CHAPTER THIRTY-THREE

"Alam mo bang pwede kang makasuhan sa ginagawa mo?"

Wala akong ibang nagawa kung hindi ang ngumiwi habang patuloy lang sa pagtitipa sa harap ng computer. It's been a month nung magpasa ako ng resignation letter. Hanggang ngayon ay wala pa rin akong balita sa letter na iyon. Travis rejected it, which is hindi ko alam kung bakit niya nga ba tinatanggihan.

Sinabi ko na sa kanya. If he's doing this kind of shit for the sake of his revenge, then fine! Nagtagumpay na siya. Hindu ko lang matukoy kung bakit ilang beses niya na akong napaiyak sa sama ng loob pero hanggang ngayon ay parang... wala pa rin. Para bang hindi pa rin husto lahat ng nakikita niya.

Siguro natutuwa talaga siya kapag nakikita niya akong naghihirap, ano? Tuwang tuwa siya kapag nakikita niya akong umiiyak nang dahil sa kanya. Ano iyan? Masyado ba siyang na-overwhelmed sa ginawa ko before at naadik na siya sa mga luha ko? May ginto ba sa mga mata ko at tila ba natutuwa siya kapag nakikita niya akong lumuluha?

I wonder kung