CHAPTER ONE (New world, new life)

"It's raining" 

Bulong ko habang nakadungaw sa mirror wall at nakapila sa counter upang magbayad. Nandito ako ngayon sa chams store upang bumili ng mga school materials at snack foods. Bukas na ang pasukan at ngayon lang ako nakapag-isip na lumabas upang bumili. Halos ilang buwan na rin akong nakakulong sa kuwarto at walang ibang ginawa kundi ang matulog. 

Kung sa tutuosin ay hindi ko na kailangan mag-aral dahil sa isang tingin ko lang sa libro ay alam ko na agad ang nilalaman non. Pero dahil hindi ito ang mundong kinabibilangan ko ay kailangan kong kumilos na parang isang normal na bata at harapin ang mga darating na pagsubok ng mag-isa. 

Nang ako na ang sumunod ay nilapag ko yong tray na pinaglagyan ng mga bibilhin ko na agad namang kinalkula ng cashier. 

Nung dumating ako sa mundong ito ay halos ilang linggo ang itinagal bago ko napag-aralan at sinanay ang sarili sa mga kultura, mga bagay na naririto at kilos ng mga tao. 

"1,200 po ma'am" 

Agad kong inabot yong bayad at kinuha yong dalawang plastic ng mga pinamili ko. Hindi ganun kabigat nang bitbitin ko dahil na rin siguro sa kapangyarihang meron ako. 

When I came out of the store, I smiled a little when I looked closely at the rain. Sometimes I wonder what is good about rain. Is it because you hear nothing but the sound of rain? Is it because the temperature it brings is good? Is it because you enjoy watching the raindrops? Is it because it is peaceful when it rains?

Saglit akong tumayo sa gilid ng store hanggang sa dahan-dahan kong hinakbang ang mga paa paalis sa puwesto at hinayaang mabasa ng ulan. 

The rain seems to glow beautifully every time it hits my skin. Water feels like ice when I step on it. And the sound of rain is like bell.

"Is this the power of snow?" 

I looked up and was a little surprised when I saw glittering diamonds falling from the sky. I caught that one and they are truly Diamonds.

"Wow"

Napakibit balikat na lang ako bago iyon ibinulsa at muling nagpatuloy sa paglalakad. Okay lang sa akin na mabasa ang mga school material na binili ko dahil kaya ko naman iyong tuyuin sa bahay. 

Habang naglalakad sa gitna ng malakas na ulan ay may isang lalaki ang nakaagaw ng atensiyon ko. Sa tingin ko ay matanda siya ng limang taon sa akin. Nakasandal siya sa pader at tila'y wala lang sa kaniya ang malakas na ulan. Mukhang kanina pa siya roon dahil basang-basa ang kaniyang suot. Para siyang tulala habang nakakuyom ang kamao at sa kabila ng malakas na ulan ay hindi iyon naitago ang mga luha niya. Umiiyak siya. 

Hindi ko namalayan na kanina pa pala ako nakahinto at ngayon ko lang narealized na kapuwa na pala kami nakatingin sa isat-isa. Nagkatitigan kami ng halos isang minuto hanggang sa umayos siya ng tayo at kung hindi ako namamalikmata ay naglalakad na siya palapit sa akin. 

Bahagya akong napaatras. Hindi ko alam Kung bakit bigla akong tinamaan ng hiya pero sa mga oras na ito ay parang gusto kong tumakbo. Huminga ako ng malalim at pilit na pinakalma ang sarili. Bakit naman ako kakabahan eh kaya ko namang protektahan ang sarili ko kung sakaling may gawin siyang masama. Nang malapit na siya ay bigla akong napahawak sa dibdib. Bakit ganito? Hindi ko inaasahan ang matinding kirot sa dibdib. Sobrang sakit. 

"Hey kid" 

Wika niya nang huminto siya sa harap ko. Mabilis kong inalis ang kamay sa dibdib at sinalubong ang nagtatanong niyang tingin. Saka umaktong napaturo ako sa sarili. Tinawag niya ba kong kid? Muling nagtama ang mga mata naming dalawa. Bahagya akong nakatingala dahil matangkad siya. 

"Yeah?" 

Wala kong planong pansinin siya pero hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang umalis sa kinatatayuan nung oras na naglakad siya palapit sa akin. Para bang may ginawa siya para hindi ako makaalis sa kinatatayuan. 

His hair is so long that I can barely see his face except for his lips which are red and thin.

"Why are you starting at?" 

Tumaas ang isa kong kilay sa tinuran niya. No one has ever been dared to talk to me like that except Zekan who has helped me since I stepped into this world. Almost all of the people I meet are trembling with fear when my eyes meet anyone who dares to stare at me. Almost no one even tried to talk to me because by the time they opened their mouths it seemed like that was their last day. Maybe the effect of demonic blood on my body. I also do not know why I have such an aura.

"Why do you keep staring at me?" 

Walang emosyon niyang sambit na deretyong nakatingin sa akin. 

I can only see one of his red eyes because one of his eyes is covered with hair. I want to wonder why his eyes are red because I know that eye color is rare in this world. But if the scientist is asked, they will definitely have an explanation so I just ignored it.

"Am I that handsome?" 

Muli niyang turan na ngayon ay bakas na ang pagkakunot sa kaniyang mukha. 

Huminga ako ng malalim at bumaba ng tingin. 

Ano bang meron ang lalaking ito at nagsasayang ako ng oras na makipagtitigan sa kaniya? Hmmmm? 

"Hey, kid, you shouldn't be walking in the middle of heavy rain just because you don't have a umbrella. Especially when you're young"

So what if am young?

Bahagyang tumagilid ang ulo ko sa tinuran niya. Para bang nag-isip lang siya ng sasabihin para mabasag ang katahimikan. 

Muli akong huminga ng malalim, nagbabakasakali, nag-iisip, hinahalungkat ang isip kung may dapat ba akong sabihin  o nararapat ko bang sagutin ang kaniyang tanong? 

"Ah~ I get it" 

Ako naman ang nangunot ang noo sa sunod niyang sinabi. You get it what?

"Here you go" 

He took off the black jacket he was wearing so only a black t-shirt was left on his top. I backed away slightly as he came closer to me.

"I'm worried that you got sick" 

Pinatong niya iyon sa ulo ko na siyang ikinanigas ko sa kinatatayuan. 

"Aalis na ako. Ingat ka sa pag-uwi" 

"Ahm…." 

Doon ko lang ata naisipang magsalita pero nang sundan ko siya ng tingin ay nakatalikod na siya palayo 

Napahawak ako sa jacket na nasa ulo. Tumutulo pa iyon sa ulo ko dahil basang-basa. 

"What is the point of covering my head anyway?" 

Napailing na lang ako at hinayaan iyong na sa ulo. 

Umuwi ako sa apartment na basang-basa. Binuksan ko ang pinto at agad na nakita ng mga mata ko si Zekan na nakaupo sa sofa at nanonood ng t.v. Nakapatong pa ang dalawang paa niya sa mesang na sa harap  habang hawak ang remote at may hawak na popcorn sa isang kamay. 

Awtomatiko siyang napaayos ng upo nang magtama ang mga mata naming dalawa. Mabilis niyang ipinatong sa mesa ang mga hawak at lumapit sa akin.

"What the hell is happening to you? Why are you wet?" 

Bakas sa mukha niya ang pag-aalala pero hindi ko iyon pinansin. Inabot ko sa kaniya yong mga hawak ko na agad niya namang tinanggap.

"Thankyou?" 

"Tuyuin mo" 

Nalilito siyang tumabi para papasukin ako. Hinubad ko ang sapatos na puno ng putik at iniwan sa labas saka sinuot yong tsenilas na maayos na nakatabi sa isang sulok. 

"Hey, what do you mean tuyuin?" 

Humarap ako sa kaniya habang ang attention ay na sa buhok na unti-unti na namang nagiging kulay silver dahil sa matagal kong pananatili sa ulan. 

"Hindi bat meron kayong electricfan ba yon? O di 'kaya yong parang baril na hangin ang nilalabas. Para sa buhok ba yon? Basta ganun. Ikaw nang bahala riyan" 

"What?" 

Hindi ko na siya pinansin pa at tumalikod na pero saktong pagtalikod ko ay humagalpak siya ng tawa. 

Siguro nga, Wala pa kong masyadong alam sa mundo nila. Ano ba kase yong bagay na yon? Maraming kaartehan at napakawerdo ng mga kagamitan nila. Walang saysay ang panggagamitin hindi katulad sa mundo namin na hindi na kailangan ng kung anong gamit dahil isang pitik lang namin ay meron na kami ng kung ano mang gamit iyon. 

Nang marindi ako sa tawa niya ay bahagya kong tinagilid ang ulo upang makita siya sa gilid ng mga mata ko.

"Ze...kan...A bad workman always blames his tools.... Alam mo ba kung anong ibig sabihin nun?" 

Sinadyan kong pahabain ang bawat sasabihin na may malamig na boses at deretyo ang tingin sa kaniya ng itim na itim kong mata bagaman ay mahirap salubungin ang tingin niya dahil hindi naman ako tuluyang nakaharap at kalahati lang ng isa kong mata ang nakasilip sa kaniya. Pero dahil ako si Erowah ay walang imposible. 

"T-teka lang naman" 

"Sege, ako ang magsasabi kung anong ibig–"

"Y-yeah, e-eto na nga eh I'm going to t-tuyo-tuyo these thing" 

Nagmadali niya kong nilampasan at pumasok sa kusina na katabi lang ng hagdan at sa bandang harap non ay sala na may tatlong hakbang ang distansya. 

Napayakap ako sa sarili dahil ngayon ko lang naramdaman ang lamig. 

Tinungo ko ang kuwarto sa pinakamataas na parte ng bahay. Pagbukas ko ng pinto ay  mukha agad ni Ruro ang bumungad sa harap ko. Pumatong siya sa ulo ko kaya muntik nakong mawalan ng balanse. 

Ruro is a cat spirit that mother gave to me before I entered this world. Nung dumating ako sa mundong ito ay wala akong malay.

FLASHBACKS

My body felt like it was being torn apart. I can’t name the extreme pain I feel, my head was numb, my feet were numb, my hand felt like it was stuck in a rock, my stomach felt like it had been pierced by a needle, and my heart felt like it was being burned.

"Ahhh!" 

Namilipit ako sa sakit hanggang sa sumuka ako ng dugo. Subukan ko mang tumayo ay hindi ko naman maigalaw ang ulo at paa ko. Subrang pamamanhid ang nararamdaman ko. Tanging kamay at tiyan na lang ang kaya kong igalaw hanggang sa maisip ko na lang na nagpira-piraso na ang mga katawan ko. Ganun ang nararamdaman ko gayong sabay-sabay ko namang nararamdaman ang bawat parte ng katawan ko.

"M-mama, p-papa. Ahhhh! T-tulong!" 

Muli kong sinubukang tumayo pero dahil sa ginawa kong iyon ay mas lalo ko lang naramdaman na wala akong ulo at paa gayong nagagawa ko pang mag-isip. 

"I-it hurts…."

In the end I could do nothing but lie down on the ground and watch the dark sky.

"I-im tired…." 

I slowly closed my eyes thinking this was my end

"Meow" 

"Hu?" 

Hindi natuloy ang pagsara ng mga mata ko dahil may dilang dumampi run ng paulit-ulit. 

"Na-nararamdaman ko na" 

May mga maliit na paang nakaapak sa mukha ko. Nararamdaman ko. 

"Meow!" 

Muli kong minulat ang mga mata at dun nagsalubong ang subrang lapit na mga mata namin ng pusang nakapatong sa mukha ko.

"Meow?" 

"Meow hahahaha" 

I couldn't help but laugh because during those times the cute of his beautiful eyes erased the pain I was feeling. I was able to pick him up from my face and once again I was able to raise my head until I finally got up.

"I-is that you Ruro? A-are you here to join me? Thank you"

The tears I had been holding back were pouring down. I hugged him which made my tears flow even more. Hindi ko alam kung ano ang totoong nararamdaman ko, natutuwa ba dahil nandito siya o malulungkot dahil kami na lang dalawa? Sa kabila nun ay nagpapasalamat pa rin ako dahil may isang nilalang na katulad niya ang nanatili sa tabi ko. 

"Dito lang ako Master Erowah" 

END OF FLASHBACK

Napangiti ako sa pagbabalik tanaw.