Novel-novel oleh อิษสรา | ISSARA

"ไม่มีไปที่ไหนเหรอครับวันนี้" การ์เนทเดินเข้าไปถามปู่ถึงในห้องทำงาน"อยากให้พาไปที่ไหนก็พูดมาเลย" เขาแกล้งพูดแหย่หลานตัวเอง ก็เดี๋ยวนี้การ์เนทดูจะอยากไปข้างนอกมากขึ้น เหมือนว่ารอจะได้ไปเจอใคร"เปล่าครับ""ถ้าอยากไปหาหนูคิมก็คงต้องรอไปก่อน" ปู่ของเขาพูดขึ้นในขณะที่หลานชายกำลังจะหันหลังเดินออกจากห้อง ทำให้การ์เนทหยุดชะงักและหันมามองที่ปู่"...""ครอบครัวของเธอกลับประเทศไทย สักพักคงกลับมา" เขาพูดได้เพียงเท่านี้"เหรอครับ""เอาไว้ปู่จะโทร. ไปหาเขาให้นะ""ไม่ต้องหรอกครับ ไม่ได้อยากรู้" เย็นชาเกินไปแล้วหลานของเขา"ไม่อยากรู้จริงเหรอ""ครับ" ปากไม่ต้องกับใจสุด ๆ"ที่กลับประเทศไทยด่วน เพราะหนูคิมเกิดอุบัติเหตุตกต้นไม้" คำพูดของปู่ทำให้เขายืนนิ่ง"....""หนูคิมถูกส่งตัวไปรักษากับหมอด้านประสาทที่เก่งที่สุด ซึ่งเขาอยู่ที่ประเทศไทย""เป็นอะไรมากหรือเปล่า" การ์เนทตรงเข้ามาถามปู่ของเขาด้วยความเป็นห่วง"ไม่หรอก แล้วอีกอย่างหนูคิมยังเรียนอยู่ที่ไทยด้วย ที่มาก็จะมาแค่ช่วงปิดเทรมเธอก็ต้องกลับไปเรียน"แค่เห็นปฏิกิริยาจากหลานของเขาก็ทำให้ไม่กล้าพูดเลยว่าเธอเข้าสู่สภาวะสูญเสียความทรงจำบางส่วนจากผลกระทบของ

"ฮึก ฮือ!"ย่าของเขาร้องไห้พร้อมกับกอดร่างไร้วิญญาณของลูกชายไว้แน่น ลูกชายของเธอก็คือพ่อของการ์เนท เขายืนมองร่างของพ่อที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวนอนราบอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลตลอดระยะเวลาที่เกิดมา เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพ่อเคยคุยกับเขาบ้างหรือเปล่า ความผูกพันและความรัก เขาจึงไม่เคยได้รับมันเลยจากทั้งพ่อและแม่เขาไม่รู้อะไรเลยนอกจากที่ว่าพ่อตายเพราะโรคประจำตัวเท่านั้น ทุกอย่างถูกปิดเป็นความลับต่อสื่อและเขางานศพถูกจัดขึ้นและไว้อาลัยแด่บอสมาเฟียลำดับที่หนึ่งของอิตาลี ผู้คนมากมายต่างเดินทางมาร่วมงาน เด็กชายในชุดสูทสีดำมองใบหน้าเศร้าโศกของย่าก่อนที่เขาจะเข้าไปกอดเธอเอาไว้"ฮือ! หลานย่า ฮือ!"เธอปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ทั้งความรู้สึกสงสารหลานตัวเองจับใจ ที่เขาขาดไปทั้งพ่อและแม่ ถึงเธอจะเป็นฝ่ายดูแลเขาแต่ก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้"ไม่ต้องร้องนะครับ""ฮือฮือ"คำพูดของหลานยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม เด็กคนหนึ่งสูญเสียทั้งพ่อและแม่ แต่เขากับไม่มีน้ำตาออกมาให้ได้เห็น ที่ผ่านมาเขาอยู่ท่ามกลางความรักของย่าและปู่เท่านั้น ความรู้สึกต่อพ่อแม่จึงกลายเป็นศูนย์พิธีศพเป็นไปตามธรรมเนียม แต่คนขี้เบื่

"ตอนเย็นการ์เนทไปกับปู่มั้ย" ปู่ของเขาถามขึ้นในขณะที่นั่งมองหลานชายของเขาเดินเลือกดอกไม้"ไปทำอะไรครับ" เขาถามกลับมาไป แต่ไม่หันไปสนใจปู่ของเขาสักนิด ถึงภายนอกจะเป็นแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้เฉยชาจนไม่ได้ยินสิ่งที่คนอื่นถาม"ปู่จะพาการ์เนทไปงานวันเกิดของลูกสาวคนที่ปู่สนิท ไปด้วยกันนะ"เขาพยายามสุดความสามารถที่จะทำให้หลานของเขากลับมามีโลกที่มีชีวิตชีวาแบบเด็กวัยเดียวกัน ถึงบางทีเขาจะยังทำเป็นไม่ใส่ใจคนรอบข้างไปบ้าง แต่การ์เนทก็ดีขึ้นจากตอนแรกที่รับเขามาดูแล"ไม่ครับ""ทำไมล่ะ การ์เนทต้องมีเพื่อนนะ""ไม่จำเป็น" การ์เนทเลือกดอกไม้ที่เขาสนใจขึ้นมาทีละดอก แล้วนำมันมาวางเรียงกันบนโต๊ะ"ถ้าไม่อยากมีเพื่อนแล้วจะอยู่คนเดียวไปตลอดเหรอ""ก็อยู่ได้""ลองไปพบเจอเด็กวัยเดียวกันดูมั้ย" ผู้เป็นปู่พยายามสุดตัวที่จะพาหลานเขาไปให้ได้ อย่างน้อยให้เขาได้เจอสังคมภายนอกมากกว่านี้"ไม่อยากเจอ ขี้เกียจหาของขวัญ""นี่ไง เราจะเอาดอกไม้ที่การ์เนทกำลังจัดไปให้เป็นของขวัญวันเกิดเธอ" คำพูดของปู่ทำให้เขาหยุดมือที่กำลังดึงดอกไม้ขึ้นมาทันที สายตาของเด็กน้อยหันไปมองปู่ของเขา"ไม่มีใครอยากได้ของผมหรอกครับ"เขาไม่รู้เลยว่ามาสนใจ

เพล้ง เพล้ง!"คุณกล้าเอาอีผู้หญิงแบบนั้นขึ้นมาเหนือฉันเหรอ หา!""หุบปาก น่ารำคาญ!""เคยเห็นแก่หน้าฉันบ้างมั้ย หา!""บอกให้หุบปากไง!"พลั่ก!ร่างบางของผู้หญิงคนหนึ่งกระเด็นไปกระแทกกับผนังท้อง เธอล้มลงบนพื้นและนอนกุมท้องตัวเองเอาไว้แน่น อาการจุกบริเวณช่วงท้องทำให้เธอนอนตัวงอ ขยับไปไหนไม่ได้"แม่..."เด็กผู้ชายวัยห้าขวบเดินเข้ามาหาเธอและพยายามปกป้องเธอเท่าที่เด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจะทำได้"กลับไปที่ห้องการ์เนท!" ผู้เป็นพ่อกระชากแขนเล็กของเด็กชายแล้วลากเขาโยนออกจากห้องอย่างไม่ไยดีปัง!ประตูบานใหญ่ถูกปิดลงต่อหน้าเขา เสียงทะเลาะดังมากจากภายในห้องนั้นอย่างต่อเนื่อง เด็กชายยืนฟังเสียงอยู่นาน จนกระทั่งพี่เลี้ยงของเขามาพาตัวเขาออกไปตลอดระยะเวลาที่จำความได้ เขาไม่เคยได้รับความรักจากพ่อ ตลอดเวลาเขาใช้ชีวิตอยู่กับแม่ตลอด ถึงแม้ว่าแม่เอาแต่ใช้เวลาในหนึ่งวันไล่ตามเฝ้าพ่อของเขาก็ตามความรักและความสนใจเขามักจะได้รับจากคุณปู่กับคุณย่าเท่านั้น สิ่งหนึ่งที่เขารับรู้ได้มาตลอดคือ พ่อและแม่ของเขาไม่เคยรักกันจนในที่สุดคุณปู่และคุณย่าก็ทนเห็นสภาพแบบนี้ต่อไปไม่ไหว พวกท่านทั้งสองคนมารับตัวผมไปอยู่ด้วยตอนอายุได

"คุณพ่อขา ฟีฟี่อยากได้ม้า"เด็กสาววัยสามขวบชี้นิ้วไปยังการ์ตูนในจอโทรทัศน์ ม้าโพนีตัวสีชมพูวิ่งไปมาอยู่ตรงหน้า เธอหันมากอดคอผู้เป็นพ่อและซบหน้าลงบนไหล่"อันนั้นเป็นม้าโพนีค่ะ เป็นการ์ตูนก็คงหาให้ฟีฟี่ได้แค่ตุ๊กตา พ่อก็อยากซื้อม้าจริง ๆ ให้ฟีฟี่แบบนั้นนะ แต่พ่อไม่รู้ว่าจะไปหามาให้จากที่ไหน" เขาอุ้มลูกสาวตัวเล็กมานั่งตัก"ถ้าม้าเป็นสีชมพูแบบนั้นจะต้องน่ารักมากเลยใช่มั้ยคะ สัตว์บนโลกให้เป็นสีชมพูก็น่ารักหมดเลย" เธอเงยหน้ามองและส่งยิ้มกว้าง ยิ้มที่มีเสน่ห์ของฟีฟี่ทำให้ผู้พบเจอต่างพากันสดใสตามเธอ"สัตว์บนโลกทุกตัวน่ารัก ฟีฟี่ต้องรักพวกเขาให้มาก ๆ นะ อย่าไปรังแกพวกเขา""ค่ะ ฟีฟี่รักสัตว์บนโลกทุกตัว แล้วก็รักคุณพ่อขาด้วย" ฟีฟี่ลุกขึ้นยืนบนโซฟาและกอดคอของผู้เป็นพ่อไว้แน่น"อ๊าก !"เสียงร้องของเด็กผู้ชายดังมาจากประตูบ้าน เด็กผู้ชายที่มีใบหน้าพิมพ์เดียวกับเด็กผู้หญิงที่กอดเขาอยู่ ฟีฟ่า แฝดผู้น้องโครม!ฟีฟ่าทรงตัวอยู่เซิร์ฟสเก็ตวิ่งเข้ามาในบ้าน ถึงความเร็วจะไม่มาก แต่พื้นของบ้านที่ไม่เหมาะกับการเล่นทำให้ลื่นแล้วล้มกลิ้้งอยู่ที่พื้นการ์เนทหันมองไปยังลูกชายของตัวเอง คนในบ้านต่างวิ่งเข้ามาเพื่อจะ

"ใกล้ถึงแล้วครับ"เสียงคนขับรถเรียกสติให้ฉันกลับไปสนใจสถานที่ตรงหน้า"ค่ะ"สายตามองไปยังอาคารหรูตั้งเด่นอยู่ตรงหน้า สถานที่รวมตัวของกลุ่มมาเฟียจากหลายประเทศ ทุกคนต่างมาเพื่อแสดงความยินดีและแสดงความต้อนรับแก่บอสมาเฟียคนใหม่ รวมไปถึงการประกาศของการผู้นำคนใหม่ของลำดับที่สองและที่สามด้วย นั่นคือเฮเลนและสามีของเธอรถยนต์จอดหยุดลงหน้าทางเข้า ประตูรถถูกเปิดออก กลุ่มชายจำนวนมากต่างยืนเรียงรอต้อนรับหญิงสาวที่กำลังก้าวลงจากรถ"เชิญครับ" เขายื่นมือมาให้เธอพร้อมกับก้มหัวให้เล็กน้อย"ขอบคุณค่ะ" ฉันก้าวเท้าลงจากรถ ท่ามกลางสายตาของคนที่อยู่นอกอาคารจำนวนมากต่างจ้องมองมาทางฉันถึงจะเตรียมตัวมาบ้างแล้วจากการถูกมอง แต่คนจำนวนเยอะขนาดนี้ฉันก็เพิ่งได้สัมผัสครั้งแรก นี่ขนาดด้านนอกนะ ยังไม่ได้เข้าไปในอาคาร"คนเยอะมากเลยนะคะ" ฉันหันไปพูดกับคริสเตียนที่ออกมารอรับ"ข้างในเยอะกว่านี้ครับ ทุกคนรอพบนายหญิงอยู่" ถึงจะฟังดูเป็นคำพูดธรรมดา แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกกดดันได้ไม่น้อย"ฉันดูสำคัญมากเลยนะคะ""สำคัญสิครับ เป็นสิ่งที่ต้องอยู่คู่กับบอสนี่ แล้วอีกอย่างบรรดาญาติก็อยากเห็นผู้หญิงที่การ์เนทเฝ้ารอมาตลอดสิบปีครับ" คำพูด

เขาเอื้อมมือมาเพื่อที่จะปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แต่ฉันสะบัดหน้า และพยายามดิ้นออกจากมือของเขาที่จับแขนฉันไว้ แววตาที่มองมาเริ่มอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เสแสร้งงั้นสินะ“ปล่อยได้แล้ว นี่ฉันถามหน่อยว่าพี่ขายฉันไปเท่าไร” ฉันจะเอาเงินไปคืนเพื่อซื้อตัวฉันคืนเองเนี่ยแหละ!“ไม่ต้องรู้หรอก เธอไม่มีปัญญาหามาคืนแน่” ตาดุมองหน้าฉันอย่างเอาจริง“หึ! ทำไมจะหามาคืนไม่ได้ ในเมื่อพี่ขายฉันให้นายเพื่อแลกกับเงินได้ ฉันก็จะขายตัวเองให้คนอื่น เพื่อเอาเงินมาคืนนายไง”ปึก!เขาเปลี่ยนจากกอดมาเป็นจับฉันกดลงไปบนโต๊ะทำงานด้านหลังแทน ข้อมือเล็กทั้ง 2 ข้างถูกมือหนากดลงตรึงไว้เหนือหัว เส้นเลือดตามข้อมือเริ่มปูดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เพราะความแค้นและความปากดีทำให้ฉันพูดออกไปอย่างหมดความอดทน สายตาของเขาที่มองมาเริ่มแสดงถึงความสมเพชอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งก่อนหน้านี้เขาไม่เคยมองฉันด้วยสายตาแบบนี้มาก่อนเลยสักนิด“ผู้หญิงอย่างเธอนี่ ฉันคิดถูกหรือเปล่าที่ยอมเอาเงินไปโยนทิ้งเพื่อให้ได้ตัวเธอมา”“ขอโทษนะ พอดีว่าผู้หญิงอย่างฉันมันก็ไม่เคยขอให้นายเอาเงินมาโยนทิ้งเพื่อแลกกับฉันนี่” ยิ่งเถียงมากเท่าไร มือหนาก็ยิ่งบีบข้อมือฉันแรงมากขึ้น

ห้องทำงานของคินก๊อก ๆ !“คุณราฟามาแล้วค่ะคุณคิน” เสียงเลขาบอกพร้อมกับเจ้าของชื่อเดินเข้ามา“ดี” ผมทักทายอย่างคุ้นเคย ถึงจะเป็นเจ้าชาย แต่เพราะสนิทกันมาตั้งแต่ตอนเด็กทำให้ไม่ต้องมีพิธีอะไร“เออ” ไร้ซึ่งมารยาทเหมือนเดิม“มีธุระอะไร ไม่เคยอยู่ติดประเทศตัวเองบ้างเลยนะ” ราฟาทำท่ายักไหล่แบบไม่แคร์ในคำพูดของผมเลยสักนิด“คุณหญิงพิมพาเชิญมางานวันเกิดน่ะ เลยแวะมาหามึงก่อนเลย พอดีว่ากูได้รู้ข่าวร้อนมาว่ามึงไปซื้อหุ้นของอาร์วีเค ไว้ในมือแล้วเหรอ” จมูกไวจังนะ“อือ”“เฮ้ย! ได้ไง บริษัทนั้นดูท่าไปได้สวย ไม่น่าเทขายหุ้นเยอะขนาดนั้น” ไอ้เจ้าชายดูตกใจมากที่ทุกอย่างเป็นความจริง“ไม่ได้สนใจหุ้นนี่ สนใจคนมากกว่า” โซยู ถ้าคิดจะอยากได้เธอ ผมก็ลงทุนละนะ ลงทุนเยอะมากซะด้วยสิ“มึงสนใจใคร อย่าบอกนะว่าสนใจผู้บริหารสาวสวยแห่งอาร์วีเค ““ก็มีคนเดียวนั่นแหละ” ผมตอบกลับอย่างหงุดหงิด“กูว่ามึงขายต่อมาให้กูดีกว่า จ่ายเพิ่มอีกเท่าตัวเลย” นั้นไงว่าแล้ว ไอ้นี่ต้องการกวนประสาทละสิ กว่าจะทำให้พี่เธอยอมขายหุ้นได้มันยากขนาดไหน“เก็บเงินไว้อม”“อะไรกัน ปกติมึงไม่เคยหวงอะไรกับกูเลยนะ แต่นี่เกิดอะไรขึ้น” ราฟามองอย่างจับผิด“เอ

“ต้องการอะไร”ฉันหยุดยืนตรงหน้าของผู้ชายที่ยืนพิงขอบโต๊ะจ้องหน้าฉันเช่นกัน เขาไม่ยอมพูดอะไร เพียงแต่เดินเข้าไปในห้องทำงานของฉันอย่างถือวิสาสะ และมองไปรอบห้อง“อยากได้ห้องทำงานห้องนี้”“ไม่จำเป็นก็ได้มั้งคะ เพราะฉันจะไม่ยอมเซ็น” เข้ามาก็มาบอกว่าอยากได้ห้องทำงานฉัน มันจะมากไปหน่อยมั้ง“ก็อย่างที่บอก ผมอยากได้ห้องทำงานห้องนี้ เพราะอีกไม่นานผมจะเข้ามาถือหุ้นใหญ่สุดในบริษัทนี้แล้วนะ ยังไม่ได้อ่านจดหมายเหรอครับ” เขาพูดพร้อมนั่งพิงมองหน้าฉันอย่างหาเรื่องผมดำสนิท ผิวขาวยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก ดวงตาสีนิลมีเสน่ห์ สันจมูกโด่งรับกับรูปหน้า ริมฝีปากแดงนั่น สรุปถ้าไม่ได้เป็นหมอนี่ฉันจะยอมรับเลยนะว่าเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมมากคนหนึ่ง แต่เพราะเป็นเขา คนที่ฉันเกลียดเข้ากระดูกดำ“อ่านแล้ว ก็บอกไปแล้วไงว่าจะไม่เซ็น” ฉันพูดอย่างอดทน ใจเย็นไว้โซยู“งั้นเหรอ”“ฉันจะหาเงินมาคืน”“ได้สิ ก่อน 5 โมงเย็นวันนี้ ฉันจะรอ” จะบ้าหรือไง“เป็นบ้าหรือไง ไม่ใช่เงินหลักร้อยนะ”“ก็ถ้าไม่มีปัญญาก็อยู่เงียบ ๆ แล้วเซ็นรับไปแค่นั้น คิดถึงความปลอดภัยของพี่เธอด้วย ฉันไม่ใช่คนใจดีหรอกนะ เงินจำนวนขนาดนั้นน่ะ” จะเอาคืนฉันมากกว่า

ร่างบางในชุดกระโปรงสีขาวยาวพอดีเข่า สายฝนที่โปรยลงมาอย่างบ้าคลั่งไม่ได้ทำให้ใจที่ร้อนรุ่มของเธอเบาบางลงได้เลย ความแค้นที่สุมอยู่ในใจรอวันระเบิดออกมาโซยูเดินมุ่งหน้าไปยังสุสานเก็บศพของพ่อแม่และน้องสาวอันเป็นที่รักของเธอ พ่อและแม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตในตอนที่เธออายุได้เพียง 17 ปี ทิ้งให้เธออยู่กับพี่ชายและน้องสาวเพียงลำพัง แต่โชคยังดีที่มีคุณป้าและคุณลุงคอยดูแลพวกเขาทั้ง 3 คน และคอยบริหารงานบริษัทของพ่อเพื่อรอวันเวลาที่เธอและพี่ชายจะเรียนจบเธอคิดไว้ว่าสักวันหนึ่งชีวิตที่เหลือกันแค่เธอ 3 คนพี่น้องจะมีความสุข ได้อยู่ด้วยกันแม้จะเหลือกันแค่ 3 คน แต่ทุกอย่างก็ต้องมาจบลงเมื่อปีที่ผ่านมา น้องสาวที่เธอรักยิ่งกว่าชีวิตต้องมาตายเพียงเพราะผู้ชายเลวคนหนึ่งทำเธอท้องแล้วไม่ยอมรับ ผู้ชายคนนั้น ภาคิน พงศ์สานุกรณ์ ฉันจดจำชื่อนั้นได้ดีร่างบางเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโกศใส่อัฐิทั้ง 3 อันที่เรียงอยู่ข้างกัน เธอก้มลงวางช่อดอกไม้ลงอย่างเบามือ มือบางกวาดปัดเศษใบไม้ออกจากรอบโกศทั้งสาม“พ่อคะ แม่คะ...ยูโร... อยู่ทางนั้นให้มีความสุขนะคะ ไม่ต้องเป็นห่วงโซยูกับพี่ เรื่องทางนี้เรา 2 คนจะจัดการให้เอง...”

ลลินทิพย์ อินนุภาพงศ์ชื่อเล่น โซยู อายุ 27 ปีรองประธานกรรมการบริษัท อาร์.วี.เค จำกัดผู้นำเข้ารถยุโรป 1 เดียวในประเทศ ไฮโซสาวสวยชื่อดัง ทุกอย่างในชีวิตของเธอดูสวยหรู และเพียบพร้อม แต่เมื่อวันหนึ่งน้องสาวที่เธอรักมากที่สุดยิ่งกว่าชีวิตต้องมาฆ่าตัวตาย เพราะผู้ชายสารเลวคนนั้นที่มันไม่ยอมรับลูกในท้องของน้องสาวเธอ ความแค้นทุกอย่างที่อยู่ในใจรอวันแก้แค้น และเอาคืน และเหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งเธอเข้าไปอีก เมื่อพี่ชายที่ติดการพนันได้นำหุ้นบริษัทเกินครึ่งไปเสนอขายเพื่อแลกกับการใช้หนี้ และหนีเอาตัวรอดไปคนเดียว ให้กับคนคนนั้น คนที่เธอเกลียดภาคิน พงค์สานุกรณ์ชื่อเล่น คิน อายุ 28 ปีประธานกรรมการสูงสุดบริษัท เจ.ที กรูปมหาชนจำกัดผู้ส่งออกอาหารแช่แข็งรายใหญ่ และ 1 เดียวในประเทศ และยังเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ของกาสิโนในอีกหลายประเทศทั่วโลก เขาโดนเข้าใจผิดว่าเป็นคนทำให้น้องสาวเธอต้องฆ่าตัวตาย แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดเลยสักนิด แต่เพราะดันไปสนใจในความหยิ่งยโส ความปากร้ายไม่ยอมใครของเธอ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ดื้อรั้นเท่าเธอมาก่อน ทุกคนยอมสยบต่อเขา ทำให้เขายังไม่ยอมบอกความจริงใด ๆ กับเธอ เพื่อที่