป็นนัยๆ จนฉันไม่กล้าปฏิเสธและเดินขึ้นรถของเขา..

“หลานสาวอยู่โรงเรียนอะไรครับ” ท่านรองถามขึ้น..ฉันแอบพิจารณาชายในฝันของมะปรางอย่างตั้งใจ..ชายหนุ่มไม่ได้มีผิวกายที่ขาวจัดแต่ก็ไม่ได้คล้ำ..เรียกว่าผิวแทนแบบคนที่ออกกำลังกายกลางแจ้ง..ใบหน้าเรียวได้รูป..คิ้วหนารับกับดวงตาคมสีเข้ม..จมูกโด่งเป็นสัน..เรียกได้ว่าเครื่องหน้ารับกันไปหมด..แถมยังมีรูปร่างสูงและดูแข็งแรงสมส่วนที่สำคัญรถยุโรปคันหรูแบรนด์ดังที่ใช้อยู่ตอนนี้ก็ดึงดูดครูสาวๆในโรงเรียนให้พุ่งเข้าหาแทบไม่ทันโดยเฉพาะเพื่อนสาวของฉัน..ว่ากันไปตามตรง..ท่านรองภาณิณเป็นชายหนุ่มที่เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบคนหนึ่งเลยทีเดียว..

“โรงเรียนอนุบาลสมถวิลค่ะท่านรองภาณิณ” ฉันตอบพลางมองไปข้างหน้า..ไม่กล้าหันไปมองท่านรองตรงๆเพราะอยู่ๆก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาเพราะอยู่ต่อหน้าเจ้านาย..ท่านรองหันมามองฉันแล้วทำหน้าเหมือนกลั้นขำ..

“ครูเอ๋ยเรียกผมว่า..พี่ปาล์มก็ได้ครับ มีแต่คนเรียกชื่อจริงผมก็เกร็งจนทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน”

“ไม่ได้ค่ะ..ท่านรองเป็นเจ้านาย..คนอื่นได้ยินจะหาว่าดิฉันตีตนเสมอผู้ใหญ่”

“งั้นเอาแบบนี้..เวลาเราอยู่กันสองคน..ผมจะเรียกครูเอ๋ยว่าเอ๋ย ส่วนครูเอ๋ยเรียกผมว่าพี่ปาล์ม..นะครับ” ใบหน้าหล่อคมยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี..ฉันนิ่งคิด.. วันๆนอกจากสอนแล้วฉันก็ต้องทำงานพิเศษ..จะมีเวลาว่างที่ไหนไปเจอท่านรองแล้วมีโอกาสได้อยู่กันสองคนกันล่ะ..

“ค่ะ” ฉันตอบเพราะคงไม่มีโอกาสแบบนั้นอยู่แล้ว..

“บ้านเอ๋ยอยู่แถวไหนครับ” และฉันก็ลืมไปว่าตอนนี้ฉันก็นั่งรถไปกับท่านรองสองคน..

“บ้านดิฉัน..เอ่อ..เอ๋ยอยู่หลังจวนผู้ว่าค่ะ” หลังจากที่พ่อเสีย..แม่ขายบ้านที่อยู่ใจกลางจังหวัดเพื่อนำเงินไปลงทุนทำรีสอร์ตที่เชียงดาวกับพี่ไอซ์พี่สาวของฉันและพี่นัทผู้เป็นพี่เขย..พอรีสอร์ตเข้าที่เข้าทางและดอกเหมยเริ่มโตขึ้นฉันจึงย้ายโรงเรียนจากเชียงดาวมาในตัวจังหวัดเชียงใหม่..และซื้อดาวน์บ้านจัดสรรในเมืองซึ่งอยู่หลังจวนผู้ว่า..

“เอ๋ยอยู่กับครอบครัวเหรอครับ”

“อยู่กับหลานสาวสองคนค่ะ..”

“พ่อแม่ของหลานสาวล่ะครับ”

“ทำรีสอร์ตที่เชียงดาวค่ะ เสาร์อาทิตย์เอ๋ยก็ต้องพาดอกเหมยกลับไปหาพ่อแม่กับยายเค้า”

“ไว้พี่ไปเที่ยวรีสอร์ตของเอ๋ยได้ไหมครับ คืนวันศุกร์ถ้าพอมีเวลาอยากไปนอนบนดอยชมบรรยากาศยามเช้าเหมือนกัน” น้ำเสียงห้าวทุ่มนั้นพูดคุยอย่างเป็นกันเอง..จนฉันเริ่มรู้สึกประหม่าน้อยลง..ท่านรองขับรถเข้าไปจอดหน้าโรงเรียนของดอกเหมย..ครูเตยเพื่อนสาวกำลังนั่งรอพร้อมกับหลานสาว..ใบหน้าเล็กๆขาวนวลเนียนยิ้มอย่างดีใจโผเข้ากอดฉัน..

“น้าเอ๋ย..มารับช้าจังเลย..ดอกเหมยหิวข้าวแล้วค่ะ” เด็กหญิงถูใบหน้าไปตามตัวฉันอย่างออดอ้อน..

“ไปค่ะ..อยากทานอะไรคะคนเก่ง”

“สวัสดีครับดอกเหมย” ร่างสูงของท่านรองย่อตัวลงตรงหน้าหลานสาวของฉัน..ดอกเหมยจ้องมองด้วยความไม่ไว้วางใจเพราะฉันสอนหลานสาวเสมอว่าอย่าไปกับคนแปลกหน้าให้ระวังตัวดีๆ..

“ใครคะน้าเอ๋ย” ดอกเหมยซ่อนตัวอยู่หลังฉันโผล่หน้าเล็กๆจ้องหน้าท่านรองอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ลุงชื่อปาล์ม..เรียกคุณลุงปาล์มก็ได้ครับ เดี๋ยวลุงจะพาไปทานข้าว..ดอกเหมยอยากทานอะไรครับ” ใบหน้าคร้ามคมยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร..แต่ดอกเหมยก็ยังคงจับมือฉันไว้แน่นไม่ยอมปล่อย..

“ดอกเหมย..” เสียงทุ้มนุ่มคุ้นเคยดังขึ้น..พร้อมกับร่างสูงในเสื้อกาวน์แขนสั้นกางเกงสแล็คสีเทาเดินเข้ามา..ในมือของเขาถือแก้วกาแฟแบรนด์ดัง..

“คุณน้าหมอ..” ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ..ดอกเหมยปล่อยมือจากฉันโผเข้าไปกอดหมอมาร์ค..จนฉันถึงกับกุมขมับเพราะไม่รู้จะจัดการกับผู้ชายที่ฉันพยายามหนีมาตลอดสี่ปียังไง..

“วันนี้น้าหมอว่างจะพาไปทานข้าวทานไอศกรีมอร่อยๆ ดอกเหมยอยากไปไหมครับ” ใบหน้าขาวจัดหล่อเหลาของหมอมาร์คยิ้มกว้างพลางกอดหลานสาวของฉันราวกับเป็นญาติแท้ๆ..

“ดอกเหมยอยากกินข้าวกับไก่ทอดค่ะ..น้าหมอพาไปจริงๆนะคะ” เด็กหญิงไม่ยอมปล่อยมือจากหมอมาร์คเลย..ทำตัวราวกับได้เจอพ่อที่พลัดพรากจากกันมานาน..

“ดอกเหมยคะ..ไปกับน้าเอ๋ยนะคะ..อย่าไปรบกวนคุณหมอเลย” ฉันรู้สึกเหมือนโดนแย่งความรัก..เพราะฉันเลี้ยงดอกเหมยตั้งแต่ยังแบเบาะ..เด็กหญิงติดฉันแจและดอกเหมยมักจะบอกฉันว่ารักน้าเอ๋ยที่สุดในโลก..ที่สำคัญทำไมต้องเป็นหมอมาร์คด้วย..

“ดอกเหมยจะไปกับคุณน้าหมอกับน้าเอ๋ยค่ะ..” ใช่แล้ว..ดอกเหมยยังเลือกฉันแต่ดันไปเลือกหมอมาร์คด้วย..แล้วหมอหนุ่มก็ยิ้มอย่างดีใจพลางสบตาฉันแล้วยักคิ้วข้างหนึ่งเหมือนที่เขาชอบทำตอนที่เรายังคบกัน..

“ดอกเหมยคะ น้าเอ๋ยมากับคุณลุงปาล์มถ้าน้าเอ๋ยไปกับคนอื่นไม่ได้ มันเสียมารยาท” ฉันหันไปสบตาท่านรองและหมายความแบบนั้นจริงๆเพราะท่านรองอุตส่าห์มาส่งฉัน..อยู่ๆจะไปกับคนใหม่ก็ชักยังไงอยู่และฉันก็ไม่ได้อยากไปกับหมอมาร์คด้วย..

“ไม่ได้ค่ะ น้าเอ๋ยห้ามไปกับคุณลุงคนนี้..น้าเอ๋ยต้องไปกับดอกเหมยกับคุณน้าหมอ” เด็กหญิงยังไม่ยอมท่าเดียวจนฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว..

“เอ๋ยรอตรงนี้กับดอกเหมยนะเดี๋ยวมาร์คจะขับรถมารับ..” หมอหนุ่มยกยิ้มเหมือนกับเป็นผู้ชนะในเกมนี้..และฉันรู้ดีว่าหมอมาร์คต้องการอะไรจากฉัน..คำพูดของมะปรางก้องอยู่ในหัวของฉัน..

“งั้นแก..ก็ต้องมีแฟนใหม่ให้หมอมาร์คเห็นไปเลย..เขาจะได้ไม่มาตอแยกับแก” และฉันก็นึกอะไรดีๆได้..

“ดิฉันไปคุณหมอไม่ได้หรอกค่ะ เพราะดิฉันมากับแฟนและแฟนฉันคงไม่ยินดีที่ฉันจะไปกับแฟนเก่า” ฉันเน้นคำว่าแฟนเก่าจนหมอมาร์คถึงกับสะอึก..และฉันหันไปคล้องแขนท่านรองภาณิณ..พร้อมกับพูดเสียงดังฟังชัดให้หมอมาร์คได้ยิน..

“นี่พี่ปาล์มแฟนของเอ๋ย..” ท่านรองนิ่งไปสักพัก..จนฉันชักใจเสีย..ไม่รู้ว่าเล่นใหญ่ไปไหมและหวังว่าร่างสูงคร้ามคมข้างๆจะยอมให้ความร่วมมือ..

“ครับ..ผมเป็นแฟนของเอ๋ย” มือหนากุมมือฉันแน่น..แต่ทว่าอยู่ๆดอกเหมยก็ล้มลงไปกับพื้นแล้วร้องไห้..

“ฮือ......” ฉันสะบัดจากการเกาะกุมของท่านรองรีบพุ่งตัวไปหาหลานสาวทันที...

“เหมยเป็นอะไรคะ” ตั้งแต่เล็กจนโตฉันไม่เคยเห็นดอกเหมยร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้เลย..

“เหมยไม่อยากให้น้าเอ๋ยมีแฟน..ฮือ....เหมยเสียใจ” โอ้ย..ฉันอยากจะบ้าตาย..แผนการตบตาอดีตคนรักคงจะล่มคราวนี้..