CHAPTER TWENTY-EIGHT

Nawala lahat ng pagpapantasyang nasa isip ko nang makita ko kung paanong nangunot ang noo niya. Hindi ko namalayan na unti-unti na pa lang sumilay ang ngiting nasa labi ko pagkatapos kong .arinig ang sinabi niya kanina.

"Why are you smiling?" kunot noo niyang tanong.

Wala akong ibang nagawa kung hindi ang mapaglarong ngumiti sa kanya na mas lalo lamang nitong ikinakunot ng noo.

"Naaalala ko si Lucas sa 'yo," saad ko.

Kitang kita ko kung paanong nagdilim ang mga mata niya pagkatapos kong banggitin ang pangalan ni Lucas sa harap niya. Wala tuloy akong nagawa kung hindi ang mas lalo lang matawa habang nakatitig sa reaksyon niya.

"I wonder kung ano na nga bang ginagawa namin ngayon kung sumama lang ako sa kanya—"

"Bakit hindi ka sumama kung ganoon?" inis niyang tanong dahilan upang mas lalo lang maglaro ang ngiting nakaukit sa labi ko.

Wala naman akong ibang intensyon nang binanggit ko ang pangalan ni Lucas. Oo, naalala ko si Lucas sa sinabi niya kanina dahil madalas akong biruin ni Lucas