Gumising ako at nakita ko na mag-isa ako sa kama. Huminga ako ng malalim. Alam ko na isang panaginip lang ang lahat ng yun. Imposible na matutulog si Rowan kasama ko sa sarili kong kama. Hindi ko maalala ang lahat pagkatapos ko makatulog sa hospital. Puno ako ng gamot sa sistema ko at nasa imahinasyon ko ang mga bagay na hindi totoo.Bumaba ako ng kama, ngunit kailangan ko umupo noong umiikot ang kwarto sa paningin ko. Pagkatapos ng ilang minuto, naglakad ako ng maingat habang papunta ako sa banyo para mag-shower. Gusto ko lang na mawala ang amoy ng hospital mula sa balat ko.Marami akong kailangan gawin at hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Wala akong phone at wala rin akong kotse. Sinabi sa akin ng mga pulis na ang phone ko ay nasira noong bumagsak ako sa lupa. Meron akong ilang linggo na leave mula sa school, pero kailangan ko muna asikasuhin ang tungkol sa kotse bago ako bumalik sa trabaho.Sa oras na tapos na akong magbihis, sobrang sakit ng ulo ko.‘P*ta! Kailangan ko n
”Ako si Scarlet, pero pwede mo akong tawagin na Letty… ako ang girlfriend ng kapatid mo.”Hindi na dapat ako nakinig sa kutob ko.“Sige, tapos na tayo dito… pwede ka nang umalis.”Ayaw ko nang makialam sa kahit sinong may kinalaman sa pamilya ko. Malamang ay pareho lang sila at tapos na ako harapin ang ganitong mga tao sa buhay ko.“Pakiusap, makinig ka muna sa akin.” Ang pagmamakaawa niya at nakinig naman ako.Hindi ko alam kung ano ang meron sa kanya, pero magaan ang loob ko kapag kasama siya kahit na isa siyang estranghero at hindi ako madaling magtiwala.“Alam ko na hindi maganda ang ginawa ni Travis. Mahal ko ang tanga na yun, pero aamin din ako na hindi maganda ang pakikitungo niya sayo. Anuman ang ginawa amo, hindi nararapat sayo na tratuhin ang paraan ng pagtrato niya at ng pamilya niya sayo.”“Matagal ko nang gusto kang makita, pero natatakot ako na tatanggi ka sa akin, pero noong nabalitaan ko ang nangyari sayo, kailangan ko nang lumapit. Alam ko na hindi mo ako kilala
“Ang pangalan ko po ay Lydia, Ms. Sharp.” Ang sabi ng nurse, nakangiti pa rin siya.Sinuri ko siya. Ang mga mata ko ay inaaral siya. Lumingon ako para tumingin kay Letty, na siyang ganito rin ang ginagawa.“Hindi ako kumuha nurse.” Ang sabi ko sa kanila. “Gusto ko sabihin na maling bahay ang pinuntahan mo, pero malabo dahil alam mo ang pangalan ko, kaya posible lang na may ibang taong nag-hire sayo o isang panloloko ito.”Maganda talaga kung may nurse na mag aasikaso ng mga kailangan ko sa mga susunod na araw o linggo, pero kakaiba ito.Ibinaba ni Lydia ang kanyang bago bago siya tumalikod para harapin ako. “Pinili po ako ni Mr. Wood at sinabi niya po na magsimula po agad ako.”’Nainis ako. Nabigla at naiinis ako ng sabay na gagawin ito ni Rowan. Sa oras na magdesisyon ako na hindi ko kailangan ang tulong niya, doon siya nagdesisyon na maging isang bayani. Nasaan siya sa mga panahon ng kasal namin noong kailangan ko siya? Hindi niya ako pinapansin noon at trinato niya na parang wa
Binati rin siya ni Letty at tumitig lang ako sa kanilang dalawa. Mukhang ako lang ang hindi alam na may girlfriend ang kapatid ko. Iniisip ko kung malalaman ko ba ito kung hindi nagdesisyon si Letty na makipagkita mismo sa akin.Tumayo ako ng mabagal at lumingon para tumingin kay Rowan. “Nagpapasalamat ako sa sinusubukan mong gawin dahil ako ang nanay ng anak mo, pero hindi mo ito kailangan gawin. Ako na ang bahala sa lahat.”Sa loob looban ko, alam ko na ito ang rason kung bakit ginagawa niya ang mga ito. Hindi dahil mahalaga ako sa kanya, kundi dahil nanay ako ni Noah. Tutal, hindi lang isa o dalawang beses niya itong pinaalala sa akin.Kumunot ang noo ng gwapong mukha niya. “Hindi yun ang rason kung bakit…”“Hindi ko talaga kailangan ng tulong mo, kaya pwede bang sabihin mo sa kanya na ibalik ang kotse at i-terminate ang services niya?” Sumingit ako bago pa siya matapos magsalita, tumuro ako sa lalaki at pagkatapos ay tumuro ako kay Lydia.“Talaga, hindi mo kailangan ng tulong
Dumilim ang ekspresyon niya at lumapit siya. “Maging makatwiran ka naman kahit minsan, Ava.”“Makatwiran naman ako. Hindi ko kailangan ng tulong mo. Humingi ako ng divorce para mawala ka na sa buhay ko… bakit biglang interesado ka ngayon na tumulong sa akin, noon naman ay walang pakialam sa akin?”“Syempre, nanay ka ni Noah kaya may pakialam ako. At kung nakakalimutan mo, hindi ako pwedeng umalis sa buhay mo dahil may anak tayo, kaya may koneksyon talaga ang mga buhay natin.” Ang galit niyang sinabi, puno ng apoy ang mga mata niya.“Sa susunod lang na sampung taon, at maliban sa pagiging parte ng buhay ni Noah, hindi ibig sabihin nito ay kailangan mo maging parte ng buhay ko, o ako ang maging parte ng buhay mo.” Ang katwiran ko.Napapagod na ako, kaya umupo ako sa barstool. Napaka bigat ng pakiramdam ng ulo ko. Gusto ko lang humiga.“Tanggapin mo ang kotse.” Ang utos niya ulit.“Bakit hindi mo ito kunin at ipasok mo sa pwet mo.” Ang sagot ko, pakiramdam ko na umabot na ako sa han
Inayos ko ang hoodie ko upang maging presentable ako sa halip na mukha akong malapit nang mamatay.“Bakit po kayo may suot na isang beanie, mommy?” Tumingin sa akin si Noah ng naghihinala.Nag-skype kami pagkatapos ko itong i-postpone ng maraming beses. Ito ay dahil hirap akong dujmilat ng higit sa limang minuto. Ngunit ngayon, mas maganda na ang pakiramdam ko.Sumandal ako sa headboard. Ang beanine ay para itago ang bandage. Hindi pa rin alam ni Noah ang nangyari sa akin at sisiguraduhin ko na hindi niya ito malaman.“Medyo malamig at giniginaw ako.” Ang sinungaling ko.Nakokonsensya ako at nagsisinungaling ako sa kanya, pero alam ko na ito ay para sa kanya. “May heater po tayo, mommy. Buksan niyo na lang po yun.”“Hindi gumagana yun at nakalimutan ko na ipaayos ito.”Lintik, ayaw kong nagsisinungaling sa kanya. May parte sa sarili ko na pakiramdam na isa akong masamang nanay dahil tila wala akong ginawa kundi ang magsinungaling sa kanya simula noong namatay si tatay. Ngunit m
May kumatok sa pinto at napalingon ako.“May naghahanap sa inyo, Ava.” Ang sabi ni Lydia.Nakumbinsi ko na siya na tawagin ako sa pangalan ko sa halip na madam. Nagpapasalamat ako at kinumbinsi ako ni Letty na hayaan si Lydia na manatili, dahil isang malaking tulong si Lydia. Gumagawa pa siya ng ilang gawaing bahay para sa akin. Hindi ko alam kung paano ako mabubuhay ng wala siya.“Sino po yun, mommy?”Sinabi ko kay Lydia na papasukin ang kung sinuman ang naghahanap sa akin bago ako lumingon sa mahal na anak ko.“Isa siyang mabait na babae na may pangalang Lydia. Nandito siya para tumulong sa gawaing bahay.” Ang sagot ko sa kanya. Ang isip ko ay kung sino ang bumisita.Kung tama ang hula ko, ito ay si Letty o si Ethan. Pareho silang bumisita ng ilang beses para kamustahin ako.“Bakit niyo po kailangan ng tulong? Hindi niyo naman po kailangan ng tulong noon, kayo po ang super Mom.” Tumingin siya sa akin ng naghihinala.Siyempre, tama siya. Lagi kong ginagawa ang lahat ng mag isa
Rowan:Umupo ako sa harap ng mesa ko at binasa ko ang ilang mga papel na kailangan ng atensyon ko. Sinubukan kong magpokus, pero hindi ko kaya. Ang isip ko ay tungkol pa rin sa hindi pagpansin ni Ava sa tawag ko. Kung hindi lang sa pagkuha ko kay Lydia, nagdududa ako na malalaman ko ang kondisyon ni Ava.Hindi pa rin ako makapaniwala sa laki ng pagbabago niya. Masasabi na ang Ava na kilala ko ay matagal nang wala at pinalitan na siya ng isang taong hindi ko kilala.Noong magdesisyon si Emma na babalik siya dito, natakot ako na gagawa ng mga problema si Ava. Na magiging problema siya na tulad noong teenager siya. Pero pinatunayan niya na mali ako.Dapat ay masaya ako na dumidistansya siya. Na hindi siya gumagawa ng gulo para sa akin, pero may parte sa sarili ko na ayaw ito. Kakaiba talaga na namomroblema ako at hindi ko gusto na lagi siyang nasa isipan ko.Sa huli, sumuko ako sa pag pokus at tumayo ako. Kumilos ako papunta sa mga bintana, tumitig ako sa labas, sinusubukan kong ikar
"Ang mga aksyon at masamang ugali mo ang nagpalayas sa'yo. Huwag mong isisi ang mga kamalian mo sa akin.”"Kasalanan mo. Kung hindi ka dumating dito, wala sanang nangyaring mga bagay na ito.”Masyado akong mabagal upang tumugon, kaya nang siya ay sumugod sa akin at tumama, nagulat ako.Natisod ako bago ko naituwid ang sarili ko. Tapos na ako. Ang babaeng ito ay nakalusot na sa napakaraming bagay, hindi siya makakalusot sa sampal.Nang walang pag-iisip, iniikot ko ang kamay ko at sinuntok siya. Sabay kaming sumigaw."Putang ina, ang sakit," mura ko.“Sinuntok mo ako!”Dahil hindi niya inasahan na sasapukin ko siya, nahulog siya, hawak ang kanyang dumudugong ilong. Sa kabila ng sakit sa aking kamay, nakaramdam ako ng masamang kasiyahan habang pinapanood siyang dumudugo at nahihirapan."Harper!" Sumisigaw si Gabriel sa likuran ko, pero hindi ko inaalis ang tingin ko kay Milly, sakaling magdesisyon siyang atakihin ako ulit.Ilang segundo ang lumipas, naharang ang kanyang paningin
Harper.Sobrang pagod na ako at sobrang gutom, parang mamamatay na ako. Wala akong agahan kaninang umaga kasi nalate ako magising.Mayroon nang talakayan tungkol sa isang mahalagang kasunduan sa negosyo, kaya si Gabe ay pumapasok sa opisina nang mas maaga kaysa sa akin. Hindi ako nakatulog nang maayos noong gabi, kaya tuluyan kong na-miss ang alarm ko.Si Lilly ay nakaayos na sa paaralan at kahit na minsan ay nagagawa ko pa rin siyang ihatid, kadalasang ang kanyang tsuper na ang nagdadala sa kanya sa paaralan. Nagkakasalo pa rin kami sa hapunan tuwing gabi. At si Gabe ay sinisiguradong umuuwi siya bago matulog siya.Tungkol naman sa relasyon ko kay Gabe, sabihin na lang nating medyo mabigat ito. Huwag mong isipin na masama siya o anuman, sa halip, kabaligtaran ang nangyari, na talagang nakakagulat sa akin.Nagtataka ako dahil hindi ito katulad niya.Patuloy kong inaasahan na makita ang lalaking pinakasalan ko noon, pero wala siya sa abot-tanaw. Sobrang nakakainis, patuloy kong in
Paano nangyari na may ganitong tao pa sa kumpanya?Ang listahan ng kanyang mga pagkakamali ay patuloy na umaalulong sa isip ko at hindi ko mapigilan ang galit na nagsisimulang kumulo sa loob ko."Dalhin mo rito ang HR!" Humihinga ako sa pamamagitan ng mga nakatikom na ngipin. “At pinadalhan ko ng email ng pagpapaalis ang babaeng iyon. Ayaw ko siya sa kumpanyang ito. At siguraduhin mong alam ng finance na wala siyang makukuha. Hindi na pagkatapos malaman ang mga kasuklam-suklam na paraan ng kanyang pag-uugali.”"Masusunod, boss."Hindi nagtagal at dumating na ang HR manager sa aking opisina... At pagdating niya, nagngangalit na ako."Sabi nila gusto mo akong makita, Ginoong Wood," patuloy ang pag-iwas ng kanyang mga mata sa akin."Ano bang binabayaran namin sa'yo?" Tinanong ko, habang pinapaliit ang aking mga mata sa kanya.Siya ay isang matangkad, payat, at kalbo na lalaki. Ang suit na nakabitin sa kanyang balikat ay mukhang masyadong malaki para sa kanya.Imbes na sumagot sa a
Gabe.Mga dalawang linggo na ang nakalipas mula nang unang date ko kay Harper, at hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin.Alam kong hindi ito makatuwiran dahil dati ko na siyang naging asawa at pinawalan ko siya, pero hinahanap-hanap ko siya na parang wala pang ibang tao o bagay na ganito ang pangungulila ko.Parang may paraan siyang makapasok sa bawat isipin ko pag gising ko, at bago ako matulog. Nabibaliw ako, pero hindi naman ako nagrereklamo. Gusto kong isipin siya.Gusto kong isipin ang kanyang malambot na mga labi, ang kanyang napakagandang ngiti, ang kanyang tawa, ang kanyang magandang mukha at masarap na katawan. Gusto ko talagang isipin siya. Siya lang. Maganda siya sa loob at labas, at nakilala ko siya nitong mga nakaraang linggo sa pamamagitan ng tahimik na pagmamasid sa kanya.Bakit hindi ko ito ginawa noong kami ay kasal? Bakit ko siya itinaboy? Bakit ko siya tinrato ng masama? Bata pa ako noon, pero hindi ko maaring gamitin iyon bilang dahilan. Sadyang simple la
Ang boses niya ay magaspang habang sinusubukan niyang pigilin ang kanyang emosyon. Ang panginginig sa kanyang boses ang aking kahinaan. Ayaw ko kapag siya'y nasasaktan. Ayaw na ayaw ko.“Rowan…”"Hindi, Ava. Totoo. Halos huli na ako at sa kaibuturan ng aking puso, alam kong kung hindi dahil sa pagkakamali ni Ethan, wala akong pagkakataon sa iyo. Hindi ka babalik sa akin kung hindi nakialam ang tadhana. Palagi akong magiging mapagpasalamat na binigyan mo ako ng isa pang pagkakataon sa kabila ng mga kalokohan na ginawa ko sa iyo. Ang pagkakamaling akala mong nagawa mo noong gabing iyon? Wala iyon kumpara sa mga pinagdaraanan mo sa akin sa loob ng siyam na taon at gayon pa man, tinanggap mo pa rin ako…”"Dahil mahal kita."“Oo, pero halos angkinin na ni Ethan ang pag-ibig na iyon para sa sarili niya.”Kinainis ko kung gaano siya ka-insecure tungkol kay Ethan. Halos nahulog ako sa kanya, pero hindi siya para sa akin. Si Ethan ay palaging magkakaroon ng espesyal na lugar sa aking puso,
Tahimik akong nanonood habang inaalis niya ang kanyang coat, pagkatapos ang tie, at saka ang medyas. Ang natitirang mga damit niya ay inalis, hanggang sa naiwan na lang siya sa kanyang mga boxer shorts. Pinapanood ko siya habang tumatawid siya sa silid at nawawala sa banyo. Ilang segundo ang lumipas, umandar ang shower, at inalis ko ang aking mga mata mula sa pinto, at tumuon nang diretso. Hindi ko talaga nakikita ang kahit ano.Ang isip ko ay bumabalik kay Emma.Nakuha ko ang aking masayang wakas, pero siya? Dapat ko bang tawagin itong masayang wakas kung si Rowan ay kanya sa simula? Sana ba sila nagkatuluyan kung pinakawalan ko na siya? Magiging masaya ba sila?Lahat ng mga tanong na ito ay patuloy na umiikot sa isip ko. Lahat ng mga pagdududang ito ay patuloy na nagpapakaba sa akin sa desisyon kong manatili kay Rowan. Gusto kong masaya ang lahat. Ayaw kong malaman na nakuha ko ang aking masayang wakas habang hindi nakuha nina Emma at Calvin.Siguro kung pinakawalan ko na lang, s
Ava.Umupo ako sa aking dressing table na nakatitig sa salamin habang pinapahiran ko ang aking buhok. Mga bandang alas-nueve ng gabi at magulo ang isip ko.Nang pumunta ako para sa aking therapy session ngayon, hindi ko inaasahan na makakasalubong ko si Emma. Grabe, hindi ko inasahan na mag-aalok pa akong maghintay para sa kanya, tapos yayain pa siyang mag-ice cream, at pagkatapos ay magtagal ng ilang oras na nag-uusap lang kami.Sinabi niya sa akin na ito ang kanyang unang sesyon ng therapy at naramdaman ko lang na kailangan kong nandiyan para sa kanya. Alam ko kung gaano kahirap ang session ko para sa akin. Ang takot at pagkabalisa. Ang takot at presyon. Pumunta ako mag-isa, at muntik na akong magkaatake sa puso dahil sa sobrang kaba at nerbiyos ko.Nang lumabas ako mula sa sesyon na iyon, parang napunit ako. Parang ang mga sugat ko ay kinuskos nang mabuti. Wala akong ginawa para pagalingin ang mga ito. Sa halip, tinakpan ko lang sila at itinago ang aking ulo sa buhangin. Hindi k
Ang puso ko'y sumasakit sa sakit na nananatili pa rin sa kanyang boses. Naiintindihan ko kung bakit siya nasa therapy pa rin. Hindi pa ganap na gumaling si Ava.Tumingin ako pabalik at inilalagay ko ang aking sarili sa kanyang sitwasyon. Hindi ko kailanman tinanong kung bakit ganoon ang mga magulang ko kay Ava kahit bago pa sila magkamali ni Rowan. Sumunod na lang ako sa kung paano ang mga bagay. Hindi ko siya pinabayaan, pero hindi ko rin sinadyang iparamdam sa kanya na siya ay kasali.Pagkatapos ng gulo kay Rowan, labis akong nabigo at nalunod sa sarili kong sakit kaya't wala akong pakialam kung gaano sila kalupit sa kanya. Sa isip ko, pinaniwalaan ko na karapat-dapat lang iyon sa kanya."Hindi naman ako naging pinakamabuting nakatatandang kapatid noong lumalaki ako, di ba?" Tinanong ko nang dahan-dahan, habang patuloy na bumabagsak sa akin ang bigat ng aking mga pagkakamali."Okay lang, at hindi naman talaga ito mahalaga. Hindi rin ako naging pinakamabuting nakababatang kapatid
Tumayo si Ava at lumapit sa akin sa sandaling lumabas ako ng pinto."Kamusta?" tanong niya, ang kanyang mga mata ay lumilipat-lipat sa pagitan ng sa akin.Kung ako'y magiging tapat, nagulat ako na nandito pa rin siya. Nang sinabi niyang hihintayin niya ako, hindi ko inaasahan na gagawin niya iyon. Akala ko lang na maghihintay siya hanggang makapasok ako, tapos aalis na. Hindi ko akalain na maghihintay siya ng buong isa at kalahating oras."Talagang nakakagulat na maganda," sagot ko, hindi talaga sigurado kung paano ito ipahayag.Mas nagustuhan ko ang sesyon kaysa sa inaasahan ko. Sa loob ng mahabang panahon, itinago ko ang nararamdaman ko sa loob ko. Siyempre, sinabi ko kay Molly, pero hindi ko kailanman pinayagan ang sarili kong maramdaman ang mga emosyon. Hindi ko kailanman sinabi sa kanya kung ano ang nararamdaman ko. Ang sakit ng puso, ang sakit, ang kawalan, lahat ng iyon, itinago ko sa sarili ko.Ang magawa iyon kasama si Mia ay nakapagpabukas ng aking mata. Hindi ko alam kun