“Dahil nakatingin ka ng masama sa ex-wife mo at sa hero niya.” Ang sabi ni Gabe.“Hindi siya isang hero!”“Isa siyang hero… baka nakalimutan mo na sinubukan niyang iligtas si Ava, kaya isa siyang hero sa mga mata ni Ava.”Lumingon si Ava at tumingin siya kay Ethan ng may tingin na hindi ko pa nakita noon, at hindi ko ito gusto.“Tumahimik ka, Gabriel.” Ang galit kong sinabi.Tumawa siya, halatang natatawa sa lahat ng ito.“Heto, dapat mong ayusin ang sarili mo. Pumunta ka dito kasama si Emma, kaya hindi ka pwedeng tumitig lang ng buong magdamag kay Ava. Si Emma ang gusto mo, hindi ba, pati napansin niya na wala sa kanya ang atensyon mo.”Bumalik ako sa sarili ko dahil dito. Tumingin ako kay Emma at nakita ko na nakaupo siya, ang mga kamay niya ay nasa hita niya at nakayuko siya. Lintik! Tama si Gabe. Hindi nararapat ito para kay Emma, dapat ay magsisimula kami ng bagong buhay, at narito ako at obsessed kay Ava, na siyang tila naka-move on na.Binaba ko ang baril ko, pagkatapos
Ava:“Si Rowan?” Ang tanong sa akin ni Ethan habang nagdrive kami pauwi.Pagkatapos ng pangyayari sa banyo, ayaw ko nang maging malapit kay Rowan, kaya sinabi ko kay Ethan na ihatid ako pauwi makalipas ang tatlumpung minuto.“Siya ang ex-husband ko.” Ang sagot ko ng walang emosyon at tumahimik kami.Hindi pa rin ako makapaniwala na may lakas ng loob si Rowan para ipitin ako sa banyo. Ang malala pa dito, muntik niya na akong halikan. Ako! Hindi pa siya nagkusa na halikan ako noon, kaya talagang nakakagulat ito para sa akin.Halos sumuko ako. Ito ang gusto ko noon, pero naalala ko na kasama niya na si Emma. Na malamang ay naghalikan na sila at iba pa. Ito ang nagbigay sa akin ng lakas na kailangan ko para itulak siya palayo mula sa akin. Hindi ko pwedeng hayaan siya na gamitin ako ng ganun. Hindi na pwede. Meron siyang Emma, at ako ay wala lang sa kanya maliban sa nanay ng anak niya.Hindi nagselos o naging possessive si Rowan pagdating sa akin. Ginagawa niya ito pagdating kay Emma
Tumayo ako sa irita, sinuot ko ang bathrobe ko, at bumaba ako ng hagdan. Sinuman ang umabala sa akin ay papagalitan ko.Binuksan ko ng malakas ang pinto, handa nang murahin ang tao, ngunit huminto ako sa paglalakad. Ang huling taong inaasahan kong makita ay nakatayo sa harap ng doorstep ko.“Ano ang kailangan mo, Emma?” Ang galit na tanong ko.Hindi pa ako gising ng maayos para harapin siya.“Nandito lang ako para balaan ka na lumayo ka kay Rowan. Sa akin siya, hindi kita hahayaang nakawin mo ulit siya mula sa akin.” Ang sabi niya.Kumunot ang noo niya at may apoy sa kanyang mga mata.Tumawa ako ng walang tono. Pumunta ka sa bahay ko ng alas siyete ng umaga para balaan ako na lumayo kay Rowan? Maling tao ang kinakausap mo, Emma.”Hindi ako tanga at walang alam na babae noon, at hindi niya ako pwedeng tapak-tapakan ngayon.“Sa akin si Rowan, Ava! Dati pa siyang sa akin. Nawala ang siyam na taon na makasama ko ang mahal ko dahil sayo, at hindi kita hahayaan na makuha ulit ang gus
Masakit ang ulo ko. Bukod pa dito, masakit ang bukod katawana ko. Sinubukan kong buksan ang mga mata ko, pero hindi ko ito magawa. Pakiramdam ko na para bang natabunan ito ng mga bato. Sinubukan kong tawagin si Noah, o kahit sino, ngunit walang tunog na lumabas sa bibig ko.Kumikilos ako. O may taong nagpapakilos sa akin. Ang bawat kilos ay nakakagulat at mas lalong masakit ang katawan ko. Sana ay bagalan nila ito. O kaya ay huminto sila.“Kailangan ng doctor!” Ang sigaw ng isang tao.Hindi ko maintindihan kung ano ang sinasabi nila ao kung bakit kailangan ng doctor. O kung ano ang nangyayari. Sinubukan ko maging gising, ngunit muli akong binalot ng kadiliman at nawalan ako ng malay.**********Noong bumalik ulit ako sa sarili ko, wala akong sakit na nararamdaman, pero hindi ko pa rin madilat ang mga mata ko. Hindi ko rin kayang ikilos ang katawan ko. Pakiramdam ko na ang mga binti ko ay napapalibutan ng semento. Na para bang naipit ako sa sarili kong katawan.Narinig ko na nag u
“Ms. Sharp, mabuti at gising ka na… nag aalala kami kanina.” Ngumiti siya. “Ngayon, alam mo ba kung nasaan ka at kung ano ang nangyari sayo?”Tumango ako. “Sa hospital… may pwersa na tumulak sa akin noong binuksan ko ang kotse ko. Tumama ang ulo ko mula sa impact.”Sinubukan kong kalimutan ang nangyari sa akin simula noong gumising ako. Natatakot na tanggapin ang katotohanan na muntik na akong mamatay.“Tama, ang kotse mo ay sumabog at ang pwersa nito ay nagpatalsik sayo paatras,” Huminto siya. “At anong taon na ngayon?”Sinabi ko sa kanya at sinulat ko ito. Mahigpit ang hawak ni Rowan sa kamay ko at tumingin ako sa kanya ng saglit. May emosyon sa mga mata niya, ngunit nawala na ito bago ko pa ito malaman.Nabigla ako. Hindi ko inaasahan na ang kotse ko ay may bomba. Sa stress ng lahat ng bagay, pakiramdam ko na bumabalik ang sakit ng ulo at katawan ko.“Dahil alam mo ang taon, ang pangalan mo, at kung sino si Mr. Wood, maganda ito. Kailangan pa natin ng ilang test, para masiguro
Rowan:“Kamusta na siya, Rowan?” Ang tanong ni Kate, ang nanay ni Ava.Tunay ang pag aalala sa boses niya. Naririnig ko kung gaano kahirap niya pinigilan ang sarili niya sa pag iyak. Naging mahirap ang mga nakaraang araw at hindi pa rin ako naka-move on sa halos pagkamatay ni Ava.“Gumising po siya kahapon ng ilang minuto bago po siya natulog ulit, at bago po kayo mag alala, sinabi po ng doctor na normal po ito para sa mga pasyente na may head injury.”Narinig ko na huminga siya ng maluwag. Nagbago si Kate simula noong namatay ang asawa niya. Gusto niya maging malapit kay Ava, ngunit ngayon ay nagdesisyon si Ava na ayaw niya na maging parte ng pamilya. Ayaw niya nang maging parte kami ng buhay niya.“Magiging okay ba siya? Gagaling din ba siya ng tuluyan?”“Opo, may kumpiyansa po ang mga doctor, pero hindi po sila sigurado kung magiging kumpleto ang pag galing ni Ava. Masyado pa pong maaga para malaman sa ganitong uri ng head injury, baka magkaroon po ng komplikasyon.”Ito ang i
Lumingon ako para tumingin kay Emma. Nakatayo sa tabi niya si Travis. Hindi tulad ni Emma, si Travis ay masama ang itsura.“Gumising na ba siya?” Ang tanong ni Travis. Maamo ang boses.Nayanig siya sa buong pangyayari. Hindi lang siya, kundi ang lahat. Muntik na siyang mawalan ng kapatid, at siguro ay naapektuhan na siya nito.“Hindi pa.” Ang sagot ko.“Kailangan mo umuwi, Rowan.” Ang sabi ni Emma. “Maligo ka muna at magpalit ng damit, pagkatapos ay pwede kang bumalik. Mukha ka nang isang zombie.”“Hindi ako aalis, Emma.” Ang katwiran ko.Hindi ako pwedeng umalis. Paano kung may nangyari at wala ako?“Magiging walang kwenta ka sa kanya o sa kahit sino kapag bumagsak ka sa pagod… umuwi ka na, sigurado ako na hindi matagal para maging presentable ka ulit.” Ang katwiran ni Emma.Tumingin si Travis sa akin at nagsalita din siya. “Tama si Emma, Rowan, pangako na hindi namin siya iiwan ng kahit isang sandali.”Tumingin ako kay Ava. Tulog pa rin siya at mukhang hindi pa siya gigising
Nakaupo si Ethan sa kanan ni Ava habang may bukas na mga baraha. Nakaupo ng medyo diretso si Ava. Kahit na may bandage siya sa ulo, at may mga gasgas ang mukha, nakangiti pa rin siya.Tumingin siya sa akin at nawala ang ngiti sa kanyang mukha.“Lumabas ka.” Ang demanda niya.Mukhang bumalik na siya sa pagiging malamig.“Hindi pwede, Ava.” Ang kalmado kong sinabi sa kanya at umupo ako sa kaliwa niya.Ang mukha niya ay puno ng galit at ang mga mata niya ay nagliliyab. Okay na siya kahapon, kaya ano ang nangyari?“Ayaw ko na nandito ka, kaya pwede ka nang umalis, at dalhin mo na ang dalawang yun… hindi ko kayo kailangan dito.”Naisip ko na tinutukoy niya sina Emma at Travis. May nangyari. Kahapon ay maayos ang pakikitungo niya sa akin, pero iba siya ngayon. Baka hindi ko dapat siya iniwan kela Emma at Travis.“Huminahon ka muna, Ava, tandaan mo na hindi ka pa okay at dapat ay hindi ka mastress.” Sumingit si Ethan.Hinawakan niya ang kamay ni Ava. Tumingin si Ava sa magkahawak na
“Alam kong naguguluhan ka, pero ang dahilan kung bakit ko sinasabi ito sa iyo ay dahil gusto kong bigyan mo ng pagkakataon si Gabriel. Alam kong nanggugulo siya, pero sa pagtingin sa kanya ngayon, masasabi kong in love siya sayo. Ang aking mga anak na lalaki ay sumunod sa kanilang ama sa katangahan pagdating sa mga babaeng mahal nila. Kahit na bahagi ng katangahan ni Rowan ay dahil sa amin, bilang mga magulang—ako, si Antony at ang mga magulang ni Emma—ginulo namin siya.""Sarah..." Nagsisimula na akong magsalita pero pinutol niya ako.“Parang tumatakbo sa pamilya. Totoo nga yata ang kasabihang ‘ang mansanas ay hindi malayo sa puno’ dahil ang dalawang anak na lalaki ay nagawang saktan ang mga babaeng mahal nila, tulad ng ginawa sa akin ng kanilang ama. Ang hinihiling ko lang ay bigyan mo siya ng pagkakataon, dahil ang parehong kasabihan ay naaangkop sa positibong liwanag. Kapag nagmamahal ang mga Wood men, nagmamahal sila nang buong puso at nagmamahal sila ng matindi. Kung bibigyan m
"Handa na ba ang pagkain?" Tanong ko sa kasambahay namin sabay pasok sa kusina.Sumagot siya ng may magiliw na ngiti, "Hindi pa, pero ilang sandali na lang.""Okay, hayaan mo akong mag ayos ng mesa."Nakipagtalo siya, ngunit mabilis kong pinatigil ang argumentong iyon. Gusto kong tumulong. Dahil nagluluto siya, ito na lang ang magagawa ko.“Kailangan mo ba ng tulong?”Tumingala ako para hanapin ang mama ni Gabriel sa tapat ng hapag kainan. Nilapag ko ang plato na hawak ko at ngumiti sa kanya."Oo naman, pero malapit na akong matapos."Naglakad siya papunta sa akin at nagsimulang tumulong sa mga baso at kutsara."So, Harper, paano ka tinatrato ng anak ko?" Tanong niya out of nowhere.Hindi ako nakasagot agad. Nagisip ako ng sandali para lang pagisipan ang kanyang tanong, hindi dahil hindi ko alam kung ano ang sasabihin, kundi dahil sa tono ng boses niya.Hindi lang siya humihiling na makipag-usap; gusto niyang malaman kung paano ako tinatrato ni Gabriel.Masyado sigurong nata
"Bakit ko hinayaan kayong dalawa na pagusapan ako na manatili?" frustration kong tanong habang nakatitig kay Gabriel at Lilly. "Ngayon late na tayo."Hindi man lang nag-apologetic ang dalawa. Nakangiti si Lilly, kumikinang ang mga mata sa kaligayahan, habang si Gabriel naman ay nakangisi. Pareho silang kuntento sa sarili nila.Napabuntong-hininga ako sa pagkatalo, iniisip kung ano ang gagawin ko sa dalawang ito. Kitang-kita ko ito. Ang mag-amang duo ay palaging magtutulungan upang madaig ako. Palagi nila akong inaaway.I mock-glare kay Lilly. "Nasaan ang katapatan?""Tanggapin mo na masaya, tama ba?" Sa halip ay sabi niya, inilagay ang kamay niya sa upuan ko at ni Gabriel.Napakasaya niya. Sa katunayan, mas naging masaya siya simula nang bumalik kami dito. Oo naman, masaya kami noon, pero hindi ganito kasaya.Si Lilly ay nagkaroon ng relasyon kay Liam, ngunit ito ay hindi katulad ng kung ano ang mayroon siya kay Gabriel. Siguro dahil siya ang tunay niyang ama. Siguro dahil marami
Umikot ikot ako, kumukuha lang ng gamit bago tuluyang humarap kay Gabriel, na bakas sa mukha niya ang pag asa."Ang laki nito, Gabriel." Masasabi kong marami pang silid, ngunit tuklasin ko ang mga ito mamaya. "Ilang kwarto mayroon ito?"Tinawid niya ang maikling distansya sa akin. "Walong silid tulugan at dalawang silid pambisita."Natigilan ako sa katahimikan habang nakatitig sa kanya. Oo naman, paglaki, mayroon kaming malaking bahay, ngunit ito ay isang limang silid tulugan na bahay. Iyon ay higit pa sa sapat."Sobra ang sampung kwarto, Gabriel," Kinakabahan akong tumawa. Ibig kong sabihin, ano ang gagawin natin sa natitirang bahagi ng silid?Humakbang siya papunta sa espasyo ko bago pumulupot ang braso niya sa bewang ko, hinila ako palapit sa kanya. Nilagay ko ang mga kamay ko sa dibdib niya, ramdam ko ang tibok ng puso niya sa ilalim nito."Seryoso ako noong sinabi kong gusto ko ng higit pang mga bata, Harper." Nanlalaki ang mata niya sa mata ko. "Ito ay ako ang gumagawa ng m
Tinitigan ko siya, tulala. Sinubukan kong magsalita pero walang lumalabas sa bibig ko habang patuloy na lumilipat ang mga mata ko mula kay Gabriel papunta sa bahay."Ang ganda ng bahay na ito," Sigaw ni Lilly, kitang kita ang kanyang pananabik habang tumatalbog siya mula paa hanggang paa, halos parang namamatay siyang iwan kami at tuklasin ito. “Dito ba tayo tutuloy? Ito ba ang bago nating bahay?"Umalis ang mga mata ni Gabriel sa akin at lumipat sa aming anak na babae, na nakangiti mula tenga hanggang tenga. "Kung gusto ito ng iyong ina, oo, ito ang magiging bago nating tahanan."Ibinalik ko ang aking mga mata sa bahay, tinitigan ito nang may kaunting pagtataka.Maringal na nakatayo ang mansyon sa isang backdrop ng mga gumugulong na burol, kitang kita ang kadakilaan nito sa bawat anggulo. Ito ay magkatugmang kumbinasyon ng mga klasiko at modernong elemento, na nagtatampok ng malinis na puting marmol na panlabas na kumikinang sa sikat ng araw. Pinalamutian ng masalimuot na gawaing
Nanginginig ang aking sarili, ibinalik ko ang mga iniisip na iyon. “Hindi ko alam. Sabi niya, surprise daw.""Mahilig ako sa mga sorpresa!" Sigaw niya."Isa na iyan sa atin," Bulong ko. “Tara na lang.”Maingat na ibinaba ni Lilly ang kanyang libro bago tumalon pababa mula sa kanyang kama. Hinawakan niya ang kamay ko at hinila ako palabas ng kwarto niya. Nadatnan namin si Gabriel na naghihintay sa amin sa may pintuan, ang kanyang mga paa ay nakakrus sa mga bukung bukong habang ang kanyang mga kamay ay nakatiklop sa kanyang malawak na dibdib.Nakasuot siya ng itim na V-neck t-shirt na parang pangalawang balat na nakayakap sa kanyang balikat. Ang kanyang makapal na hita ay nababalot ng isang Calvin Klein pares ng maong. May something sa kanya sa pose na iyon na mas nakakaakit sa kanya."Tulad ng nakikita mo?" Pang aasar ni Gabriel na may kasamang ngiti, ang kanyang mga salita ay humihila sa akin mula sa aking mga iniisip."Hmm," Bulong koGumagawa si Lilly ng tunog ng pag-click na
Harper."Gusto kong samahan mo ako ni Lilly kung saan," Anunsyo ni Gabriel.Nasa kwarto ako, nagtitiklop ng malinis na damit. Oo naman, may kasambahay nga kami, pero hindi ako sanay na nakaupo at nagpapaikot ikot sa mga hinlalaki ko. Kakaiba ang pakiramdam na nakasanayan kong gawin ang lahat ng mag isa at ngayon ay may ibang gumagawa ng mga bagay na iyon para sa akin. Gusto kong maging abala. Hindi ko kayang gugulin ang buong katapusan ng linggo na walang ginagawa."Darating ang iyong magulang para sa hapunan, Gabriel, o nakalimutan mo na ba iyon?" Tanong ko.Bitbit ko ang ilan sa mga nakatuping damit at pumunta sa walk-in closet, kung saan inilagay ko ito sa kani kanilang mga drawer. Si Gabriel, katulad ko, organisado talaga. Wala si Liam at naiirita ako noon hanggang sa magalit ako.Kasal kami, kaya kailangan naming maghanap ng paraan upang mamuhay nang magkasama sa mga kapintasan ng isa't isa. Hindi ito palaging madali, ngunit nakahanap kami ng paraan upang makompromiso.Pagla
Harper.Dalawang linggo na simula ng si Gabriel ay nangako na sumira sa bawat reservation, na meron ako tungkol sa pagbibigay sa kanya ng pangalawang pagkakataon.Sinusumpa ko, hindi ko akalain na magiging ganito ako kasaya.Maganda ang buhay ko kay Liam, pero kay Gabriel, mas maganda. Siguro dahil si Gabriel ang lalaking minahal ko. Ang lalaking pinanghawakan ng puso ko ng halos isang dekada.Magsisinungaling ako kung sasabihin kong hindi ako natatakot. Nandoon pa rin ang maliit na bahagi ko na inaasahang mahuhulog ang ibang sapatos. Kung tutuusin, hindi ito ang unang pagkakataon sa buhay ko na inalis sa akin ang isang mahal sa buhay.Mayroon ding takot na ang lahat ng ito ay napakadali, alam mo. Parang hindi ba dapat medyo mahirap? Medyo mas mahirap. Medyo mas challenging... o ito ba ay ang aking self-sabotaging tendencies na nagsasalita?Siguro sanay na ako sa mga bagay na hindi nangyayari sa akin, na nagpapatanong lang sa akin kapag nangyari na.“Anong ginagawa mo?” Biglang
Binibigyan ng huling tingin ang kanyang sasakyan, pumasok siya. Huminto siya sandali habang lumilibot ang kanyang mga mata sa paligid.Malamang na taon na ang nakalipas mula noong huli siyang tumuntong sa bahay na ito. Ang huling beses na sa tingin ko ay ginawa niya ay matapos siyang barilin sa panahon ng paglilibing ni tatay.Ang kanyang mga mata ay nagmumulto. Kitang kita ko ang mga anino na naglalaro sa likod nila. Ang pasanin ng mga maruruming alaala na dinala niya sa bahay na ito at sa mga tao dito. Magdadala ba si Gunner ng parehong mga anino dahil sa akin? Dahil sa ginawa ko?Hindi ko ginusto iyon.Wala ako masyado ng siya at si Rowan ay nakasal, pero nandoon ako noong bata pa kami. Hindi ko ipinagmamalaki na sabihin tulad ng iba, hindi ko siya pinansin. Magkapatid sana kami, pero tinatrato ko siya na parang hindi siya bagay. Katulad ng iba.Pagtingin ko sa kanya ngayon, nakita ko ang sinasabi ni Mia. Nagmumulto pa rin si Ava. Takot pa rin sa pagtrato sa kanya mula noong ba