Kabanata 2

Nagpalinga-linga ako habang pilit isiniksik ang aking sarili sa dagat ng mga taong sumasayaw. Maraming nagrereklamo dahil malakas ko na silang natutulak para lang makadaan pero wala na akong pakialam. Kailangan kong mahanap ang kaibigan ko.

“Dana!”

Sinabayan ko rin ng sigaw ang aking paghahanap kahit alam kong hindi rin naman ako nito maririnig. Hindi pa man ako nagli-limang minuto sa paghahanap nakaramdam na ako ng pagod, pero wala akong planong tumigil lalo na at wala ring tigil ang malakas na pagtibok ng aking puso na sumasabay sa lakas ng tugtog na bumabalot sa buong lugar.

“Dana!”

Pumasok sa isip kong balikan ito sa table namin kanina kaya agad akong tumakbo patungo roon. Nakataas na ang mga kilay ng mga taong nadadaanan ko dahil sa pagtataka pero wala na akong pakialam sa kanila. Ang importante sa akin ngayon ay ang kaibigan ko.

Pagkarating ko sa table namin wala akong nakitang Dana. Napapikit na ako sa pagkabigo, tumulo ang namumuong luha sa gilid ng aking mga mata pero marahas ko itong pinahid gamit ang likod ng aking mga kamay. “Mag-focus ka, Ynah!” wika ko sa aking sarili.

Inilibot kong muli ang aking tingin. Maraming tao at madilim. Paano ko makikita rito si Dana? “Bahala na!” 

Bumalik ako sa dance floor at isa-isang tinignan ang mga taong sumasayaw habang paulit-ulit ko pa rin sinisigaw ang pangalan niya. Maya-maya pa parang nabunutan ako ng tinik sa dibdib pagkatapos ko siyang makita sa may stage na sumasayaw kasama ang isang may katandaan ng lalaking nakasuot ng formal attire.

Tatakbo na sana ako papalapit sa kanila nang biglang namayani ang sunod-sunod na putok na mga baril. Natigilan ako at pinanood ang mga taong nagkakagulo at nagtatakbuhan. Nakita ko ang pagyuko ni Dana at ng matanda, agad namang pinrotektahan ng mga lalaking nakaitim na may hawak ng mga baril ang matanda habang binabalewala naman nila ang kaibigan ko. Kahit nanginginig na sa sobrang takot na aking nararamdaman ay pilit pa rin akong tumakbo palapit sa kaibigan ko habang sinisigaw ang kanyang pangalan.

“Dana, lumingon ka rito!”

Natigil na ang tugtog pero pumalit naman ang sigaw ng mga tao at ang tunog ng mga baril. Pero kahit maingay ay nagbabasakali pa rin akong maririnig niya ang aking pagsigaw.

Malapit na ako sa kaibigan kong nagtatago lang sa ilalim ng mesa habang tinatakpan ang kanyang tenga nang may babaeng tumigil sa aking harapan. Ilang segundo lang ay lumabas ang dugo sa kanyang bibig kaya napaatras ako at napasigaw. Nang tignan ko ulit ang pwesto ng aking kaibigan ay bigla akong nagimbal dahil hindi ko na ito nakita, wala na rin ang matandang lalaki na kasayaw niya kanina.

Tanging ang mga lalaking naka itim na lamang ang naroon na patuloy na nagpapaputok sa mga kalaban nila.

“Dana!”

Pilit ko pa rin sinisigaw ang pangalan ng kaibigan ko at inikot ang aking tingin sa paligid pero hindi ko na ito makita. Sumabay ako sa mga taong tumatakbo palabas at natigilan nang makita ang grupo ng mga estranghero kanina, hindi nila ako nakita at nakatuon lamang ang kanilang atensyon sa pagpapaputok ng mga baril. Pero hindi ko inaasahang magtatagpo ang mga mata namin ng boss nila na nakatutok ang baril sa akin. Nanlaki ang aking mga mata at hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan.

Mula rito nakita kong hinila niya ang gatilyo nang walang anumang emosyon sa kanyang mga mata na nakatingin sa akin, at wala akong ibang ginawa kung hindi ay mariing ipinikit ang aking mga mata at hinintay ang bala na tumama sa aking katawan.

Pero ilang segundo ang lumipas na walang tumama sa aking katawan. Narinig ko na lang ang pagdaing ng boses ng isang lalaki sa aking likuran kaya lumingon ako rito. Isa ito sa nakaitim na lalaki kaya napalunok ako at hinanap ng aking mga mata ang estranghero. Hindi ko na ito nakita pa kaya tumakbo na lang ako palabas ng club.

Pagkarating ko sa labas ay nakita ko ang lahat ng babae na umiiyak habang yakap ang kanilang mga kasama. Dumating naman agad ang mga police at una nilang sinigurado ang kaligtasan ng mga tao rito sa labas. May lumapit na police sa akin kaya hindi ko na pinigilan pa ang luha sa aking mga mata.

“Sir, please hanapin ninyo ang kaibigan ko,” pagmamakaawa ko rito. Gusto ko siyang pakitaan ng litrato ni Dana pero nasa pouch ang cellphone ko, at naiwan naman sa cr ang pouch.

“Hahanapin namin siya miss,” saad ng police. Dinala niya ako malapit sa sasakyan nila na naka-park sa hindi kalayuan.

“Kailangan mong sabihin kung ano ang sitwasyon sa loob,” ani nito. Walang tigil sa pag-agos ang mga luha ko habang sinasabi ko sa kanya ang kasalukuyang engkwentro sa loob, at bago siya umalis pinakiusapan ko siya ulit na hanapin ang kaibigan ko. Nangako naman ito na hahanapin nila si Dana at pinayuhan ako na umuwi muna. Pero hindi ako uuwi ng hindi ko kasama ang kaibigan ko. 

Nagtago ako sa gilid ng sasakyan ng mga police at tahimik na umiiyak habang nagdadasal na sana walang mangyaring masama kay Dana. 

Rinig ko pa rin ang malakas na putok ng mga baril sa loob at nakikita kong may lumalabas pa rin mula sa doon. Ang iba ay mga duguan na tinutulungan na ng mga kasama nila. Naiisip ko pa lang na isa si Dana sa mga duguan ay mababaliw na ako.

Ilang minuto ang lumipas biglang humina ang tunog ng mga baril hanggang tumigil na ito. Lumabas ang grupo ng mga estranghero at halos mapanganga na lang ako nang makitang walang kahit isa sa kanila ang duguan. Siniksik ko ang aking sarili sa gilid ng sasakyan nang magsimula na silang maglakad para umalis. Papunta sila sa madilim na eskinita at tinitigan ko lang sila habang dahan-dahan silang kinakain ng dilim.

Bago pa man tuluyang naglaho sa dilim ang boss nila ay bigla itong lumingon sa aking direksyon kaya para akong naestatwa sa aking pwesto. Kahit malayo ay nakita ko ang bahagyang pag-ismid nito bago tuluyang nagpakain sa dilim. Para saan iyon?

Maya-maya pa ay lumabas na ang mga police kaya agad akong tumayo at lumapit sa lalaking nangako kanina. Nagulat ito nang makita ako.

“Sir, nasaan ang kaibigan ko?” tanong ko rito.

“Wala ng natitirang buhay sa loob, miss,” tanging sagot lamang nito dahilan para mas lalong magsilabasan ang mga luha sa aking mga mata.

Iniwan niya na ako para kausapin ang kasama nito at tatakbo na sana ako papasok sa loob para hanapin ang aking kaibigan nang marinig ko ang usapan nila.

“Darating na maya-maya ang pakialamerong si Custodio,” saad ng isang police.

“Matagal na niyang pilit hinuhuli ang Canvarro mafia, kailan kaya matatauhan ang detetctive na iyon,” wika naman ng isa pang police.

Nagtataka lang ako kanina kung bakit hindi nila hinuli ang mga estranghero gayong hindi rin naman pala sila sugatan paglabas. Ngayon naiintindihan ko na. Isang organisasyon ng mafia ang grupo ng mga estrangherong iyon. Mga grupo ng hindi basta-bastang kriminal.

Dapat ba akong magpasalamat na binigyan pa nila ako ng tyansang mabuhay?