กับดัก บทที่ 2 : การ์เนท NC+

ณ ห้องพักส่วนตัว

ชั้นบนสุดของคลับ การ์เบรียลล่า

"อ่า"

เสียงหอบหายใจดังขึ้นพร้อมกับมือหนาเอื้อมไปเปิดผมที่ตกปิดหน้าขึ้นทัดไว้ข้างหู สายตาจับจ้องไปยังผู้หญิงที่นั่งลงอยู่หว่างขา

ใบหน้าสไตล์ลูกครึ่งที่ถูกผสมผสานกันอย่างลงตัว ระหว่างอิตาลี รัสเซีย ญี่ปุ่น ดวงตาคม นัยน์ตาสีดำที่เมื่อมองใครคนคนนั้นถูกเหมือนโดนสะกด จมูกโด่งรับกับใบหน้า ริมฝีปากแดงคล้ำเม้มเป็นเส้นตรง รอยสักที่น่าสัมผัสถูกจัดเรียงไว้อย่างหน้ามอง เธอจ้องมองใบหน้าหล่อชวนหลงใหล พร้อมกับเปิดปากเล็กครอบครองแก่นกายรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ เขาขบกรามแน่นด้วยความเสียวซ่านแล่นไปทั่วท้อง มือหนาลูบหัวของเธออย่างเบามือ

"อ่า" เสียงครางในลำคอดังขึ้นอย่างกลั้นไม่อยู่ เมื่อลิ้นร้อนแตะส่วนปลายไล่ลงไปยังด้านข้าง และวนอยู่อย่างนั้นซ้ำ ๆ

"ขึ้นมา" เสียงแหบพร่าออกคำสั่ง

ผู้หญิงตรงหน้าเขาลุกขึ้นยืนแล้วถกชายกระโปรงชุดเดรสขึ้นคร่อมบนตักเขา ก่อนจะค่อย ๆ นั่งลงครอบครองแก่นกายเข้าไปในร่องชื้นจนมิด

"อื้อ~" เธอครางออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ สะโพกอวบขยับไปตามมือหนาบังคับ เสียงเนื้อกระทบกันดังเป็นจังหวะ ริมฝีปากแดงก้มดูดอกอวบก่อนจะออกแรงขบเม้ม ทำเอาเธอกลั้นไม่อยู่

"อือ อ๊ะ อ๊ะ~ การ์เนท...ไม่ไหวแล้ว"

"อ่า" เขาขบกรามแน่น ทั้งสองขยับสะโพกเข้าหากัน เล็บยาวจิกลงบนไหล่กว้างเพราะความเสียวที่ได้รับแล่นไปทั่วท้องน้อย

"อ๊ะ อ๊ะ!" เสียงครางของเธอยิ่งเร้าอารมณ์ให้เขาไม่น้อย

มือหนายกสะโพกเธอขึ้น พร้อมกับจับมันชูชันจ่อตรง

หน้าเธอ ปากเรียวก้มครอบครองมันโดยที่เขาไม่ต้องสั่ง มือเล็กกำพร้อมกับรูดขึ้นลงไปตามจังหวะของปากเธอ

"อ่า"

น้ำคาวถูกปล่อยออก เธอดูดกลืนมันจนหมดไม่ให้พลาดออกมาแม้แต่หยดเดียว เมื่อเสร็จหน้าที่แล้วเธอก็ลุกขึ้นแต่งตัวให้เรียบร้อย แต่ก่อนที่จะออกจากห้องไปเธอก็ไม่ลืมที่จะหันมาย้ำสิ่งที่ต้องการกับเขาอีกครั้ง

"อย่าลืมข้อตกลงของเรานะการ์เนท พ่อของฉันต้องปลอดภัยจากการตัดสินขององค์กรนะ"

"อือ" เขาขานรับเพียงสั้น ๆ ร่างบางก็เดินออกจากห้องไป เขาพาร่างกายตัวเองไปชำระล้างกลิ่นคาวในห้องน้ำ แค่ตัวเธอเนี่ยนะจะมีราคามากพอได้รับความช่วยเหลือจากฉัน

"โง่จริง ๆ" เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงปล่อยให้น้ำจากฝักบัวไหลผ่านร่างกายไป

ปึง!

ร่างสูงเปลือยท่อนบนหันไปมองตามเสียงที่ดังมาจากประตู เขาจ้องมองมันสักพักแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันจะมีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไงก็ที่นี่มีเพียงแค่เขาและคนที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่ขึ้นมาได้

ปึง! มือที่กำลังติดกระดุมเสื้อหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมองยังประตูอีกครั้ง เสียงที่เกิดขึ้นเหมือนคนกำลังเอาอะไรเหวี่ยงใส่ประตู

ปึง! ครั้งนี้เขาไม่ยืนฟังมันเฉย ๆ ใครมันกล้ามาทำเสียงดังที่นี่ สิ่งต้องห้ามเมื่อเขาอยู่คือ เสียงดัง ความวุ่นวาย

ปัง! ประตูถูกกระชากออกอย่างแรง จนมันกระเด้งไปกระทบกับผนังห้องด้านหลัง ดวงตาสีนิลจ้องมองภาพตรงหน้า ผู้หญิงคนหนึ่งยืนก้มหน้าเกาะขอบประตูไว้แน่น มืออีกข้างถือรองเท้ากับกระเป๋าไว้ในมือคู่กัน เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยซ้ำ

"เธอเป็นใคร"

"หลบ" เธอก็ดันตัวเขาออกแล้วก้มหน้าเดินเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ

เขาไล่สายตามองตามแผ่นหลังตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างใช้ความคิด ผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาได้ยังไง ใครส่งเธอมาให้หรือไง แต่ดูจากสภาพเดินเอียงไปขนาดนี้ เมาแน่นอน

พึ่บ!

ร่างบางทิ้งตัวลงบนที่นอน กระเป๋าและรองเท้าในมือถูกโยนทิ้งไว้ตามพื้น เขายืนจ้องมองภาพตรงหน้าและพยายามเก็บอารมณ์ ยัยนี่เป็นใครไม่รู้ รู้แค่ว่าเมา แล้วขึ้นมาได้ยังไงก็ไม่รู้อีก

"เธอเป็นใคร…"

"อื้อ~" เธอนอนคว่ำหน้าลงบนที่นอน

"จะถามอีกแค่ครั้งเดียวนะ เธอเป็นใคร"

"น่า...รำ...คาญ" เสียงบ่นอู้อี้ดังลอดออกมา

"..." ผู้หญิงคนนี้เป็นใครวะเนี่ย แต่เพราะเธอเมาเขาเลยไม่อยากทำอะไรมาก

"น้ำ ขอน้ำหน่อย" เธอแบมือพร้อมกับมาด้านหลังพร้อมกับบอกสิ่งที่ต้องการ

"ออกไปซะ"

"น้ำ"

"จะเดินออกไปเองหรือจะให้โยนออกไป"

"น้ำ...หน่อย" คนบนเตียงยังบ่นพึมพำแต่คำขอเดิม ๆ ความอดทนเขาไม่ได้มีสูงซะด้วยสิ

พึ่บ! เขาคว้าต้นแขนของเธอ เพียงออกแรงนิดเดียวคนตัวเล็กก็ปลิวมาตามแรงดึง ผมยาวปกปิดหน้าทำให้เห็นหน้าของเธอไม่ชัด

"อะไรเนี่ย!"เธอยังมีแรงขืนตัวไว้

"ออกไป"

"ปล่อย!" เธอก้มหน้าก้มตาพยายามแกะมือที่ต้นแขนออก

"มานี่" เขาออกแรงดึงเธอให้ลุกจากที่นอน แต่เธอก็ออกแรงยื้อตัวเองไว้เหมือนกัน

พลั่ก!

เธอใช้เท้ายันเข้าที่ท้องของผู้ชายตรงหน้า แต่ด้วยแรงที่มีเพียงน้อยนิดของเธอมันเป็นเหมือนการสะกิดเบา ๆ เท่านั้น

"เป็นใครเนี่ยเข้ามาในห้องฉันได้ไง หา!" เสียงแหลมเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ แม้ตัวเองจะทรงตัวไม่อยู่ เธอทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งเมื่อเขาเผลอปล่อยมือ

"..." เขายืนมองคนเมาที่กำลังพยายามคลานไปกลางเตียงแต่ก็ไปไม่ถึงเธอจึงเอื้อมไปคว้าเอาหมอนกอดไว้แทน ชุด

เดรสแหวกข้างอ้ากว้างขึ้นเมื่อเธอยกขาเกยกับหมอน เรียวขาสวยเรียบเนียนทำให้เขาเผลอยืนจ้องมันซะนาน

"นายเป็นใคร~" เสียงเล็กแหลมของเธอถามขึ้นทำให้เขาได้สติ ดวงตากลมจ้องผ่านผมที่ปกปิดหน้า

"เจ้าของที่นี่"

"นี่มันบ้านฉัน นายเป็นใคร!" เธอตะโกนโหวกเหวก

"ก็บอกว่าเจ้าของที่นี่ ออกไป!"

หมับ!

เมื่อเขาจับแขนเพื่อที่จะพาตัวเธอออกไป แต่ดันเป็นเขาที่ทรงตัวไม่ดี ทำให้ถูกคนบนเตียงดึงไปทับบนตัวเธอแทน

"หล่อจังเลยน้า~"

เขายันตัวขึ้น ในขณะเดียวกันผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างกับเอื้อมมือมาสัมผัสกับรอยสักตามลำคอ เสียงเล็กพึมพำเบา ๆ นิ้วเรียวกรีดเล็บไล่ไปตามใบหน้า ลำคอ เลื่อนลงมาแผงอกกว้าง สายตาที่จ้องมองผ่านผมที่ปกปิดหน้าทำให้เธอเริ่มรำคาญ

มือเล็กเสยผมที่ปิดหน้าตัวเองออก ทำให้เขาได้เห็นเธอชัดขึ้น แสงไฟที่ส่องมาจากมุมห้องจะสว่างเพียงน้อยนิด แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าผู้หญิงคนนี้สวยมากแค่ไหน แต่เมื่อกี้เธอชมเขาหล่อด้วยงั้นสิ

"คิน~ หล่อจังเลยนร้า" เธอเปล่งเสียงพูดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลายเป็นพูดถึงคนอื่น

"แฟนเธอเหรอ" อยู่ ๆ ก็จะไปอยากรู้เรื่องของคนที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อทำไม

"อ่า~ คินน่ะหล่อที่สุดในสายตาฉันแล้ว" เธอเริ่มพูดเพ้อไปถึงคนอื่น คงจะเป็นแฟนเธอสินะ

“เธอออกไปจากที่นี่ได้แล้ว” ผมพูดขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปกระชากแขนเธอ

“ไม่! ที่นี่มันบ้านฉัน” เธอยังคงพยายามขืนตัวเองให้นอนลงไปยังที่นอนตามเดิม

เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ พร้อมกับจ้องมองภาพตรงหน้า ในขณะที่ตัวเองก็ยังคร่อมร่างของเธออยู่ ดวงตาสีนิลไล่สายตามองใบหน้าสวยของเธอ ริมฝีปากแดงยังคงบ่นพึมพำอย่างไม่ได้ศัพท์ ในขณะที่มือของเธอจับต้นแขนของเขาไว้แน่น ยัยนี่ก็แค่เมา เดี๋ยวเรียกให้คนมาเอาตัวลงไปแล้วกัน แต่หลุดขึ้นมาได้ยังไงค่อยไปจัดการตามหลังเอา

เขายันตัวขึ้นลุกจากเธอ มือเล็กเปลี่ยนจากจับต้นแขนมาเป็นคล้องคอเขาแล้วดึงเข้าหาตัวแทน ใบหน้าใกล้ชิดกันจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นเหล้าผสมกับกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงจากตัวเธอ ดวงตากลมมองเขาก่อนจะเผยยิ้มหวานที่ทำเอาเขาใจเต้นแรง

“จมูกสวยจัง ปากก็สวย…หน้าสวยจัง” เธอเอานิ้วเรียวไล่จิ้มไปตามส่วนต่าง ๆ บนใบหน้า เขาขยับหน้าหนีเธอก็ดึงให้เขาชิดเข้ามาอีก

“…” เขาได้แต่เงียบแล้วปล่อยให้เธอสัมผัสเขาอยู่แบบนั้น นิ้วของเธอลูบไล้ไปตามข้างแก้มแล้วเลื่อนมายังต้นคอ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเขาเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำแต่ปล่อยให้เธอสัมผัสตัวเขาโดยไม่ต่อต้าน ซึ่งปกติเขาไม่ชอบให้ใครมาสัมผัสตัวมั่วซั่ว

พึ่บ!

ร่างบางเปลี่ยนจากถูกเขาคร่อมมาเป็นขึ้นคร่อมเขาแทน ชุดเดรสแหวกขึ้นมาถึงต้นขามือทั้งสองข้างกดข้อมือเขาไว้ข้างหัว แรงที่มีน้อยนิดของเธอมันทำอะไรเขาไม่ได้อยู่แล้วนอกจะเขาจะเป็นฝ่ายสมยอมมันซะเอง

“นายเป็นใคร” เธอถามเขาอีกครั้ง

“ฉันต้องถามว่าเธอน่ะเป็นใคร” ดวงตาคมปรือมองเขา พร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก

“เจ้าของที่นี่” คนเมายังยืนยันคำเดิมซ้ำ ๆ

“ถ้าจะเป็นเจ้าของที่นี่ เธอต้องได้ฉันด้วยสิ” เธอขมวดคิ้วจ้องมองหน้าผม

“เจ้าของที่นี่มีแค่ฉันกับคินเท่าน้าน~” ชื่อนี้อีกแล้วคงนึกถึงแฟนตลอดเวลาเลยสิ สวยขนาดนี้ไม่มีแฟนก็แปลกแล้ว แต่สภาพของเธอตอนนี้ถ้าเป็นคนอื่นยัยนี่คงไม่รอดแล้ว แต่เขาไม่นิยมผู้หญิงขี้เมา

“ที่นี่คลับการ์เบรียลล่าเธอเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า”

“นี่บ้านฉัน ฉันจำประตูบ้านได้” เธอชี้ไปทางประตูบานใหญ่สีดำที่เธอเป็นคนทุบมันตอนจะเข้ามา

“เมาเกินร้อยเปอร์เซ็นต์เลยนี่ ที่นี่ไม่ใช่บ้านเธอ ลุก!” เขาไม่ใช่พวกใจร้ายใช้กำลังกับผู้หญิงขนาดนั้น แต่ประเภทที่ดื้อด้านแบบนี้ก็ต้องออกแรงกันหน่อย

“หยุด อย่าดิ้นนะ” เธอโน้มหน้าเข้าใกล้แล้วเอียงหน้าซุกข้างลำคอ

“…” กำลังจะเป็นผู้ชายที่ถูกผู้หญิงข่มขืนหรือไง

จุ๊บ!

ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอจูบลงข้างลำคอแล้วขบเม้มแรง ๆ มือหนาดันไหล่เธอออก เธอยิ้มให้พร้อมกับจับมือผมมาแนบไว้ข้างแก้ม นิ้วเรียวลากยาวไปตามแผงอก ไล่จนไปถึงหน้าท้องและหัวเข้มขัด

“เธอ…ต้องการ” ผมถามขึ้นในขณะที่เธอยังคงยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ชื่ออาราย~”

“…”

“ชื่อ…อะไร”

“ไม่ต้องรู้” คนเมาทำหน้าบึ้งตึงทันทีที่ได้ยินคำตอบ

“คิดว่าหล่อแล้วจะปฏิเสธอะไรก็ได้ไง ถามแค่นี้ทำไมต้องหวงชื่อด้วย”

“แล้วเธอล่ะชื่ออะไร” ผมลองถามกลับบ้างในขณะที่คนเมายังคงบ่นพึมพำไม่เลิก เป็นคนเมาที่ขี้บ่นจริง ๆ นะ

“คิมฉันชื่อคิม” เธอตอบกลับมาอย่างง่ายดาย แต่สายตาของเธอยังคงจดจ้องไปยังรอยสักตามลำตัว

“เธอขึ้นมาที่นี่ได้ยังไง” ผมลองถามเธออีกครั้ง เพราะดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มตั้งสติได้แล้วนิดหน่อย

“ที่นี่มันบ้านฉัน นั่นก็ประตูห้องฉัน ฉันจำได้แม่น ฉันไม่เมา...แล้วนายเป็นใคร” ผมจ้องมองไปยังริมฝีปากเล็กที่พูดไม่หยุดริมฝีปากอวบอิ่มที่น่าสัมผัส นั้นกำลังสะกดสายตาผม ทุกองค์ประกอบบนใบหน้าของเธอมันน่ามองจนละสายตาไม่ได้

“ฟังนะ เธอเมา ที่นี่มันคลับของฉันยัยขี้เมา!” เธอทำหน้าตกใจพร้อมกับหันมองไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะหยุดมามองที่หน้าผม

“คิน” เธอเรียกชื่อนี้อีกแล้ว

“ฉันไม่ใช่คนที่ชื่อคิน”

“ไม่ใช่…ตามคินมารับฉันเดี๋ยวนี้ ที่นี่ที่ไหน กรี๊ด!” เหมือนจะเพิ่งรู้ตัวหรือไง

“หุปปาก”

“ใครวะเนี่ย!” เธอตะโกนออกมาเป็นสำเนียงภาษาไทยอย่างลืมตัว แต่ผมเองที่พูดได้ห้าภาษาจึงฟังมันออก

“ฉันถามเธอมารอบที่ร้อยแล้วว่าเธอเป็นใคร” สำเนียงที่ตอบเธอกลับไปก็เป็นภาษาไทยเช่นกัน เธออ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“นายพูดภาษาไทยได้!”

“อยู่ตะโกนแหกปากสักทีได้ไหม” เสียงดังน่ารำคาญชะมัดผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้

“นายจะทำอะไรฉัน”

“เธอต่างหากที่จะทำอะไรฉัน รอยนี่ก็ฝีมือเธอ” คนตัวเล็กเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ รอยแดงตรงคอของเขา

“….” ริมฝีปากที่น่าสัมผัสเม้มเป็นเส้นตรง เธอกวาดสายตาไล่ไปเรื่อย ๆ ก็เหมือนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเธอคร่อมร่างของเขาอยู่

“ ถ้าจะมองขนาดนี้บอกฉันตรง ๆ เลยก็ได้นะ” ดวงตาคมจ้องมองไปยังเนินอกขาวที่โผล่พ้นชุด

“กรี๊ด! กล้าดียังไงมามองฉันแบบนี้” ดูเหมือนว่าเธอจะสร่างเมาขึ้นมาแล้ว

ร่างบางดันตัวเองออกจากเขา แต่ยังไม่ทันได้ลุกมือหนาโอบรัดที่เอวบาง แล้วดึงเข้าหาตัว อกอวบแนบชิดกับแผงอกกว้าง ขายาวของเขา ยกขึ้นแทรกกลางระหว่างขาเรียว

“กรี๊ด!!” ถึงตัวจะเล็กแต่พลังเสียงก็ใช่ย่อยตัวแค่นี้แต่เสียงดังชะมัด

“หุบปาก”

“กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด!!!” ยิ่งห้ามก็ยิ่งเสียงดัง ยิ่งโดนโอบรัดเธอก็ยิ่งแผลงฤทธิ์ มือเล็กพยายามทั้งดันทั้งตีทั้งทุบเพื่อให้หลุดออกจากตัวเขา

พึ่บ!

เมื่อความอดทนสิ้นสุดจึงเป็นผมที่เปลี่ยนเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมตัวแทน แต่ใช่ว่าเพียงเท่านี้จะหยุดเธอได้

“กรี๊ด!” สุดยอดเลย ตัวแค่นี้ปอดใหญ่ขนาดไหนแหกปากออกมาได้ขนาดนี้

“หยุด แหกปาก!”

“ไม่! ทำไมจะฆ่าฉันหรือไง ใหญ่มาจากไหน เป็นใครกล้ามาสั่งฉัน รู้มั้ยว่าฉะ! อื้อ” ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบปากเล็กก็ถูกทาบทับด้วยริมฝีปากของคนตัวสูง ข้อมือเล็กทั้งสองข้างถูกรวบไว้เหนือหัวด้วยมือหนาเพียงมือเดียว

ยิ่งเธอดิ้นหรือส่งเสียงก็ยิ่งถูกกดริมฝีปากให้แนบชิดกว่าเดิม ลิ้นร้อนชื้นซุกไซ้ชิมความหวานในปากเล็ก ยิ่งเธอขัดขืนเขาก็ยิ่งไล่ต้อน ในหัวบอกให้เขาพอได้แล้ว แต่ร่างกายของเขา กลับตอบสนองอย่างตรงกันข้าม ในตัวของเขามีแต่คำว่ายังไม่พอต้องการอีก วนซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น

เธอสะบัดหน้าหนี ทำให้ริมฝีปากที่แนบชิดแยกออกจากกันและกัน เมื่อเธอได้เป็นอิสระจากพันธนาการของเขา ปากของเธอก็ทำหน้าที่ของมันทันที

“กรี๊ด!!!” เธอกรี๊ดใส่หูเขาเต็มเสียง ทำให้เขาต้องปล่อยมือจากข้อมือของเธอ มาปิดหูตัวเองไว้

“หนวกหู!”

ปัง!

เสียงตะโกนของเขาและเธอทำให้พวกลูกน้องที่อยู่ด้านนอกเปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยความตกใจ เราทั้งสองหันไปตามเสียงดังที่เกิดขึ้น ผู้ชายจำนวนสิบกว่าคนต่างยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง

“เอ่อ…” พวกเขาต่างทำอะไรไม่ถูก

ภาพตรงหน้าคือเจ้านายของเขากำลังคร่อมร่างผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เสื้อผ้าของเจ้านายเขาหลุดลุ่ย เท้าของผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างยกขึ้นยันหน้าท้องเขาไว้ สถานการณ์ตอนนี้ทำให้พวกเขามองได้สองแบบ คือพวกเขาเข้ามาขัดจังหวะความสุขของเจ้านาย กับอีกแบบคือพวกเขาเข้ามาช่วยชีวิตเจ้านาย

“มาเอายัยนี่ออกไป” สิ้นเสียงคำสั่งผู้ชายสิบกว่าคนต่างพากันเข้ามาดึงตัวเธอออก แต่ใช่ว่าเธอจะยอมง่าย ๆ ร่างบางยันตัวลุกพร้อมกับที่เขาลุกออกจากตัวเธอเช่นกัน เธอม้วนตัวข้ามไปลงอีกฝั่งของเตียงแล้ววิ่งออกไปทางประตู แต่ด้วยชุดที่มันยาวทำให้เธอเหยียบชายกระโปรงแล้วสะดุดล้มลงบนพื้น

ปึง!

“ฮ่า อุ๊ปส์!” เธอหันไปมองตามเสียงหัวเราะ มองเขาที่กำลังกลั้นขำยืนติดกระดุมเสื้อมองเธออยู่

“ขำอะไรไอ้บ้า!” คำพูดของเธอทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ สายตาดุหันไปจ้องมอง

“เอาตัวมา” ผู้ชายที่ยืนอยู่ต่างพากันเดินตรงเข้าไปหาเธอ

“หยุด! ใครโดนตัวฉันไม่จบแน่” ร่างบางลุกขึ้นจากพื้นยืนประจันหน้าพวกเขา สายตาแข็งกร้าวที่ไม่กลัวใครของเธอทำให้ทุกคนต่างหยุดนิ่ง เธอละสายตาจากพวกเขาแล้วหันไปจ้องมองคนที่อยู่ด้านหลังสุด

“จะให้พวกนี้จับหรือจะให้ฉันจับเอง”

“ก็ลองสิ”

ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมให้กัน ทุกคนแหวกทางให้กับชายผู้เป็นเจ้านาย เขาก้าวเท้าเดินเธอก็ก้าวถอยหลัง จนเธอหยุดอยู่ตรงประตูทางออก เมื่อเขาสังเกตได้ว่าเธอกำลังจะวิ่งหนีก็พุ่งตัวไปคว้าข้อมือเล็กไว้ได้ซะก่อน เขาย่อตัวลงแล้วอุ้มเธอพาดบ่า มือเล็กทุบหลังเขาเพื่อให้ปล่อย แต่แปลกที่ไม่มีแม้แต่เสียงร้องออกมา

“อึก!”

“อย่าบอกนะ”

“แหวะ~”

เขารับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นที่ไหลจากกลางหลังไปจนถึงขากางเกง ร่างสูงได้แต่ยืนนิ่ง ไม่กล้าขยับไปไหน

“แหวะ~” ยังจะมีรอบสองตามมาติด ๆ

พึ่บ!

เขาวางตัวเธอลงกับพื้นแล้วเดินหันหลังกลับเข้าไปในห้อง พร้อมกับตรงเข้าไปยังห้องน้ำ สุดท้ายก็ต้องอาบน้ำอีกรอบหนึ่ง ถึงตอนนี้เขาจะโกรธมากแค่ไหนแต่ยัยนั่นก็เป็นผู้หญิงขี้เมาคนหนึ่ง เธอคงไม่ได้ตั้งใจล่ะมั้ง

“เอ่อ…ทำยังไงกับเธอดีครับ มีคนมาตามหาตัวเธอด้วยครับ” ลูกน้องของเขาที่เดินตามหลังมาถามขึ้น ผมหันกลับไปมองยังร่างบางที่นั่งสลบเหมือดอยู่ข้างประตู

“ฉันจะเป็นคนไปส่งยัยนี่เอง”

“ครับ”

แล้วผมก็เดินตรงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายของตัวเองอีกครั้ง เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าอ้วกใส่เขา แต่เขาจะไม่โทษเธอเพราะเขาก็เป็นคนจับเธอพาดบ่าเองโดยที่ลืมไปว่ายัยนี่เมาแค่ไหน

สามสิบนาทีผ่านไป

“กรี๊ด!”

เธอแหกปากกรี๊ดตลอดทางที่เดินลงมา และไม่มีท่าทีที่จะยอมสงบเลย ตอนนี้เขาเริ่มสงสัยแล้วว่าถ้ากรี๊ดได้ขนาดนี้ ปอดเธอจะขนาดไหน

“คิม…” เสียงเรียกชื่อเธอเบา ๆ ดังขึ้นเมื่อผมก้าวลงมาถึงด้านล่างก่อน คนที่เรียกเธอคือเฮเลน ทายาทแก๊งมาเฟียที่แต่งงานวันนี้

“เพื่อนเหรอ” ผมหันไปถามเธอในขณะที่เธอยืนมองตาค้าง

“การ์เนท…คิมไม่ได้ทำอะไรให้นายไม่พอใจใช่ไหม” เกินคำว่าไม่พอใจไปแล้ว

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่ายัยนี่ขึ้นไปได้ยังไง แต่ถ้าเพื่อนเธอหายเมาเมื่อไหร่พามาพบฉันด้วย” เธอเอามือปิดปากด้วยความตกใจ ตอนเมายังเก่งได้ขนาดนี้ ฉันก็อยากรู้ถ้าตอนสร่างเมาแล้วจะเก่งขนาดไหน

“โทษทีนะ พอดีว่ามารับยัยนั่น”

ทุกสายตาหันไปมองยังผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนรออยู่ ผู้ชายคนนั้นมีใบหน้าคล้ายยัยขี้เมาอยู่บ้าง เขาจ้องมองไปยังผู้หญิงที่ดิ้นอยู่ด้านหลัง

“คิน!”

เธอสะบัดหลุดจากการเกาะกุมแล้ววิ่งผ่านผมตรงไปหาผู้ชายตรงหน้า คนนี้น่ะที่ร้องหาตลอดเวลา ผมจ้องมือที่เขาโอบเอวเธอไว้ สายตาของเราทั้งคู่ต่างจ้องหน้ากัน ยัยขี้เมานั่นซบลงบนอกกว้าง

“ยัยนี่ทำอะไรเสียหายหรือเปล่าครับ” ผู้ชายคนนั้นหันไปถามกลุ่มเพื่อนของเธอ

“มะ…”

“มี” แต่ยังไม่ทันที่กลุ่มเพื่อนของเธอจะได้ตอบผมก็พูดขึ้นมาซะก่อน

“ครับ ผมจะชดใช้ให้ทุกบาท ช่วยแจ้งมาที่นี่ด้วยครับ”เขายื่นกระดาษมาให้ลูกน้องของผม ในนั้นเป็นเบอร์โทรศัพท์

“…”

สายตาของผมยังคงจับจ้องไปที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา เธอเอามือคล้องคอเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ผู้ชายที่มารับสอดมือใต้ขาเรียวแล้วอุ้มเธอออกไป เมื่อเขาหันหลังเดินออกจากคลับ ผู้หญิงในอ้อมแขนก็หันกลับมามองทางผมก่อนจะส่งจูบให้พร้อมชูนิ้วกลางขึ้น

“ยัยคิม~” เสียงของกลุ่มเพื่อนเธอร้องมาด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมหันหลังกลับไปมองที่พวกเขาก่อนที่จะเดินกลับไปด้านบน

“ฉันให้เวลาสามวัน เอายัยนั่นกลับมาหาฉัน ไม่งั้นมีปัญหาแน่