Isa linggo na simula noong umalis si Noah, at hindi ko mahanap ang isang pattern na mabuhay ng wala siya. Ito ang pinakamahabang linggo na magkalayo kami, at hindi ako nahihiyang sabihin na hindi ko ito tinanggap ng maayos.Si Noah ay ang anchor ko, at kung wala siya, naliligaw ako. Para bang lumulutang lang ako sa buhay na parang isang ligaw na barko sa dagat. Araw-araw, hinihintay ko ang mga tawag niya dahil ito ang nagpapa kalma sa akin. Ang mga tawag niya at ang matamis na boses niya ang nagpapa hinahon sa akin.Wala pa akong nababalitaan mula kay Rowan simula noong araw na yun sa airport. May parte ng puso ko na hinahangad pa rin siya, ngunit alam ko na makakabuti itong desisyon ko. Walang kinabukasan sa pagitan namin at hindi ko kayang mabuhay kasama ang isang lalaking hindi ko mahal.Naging tahimik lang ang lahat. Hindi naman sa may taong nagbibigay ng balita sa akin. Dahil walang naganap na mga shootout o mga taong namamatay, ligtas na sabihin na nagtago ang mga kriminal na
Tumayo lang kami pagkatapos nun. Nililipat ko ang bigat ko sa magkabilang paa at medyo awkward ako. Tumitig siya sa akin, ang asul na mga mata niya ay nakatingin sa kaluluwa ko. Lumayo ako ng tingin para umiwas sa malalim na tingin niya.“Ethan.” May taong tumawag at lumingon ako para makita ang isang pulis na sumesenyas sa kanya.“Papunta na,” Ang sigaw ni Ethan bago siya lumingon papunta sa akin. “Masaya ako at nakita kita, beautiful. Sa susunod na lang, okay?”“Sige.” Ang mahina kong sinabi.Pagkatapos, hindi ko inaasahan na yakapin niya ako bago siya naglalakad palayo. Iniisip ko kung ano ba ang nangyari.Inalis ko ang sarili ko sa pagkatulala makalipas ang ilang sandali at naglakad na ulit ako. Kailangan ko bumili ng groceries at dahil hindi malayo sa school ang store, nagdesisyon akong maglakad.Ang sling ay tinanggal na at kahit na ang balikat ko ay masakit minsan, kaya ko pa rin kumilos. Inisip ko ang lahat ng kailangan kong bilhin ngunit ang nangingibabaw ay ang pag uusa
“So, kamusta ang araw mo, mahal?” Ang tanong ko kay Noah.Ang phone ay nasa pagitan ng balikat at tainga ko. Sinusubukan kong mag multi-task, kinakausap ko siya habang naglilinis. Hindi madali, ngunit at least ay medyo mas maayos na ang balikat ko ngayon.“Maganda po!” Ang sigaw niya sa phone at halos mabasag ang eardrums ko. “Kakatapos lang po namin kumain ng ice cream at ngayon ay pupunta po kami sa slides, may mga slide po sila dito at diretso po ito papunta sa dagat.”Masaya ako sa sabik na pagsasalita niya. Kaligayahan ko ang kaligayahan niya. Dahil ligtas at masaya siya, sapat na ito para sa akin.“Maganda kung ganun, mahal… tingnan mo, sabi ko sayo masaya dyan.”Tumigil na ako sa paglilinis, umupo ako sa sofa. Mas mabuti ang matapos muna ako sa pakikipag usap sa kanya. “Paano naman po kayo mommy, kamusta po ang weekend niyo?”Ano ang masasabi ko? Sobrang boring nito. Mas marami pang kasiyahan ang walong-taong gulang na anak ko kaysa sa akin. Wala akong mapupuntahan at wala
Ibinaba niya ang phone at dumiretso ako sa bedroom para maghanap ng disenteng susuotin. Dahil pupunta kami sa isang shooting range, nagdesisyon ako na magsuot ng damit na komportable, kaya nagsuot ako ng jeans, isang t-shirt, at flats. Dumating si Ethan sa loob ng sampung minuto na tulad ng sinabi niya at agad kaming umalis.“So, bakit nagdesisyon ka na maging isang pulis?” Ang tanong ko habang nakatingin sa kanya.Naing komportable ang mood at magaan ang loob ko habang nasa tabi niya. Maganda ito. Matagal na akong hindi pa nakaramdam ng pagiging komportable kasama ang isang tao.“Pinatay ng isang pulis ang tatay ko,” Ang sagot niya habang nag buntong hininga.Kumunot ang noo ko, medyo nagulat ako. “Madalas ay mas lalayo ang mga tao sa mga pulis dahil doon.”“Alam ko, pero ang tatay ko ay hindi isang mabuting tao at hindi rin siya isang mabuting tatay. Noong binaril ng mga pulis ang tatay ko para sa pagbebenta ng hindi legal na mga baril, gumaan ang loob ko. Nang mahuli ng mga pul
Rowan:Pinanood ko ang pulis na nagligtas kay Ava habang hinila niya palayo si Ava. Sa hindi malamang rason, ayaw kong hawak niya ang kamay ni Ava. Seryoso, kailangan niya bang hawakan ang kamay ni Ava?Hindi ko alam kung bakit naiirita ako nang makita ko na magkasama sila. Ayaw ko ang meron sa pagitan nila.Naramdaman ko ang malambot na mga kamay na nakahawak sa kamay ko at napagtanto ko na nag bola ang mga kamay ko. “Ayos ka lang ba?” Ang tanong ni Emma at humarap ako sa kanya.Bumalik ako sa sarili ko dahil sa magandang mukha niya.‘Siya ang gusto ko, ang taong hinihintay ko,’ Ang paalala ko sa sarili ko, tinulak ko palayo si Ava na nasa isip ko.Ayaw ko naman kay Ava, kaya hindi dapat ako naaapektuhan kung may ibang lalaking may interes sa kanya, hindi ba?“Oo, ayos lang ako.” Ang sagot ko at ngumiti ako kay Emma.Ngumiti rin siya sa akin tulad ng unang ngiti niya sa akin, nahuli ako ng ngiti niya. Binalik ako ito sa mga panahong noong magkasama kami.Makalipas ang ilang m
“Dahil nakatingin ka ng masama sa ex-wife mo at sa hero niya.” Ang sabi ni Gabe.“Hindi siya isang hero!”“Isa siyang hero… baka nakalimutan mo na sinubukan niyang iligtas si Ava, kaya isa siyang hero sa mga mata ni Ava.”Lumingon si Ava at tumingin siya kay Ethan ng may tingin na hindi ko pa nakita noon, at hindi ko ito gusto.“Tumahimik ka, Gabriel.” Ang galit kong sinabi.Tumawa siya, halatang natatawa sa lahat ng ito.“Heto, dapat mong ayusin ang sarili mo. Pumunta ka dito kasama si Emma, kaya hindi ka pwedeng tumitig lang ng buong magdamag kay Ava. Si Emma ang gusto mo, hindi ba, pati napansin niya na wala sa kanya ang atensyon mo.”Bumalik ako sa sarili ko dahil dito. Tumingin ako kay Emma at nakita ko na nakaupo siya, ang mga kamay niya ay nasa hita niya at nakayuko siya. Lintik! Tama si Gabe. Hindi nararapat ito para kay Emma, dapat ay magsisimula kami ng bagong buhay, at narito ako at obsessed kay Ava, na siyang tila naka-move on na.Binaba ko ang baril ko, pagkatapos
Ava:“Si Rowan?” Ang tanong sa akin ni Ethan habang nagdrive kami pauwi.Pagkatapos ng pangyayari sa banyo, ayaw ko nang maging malapit kay Rowan, kaya sinabi ko kay Ethan na ihatid ako pauwi makalipas ang tatlumpung minuto.“Siya ang ex-husband ko.” Ang sagot ko ng walang emosyon at tumahimik kami.Hindi pa rin ako makapaniwala na may lakas ng loob si Rowan para ipitin ako sa banyo. Ang malala pa dito, muntik niya na akong halikan. Ako! Hindi pa siya nagkusa na halikan ako noon, kaya talagang nakakagulat ito para sa akin.Halos sumuko ako. Ito ang gusto ko noon, pero naalala ko na kasama niya na si Emma. Na malamang ay naghalikan na sila at iba pa. Ito ang nagbigay sa akin ng lakas na kailangan ko para itulak siya palayo mula sa akin. Hindi ko pwedeng hayaan siya na gamitin ako ng ganun. Hindi na pwede. Meron siyang Emma, at ako ay wala lang sa kanya maliban sa nanay ng anak niya.Hindi nagselos o naging possessive si Rowan pagdating sa akin. Ginagawa niya ito pagdating kay Emma
Tumayo ako sa irita, sinuot ko ang bathrobe ko, at bumaba ako ng hagdan. Sinuman ang umabala sa akin ay papagalitan ko.Binuksan ko ng malakas ang pinto, handa nang murahin ang tao, ngunit huminto ako sa paglalakad. Ang huling taong inaasahan kong makita ay nakatayo sa harap ng doorstep ko.“Ano ang kailangan mo, Emma?” Ang galit na tanong ko.Hindi pa ako gising ng maayos para harapin siya.“Nandito lang ako para balaan ka na lumayo ka kay Rowan. Sa akin siya, hindi kita hahayaang nakawin mo ulit siya mula sa akin.” Ang sabi niya.Kumunot ang noo niya at may apoy sa kanyang mga mata.Tumawa ako ng walang tono. Pumunta ka sa bahay ko ng alas siyete ng umaga para balaan ako na lumayo kay Rowan? Maling tao ang kinakausap mo, Emma.”Hindi ako tanga at walang alam na babae noon, at hindi niya ako pwedeng tapak-tapakan ngayon.“Sa akin si Rowan, Ava! Dati pa siyang sa akin. Nawala ang siyam na taon na makasama ko ang mahal ko dahil sayo, at hindi kita hahayaan na makuha ulit ang gus
Makalipas ang tatlong taon.Emma."Seryoso, Emma, kailan ka magsisimulang makipag date?" Tanong ni Ava, umupo sa tabi ko.Tumingin ako sa likod bahay at hindi ko mapigilan ang ngiti na namumuo sa aking mga labi. Ngayon ang kaarawan ng anak nina Travis at Letty. Si James, na ipinangalan sa dad namin, ay mag iisang taon na ngayon.Nagpakasal sina Letty at Travis mga dalawang taon na ang nakalilipas. Nagpropose agad si Travis. Nagising ako pagkatapos ng aksidenteng iyon na muntik ng kumuha sa buhay ko. Nagtataka siguro kayo kung ano ang nangyari sa driver. Well, siya ay kasalukuyang nagsisilbi ng limang taong sentensiya para sa walang ingat na pagmamaneho. Sana natuto siya ng leksyon.Bumalik kina Travis at Letty. Sa tingin ko nakita niya ako sa ospital napagtanto niya kung gaano kaikli ang buhay. Nag propose siya at sinabi ni Letty na oo. Nagpakasal sila sa isang magandang kasal sa spring.Bilang resulta ng pagiging kaibigan ni Ava, dinala ako sa kulungan. Nagpakasal sina Connie
“Hindi! Kailangan kong itulak,” Ungol ko, hinawakan si Gabriel sa sando.Para akong baliw. Para akong nawalan ng malay. Ang sakit ay talagang nababaliw sa akin.Buti na lang at nakarating kami sa kwarto bago ako manganak sa hallway ng biwist na ospital. Nakahinga ako ng maluwag ng makarating kami sa kwarto at sinimulan na nila akong ihanda.Nasa loob na si Ava. Nagpapasalamat ako na may taong nakakaunawa kung ano ang pakiramdam kapag literal na nahati ang iyong ari sa dalawa upang ang isang maliit na maliit na tao ay makapasok sa mundo."Hindi na ako makapagpigil," Sigaw ko bago umakyat at itinulak ang lahat ng mayroon ako.Sumpa ko nararamdaman kong nahati ang pwetan ko at nakakadagdag lang ito sa sakit ko."Kasalanan mo ang lahat ng ito!" Sigaw ko kay Gabriel habang nakahawak sa kamay niya na nakakamatay.Nakatitig ako sa kanya. Mabilis na pumapasok ang aking mga hininga at ang aking mga butas ng ilong ay pumutok sa pagsisikap na kumuha ng mas maraming hangin sa aking mga baga
”Ayos lang ito, Lily-Bear. Magkakaroon lang ako ng baby… Natandaan mo ano sinabi ko kapag mangyayari na ito?”Tumango siya. “Opo. Sabi mo na mahihirapan ka, pero hindi dapat ako magalala dahil iyon ay parte ng pagdala ng bata sa mundo.”“Mabuti,” Napangiwi ako habang isa pang contraction ang naganap. “Nangyayari ito sa ngayon, kaya huwag kang magalala.”Kinuha ni Gabriel ang kamay ko at tinulungan ako palabas ng kwarto. Huminga ako sa ilong ko at palabas sa bibig ko, pero maging totoo ma tayo. Hindi talaga iyon nakakatulong. Hindi ba?“Hindi ko lang maintindihan. Bakit kailangan mo mahirapan? Hindi ba pwedeng lumabas ang baby ng hindi ka nahihirapan?”Ang huling bagay na gusto ko ay ang matrauma ang anak kong babae sa pagpapaliwanag sa kanya na ang sakit ay kailangan para itulak palabas ang baby mula sa loob ko. Gusto niya na malaman kung bakit ang baby ay kailangan itulak palabas at ipapaliwanag ko na dahil ang baby ay malaki at ang daanan niya ay maliit, kaya ang mga contraction
Harper.Humiga ako sa kama, naghanap ng komportableng posisyon. Sa totoo lang, mukha akong balyena at parang isa rin ako. Nagtitiklop ako ng labada dahil, kumbaga, iyon lang ang pinapayagan kong gawin.Naging overprotective si Gabriel simula nang malaman niyang buntis ako. Halos wala na akong magagawa kung hindi siya magpa panic. Sa dami ng nakakabaliw sa akin, nakita ko rin itong medyo matamis.Napangiti ako habang naiisip ko ang panahon na buntis ako kay Lilly. Nag aalaga si Liam. Hindi siya masyadong mapagmataas gaya ni Gabriel, ngunit nagmamalasakit siya gayunpaman. Ibig kong sabihin, tumakbo siya sa tindahan upang kunin ang aking pagnanasa sa gabi ng walang anumang reklamo. Isang lalaking nagmamalasakit lang ang gumagawa niyan.Ibang iba ang pagbubuntis na ito kay Lilly sa napakaraming paraan. Halimbawa, kasama si Lilly, halos hindi ako dumanas ng anumang morning sickness. Sa isang ito, nagkasakit din ako sa gabi at tumagal ito ng hanggang kalahati ng aking ikalawang trimester
Nakaupo ako sa tabi ni Gunner at araw araw kaming nandito. Maunawain ang paaralan ni Gunner, kaya hindi siya pumasok sa paaralan. Dumarating si Noah upang tingnan siya araw araw at dinadala ang kanyang takdang aralin.“Nag usap kami at sinabi niya sa akin na alam niya ang pakiramdam. Ang sarap sa pakiramdam na kausapin siya tungkol dito. Para kausapin ang tao na nandoon at maintindihan kung gaano ito kahirap,” Huminto siya habang hinuhubad ang buhol sa buhok niya bago nagpatuloy. "Huwag kang mag alala, magkakasundo kayong dalawa kapag nakilala niyo ng mabuti ang isa't isa."Sige na Emma, pakiusap gumising ka na. Gumising para sa kapakanan ni Gunner. Iyan lang ang hinihiling ko. Nagdadasal ako, nagmamakaawa sa kalooban ko para buksan ang kanyang mata."Marami tayong gagawin," Ibinaba ni Gunner ang brush. “Napakaraming hindi namin kailangang gawin. Kailangan pa kitang kilalanin at kailangan mo pa akong kilalanin. Atsaka, nangako ka sa akin ng regalo para sa bawat taon na napalampas mo
Ang lahat ng aking lakas ay umalis sa akin at ako ay natitisod sa kanyang mga salita, hindi lubos na maunawaan ang kanyang sinasabi o ang kahulugan sa likod ng kanyang mga salita.Napuno ng gulat na hinga ang silid habang ang lahat ay nakatingin sa doktor na para bang isa siyang dayuhan mula sa kalawakan.“Gising na ba siya? Maaari ba natin siyang makita?” Galing ito kay Ava.“Hindi siya gising. Siya ay nasa ICU, at tanging mga kapamilya lamang ang pinapayagang makakita sa kanya. Sagot niya. "Aasikasuhin ko ito saglit... Aalis na ako, kailangan kong tingnan siya."Naiwan kaming nakatingin sa likod niya habang papalayo siya. Isang mapangwasak na dagok na marinig na si Emma ay maaaring hindi na makalakad muli.Umayos ako ng upo, hindi na ako makatayo pa dahil nanghihina na ang mga tuhod ko.Hindi ko maintindihan. Siya ay patungo sa paggaling. Naging maayos naman siya. Siya ay nag aayos ng mga bakod at ibinabalik ang kanyang buhay. Bakit nangyari ito sa kanya?***"Kailan siya mag
Hinila ko ang aking sarili tuwid, ang aking likod na ramrod, habang sinusubukan kong bigyan ang aking sarili ng ilang maling bravado. Sinusubukan kong ilabas ang mga salita. Para sabihin sa kanya na okay lang ako, pero mabigat ang dila ko at ayaw lumabas ng mga salita sa bibig ko.Marahan niyang tinapik ang mga balikat ko. “Naiintindihan ko. Pumunta at umupo. Mukhang kailangan ng anak mo ng balikat na masasandalan ngayon. Maaari kayong maging anchor ng isa't isa."Ginagawa ko ang tanging magagawa ko. I nod my head bago umalis. Lumapit ako kay Gunner at umupo sa tabi niya bago siya hinila papunta sa kandungan ko. Nakayakap kami sa isa't isa, nakahawak sa isa't isa.Hindi ko alam kung gaano katagal ng maramdaman kong may yumuyugyog sa akin. Tinuon ko ang focus ko para lang makita si Ava na nakatitig sa akin. Bumaba ang kanyang mga kilay, bumaba ang kanyang bibig at puno ng pag aalala ang kanyang mga mata."Nandito tayong lahat," Mahina niyang bulong bago umupo sa tabi ko. "Nasa opera
Napuno ng lamig ang katawan ko habang mabilis ang paghinga ko. Hindi ako makahinga habang tumitindi ang sakit sa dibdib ko. Inilapit ko sa akin si Gunner, nakahawak sa kanya na parang lifeline.Hindi ito maaaring mangyari. Hindi ito maaaring mangyari. Kailangang maayos siya.Inuulit ko ang mga salitang iyon nang paulit-ulit na parang mantra, dahil ito lang ang pumipigil sa akin na mawala ito.May dapat ibigay. Hindi siya makakaalis ngayon. Hindi noong nagpasya si Gunner na bigyan siya ng pagkakataon. Para tanggapin siya pabalik sa buhay niya. Alam kong ang aking anak, si Emma, ay mapahamak sa kanya. Ang tanging hiling niya lang ay magkaroon ng mom. Para maging ina niya si Emma at tanggapin siya. Magiging malupit kung sa wakas ay magkakaroon siya ng pagkakataon na mawala siya sa kanya.“Okay naman siya. Ayos lang siya,” Anunsyo ni Eric, bakas sa boses niya ang relief.Kailanman ay hindi ako naging masaya na makarinig ng mga salita. Ang ginhawa ay napakalaki habang ang isang sinag
"Halika, Emma, buksan mo ang malalaking asul na mata." Nakikiusap ako para sa akin at kay Gunner. "Ayaw mo bang patawarin kita? Pagkatapos ay gumising ka."Siya ay hindi. Nanatiling nakapikit ang kanyang mga mata. Siya ay halos puti na parang kumot at ang kanyang blonde na buhok ay nakalat sa likuran niya. Kung hindi dahil sa dugong bumalot dito, mukha na siyang manika.Ang paghihintay doon kasama siya ay masakit. Pinakikiramdaman ko ang pulso niya para lang masigurado kong kasama pa siya. Sa ngayon, mas maraming tao ang sumama sa amin, ngunit hindi iyon mahalaga. Hindi sila mahalaga. Hindi noong nagmukhang bangkay si Emma. Halos tumaas baba ang dibdib niya.“T*ngina nito.” Bumangon na ako para hilahin ang kotse ko mula sa garahe at dalhin siya sa ospital dahil parang ang ambulansya ay tumatagal.Tatalikod na sana ako, narinig ko ang sirena. Kumalabog ang puso ko ng makita kong papalapit na sila. Ang iba ay nag aayos ng daan para maabot nila kami. Dalawang paramedic ang nagmamada