Kabanata 6

Rowan:

May bagay na nangyayari sa loob mo kapag nakita mo ang ex-wife mo, ang nanay ng anak mo, na binaril at dumudugo sa lupa ng sementeryo. Isang pakiramdam na hindi ko inaasahan na mararamdaman ko para kay Ava.

Noong makita ko ang mga lalaki na nakatutok ang baril sa amin, hindi ako nag isip. Alam ko na ligtas si Noah sa mga magulang ko, kaya ang katawan ko ay kumilos para tumalon patungo kay Emma. Mamamatay ako para sa kanya at handa akong gawin ito.

Gumaan ang loob ko nang makita ko na ang mga lalaking may baril ay tumakas nang makita ang pulis, ngunit sandali lang ang gaan ng loob ko nang sumigaw ang isa sa mga pulis para tumawag ng ambulansya. Lumingon ako at inisip ko kung sino ang nasaktan, ngunit hindi ko inaasahan na ito ay si Ava, at halos napaluhod ako nang makita ko na nasakatan siya.

Masyadong mabilis ang mga pangyayari. Ang ambulansa ay dumating at ang mga pulis ay hindi pinayagan na umalis si Ava hanggang sa sinigurado niya na si Ava ay ligtas na sa kamay ng doctor.

Nagalit ako dahil ayaw siyang paalisin ng pulis, asawa ko siya, ex-wife pala, pero galit na galit ako sa sarili ko. Naprotekatahan ko sana siya. Kung may mas masamang nangyari kay Ava, paano ko ito ipapaliwanang kay Noah? Paano ko ikakatwiran na nabigo kong protektahan ang nanay niya?

Kaya ngayon, nandito ako at naglalakad ng pabalik-balik sa waiting room. Sobrang nag aalala ako dahil wala pa kaming balita simula noong dinala si Ava sa emergency room. Walang kahit sino ang lumabas para sabihan kami tungkol sa sitwasyon.

“Sana ay maging ayos lang siya,” Ang bulong ng nanay niya, si Kate.

Ito ang unang beses na narinig ko ang kahit anong emosyon sa boses niya tuwing pinag uusapan si Ava. Mukhang ang pagkawala ng asawa niya at halos pagkawala ng anak niya ay nagbigay ng emosyon na ito.

Nandito kaming lahat maliban kay Noah. Nakaupo si Travis sa tabi ni Kate, na siyang nasa tabi ni Emma.

Umupo ako at hindi ko makontrol ang balisa sa loob ko. Kailangan ay maging okay siya para kay Noah. Yun ang pauli-ulit kong sinasabi sa sarili ko.

Hindi ko alam kung gaano katagal kaming maghihintay, pero noong lumingon ako, nakita ko si Ava. Nakita ko na nasa nurse’s station siya at inaasikaso ang mga papeles. Ang kaliwang braso niya ay nasa isang sling habang nilabas niya ang credit card niya at nilagay niya ito sa bag niya.

Hirap niyang nilabas ang phone niya habang hawak niya pa rin ang bag niya. Madaling makita na mahirap itong gawin base sa kunot ng noo niya.

“Ava.” Ang sabi ko sa oras na lalampas na sana siya sa amin. Ang mga mata niya ay nasa phone pa rin.

Lumingon siya. Agad kong napansin na may iba na sa kanya. Hindi ko malaman kung ano ito, pero may iba.

“Ano ang ginagawa mo dito, may iba pa bang nasaktan?” Ang tanong niya. Ang boses niya ay simple at walang emosyon.

“Kamusta ka?” Ang tanong ng nanay niya sa halip na sumagot,

“Malas para sa inyo, hindi pa ako patay.”

Nabigla ang lahat sa sagot niya. Hindi lang dahil sa mga salita niya, kundi dahil malamig ito.

Nagdesisyon akong sumingit. “Saan ka pupunta?”

“Sa bahay.” Ito lang ang sagot niya.

“Nasa isang sling ang kamay mo, hindi ka pwedeng mag drive.” Ang katwiran ko.

“Ito ang rason kaya tumawag ako ng taxi.”

“Ava, kailangan natin mag usap. Ito ay tungkol sa tatay mo,” Ang bulong ni Kate habang tumingin si Ava sa nanay niya.

May bagay na nawawala. Nakikita ko ito sa mga mata niya.

Nakatingin siya ng malamig sa nanay niya. “Hindi ko alam kung ano ang kinalaman nito sa akin, sa pagkakaalam ko, hindi niya ako trinato bilang anak niya.”

Nanginig ang boses ng nanay niya, ngunit hindi rin ito pinansin ni Ava. Ito ay para bang pinatay niya ang lahat ng emosyon niya at parang wala siyang pakialam sa lahat.

Naglakad siya papunta sa pinto, ngunit tumigil siya. “Nasaan ang anak ko?”

“Nasa bahay ni mom.” Ang sagot ni Travis. Nakatitig siya kay Ava.

Nagbuntong hininga si Ava. “Mukhang makakapag usap pa rin pala tayo.”

“Ako na ang maghahatid sayo.” Ang alok ko.

Kumunot ang noo ni Emma habang nakatingin sa akin, ngunit kailangan niya itong maunawaan. Kahit na hindi maganda ang pakikitungo ko kay Ava, siya pa rin ang nanay ni Noah at nasaktan siya. Asawa ko pa siya.

Ngunit, tumanggi sa akin si Ava. “Hindi na kailangan. Gagamit ako ng taxi tulad ng plano ko at makikipagkita ako sa inyo doon.”

Wala na siyang ibang sinabi, tumalikod siya at umalis. Tumitig kami sa lugar kung saan siya nakatayo kanina. Kadalasan, tinatanggap niya ang anumang pagkakataon para maging malapit sa akin. Kaya nabigla kaming lahat dahil tumanggi siya sa alok ko.

“Umalis na tayo bago pa siya makauwi, baka umalis siya bago pa natin siya makausap,” Ang mahinang sabi ni Kate. Malungkot pa rin ang boses niya.

Nagdrive kami dito ng magkakasama, kaya sumakay kami sa Cadillac Escalade ko at umalis na. Lumagpas kami sa bawat speed limit, dumating kami sa bahay ni Kate at nakita namin si Ava na sinara ang pinto sa likod niya.

Nagpark ako at lumabas. Pumasok ako sa bahay at nakita namin ang mga magulang ko at si Gabe, at hindi sila pinapansin ni Ava. Kakaiba makita ang ganitong ugali ni Ava. Kadalasan ay sinusubukan niyang kausapin ang mga magulang ko kahit na hindi siya pinapansin ng mga ito.

“Pwede bang gawin na natin ito,” Ang sabi niya ng naiirita habang umupo siya.

“Lumapit si James sa akin sa isang business proposal at gusto niyang makipag partner sa akin. Pumayag ako dahil naisip ko na isa itong magandang investment,” Ang sabi ko.

“Pinirmahan namin ang mga dokumento na kailangan at naisip namin na ito ay isang solid na kumpanya. Sa huli ay nalaman namin na ang kumpanya ay mula sa isang criminal gang. Ayaw namin ni James na madamay ang kumpanya namin sa isang bagay na hindi legal. Alam namin na masama ang kalalabasan kapag nagpatuloy kami kasama nila, kaya nakahanap kami ng paraan para i-terminate ang contract, at nireport namin sila sa pulis.”

“Okaaay.” Ang mahabang sabi ni Ava, nakakunot ang noo niya na para bang nalilito siya kung saan papunta ang lahat ng ito.

Nag buntong hininga ako, pagod na dahil sa mga pangyayari ngayong araw. “Sa huli, ang mga gang member ay isa sa mga most wanted, hindi nila tinanggap ng mabuti na sinumbong namin sila, kaya nagtago sila. Akala namin na dahil nadamay ang pulis, didistansya na sila.”

Si Kate na ang nagsalita. “Tinakot nila ang tatay mo. Nangako sila na magbabayad ang tatay mo at pagkatapos ay isusunod ang asawa at mga anak niya. Sinisi nila ang tatay mo dahil siya ang lumapit sa kanila kahit na hindi niya alam na may kinalaman sila sa hindi legal na business. Naisip namin na pananakot lang ito, hanggang sa binaril nila ang tatay mo.”

Sina Travis, Gabe, at mga magulang ko ay alam na ang tungkol dito. Tumingin ako kay Emma at nakita ko na gulat siya dahil dito. Pagkatapos ay tumingin ako kay Ava at malamig pa rin ang ekspresyon sa mukha niya.

“Hindi ko alam kung ano ang kinalaman nito sa akin,” Ang boses niya ay malamig habang nakatingin siya sa amin. Ang mga mata niya ay para bang puno ng yelo.

Tumayo siya. “Kukunin ko na si Noah at aalis na kami.”

“Ava naman, hindi mo ito sineseryoso.” Ang sabi ko habang kagat ang ngipin ko.

Hindi niya ba alam ang ibig sabihin nito? Kung anong panganib ang meron siya? Kung paano ang kalalabasan nito at ang libing niya na ang susunod naming aasikasuhin?

“Sinseseryo ko ito, at tulad ng sinabi ko, sa tingin ko ay wala itong kinalaman sa akin.”

Pareho ang galit na ipinakita ni Travis na tulad sa nararamdaman ko. “Binaril ka ngayong araw… hindi ba’t naiintindihan mo na ito ngayon?”

Tumingin siya ng masama kay Travis. “Ang naiintindihan ko lang ay nasa maling lugar ako sa maling oras.”

“Ava…” Nagsalita si Kate, ngunit sumingiti si Ava.

“Hindi. Kayong tatlo ang puntirya nila, hindi ako. Alam ng lahat sa lungsod na ito na walang kahit sino sa inyo ang itinuturing ako na parte ng pamilyang ito, kaya ano punto ng puntiryahin ang isang tao na hindi pahahalagahan ni tatay kung namatay ang taong yun?”

Naging malamig ang kwarto sa mga salitang yun. Hindi ito tulad ni Ava. Anong nangyari?

Lumingon siya para tumingin sa akin. Ang mga mata niya ay walang emosyon. Ito ay para bang patay na siya sa loob. Hindi maganda ang nararamdaman ko sa paraan ng pag tingin niya sa akin. Ayaw ko na walang kahit anong emosyon sa mga mata niya.

“Kung may dapat kayong dapat alalahanin, ang isang tao na prayoridad niyo dapat ang kaligtasan, ito ay ang babaeng nasa tabi mo. Siya ang mahal na prinsesa ni tatay, kaya wag niyo akong idamay sa anumang gulo na ginawa niya,” Huminto siya para harapin ang iba. Tumitig siya sa bawat isa sa amin.

“Tumigil na kayo sa pekeng pag aalala niyo. Hindi ko ito kailangan, at kung nasa panganib talaga ako, ako na mismo ang haharap dito. Mas gugustuhin ko pang mamatay kaysa tanggapin ang proteksyon niyo,” Ang sabi niya ng may poot at galit.

Nabigla ang nanay niya at tumitig kami ng gulat sa kanya. Hindi namin makilala ang babaeng nakatayo sa harap namin. Si Kate ay tila parang sinampal ni Ava.

Tumayo si Emma at tumitig siya kay Ava, sinusubukan niyang takutin si Ava. Noon, umaatras lang si Ava, ngunit hindi ngayon.

“Wag kang maging pa-importante, lagi mo nalang ginagawang tungkol sayo ang lahat,” Ang galit niyang sinabi at tumawa si Ava.

“Hindi ko alam kung saang butas ka nagtatago, mahal kong kapatid, pero kahit kailan ay hindi naman ito naging tungkol sa akin. Ito ay laging tungkol sayo, pero hindi ito ang pinag uusapan natin ngayon. Nabuhay ako ng wala ang proteksyon ng mga taong ito simula pa noong bata ako, hindi ko alam kung bakit biglang interesado sila sa kaligtasan ko. Peke ito at mas pipiliin ko na walang pekeng tao sa paligid ko… Ngayon, paalam na, kailangan ko nang umuwi.”

Tumalikod siya at hindi niya pinansin si Emma at ang iba sa amin na para bang wala kami sa lugar na ito. Hindi ako makapaniwala sa mga salitang lumabas sa bibig niya. Kinausap niya kami na para bang estranghero kami para sa kanya. Na para bang wala lang kami sa kanya.

“Noah,” Ang tawag niya, at makalipas ang ilang andali, narinig namin ang tunog ng tumatakbong bata. Hindi nagtagal, dumating ang anak ko sa sala.

Nabigla siya habang tumitig siya sa nanay niya, masama ang naramdaman ko dahil dito.

“Mommy, ano po ang nangyari sa braso niyo?” Ang tanong niya at niyakap niya si Ava.

Niyakap siya ni Ava gamit ang isang kamay. “Wala lang, mahal, tumama lang ang braso ko sa pinto at inayos lang ito ng doctor.”

Hinimas niya ng mapagmahal ang pisngi ni Noah. Wala na ang malamig na tingin niya ngayon at nakatitig na siya sa anak namin.

“Masakit po ba?”

“Konti lang, pero ayos lang ako. Tara na, umuwi na tayo para kumain tayo ng ice cream.”

Nagdala ito ng malaking ngiti sa mga labi ni Noah. Napuno ng sigla ang mukha niya dahil sa sinabi ng nanay niya.

Sinubukan ni Ava na buhatin ang bag ni Noah, ngunit pinigilan siya ni Noah.

“Ako na po. Big boy na po ako ngayon. Makikita niyo po, kapag umuwi po tayo, aalagaan ko po kayo at iki-kiss ko po ang sakit niyo para mawala po ito tulad ng ginagawa niyo po para sa akin.”

Ngumiti si Ava. Ang ngiti niya ay bumago sa buong mukha niya. Natunaw ang yelo na na pumapalibot dito. Tumingin kaming lahat sa pag uusap ng mag-ina. Hindi namin mailayo ang mga mata namin sa pagmamahal nila sa isa’t isa.

“Kapatid niyo po ba ang babaeng yun?” Tumingin ng may interes si Noah kay Emma.

“Hindi. Wala akong kapatid.” Ang sagot ni Ava, pagkatapos ay may sinabi niya ng mahina. “At wala rin akong pamilya.”

Sa tingin ko ay hindi namin ito dapat marinig. Tumingin ako kay Noah, iniisip kung narinig niya ang sinabi ni Ava, ngunit tila hindi niya ito narinig dahil kumakaway siya sa akin.

“Bye, daddy.”

“Bye, anak.” Ang sagot ko ng namamaos.

Nagpaalam siya sa iba at pagkatapos ay umalis na sila.

Naiwan kaming tahimik at ang bawat isa sa amin ay malalim ang iniisip. Nagpatuloy ako sa pagtitig sa pinto, nalilito sa kung ano ang nangyari. Ang malamig na pakikitungo ay rason at may hindi magandang pakiramdam sa loob ko. May mga hindi malamang emosyon sa loob ko.

Ito ang ugali ni Ava na hindi ko pa nakikita. Ang isang ugali na wala akong alam at hindi ko ito gusto.