Kabanata 4

Mahigit kalahating oras na simula no'ng umalis dito sa istasyon ang mga magulang ni Dana. Hindi na rin nila ako kinausap bago sila umalis. Pumasok naman agad ang detective sa opisina ng chief ng mga police nang dumating ito kaya mag-isa akong naiwan ako rito sa labas.

Hindi ko na alam kung saan ako pupunta ngayon. Parang masisiraan na rin ako ng bait kakaisip kung ano ang dapat kong gawin. Tumatakbo ang oras na hindi ko alam kung ano na ang sitwasyon ni Dana ngayon.

Nagpakawala ako ng malalim na buntong hininga at sinandal ang aking likod sa sandalan ng upuan dito sa labas ng istasyon. Nararamdaman ko na ang pagod sa aking buong katawan pero mababaliw lamang ako 'pag nagpahinga ako. Mariin kong pinikit ang aking mga mata pero biglang nagpakita sa aking ala-ala ang nangyari kagabi. Kung paanong nawala na lang bigla sa aking paningin si Dana.

Maya-maya pa ay naramdaman kong may umupo sa aking tabi. Nang imulat ko ang aking mga mata at tinignan kung sino ito ay napaupo ako agad ng maayos.

“Hindi ka pa ba uuwi, hija?” tanong ng detective. Tinanggal nito ang cowboy hat na suot at nakangiting tumingin sa akin. 

Hindi ako sumagot sa kanya at tinignan ko lamang siya. May kulubot na ang kanyang mukha dahil sa katandaan, sa tingin ko nasa singkwenta na ang edad nito. Pero hindi maipagkakailang gwapo ito noong kabataan niya.

“Nasa mga Guevano ang kaibigan mo kasama ang ibang mga babae,” biglang wika nito pagkatapos ng ilang minutong hindi ako nagsalita.

“Bakit nila dinala ang kaibigan ko?” Sa wakas ay nakahanap na rin ako ng mga salitang sasabihin.

Nagpakawala ng malalim na paghinga ang detective. “Mahilig mangolekta ng magagandang mga babae ang organisasyong Guevano, ginagamit nila sila para ilaban sa mga underground pageant at ang iba naman ay ginagamit ng matandang Guevano sa kama,” paliwanag ng detective. Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa huling sinabi nito. 

“S-si Dana, kailangan mahanap na siya agad,” naiiyak na wika ko.

“Tulad ng sinabi ko sa mag-asawang Adviano, tutulong ang Intelligence Agency sa paghahanap. Kailangan lamang natin maghintay ng tamang pagkakataon,” saad ng detective kaya marahas akong napatayo.

“Hindi pwedeng maghintay lang tayo! Nasa panganib ang buhay ng kaibigan ko, kailangan na natin siyang hanapin!” 

Pinagtitinginan kami ng mga police na nandito sa labas ng istasyon pero wala na akong pakialam sa kanila. Hindi pwedeng uupo lang kami rito habang nasa panganib ang kaibigan ko. Kailangan ko mag-isip ng paraan.

“Kumalma ka, walang mangyayari kung magpapadalos-dalos tayo. Hindi iyon makakatulong para mahanap ang kaibigan mo, kailangan mong magtiwala sa Intelligence Agency,” ani ng detective.

“Pero hindi pwedeng nakaupo lang tayo rito, baka kung ano na ang nangyari kay Dana,” mahina ang pagkakasabi ko sa huling mga salita. Hindi ko kayang isipin na may nangyari ng masama sa kaibigan ko.

“Alam ko, pero matatanggap mo ba ang magiging kahinatnan 'pag nagpadalos-dalos tayo?”

Natigilan ako sa sinabi ng detective. Hindi ko gustong maghintay lang pero tama siya, hindi pwedeng magpadalos-dalos.

“Kung may magagawa lamang ako,” nawawalan ng pag-asang saad ko at matamlay na umupo ulit sa upuan.

“May magagawa ka,” wika ng detective kaya tumingin ako sa kanya. Nagtatanong ang aking mga matang tinitigan siya habang mariin naman ang kanyang kanyang tingin sa akin.

“Maganda ka,” saad nito kaya kumunot ang aking noo. “At malakas ang prinsipyo mo, pwede kang tumulong sa amin.”

“Anong magagawa ko?” walang pagdadalawang-isip na tanong ko. Kahit ano gagawin ko may magawa lang ako para maligtas si Dana.

Ilang segundo muna akong tinitigan ng detective bago ito matamis na ngumiti sa akin. “Sumama ka sa akin,” wika nito at tumayo na sabay suot sa kanyang cowboy hat.

Tumayo na rin ako agad at walang pag-aatubiling sumunod sa kanya. Lumapit ang detective sa isang pulang Rover na naka-park sa labas ng istasyon, binuksan nito ang upuan sa passenger seat at sinenyasan akong pumasok. Pumasok naman ako agad at umupo. Umikot ang detective at binuksan ang pinto ng driver seat. Pinaandar na niya agad ang makina pagkapasok niya at nagsimula na nga kaming bumyahe papunta sa hindi ko alam kung saan. 

“Malakas talaga ang prinsipyo mong matulungan ang kaibigan mo hindi ka man lang nagdalawang-isip na sumama sa akin,” wika ng detective.

“Siguraduhin mo lang na wala kang gagawing masama sa akin,” banta ko rito. Nagkibit-balikat lamang ang detective at tinuon na ang kanyang atensyon sa pagmamaneho. 

Walang akong ibang ginawa sa buong byahe kung hindi ay isipin ang lahat ng posibilidad na magagawa ko para mahanap si Dana. Lahat gagawin ko, kahit ikakapahamak ko pa.

Lumipas ang halos isang oras na nasa byahe pa rin kami. Kumunot naman ang aking noo nang makilala ang daang tinatahak namin. Bakit pupunta kami sa Paloma?

“Nasa Paloma ang agency,” wika ng detective na tila ba nababasa ang laman ng aking isip. Kung ganoon pupunta kami sa agency na sinasabi niya.

Maraming gusali't mga tao ang nadadaanan namin, hindi maipagkakaila sa hitsura ng lugar na mas matagumpay ito kaysa Dasdaris sa larangan ng ekonomiya.

Pagkalipas ng sampung minuto ay bumagal na ang takbo ng sasakyan at maya-maya pa ay tumigil na ito sa harap ng isang mataas na gusali. Tinignan ko ang taas nito mula rito sa loob ng sasakyan. Lima ang palapag nito at may malalaking letra sa pasukan ng gusali na kung basahin ay ‘Intelligentia Propellente’. 

Hindi ko namalayang nakalabas na pala ng sasakyan ang detective, nakita ko na lamang ito sa labas ng passenger seat at nakaharang sa tanawin sa labas. Binuksan nito ang pinto at agad naman akong lumabas.

“Sumunod ka lang sa akin,” wika nito at nagsimula ng maglakad papasok. Sumunod naman ako agad.

Pagkapasok na pagkapasok pa lang namin sa loob ay pinagtitinginan na agad kami ng mga taong nakasuot ng pormal na kasuotan, mapa-babae man o lalaki ay mga suit pants ang kanilang mga suot. Ang iba sa kanila ay tumango sa detective habang ang iba naman ay binalik na ang kanilang atensyon sa mga ginagawa.

Hindi ko maiwasang humanga rito sa loob. Malinis at moderno tignan ang interior ng gusali. At mas lalo pa akong humanga nang i-angat ko ang aking tingin at nakita ang salamin na sahig sa ikalawang palapag.

Hindi ko namalayang tumigil na pala ang detective, naramdaman ko na lamang ang aking pagkabangga sa matigas na bagay kaya tinignan ko ito. Kumunot naman ang aking noo nang makitang ang likod pala ito ng detective. Matigas pa pala ang kanyang katawan sa kabila ng katandaan?

“Hindi ka man lang nagbigay alam sa sekretarya ko na darating ka pala, detective Custodio.”

Napaatras ako ng isang hakbang at tumabi sa detective. Tinignan ko ang nagsalita. Isang lalaking may katandaan na rin at walang buhok ang nakatayo sa harap namin kasama ang dalawang babaeng pormal ang mga kasuotan katulad ng mga nadaanan namin.

Bakit parang napapadalas na ata ang pakikipagtagpo ko sa isang lalaking walang buhok? Sana naman hindi ito manyak katulad no'ng lalaki kagabi.

“Wala namang magbabago kahit nagbigay alam pa ako, hindi niyo naman mapipigilan ang pagparito ko,” wika ng detective. Mahinang tumawa ang lalaki sa harap namin at tinignan ako. “Sino naman itong dala mo, detective?” tanong nito

Tinignan ako ng detective, nakipagtitigan lang din ako sa kanya dahil hindi ko alam ang gagawin. “Magpakilala ka, hija,” ani nito. Oo nga pala, hindi niya rin alam ang pangalan ko.

“I-m Aisynah Sorrengil,” pagpapakilala ko at bahagyang yumuko.

“Siya nga pala ang head ng agency na ito, hija. Si Mr. Barion La Peña,” pagpapakilala naman ng detective sa kaharap namin. Ngumiti naman ito sa akin.

“Sa tingin ko ay kailangan natin pumasok sa aking opisina para pormal na mag-usap,” wika ni Mr. La Peña. May sinenyas siya sa dalawang babae at agad naman lumapit ang mga ito sa akin. Tumalikod na rin agad si Mr. La Peña at nagsimulang maglakad, sumunod ang detective sa kanya at susunod na rin sana ako nang pigilan ako ng dalawang babae. Kumunot ang aking noo. Akala ko ba mag-uusap kami?

“Babalik kami, miss Sorrengil,” wika ng detective bago ito tuluyang umalis.

Tinignan ko ang dalawang babae. “Sumama ka sa amin,” ani ng isa sa kanila at nagsimulang maglakad papunta sa kabilang direksyon.

Tinignan ko ang pinuntahan ng dalawang matanda pero hindi ko na sila nakita pa kaya sumunod na lang ako sa dalawang babae hanggang sa pumasok kami sa elevator. Pinindot ng isang babae ang ikalimang palapag pagkapasok namin. Kahit nagtataka kung saan nila ako dadalhin ay hindi na ako nagtanong pa. Naghintay na lamang ako na makarating kami sa patutunguhan namin.

Ilang minuto lamang ang lumipas ay nakarating na kami sa ikalimang palapag. Paglabas namin ng elevator ay agad kong tinignan ang sahig. Hindi na ito salamin tulad no'ng sa ikalawang palapag. Inikot ko naman ang aking tingin. Mga pinto lamang ang nakikita ko rito.

Nilakbay namin ang pasilyo hanggang sa makarating kami sa tapat ng isang pinto. Binuksan ito ng isang babae at bumungad naman agad sa amin ang dalawang matanda kanina na nakaupo sa sofa at humihigop ng kape.

Pumasok kami sa loob at hindi ko naman maiwasang makaramdam agad ng lamig. Inikot ko ang aking tingin sa loob, malawak at malinis ang paligid. Pero napako ang aking tingin sa malaking whiteboard malapit sa isang lamesa.

May limang litrato ito ng mga pamilyar na mukha at hindi ko maiwasang maramdaman muli ang takot na aking naramdaman kagabi. Agad akong lumapit dito at tinitigan ang litrato ng isang tao. Binasa ko sa mahinang boses ang mga letrang nakasulat sa baba ng litrato.

“Astervan Canvarro”