CHAPTER (3)

Kabanata 3 – Ang Hamon ng Isang CEO

Nalugmok si Emma, Pero Hindi Sumusuko

Matapos ang gabing iyon, parang pinagsakluban ng langit at lupa si Emma. Hindi niya maintindihan ang sarili—paano siya napunta sa ganoong sitwasyon? Isang gabing puno ng init at misteryo, ngunit ang iniwan sa kanya ay panibagong bigat sa puso.

"Bakit ko hinayaan mangyari iyon?" paulit-ulit niyang tanong sa sarili habang nakaupo sa maliit niyang sala. Ang kanyang tahanan, na dating nagbibigay sa kanya ng kapanatagan, ngayon ay tila naging kulungan ng kanyang pagsisisi. Ang lalaking hindi niya man lang nakilala, isang estranghero, ang unang kumuha ng kanyang puri—isang bagay na iniisip niyang maibibigay lamang niya sa lalaking tunay niyang mamahalin.

Ngunit wala nang oras para malugmok sa pagsisisi. Kailangan niyang bumangon at kumilos. Kung hindi, tuluyan siyang mawawalan ng tahanan.

Sa kabila ng pagod at emosyonal na bigat, napagdesisyunan niyang bumalik sa Donovan Enterprises. Hindi pa tapos ang laban niya.

Babalik Siya sa Donovan Enterprises

Maagang nagbihis si Emma. Kahit mabigat ang katawan niya mula sa puyat at stress, pinilit niyang magmukhang propesyonal. Hindi ito ang oras para magpakita ng kahinaan.

Pagdating niya sa Donovan Enterprises, muli niyang naramdaman ang bigat ng lugar. Ang matatayog na pader, ang mga empleyadong abala sa kani-kanilang gawain—lahat ito ay nagpapaalala sa kanya na hindi siya kabilang dito. Ngunit hindi siya pwedeng sumuko.

Lumapit siya sa front desk at huminga nang malalim bago magsalita.

"Good morning. Nandito ako para makipag-usap kay Mr. Donovan."

Mabilis siyang sinukat ng receptionist bago sumagot. "May appointment po ba kayo, Miss?"

Napakagat-labi si Emma. Alam niyang hindi siya basta makakapasok, pero hindi siya aatras. "Pakisabi na lang kay Mr. Donovan na may mahalaga akong ipag-uus—"

"Miss Sinclair, hindi po talaga maaari—"

"Hayaan mo na siyang pumasok."

Nagulat ang receptionist, pati na rin si Emma. Ang boses na iyon… pamilyar. Malamig, matigas, ngunit may bahid ng awtoridad.

Si Chase Donovan.

---

Ang Pagharap kay Chase Donovan

Pagpasok niya sa opisina, para siyang napasok sa ibang mundo. Malawak ang espasyo, moderno ang mga muwebles, at may presensya ng kapangyarihan sa bawat sulok. Sa gitna nito, naroon si Chase, nakaupo sa likod ng kanyang malaking mesa, hawak ang isang tasa ng kape.

Malamig ang mga mata nitong nakatutok sa kanya.

"Ano na naman ang kailangan mo, Miss Sinclair?"

Diretso ang boses nito, puno ng inis. Walang emosyon.

Pero hindi siya nagpaapekto. Kailangan niyang ipaglaban ang kanyang dahilan. Inilahad niya ang kanyang intensyon—may listahan siya ng mga babaeng maaaring ipakilala kay Chase.

"Maaari nating subukan ulit, Mr. Donovan. Baka sakaling may magustuhan ka ngayon," aniya, pilit na pinapakalma ang sarili.

Ngunit walang interes si Chase. Kinuha nito ang papel mula sa kanya, sinulyapan saglit, saka inilapag muli sa mesa.

"Hindi ko na kailangang tingnan ito. Hindi kita kailangan," malamig nitong sagot.

Parang isang sampal iyon kay Emma. Pero hindi dahil sa rejection, kundi dahil sa desperasyong kailangan niya ng trabaho—ng pera.

"Huwag kang susuko, Emma."

Huminga siya nang malalim at lakas-loob na nagsalita muli.

"Please… Bigyan mo ako ng pagkakataon."

Tahimik si Chase sa loob ng ilang segundo, tinitigan siya nang matagal bago bumuntong-hininga.

"Alam mo, Miss Sinclair, nakakainis ang pagiging makulit mo."

Sa halip na masaktan, hinigpitan ni Emma ang kanyang kamao. Hindi siya aalis nang wala siyang napapala.

Isang Pamilyar na Mukha

Nang paalis na si Emma, biglang napatingin si Chase sa kanya nang mas matagal.

May bumabagabag sa kanyang isip.

"Parang nakita ko na siya noon…"

Unti-unting bumalik ang alaala sa kanya—isang coffee shop, ilang taon na ang nakalilipas. Isang babaeng masayahin, abala sa pag-aasikaso ng customers, ngunit may kislap sa mga mata na hindi niya malilimutan.

"Wait," biglang sabi ni Chase.

Napahinto si Emma at lumingon.

"Have we met before?"

Nagulat siya sa tanong nito. "Bakit mo tinatanong?"

Pilit niyang inalala ang coffee shop na tinutukoy nito at napagtanto niyang maaaring ang dating negosyo ng kanyang pamilya ang sinasabi ni Chase.

"Baka doon mo ako nakita sa coffee shop namin noon," sagot niya. "Pero nalugi rin iyon."

Tumango si Chase, nag-iisip. Ngayon niya naalala kung bakit pamilyar ito. Ngunit may isa pang bagay na hindi niya maalis sa isip.

Ang pabango nito.

May kung anong pamilyar sa amoy nito. Parang naamoy ko na ito dati…

At doon, isang matinding alaala ang bumalik sa kanya—isang gabi ng matinding init at kasabikan.

Naguguluhan siya. Imposible.

Ngunit paano kung hindi?

Sinubukan niyang burahin ang hinala sa isip niya, ngunit hindi niya ito maalis.

Ang Utos ng Lolo ni Chase

Habang iniisip ni Chase ang tungkol kay Emma, biglang tumunog ang kanyang telepono.

Nang tingnan niya ang screen, nakita niya ang pangalan ng taong madalas bumago ng takbo ng kanyang buhay.

Lolo niya.

Mabilis niyang sinagot ang tawag.

"Chase, kailan ka ba mag-aasawa?"

Diretsahan ang tanong. Walang paligoy-ligoy.

Napapikit si Chase. Alam niyang darating ang usapang ito.

"Hindi ko pa iniisip ‘yan, Lolo," sagot niya, pilit na pinapakalma ang kanyang boses.

"Wala akong pakialam. Kailangan mo nang mag-asawa. Hindi kita pababayaan sa kumpanya kung hindi mo aayusin ang personal mong buhay."

Bumigat ang pakiramdam ni Chase. Alam niyang hindi siya makakatakas sa utos ng kanyang lolo.

Habang iniisip niya kung paano haharapin ito, muling napatingin si Chase kay Emma—ang babaeng dumating sa kanyang opisina upang hanapan siya ng asawa.

At sa sandaling iyon, isang ideya ang pumasok sa kanyang isipan.

"Maybe… just maybe… I just found my solution."

Isang Bagong Hamon

Muling ibinalik ni Chase ang atensyon sa listahan ng mga babaeng ipinasa ni Emma. Isa-isa niyang pinagmasdan ang mga pangalan at larawan, pero wala ni isa ang umagaw ng kanyang interes.

Matapos ang ilang minutong pag-iisip, tinawagan niya si Emma.

Saglit lang at sinagot ito ng babae.

"Mr. Donovan?" may halong kaba at pag-asa ang boses ni Emma sa kabilang linya.

"Bibigyan kita ng isa pang pagkakataon," malamig ngunit matigas na sabi ni Chase. "Siguraduhin mong sa susunod, may mahanap kang babaeng papasa sa panlasa ko."

Napasinghap si Emma, mahigpit na napakapit sa kanyang cellphone.

"Huwag mong sayangin ang oras ko, Miss Sinclair," dagdag pa ni Chase. "Antayin mo ang susunod kong desisyon."

At sa sandaling iyon, hindi alam ni Emma na isang mas malaking hamon ang naghihintay sa kanya.