กับดักรัก บทที่ 8 : งานเลี้ยงที่วุ่นวาย 2

"แกรู้มั้ยว่าฉันใคร" คำนี้อีกแล้วน่าเบื่อจริง

"เธอเป็นใครฉันจะไปรู้เหรอ รู้แต่ว่าตอนนี้เธอกำลังขัดเวลาดื่มเหล้าฉัน ไปไกล ๆ" ฉันส่งยิ่มให้เธอแล้วคว้าแก้วเหล้าด้านหลังมากระดกเข้าปาก ขมชะมัดเลยเหล้าอะไรเนี่ย

"อย่ามาเมินฉันนะ" ยังไม่จบอีก

"ต้องการอะไรพูดมา จะมาหาเรื่องหรือจะเรียกร้องทวงผู้ชายคืนก็พูด" ฉันต้องจัดการยัยนี่ก่อนเลย แต่ฉันอยู่ตัวคนเดียวนี่ คนรอบ ๆ ข้างเขาก็แทบจะไม่สนใจ เพราะคิดว่าคงเป็นแค่ปัญหาผู้หญิง ๆ ทะเลาะกัน

"ต้องการให้เลิกยุ่งกับการ์เนทซะ" ฉันไปยุ่งกับเขาตอนไหน

"จะพูดว่ายังไงดีล่ะ ที่เธอเห็นตรงระเบียงน่ะ!"

"จะแก้ตัวอะไร เธอก็แค่ผู้หญิงร่าน ๆ" ฉันยังพูดไม่ทันจบก็ถูกเสียงของเพื่อนยัยนั่นพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน ฉันตวัดหางตากลับไปมองที่เธอและขยับปากพูดอย่างช้า ๆ

"สา ระ แน"

"นี่!"

"อะ! อย่าใช้อารมณ์ ทีเธอด่าฉันว่าร่านฉันยังไม่โกรธเลย ฉันจะชมเธอว่าสาระแนบ้างจะเป็นอะไร คนโกรธง่ายคือคนไอคิวต่ำ สมองฮิปโป เธอรู้มั้ยว่าฮิปโปเป็นสัตว์โง่ที่สุดในโลก...แต่ถ้าเธอไม่รู้ นั้นก็หมายความว่าเธอเป็นสิ่งมีชีวิตที่โง่ที่สุด คงพอ ๆ กับยัยนี่ที่ถามว่าตัวเองเป็นใคร" พูดจบฉันก็ยิ้มกว้างให้พวกเธออีกครั้ง พวกนั้นกำมือแน่นด้วยความโกรธแต่ก็ไม่มีใครแสดงกิริยาออกมาคงเพราะเพิ่งโดนคำสอนจากฉันไปเมื่อกี้

"เดียน่าให้ฉันจัดการยัยนี่เองเถอะ" เพื่อนของเดียน่ายังคงไม่หยุดพูด ใช้ได้เลยนิแม่นี่ออกตัวแทนเพื่อน

"นี่ยัยสัตว์สมองเซลล์เดียวถ้าเก่งมากขนาดจะออกตัวให้เพื่อน เก็บเอาแรงไปหาอะไรมาบำรุงสมองเถอะนะน่าจะมีประโยชน์มากกว่า" ฉันเมาแล้วเป็นคนพูดเยอะได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย คอแห้งจัง ฉันหันกลับไปคว้าแก้วเหล้ามากระดกลงคอ

"ผู้หญิงแบบนี้เหรอ ที่การ์เนทถึงกับต้องล็อกประตูไปอยู่ด้วย" นี่เรื่องล็อกประตูนั้นเพราะเขาหนีเธอหรือเปล่านะ ถึงในหัวจะคิดแบบนั้น แต่สิ่งที่พูดออกไปกับตรงกันข้าม

"ก็เพราะปากน่ะสิเขาถึงได้หลงฉันน่ะ" ฉันพูดพร้อมกับเอานิ้วแตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ นั้นยิ่งเป็นการยั่วโมโหเธอได้ดีขึ้นไปอีก

"เดียน่าหยุดพูดดีกับมันสักที" เพื่อนข้างตัวของเธอพยายามยุแยงผู้หญิงคนนั้น ชื่อเดียน่าสินะ

"นี่ ยัยเสี้ยม หยุดยุแยงเพื่อนได้แล้ว" ฉันชี้ไปที่เพื่อนของเธอ ยัยนั่นมองฉันพร้อมกับทำหน้างง คงสงสัยความหมายของคำว่าเสี้ยมของฉันสินะ อิตาลีคงไม่มีคำนี้ล่ะสิ

"อีคนเอเชียนี่พูดบ้าอะไร" เพื่อนอีกคนถามขึ้นพร้อมกับกอดอกมองฉันฉันด้วยสายตาดูถูก

"พวกเธอจะไม่โดนตบเพราะเข้ามาหาเรื่องฉันหรอก แต่จะโดนตบเพราะเรียกจิกคนเอเชียนี่แหละ ฉันมือหนักนะ" ฉันปราดหางตามองไปที่เธอทำให้รีบหลบสายตาฉันทันที ยัยพวกนี้เหมือนเด็กหัดแรง อยู่เป็นกลุ่มจะเก่งขึ้นมาหน่อย

"หยุดลามไปหาเพื่อนฉันสักที" ฉันลืมยัยเดียน่าผู้น่ารักนี่ไปเลย

"ฉันเกือบลืมเธอไปแล้วนะเนี่ย ยืนเป็นใบ้อยู่ได้ต้องการอะไรจากฉันอีกมั้ย"

"ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอเข้าหาการ์เนทได้ยังไง เธอไม่รู้จักฉันงั้นเหรอ เธอไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรกับเขา" ฉันชักจะหมดความอดทนกับผู้หญิงคนนี้แล้ว ถามอะไรคำเดิม ๆ

"ฉันไม่ได้เข้าหาผู้ชายของเธอ ฉันไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ ส่วนเรื่องผู้ชายไปเคลียร์กันเอาเอง แล้วช่วยไปให้ห่างฉันก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนไปมากกว่านี้" หงุดหงิดแล้ว แต่ดูท่ายัยนั่นจะไม่ยอมจบง่าย ๆ ฉันหันไปมองเธอแล้วถอนหายใจออกมา

"ร่านจริง ๆ แล้วยังหน้าด้านอีกต่างหาก"เสียงของเธอพึมพำกระทบโสตประสาทฉันอย่างน่ารำคาญ

"ดื่มหน่อยมั้ย เผื่ออะไร ๆ มันจะดีขึ้นบ้าง เผื่อสมองจะคิดได้ว่าควรเลิกคบเพื่อนที่ชอบเสี้ยมคนอื่นแบบนี้" ฉันยื่นแก้วเหล้าไปตรงหน้าเธอ

เพล้ง!

มือของฉันถูกปัดออกจนแก้วเหล้าในมือกระเด็นหลุดตกแตกบนพื้น คนที่ทำคือเพื่อนของเดียน่า ยัยคนที่เรียกจิกฉันว่าคนเอเชีย ฉันหันขวับกับไปมองเธอด้วยสีหน้าและสายตาที่เปลี่ยนไป

"เพื่อนฉันเป็นลูกสาวท่านทูต เธอไม่ดื่มของแบบนี้หรอก อย่ามาทำตัวขี้เมาต่ำทรามแถวนี้" เธอพูดด้วยสีหน้าที่ดูถูกฉัน ยัยพวกนี้ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร

"เธอเลี้ยงยัยนี่ด้วยอะไรอะ อาหารเม็ดเหรอ ดูจงรักภักดีมากเลย ถ้าเบื่อแล้วบอกนะจะเอาไปไว้เฝ้าบ้าน" ฉันหันถาม

เดียน่าก่อนที่จะจิกสายตากลับมามองเพื่อนของเธอ ซึ่งยัยนั่นโกรธจนตัวสั่นเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน

"แกไม่ต้องเดียน่าฉันจะจัดการยัยนี่เอง" พูดจบเธอก็ตรงเข้ามาฉันทันที

"ฉันให้แกก่อนเลยทีหนึ่ง ตรงนี้" ฉันยืนยิ้มพร้อมกับถอดรองเท้าส้นสูงของตัวเองออกและชี้ไปที่แก้มของตัวเอง นั้นยิ่งทำให้เธอโกรธขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าฉันท้าทายเธอทุกอย่าง

เธอง้างมือขึ้นเหนือหัว แต่ก่อนที่มือนั้นจะมาถึงหน้า ฉันก็เอื้อมมือไปรับข้อมือที่เหวี่ยงมาแล้วกระชากตัวเธอเหวี่ยงเข้าหาเคาน์เตอร์บาร์ด้านหลัง เธอล้มกลิ้งลงใส่เก้าอี้ที่วางเรียงอยู่ ทุกสายตาเริ่มจับจ้องมองมาอย่างสนใจ

เพล้ง!

"กรี๊ด!"

ฉันปัดแก้วเหล้าที่วางเรียงกันอยู่ใส่เธอที่ล้มกองอยู่ที่พื้น ยัยนั่นรีบยกแขนปิดหน้าตัวเองด้วยความกลัว ฉันเดินตรงเข้าไปหาเธอแต่ก็ถูกล็อกแขนทั้งสองข้างไว้จากคนของเดียน่า

ผู้หญิงที่ล้มอยู่ที่พื้นรีบยันตัวลุกขึ้นยืน ก่อนจะตรงเข้ามาหาฉัน แต่ก็ถูกฉันถีบเข้าที่หน้าท้องจนล้มหงายหลังลงไปอีกรอบ แต่แขนทั้งสองข้างที่ถูกผู้ชายล็อกไว้แน่นนี่ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด

"มีแต่พวกโง่ ๆ จับมันหันมาทางนี้" เสียงของเดียน่าสั่งให้ลูกน้องของเธอที่จับฉันอยู่หันกลับไปทางเธอ

"คุณลูกสาวท่านทูตคะ มันดูเป็นวิธีที่เลวทรามมากเลยค่ะให้ผู้ชายมาจับฉันถึงสองคนแล้วรุมเหรอคะ" ถ้าแบบนี้ก็ไม่ไหวสิ ฉันจะสู้แรงผู้ชายสองต่อหนึ่งได้ยังไง ถูกเหวี่ยงก็ปลิวเป็นใบไม้แล้วเนี่ย

"ปล่อยมัน"

"ขอบใจนะคะที่กรุณา" ฉันกล่าวขอบคุณในจังหวะที่ตัวเองถูกปล่อย

หมับ!

ฉันไม่ได้ถูกปล่อยตามที่ยัยนั่นสั่ง แต่เพียงเปลี่ยนคนจับเท่านั้น ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นผู้หญิงสองคนที่เป็นเพื่อนของเธอเข้ามาจับฉันไว้แทน เอาแบบนี้สินะ เดียน่ายืนมองฉันด้วยสายตาอย่างผู้ชนะ

"ระวังฉันหลุดไปได้นะ พวกแกไม่รอดแน่"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก สายตาจ้องมองเดียน่าและเพื่อนของเธอ

เธอเดินตรงเข้ามาใกล้ และเอื้อมมือมาสัมผัสแก้มฉันลูบไล้ไปตามแก้มไล่ลงมาลำคอ ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มอย่างน่ากลัว เธอง้างมือขวาขึ้นเหนือหัวและเหวี่ยงลงมา แต่ก่อนที่มันจะกระทบหน้าฉันข้อมือถูกจับไว้ด้วยมือหนาของคนสองคน ฉันยิ้มมุมปากและจ้องมองไปยังบุคคลที่เข้ามาร่วม

คินและการ์เนทจับข้อมือของผู้หญิงคนนั้นไว้แน่น ทั้งคู่หันมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนที่จะปล่อยมือพร้อมกัน แล้วคินก็เดินผ่าตรงเข้ามาหาฉัน

"ปล่อยเพื่อนฉันยัยพวกสกปรก" เสียงของเคทดังขึ้นพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งที่จับตัวฉันถูกเหวี่ยงลงไปกองที่พื้น

"มาช้าจังยัยพวกนี้" ฉันหันไปมองเฮเลนที่เดินเข้ามาหยุดยืนข้างฉัน

"แล้วคุณแม่คิมเวลาเมาเคยอยู่นิ่งเหรอคะ ก็เห็นว่าไปรับสายคุณพ่อหายไปนานพวกเราเลยมาเดินตามหาใครจะไปรู้ว่าเธอมาเกาะบาร์สั่งเหล้ากินอยู่ที่นี่"เฮเลนหันมาดุฉันแล้วเธอก็เดินเข้าไปหาการ์เนทที่ยืนมองยัยเดียน่าบีบน้ำตาอยู่

"คิมภัทรชา"

น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกฉัน คินจ้องมองฉันด้วยสายตาดุ เมื่อหันไปสบตาน้องตัวเองก็รีบหันตัวกลับไปคว้าแก้วเหล้ามากระดกเข้าปากทันที สายตาเมื่อกี้มันจะฆ่าฉันแน่ เอาให้เมาไปเลยจะได้ตายอย่างไม่ทรมาน

"อึก อึก" แก้วเหล้าที่ยังเหลืออยู่ถูกยกเข้าปากจนหมด

"จะเมาหนีความผิดหรือไง แล้วดูความเละของที่นี่ก็รู้เลยว่าฝีมือใคร" คินกระซิบบ่นในขณะที่ฉันเกาะเขาไว้แน่น ของที่ดื่มไปก่อนน่านี้มันกำลังออกฤทธิ์เต็มที่แล้ว

"ฝากจัดการด้วยน้องรัก" ฉันเองก็กระซิบตอบเขาไปเช่นกันและหันมองไปยังเฮเลนที่กำลังยืนคุยอยู่กับที่ชื่อเดียน่าและการ์เนท

"ฉันไม่โอเคมากเลยนะที่เธอทำแบบนี้คุณเดียน่า" เฮเลนสวมวิญญาณทายาทมาเฟียเข้าให้แล้ว

"ฮึก ๆ เดียน่าก็แค่เข้ามาคุยด้วยดี ๆ ค่ะ แต่พี่เขาเมาแล้วก็อาละวาดมันก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ การ์เนทเดียน่าพูดจริง ๆ นะ" โห สตรอว์เบอร์รีลูกเบ้อเร่อเลย

"ถ้าคุยด้วยดี ๆ คิมไม่มีทางอาละวาด" เฮเลนก็ไม่ยอมเช่นกัน แกรู้ใช่มั้ยว่ายัยนั่นเข้ามาหาเรื่องฉัน

"ฮึก ๆ จริง ๆ นะคะ เดียน่าสาบานเลย ลูกสาวท่าทูตอย่างเดียน่าไม่เคยโกหกค่ะ" เดียน่าพูดด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับบีบน้ำตาไปด้วย ส่วนผู้ชายที่เธอตามจิกตามทวงจากฉันก็เอาแต่ยืนทำหน้านิ่ง

"คินเจ็บ โดนรังแก~" ฉันหันไปอ้อนน้องตัวเอง คินหันมามองทำให้ฉันต้องหุบยิ้มลงและยืนก้มหน้านิ่ง แต่ดูท่าจะเริ่มยืนไม่อยู่แล้วเพราะอาการเมาเริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ

"มันน่าเชื่อมากเลยนะ ดูเพื่อนและคนของเธอสิ กับเพื่อนฉันที่มีคนเดียว" เคทถามออกไปและกวาดสายมองไปรอบ ๆ

"ใช่ ฉันสู้ม่ายหวายหรอกนร้า~" ฉันส่งเสียงเห็นด้วยกับเคทในขณะที่ลิ้นพูดไปก็เริ่มพันกัน

"จริงมั้ยที่เพื่อนฉันพูด มีอะไรจะแก้ตัวต่อมั้ยเดียน่า"

เฮเลนเริ่มไล่ต้น ยัยนั่นมองมาฉันด้วยสายตาโกรธแค้น

"ไม่จริง เดียน่าแค่มาคุยกับเขาเรื่องการ์เนท ก็เดียน่าเห็นตรงระเบียงน่ะ!" เธอพูดทั้งน้ำตา

"เดียน่า" น้ำเสียงเรียบเฉยพร้อมกับสายตาดุหันมองเดียน่าของการ์เนท ทำเอาเธอสะอึกในลำคอ เสียงร้องไห้เงียบหายไป

"จัดการเองแล้วกันนะการ์เนท" เฮเลนหันไปบอกผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเธอ เขาเอาแต่ทำหน้านิ่งแล้วหันมองเฮเลน

"ทำไมต้องจัดการคนเดียวล่ะ ผู้หญิงคนนั้นก็มีส่วนรับผิดชอบด้วยไม่ใช่เหรอ" เขาหันมามองฉันที่ตอนนี้ยืนเกาะไหล่คินไว้แน่นเพื่อหาที่ยืนเนี่ยว

"รับผิดชอบเหรอได้สิ...จัดการด้วยสุดหล่อ" ฉันตบไหล่น้องตัวเองและคินก็รู้หน้าที่ตัวเองดี

"ความเสียหายทั้งหมดของที่นี่ผมจะเป็นคนรับผิดชอบเอง"

"เท่านี้ก็น่าจะพอแล้วนะ" ฉันหันไปมองพวกเขาทั้งสองคน ผู้หญิงที่ชื่อเดียน่ามองฉันด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรสุด ๆ

"พอหรือยังเดียน่า" เฮเลนถามย้ำในขณะที่เดียน่ายังคงไม่เลิกมองหน้าฉัน คงฝังใจเรื่องที่ระเบียงสินะ

"เราไปกันเถอะคิน" ฉันดึงแขนคินเบา ๆ

"เดี๋ยวต้องจัดการที่นี่ก่อน" คินทำน้าเบื่อหน่ายและมองไปรอบ ๆ ตามพื้นที่กระจัดกระจายไปด้วยเศษแก้วแตก

"จะยืนไม่ไหวแล้วอะ~" ฉันหันอ้อนน้องตัวเอง ตอนนี้เมามากเลยอะ คินถอนหายใจออกมาแล้วยกแขนฉันคล้องคอตัวเอง มือหนาโอบเอวและพยุงพาเดินไปที่รถของตัวเอง

ฉันเดินผ่านเฮเลน เพื่อนของฉันพยักหน้าให้เป็นการรับรู้ว่าเดี๋ยวเธอจะจัดการต่อเอง ส่วนยัยเด็กเดียน่ามองฉันด้วยสายตาแดงก่ำ ฉันยิ้มมุมปากให้เธอก่อนจะเลื่อนสายตามาหยุดที่การ์เนท เขาจ้องมองฉันด้วยสายตานิ่ง น่าหมั่นไส้จริง เพราะเขานั่นแหละที่ทำให้ยัยเดียน่านั้นมาหาเรื่องฉัน

เมื่อนึกอะไรสนุก ๆ ออก ฉันก็เอื้อมมือของตัวเองออกไปสัมผัสข้างแก้มของการ์เนทลูบไล้ไปตามลำคอ เลื่อนลงมาจนถึงแผงออกกว้าง ก่อนที่จะโดนคินดึงมือฉันมาจับไว้แล้วเปลี่ยนเป็นช้อนมือเข้าใต้ขา ออกแรงอุ้มฉันไว้ในอ้อมแขนและพาเดินไปที่รถ

การกระทำของฉันเรียกความตกใจได้จากทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น เฮเลนเอามือปิดปากตัวความตกใจ เดียน่าเบิกกว้างด้วยความตกใจกว่าและการ์เนทหันมามองฉันด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้

ปึง!

เสียงประตูปิดลงหลังจากที่คินจับฉันยัดเข้ามานอนทิ้งไว้เบาะหลัง ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วสตาร์ตรถเปิดแอร์ให้ฉันนอนรอ ไฟหน้ารถถูกปิดไว้กันคนรบกวน

"ห้ามวิ่งไปไล่กัดคนนะ นอนอยู่นี่"

"เค้~"

"เพราะแบบนี้แหละถึงไม่อยากให้เมา มันเหนื่อยรู้ไหม" ถึงปากจะบ่นแต่ก็ถอดเสื้อสูทของตัวเองโยนใส่หน้าฉัน

"ไอ้น้องเลว~ งืม ๆ" ฉันกอดเสื้อคินไว้พร้อมกับหลับตา น้ำเมาทุกชนิดที่กินเข้าไปผสมกันภายในตัวกำลังเล่นงานฉันแล้ว ฉันนอนรอคินอยู่บนนอนปล่อยให้เขาไปจัดการสิ่งที่ฉันทำเอาไว้

ไม่รู้ว่าฉันนอนไปนานแค่ไหน แต่อยู่ ๆ ฉันก็สะดุ้งลืมตาตื่นและยันตัวลุกขึ้นนั่ง สายตาจ้องมองไปยังนอกรถ ร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านหน้ารถไป

"เด็กบ้านั้น..." เสียงเล็กพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะเอื้อมมือไปเปิดประตูแล้วก้าวลงจากรถด้วยเท้าเปล่า

ร่างบางเดินโซเซ สายตาจ้องมองไปยังรถหรูคันสีดำที่จอดอยู่ ผู้ชายที่เธอเดินตามมากำลังก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ เธอหยุดชะงักด้วยความงุนงงก่อนที่จะหันกลับไปมองยังรถด้านหลังของเธอ

"ฉันจะไปไหนนะ..." เธอพูดกับตัวเองด้วยความสงสัยและก็เหมือนจะนึกอะไรออก

"อ่อ ไปขึ้นรถ" พูดกับตัวเองจบเธอก็หันกลับมาเดิมไปทางรถยนต์ที่เปิดไฟจอดอยู่ ร่างบางหยุดชะงักอีกครั้งแล้วหันกลับไปมองด้านหลังของตัวเอง

"นั้นใช่...รถฉันหรือเปล่านะ" ด้วยความเมาที่เล่นงานเธอ ทำให้สายตาเริ่มพร่ามัวแต่รถของเธอคือคันที่สตาร์ตรถทิ้งไว้สิ รถที่อยู่ด้านหลังไม่มีไฟติดด้วยซ้ำ นั้นทำให้เธอคิดว่ารถคันนั้นไม่ใช่รถของเธอ

"คันนั้นสินะรถฉัน"ในที่สุดเธอก็ตัดสิ้นใจได้ แล้วหมุนตัวเดินไปยังรถที่สตาร์ตเครื่องเปิดไฟไว้ เธอเดินมาจนถึงก่อนที่จะเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเบาะหลัง สายตาหันไปสบตากับชายผู้นั่งอยู่บนรถก่อนแล้ว

"เด็กบ้านี่" เสียงเล็กพูดกับตัวเองเบา ๆ และขยับ

"เธอขึ้นมาได้ยังไง รุู้ไหมนี่รถใคร" เสียงผู้ชายอีกคนดังขึ้น ทำให้้เธอหันไปมองเขาทันที ชายที่นั่งเบาะคนขับมองเธอด้วยความตกตะลึง หญิงสาวผู้มีใบหน้าสวยราวกับเทพธิดาในนิยายกำลังสะกดสายตาเขา แต่สติของเขาก็กลับคืนมาเมื่อได้ยินเสียงของชายผู้เป็นเจ้านาย

"ปิดฉากกั้น"

"คะ ครับ" หลังคำสั่งของชายผู้เป็นเจ้านาย เขาก็กดให้ฉากทึบเลื่อนขึ้นกั้นระหว่างเบาะหน้าและเบาะหลังจนมันปิดสนิท ฉากนี่นอกจากจะกั้นไม่ให้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเบาะหลังแล้ว ยังกั้นได้แม้กระทั่งเสียง

หลังจากฉากปิดขึ้นจนสนิทปุ่มล็อกรถก็ถูกปิดด้วยเช่นกัน ผู้หญิงที่ก้าวขึ้นรถของเขามาตอนนี้เธอกำลังดันเขาจนหลังชิดประตู แขนเรียวทั้งสองข้างคร่อมยันกระจกไว้ ใบหน้าเนียนโน้มเข้ามาใกล้ ผมยาวสลวยตกลงมาโดนหน้าเขา

การ์เนทจับผมที่ตกลงมาออกจากหน้า ก่อนที่เขาจะรวบผมของเธออ้อมต้นคอมาไว้ที่ฝั่ง ๆ เดียว สายตาของทั้งคู่จับจ้องกันไม่วางตา ตอนนี้เขาก็ไม่เข้าใจตัวเธอว่าเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่ ทั้งที่แฟนตัวเองก็มาด้วยแท้ ๆ แต่ก็ยังจะเข้ามาหาเขาถึงในรถ แต่วันนี้ยัยนี่สวยมากจนทำใจเขาสั่นได้

"นายน่ะ..เป็นแฟนยัยเด็กเดียน่านั่นใช่ไหมล่ะ" อยู่ ๆ เธอก็พูดขึ้น

"ไม่ใช่"

"เหรอ...แต่เด็กนั้นบอกว่ากำลังคบกับนายอยู่~" น้ำเสียงอ้อแอ้ของเธอกำลังทำให้เขาต้องกลั้นยิ้ม

"ก็บอกว่าไม่ใช่"

"ช่างเหอะ แค่จะบอกว่าเด็กนั่นอะมีเพื่อนไม่ดีมาก ๆ เลย ชอบยุแยง นายก็ไปเตือนหน่อยแล้วกัน~" อยู่ ๆ ก็ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาซะงั้น แต่ท่าของเธอตอนนี้กำลังทำให้เขาอดคิดไม่ได้

มือเล็กเปลี่ยนจากยันกระจกมาจับไหล่ไว้แทน ขาเรียวขึ้นนั่งคร่อมอยู่บนตัว หน้าอกอวบอยู่ในระดับสายตา สายตาคมจ้องลึกเข้ามาในตาก่อนที่ใบหน้าของเธอจะขยับเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ

ริมฝีปากแดงจูบลงบนริมฝีปากของเขาแน่น ลิ้นเล็กขยับดันเข้ามาในปากของเขาอย่างง่ายดาย มือหนาโอบแผ่นหลังเปลือยแนบชิดเข้าหาตัว มืออีกข้างเกี่ยวสายเดี่ยวชุดเดรสลง เผยให้เห็นบราเซียเกาะอกที่ปกปิดได้แค่บางส่วน เพราะอกอวบที่ใหญ่เกินตัวของเธอมันล้นโผล่ออกมาให้เขาได้เห็น

เธอถอนริมฝีปากออกช้า ๆ แล้วเอียงหน้าซุกลง พรมจูบไปที่ต้นคอ มือเล็กปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด เขาปล่อยให้เธอทำตามใจตัวเองโดยที่เขาไม่ขัดขืนเลยสักนิด

"แฟนเธอล่ะ"คำถามของเขาไม่ได้ทำให้เธอหยุดการกระทำทุกอย่างได้เลย เธอยังคงจูบและขบเม้มไปตามลำคอ ไล่มาจนถึงแผงอก

"..." เธอไม่ตอบ และยังคงง่วนอยู่กับร่างกายของเขา

"ฉันจะถือว่าครั้งนี้เธอก็เข้ามารุกล้ำในที่ของฉันอีกเหมือนเดิมนะ ยัยขี้เมา" เขาพอที่่จะรู้จักตัวเธอได้เพิ่มอีกหนึ่งอย่าง คือถ้าเมาเมื่อไหร่ผู้หญิงคนนี้จะเปลี่ยนเป็นอีกคนทันที