Kabanata 3

Umupo ako sa malamig na hospital chair, humihinga ako ng malalim. Umiiyak pa rin si nanay at hindi siya mapatahan. Kumirot ang puso ko para sa kanya. Naiintindihan ko na hindi madali mawala ng hindi inaasahan ang lalaking minahal mo.

Nakakagulat pa rin ito. Inaasahan ko na gagaling siya, ngunit ngayon ay patay na siya at wala akong ideya kung ano ang dapat kong maramdaman.

Hindi pantay ang tingin namin sa isa’t isa at kahit na kinamumuhian niya ako, mahal ko siya. Tutal, tatay ko siya, kaya paanong hindi ko siya mamahalin?

“Ayos ka lang ba?” Ang tanong ni Rowan habang umupo siya sa tabi ko.

Dumating siya ng isang oras na ang nakaraan at ito ang unang beses na kinausap niya ako simula noong dumating siya. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa pag aalala na pinapakita niya. Tutal, hindi niya pa naisip ang tungkol sa nararamdaman ko noon.

“Oo.” Ang sabi ko.

Hindi pa ako lumuluha simula noong sinabi ang balita. Baka ito ay dahil sa pagkagulat o baka naubusan na ako ng mga luha para sa kanya. Ngayon, ginagawa ko ang lahat para huminahon dahil ang iba ay umiiyak.

Nakita ko ang mga paa sa sulok ng paningin ko noong lumingon ako at nakita ko na nakatitig sa akin si Travis. Tulad ng dati, walang bahid ng pagmamahal ang mga mata niya kapag nakatingin siya sa akin. Alam ko na mali ang ginawa ko, pero hindi pa ba ako nagbayad para sa gabing yun?

“Ano?” Ang tanong ko sa kanya.

“Tumawag si Mom kay Emma noong binaril si dad, kaya malapit na siyang dumating. Hindi niya pa rin alam na patay na si dad.” Ang sabi niya.

Narinig ko na huminga ng malalim si Rowan. Ito lang ang tanging indikasyon na kailangan ko para malaman na ang pangalan ni Emma ay nakakaapekto pa rin kay Rowan. Ang init na ipinakita niya kanina lang ay naging malamig agad at alam ko na nawala ulit siya sa akin.

“Oo nga.” Ang sabi ko ng mahina dahil wala naman akong ibang masasabi.

Hindi ko pa nakausap si Emma ng maraming taon. Nagdududa ako na gusto niya ako sa paligid niya base sa laki ng galit at poot niya sa akin.

“Inaasahan ko na maging mabait ka at bigyan mo siya ng space,” Ang dagdag ni nanay, pinunasan niya ang luha sa mukha niya.

“Nanay, alam niyo na imposibleng magagawa ko ito.”

“Wala akong pakialam kung ano ang posible o hindi. Umalis ka pagkatapos mo pagtaksilan ang anak ko noong nakaraang siyam na taon. Hindi ko hahayaan na mangyari ulit ito lalo na at wala na ang tatay niyo at kailangan natin ang isa’t isa,” Ang sabi niya habang kagat ang ngipin niya.

Hindi ko gusto na lagi nilang ipinamumukha sa akin ang nakaraan. Hindi pa ba sapat ang pagdurusa ko sa mga ginawa ko noong bata at tanga pa ako? Pero ngayon, lagi pa rin nila akong pinaparusahan.

“Baka nakalimutan niyo na anak niyo rin ako, o baka patay na rin ako para sa inyo?”

Hindi ko siya binigyan ng pagkakataon para sumagot. Tumayo ako at umalis. Kailangan ko ng sariwang hangin. Kailangan ko mag isip.

Noong lumabas ako, lumanghap ako ng sariwang hangin. May mga luha sa mga mata ko, pero pinigilan ko ang pagtulo ng mga ito. Ano ba ang ginagawa ko rito? Bakit siya nag abala na tumawag sa akin kung sa tingin niya ay isa lang ang anak niyang babae?

May parte sa sarili ko na gustong lumayas ngayon at hindi na ako titingin ulit sa likod. Tutal, sa tingin ko ay hindi naman ako parte ng pamilya nila at hindi rin nila ako itinuring na parte nito. Dapat na lang akong umalis at kalimutan ang tungkol sa kanila tulad ng pagkalimot nila sa akin.

“Ma’am, anak po ba kayo ni James Sharp?” Dumating ang isang nurse at nabigla ako.

Tumango ako pagkatapos huminahon ang pagtibok ng puso ko.

“Kailangan po kayo. Tinitingnan po nila ang katawan,” Ang mahinang sabi niya sa akin, baka iniisip niya ang mga nararamdaman ko.

“Sige, sandali lang.”

Umalis siya pagkatapos ako bigyan ng oras para gumawa ng desisyon. Kahit na hindi ako inalagaan ni tatay, binuhay niya pa rin ako, kaya utang ko ito sa kanya. Dahil dito, nakapag desisyon na ako. Bibigyan ko siya ng maayos libing, at pagkatapos ay maghuhugas ako ng kamay para sa kanila.

Pwede sila maging ang perpektong pamilya. Hindi na sila mamomroblema sa akin na tulad ng dati.

Pagbalik sa loob, humingi ako ng direksyon papunta sa morgue. Sa oras na makarating ako doon, tapos na ang lahat sa pagtingin sa katawan.

Tumingin ako kay tatay. Nakahiga sa lugar. Mukha siyang payapa. Tulad ng itusra niya kapag natutulog siya. Iisipin ng kahit sino na nagpapahinga lang siya, sa halip na patay. Ang kaluluwa niya ay matagal nang wala sa katawan niya.

“Paalam, tatay.” Ang sabi ko sa kanya.

Tumingin ako ng isa pang beses bago ako umalis ng malamig na kwarto. Inalis ko ang mabigat na pakiramdam sa puso ko dahil alam ko na hindi lang ako sa kanya magpapaalam. Kahit kailan ay hindi nila ako mamahalin. Oras na para bitawan ang pantasya na ito.

Pumunta ako sa waiting area at umupo sa pinakamalayong upuan. Si nanay ay nag aayos ng mga papeles at bills. Nakatitig si Travis sa pader, mukhang magulo ang isip at mag isa. Hindi makikita sa lugar si Rowan.

Pag upo ko doon, inisip ko ang lahat ng kailangan kong gawin. Halos imposible na iwasan sila, pero determinado pa rin ako. Ito lang tanging paraan na alam ko para protektahan ang kapayapaan ko. Pagod na akong laging nasasaktan. Pagod na ako na ang puso ko ay laging nasusugatan ng mga tao sa paligid ko.

Narinig ko ang mga ingay sa paligid ko at lumingon ako. Sa sandalng yun, nakita ko siya, kasing ganda pa rin ng dati. Mahaba na blonde na buhok, mahabang legs, mukha na may hugis ng puso, at seksi na katawan na kinababaliwan ng mga lalaki.

Yakap siya ni Travis. Bumubulong ng mga salita na pampatahan. Ang isang bagay na hindi ginawa ni Travis para sa akin noong dumating ako. Tulad ng dati, tumama ang sakit at pinigilan ko ito.

Naghiwalay sila at dumating si Rowan. Sa oras na makita ni Rowan ang babae, nanghina ang mga tuhod niya. Nakikita ko na gumalaw ang Adam’s apple niya habang lumunok siya.

“Emma?” Ang namamaos na boses niya habang tinawag niya ang pangalan ni Emma. Maraming emosyon ang nilagay niya sa isang pangalan na yunn.

Lumingon si Emma papunta sa direksyon ni Rowan. Sa oras na magkatinginan sila, naglaho ang lahat ng nasa paligid. Na para bang walang ibang bagay maliban sa kanilang dalawa. Tila mas mabilis kaysa sa pagkilos ng the Flash, magkayakap na sila sa isa’t isa.

Kung masakit na makita na yakapin ni Travis si Emma, wala akong ideya kung paano ito makakasakit ng sobra sa akin. Kung paano ito sisira sa akin.

Bumalik si Emma. Nang makita ko siya sa yakap ni Rowan, wala nang magsabi sa akin ng katotohanan na nasa harap na ng mukha ko. Mahal na mahal pa rin ni Rowan si Emma kahit na lumipas ang lahat ng mga taong ito.