Nagising ako sa mainit na ilaw sa mukha ko. Noong una, nalilito ako kung paano ako nakarating sa kwarto ko, pero bumalik ang mga alaala ko sa mabigat na kamay sa baywang ko.Nataranta ako ng sobra at natakot ako na magising si Ethan. Ayaw ko siyang magising ngayon at may nervous breakdown ako, ngayon at magulo pa ang buhok ko. Mabagal akong bumangon at umalis ng kama.Lumingon siya at bumulong ng isang bagay sa tulog niya, pero hindi siya gumising. Nakahinga ako ng maluwag habang nag suot ako ng mga damit at kinuha ang phone mula sa dresser ko.Dahan-dahan akong pumunta sa pinto at ngumiwi ng konti noong buksan ko ang pinto at tumunog to. Tumingin ako sa likod, mabilis ang tibok ng puso ko. Agad akong nagpasalamat nang makita na nasa kama pa rin si Ethan.Ang kumot ay nasa baywang niya, kita ang kanyang magandang abs, at ang braso niya ay nasa mukha niya. Lumunok ako ng malakas, umalis ako ng kwarto.Naglakad ako pababa ng hagdan at pakiramdam ko na naglalakad ako ng may kahihiyan
Hindi ko naiintindihan. Bakit ngayon? Ano ang mapapala nila mula dito?“Ang kapatawaran mo?” Bumubulong ang parehong boses.Kapatawaran. Isang simpleng salita, ngunit komplikado rin.Paano ko ito ibibigay sa kanila kung hindi nila ito binibigay sa akin? Paano ko sila papatawarin kung sinira nila ako? Paano ko hahayaan ang lahat kung hindi nila ako hinayaang mabuhay ng payapa para sa nangyari?Tama si Ethan. Lasing kami nila Rowan, pero ako lang ang taong naparusahan. Ako lang ang tanging sinisi. Ako ang tinawag ng kung ano-ano. Ako ang tiningnan ng mababa. Ako lang ang binubully.Ako lang ang naging emosyonal at inabuso ng mga salita. Tinanggap ko ang lahat ng ito. Tinanggap ko ang sisi, kahit na hindi ko ito dapat ginawa, dahil mahal ko si Rowan.Habang pinag iisipan ko ito, mas lalo akong nagalit. Naramdaman ko na sinusubukan tumulo ng mga galit na luha ko, at ngayon ay ayaw ko itong pigilan.Pagod ako. Sa sobrang pagod na ako na tanggapin ang lahat. Pareho lang ang nawala sa
Rowan:Naghahanda ako para sa isang banquet. Hindi ito isang bagay na gusto ko, pero kailangan ko pa rin pumunta. Ang founder ng Hope Foundation ay ginawa ang banquet para sa thanksgiving at para sa karangalan ng lahat ng mga donor nito. Dahil isa ako sa maraming mga donor nito, inimbitahan ako.“Ano yun, Brian? Busy ako?” Sumagot ako pagkatapos tingnan ang caller ID.“Nagawa naming makuha ang isang DNA match para sa blood sample na nakolekta natin mula sa bahay ni Ms. Sharp,” Dumiretso siya sa punto.Napahinga ako ng malalim nang mabanggit ang pangalan ni Ava. Ang mga bagay na sinabi ko sa kanya ay nakatatak pa rin sa utak ko. Hindi ko dapat sinabi ang mga malupit na bagay na yun, pero sobrang galit ako dahil sinaktan niya si Emma.“At?” Ang tanong ko, gusto kong magpatuloy siya.Umaasa akong makatanggap ng magandang balita. Wala akong ibang gusto kundi ang ma-solve ang kaso kay Ava at matapos na ito.“Hindi maganda ang balita,” Ang sagot niya, huminga ako ng malalim.“Anong n
Dumating kami doon sa tamang oras, at nakahinga ako ng maluwag. Huminto ang kotse, at lumabas ako, pagkatapos ay tinulungan kong lumabas si Emma. Nagsimulang magflash ang mga camear sa oras na tumapak kami sa red carpet.“Mr. Woods, totoo ba na kasma niyo na ngayon si Emma Sharp, ang kapatid ng ex-wife niyo?” Ang tanong ng isang reporter. “May mga nagsasabi na si Ms. Emma ang tunay na mahal niyo habang napilitan lang kayo na makasama si Ava Sharp.” Ang sabi ng isa pa.“Nasaan ang ex-wife niyo, Mr. Woods?”“Ms. Emma, ano ang pakiramdam na makasama ang lalaki na minsang kinasal sa kapatid niyo? May anak pa sila.”Naramdaman ko na humigpit ang hawak ni Emma sa braso ko nang itanong nila ito. Dinala ko palayo si Emma habang nagpaulan sila ng mga katanungan. Sa huli, pumunta kami sa entrance at winelcome kami.Maganda ang trabaho ng organizer. Hindi ko gusto ang ganitong mga bagay, pero maganda talaga ng lugar. Dinala kami sa mesa namin. Nakita namin na nakaupo na sina Gabe, Travis, Le
Pareho si Emma at Christine ay nakatitig sa kanya gulat at galit. Siguro dahil walang naglakas loob na magsalita sa kanila ng ganoon. Nakakuyom ang kamao ni Emma. Bugso ng galit ang mararamdaman sa kanya.“Tama na yan, Letty… Hindi kita palalampasin kausapin si Emma ng ganyan, kapatid ko siya. Kung hindi mo siya marespeto kung gayon umalis ka.” Umangal si Travis sa kanya. Tumingin lang si Letty kay Emma bago ngumisi tapos humarap kay Travis.“Kung nakakalimutan mo, si Ava ay kapatid mo pero wala naman itong halaga sayo hindi ba? Kung sabagay isa ka sa mga tao na mismong nagpabagsak sa kanya at trinato siya na parang tae.” Tapos tumayo siya. “Masaya akong aalis, mas gugustuhin kong manatili sa bahay kaysa manatili buong gabi kasama ang mga siraulo. Nandidiri ako sa inyong lahat.”“Letty…” Nagmakaawa bigla ang tono ni Travis, pero siya ay tumalikod na at paalis.Ang lamesa ay nanatiling tahimik habang pinapanood namin siyang umalis. Hindi pa siya nakalayo. Pinahinto siya ng bodyguard
”Ano?” Bulong ni Emma sa tabi ko gulat.Ang buong kwarto ay tahimik. Ang lahat ay talagang nagulat. Walang nakakita na mangyayari ito. Walang nakaisip na si Ava ay ang founder ng ganito kalaking organization.Langya, ako ay kasal sa babae at ako ay walang clue. Nagiwan ito ng maraming masasabi tungkol sa akin kung hindi ko alam ito tungkol kay Ava.“Alam mo ba ito?” Tanong ni Gabe, ang mata at laglag ang panga.“Hindi” Angal ko, naiinis na hindi ko alam ang ganitong bagay.Pinapanood ko habang tinutulak niya paatras ang kanyang upuan. Tumayo siya at tumayo si Ethan kasama niya habang inaalok ang kanyang kamay. Ng nakangiti nilagay niya ang kanyang kamay dito at hinatid siya nito papunta sa stage. Nagngingitngit ang aking mga ngipin ng nilagay nito ang kanyang kamay sa nalalitaw na likod niya ng tinulungan nito siya paakyat ng hagdanan.Ng nandoon na siya, bumaba ito. Niyakap niya si Mary bago ito umakyat sa podium.Ngumiti ito bago umubo para malinis ang lalamunan nito.“Hi” Ka
”Perfect!” Wala siyang sinabing kahit na ano, kinuha niya lang ang kanyang tablet at nagsimulang magtype ng kung ano dito.“Oy!” Panimula ni Emma. “Hindi ba iyon si Caleb Kingstone ng Kingstone technologies? Ano ang ginagawa niya kasama si Ava? Kilala siya nito?”Tumingin ako kung saan ito nakatingin. Ito ay ang batang lalaki kasama ni Ava. Hindi nakakapagtaka na siya ay mukhang sobrang pamilyar.Ang Kingstone technologies ay nagsimula mga dalawang taon na ang nakalipas. Siya ang pinakabatang CEO at gumawa na ng sariling pangalan sa mundo ng negosyo. Dalawampung taong gulang pa lamang, siya na ay success story. Ang kanyang mga tech ay sumisikat at nakakuha na siya ng pwesto sa lamesa ng malalaking pangalan.Kung ako ay pasikat, ako ay magaalala na kunin niya ang numero unong pwesto bilang top entrepreneur sa bansa. Ang bata ay nilalampasan ang mga businessmen sa kanilang larangan.“Ah oo… siya ay beneficiary ng Hope Foundation. Siya ay ulila at inalagaan siya ni Ava. Siya ang siya
”Ang lakas ng loob mo?” Ang galit na boses ni Ava ay malinaw.Ngumisi si Brenda na para bang siya ay may mas mahalagang bagay na gagawin. “Hindi ko kasalanan na hindi niya tinitignan kung saan siya papunta. Ito ay limited edition na Luis Vuitton dress at ang bwisit na ito ay halos sinira ito sa pagtapon ng juice dito.”Si Brenda at Ava ay hindi kailanman nagkakasundo. Alam ko na siya ay inapi sa school at na si Brenda ang kanyang pinakamalaking nagpahirap sa kanya.Ang bata na kanilang tinutukoy ay nagtatago sa likod ni Ava. Siya ay hindi hihigit sa limang taong gulang. Siya ay cute, na may magandang pink dress, may heart shape na mukha, bilog na labi at mahabang itim na buhok na nasa kanyang likuran.Naiisip ko na magkaroon ng maliit na batang babae na may grey na mata at makinang na brown na buhok ni Ava.Napahinto ako sa aking upuan. Langya? Saan nanggaling ang ideyang iyon? Umiling at inalis ang mga ideyang iyon, tinuon ko ang focus kay Ava. Mukhang si Ava ay sa wakas ilalagay
Harper.Bumangon ako sa kama na parang nasagasaan ako ng track. Hindi ako nakatulog kahapon. Malalaman mo kung gaano ako katamad at bagal ngayong umaga.Pagtingin ko sa phone ko, nakita kong pasado alas singko na ng umaga. Alam kong hindi na ako makakatulog ulit kaya bumangon na lang ako. Sinabi sa akin ni Gabriel na may gym siya, kaya nagsuot ako ng leggings at isang sport bra at pagkatapos ay lumabas ng aking silid.Isang mahabang araw ang nauna sa akin. Ngayon ay Lunes, at ito ang unang araw ni Lilly sa paaralan. Nais kong ako ang kumuha sa kanya. Tila medyo kinakabahan siya nang matulog, ngunit sinubukan niyang bawasan ito.Ang tanging nakakapagpaginhawa sa kanya ay ang pagkaalam na makakasama niya si Noah. Sinabi niya sa akin na nangako si Noah na ipapakilala siya sa lahat ng kanyang mga kaibigan. Napakasweet at mabait sa kanya. Malinaw na pinalaki siya nang tama at kung gaano kabait si Ava sa akin, wala na akong inaasahan pa.Naglalakad ako sa madilim na pasilyo na sinusubuk
Calvin."Anong ginagawa mo sa bahay ko, Emma?" Sabi ko habang nagngangalit ang mga ngipin.Abala kami ni Gunner sa pagpipintura ng kwarto niya, bago tumunog ang doorbell. Ang huling bagay na gusto ko ay marinig niya akong sumisigaw at bumaba para lang makita ang asong ito.Sinamaan ko siya ng tingin habang nararamdaman ko ang galit ko sa loob ko. Nakakuyom ang aking mga kamao at ang aking panga ay mahigpit na nakaipit sa pagsisikap na pigilan ako sa pagsabog."Ako-ako" Hindi niya natapos ang pangungusap at mas lalo lang akong naasar.T*ngina nito! Lumabas ako ng bahay at isinara ang pinto sa likod ko. Kinailangan ko siyang paalisin."May tanong ako sayo, Emma!" Nagalit ako, nakakapit sa hawakan ng pintuan na parang vise grip, para lang pakalmahin ang sarili ko.Matapos ang lahat ng kalokohan na pinagdaanan namin ni Gunner sa kanya, may lakas ng loob siya ngayon na magpakita sa harap ng pintuan ko?Ang sakit at sakit sa loob ng mahigit halos isang dekada. Akala niya ba madali ko
Emma.“Sigurado ka ba dito?” Tanong ni Molly, ang nag aalala niyang mga mata ay nakatingin sa mukha ko. "Sigurado ka bang gusto mong gawin ito?"Sigurado ba ako? Ano ba. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon niya, pero may kailangan akong gawin, di ba?"Oo" Tumango ako, itinuwid ang aking likod sa determinasyon.Alam kong nagkamali ako ng malaki. Alam kong kasalanan ko ang nangyayari sa akin. Karma na ang humahabol sa akin, ngunit hindi ko ito hahayaang pigilan ako. Hindi ako maaaring umupo sa paligid ng paglilinis na nagnanais na iba ang mga bagay.Isinuot ko ang magandang sundress na napili ko. Kulay puti ito at may mga asul na bulaklak. Gusto kong magmukhang presentable, down to earth at mainit. Gusto kong magmukhang kaakit akit. Isang tao na magaan ang pakiramdam mo sa pamamagitan lamang ng pagtingin sa kanila. Ang mga sundresses ay palaging nagbibigay ng ilusyon na iyon."Napagtanto mo na maaari niyang isara ang pinto sa iyong mu
Tumango ako, saka humiga sa sofa habang binuhusan niya ako ng baso. Isa na kailangan ko.“Kailangan kong sumang ayon sa sinabi ni mom, si Lilly ay katulad mo. Nagulat ako sa sobrang talino niya. Kung paanong marami siyang alam pagdating sa pera.” Sabi niya pagkatapos lumagok sa baso niya.Napangiti ako ng may pagmamalaki. “Ganyan din si Noah na mini me mo. Napaka spot on niya pagdating sa pag alam kung aling mga kumpanya ang may potensyal."At ito ay totoo. Matalas si Noah pagdating sa mga potensyal ng kumpanya, tulad ni Rowan. Mababasa ni Rowan ang bagong potensyal ng kumpanya, kahit na ang mga nakatatag ng kumpanya.Ito ay dahil sa kanya na hindi kami gumawa ng isang masamang pamumuhunan kapag nakakuha ng isang bagong kumpanya.“Pakiramdam ko, dadalhin ng dalawa ang business world. Dadalhin nila ang korporasyon ng Woods sa mas mataas na taas. Katulad natin, magiging perfect duo sila." Binibigkas niya ang parehong bagay na iniisip ko.Kinuha ko ang aking baso, nilagok ko ang buo
Gabriel."Magiging okay ba kayong dalawa ngayong gabi?" Tanong ko habang binubuksan ang pinto ng sasakyan kina Harper at Lilly."Oo" Sagot niya at iniwas ang tingin sa akin. "Huwag kang magalala, baka makatulog na kaming dalawa pagpasok namin sa loob.""Okay", Umabante ako at hinalikan si Lilly sa pisngi. Mukhang handa na siyang bumaba. “Magandang gabi sweetheart.”"Goodnight daddy" Bulong niya.Bwisit. Sa tingin ko hindi ako masasanay na tinatawag niya ako ng ganoon. Gaya nga ng sinabi ko kanina, nung nalaman ko si Lilly, balak ko na gamitin siya bilang huling alas para makuha ang gusto ko mula kay Harper. Ngayon bagaman, ito ay isang ganap na naiibang kwento.Sa tuwing tinatawag niya akong ganyan, ngayon, kumikibo ang puso ko. Nakaramdam ako ng kung anong init na bumabalot sa loob ko. Kakaiba talaga. Wala akong naranasan dati.Sa isang maliit na alon at isang magandang gabi mula kay Harper, tumalikod sila at umalis. Matapos masigurado na ligtas na sila sa loob ng gusali, tumal
"Hi" Para sa kakaibang dahilan, nasabi ko ang salitang iyon.Ang pagharap kay Ava ay parang pagharap sa lihim mong crush. Bigla akong pinagpawisan at kinabahan.Sa halip na sumagot ay hinila niya ako ng mahigpit. Isang mainit na yakap iyon. Parang nakayakap sa malambot at malambot na teddy bear.“Natutuwa akong opisyal na makilala ka, Harper. Welcome sa pamilya.” Bulong niya kaagad bago siya humakbang palayo.Dinala ako ni Gabriel sa out-door setup na maraming pagkain sa mesa. Ginalaw niya ako kaya umupo ako sa tabi niya.Nakuha ba niya na kinaiinisan ko ang kalapitan niya ng may dahilan?Sa loob ng ilang segundo, lahat ay naghuhukay."Kung gayon, Harper, anong trabaho mo?" Tanong ng mom ni Gabriel.Napalunok ako, ng lumingon ang lahat. Naiinis ako kapag nakatuon ang atensyon sa akin."Ako’y isang interior designer," Sagot ko, habang sinusubukang panatilihin ang eye contact.Kung mayroong isang bagay na itinuro sa akin ng aking mom, ito ay ang pakikipag ugnay sa mata ay mahal
"Kasal siya kay Ava?" Tanong ko na lubos at lubos na nabigla."Oo" Sagot niya tapos nanliit ang mata niya. "Bakit parang gulat na gulat ka sa balitang iyan?"Nagkibit balikat na sagot ko. "Marahil dahil gulat pa din ako."At ako nga. Hindi ko kailanman nakita ang pagdating nito. Wala kahit kaunti. Tulad ng sinabi ko, kinasusuklaman ni Rowan si Ava, kaya paano siya napunta sa kanya? Paano ang mga bagay nagbago ng sobra na siya ngayon ay masaya at kung ano pa man?Ang Rowan na naalala ko ay moody, galit, bitter at may chip na kasing laki ng isang buong galaxy sa balikat. Panay ang pagsimangot niya sa mukha at bihira siyang ngumiti. Nangyari ang lahat ng pagbabagong iyon pagkatapos niyang matulog kay Ava at makipaghiwalay kay Emma.Itong bagong version niya ang nagpaalala sa akin noong kasama pa niya si Emma. Dati ay nagliliwanag ang mukha nito sa tuwing nakikita siya o malapit sa kanya. Panay ang ngiti niya na para bang ang presensya lang ni Emma sa buhay niya ang nagpapasaya sa kan
Mukhang masaya si Rowan ngayon, kaya gaya ng sinabi ko, iniisip ko na nagkabalikan sila ni Emma. Iyon lang ang posibleng senaryo. Mula sa sinabi sa akin noon ni Gabriel, galit na galit si Rowan kay Ava, tulad ng pagkamuhi sa akin ni Gabriel.Lumipat ang mata ko sa batang babae. Medyo pamilyar siya, pero hindi ko mailagay ang mukha niya. Marahil siya ay anak nina Rowan at Emma kahit na hindi siya katulad ng Emma na naalala ko. At muli, ang mga gene ay maaaring maging kakaiba kung minsan."At ang batang babae?""Ang pangalan niya ay Iris" Sagot niya, ang kanyang proximity ay gumagawa ng ilang mga kakaibang bagay sa akin.Paalis na, sinubukan kong panatilihing kaunti ang distansya sa pagitan namin.Pinagpatuloy ko ang panonood kay Iris, na isang bola ng enerhiya. Meron itong magandang asul na mga mata na nakikita kong kumikinang hanggang sa kinatatayuan ko. Hindi siya kamukha ni Emma, ngunit kung tama ang pagkakaalala ko, si Emma ay may asul na mga mata, kaya malamang na nakuha ito
Harper.Hindi ko na napigilan ang kaba kahit na sinundan namin ni Gabriel ang mga magulang niya. Sa totoo lang, naging mas maganda ang usapan sa opisina kaysa sa inaasahan ko. Hindi ko alam kung ano ang inaasahan ko, ngunit hindi ito ang kanilang kalmado, o marahil ito ay ang kalmado bago ang bagyo?Hindi ko rin maintindihan kung bakit hindi sinabi ni Gabriel sa kanila na kasal na kami noon. Sa kabila kung paano natapos ang aming kasal, ito ang pinaka makatuwirang gawin. Hindi ko ginusto na itinatago niya ang mga ito sa dilim.“Okay ka lang ba?” Hinila ako ng boses niya pabalik sa kasalukuyan.Tumingala ako sa kanya para lang makita ang kanyang mata na nakatitig sa akin ng seryoso. Sobrang tumatagos ang mga ito, parang binabasa niya ako hanggang sa kaluluwa ko. Iniwas ko ang mga mata ko sa kanya, tumutok ako sa harapan."Oo, medyo kinakabahan pa rin ako, hindi ko alam kung bakit," Totoo kong sagot.Ang pinakamasamang bahagi ay tapos na, kaya hindi ko alam kung bakit ako nababalis