“Ano ang gusto mong sabihin ko? Alam mo naman na kahit kailan ay hindi ako nagsinungaling sayo. Alam mo na mahal ko siya noon pa.”Hinagis niya ng galit ang dishtowel. “Hindi yun pumigil sayo para gamitin ang katawan ko, hindi ba? Talaga, I hate you. Hindi ko alam kung ano ba ang nagustuhan ko sayo noong una. Hindi ko alam kung bakit nag aksaya ako ng sobrang daming oras at lakas para sayo.”Kinagat ko ang ngipin ko dahil sa mga sinabi niya. Nagalit ako sa mga salita niya. Oo, sumiping kami sa isa’t isa sa kasal namin, pero ito ay para lang mawala ang kati. Sumumpa kami sa isa’t isa, pero hindi ko siya mahal. Hindi ko sisirain ang mga ito at pagtataksilan siya.“Hindi ako nandito para pag usapan ang nakaraan, nandito ako para pag usapan si Noah,” Ang sabi ko habang binabago ang pinag uusapan.Nakakapagod ang magpaikot ikot. Kailangan ko sabihin kung ano ang balak kong sabihin noong dumating ako dito, pagkatapos ay aalis ako bago ko sabihin o gawin ang pagsisisihan ko.Nakuha ang a
Ava:“Hindi ko pa rin po maintindihan kung bakit kailangan ko pong umalis. Bakit hindi po ako pwedeng manatili dito kasama niyo?” Ang reklamo ni Noah. Nakasimangot ang gwapong mukha niya.Masama ang loob niya simula noong sinabi ko sa kanya na aalis siya kasama ang mga lolo at lola niya. Noong una ay sabik siya tungkol dito, ngunit nalungkot siya nang mapagtanto niya na hindi niya kasama ako o ang tatay niya.Nauunawaan ng school niya ang sitwasyon namin. Pumayag pa ang teacher niya na ipadala ang lessons sa nanay upang hindi maiwan sa klase si Noah.“Sinabi ko na sayo, mahal, ito ang bakasyon niyo ng mga lolo at lola mo… ito ay para sa inyo lang ng mga lolo at lola mo.”Pagkatapos kausapin ang chief, siniguro niya sa amin na dadalhin sila sa isang tropikal na lugar.“Pupunta ka sa beach. Hindi ba’t matagal mo nang hinihiling na pumunta sa isang bakasyon?” Ang dagdag ko habang nakangiti.Agad na nakuha ang atensyon niya sa salitang ‘beach’. Ang lahat ng reklamo niya ay wala na.
Pumasok siya sa pamamahay ko kaya direkta ang pag uusap namin. Ang mga mata at ilong niya ay galit. Naging matatag ako. Hindi ko hinayaan na takutin niya ako.“Hindi ako aalis. Ngayon, i-cancel mo ang taxi at pumasok ka sa kotse ko.” Ang sabi niya habang kagat niya ang ngipin niya. May namumuong bagyo sa mga mata niya.Nagalit ako at nagbola ang mga kamay ko. Madalas ay pinipigilan ko ito dahil ayaw ko siyang galitin, ngunit wala na akong pakialam.“Ang tapang mong babae ka… sino ka ba sa tingin mo, hmm? Hindi ako isang tuta na sa tingin mo ay pwede mong utusan.” Ang boses ko ay tumataas na. Naiinis talaga ako.Sa mga taon na inalay ko sa kanya. Sa mga taon na tumahimik ako dahil ayaw kong sirain ang akala kong merson kami. Pero ano ang dinala nito para sa akin? Ano ang ibinigay ng pagpigil ko sa sarili ko? Wala. Wala itong binigay kundi sakit ng puso.“Ava…” Ang sabi niya na parang nagbibigay ng babala.“Nag aaway po ba ulit kayong dalawa?” Sumingit ang boses ni Noah sa tense na
“Hinahanap ka ng nanay mo, hindi mo pa ba siya kinausap nitong nakaraan?”Naiinis ako. “Madaldal ka ngayon at naiinis na ako, Rowan. Pwede bang wag mo na akong pansinin at magpanggap ka na lang na wala ako tulad ng ginagawa mo noon?”Humigpit ang hawak niya sa manibela. Nakita ko na kinagat niya ang ngipin niya. Naiinis na siya. Baka dahil hindi ako kumikilos ng mabait na tulad ng dati. Bumaliktad na ang sitwasyon at hindi niya ito gusto.Dati ay ginagawa ko ang lahat para maging masaya siya. Sinusubukan ko maging ang taong gusto niya. Sinusubukan ko maging si Emma. Ginawa ko ang lahat upang maging ang asawa na pwede niyang mahalin. Ngayon, inalis ko na ang ugaling ito at hindi niya ito gusto na hindi ako sumusunod sa kanya na parang isang aso. Ngumiti ako dahil dito. Gumaan ang loob ko dahil sa pagkainis niya.Simula noon, naging tahimik ang drive. Pareho kaming nakaupo at naiinis habang si Noah ay tumatawa habang nanonood ng cartoons. Makalipas ang isang oras, dumating kami sa ai
Isa linggo na simula noong umalis si Noah, at hindi ko mahanap ang isang pattern na mabuhay ng wala siya. Ito ang pinakamahabang linggo na magkalayo kami, at hindi ako nahihiyang sabihin na hindi ko ito tinanggap ng maayos.Si Noah ay ang anchor ko, at kung wala siya, naliligaw ako. Para bang lumulutang lang ako sa buhay na parang isang ligaw na barko sa dagat. Araw-araw, hinihintay ko ang mga tawag niya dahil ito ang nagpapa kalma sa akin. Ang mga tawag niya at ang matamis na boses niya ang nagpapa hinahon sa akin.Wala pa akong nababalitaan mula kay Rowan simula noong araw na yun sa airport. May parte ng puso ko na hinahangad pa rin siya, ngunit alam ko na makakabuti itong desisyon ko. Walang kinabukasan sa pagitan namin at hindi ko kayang mabuhay kasama ang isang lalaking hindi ko mahal.Naging tahimik lang ang lahat. Hindi naman sa may taong nagbibigay ng balita sa akin. Dahil walang naganap na mga shootout o mga taong namamatay, ligtas na sabihin na nagtago ang mga kriminal na
Tumayo lang kami pagkatapos nun. Nililipat ko ang bigat ko sa magkabilang paa at medyo awkward ako. Tumitig siya sa akin, ang asul na mga mata niya ay nakatingin sa kaluluwa ko. Lumayo ako ng tingin para umiwas sa malalim na tingin niya.“Ethan.” May taong tumawag at lumingon ako para makita ang isang pulis na sumesenyas sa kanya.“Papunta na,” Ang sigaw ni Ethan bago siya lumingon papunta sa akin. “Masaya ako at nakita kita, beautiful. Sa susunod na lang, okay?”“Sige.” Ang mahina kong sinabi.Pagkatapos, hindi ko inaasahan na yakapin niya ako bago siya naglalakad palayo. Iniisip ko kung ano ba ang nangyari.Inalis ko ang sarili ko sa pagkatulala makalipas ang ilang sandali at naglakad na ulit ako. Kailangan ko bumili ng groceries at dahil hindi malayo sa school ang store, nagdesisyon akong maglakad.Ang sling ay tinanggal na at kahit na ang balikat ko ay masakit minsan, kaya ko pa rin kumilos. Inisip ko ang lahat ng kailangan kong bilhin ngunit ang nangingibabaw ay ang pag uusa
“So, kamusta ang araw mo, mahal?” Ang tanong ko kay Noah.Ang phone ay nasa pagitan ng balikat at tainga ko. Sinusubukan kong mag multi-task, kinakausap ko siya habang naglilinis. Hindi madali, ngunit at least ay medyo mas maayos na ang balikat ko ngayon.“Maganda po!” Ang sigaw niya sa phone at halos mabasag ang eardrums ko. “Kakatapos lang po namin kumain ng ice cream at ngayon ay pupunta po kami sa slides, may mga slide po sila dito at diretso po ito papunta sa dagat.”Masaya ako sa sabik na pagsasalita niya. Kaligayahan ko ang kaligayahan niya. Dahil ligtas at masaya siya, sapat na ito para sa akin.“Maganda kung ganun, mahal… tingnan mo, sabi ko sayo masaya dyan.”Tumigil na ako sa paglilinis, umupo ako sa sofa. Mas mabuti ang matapos muna ako sa pakikipag usap sa kanya. “Paano naman po kayo mommy, kamusta po ang weekend niyo?”Ano ang masasabi ko? Sobrang boring nito. Mas marami pang kasiyahan ang walong-taong gulang na anak ko kaysa sa akin. Wala akong mapupuntahan at wala
Ibinaba niya ang phone at dumiretso ako sa bedroom para maghanap ng disenteng susuotin. Dahil pupunta kami sa isang shooting range, nagdesisyon ako na magsuot ng damit na komportable, kaya nagsuot ako ng jeans, isang t-shirt, at flats. Dumating si Ethan sa loob ng sampung minuto na tulad ng sinabi niya at agad kaming umalis.“So, bakit nagdesisyon ka na maging isang pulis?” Ang tanong ko habang nakatingin sa kanya.Naing komportable ang mood at magaan ang loob ko habang nasa tabi niya. Maganda ito. Matagal na akong hindi pa nakaramdam ng pagiging komportable kasama ang isang tao.“Pinatay ng isang pulis ang tatay ko,” Ang sagot niya habang nag buntong hininga.Kumunot ang noo ko, medyo nagulat ako. “Madalas ay mas lalayo ang mga tao sa mga pulis dahil doon.”“Alam ko, pero ang tatay ko ay hindi isang mabuting tao at hindi rin siya isang mabuting tatay. Noong binaril ng mga pulis ang tatay ko para sa pagbebenta ng hindi legal na mga baril, gumaan ang loob ko. Nang mahuli ng mga pul
Harper.Luminga linga ako sa paligid, sinisigurado kong perpekto ang lahat. Nasa bago naming bahay ngayon at nagpasya kaming magdaos ng housewarming party. Ito ay hindi isang malaking isa, lamang malapit na mga kaibigan at pamilya."Nakaayos na ba ang lahat?" Tanong ko sa aming kusinero.Namangha siya sa bahay at nahulog ang loob niya sa kusina. Tulad ng sinabi ko dati, ang aming kusina ay pangarap ng bawat kusinero. Kung hindi dahil sa katotohanan na kailangan niyang umuwi sa kanyang pamilya, sinusumpa ko dito siya matutulog at sa dito, ibig sabihin ko sa kusina, hindi sa bahay."Oo," Ngumiti siya, kumikinang ang kanyang mga mata sa kaligayahan at pananabik. "Handa na ang lahat."Tulad ng sinabi ko, hindi namin gusto ang isang malaking party. Ang mga magulang lang ni Gabriel, sina Rowan at Ava, Travis at Letty, Connie at Reaper, Noah, Iris, Gunner at Sierra.Tumunog ang doorbell kaya lumabas na ako ng kusina para buksan ito. Naghahanda pa si Lilly at nawala si Gabriel sa kung sa
Itinakip ko ang mga kamay ko sa ibabaw ng kitchen counter. Hindi ko alam ang gagawin o sasabihin ko diyan.“Ano ang naramdaman mo noon?” Sa wakas ay tinanong ko siya pagkatapos ng ilang sandali.“Hindi ko alam. Kinausap ko si Noah at sinabi niya sa akin na humingi rin siya ng tawad sa kanya dahil sa pagtatangkang pumasok sa pagitan nina Uncle Rowan at Aunt Ava.”Well, balita sa akin yan. Tila si Emma ay umiikot na humihingi ng tawad sa kanyang mga nagawang kasalanan, kabilang ang mga bata, na hindi pinapansin ng karamihan."Nag sorry din siya sa akin, ilang linggo na ang nakakaraan," Pag amin ko.“Ano ang naramdaman mo noon?”"Sinusubukan mong maging magulang, ikaw ba?" Tumawa ako. “Ngunit hindi ako ang pinag uusapan natin; ikaw ang inaalala ko."Napabuntong hininga siya. “Hindi ko alam. Galit at nasasaktan pa rin ako sa kanya. Sumasakit ang dibdib ko kapag iniisip ko kung gaano kasakit noon kapag ayaw niya akong gawin."“Naiintindihan ko iyon, buddy at may karapatan kang magal
Calvin.Pinapanood ko ang video na ipinadala sa akin ni Kinley, natatawa ng mahina sa kung gaano ito nakakatawa. Pinapadala niya sa akin ang mga random na nakakatawang video ng hayop dahil alam niyang pinapatawa ako ng mga ito. Hindi lumilipas ang isang araw nang walang isa o dalawang video mula sa kanya. Kung ako ay tapat, inaasahan kong makita sila sa aming mga chat.Naging perpekto ang mga bagay sa pagitan namin. Bukod kay Emma, hindi pa ako naging seryoso sa isang babae. Oo naman, sinubukan kong mag move on noong pumasok ako sa kolehiyo, ngunit mas natutulog ako kasama ang mga random na babae kaysa sa paglipat mula kay Emma.Huwag mo akong tingnan ng ganyan. Lahat ng babaeng nakasama ko bago pa alam ni Emma ang score. Alam nila na maaaring wala sa pagitan namin at ito ay kaunting saya lamang. Nilinaw ko iyon bago ako humiga sa kanila. Naunawaan at tinanggap nila. Simple lang ang buhay hanggang sa muling nagkrus ang landas namin ni Emma.Matapos ang unang pagkakataon na natulo
"Ano ang naramdaman mo ng makita si Gunner?" Tanong ni Mia, ang kanyang mga mata ay parang laging nakatitig sa akin na parang nakikita niya ang aking kaluluwa.Dahil bumalik na ako sa trabaho, kinailangan naming ilipat ang mga bagay sa paligid upang umangkop sa aking bagong iskedyul. Karamihan sa aking mga sesyon ay naka iskedyul na ngayon sa pagitan ng alas kwatro y medya ng gabi.Alam ko na ang sagot diyan. Hindi ko na kailangang isipin ito. Ang pag iisip tungkol sa araw na iyon, gayunpaman, napuno ng luha ang aking mga mata."Nadudurog ang puso," Bulong ko sa mga salita.Parang pinilit na lumabas sa akin. Mula sa pinakamalalim na bahagi ng aking kaluluwa. Pilit kong pinipilit ang hikbi na nagbabantang kumawala, ngunit wala itong silbi. Napaluha ako ng masakit, naiwan akong hingal.“Papaano?” Tanong ni Mia sabay abot sa akin ng tissue paper.Kinuha ko iyon at pinunasan ang mga luhang bumagsak sa mukha ko. Walang pakinabang dahil patuloy silang umaagos na parang ilog. Sa galit s
Bumungad si Gunner sa isang maliit na pasukan na hindi ko napansin noon. Natahimik siya nang dumapo ang mga mata niya sa akin.Ang isang bata ay hindi kailanman nagpakaba sa akin ng ganito. Bahagyang umindayog ako habang nanlilisik ang mga mata niya na katulad ng sa akin.“Anong ginagawa mo dito?” Siya ay umungol, ang kanyang mga kilay ay kumunot at kamao sa kanyang tagiliran. Kinikilig ako sa matinding titig niya na puno ng galit at pait.Ibinuka ko ang aking bibig, ngunit walang lumalabas. Bumibilis ang tibok ng puso ko at nahihirapan akong huminga, dahil pakiramdam ko ay nasusuka ako."G-Gunner" Sa wakas ay nailabas ko ang kanyang pangalan, ngunit nabigo ako sa mga salita habang nagpupumilit akong makahanap ng sasabihin sa kanya.Magsalubong ang kanyang mga kilay at umigting ang kanyang panga. Ang pagtingin sa kanya, ang pagtingin sa akin ng labis na kapaitan, ay nagpaparamdam sa akin kung gaano ko siya nasaktan. Kung gaano kalaki ang pinsalang nagawa ko.Walang bata ang dapat
Emma.Bumaba ako ng kotse ko ng makaramdam ako ng pagod at pagod. Pinapatay ako ng mga takong ko at wala akong ibang gusto kundi ang tanggalin ito at humiga na lang sa sofa o sa aking kama.Ngayon ang unang araw ko sa trabaho at, sinasabi ko sa iyo, napakahirap. Nakalimutan ko na kung ano ang ibig sabihin ng pagiging abogado. Nakalimutan kung gaano ito ka hectic. Ang hindi mabilang na mga oras na ikaw ay nasa iyong mga paa o sa iyong upuan na nakabaon sa mga papel na kailangan mong pagdaanan.Kadalasan, susuriin ko ang mga kaso ng aking mga kliyente at ang katibayan na, sa oras na ako ay tapos na, pakiramdam ko ay mawawalan ako ng malay. Para akong nababaliw.Sa kabila ng kung gaano kapagod ang aking unang araw, ang pagbabalik sa trabaho ay napuno ang aking buong pagkatao ng isang uri ng enerhiya na hindi ko maipaliwanag. Sa unang pagkakataon sa loob ng dalawang taon, nakaramdam ako ng buhay. Nakaramdam ako ng pagbangon. Naramdaman ko na ang ilang mga nawawalang piraso sa loob ko a
Sa totoo lang nandidiri ako sa pakikinig sa kanya ngayon. Sino ang gumagawa niyan sa iba? Si Gabriel ay isang buhay na nilalang na may damdamin. Talagang malupit ang ginawa nila sa kanya."Alam mo na ang iba pa," Huminto muna siya bago nagpatuloy. “Ng iblacklist mo kami ni Paul, naging hindi matiis ang buhay. Hindi kami maaaring manatili dito dahil hindi kami makakuha ng trabaho. Tumakas kami sa ibang bansa pero naghiwalay din agad. Sorry talaga, Gabe. Ikinalulungkot ko na ginamit kita at hindi pinapahalagahan kung ano ang mayroon tayo. Pagkatapos lang nating magkalayo napagtanto ko ang nararamdaman ko para sayo, pero huli na ang lahat. Kinasusuklaman mo ako at ayaw mo akong makita."Bumibilis ang tibok ng puso ko, at lumalalim ang paghinga ko. Kahit malamig, tumutulo ang pawis sa likod ko. takot na takot ako. Kaya, natatakot ako na siya ang pipiliin niya. Ito na ang pagkakataon niya na makasama ang unang babaeng minahal niya. Pilit kong pinipigilan ang aking panginginig habang hinih
Natigilan si Gabriel, nakaugat sa kinatatayuan niya. Humigpit ang kanyang kamay, hawak ang kamay ko sa halos masakit na pagkakahawak. Tumingala ako sa kanya only to find his eyes wide, shock coloring his features.Tumingin ako sa balikat niya para makita ang isang babaeng mapula ang ulo, nakatingin sa kanya na may luha sa mga mata. Parang emotional siya. Hindi ko maintindihan ang ugali niya o ang ugali ni Gabriel.Dahan dahang huminahon si Gabriel at umikot, medyo naninigas ang mga galaw niya. Para siyang robot.“Ashley?”Sa pagkakataong ito, ako ang nakatayo sa aking kinatatayuan. Ang bilis ng tibok ng puso ko ng tumama ang pangalan niya sa tenga ko at nagrerehistro sa utak ko. Umatras ako ng isang hakbang at sinubukang hilahin ang kamay ko mula kay Gabriel, ngunit hindi niya binibitawan. Sa halip, humihigpit ito.Ang kanyang buhok ay bumagsak sa kanyang likod sa makintab na mga ringlet na nagpapaalala sa akin ng papalubog na araw. Ang kanyang berdeng mga mata ay dilat at nagpapa
Harper."Sa totoo lang, hindi ko alam kung bakit mo gustong pumunta tayo dito," Bulong ko habang hinihimas ang mga kamay ko para magkaroon ng init."Mali ba na gusto kong mamasyal kasama ang aking asawa sa parke?" Tanong ni Gabriel, na ikinatuwa ng amusement ang kanyang features. Walang ginagawa ang pagka sungit ko para mabawasan ang ningning sa kanyang mga mata. Kung tutuusin, parang ang cute niya."Sa oras ng trabaho?" May pag aalinlangan kong tanong, pinagmamasdan ng aking mga mata ang park na aming kinaroroonan. Dahil sa malamig na panahon, kasama kami sa iilan na nandito.“Ako ang amo, Harper at ikaw ang aking asawa. Pwede nating gawin kahit ano na gusto natin," Sabi niya, hinawakan ang kamay ko at hinawakan ito ng mahigpit. "Kung ang sinuman ay may problema dito, maaari nilang sirain ang kanilang sarili."Sa kabila ng lamig ng hangin at sa katotohanang ayoko dito, ngumiti ako. Gamit ang buhok ko para itago ito.Paulit ulit akong ginulat ni Gabriel sa kanyang pangangalaga, p