CHAPTER TWO (Start of being a normal student))

Hinubad ko lahat ng saplot ko na hindi umaalis si Ruro sa ulo ko. Wala namang problema run dahil isa siyang Spirit na tumatagos-tagos, yon nga lang ay may kakayahan siyang maging normal na pusa kung gugustuhin niya. 

Pumasok ako sa banyo at sumalang sa bathtub. Nilublob ko yong mukha ko sa tubig ng halos sampung minuto at hindi man lang nakaramdam ng pagkabitin ng hininga. 

"Are you really going to school Master Erowah?" 

Kinuha ko siya sa ulo ko at pinatong sa tuhod na hindi naaabot ng tubig. Saka hinaplos-haplos ang itim niyang balahibo.

"No" 

"Then bakit ka bumili ng school supplier?" 

"Supplies not suplier" 

Mahinahon kong sagot sa kabila ng pagiging short tempered niya. 

"Supplies or suplier o kung ano man niyan I don't care. Just fucking answer me!" 

Huminga ako ng malalim at hinayaan siyang malunod sa tubig. 

"Ngeow! Grrrrrrr–ngeow" 

Nang makaahon siya ay lumipad siya sa ere saka tinuyo ang sarili. Iyon na naman ang matatalim niyang tingin na parang hindi prinsesa ang na sa harap niya. Kung sa bagay ay hindi naman talaga ako prinsesa sa mundong ito. 

"I'm not going to school" 

Sagot ko habang sinisimulan ng sabunin ang sarili. 

"Bakit nga?!" 

"Because it's night. The study or school or what–will going to start tomorrow not now" 

"Ngeah! Papasok ka nga sa school?! Stop being a sarcastic!" 

"Yeah yeah so zip your mouth because you're being annoying" 

Bahagya siyang humikab at basta na lang naglaho ng parang bola. Ganun siya kapag inaantok, basta na lang nawawala. 

Huminga ako ng malalim at pinagmasdan ang sarili sa tubig. 

Nagkulay silver na ang buhok ko at lumalabas na ang hugis diamond na kakulay ng ice sa gitna ng bilog na kulay itim kong mga mata na nababalutan ng kulay dugo. Kung sa normal na tao ay kulay puti ang nasa gilid ng bilog sa gitna ng kanilang mga mata, sa akin ay hindi. Nagbabago ang kulay ng mga mata ko ayon sa emosyon pero lilitaw lamang ang diamond sa gitna ng bilog kung lilitaw ang pula. Kumbaga ay magkatambal sila pero ang kaibahan ay lilitaw ang pula kahit hindi lumitaw ang diamond. Pero iyong gilid lang ang nagiging pula. Ang bilog sa mata ko ay may kakayahan ding magpaiba-iba ng kulay at naayon parin iyon sa emosyon ko. Ang kaibahan ay mas malakas ang pula pero pinakamalakas ang diamond dahil iyon ang nasa gitna. Pero puwede paring lumitaw ang diamond kung gugustuhin ko. Ang kailangan ko lang ay matinding ensayo. 

Unti-unting lumalabas ang totoo kong anyo. 

Pero . . . .

Bakit nga kaya lumitaw ang pula? May mali. Ang pula ay dugo ng kasamaan. 

"Ugh! Kainis!" 

Tumatakbo na naman sa nakaraan ang isipan ko. 

Araw-araw ay napapaisip ako kung nararapat ko ba talagang danasin ang lahat ng ito. Isa lamang akong bata na ang hangad ay kaligayahan pero tila'y pinagkait iyon sa akin. Kung puwede lang na maging isa na lamang normal na bata tulad ng mga bata sa mundong ito ay gagawin ko. Handa kong isuko ang kapangyarihang meron ako at pinagkaloob sa akin ng mga magulang ko para lang sa sariling kaligayahan. Pero hinihiling ko pa lang ay matatawag ko ng makasarili ang sarili ko. Maraming nagbuwis ng buhay para lang mailigtas ako at alam ko, ramdam ko na hangad nila ang pagbalik ko sa Elart, ang mundong kinabibilangan ko. Hindi ko man nakikita ngunit naririnig ko. Marami man ang gusto akong patayin ngunit marami rin ang kailangan ako. 

NANG imulat ko ang mga mata ko ay gising na ang haring araw. Bumangon ako ngunit nanatiling na sa kama pa rin. Tumingin ako sa bintana na ngayon ay bukas na ang kurtina at pumapasok ang sikat ng araw. Malamang ay si Zekan ang bumukas nun. 

Kinusot ko ang mga mata at bahagyang humikab bago naisipang bumangon para mag-ayos sa pagpasok sa school. 

"Ruro" 

Sambit ko habang inaayos ang tubig sa bathtub na ipangliligo ko. 

"Yes Master?" 

Agad siyang sumulpot sa tabi ng balikat ko na nakalutang. 

"Pakihanda ang uniform ko" 

"Ngeah?! Master, I'm your spirit cat not a servant!" 

"Just fucking follow what I've said" 

"Ngeah~ " 

Lutaytay siyang lumabas ng bathroom na bakas sa mukha ang pagkairita. Napailing na lang ako. Nang matapos ang paglalagay ng kung ano-anong powder sa bathtub ay sinimulan ko ng hubarin lahat ng saplot saka sumalang sa maligamgam na tubig. Napapikit ako sa maginhawang dala nun at talagang nakakawala ng antok. 

Matapos ang pagligo ay lumabas akong may nakapulupot na itim na towel sa katawan. 

Nadatnan kong maayos na nakalagay sa ibabaw ng kama ang mga susuotin ko, maski ang sapatos na kulay itim at medyas na ganun din ang kulay. 

Humarap ako sa salamin at pinagmasdan ang sariling tinutuyo ang buhok gamit ang isa pang towel na kulay puti. Saka ko lamang ginamit ang kapangyarihan kong tumuyo ng basa nang wala ng tumutulong tubig sa buhok. 

Minsan ko lamang gamitin ang kapangyarihan ko dahil hindi ko ito masyadong kontrolado at hindi pa ako familiar sa iba pang kapangyarihang meron ako. Tulad na lang ng nangyari kahapon sa gitna ng ulan. Kumikinang ang mga patak ng ulan na tumatama sa balat ko, nagiging yelo ang tubig na bawat matatapakan ko, tunog bell ang patak ng ulan, at umuulan ng Diyamante. Alam kong ako ang may kagagawan nun at kung paano man nangyari ay kailangan kong alamin dahil ayuko ng maulit pa iyon. 

Matapos kong suotin ang uniform at sapatos ay humarap ako sa salamin. 

Kulay puting blosa na walang kaespe-especial kung tingnan at ganun din ang palda na sumakto lang sa tuhod ko at kulay green ito. Hindi bagay yong kulay itim kong sapatos na may mahabang medyas. 

Pinagmasdan ko ang sarili sa salamin. Masyadong mahaba ang buhok ko na sumakto sa puwetan. Pero ayuko namang gupitin dahil labag iyon sa batas namin sa Elart. Kahit na sa ibang mundo ako ay dapat ko pa ring sundin ang batas. Sa huli ay nagdesesiyon na lang akong itali ang buhok. Sinalapid ko yong magkabilang side ko sa harap na may iniwang iilang hibla ng buhok saka ipinagdugtong iyon sa likod. Gumamit ako ng black ribbon upang ipangtali. 

Matapos ang mahabang pag-aayos ay lumabas ako ng kuwarto at tinungo ang kusina. 

"Goodmorning Master" 

Agad na bumungad sa harap ko si Zekan na nagluluto ng umagahan. Nakaapron siya at nakikinig ng music habang may pasayaw-sayaw pang nalalaman.

"Morning" 

"Looking good on uniform hu" 

"Mmmm" 

Umupo ako at tiningnan yong suot na I.d. Nakakamangha ang mga kagamitan sa mundong ito dahil kaya nilang ilipat sa isang bagay yong mukha ng tao sa pamamagitan ng camera, Kung tama ang pagkakatanda ko. Nang maumay ako sa pagtitig sa I.D ay humarap ako kay Zekan na hanggang ngayon ay nagluluto pa rin.

"Zekan, where's my stuff?" 

Tukoy ko sa mga school supplies na pinatuyo ko sa kaniya. 

"Oh mabuti ay pinaalala mo. Kukunin ko lang sa kuwarto okay?" 

Tumango lang ako hanggang sa umalis siya sa harap ko. Nang bumalik siya ay bitbit-bitbit niya na yong kulay itim kong bag at mukhang nandon na rin yong mga notebook kuno ko. Inabot niya iyon sa akin na may ngiti sa labi. 

"Thankyou" 

"Welcome. Eat before go to school ihahatid kita" 

Tumaas ang isang kilay ko sa tinuran niya. Minsan ay nagtataka ako sa mga ikinikilos niya. Masyado siyang mabait at sa isipang sa akin lang siya ganun ay talagang kataka-taka. May gusto ba siya sa akin o talagang ganun lang siya makitungo sa mga tao? Nung una ay pinatuloy niya ako sa apartment niya, pinakain at binigyan ng mga damit. Kapag inuutosan ko siya ay hindi siya nagrereklamo, pinagsisilbehan pa ako na parang ako ang amo ng bahay na ito. Kataka-taka. 

"Hey! Common, I didn't mean anything. Kung iniisip mong may gusto ako sayo, totoo iyon, sa katunuyan ay mahal na kita" 

"Excuse me?" 

Kunot-noo akong humarap sa kaniya hanggang sa tumalim ang titig ko. 

I didn't mean anything raw pero may gusto tapos Mahal? 

"I love you means philia– affectionate love. Philia is love without romantic attraction and occurs between friends or family members. It occurs when both people share the same value and respect each other – it's commonly referred to us 'brotherly love' " 

"What do you mean? You love me as a friend or family? Whatever it is, I just wanna clear to you that I hate being call a family members or friends alright Ze-kan? Let's eat" 

Pagtapos ko sa usapan saka sinimulang lantakan ang mga pagkaing kanina pa nakahain.

"You eat like a pig" 

Mabilis na tumalim ang tingin ko sa kaniya at inis siyang inirapan. 

"What pig?" 

"Hu? HAHAHAHA You suddenly mad yet you don't know what the pig means?" 

"Whatever, just eat" 

Matapos naming kumain ay agad niya kong hinatid sa school gamit yong kotse niyang kulay itim.

"Thankyou" 

"Be a good girl okay? Listen to your teacher and be a–" 

"Dude, I'm not your daughter" 

Sinara ko yong pinto ng kotse matapos kong sabihin iyon hanggang sa marinig ko ang pag-alis ng kotse. 

Tumingala ako sa taas ng gate at binasa yong mga letrang nakaukit doon. 'Quezon national high school' as I expected ay hindi ganun kalaki at kaganda tulad ng mga University na nakikita ko online. Kung sabagay ay Quezon province lang ang lugar na kinaroroonan ko ngayon . At kung gugustuhin ko mang pumasok sa magandang school ay wala namang problema, ang kaso ay tagarito si Zekan at hindi naman puwedeng basta na lang akong umalis mag-isa dahil hindi iyon sa isang batang katulad ko. 

Tatlo yong puwedeng daanan sa font gate, iyong malaki sa gitna at dalawang maliit sa gilid. Pero mukhang sa gilid lang puwedeng dumaan dahil iyon lang naman ang dinadaanan ng mga estudyanteng nakikita ko at puro mga nakakotse at motor ang dumadaan sa malaking gate. 

Bawat mga estudyanteng pumapasok ay mukhang chinicheck ng guard kung may suot ba itong i.d o wala at matapos mong dumaan sa guard ay kailangan mo monang magscan sa isang machine gamit yong maliit na card na may code or what at itapat iyon sa isang bagay para mamonitor na pumasok ka ng school at kusang magsesend iyon sa number ng cellphone mo na pumasok ka at lumabas. Ganun ang palaging gagawin sa pagpasok at paglabas. 

Nung mag-enrolled ako ay naexplain na agad sa akin yon ng principal.

Earth talaga ang daming kaartehan. 

Pumasok ako at mabilis na nagscan. 

Bago hanapin ang kaniya-kaniyang classroom ay may tinatawag mona silang 'Flag ceremony' kung saan ay pipila ang lahat ng estudyante upang sama-samang kantahin ang pambasa nilang awitin, ang 'Bayang magiliw' sa harap ng watawat nila, kasama na roon ang pananampalataya, panunumpa, vision, at mahabang announcement mula sa mga guro at principal. 

Tatayo sa gitna ng sikat ng araw para lang doon? Kung sa bagay ay ganun din ang ginagawa sa totoo kong mundo. Sadyang hindi lang ako sanay. 

Matapos ang mahabang seremonya ay nagkaniya-kaniyang hanap na ng classroom. Dumeretyo ako sa grade 7 upang hanapin ang classroom. Hindi ako mahirapan dahil hindi naman ganun kalaki ang school, sa katunayan ay hindi ito nangangalahati sa school na meron kami sa mundo ko. Walang-wala ito kung ipagkukumpara. Kung tatayo ako sa gitna ay baka tanaw ko na ang lahat mula sa grade 7 to grade 10 hanggang sa building ng mga seniors, maski ang gym at stage kung saan ginaganap ang mga events. 

Pumasok ako sa room 14 na may nakalagay sa taas ng pinto na 'Matipid' yon ba ang pangalan ng section na kinabibilangan ko? Masyadong kurni at nakakawalang gana pumasok. 

Umupo ako sa dulo kung saan ako lang mag-isa. 

 Mga limang minuto pa ang itinagal ng pagkaburyo ko hanggang sa may pumasok na guro at pumunta sa harap.

"Hi good morning students" 

Masiglang bati ng babaeng may mahabang buhok at straight na straight. 

Sabay-sabay kaming tumayo upang bumati rin. Tulad ng inaasahang ay isa-isa kaming nagpakilala hanggang sa ipaliwanag ni Ms. Tin ang oras na nakalaan sa bawat subject. Hanggang sa magkaroon ng election para sa officers ng classroom at dahil hindi ako interesado ay nanahimik na lang ako sa isang tabi. Alam kong halos lahat sa mga kaklase ko ay nililingon ako at mukhang gusto ako Inomenate pero dahil ako si Erowah na galing sa ibang mundo ay paniguradong ramdam nila ang kakaibang awrang dala ko, nakakapangilabot at nakakatakot. Gusto ko mang pigilan iyon pero paano? Tingnan ko lang sila ay nanginginig na sila sa takot, mas lalo pa kung ngingitian ko sila, baka hindi sila makatulog ng isang linggo.