Masakit ang ulo ko. Bukod pa dito, masakit ang bukod katawana ko. Sinubukan kong buksan ang mga mata ko, pero hindi ko ito magawa. Pakiramdam ko na para bang natabunan ito ng mga bato. Sinubukan kong tawagin si Noah, o kahit sino, ngunit walang tunog na lumabas sa bibig ko.Kumikilos ako. O may taong nagpapakilos sa akin. Ang bawat kilos ay nakakagulat at mas lalong masakit ang katawan ko. Sana ay bagalan nila ito. O kaya ay huminto sila.“Kailangan ng doctor!” Ang sigaw ng isang tao.Hindi ko maintindihan kung ano ang sinasabi nila ao kung bakit kailangan ng doctor. O kung ano ang nangyayari. Sinubukan ko maging gising, ngunit muli akong binalot ng kadiliman at nawalan ako ng malay.**********Noong bumalik ulit ako sa sarili ko, wala akong sakit na nararamdaman, pero hindi ko pa rin madilat ang mga mata ko. Hindi ko rin kayang ikilos ang katawan ko. Pakiramdam ko na ang mga binti ko ay napapalibutan ng semento. Na para bang naipit ako sa sarili kong katawan.Narinig ko na nag u
“Ms. Sharp, mabuti at gising ka na… nag aalala kami kanina.” Ngumiti siya. “Ngayon, alam mo ba kung nasaan ka at kung ano ang nangyari sayo?”Tumango ako. “Sa hospital… may pwersa na tumulak sa akin noong binuksan ko ang kotse ko. Tumama ang ulo ko mula sa impact.”Sinubukan kong kalimutan ang nangyari sa akin simula noong gumising ako. Natatakot na tanggapin ang katotohanan na muntik na akong mamatay.“Tama, ang kotse mo ay sumabog at ang pwersa nito ay nagpatalsik sayo paatras,” Huminto siya. “At anong taon na ngayon?”Sinabi ko sa kanya at sinulat ko ito. Mahigpit ang hawak ni Rowan sa kamay ko at tumingin ako sa kanya ng saglit. May emosyon sa mga mata niya, ngunit nawala na ito bago ko pa ito malaman.Nabigla ako. Hindi ko inaasahan na ang kotse ko ay may bomba. Sa stress ng lahat ng bagay, pakiramdam ko na bumabalik ang sakit ng ulo at katawan ko.“Dahil alam mo ang taon, ang pangalan mo, at kung sino si Mr. Wood, maganda ito. Kailangan pa natin ng ilang test, para masiguro
Rowan:“Kamusta na siya, Rowan?” Ang tanong ni Kate, ang nanay ni Ava.Tunay ang pag aalala sa boses niya. Naririnig ko kung gaano kahirap niya pinigilan ang sarili niya sa pag iyak. Naging mahirap ang mga nakaraang araw at hindi pa rin ako naka-move on sa halos pagkamatay ni Ava.“Gumising po siya kahapon ng ilang minuto bago po siya natulog ulit, at bago po kayo mag alala, sinabi po ng doctor na normal po ito para sa mga pasyente na may head injury.”Narinig ko na huminga siya ng maluwag. Nagbago si Kate simula noong namatay ang asawa niya. Gusto niya maging malapit kay Ava, ngunit ngayon ay nagdesisyon si Ava na ayaw niya na maging parte ng pamilya. Ayaw niya nang maging parte kami ng buhay niya.“Magiging okay ba siya? Gagaling din ba siya ng tuluyan?”“Opo, may kumpiyansa po ang mga doctor, pero hindi po sila sigurado kung magiging kumpleto ang pag galing ni Ava. Masyado pa pong maaga para malaman sa ganitong uri ng head injury, baka magkaroon po ng komplikasyon.”Ito ang i
Lumingon ako para tumingin kay Emma. Nakatayo sa tabi niya si Travis. Hindi tulad ni Emma, si Travis ay masama ang itsura.“Gumising na ba siya?” Ang tanong ni Travis. Maamo ang boses.Nayanig siya sa buong pangyayari. Hindi lang siya, kundi ang lahat. Muntik na siyang mawalan ng kapatid, at siguro ay naapektuhan na siya nito.“Hindi pa.” Ang sagot ko.“Kailangan mo umuwi, Rowan.” Ang sabi ni Emma. “Maligo ka muna at magpalit ng damit, pagkatapos ay pwede kang bumalik. Mukha ka nang isang zombie.”“Hindi ako aalis, Emma.” Ang katwiran ko.Hindi ako pwedeng umalis. Paano kung may nangyari at wala ako?“Magiging walang kwenta ka sa kanya o sa kahit sino kapag bumagsak ka sa pagod… umuwi ka na, sigurado ako na hindi matagal para maging presentable ka ulit.” Ang katwiran ni Emma.Tumingin si Travis sa akin at nagsalita din siya. “Tama si Emma, Rowan, pangako na hindi namin siya iiwan ng kahit isang sandali.”Tumingin ako kay Ava. Tulog pa rin siya at mukhang hindi pa siya gigising
Nakaupo si Ethan sa kanan ni Ava habang may bukas na mga baraha. Nakaupo ng medyo diretso si Ava. Kahit na may bandage siya sa ulo, at may mga gasgas ang mukha, nakangiti pa rin siya.Tumingin siya sa akin at nawala ang ngiti sa kanyang mukha.“Lumabas ka.” Ang demanda niya.Mukhang bumalik na siya sa pagiging malamig.“Hindi pwede, Ava.” Ang kalmado kong sinabi sa kanya at umupo ako sa kaliwa niya.Ang mukha niya ay puno ng galit at ang mga mata niya ay nagliliyab. Okay na siya kahapon, kaya ano ang nangyari?“Ayaw ko na nandito ka, kaya pwede ka nang umalis, at dalhin mo na ang dalawang yun… hindi ko kayo kailangan dito.”Naisip ko na tinutukoy niya sina Emma at Travis. May nangyari. Kahapon ay maayos ang pakikitungo niya sa akin, pero iba siya ngayon. Baka hindi ko dapat siya iniwan kela Emma at Travis.“Huminahon ka muna, Ava, tandaan mo na hindi ka pa okay at dapat ay hindi ka mastress.” Sumingit si Ethan.Hinawakan niya ang kamay ni Ava. Tumingin si Ava sa magkahawak na
Ava:“Namiss ko po kayo, mommy. Bakit hindi po kayo tumatawag sa akin?” Ang tanong ni Noah, may lungkot sa boses niya.Wala akong ibang gusto kundi ang yakapin siya. Para lang maging panatag ako na kasama ko pa rin siya. Na hindi siya maiiwan na walang ina.“Patawad, mahal, nawala ang phone ko at kailangan ko hiramin ang phone ng dad mo.”“Pwede po ba tayo mag-video call? Gusto ko po kayong makita.” Ang demanda niya.Alam ko na napapansin niya na may mali, ngunit hindi ko siya pwedeng hayaan na makita akong nakahiya sa kama ng hospital. Mag aalala siya at gugustuhin niyang umuwi. Ngayon at ako na ang target, hindi ko pwedeng isugal na maging target siya ng kung sinuman ang may target sa akin.Hindi pa rin ako makapaniwala na may chansa na ako ay maging isang main target. Na may taong gusto akong patayin.“Wag muna ngayon, mahal. Hindi nila pinapayagan na mag video call dito.” Ang pagsisinungaling ko.“Pangit po ng patakaran nila! Sino po ang gumagawa ng ganung patakaran?” Ang s
Bakit ba siya nandito? Sino ang nagpapasok sa kanya? Gusto ko siyang mawala dito. Ayaw ko siyang lumapit sa akin, sino ang nakakaalam kung ano ang gagawin niya kapag tulog na ako.“Wala akong gagawin na kahit ano, nandito lang ako para sabihin ang mga ito. Sana ay hindi ka muna patayin ang gang na yun, gusto kong panoorin mo kung paano ko kukunin ang lahat mula sayo tulad ng ginawa mo sa akin, pati na ang anak mo. Hindi magtatagal, tatawagin niya na akong momo.”Paano ba nangyari na magkadugo kami? Alam ko na mali ang ginawa ko sa kanya, pero hindi ba’t sapat na ang parusa sa akin?“Walang hiya ka talaga, Emma, pero dapat mo itong malaman, hindi ka ituturing ni Noah bilang ina niya… hindi mo ba naaalala kung paanong hindi ka niya pinapansin sa airport? Wala ka lang para sa kanya at magiging wala ka lang kahit na nagpakasal kayo ni Rowan.”Sumimangot siya. Napalitan ng galit ang matagumpay na tingin niya kanina.“Ayos lang… at least ay ang pangalan ko ang sinisigaw ni Rowan sa gabi
“Anong ibig mong sabihin?” Kumunot ang noo niya.“Alam nating pareho na ako ang pinakaayaw mong tao, kaya ano ang ginagawa mo dito? Hindi ba’t dapat ay kasma mo si Emma at nage-enjoy kayo sa reunion niyo?” Ang bitter kong tanong, ang bawat salita ni Emma ay nasa isipan ko pa rin.Nagbuntong hininga siya. “Naghahanap ka ng away at hindi ko ito sayo ibibigay… lumabas na tayo ng hospital at ihahatid kita.”“Hindi ko kailangan ng tulong mula sa isang lalaki na kinamumuhian ako! Umalis ka na, Rowan, alam nating pareho na mas pipiliin mo na pumunta sa ibang lugar.”“Talaga? Hindi mo kailangan ang tulong ko? Kanino ka hihingi ng tulong para mag check-out? Wala kang mga kaibigan, Ava.”“Si Ethan. Pwede ako ihatid pauwi ni Ethan.” Totoo na wala akong mga kaibigan, pero pupunta si Ethan kapag humingi ako ng tulong mula sa kanya.Dumilim ang ekspresyon ni Rowan at naging kasing lamig ng bato. Ang mga kamay niya ay nag bola at kinagat niya ang ngipin niya.“Hindi ako papayag kung hindi pa a
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan