May kumatok sa pinto at napalingon ako.“May naghahanap sa inyo, Ava.” Ang sabi ni Lydia.Nakumbinsi ko na siya na tawagin ako sa pangalan ko sa halip na madam. Nagpapasalamat ako at kinumbinsi ako ni Letty na hayaan si Lydia na manatili, dahil isang malaking tulong si Lydia. Gumagawa pa siya ng ilang gawaing bahay para sa akin. Hindi ko alam kung paano ako mabubuhay ng wala siya.“Sino po yun, mommy?”Sinabi ko kay Lydia na papasukin ang kung sinuman ang naghahanap sa akin bago ako lumingon sa mahal na anak ko.“Isa siyang mabait na babae na may pangalang Lydia. Nandito siya para tumulong sa gawaing bahay.” Ang sagot ko sa kanya. Ang isip ko ay kung sino ang bumisita.Kung tama ang hula ko, ito ay si Letty o si Ethan. Pareho silang bumisita ng ilang beses para kamustahin ako.“Bakit niyo po kailangan ng tulong? Hindi niyo naman po kailangan ng tulong noon, kayo po ang super Mom.” Tumingin siya sa akin ng naghihinala.Siyempre, tama siya. Lagi kong ginagawa ang lahat ng mag isa
Rowan:Umupo ako sa harap ng mesa ko at binasa ko ang ilang mga papel na kailangan ng atensyon ko. Sinubukan kong magpokus, pero hindi ko kaya. Ang isip ko ay tungkol pa rin sa hindi pagpansin ni Ava sa tawag ko. Kung hindi lang sa pagkuha ko kay Lydia, nagdududa ako na malalaman ko ang kondisyon ni Ava.Hindi pa rin ako makapaniwala sa laki ng pagbabago niya. Masasabi na ang Ava na kilala ko ay matagal nang wala at pinalitan na siya ng isang taong hindi ko kilala.Noong magdesisyon si Emma na babalik siya dito, natakot ako na gagawa ng mga problema si Ava. Na magiging problema siya na tulad noong teenager siya. Pero pinatunayan niya na mali ako.Dapat ay masaya ako na dumidistansya siya. Na hindi siya gumagawa ng gulo para sa akin, pero may parte sa sarili ko na ayaw ito. Kakaiba talaga na namomroblema ako at hindi ko gusto na lagi siyang nasa isipan ko.Sa huli, sumuko ako sa pag pokus at tumayo ako. Kumilos ako papunta sa mga bintana, tumitig ako sa labas, sinusubukan kong ikar
Alam ko na iniisip niya siguro kung ano ang nangyayari. Alam ng lahat na wala akong pakialam kay Ava. Pero kinasal kami. May impluwensya ako at maraming kalaban, pero hindi ako nag-assign ng isang bodyguard kay Ava, habang si Noah ay may dalawa.Tinanong pa mismo sa akin ni Ava kung ano ang problema ko. Bakit bigla akong naging interesado sa kaligtasan niya. Pwede rin makisama ang iba dahil nalilito rin ako kung bakit bigla siyang mahalaga sa akin.Nag buntong hininga ako, parang pagod.Tumingin ako sa relo ko, napagtanto ko na alas sais na. Dapat akong makipagkita kay Travis at Gabe para uminom ng six thirty bago umuwi.Dinala ko ang mga files, umalis ako ng opisina. Nasa isang mood ako na walang kahit sino sa mga empleyado ko ang may lakas ng loob na bumati sa akin ng good evening.Pumunta ako sa club at agad akong pumunta sa private room. Ito ang isa sa mga exclusive club na pagmamay ari ni Gabe.“Nandito ka na rin… pwede bang harapin mo siya dahil hindi ko matiis ang pagiging
Ava:Kabadong kabado ako habang naghahanda ako para sa date ko kasama si Ethan. Dalawang linggo na simula noong nakalabas ako sa hospital at mabuti na ang pakiramdam ko. Sinabi ng doctor na ayos na ako at bumalik na ako sa trabaho nitong nakaraang mga araw.Sa loob ng dalawang linggo, maraming nagbago. Kami ni Letty ay naging malapit sa isa’t isa, pati na rin kami ni Ethan. Niyaya niya ako nitong nakaraang mga araw. Pumayag ako ng buong puso.Mabuti si Ethan para sa ego ko. Pinapatawa at relax niya ako. Magaan ang loob ko kasama siya. Kapag kasama ko siya, nakakalimutan ko si Rowan. Nakakalimutan ko ang basag na puso ko.“Hair up o down?” Ang tanong ko kay Letty.Kami ay nasa isang video chat at tinutulungan niya akong maghanda.Kung sa totoo lang, ito ang unang beses na pumunta ako sa isang date. Tulad ng binanggit ko noon, hindi ako ang tipo ng babae na niyayaya ng mga lalaki noon.Noong kinasal ako, hindi ako dinala si Rowan para magdate. Kahit kailan ay hindi namin ginawa an
Inamoy ko ang mga bulaklak. Kahit kailan ay hindi ako binilhan ni Rowan ng mga bulaklak. Kahit kailan ay hindi niya ako trinato na mahalaga ako sa kanya. Sa isipan niya, isang abala lang ako na nagbigay ng anak sa kanya.“Ilalagay ko lang muna ito tubig, pagkatapos ay pwede na tayong umalis.” Tumalikod ako at dumiretso sa kusina. Pagkatapos ilagay ang mga bulaklak sa vase, umalis kami.Pareho akong kinakabahan at sabik. Hindi ko alam kung ano ang gagawin o sasabihin ko. Ano ba ang ginagawa sa mga date? Ano ang pinag uusapan? At sino ang dapat magsimula ng pag uusap? Wala akong alam at natatakot ako na magkamali.“Kakaiba ba na takot na takot ako, kahit na marami na akong mga date na napuntahan?” Ang tanong ni Ethan, nawala ang katahimikan.Tumawa ako. Gumaan ang loob. Naglaho ang pagkabalisa na kumulong sa akin.“Hindi naman… kahit ako, mabilis ang paghinga. Buong araw akong kinakabahan.” Ang amin ko. “Naging mahirap mag focus sa mga klase ko.”Kahit na ang mga estudyante ko ay m
“So, ano ang pinaka-exciting na bagay sa trabaho mo?” Binago ko ang pinag uusapan.Nagkaroon ng ngiti sa mukha niya habang sinabi niya sa akin ang tungkol sa trabaho niya. Hindi nagtagal, dumating ang pagkain at kumain na kami.Sinubukan kong mag pokus, ngunit habang mas maraming tao ang dumating, mas lalo akong kinabahan. Sinubukan kong mag relax at magpokus kay Ethan, ngunit hindi ko ito magawa.“Ayos ka lang ba, Ava? Parang kinakabahan ka ata?” Ang tanong niya na para bang napansin niya na hindi ako komportable.“Kinakabahan?” Ang hirap kong sinabi.“Oo, hindi ka mapakali at paiba-iba ang tingin mo.” Ang sabi niya sa akin. “Hindi ka ba nage-enjoy?”Naku! Nakokonsensya ako ngayon. Dapat kong sabihin sa kanya ang katotohanan, kung hindi ay masisira ang lahat ng nabubuo sa pagitan namin. Ang pinaka-ayaw ko ang isipin niya na wala akong utang na loob.“Pwede mong sabihin sa akin. Pangako, hindi ako magagalit.” Tumingin siya sa mga mata ko. Ito ay para bang nakita niya ang paglala
Rowan:Ngayong araw, umaasa ako na may magandang gabi ako kasama si Emma, ngunit nasira ito nang makita ko si Ava na nasa isang date kasama si Ethan.“Rowan?” Ang tawag sa akin ni Emma, ngunit hindi ko mapagana ang utak ko.Doon, nakatayo si Ava sa mga braso ng ibang lalaki. Noong una, akala ko ay pinaglalaruan ako ng mga mata ko. Naging masaya ako dahil nakita ko si Ethan kasama ang ibang babae at patunay na taksila siya. Ngunit napagtanto ko na ang babaeng yun ay si Ava.Nakakabighani ang ganda niya. Isang tanawin na kahit kailan ay hindi ko pa nakita. Ang flawless na kutis niya ay lantad at ang maliit na black dress niya ay nagpakita ng hugis niya.Oo, nakita niya na ang hubad na katawan ni Ava noon, ngunit iba ang tanawin na ito. Nagbihis si Ava, ang isang bagay na kahit kailan ay hindi niya ginawa noong magkasama pa sila. Baka dahil hindi ko sinabi sa kanya at hindi siya nag abala.Pinanood ko habang nilagay ni Ethan ang isang piraso ng buhok ni Ava sa likod ng tainga nito.
Emma:Hindi pa ako kumikilos simula noong umalis si Rowan. Pakiramdam ko na para bang ang mga pader ay kinukulong ako at wala akong takas. Walang paraan para mawala ang sakit na nararamdaman ko sa loob.Masakit ang lahat at hindi ko alam kung paano ito pigilan. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko o kung ano ang reaksyon ko dapat.Bakit nangyayari ito sa akin? Ito ang tanong ko sa sarili ko lagi, ngunit walang sagot dito. Walang hint kung bakit pinagdadaaanan ko pa rin ito kahit na nakuha ko na siya.Naramdaman ko ang pagtulo ng luha sa mukha ko. Ayaw ko maging mahina. Ayaw kong umiyak. Pinunasan ko ang mga luha ko sa galit sa sarili ko dahil hinayaan ko na tumulo ito.Noong namatay si daddy, sobrang nalungkot ako. Ako ang prinsesa niya at siya ang bayani ko. Hindi ko siya nakasama masyado dahil lumipat ako sa ibang lungsod, ngunit kapag magkasama kami, masaya ito.Akala ko ay hindi na ako babalik sa sarili pagkatapos niyang mamatay, na walang magandang balita dito. Pagkatapos,
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan