Coming Back

Mabilis na pumasok si Avigail sa opisina ni Miguel Tan.

Pagpasok niya, nakita niya ang kanyang dalawang anak na nakaupo sa sopa sa opisina ng professor, nakade-kwatro pa.

Nang makita nila siyang pumasok, lumiwanag ang kanilang mga mata, at agad silang tumayo mula sa sopa at tumakbo papunta sa kanya, "Mommy, finally, nakalabas ka na sa isolation! Akala ko'y balak mong manatili sa research room na lang tumira!"

“Pagod k aba Mom? Halika dito, maupo ka muna at hilutin ko ang iyong likod.”

Sabi ng dalawang kambal at inalalayan pa ang kaniyang ina pa-upo sa sopa. Tumingin lang ang kanilang ina sa dalawang nagmamalasakit na bata at biglang naramdaman ang inis sa nabalitaan niyang ginawa ng dalawa.

“Ang ganda ng acting ninyo ngayon. Bakit hindi ko nakita ang ganyang mukha habang hina-hack niyo ang computer ko?” bakas sa mukha ng professor na galit na galit ito dahil sa ginawa ng dalawa.

“You can’t blame us! Ang dami niyong pinapagawa sa mommy ko, tingnan mo halos hindi na siya nakakain kaka-overtime.”

“Tao lang si Mommy, nahihirapan at napapagod pero kung pagtrabahuhin mo para siyang walang kapaguran. NAgtatrabaho siya umaga at gabi.”

"Oo nga... Si Mommy ay isang mortal lamang, paano siya laging papayag na mag-overtime?" Nagtatrabaho siya ng overtime araw at gabi?" pagsang-ayon ng isang kambal habang pinipiga ang balikat ni Avigail.

Natawa ng pilit at halata pa din ang galit sa mukha ni Miguel. “Kung protektahan niyo ang inyong ina parang minamaltrato ko siya, bakit hindi na lang kayo ang gumawa ng trabaho niya.” Pinilig niya ang kaniyang ulo at tumingin kay Avigail. “Kamusta ang progress ng research na ito? Is this going well?”

“Maayos naman. Ipapadala ko ang data sa computer mo.” Nakangiting sagot ni Avigail. “Kamusta ang computer mo? Narestored ba ang mga data na nawala?”

Napakamot na lang ng kaniyang ulo si Miguel at umupong puno ng pag-aalala. “Kanina ko pa ginagawa pero wala pa din, ayaw pa ding bumalik.”

Natawa na lang si Avigail at lumapit sa kaniyang anak na si Dane, inilagay niya ang kaniyang kamay sa ulo nito at nakangiting sinabi, “Sige na, ibalik mo na sa dati ang computer ng master mo, sige ka baka may mawalang mportant details and date doon.”

“No Mom! I always put back ups on it. I always double and triple the secuirity.” Malambing na sagot ni Dane sa kaniyang ina.

Lumapit siya sa professor at agad na pinundot ang computer nito. May nilagay lang siyang napakaraming codes at natipa niya iyo sa sobrang bilis na oras.

Mabilis ang kamay ni Dane at sa ilang saglit lang ay bumalik sa dating kalagayan ang computer ni Professor Miguel Tan. Kahit medyo naiinis ay hindi maiwasan ng professor na humanga sa dalawang bata, sa edad ng dalawa ay halimaw na sa kakayahan at talino bukod pa doon ay stuyande niya ang dalawang bata.

Sa murang edad si Dale ay malawak na ang kasanayan sa paggamot at sobrang daming alam sa medisina. Sobrang talentado ng batang ito lalo na pagdating sa negosyo, hindi mapagkakaila dahil umaapaw ito sa kaniyang katawan.

Si Dane naman ay napakagaling na hacker. Interesado siya sa programing dahil sobrang sensitive niya sa mga numero ko, pambihira din itong mag-isip at logical thinking pagdating sa pag-invest.

Bukod sa mga kakayahan nila ay masasabing may magandang mukha ito at napaksiglang bata. Ayon nga lang, lahat ng bagay ay gusto nilang subukan kaya nakakagawa ng kalokohan, nandyan naman ang kanilang ina para paulit-ulit na pagsabihan sila.

“Pasensya na professor Tan sa naidulot na gulo ng bata, huwag ka sanang magalit sa akin.” Hinging paumanhin ni Avigail.

Parang may naramdaman si Jiang Ruanruan at agad siyang humingi ng tawad, "Pasensya na, guro, nagdulot na naman ng gulo ang mga bata. Huwag kang magalit."

Nang makita ng professor ang kanyang ekspresyon, hindi napigilan nito ang pagtawa, "Huwag kang mag-alala, hindi kita papagalitan sa pagkakataong ito, may gawain ako para sa iyo! Plano kong bumalik sa pilipinas para magtayo ng research institute, na nakatuon sa tradisyunal na medisina! Pero, marami pa akong dapat gawin ngayon, at hindi ako makaalis sa ngayon, kaya naisip ko at nagpasya akong ipadala ka pabalik!"

Hindi inasahan ni Avigail ang pangyayaring ito, agad siyang napanganga at nag-alinlangan.

Babalik sa Pilipinas?

Anim na taon na ang nakalipas, pagkatapos umalis mula sa lugar na iyon, hindi na niya naisip ang tungkol sa pagbabalik!

Bukod sa wala na siyang pamilya doon o kamag-anak ay hindi niya talaga kaya dahil hindi niya alam kung kaya niyang harapin ang kaniyang nakaraan.

“Professor… I” gusto sana tumanggi ni Avigail ngunit hindi siya makaisip ng idadahilan.

"Avi.., alam kong ayaw mong bumalik, pero umaasa akong pag-isipan mo ito nang mabuti... Sa mga nakaraang taon, nag-aral ka ng medisina sa akin. Dapat mong maunawaan ang tunay na traditional medicine ay matutunan mo lang sa sariling bansa. Doon ay kompleto sa mga sangkap na kailanganin, hindi na natin kailangang maghintay ng ilang araw sa pagpapadala. Iba ang tradition medicine dito sa abroad, kaya sana mauunawaan mo kung gusto kong ikaw ang bumalik, akala ko interesado kang matuto? Hindi mo ba gusto ang bagay na makakadagdag sa iyong kaalaman? Sa iyong kakayahan, tiyak na magkakaroon ka ng magagandang tagumpay sa hinaharap. Kaya mo talagang harapin ang sinuman at anumang makakasalubong mo, hindi ba?"

Natahimik si Avigail nang marinig ito.

Tama nga ito!

Sa mga nakaraang taon, maraming nagbago sa kanya. Kalma siya sa kabila ng mga pagsubok, mahusay niyang nasosolusyunan ang anumang mga hamon, at hindi na siya natatakot sa anumang bagay.

Bukod dito, anim na taon na ang lumipas, at ang taong iyon... maaaring nag-asawa na, si Dominic.

Ano ang dapat mong ikatakot? Sa pag-iisip na ito, huminga si Avigail at tumango, “Makikinig po ako sa inyo, alam ko pong kayo ang may alam ng tama sa hindi. BAbalik po ako kung iyon ang gusto niyo.”

Medyo natuwa si Miguel dahil ang bilis nakapag-isip ni Avigail, "Huwag mag-alala, ipapadala ko si Linda sa iyo kasama niyo, bukod dito, nagtatakda ako ng isang propesyonal na grupo upang tulungan ka."

"Okay, salamat, Professor!"

Tumango si Avigail

Habang nag-uusap ang dalawa, nagtinginan ang dalawang cute na bata, sina Dale at Dane at makikita ang kasiyahan sa kanilang mga mata.

“Babalik na si Mommy ng pinas?”

“Matagal ko na itong hinihintay.”

“Sa wakas... Nandoon ang Daddy sa bansa, at matagal ko na siyang gusto makita!”

“Gusto ko siyang turuan ng leksyon!!”

“Sinong matinong lalaki ang iiwan ang kaniyang anak at asawa hindi ba?”

Sa murang edad ay masasabi ni Avigail na matalino at madami ng alam ang anak niya, kahit noon pa man ay sobrang dami na nilang tanong.

Dalawang araw ang lumipas.

NAIA International Airport

Dala ni Avigail ang kanyang dalawang mahal na anak, muling bumalik sa lupain na hindi niya nabisita sa loob ng anim na taon.

Pagkababa ng eroplano at paglabas sa pasilyo, hinablot ni Dale ang palda ng kaniyang ina, "Mommy, naiihi na po ako."

Nang makita ito ni Avigail at dane, hindi nila maiwasang tumawa, "Sige, dalhin kita sa banyo.."

Excited na sumagot ang bata, "Mommy, dalian mo na, na-iihi na ako sa pantalon!"

Hindi napigilan ni Avigail ang pagtawa at agad siyang tumakbo kasama ang bata.

Pagdating sa banyo, pumasok si Dale kasama ang kanyang kapatid, habang si Avigail ay nanatili sa labas, nag-aabang sa kanilang mga bagahe at nag-text sa kaniyang professor para ipaalam na sila ay ligtas na nakarating.

Sa oras na iyon, bigla niyang narinig ang isang pamilyar na tinig.

“Bwisit! Bakit ang daming magulang ang hindi man lang binabantayan ang kanilang mga anak?”

Ang tinig ng nagsasalita ay puno ng galit, ngunit may natatanging lamig at kababaan, na napaka-kaaya-ayang pakinggan.

Nagtaka si Avigail at tumigil sa pag-type sa kanyang telepono.

Pagkalipas ng anim na taon, nang marinig niya ulit ang boses na iyon, hindi na ito naging estranghero. Napaka-pamilyar pa rin nito sa kanyang mga bulto.

Nang hindi niya namamalayan, itinataas niya ang kanyang mata at agad na nakita ang mataas na bulto ng lalaki.

Nakatayo siya sa hindi kalayuan, ang kanyang matangkad na katawan ay nakabalot sa itim na suit, ang mahahabang binti ay mukhang payat, at ang kanyang marangal na anyo ay nagpatangi sa kanya sa karamihan.

Mula sa anggulo ni Avigail makikita niya ang kanyang perpektong itsura ng lalaki.

Ang hugis ay tila isang likha ng Diyos, walang bahid ng kapintasan, na nakapagpalamig sa araw at buwan.

“Dominic Villafuerte”

Biglang sumikip ang puso ni Avigail!

Hindi niya inaasahan na makikita niya ang lalaking ito sa kanyang unang araw ng pagbabalik.

Ang mga damdaming kanyang naitatago sa loob ng maraming taon ay biglang nag-uumapaw, ngunit agad itong nagbalik sa katahimikan.

Ang kanyang mga mata ay tila napakabigat at malamig.

Para sa lalaking ito, sa wakas ay nagawa niyang maging walang emosyon!

Sa puntong iyon, ang dalawang bata na pumunta sa banyo ay nakalabas na at cute na nagsabi kay Avigail, "Mommy, okay na po kami!"

Biglang nakabalik sa katinuan si Avigail, at halos huminto ang kanyang puso sa takot.

Ang naiisip niya ay tumakbo at huwag makilala nila Dane at Dale ang lalaking iyon. Hindi mapagkakaila ang pagkapareho ng kanilang mukha, magkamukhang-magkamukha sila.

Kapag nagtagpo sila, tiyak na matutuklasan ito!

Ayaw niyang magkaroon ng anumang ugnayan sa lalaking iyon!

Sa takot, mabilis siyang sumagot, "Sige? Tara na, wag nating paghintayin si Ninang.” Pagkasabi nito, hindi na naghintay pa sa sagot ng dalawang bata, agad siyang nagmadaling naglakad dala ang kaniyang mga bagahe,

Si Dominic, kahit may kausap sa telepono, biglaang narinig ang pamilyar na tinig at hindi makapagpigil na tumingin.

Mula sa sulok ng kanyang mata, napansin lang niya ang isang aninong tila pamilyar na mukha.

“Avigail Suarez?”

“Siya ba iyon?”

“Bumalik na siya?!”

Agad na tumakbo si Dominic para habulin ang babaeng matagal na niyang hinahanap sa loob ng mahabang panahon. Anong karapatan niyang bumalik pagkatapos niyang abandonahin ang kaniyang anak.