Nang marinig ni Khate ang mga sinabi, agad nagbago ang ekspresyon sa mukha nina Joshua at Mina.“Anong kalokohan ang pinagsasabi mo!”Galit na tiningnan ni Mina si Khate, “Kaya mo ba siyang pagalingin? Kung hindi, sabihin mo lang nang diretso, huwag mong isumpa ang lolo ko dito!”Malamig siyang tiningnan ni Khate, “Maayos ko pong inilalahad ang tunay na kalagayan ng inyong lolo ko. Dahil sa matagal na pagkaantala, hindi nakatanggap ng napapanahong paggamot ang lolo mo. Ngayon, nagsimulang lumala na ang kondisyon ng lahat ng organs sa kanyang katawan, at ang kanyang resistensya ay mabilis ding bumababa.”“Sa totoo lang, sa ganitong kalagayan, dapat magpahinga ng maigi ang pasyente, ngunit hindi pinansin ng medical team na inimbita ninyo ang kondisyon ng pasyente at binigyan siya ng maraming gamot. Mali ito. Hindi ninyo ginagamot ang sakit, sinusunog ninyo ang buhay niya!”Hindi nagustuhan ng attending physician na namumuno sa medical team, lumapit at tumayo sa tabi ng ilang tao, tiniti
Nang marinig ito, medyo natigilan ang ilang tao.Nakakita na sila ng maraming sikat na doktor na nagtangkang gamutin ang matanda, ngunit ito ang unang pagkakataon na nakakita sila ng taong humihiling na hubarin ang damit ng matanda.Si Joshua ang unang kumilos at maingat na nagtanong, “Kailangan po ba talaga ‘yun Doc?”Tiningnan siya ni Khate nang hindi maipaliwanag, “Gusto kong gamutin ang matanda, at nakakaabala ang mga damit. Sino sa inyo ang pwedeng tumulong sa akin na maisagawa ito? Pakiusap bilisan ninyo.”Saglit na nagtinginan ang lahat ng tao sa silid, kasama na ang dating medical team, di maikaila sa kanilang mga mata ang labis na pagtataka.Anong klaseng paggamot ito, at kailangang hubarin ang damit ng pasyente?Nag-atubili si Joshua nang matagal, kinagat ang kanyang ngipin, at humakbang palapit.Nakitang sumuko ang kanyang kapatid, nag-alala si Mina, “Anong klaseng paggamot ‘yan? Bakit…”Sa kalagitnaan pa lang ng kanyang mga salita, nakita niya si Khate na binuksan ang kaho
Bago pa makarating si Khate, may isang taong sumuporta sa kanyang baywang at nagawa niyang mapanatili ang kanyang balanse.Nang itaas niya ang kanyang mga mata, nakasalubong niya ang madilim na mga mata ni Anthony.Nang magtama ang kanilang mga mata, bahagyang nanigas ang katawan ni Khate, at pagkatapos ay mabilis niyang iniwas ang tingin at umupo sa kama.Hindi sinasadyang suportahan ni Anthony si Khate, dala ata ito ng adrenaline rush niya. Sa sandaling ito, nakita niya na siya ay parang isang baha at isang hayop, iniiwasan siya. Biglang dumilim ang kanyang mga mata, at binawi niya ang malaking kamay na nakasuporta lang sa kanyang baywang.“Nangahas kang sabihin na pinag-aralan mo ang maraming mahirap at komplikadong na sakit. Ito ba ang resulta ng iyong pag-aaral? Sa tingin ko binili mo lang lahat nang mga certificate mo!”Hindi napansin ni Mina ang kakaibang nangyayari sa kanilang dalawa. Galit pa rin siya at galit na tiningnan si Joshua, “Kuya, sa tingin ko manloloko siya! Palay
Anthony ay tumingin lamang sa kanya, pagkatapos ay hinawakan ang kanyang pulso at tumabi, saka malamig na tumingin kay Mina, "Mag-sorry ka."Natigilan si Mina sa narinig mula kay Anthony, "Kuya Shen, ano ang sinabi mo?"Tumingin si Anthony pababa sa kanya na puno ng awtoridad, "Kritikal ang kalagayan ni Lolo Wang ngayon. Kung may talagang makakapagligtas sa kanya, nag-imbita na kayo ng mga kilalang doktor mula sa loob at labas ng bansa. Kung ganoon, dapat lumitaw na ang taong iyon, ngunit sa huli, wala."Napangibabawan si Mina ng kanyang presensya at nahihiyang yumuko."Ganito..."Saglit na tumigil si Anthony, tumingin nang may kakaibang ekspresyon sa taong nasa likuran niya, at nagpatuloy, "Ang Binibining Khate na ito ay walang kaugnayan sa pamilya Wang. Dumating siya rito nang partikular upang gamutin si Lolo Wang. Maaari mong hindi siya pagkatiwalaan, ngunit wala kang dahilan upang atakehin siya. Ito ba ang itinuro ng pamilya Wang sa'yo? Mag-sorry ka agad sa kanya!"Sa eksenang ito
Sa pagkakataong ito, wala nang sinuman ang maaaring gumambala pa, kaya mas naging maayos ang proseso ng paggamot ni Khate.Pagkalipas ng ilang sandali, mahigit isang dosenang pilak na karayom ang naiturok sa dibdib ng matanda.Sa buong proseso, halos hindi kumurap si Khate at buong pusong nakatutok sa pasyente.Sa sobrang pokus niya sa paggamot, hindi niya napansin na si Anthony ay nakatitig sa kanya sa mga oras na iyon.Habang nasa ibaba pa lang, nakita na ni Anthony ang resume ni Khate sa nakalipas na mga taon. Siya ay may kahanga-hangang kagandahan, sapat upang magbigay-imahinasyon sa kung gaano kahanga-hanga ang naging buhay niya nitong nakalipas na anim na taon.Ngunit ngayon pa lang niya ito nakitang naiiba sa dati.Ang konsentrasyon sa kanyang medisina at ang tibay ng paninindigan tuwing pinag-uusapan ang kanyang propesyon—lahat ng ito ay bago para kay Anthony.Iba na siya sa babaeng makasama niya sa iisang bahay, na nagpakita ng pagmamahal at pag aalaga.Habang pinagmamasdan i
Nagulat si Khate. Matapos ang ilang sandali, tiningnan niya si Anthony na may kaunting pag-aalala.Hindi niya inamin ang huling pagkakataon na nawala si Katerine.Pero malamang hindi niya ito maitago sa lalaking ito.Sa pag-iisip nito, nag-alinlangan si Khate at nagsabi, "Siguro... dahil tinulungan ko siya dati. Noong huling nawala siya, ako ang kumuha sa kanya."Hindi ito inaasahan ni Joshua. Tumingin siya kay Katerine, tapos kay Khate, at nagsabing may damdamin: "Talagang nakatakda kayong dalawa na magtagpo."Nakatakda na magtagpo?Naisip ni Khate ang pagkakakilanlan ni Katerine, ngumiti nang bahagya sa sarili, tinaas ang mga mata, at muling nagpakalma. "Siguro."Hindi napansin ni Joshua ang kakaibang kilos niya at tumayo, nagmungkahi, "Dahil isang oras pa ang lolo ko, bakit hindi tayo maghintay sa ibaba at uminom muna ng tubig? Alam kong napagod ka sa iyong mga ginawa Doktor Khate."Nang makita niyang pinalitan na ng paksa, inexplicably gumaan ang loob ni Khate at sumang-ayon nang
Lumabas si Khate ng kwarto, maingat na binabaan ang kanyang boses, at sinabi sa dalawang bata sa kabilang linya: "Maging mabait kayo, si Mommy ay nag gagamot pa ng mga pasyente at uuwi rin mamaya. Maglaro muna kayo kasama ang ninang ninyo."Sanay na ang dalawang bata na umuuwi si Mommy nang gabi dahil sa trabaho, kaya sumang-ayon sila nang masunurin.Samantala, sa loob ng kwarto.Napakalamig ng ekspresyon sa mukha ni Anthony, halos nagyeyelo na, habang bumubulwak ang galit sa kanyang puso.Paulit-ulit na pumapasok sa isip niya ang pagkabigo ng kamay ni Katerine na mahawakan ang kamay ng babae at ang salitang "Mommy" sa telepono.Hindi na nakapagtataka kung bakit napakalamig ng babae nang makita si Katerine.Lumabas na pala na may asawa na ang babaeng ito at may anak na sa ibang lalaki!Ito rin ang dahilan kung bakit niya iniwan ang bata noon!Ibinaling niya ang tingin sa anak na babae, na naroon pa rin at nakatayo.Hindi maitago ng batang babae ang pagkadismaya sa kanyang mukha, pero
Nang makita ito ni Anthony, lalo pang dumilim ang kanyang mukha. "Ano bang sasabihin mo sa kanya? Sa susunod na magkita kayo, mas mabuting magpanggap ka na hindi mo siya kilala at wala kang anumang kinalaman sa kanya."Dahil ang babaeng iyon mismo ang hindi nagnais na kilalanin ang kanyang anak, mas mabuting sundin na lamang niya ang kagustuhan nito!Natakot si Katerine sa tono ng kanyang ama. Napatingin siya nang ilang segundo bago bahagyang pinipigilan ang luha, saka sinulat sa kanyang maliit na notebook: "Bakit po daddy?"Hindi pa man sumasagot si Anthony, mabilis na siyang nagsulat ng isa pang pangungusap: "Gustong-gusto ko si Auntie. Mabait at maalaga siya sa akin. Gusto ko siyang makasama!"Ang tuwirang pagmamahal ng batang babae ay nagdulot ng kirot sa puso ni Anthony, pero kailangan niyang harapin ang realidad. Malamig niyang sinabi, "Dahil may sarili na siyang mga anak, at hindi na niya ailangang pa ng ibang bata."Narinig ito ni Katerine at napuno ng pagkalito ang kanyang mg
Habang pinagmamasdan ni Khate ang repleksyon niya sa salamin, hindi niya maiwasang mapansin ang lungkot sa kanyang mga mata. Mula nang marinig niya ang sinabi ni Kyrrine, hindi na siya mapakali. Ano nga ba ang nalaman ni Anthony? At paano siya maghahanda sa muling paghaharap nila?"Khate," mahinang tawag ni Kyrrine mula sa pintuan. "Sigurado ka bang gusto mo siyang kausapin ngayon? Baka hindi ka pa handa."Huminga nang malalim si Khate bago tumango. "Kailan pa, Kyrrine? Hindi ko na pwedeng ipagpaliban ito. Kailangan ko nang tapusin ang lahat."Dahan-dahang lumapit si Kyrrine at hinawakan ang kanyang kamay. "Hindi mo kailangang gawin ito mag-isa. Kami ni Adrian, nandito lang."Napangiti si Khate, kahit na alam niyang may halong kaba ang kanyang damdamin. "Salamat, Kyrrine. Pero alam kong ito ay isang bagay na ako lang ang kailangang humarap."Pagkalipas ng ilang sandali, naroon na siya sa harap ng isang mamahaling restawran kung saan siya pinapunta ni Anthony. Tumigil siya sa tapat ng
Habang patuloy na lumalalim ang gabi, hindi pa rin mawala sa isipan ni Khate ang mga sinabi ni Anthony. Nakaupo siya sa veranda ng kanyang apartment, nakatitig sa malawak na siyudad na puno ng kumikislap na ilaw, ngunit tila wala siyang nakikita. Ang kanyang isip ay gulong-gulo, pilit niyang inuunawang muli ang lahat ng nangyari sa pagitan nila.Muli niyang narinig sa kanyang isip ang boses ni Anthony—ang sakit, ang hinanakit, at ang desperasyon sa kanyang tinig. "Hindi mo kailangang harapin ito mag-isa." Napapikit siya nang mariin, pilit na pinipigilan ang muling pagbalik ng mga alaala. Ngunit kahit anong gawin niya, bumabalik at bumabalik pa rin ito."Hindi mo na siya dapat iniisip, Khate." Biglang sabi ni Adrian, na tahimik palang nakatayo sa may pinto, pinagmamasdan siya. May hawak itong dalawang tasa ng kape, at marahan itong lumapit upang ibigay sa kanya ang isa. "Alam kong mahirap, pero hindi mo kailangang pahirapan pa ang sarili mo."Marahang tinanggap ni Khate ang kape at hum
Sa kabila ng kanyang mga sinabi, hindi mapakali si Khate. Kahit pa pinilit na niyang lumayo, may isang bahagi ng kanyang puso na hindi kayang magpakawala."Tapos na, Adrian. Tapos na," mahina niyang ulit, pilit pinaniniwala ang sarili na wala na siyang dapat pang balikan. Ngunit kahit anong pilit niya, alam niyang hindi pa tapos ang lahat. Hindi pa tapos ang sugat na iniwan ni Anthony—o marahil, ang sugat na iniwan niya sa puso nito.Tahimik lang silang naglakad ni Adrian palabas ng gusali, ngunit ramdam niya ang bigat ng presensya nito sa tabi niya. Hindi ito nagtanong, hindi rin ito nagpilit, ngunit ramdam niya ang pag-aalala nito.Pagkarating nila sa sasakyan, marahang binuksan ni Adrian ang pinto para sa kanya. "Khate, sigurado ka bang kaya mo?"Napayuko siya. Gusto niyang sabihin na oo, na kaya niyang kalimutan ang lahat, na kaya niyang itago ang emosyon niyang matagal nang nakakubli. Pero hindi na niya kayang magsinungaling pa."Hindi ko alam, Adrian," mahinang tugon niya. "Pero
Habang patuloy na lumalayo sina Khate at Adrian mula kay Anthony, ramdam niya ang bigat ng kanyang bawat hakbang. Pakiramdam niya'y may humihila sa kanya pabalik, ngunit pinilit niyang huwag nang lumingon. Hindi niya maaaring ipakita ang kanyang kahinaan, lalo na sa harap ni Anthony."Khate," muling tawag ni Adrian, bahagyang humigpit ang pagkakahawak nito sa kanyang braso. "Sigurado ka bang ayos ka lang? Alam kong hindi madaling makita siya ulit pagkatapos ng matagal na panahon."Napayuko si Khate, pilit na itinatago ang lungkot sa kanyang mga mata. "Adrian, hindi ko alam... Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman. Akala ko tapos na ang lahat, pero bakit parang mas lalo lang lumalala ang sakit?"Hininto ni Adrian ang kanilang paglalakad at marahang hinawakan ang magkabila niyang balikat. "Kung gusto mong umalis dito, sabihin mo lang. Hindi mo kailangang tiisin ang ganitong pakiramdam, Khate."Napangiti siya ng bahagya, kahit pa puno ng pait ang kanyang puso. "Salamat, Adr
Habang bumibigat ang katahimikan sa pagitan nina Khate at Anthony, hindi niya maiwasang maramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Pilit niyang pinapakalma ang sarili, ngunit ang matinding titig ni Anthony ay tila humihila sa kanya pabalik sa nakaraan—sa isang panahong pinilit na niyang ibaon sa limot.Napalunok siya at dahan-dahang tumalikod, umaasang matatapos na ang usapan nila. Ngunit hindi ganoon kadali ang lahat."Khate," muling tawag ni Anthony, mas malambot ngunit may halong bahagyang pakiusap ang kanyang tinig. "Huwag mo akong iwan ng walang sagot, please lang."Napapikit nalang si Khate, pilit na pinipigilan ang panginginig ng kanyang kamay. Alam niyang kung magpapatuloy siya sa usapang ito, maaaring buksan niya muli ang sugat na matagal nang nakapikit. Ngunit paano kung ito na ang pagkakataong kailangan niya upang tuluyang makalaya?Huminga siya nang malalim bago bumaling muli kay Anthony. "Ano pa ba ang gusto mong marinig mula sa akin?" mahinahon ngunit matigas ni
Sa kabila ng malamig na sagot ni Khate, nanatiling matindi ang titig ni Anthony sa kanya, para bang sinusubukan niyang hanapin ang katotohanan sa kanyang mga mata. Ilang segundo pa ang lumipas bago siya tuluyang tumalikod, ngunit hindi pa rin nawala ang tensyon sa pagitan nila. Ang hindi inaasahang muling pagkikita ay nagdulot ng mga emosyon na matagal nang ibinaon sa limot, ngunit ngayon ay muling lumulutang sa ibabaw, hinuhukay kahit na pilit niya itong nililibing.Habang pinagmamasdan ni Khate ang papalayong pigura ni Anthony, hindi niya maiwasang makaramdam ng kakaibang paninikip sa dibdib. Alam niyang hindi niya na maaaring balikan ang nakaraan, ngunit bakit tila patuloy itong bumabalik sa kanya? Bakit hindi niya kayang alisin ang bigat sa kanyang puso?"Hindi pa ito tapos, Khate," mahina niyang bulong sa sarili, ngunit sa likod ng kanyang isip, alam niyang hindi niya kayang aminin ang tunay na dahilan kung bakit siya umalis noon....Sa kabilang dako, habang si Anthony ay nagl
Hindi pa man tuluyang nawawala ang alingawngaw ng huling sinabi ni Anthony, ngunit pakiramdam ni Khate ay bumigat na ang buong paligid. Nakatayo siya sa gitna ng malawak na silid, pilit na pinapalakas ang loob niyang harapin ang lalaking minsan niyang minahal—at iniwan. Ngunit paano ba haharapin ang isang taong hindi kailanman nakalimot? Paano ba ipapaliwanag ang isang lihim na inilihim niya sa mahabang panahon?Pumikit siya saglit at pilit na pinakalma ang kanyang damdamin. Naririnig niya ang marahang paghugot ng hininga ni Anthony sa kanyang harapan, isang malinaw na indikasyon na hindi pa ito tapos sa kanilang usapan. Nang dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata, nakita niyang nakatitig pa rin ito sa kanya, ang mga mata nitong puno ng hinanakit, hindi lang sa kanya kundi marahil sa kanilang nakaraan."Anthony, hindi mo ako kayang diktahan kung sino ang dapat kong kausapin," mariing sabi ni Khate, pinapanatili ang matatag na tinig kahit pa sa loob-loob niya ay may kung anon
Isang iglap lang ang lumipas, ngunit pakiramdam ni Khate ay tila bumagal ang oras. Ang mahigpit ngunit banayad na pagkakahawak ni Anthony sa kanyang pulso ay nagpadala ng kakaibang alon ng emosyon sa kanyang buong katawan. Hindi niya alam kung dapat ba niyang alisin ito o hayaan na lang. Ngunit isang bagay ang sigurado—hindi siya handa sa mga sandaling ito.Napakurap siya, pilit pinapanatili ang kanyang malamig na ekspresyon. “Bitawan mo ako, Anthony.”Ngunit hindi siya agad nito pinakawalan. Sa halip, mas lalong lumalim ang titig nito, para bang sinusubukan siyang basahin, para bang pilit nitong hinahanap ang kasagutan sa mga tanong na hindi nito masambit. Ang mga mata nito ay puno ng hinanakit, may pagtataka, at marahil, isang damdamin na pilit nitong itinatago sa mahabang panahon.“Naguguluhan ako, Khate, sobrang naguguluhan” malamig ngunit may bahagyang bahid ng emosyon ang tinig nito. “Noong iniwan mo ako noon, hindi mo man lang ipinaliwanag sa akin ang iyong dahilan. Hindi mo ma
Lumipas ang ilang araw mula nang maganap ang hindi inaasahang pagkikita nina Khate at Anthony sa ospital, ngunit kahit anong gawin niya, hindi niya maalis sa isipan ang paraan ng pagtitig nito sa kanya—ang tila mabigat na emosyon sa likod ng malamig nitong tingin, ang hindi masambit na mga salita na tila nais nitong iparating ngunit hindi niya kayang intindihin.Sa tuwing mapapadaan siya sa VIP ward, hindi niya maiwasang makaramdam ng bahagyang kaba, ngunit pinipilit niyang itago ito sa likod ng kanyang propesyonalismo. Ayaw niyang bigyang-pansin ang presensya ng lalaking minsang naging sentro ng kanyang mundo. Ayaw niyang magmukhang mahina, lalo na ngayon na pilit niyang binubuo ang bagong buhay na malaya mula rito.Ngunit tila hindi rin nagpaparamdam si Anthony. Hindi niya alam kung bumubuti na ba ang kalagayan nito o kung kusa ba nitong iniiwasan ang anumang interaksyon sa kanya. Para bang isang laro ng tahimikang nagaganap sa pagitan nila—isang hindi malinaw na labanan kung sino a