CHAPTER FIVE (Erowah vs demon)

"He–" 

Mabilis kong hinila si Zukich papunta sa tabi ko bago pa man lumapit ang mga anino na may sungay. Nagitla ako nang biglang tumilapon sa kung saan yong mesa namin. 

Nilibot ko ang paningin at halos manlaki ang mga mata ko nang makitang parami ng parami ang mga aninong papalapit sa direksiyon namin. Siguradong ako lang ang nakakakita sa kanila dahil bakas sa mukha ng mga tao ang pagtataka nang basta na lang nagsiliparan ang mga mesa at upuan na madadaanan ng mga anino. 

Nataranta ang mga tao sa pag-aakalang lindol iyon. 

"Eh~" 

Sambit ng isang anino na nasa gitna habang nakataas ang isang kamay at nakaturo sa akin. 

"What the hell is happening kid?!" 

Hindi na ko sumagot pa. Hinila ko siya.

"Kid" 

"Fuck! Shut up!" 

Dahil nakaharang ang mga anino sa daraanan ay walang hirap kong dinadyakan yong mirror wall na madali namang nasira. Muli kaming tumakbo na basta na lang pinagtutulak ang mga taong nakaharang sa daraanan.   

Nakipagsiksikan kami sa escalator. Masyadong mabagal ang unsad ng makina na sinasakyan namin Kaya wala kong magawa kundi ang muling hilain si Zukich at tulakin ang mga taong nakaharang sa daraanan. 

"Fuck! Parang mababali na yong kamay ko sa kahihila mo" 

Hindi ko siya pinakinggan. Nagpatuloy kami sa pagtakbo. At ngayon ay hindi na lang mga demon Shadow ang humahabol sa akin kundi ang mga guard. 

Hahawakan ko na sana yong hawakan ng pinto na gawa sa salamin nang bigla iyong mabasag at sumulpot sa harap ko ang King shadow na nanlilisik ang mga mata. 

"Come with us Eye princess" 

Nanlalaki ang mga mata kong napaatras. Hindi ko alam kung anong kailangan nila sa akin. Kapangyarihan o ang buhay ko? Pero nasisiguro kong hindi sila puwedeng pagkatiwalaan. Ang mga demon Shadow ay minsan ko na ring na encounter dahil sila ang mga tagasunod ng aking ama pero bakit tila'y isa kong kalaban kung sundan nila. 

"Ru–" 

Babanggitin ko na sana yong pangalan ni Ruro nang bigla kong hilain ni Zukich at basta na lang naming nilampasan ang mga aninong nasa harap namin. Pero bago pa man kami makalayo ay pumulupot na ang galamay ng mga anino sa kamay ko kaya napahinto rin si Zukich at nagtatakang napatingin sa akin. 

"I-i can't move!" 

Kahit na anong bawi ko sa kamay ko ay parang mas lalong humihigpit ang pagkapit ng mga anino at parang hinihigop ako ng mga galamay nila. May nararamdaman akong hapdi sa bawat balat ko na madidikitan nila at subrang init sa pakiramdam na parang na sa harap ko ng nagliliyab na apoy. Tumingin ako kay Zukich. Tingin na humihingin ng tulong pero nanlumo ako nang bigla niyang bitawan ang kamay ko at mabilis na tumakbo palayo. 

Z-zukich, how could you do this to me?!

gusto ko siyang murahin sa inis pero bago ko pa man magawa iyon ay nakita ko siyang tinulak yong isang lalaki na nakasakay sa motor at sinakyan iyon saka pinatakbo papunta sa direksiyon ko. 

Balak niya ba kong sagasaan?

Napapikit na lamang ako nang dumaan siya sa gilid ko at napamulat na lamang nang maramdaman ko na parang may natanggal sa kamay ko. Nabitawan ako ng Demon shadow. 

Bago pa man ako makapagreact ay hinila na ako ni Zukich pasakay ng motor. Hindi ko na nagawa pang lingonin ang mga Demon shadow dahil mabilis naming nalisan ang lugar sa subrang bilis ng pagpapatakbo niya. Kahit na maraming mga tao ang nakaharang sa daan ay nagawa niya pa rin iyong iwasan, kahit na halos tumabingi na ang motor ay nagagawa niya pa rin iyong balansihen. Halos sumama na ang mga alikabok, dahon at bato sa bilis ng kaniyang pagpapaandar. Para siyang sanay, handa, at professional na para bang alam niya na mangyayari ito kaya alam na alam niya na ang gagawin. Parang praktisado ang lahat kaya ang bawat madadaanan, mga panganib na posibleng mangyari at bunga ng lahat ng kaniyang gagawin ay kaya niyang gawa ng paraan. Kanina ay nararamdaman ko pa ang pagsunod ng mga shadow demon pero ngayon ay mukhang natakasan na namin sila. Makalipas ang napakahabang pagmamaneho ay sa wakas, huminto siya sa isang mansiyon na hindi ganun kaelegante, iyong sakto lang, simple pero maaliwalas. 

"Are you alright?" 

Bumaba ako ng motor at pinasadahan ang buong lugar na kinaroroonan namin. Nag-iisa lang ang bahay na nasa harap namin at puro puno na ang paligid. Madilim na at tanging ang ilaw sa nagmumula sa motor ang nagbibigay liwanag. 

"I'm fine" 

Sagot ko kasabay ang paglingon sa kaniya. Hindi ko inakalang sa kabila ng pagiging suplada ko ay pinili niya pa rin akong tulungan. Maaari siyang makulong pero mas pinili niya pa ring iligtas ako. 

"This is my house" 

Tukoy niya sa bahay na nasa harap namin. 

"You live alone?" 

"Mmmm" 

"Mmmm?" 

Bahagyang tumabingi ang ulo ko sa pagtatakang siya lang mag-isa ang nakatira sa bahay na iyon. Hindi naman ganun kalaki yong mansion pero subra na para sa iisang tao lang. 

"Nagtatrabaho sa U.S ang parents ko at mas gusto kong mag-aral dito kaya i live alone" 

"Suportado ka nila?" 

"Malamang. Alangan naman pabayaan nila yong nag-iisa nilang anak" 

Napayuko ako sa sinabi niya. Bigla kong naisip yong mga magulang ko. Hindi naman nila ko pinabayaan dahil sinugal pa nga nila yong buhay nila para lang mailigtas ako pero… bakit pakiramdam ko ay pinabayaan nila ko sa isipang hinayaan nila kong mamuhay ng mag-isa sa edad na tiyam na taong gulang, dito sa mundo nung halos wala akong kaalam-alam at hindi alam kung sino ang lalapitan. 

"You're sad" 

"I'm not" 

Mabilis kong tugon. Ayuko na may taong nakakabasa ng nararamdaman ko. Para sa akin ay simbulo iyon ng kahinaan.

"Mmmm" 

"Kaya pala absent ka ng apat na araw dahil dito ka nakatira" 

Pag-iiba ko ng usapan.

"So hinihintay mo pala ako? Mmmmm?" 

Pagak akong natawa dahil ang dating sa akin non ay nakapogi points siya sa sinabi ko. 

"Dude baka nakakalimutan mong kinuha mo yong libro ko" 

"Kung magsalita ka parang magkaedad tayo ah? Mmmmm?" 

"What do you want me to do then? Magsalita na parang baby? Believe me, I'm matured than you think" 

Bahagyang tumabingi ang ulo niya habang nakayuko na parang sinasaulo ang bawat parte ng mukha ko. 

"Now I wonder kung tagarito ka ba? You look like a koreana" 

Tumaas ang isang kilay ko sa tinuran niya. Mas okay ng koreana kaysa maghinala siyang taga-ibang planeta ako. Pero. . . Mmmmm do I really look like a koreana? Maganda ako sa paningin niya kung ganun.

"Sinabi ko lang na mukha kang koreana, kinilig ka na agad? Ngayon mukha ka ng kamatis sa taba ng pisnge" 

Agad na nabura ang ngiti sa labi ko, hindi dahil sa sinabi niya kundi sa isipang hinayaan ko siyang makita ang pinakamamahal kong ngiti na tanging si Ruro lang ang puwedeng makakita. Kung ngisi ay puwede pa. 

"Tsk you're ugly" 

"Pft, linyahan ng mga walang masabi, mmmmm. Anyway may bahay rin ako sa Quezon, tinamad lang talaga kong pumasok" 

"Nobody ask" 

"What's your name again?" 

"Tsk" 

"Sumama ka sa akin sa loob if you want to get back your book" 

Magsasalita pa sana ako nang mabilis niya kong tinalikuran at binuksan ang gate saka pumasok. Hindi man lang ako hinintay.

Wala kong nagawa kundi ang pumasok. Kahit sa pintuan ay hindi man lang ako hinintay dahil mukhang nasa loob na siya. Huminga ako ng malalim. Sa buong buhay ko ay ngayon ko lang naramdaman yong pagtitimpi at inis sa isang tao sa kadahilang nagawa niya kong tratuhin ng ganito. Yong tipong isang normal na bata lang na kinakaya-kaya niyang gawan ng kalukohan. Sa tatlong taong pamumuhay ko sa mundong ito ay nasanay ako na palagi akong iniiwasan ng mga tao dahil sa kakaibang awra na dala ko. Bukod kay Zekan ay siya pa lang ang nakagagawa ng ganito sa akin. Hindi sa ayuko. Sa katunayan ay masarap sa pakiramdam ang tratuhin na parang isang normal na bata lang, sadyang hindi lang ako sanay dahil nasa mindset kona na dapat nila kong katakutan, na walang sino man ang puwede akong maliitin. 

"Tatayo ka na lang ba riyan?" 

Bahagya akong nagulat nang biglang bumukas ang pinto ang bumungad sa harap ko si Zukich. 

"Hey kid, kung iniisip mong may gagawin akong masaya sayo, alisin mo yan sa isip mo dahil bukod sa masyado ka pang bata, hindi mukhang kamatis ang tipo kong babae" 

Awtomatikong tumalim ang tingin ko at kumuyom ang kamao ko. Gusto ko siyang tadyakan, suntukin, at kung ano-ano pang puwede makapanakit sa kaniya. Kung puwede nga lang ay maglaho siya sa harap ko. Huminga ako ng malalim habang unti-unting binabalik sa dating expression ang mukha. 'Cold akong tao pero kapag kaharap ko siya, ewan ko ba, naiirita ako' 

"Hmpt, dud–" 

"There you are" 

Awtomatiko akong napalingon sa malaki at babasag-basag na boses na nagmumula sa likuran ko. Kasabay ang panlalaki ng mga mata ay napaatras ako. Ang mga shadow demon' 

"Fuck, get in" 

"I'm sorry" 

Imbes na sundin si Zukich ay tumakbo ako sa direksiyon nila kasabay ang pagtawag sa pangalan ni Ruro.

"Ruro!" 

Mabilis siyang sumulpot sa balikat ko. Lumabas yong espada ko na kusang lumalabas lang sa mapanganib na sitwasyon. Tila ba'y may sariling utak ito dahil alam kung kailan lilitaw o hindi. Sa mundo namin ay may sarili kanang weapon oras na ipanganak ka it's either isa itong bagay o hayop katulad ni Ruro. Pero iba si Ruro sa mga weapon, hindi siya katulad ng mga weapon na kasama mo simula nung ipinanganak ka dahil kusa niyang ipinagkaloob ang sarili sa aking ina at nagpatali bilang isang weapon. 

Habang tumatakbo ay tinutok ko sa kanila ang espada at pinatamaan sila bago naalerto si Ruro at nag-anyong malaking pusa. Mabilis akong sumakay sa kaniya. Pumaitaas si Ruro hanggang sa marating namin ang ibabaw ng mga ulap.

"Master" 

"Nandito sila para kunin ako" 

Malamig kong wika.

"Ngeah! Master, kahit na anong mangyari, huwag mong hahayaan na kunin ka nila. Ang gusto lang nila ay kapangyarihan mo. Alam mo ang paraan para makuha nila iyon at hindi iyon puwedeng mangyari" 

Hinimas ko ang balahibo ni Ruro, senyales na bilisan niya pang lumipad dahil nararamdaman kong nakasunod ang mga shadow demon kahit hindi ko lingunin. 

"Kailangan kong mamatay para mailipat sa iba ang kapangyarihan ko Tama?" 

"Tama. Master, kahit na anong mangyari ay hindi kita pababayaan dahil iyon ang ipinangako ko sa iyong ina. Kahit na ang kapalit ng pagtulong ko sayo ay kapahamakan, hindi ako magdadalawang-isip na ibuwis ang buhay ko. Pangako iyon master" 

Sa hindi malamang dahilan ay niyakap ko siya. Parang hinaplos ang puso ko sa tuwa at ito na naman yong pakiramdam na gusto kong umiyak. Ngayon ko lang narealized na hindi ako nag-iisa simula nung dumating ako sa mundong ito. Kasama ko si Ruro nung unang beses kong imulat ang mga mata ko upang masilayan ang bagong mundo na magbabago ng buhay ko. Sa pamamagitan ni Ruro ay naramdaman ko ang prensensiya ng aking ina. Hindi ako iniwan at palaging nandiyan para protektahan ako. 

"Your mother is really a brave woman" 

Saglit na katahimikan ang namutawi sa pagitan naming dalawa nang muli siyang magsalita. 

"Really" 

"Nilabag niya ang batas ng mga anghel para sa pagmamahal na pinapangarap niya, ang iyong ama. Nung dumating ka ay isang malaking kasalanan na para sa lahat ng naninirahan sa mundong Elart" 

Napayuko ako at hindi naiwasang masaktan kahit na alam kong hindi iyon ang intensyon niyang iparamdam.

"Pero ang iyong ina ay walang ibang nakita sayo kundi isang normal na sanggol, na dapat mahalin at ipagmalaki. Ang iligtas ka ay isang malaking karangalan para sa iyong ina. Isinantabi niya ang kaligtasan ng iba para sayo. Nasaksihan ko ang lahat ng iyon Kaya ….. Princess Erowah Saireneca, ikinararangal kong protektahan ka" 

"Woh!" 

Napakapit ako ng mahigpit sa kaniya nang bigla siyang pumaibaba dahil bigla na lang may sumulpot na mga shadow demon sa harap namin. 

"Ngeah!" 

Muntik na kaming mawalan ng balanse sa pag-iwas sa mga usok na hugis bilog na bigla na lamang humarang sa aming daraanan. Paniguradong may hindi magandang dulot iyon. Mas dumarami ang mga shadow demon na sumusunod sa amin at sabay-sabay nila kaming pinauulanan ng mga bilog na usok. Walang tigil kami sa pag-iwas, panay rin ang pagsangga ko gamit ang espada at ganun din si Ruro na binubugahan ng apoy ang mga papalapit na usok. Isa sa mga kakayahan niya ang bumuga ng apoy mula sa bibig. 

"Master! Ibababa kita. Tumakas ka at ako na ang bahala sa kanila!"

"No–fuck!" 

"Grrrrr!" 

Hindi ko namalayan ang papalapit na usok. Huli na para iwasan pa iyon. Napapikit na lamang ako sa pag-aakalang tatamaan ako pero naramdaman ko ang mabilis na pagkilos ni Ruro. Mabilis kong naimulat ang mga mata kasabay ang panlalaki non. 

Mahigpit akong napakapit kay Ruro nang tila'y nawalan siya ng lakas at mabilis na bumagsak. Mariin akong napapikit nang maramdaman ko ang malakas na pagtama sa lupa. Dalawang beses akong nagpagulong-gulong hanggang sa namalayan ko na lang ang sariling nakahandusay.  

"R-ruro…" 

Nabibitin ang hininga kong sambit. Tila'y namanhid ang buo kong katawan nang makita siyang nakahandusay sa lupa at kahit nanlalabo ang paningin ay pinilit kong pagmasdan ang kaniyang mukha. 

"R-ruro…." 

Bumalik na siya sa dating anyo at tuluyang bumuhos ang mga luha ko nang makita siyang sumusuka ng dugo. Tila'y nakalimutan kong may mga sugat din ako sa katawan dahil dali-dali akong tumayo at nilapitan siya. Napaluhod ako sa lupa at maingat siyang niyakap.

"R-ruro… R-uro, Ruro, Ruro!"