กับดัก บทที่ 3 : คำเตือน

ร่างบางถูกอุ้มออกจากคลับอย่างทุลักทุเล แขนเรียวคล้องคอน้องชายเธอไว้แน่น เพราะถ้าปล่อยมือออกเมื่อไหร่คือร่วงทันที

"กรี๊ด! อย่าปล่อยนะไอ้คิน" ไอ้น้องบ้านี่พร้อมที่จะโยนฉันทิ้งได้ทุกเมื่อจริง ๆ

"เมาเป็นหมาเลย" เสียงบ่นที่มาพร้อมกับสายตาสมเพชจ้องมองฉันที่อยู่ในวงแขน

"ไอ้น้องเลว ทำไมมาช้าฮะ สุดหล่อ" ฉันปรือตามองน้องตัวเองที่ตอนนี้มันทำหน้าเบื่อหน่ายเต็มกลืนแล้ว

"จะด่าหรือจะชม เอาดี ๆ ขี้เกียจมาเลยไม่รีบ แล้วกินไรเข้าไปตัวหนักชะมัด" คินบ่นในขณะที่อุ้มฉันเดินไปตรงที่รถ

"ฉันโดนรังแก กรี๊ด!"

ปึก! ยังพูดไม่ทันจบคินก็โยนฉันลงพื้นทันที ข้อศอกกระแทกกับประตูรถ ทำให้ชาไปทั้งแขน

"ใครจะไปรังแกพี่ได้ พี่ไม่ใช่คน" คินก้มมองฉันที่นั่งกองอยู่ที่พื้นด้วยสายตาดูถูกดูแคลน นี่ฉันเป็นพี่สาวแกนะ

"ไอ้น้องบ้า แกกล้าโยนฉันแบบนี้เลยเหรอ" ฉันร้องโอดครวญอยู่ที่พื้น ไม่เคยมีสักครั้งเลยที่คินจะอ่อนโยนกับพี่สาวคนนี้ ฉันล่ะอยากรู้จริง ๆ ถ้ามีเมียผู้หญิงแบบไหนจะเอาคนแบบมันอยู่

"พวกนายเอาพี่ฉันกลับบ้านได้ไหม" คินหันไปถามกลุ่มชายชุดดำที่ยืนรออยู่นอกจากไม่สนใจสภาพของฉันแล้ว มันยังไม่คิดที่จะพาฉันกลับบ้านด้วยตัวเองด้วยซ้ำน้องเลว

"ฉันขับรถกลับเองได้ นี่ใคร! นี่คิมภัทรชานะ" ฉันแหกปากใส่คินอย่างไม่ยอมแพ้ ซึ่งก็โดนสายตาดุจากเขาหันมามอง

"ก่อนจะแหกปากดูสภาพตัวเองก่อนมั้ย ลุกขึ้นยืนยังไม่ไหว"

"ฮึบ! ฉันยังไหว" ฉันยันตัวเกาะรถพยายามลุกขึ้นยืนด้วยขาตัวเอง แต่ก็เซล้มไปใส่คนตรงหน้าทันที คินส่ายหัวให้กับสภาพของฉันตอนนี้

จนในที่สุดเขาก็หมดความอดทน ลากตัวฉันเข้าไปในรถฝั่งเบาะข้างคนขับ ก่อนจะล้วงเอากุญแจมือมาคล้องเข้าที่ข้อมือทั้งสองข้างล็อกไว้กับหัวเบาะ อุปกรณ์ประจำตัวพาฉันกลับบ้านเอง

"ฉันรู้สึกดีใจที่แกยังเอาฉันมานั่งในรถ ตอนแรกนึกว่าจะลากไปถนนซะอีก" ฉันหันไปส่งยิ้มให้น้องชายตัวเองที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ด้านนอกตัวรถ

"ลากไปก็เป็นศพ ภาระต้องเอาไปทิ้งอีก"

"ซึ้งน้ำใจพ่อจังเลย" ฉันพูดประชดใส่คิน ในขณะที่เขามุดเข้ามารัดเข็มขัดนิรภัยให้

"ไม่ต้อง อึดอัด แค่นี้ฉันก็นั่งลำบากมากพอแล้ว" ดูสภาพฉันตอนนี้สิ ดูสิ่งที่มันทำกับฉัน! นี่พี่มันนะ!

"ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วจะได้กลับบ้านมั้ย เมาทีไรเป็นแบบนี้ทุกที ดีหน่อยนะที่อิตาลีไม่มีหมาจรจัด ไม่งั้นพี่ก็คงไปวิ่งไล่มันเหมือนที่อยู่ไทย"

"แกอย่าพูดถึงเรื่องนั้นสิ ฉันไม่เคยบอกใครเลย" เรื่อง

ตราตรึงใจฉันมากเลยเหตุการณ์นั้น

"สภาพแบบนั้นมันก็ไม่น่าเล่าให้ใครฟังหรอก เอาขาเข้าไปเกะกะ" ไม่ได้พูดเปล่า แต่น้องชายของฉันมันปิดประตูหนีบขาด้วย

"กรี๊ด! เจ็บนะไอ้น้องเลว" ฉันชักเท้ากลับเข้ามาในรถที เพราะคินกำลังจะปิดมันกระแทกซ้ำเข้ามา

"น่ารำคาญ"

ปึง! เขายืนคุยกับพวกกลุ่มลูกน้องของตัวเอง ก่อนจะเดินวนมานั่งฝั่งคนขับ

"ฮือ~" เสียงร้องไห้ของฉันทำให้คินต้องหันกลับมามองก่อนออกรถ

"เป็นบ้าอีกแล้วเหรอ"

"ฉันคิดถึงแคนดี้กับคาเวียร์ ฮือ~" แคนดี้กับคาร์เวียร์คือแมวที่ฉันเลี้ยงไว้

"มันก็อยู่ที่บ้านไง เมาแล้วจะสงบหรือไม่ร้องไห้สักครั้งได้มั้ยพี่คิม"

"ฉันคิดถึงมัน เรารีบกลับบ้านกันเถอะนะ"

"ร้องไห้ซะอย่างกับว่ามันตาย...น่ารำคาญ" ตาดุปราดหางตามองฉันด้วยความรำคาญ ซึ่งทุกอย่างที่คินพูดคือสิ่งที่ออกจากใจของเขาเสมอ

"แกไม่เข้าใจหรอก ฮือ~" ฉันแบะปากร้องไห้อย่างไม่สนใจว่าคนข้าง ๆ จะรำคาญมากแค่ไหน

"พี่ก็ไม่เข้าใจหรอก ว่าผมรำคาญพี่มากแค่ไหน"

หันมาพูดกับฉันจบคินก็เหยียบคันเร่งพุ่งตัวออกไปด้วยความเร็ว ฉันเกาะเบาะรถไว้แน่น สายตามองไปที่หน้าจอ บอกความเร็วของรถอยู่ที่สองร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง แล้วยังเพิ่มขึ้น

เรื่อย ๆ

"กรี๊ด! ฉันจะฟ้องแม่ว่าแกจะฆ่าฉัน!"

ก่อนที่รถของคิมจะขับออกไป ร่างสูงของชายผู้เป็นเจ้าของคลับยืนจ้องมองหญิงชายคู่หนึ่งที่สวีทกันในรถ โดยไม่แคร์สายตาของกลุ่มลูกน้องตัวเองที่ยืนมองอยู่รอบตัวรถ ผู้ชายที่มารับเธอกำลังก้มทำอะไรกับเธอสักอย่างในรถ หึ! หน้าตาของเธอก็สวยซะขนาดนั้น ไม่นึกว่าจะกล้าทำอะไรในที่แบบนี้

ผู้ชายคนที่มารับก็ดูเป็นห่วงเธอไม่น้อย แต่แล้วกลุ่มคนที่อยู่รอบ ๆ ตัวพวกเขาก็บ่งบอกได้ว่าพวกเขามีอิทธิพลไม่น้อย การที่จะมารับแฟนในที่แบบนี้ก็ทำถูกแล้วที่พาลูกน้องมาด้วย เขายืนมองภาพเหตุการณ์ด้านล่างจนรถของพวกเขาขับออกไป

"ยัยนั่นชื่ออะไรนะ…"

เขายืนนึกถึงชื่อของเธอ แต่ก็ลืมไปซะแล้ว เอาเหอะไม่ได้คาดหวังว่าผู้หญิงแบบนั้นจะกล้ามาพบเขาหรอก เดี๋ยวอีกสามวันเพื่อนของเธอก็คงมาขอโทษเอง เพื่อนเธอก็คงบอกเรื่องทั้งหมดเองนั่นแหละว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ยัยนั่นไม่กล้ามาพบเขาแน่ถ้ารู้ว่าเขาเป็นใคร

เช้าวันต่อมา ณ บ้านของคิม

"ปวดหัวจัง ไม่ไหวแล้ว" ร่างบางทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาวบนโซฟา มือเรียวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็กความเรียบร้อยของวันนี้

ติ๊ง! ติ๊ง!

ข้อความจากกลุ่มเพื่อนของเธอดังรัว ๆ ฉันเลือกที่จะกดปิดด้วยความรำคาญ เพราะคงไม่พ้นเรื่องเมาธ์ตามประสาผู้หญิง

ติ๊ด ตี๊ด ติ๊ด~ เสียงริงโทนโทรศัพท์ในมือดังขึ้นปรากฏเป็นชื่อของเฮเลน เจ้าสาวคนสวยที่เพิ่งแต่งงานไปเมื่อวาน มีอะไร โทร. มากันแต่เช้า

"ฮัลโหล"

(พระเจ้า แกยังไม่ตาย!) ปลายสายโหวกเหวกโวยวายกันเสียงดัง เหมือนจะอยู่กันหลายคน

"เสียงดังอะไรกันแต่เช้า" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย ตอนนี้ปวดหัวก็พอละยังต้องมาปวดหูกับยัยพวกนี้อีกเหรอ

(เธออยู่ที่ไหนคิม) เสียงของเพื่อนอีกคนแทรกเข้ามาในสาย

"บ้าน"

(เธอยังอยู่ครบสามสิบสองใช่ไหม) หมายความว่าไง ชิ้นส่วนในร่างกายของฉันจะหายไปได้ยังไงกันล่ะ

"พวกเธอเป็นอะไรกัน แหกปากอะไรกันแต่เช้า" น่าเบื่อยัยพวกเสียงแหลมนี่จริง ๆ

(เอาเป็นว่าพวกเราจะเข้าไปหาเธอที่บ้าน แล้วจะอธิบายทุกอย่างให้ฟัง) คุยทางโทรศัพท์ไม่ได้อีก

"โอเค ตามใจพวกเธอ"

แล้วปลายสายก็วางไปทันที พวกเขาดูร้อนรนกันนะ

หรือใครจะแต่งงานอีกเหรอ เมื่อคืนฉันพลาดการขอแต่งงานของเพื่อนคนไหนไปหรือเปล่านะ ฉันยกชาขึ้นจิบเพื่อบรรเทาอาการแฮงก์ ในระหว่างที่รอพวกนั้นมาก็นวดสปารอแล้วกัน

"นวดให้ฉันหน่อยสิ" ฉันหันไปบอกแม่บ้านที่ยืนอยู่ข้าง

"รอสักครู่ค่ะคุณคิม" แล้วเธอก็เดินออกไปจัดเตรียมของ

ฉันเงยหน้ามองโคมไฟระย้าของบ้าน แต่จู่ ๆ ภาพของผู้ชายคนหนึ่งก็ผ่านเข้ามาในหัว เมื่อคืนฉันไปทำอะไรมาหรือเปล่านะ พยายามนั่งนึกก็ไม่มีนี่ เมื่อคืนฉันไม่ค่อยเมาด้วยกลับบ้านมาได้อย่างปลอดภัย

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

ฉันนั่งจ้องมองบรรดากลุ่มเพื่อนที่นั่งหน้าเครียดกันอยู่ตรงหน้า พวกเขาเดินวนไปวนมาจนแทบจะชนกัน ตั้งแต่มาถึงทุกคนก็ยังไม่มีใครปริปากพูดว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาเป็นแบบนี้กัน

"ถ้าพวกแกไม่พูดฉันจะไปชอปปิงแล้วนะ" ทุกคนหันมาจ้องฉันเป็นตาเดียว ทำไมฉันทำอะไรผิดหรือไง แค่จะไปชอปปิงเอง

"แกยังจะมีอารมณ์ไปชอปปิงอีกเหรอคิม" เฮเลนตรงเข้ามาเขย่าตัวฉัน

"ทำไมฉันจะไปไม่ได้ มันมีอะไรแปลกเหรอที่ฉันจะไปชอปปิงน่ะ" ยัยพวกนี้นิทำเป็นตื่นเต้นกันไปได้

"แกจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เหรอ" เพื่อนอีกคนตรงเข้ามานั่งข้าง ๆ แล้วถามขึ้น

"จำได้สิ"

"จำได้แล้วทำไมยังมีอารมณ์ไปชอปปิง!"

"แค่ฉันไม่ได้รับดอกไม้แค่นี้พวกแกต้องโกรธฉันขนาดนี้เลยเหรอ" ฉันเอียงคอมองพวกเขาทีละคน ทุกคนต่างทำหน้าเหมือนอยากตายเมื่อได้ยินฉันตอบแบบนั้น

"ไม่ใช่!" ทุกคนตะโกนใส่ฉันพร้อมกัน

"แล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะ" พวกเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร ถ้าไม่พูดแล้วใครมันจะไปรู้เรื่อง เฮเลนถอนหายใจออกเบา ๆ ก่อนจะเป็นคนอธิบายทุุกอย่างให้ฉันได้รู้

"คือแบบนี้นะคิม...เมื่อคืนแกเมามาก แล้วพวกเราก็สนุกกันมากเช่นกัน เลยไม่ได้ดูแลแกให้ดี"

"อ่า แล้วยังไงต่อ"

"แล้วจู่ ๆ แกก็หายไปจากตรงนั้น แกไปอยู่ไหนรู้ไหม"

เฮเลนเว้นช่วงหายใจ แล้วหันมาจ้องหน้าฉันอย่างจริงจัง

"ฉันคงไม่ได้ขึ้นไปปีนเกาะอยู่บนโคมไฟกลางร้านใช่ไหม" เฮเลนและเพื่อน ๆ ต่างส่ายหัวให้กับฉัน มันมีอะไรที่น่าตื่นเต้นไปกว่าการปีนไปอยู่บนโคมไฟกลางร้านอีกเหรอ

"แกบุกขึ้นไปหาการ์เนท" เฮเลนหยุดพูดไว้เพียงเท่านั้น พร้อมกับแสดงสีหน้าหวาดกลัวเมื่อพูดถึงชื่อนี้

"แล้วยังไงต่อ"

"หา!" ทุกคนที่ยืนอยู่ต่างตะโกนออกมาพร้อมกัน อะไรยัยพวกนี้เสียงดังกันจัง

"มันมีอะไรหน้าตกใจเหรอเรื่องแค่นี้ ฉันว่าถ้าฉันปีนโคมไฟร้านน่าตกใจกว่านี้อีก"

"ยัยคิม การ์เนทน่ะเป็นว่าที่หัวหน้าองค์กรมาเฟียแห่งอิตาลี และตระกูลของเขาเป็นมาเฟียลำดับที่หนึ่งมาตลอด ไม่เคยมีใครทำลายพวกเขาได้" เฮเลนอธิบายต่อพร้อมกับเขย่าแขนฉันไปด้วย

"แล้วทำไมอะ" ฉันงงไปหมดแล้ว แล้วยังไงต่อ ฉันต้องทำยังไงเหรอ

"ฉันไม่รู้ว่าแกไปทำอะไรบนพื้นที่ส่วนตัวของเขา แต่มีแค่ผู้ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่จะเจอเขาได้" นี่คือชีวิตของมาเฟียลำดับที่หนึ่งเหรอเนี่ย ลึกลับจังนะ

"อ่า แล้วยังไงอีก"

"การ์เนทให้เวลาแกสามวัน ไปพบเขาซะ ไม่งั้นฉันกับจะสามีจะเดือดร้อน แต่ฉันจะไม่ให้แกไปฉันจะไปขอโทษเขาเอง ที่มาแค่จะบอกให้แกระวังตัว" อ่อ นึกว่าเรื่องอะไร

"ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจะไปเอง" ฉันส่งยิ้มให้เฮเลนและกลุ่มเพื่อน ซึ่งพวกเธอมีสีหน้าที่ตรงกันข้าม ทุกคนมีใบหน้าซีดเผือดและหวาดกลัว

"คิม แกรู้หรือเปล่าว่ากำลังจะเจอกับอะไร"

"ไม่รู้ แต่เธอกับสามีจะต้องไม่เดือดร้อนกับเรื่องนี้" แค่นี้เอง ของแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ

"คิม" เฮเลนเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง สายตาที่เธอมองคือความเป็นห่วงจากใจจริง ทำอย่างกับว่าฉันจะตาย

"มันไม่มีอะไรหรอก ฉันจัดการได้" เรื่องแค่นี้เองทำเป็นตกใจกันใหญ่โต

"ถ้าแกมั่นใจฉันจะเตือนสิ่งที่ไม่ควรทำไว้หนึ่งอย่างนะ"

"ฉันจะตามที่แกบอกทุกอย่างเลย" มั้งนะ

"ถึงการ์เนทจะอายุน้อยกว่าแกสามปี แต่ความเป็นผู้ใหญ่ของเขามีมากกว่าแกแน่ ๆ และสิ่งที่ไม่ควรทำคืออย่ายั่วโมโหเขา" ทุกคนหันมามองฉันอย่างพร้อมเพรียง

"โอเค รับทราบ" เด็กกว่าฉันแต่ดูท่าจะทำตัวใหญ่โตน่าดูเลยสินะ รุ่นเดียวกับคินด้วย พวกเด็กรุ่นนี้มันจะมีส่วนคล้ายกันไปซะหมดเลยหรือไง

"แกทำได้จริง ๆ เหรอ"

"เชื่อใจฉันได้เลย" ฉันพูดอย่างมั่นใจ

"คิม" เฮเลนเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

"ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำแกกับสามีเดือดร้อนแน่นอน" ฉันยิ้มกว้างให้เฮเลนด้วยความมั่นใจ ตอนนี้ก็ยังนึกไม่ออกว่าไปทำอะไรที่มันร้ายแรงขนาดนั้นมาเหรอ

"พวกเราไม่ได้กลัวปัญหาที่จะเกิดขึ้นหรอกนะ แต่เป็นห่วงแกมากกว่า" เฮเลนกุมมือฉันแน่น

"สบายมาก แล้วฉันต้องไปเจอเขาที่ไหนล่ะ" ฉันหันมองทุกคนก่อนจะหยุดสายตาลงคนที่นั่งอยู่ข้างกาย เฮเลนหยิบบัตรการ์ดสีดำยื่นมาให้

"แกต้องไปพบเขาที่ตึกองค์กร และนี่เป็นการ์ดสำหรับเข้าพบการ์เนทโดยเฉพาะ เพียงแกแสดงบัตรนี้คนที่นั้นจะไม่มีใครยุ่งกับแกเด็ดขาด"

ฉันรับบัตรใบนั้นมาถือไว้ในมือ ยิ่งใหญ่จังนะ มาเฟียงั้นเหรอ กลุ่มบุคคลต้องห้ามที่ควรจะอยู่ห่างให้มากที่สุดของประเทศนี้ คิดว่ายิ่งใหญ่อยู่คนเดียวหรือไง

"ภายในสามวันนะ ในระหว่างนี้กะ..!"

"เดี๋ยวฉันไปวันนี้เลย" เฮเลนยังพูดไม่ทันจบ ฉันก็พูดแทรกขึ้นซะก่อน คำพูดของฉันยิ่งทำให้พวกเขาตกใจมากขึ้นไปอีก

"ยัยคิม~" พวกเขาเข้ามากอดฉันไว้แน่นพร้อมสวดภาวนาให้กับฉัน ทำอย่างกับว่าฉันจะตายยังงั้นแหละยัยพวกนี้

แล้วหน้าตาเขาเป็นยังไงนะ จำไม่ได้ซะด้วยสิ ชื่อก็ยาว ทำตัวลึกลับ วางตัวยิ่งใหญ่มากเลยสิ แล้วฉันต้องบอกน้องชายไหมนะ ถ้าบอกไปมันคงบ่น ๆ จนฉันหูชา งั้นไปคนเดียวดีกว่า