Tumingin ako sa kanya ay tinulak ko siya palayo dahil sa sakit. Mukhang kailangan niya ng magpapagaan ng loob niya, kaya lumapit ako sa kanya at nilagay ko ang kamay ko sa balikat niya. Sinubukan kong pagaanin ang loob niya.Sa halip bayolente ang reaksyon niya. Tinulak niya ako ng pwersahan at natumba ako.“Wag mo akong hawakan, p*ta ka!” Ang sigaw niya, at halata ang galit pati pait sa boses niya.Tumayo ako, puno ng luha ang mga mata. “Rowan, hindi ko plano na mangyari ito.”Alam ko na galit na siya sa akin.“Umalis ka na lang… Ayaw ko na ulit makita ang pagmumukha mo, kahit kailan,” Ang sabi niya, umupo siya sa kama, basag ang puso. Puno ng luha ang mga mata.Nabasag ang puso ko mula sa ekspresyon niya. Mukha siyang magulo at nasaktan talaga. Gusto ko siyang tulungan, pero alam ko na hindi niya tatanggapin ang tulong ko. Sa halip, umalis ako.Gusto ko na maging masamang panaginip ito, pero totoo ito. Gumawa ako ng malaking pagkakamali.************Makalipas ang dalawang a
Makalipas ang dalawang buwan.Tumitig ako ng takot sa pregnancy test. Pinanood ko habang naging doble ang linya, sinasabi nito na buntis talaga ako.Gusto ko na maging mali ito, kumuha ako ng isa pa, pero pareho ang resulta. Buntis ako kay Rowan.Ang buhay nitong nakalipas na mga buwan ay naging impyerno. Hindi lang ako naging salot sa parehong pamilya, pati rin sa school. Alam ng lahat ang nangyari sa pagitan namin ni Rowan, pero walang naniniwala sa akin noong sinabi ko sa kanila na lasing ako.Ang lahat ng sisi ay nasa balikat ko dahil isa akong p*ta na inakit ang boyfriend ng kapatid ko noong lasing ito.Binubully ako sa school at umiiwas sa akin ang mga tao sa lungsod.Minsan lang ako kinakausap ng mga magulang ko ngayon. Hindi na talaga ako kinakausap ni Emma, sinabi niya na patay na ako para sa kanya. Para naman kay Travis, para bang hindi niya na ako nakikita. Hindi ko nakita o kinausap si Rowan simula noong araw na yun.Nabasag ang puso ko ng paulit-ulit nitong nakalipa
Walang ibang daan palabas maliban sa bintana. Kumuha ako ng upuan, hinampas ko ang salamin nito at nabasag ito. TInulak ko ang mga kahoy na ginamit para takpan ito hanggang sa umusog ito. Tinulak ko ang maleta ko sa bintana at nahulog iot.Tulad ng sinabi ko, ako ang may pinaka malayong kwarto sa bahay, kaya hindi maaalerto ang kahit sino sa tunog. Mabagal akong bumaba, maingat na iniwasan ang mga bubog. Nakahinga ako ng maluwag noong bumaba ako.Masaya ako na nakatakas ako, kinuha ko ang maleta ko at hinila ko ito. Nakatingin ako sa phone habang tumawag ako ng taxi. Nawala ang saya ko noong nakasalubong ko ang isang tao. Lumingon ako sa takot nang makita ko ang intense na mga mata ni Rowan.“Seryoso ka ba? Sinusubukan mong tumakas kasama ang baby ko?” Ang tanong niya, may malupit na tono sa boses niya. Tinaas ko ang mga kamay ko sa ere. Binitawan ko ang maleta sa prosesong ito.“Sinabi ko na kay nanay na hindi sayo ang baby.” Nagsinungaling ako habang umaatras.Hindi ko hahayaan
Kasalukuyan:“Kasi, may rason sila para kamuhian ako… sinira ko ang pag ibig nila.” Ang bulong ko habang napuno ng luha ang mga mata ko.Masakit para sa akin para tandaan ang mga bagay na ito. Tanga ako at walang alam. Akala ko ay kaya ko siyang kumbinsihin na mahalin ako pagkatapos kong sirain ang buhay niya. Makalipas ang siyam na taon, nagbabayad pa rin ako sa presyo sa pagmamahal kay Rowan Woods.“Hindi mo ito kasalanan?” Ang tanong ni Ethan sa akin, ang mga daliri niya ay hinihimas ako.“Kasalanan ko ito. Hinayaan kong manguna ang obsession ko para sa kanya. At dahil doon, nagawa ko ang pinakamalaking pagkakamali sa buhay ko.” Walang tigil ang pagtulo ng luha ko.Kung pwede lang ako bumalik sa oras. Kung pwede ko lang baguhin ang mga bagay. Nabuhay ako ng may pagsisisi. Sana ay nakinig ako sa boses sa isipan ko. Sana ay nakinig ako dito sa halip na hindi ko ito pinansin. Naligtas sana ako mula sa sobrang sakit ng puso.Sana ay nalaman ko ng mas maaga na buntis ako. Nakatakas
Nagising ako sa mainit na ilaw sa mukha ko. Noong una, nalilito ako kung paano ako nakarating sa kwarto ko, pero bumalik ang mga alaala ko sa mabigat na kamay sa baywang ko.Nataranta ako ng sobra at natakot ako na magising si Ethan. Ayaw ko siyang magising ngayon at may nervous breakdown ako, ngayon at magulo pa ang buhok ko. Mabagal akong bumangon at umalis ng kama.Lumingon siya at bumulong ng isang bagay sa tulog niya, pero hindi siya gumising. Nakahinga ako ng maluwag habang nag suot ako ng mga damit at kinuha ang phone mula sa dresser ko.Dahan-dahan akong pumunta sa pinto at ngumiwi ng konti noong buksan ko ang pinto at tumunog to. Tumingin ako sa likod, mabilis ang tibok ng puso ko. Agad akong nagpasalamat nang makita na nasa kama pa rin si Ethan.Ang kumot ay nasa baywang niya, kita ang kanyang magandang abs, at ang braso niya ay nasa mukha niya. Lumunok ako ng malakas, umalis ako ng kwarto.Naglakad ako pababa ng hagdan at pakiramdam ko na naglalakad ako ng may kahihiyan
Hindi ko naiintindihan. Bakit ngayon? Ano ang mapapala nila mula dito?“Ang kapatawaran mo?” Bumubulong ang parehong boses.Kapatawaran. Isang simpleng salita, ngunit komplikado rin.Paano ko ito ibibigay sa kanila kung hindi nila ito binibigay sa akin? Paano ko sila papatawarin kung sinira nila ako? Paano ko hahayaan ang lahat kung hindi nila ako hinayaang mabuhay ng payapa para sa nangyari?Tama si Ethan. Lasing kami nila Rowan, pero ako lang ang taong naparusahan. Ako lang ang tanging sinisi. Ako ang tinawag ng kung ano-ano. Ako ang tiningnan ng mababa. Ako lang ang binubully.Ako lang ang naging emosyonal at inabuso ng mga salita. Tinanggap ko ang lahat ng ito. Tinanggap ko ang sisi, kahit na hindi ko ito dapat ginawa, dahil mahal ko si Rowan.Habang pinag iisipan ko ito, mas lalo akong nagalit. Naramdaman ko na sinusubukan tumulo ng mga galit na luha ko, at ngayon ay ayaw ko itong pigilan.Pagod ako. Sa sobrang pagod na ako na tanggapin ang lahat. Pareho lang ang nawala sa
Rowan:Naghahanda ako para sa isang banquet. Hindi ito isang bagay na gusto ko, pero kailangan ko pa rin pumunta. Ang founder ng Hope Foundation ay ginawa ang banquet para sa thanksgiving at para sa karangalan ng lahat ng mga donor nito. Dahil isa ako sa maraming mga donor nito, inimbitahan ako.“Ano yun, Brian? Busy ako?” Sumagot ako pagkatapos tingnan ang caller ID.“Nagawa naming makuha ang isang DNA match para sa blood sample na nakolekta natin mula sa bahay ni Ms. Sharp,” Dumiretso siya sa punto.Napahinga ako ng malalim nang mabanggit ang pangalan ni Ava. Ang mga bagay na sinabi ko sa kanya ay nakatatak pa rin sa utak ko. Hindi ko dapat sinabi ang mga malupit na bagay na yun, pero sobrang galit ako dahil sinaktan niya si Emma.“At?” Ang tanong ko, gusto kong magpatuloy siya.Umaasa akong makatanggap ng magandang balita. Wala akong ibang gusto kundi ang ma-solve ang kaso kay Ava at matapos na ito.“Hindi maganda ang balita,” Ang sagot niya, huminga ako ng malalim.“Anong n
Dumating kami doon sa tamang oras, at nakahinga ako ng maluwag. Huminto ang kotse, at lumabas ako, pagkatapos ay tinulungan kong lumabas si Emma. Nagsimulang magflash ang mga camear sa oras na tumapak kami sa red carpet.“Mr. Woods, totoo ba na kasma niyo na ngayon si Emma Sharp, ang kapatid ng ex-wife niyo?” Ang tanong ng isang reporter. “May mga nagsasabi na si Ms. Emma ang tunay na mahal niyo habang napilitan lang kayo na makasama si Ava Sharp.” Ang sabi ng isa pa.“Nasaan ang ex-wife niyo, Mr. Woods?”“Ms. Emma, ano ang pakiramdam na makasama ang lalaki na minsang kinasal sa kapatid niyo? May anak pa sila.”Naramdaman ko na humigpit ang hawak ni Emma sa braso ko nang itanong nila ito. Dinala ko palayo si Emma habang nagpaulan sila ng mga katanungan. Sa huli, pumunta kami sa entrance at winelcome kami.Maganda ang trabaho ng organizer. Hindi ko gusto ang ganitong mga bagay, pero maganda talaga ng lugar. Dinala kami sa mesa namin. Nakita namin na nakaupo na sina Gabe, Travis, Le
Harper.Bumangon ako sa kama na parang nasagasaan ako ng track. Hindi ako nakatulog kahapon. Malalaman mo kung gaano ako katamad at bagal ngayong umaga.Pagtingin ko sa phone ko, nakita kong pasado alas singko na ng umaga. Alam kong hindi na ako makakatulog ulit kaya bumangon na lang ako. Sinabi sa akin ni Gabriel na may gym siya, kaya nagsuot ako ng leggings at isang sport bra at pagkatapos ay lumabas ng aking silid.Isang mahabang araw ang nauna sa akin. Ngayon ay Lunes, at ito ang unang araw ni Lilly sa paaralan. Nais kong ako ang kumuha sa kanya. Tila medyo kinakabahan siya nang matulog, ngunit sinubukan niyang bawasan ito.Ang tanging nakakapagpaginhawa sa kanya ay ang pagkaalam na makakasama niya si Noah. Sinabi niya sa akin na nangako si Noah na ipapakilala siya sa lahat ng kanyang mga kaibigan. Napakasweet at mabait sa kanya. Malinaw na pinalaki siya nang tama at kung gaano kabait si Ava sa akin, wala na akong inaasahan pa.Naglalakad ako sa madilim na pasilyo na sinusubuk
Calvin."Anong ginagawa mo sa bahay ko, Emma?" Sabi ko habang nagngangalit ang mga ngipin.Abala kami ni Gunner sa pagpipintura ng kwarto niya, bago tumunog ang doorbell. Ang huling bagay na gusto ko ay marinig niya akong sumisigaw at bumaba para lang makita ang asong ito.Sinamaan ko siya ng tingin habang nararamdaman ko ang galit ko sa loob ko. Nakakuyom ang aking mga kamao at ang aking panga ay mahigpit na nakaipit sa pagsisikap na pigilan ako sa pagsabog."Ako-ako" Hindi niya natapos ang pangungusap at mas lalo lang akong naasar.T*ngina nito! Lumabas ako ng bahay at isinara ang pinto sa likod ko. Kinailangan ko siyang paalisin."May tanong ako sayo, Emma!" Nagalit ako, nakakapit sa hawakan ng pintuan na parang vise grip, para lang pakalmahin ang sarili ko.Matapos ang lahat ng kalokohan na pinagdaanan namin ni Gunner sa kanya, may lakas ng loob siya ngayon na magpakita sa harap ng pintuan ko?Ang sakit at sakit sa loob ng mahigit halos isang dekada. Akala niya ba madali ko
Emma.“Sigurado ka ba dito?” Tanong ni Molly, ang nag aalala niyang mga mata ay nakatingin sa mukha ko. "Sigurado ka bang gusto mong gawin ito?"Sigurado ba ako? Ano ba. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon niya, pero may kailangan akong gawin, di ba?"Oo" Tumango ako, itinuwid ang aking likod sa determinasyon.Alam kong nagkamali ako ng malaki. Alam kong kasalanan ko ang nangyayari sa akin. Karma na ang humahabol sa akin, ngunit hindi ko ito hahayaang pigilan ako. Hindi ako maaaring umupo sa paligid ng paglilinis na nagnanais na iba ang mga bagay.Isinuot ko ang magandang sundress na napili ko. Kulay puti ito at may mga asul na bulaklak. Gusto kong magmukhang presentable, down to earth at mainit. Gusto kong magmukhang kaakit akit. Isang tao na magaan ang pakiramdam mo sa pamamagitan lamang ng pagtingin sa kanila. Ang mga sundresses ay palaging nagbibigay ng ilusyon na iyon."Napagtanto mo na maaari niyang isara ang pinto sa iyong mu
Tumango ako, saka humiga sa sofa habang binuhusan niya ako ng baso. Isa na kailangan ko.“Kailangan kong sumang ayon sa sinabi ni mom, si Lilly ay katulad mo. Nagulat ako sa sobrang talino niya. Kung paanong marami siyang alam pagdating sa pera.” Sabi niya pagkatapos lumagok sa baso niya.Napangiti ako ng may pagmamalaki. “Ganyan din si Noah na mini me mo. Napaka spot on niya pagdating sa pag alam kung aling mga kumpanya ang may potensyal."At ito ay totoo. Matalas si Noah pagdating sa mga potensyal ng kumpanya, tulad ni Rowan. Mababasa ni Rowan ang bagong potensyal ng kumpanya, kahit na ang mga nakatatag ng kumpanya.Ito ay dahil sa kanya na hindi kami gumawa ng isang masamang pamumuhunan kapag nakakuha ng isang bagong kumpanya.“Pakiramdam ko, dadalhin ng dalawa ang business world. Dadalhin nila ang korporasyon ng Woods sa mas mataas na taas. Katulad natin, magiging perfect duo sila." Binibigkas niya ang parehong bagay na iniisip ko.Kinuha ko ang aking baso, nilagok ko ang buo
Gabriel."Magiging okay ba kayong dalawa ngayong gabi?" Tanong ko habang binubuksan ang pinto ng sasakyan kina Harper at Lilly."Oo" Sagot niya at iniwas ang tingin sa akin. "Huwag kang magalala, baka makatulog na kaming dalawa pagpasok namin sa loob.""Okay", Umabante ako at hinalikan si Lilly sa pisngi. Mukhang handa na siyang bumaba. “Magandang gabi sweetheart.”"Goodnight daddy" Bulong niya.Bwisit. Sa tingin ko hindi ako masasanay na tinatawag niya ako ng ganoon. Gaya nga ng sinabi ko kanina, nung nalaman ko si Lilly, balak ko na gamitin siya bilang huling alas para makuha ang gusto ko mula kay Harper. Ngayon bagaman, ito ay isang ganap na naiibang kwento.Sa tuwing tinatawag niya akong ganyan, ngayon, kumikibo ang puso ko. Nakaramdam ako ng kung anong init na bumabalot sa loob ko. Kakaiba talaga. Wala akong naranasan dati.Sa isang maliit na alon at isang magandang gabi mula kay Harper, tumalikod sila at umalis. Matapos masigurado na ligtas na sila sa loob ng gusali, tumal
"Hi" Para sa kakaibang dahilan, nasabi ko ang salitang iyon.Ang pagharap kay Ava ay parang pagharap sa lihim mong crush. Bigla akong pinagpawisan at kinabahan.Sa halip na sumagot ay hinila niya ako ng mahigpit. Isang mainit na yakap iyon. Parang nakayakap sa malambot at malambot na teddy bear.“Natutuwa akong opisyal na makilala ka, Harper. Welcome sa pamilya.” Bulong niya kaagad bago siya humakbang palayo.Dinala ako ni Gabriel sa out-door setup na maraming pagkain sa mesa. Ginalaw niya ako kaya umupo ako sa tabi niya.Nakuha ba niya na kinaiinisan ko ang kalapitan niya ng may dahilan?Sa loob ng ilang segundo, lahat ay naghuhukay."Kung gayon, Harper, anong trabaho mo?" Tanong ng mom ni Gabriel.Napalunok ako, ng lumingon ang lahat. Naiinis ako kapag nakatuon ang atensyon sa akin."Ako’y isang interior designer," Sagot ko, habang sinusubukang panatilihin ang eye contact.Kung mayroong isang bagay na itinuro sa akin ng aking mom, ito ay ang pakikipag ugnay sa mata ay mahal
"Kasal siya kay Ava?" Tanong ko na lubos at lubos na nabigla."Oo" Sagot niya tapos nanliit ang mata niya. "Bakit parang gulat na gulat ka sa balitang iyan?"Nagkibit balikat na sagot ko. "Marahil dahil gulat pa din ako."At ako nga. Hindi ko kailanman nakita ang pagdating nito. Wala kahit kaunti. Tulad ng sinabi ko, kinasusuklaman ni Rowan si Ava, kaya paano siya napunta sa kanya? Paano ang mga bagay nagbago ng sobra na siya ngayon ay masaya at kung ano pa man?Ang Rowan na naalala ko ay moody, galit, bitter at may chip na kasing laki ng isang buong galaxy sa balikat. Panay ang pagsimangot niya sa mukha at bihira siyang ngumiti. Nangyari ang lahat ng pagbabagong iyon pagkatapos niyang matulog kay Ava at makipaghiwalay kay Emma.Itong bagong version niya ang nagpaalala sa akin noong kasama pa niya si Emma. Dati ay nagliliwanag ang mukha nito sa tuwing nakikita siya o malapit sa kanya. Panay ang ngiti niya na para bang ang presensya lang ni Emma sa buhay niya ang nagpapasaya sa kan
Mukhang masaya si Rowan ngayon, kaya gaya ng sinabi ko, iniisip ko na nagkabalikan sila ni Emma. Iyon lang ang posibleng senaryo. Mula sa sinabi sa akin noon ni Gabriel, galit na galit si Rowan kay Ava, tulad ng pagkamuhi sa akin ni Gabriel.Lumipat ang mata ko sa batang babae. Medyo pamilyar siya, pero hindi ko mailagay ang mukha niya. Marahil siya ay anak nina Rowan at Emma kahit na hindi siya katulad ng Emma na naalala ko. At muli, ang mga gene ay maaaring maging kakaiba kung minsan."At ang batang babae?""Ang pangalan niya ay Iris" Sagot niya, ang kanyang proximity ay gumagawa ng ilang mga kakaibang bagay sa akin.Paalis na, sinubukan kong panatilihing kaunti ang distansya sa pagitan namin.Pinagpatuloy ko ang panonood kay Iris, na isang bola ng enerhiya. Meron itong magandang asul na mga mata na nakikita kong kumikinang hanggang sa kinatatayuan ko. Hindi siya kamukha ni Emma, ngunit kung tama ang pagkakaalala ko, si Emma ay may asul na mga mata, kaya malamang na nakuha ito
Harper.Hindi ko na napigilan ang kaba kahit na sinundan namin ni Gabriel ang mga magulang niya. Sa totoo lang, naging mas maganda ang usapan sa opisina kaysa sa inaasahan ko. Hindi ko alam kung ano ang inaasahan ko, ngunit hindi ito ang kanilang kalmado, o marahil ito ay ang kalmado bago ang bagyo?Hindi ko rin maintindihan kung bakit hindi sinabi ni Gabriel sa kanila na kasal na kami noon. Sa kabila kung paano natapos ang aming kasal, ito ang pinaka makatuwirang gawin. Hindi ko ginusto na itinatago niya ang mga ito sa dilim.“Okay ka lang ba?” Hinila ako ng boses niya pabalik sa kasalukuyan.Tumingala ako sa kanya para lang makita ang kanyang mata na nakatitig sa akin ng seryoso. Sobrang tumatagos ang mga ito, parang binabasa niya ako hanggang sa kaluluwa ko. Iniwas ko ang mga mata ko sa kanya, tumutok ako sa harapan."Oo, medyo kinakabahan pa rin ako, hindi ko alam kung bakit," Totoo kong sagot.Ang pinakamasamang bahagi ay tapos na, kaya hindi ko alam kung bakit ako nababalis