PROLOGUE

"Erowah, wake up! We need to leave right now!" 

Inaantok man ay pilit kong minulat ang mga mata. Nung una ay malabo pa ang mga nakikita ko hanggang sa malinaw kong nakita si Mama na iniimpake ang mga damit. Nang matapos siya sa ginagawa ay lumapit siya sa akin dala ang malaking case na pinaglagyan ng mga damit at basta niya na lang akong kinarga. Hindi ko pa man naibubuka ang bibig ay namalayan ko na lang na nasa labas na kami ng palasyo. Hindi ko magawang ibuka ang bibig dahil sa ekspresyon at ayos na nakikita ko kay Mama. May punit ang laylayan ng kaniyang gown at magulo ang kaniyang buhok. Tagaktak din ang kaniyang pawis at para bang kagagaling niya lang sa pakikipaglaban. 

"Mama . . . "

"I do not know if this is the right time to tell you this. Erowah, what is happening now is less than half of what will happen in the future. I want you to remember this word "

Even though I was confused, I tried to insert it into my brain and take it one by one to understand.

"S-stone"

"Hu?"

I would have asked more questions but the shots coming from the sky caught my attention.

Paglabas namin ng palasyo ay bahagyang bumuka ang bibig ko sa pagkamangha dahil may liwanag na nagmumula sa kalangitan na siyang nagbibigay ganda sa buong paligid. Pero nagtaka ako nang biglang takpan ni mama ang mga mata ko gamit ang kaniyang kamay. 

"M-mother. . ." 

"Shhhhhh, can you pretend to be asleep?" 

Gusto kong itanong kung bakit pero mukhang hindi ito ang tamang sitwasyon para dun. Kahit na labag sa loob ko ay ginawa ko na lang. Ipinikit ko ang mga mata hanggang sa maramdaman ko ang malakas na hangin na para bang na sa ere kami dahil ramdam ko ang bawat hampas ng pakpak ng aking ina at ang bawat pag-angat naming dalawa. 

Habang pataas ng pataas ay mas lalong lumalakas ang tunog na naririnig ko. Tunog na parang may sumabog, kalansing ng espada at sigawan ng mga taong naglalaban. 

"Get the Queen and Princess!" 

"PROTECT THE QUEEN AND PRINCESS!" 

Boses iyon ni Vassel, ang isa sa mga pinagkakatiwalaang kawal ng hari, ang aking ama. 

I hugged Mom. Now I understand why she wants me to just pretend to be asleep. Im afraid of what might happen but I could not do anything because I'm a just a child.

Mas lalong bumibilis ang pagtaas namin. 

"No!" 

Kusang bumuka ang mga mata ko nang sumigaw si Mama. Bahagyang nanlaki ang mga mata ko at bumuka ang bibig ko sa nasaksihan. Mama's white wings are blazing but despite everything she is still flying to protect me.

Ginawa niyang panangga ang kaniyang pakpak upang hindi ako matamaan ng fire ball. 

"D-don't looking at me like that. I'm fine okay?" 

"M-mother" 

Bumuhos ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan pero tiningnan niya lang ako na walang emosyon. Alam kong napapagod na rin siya pero mas pinili niyang itago iyon dahil sa mga oras na ito ay wala siyang ibang iniisip kundi ang kapakanan ko. 

"Mother, is everything going to be alright right?" 

"Yes" 

"Please, don't leave me no matter what happen" 

Hinintay ko ang sagot niya pero nanatili siyang tahimik.

Narating namin ang tuktok ng Mt. Huwagon, ang pinakamataas na bundok sa buong mundo dahil isa itong mahiwagang tirahan ng mga diwata at anghel na halos lahat ng makikita mo ay kumikinang. Ang mga puno, bulaklak, ilog, at maski ang mga bato ay mahiwaga sa ganda. Para itong paraiso na hindi kayang puntahan ng kahit sino. Isa rin ito sa mga sinasabi nilang lagusan papunta sa kabilang mundo. 

Pangalawang beses pa lang akong nakapunta rito at tandang-tanda ko pa iyon nung limang taong gulang pa lamang ako. 

Nang malapit na kaming lumapag sa lupa ay maingat akong binaba ni mama samantalang si mama ay tuluyan ng naubusan ng lakas na siyang dahilan ng pagbagsak niya sa lupa 

"Mother!" 

"Erenieyah!" 

Bago pa man ako makalapit ay dumating na ang mga anghel at diwata upang tulungang makatayo si mama. Tuluyan ng nasunog ang kaniyang pakpak at walang tigil sa pag-agos ang dugo mula sa kaniyang likod, sa parte kung saan nakapuwesto ang kaniyang pakpak. 

"Kapag nalaman ito ng Bathala ay siguradong mapaparusahan tayo sa pagtulong sa kaniya" 

Kusang bumagsak ang balikat ko sa binanggit ng isang anghel. 

"Manahimik ka Seca! Talaga bang mas iisipin mo ang iisipin ni Bathala kaysa sa kalagayan ng kapuwa natin anghel?!" 

Depensa naman ni Reyana, ang isa sa mga matalik na kaibigan ni Mama. 

"Sino ba ang mas mataas? Ang Bathala o ang anghel na nagtraydor sa sarili niyang tungkulin? Makasalanan siya at sa gagawin nating pagtulong ang magdadala sa atin sa kapahamakan!" 

Kumuyom ang kamao ko at sa mga sandaling ito ay parang gusto ko ng sumabog sa galit. 

"Walang nagsabi sayo na tumulong ka. Kung ayaw mong tumulong, manahimik ka na lang" 

"Tama si Seca, Reyana. Sa simulat sapul ay alam niyang isang malaking kasalanan ang makipagrelasyon sa isang demonyo pero ginawa niya pa rin" 

Sabat naman ng isang anghel na katabi ni Seca.

"At ang hayaan siyang mamatay ay ayos lang sa inyo? Matatawag bang kabutihan ang panoorin siyang mamatay? Ang hayaan siyang mamatay ay higit pa sa kasalanang ginawa niyang pagpapakasal sa isang demonyo!" 

"Kumalma kayong tatlo. Mas lalong lumala–"

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at tinulak ko ang dalawang anghel na kuntra sa pagtulong kay mama. Ang lahat ay nagulat dahil sino nga ba namang bata ang kayang patalsikin ang dalawang anghel sa isang tulak lang. 

Pinagtutulak ko lahat ng mga sinusubukang lapitan si mama.

" Do not touch my mother! I do not allow you to touch my mother! You angels are the real devil! My Father is kind! My Mother is not a sinner! Being a demon does not mean being a bad person! Marrying a demon does not mean being a sinner! If my parents are bad, what am I? Who am i who brought half their blood?!, I'm a cursed child right? I-if being a child of the devil and a sinner is a curse then do you see me as a cursed child?! Am I a flood to everyone?! Is that why all the people are trying to kill me?! Am I a cursed child? Am i?! Am i?! Am i?!"

"E-erowah"

"Don't touch me!!!!" 

Buong lakas kong sigaw at tinabig ang kamay ni Reyana nang tangkain niyang hawakan ako. 

Tuluyan ng bumigay ang mga tuhod ko at parang gripo sa pagbuhos ang mga luha ko. 

"H-how could an angel say that in front of a child like me?" 

"E-erowah"

Napalingon ako sa kinaroroonan ni mama nang magsalita siya. Agad ko siyang nilapitan at tinulungang tumayo. 

"Mother"

"P-please calm down. I'm fine okay?" 

Mas lalo pang bumuhos ang mga luha ko nang pinilit niyang ngumiti sa kabila ng paghihirap na nararamdaman niya.

"Anong nangyayari rito?" 

Nabaling ang atensiyon namin sa matandang lalaki na may mahabang bigute na kulay puti, mahaba rin ang kaniyang buhok na kulay puti at ang kaniyang kulay asul na kasuotan na may mahabang laylayan. 

"Greeting dear deity, Please forgive the obscene scene you witnessed dear deity"

Magalang na ani Reyana at sumunod ang lahat ng diwata at anghel na naririto kasama si Ina.

Yumukod silang lahat na puno ng pag-iingat ang bawat mga salitang binigkas. 

Kaya pala subrang lakas ng puwersang nararamdaman ko mula sa kaniya dahil siya ang bathalang tinutukoy nila. 

Nagtama ang mga mata naming dalawa. Tumagal pa iyon ng limang minuto na nagdulot ng matinding tensyon hanggang sa tuluyan ng nakatayo si mama at humarang sa harap ko upang protektahan ako. 

"G-greetings Mahal na Bathala" 

Pinilit niyang yumukod pero tuluyan siyang bumagsak sa lupa. 

"Mother!" 

Inalalayan ko siya hanggang sa muli siyang makatayo. 

"Una pa lang ay binalaan na kita sa mga posibleng mangyari kapag nakipagrelasyon ka sa isang demonyo Erenieyah. Ang dugong nananalaytay sa anak mo ay dugo ng isang napakasamang demonyo na pumatay sa ina mo at ngayong dumating na ang dugo ng pagtataksil ay narito ka para humingi ng tulong?" 

Naguguluhan akong napatingin sa aking ina at gustuhin ko mang magsalita ay wala ako sa tamang sitwasyon para makisabat sa usapan ng matatanda. 

Ano kamo? Si ama ay pinatay ang aking Lola? 

"M-mahal na Bathala, humihingi ako ng kapatawaran sa lahat ng mga pagtataksil ko sa aking tungkulin…. pero ang anak ko ay . . . . Labas sa lahat ng iyon. Kailan man ay hindi magiging kasalanan ng anak ang kasalanan ng magulang kaya pa-pakiusap, k-kahit siya na lang ang tulungan niyo" 

"Kalokohan!" 

Bahagya akong nagulat sa malutong na sigaw ng Bathala. Naiintindihan ko lahat ng pinag-uusapan nila pero hindi ko alam Kung ano ang dapat kong gawin. Hindi ko alam kung may karapatan akong tumutol sa kabila ng sakripisyo ng aking ina. Makakayanan ko bang makaligtas habang ang mga magulang ko ay naghihirap? 

"Sa pagkakataong ito ay hindi ko na palalampasin ang walang pahintulot niyong pagpasok sa lugar na ito! Ikaw at ang anak mo ay mamamatay mismo sa mga kamay ko!" 

"Mahal na Bathala! Gawin niyo na ang lahat huwag niyo lamang sasaktan ang inosenteng bata!" 

Kahit na ganun ang sinabi ng Bathala ay naroon pa rin ang tuno ng paggalang. Tunay ngang siya'y isang anghel. 

"Pasensiyahan na lang tayo pero kailangang mamatay ng iyong anak at Kung kinakailangan ay dapat ka na ring mamatay" 

Itinaas niya ang kaniyang kamay hanggang sa may lumabas na liwanag mula sa kamay niya na unti-unting naghuhugis bilog hanggang sa kusa itong kumilos papunta sa amin. 

"M-mother run!" 

"Erowah, I'm sorry if–" 

"I will not allow you to hurt my family!" 

Nang biglang sumulpot sa harap namin si papa at sinangga ang liwanag na bilog gamit ang kaniyang espada. 

"Father!" 

Mabilis ang mga naging hakbang niya palapit sa amin at niyakap kami ng mahigpit.

"I m sorry for being late" 

"D-daimon, please protect our daughter" 

Sa unang pagkakataon ay nakita kong umiyak si mama. Gulong-gulo ang utak ko sa mga oras na ito. Naghahalo ang emosyon ko. Hindi ko alam kung anong pakikinggan ko. Sa dami ng mga tumatakbo sa isipan ko ay parang gusto ko na lang pakinggan ang sinasabi ni Bathala na nararapat akong mamatay. 

Is it my fault that I was born with demonic blood and infidelity? Is it my fault that I lived a cursed life and danger to everyone? Do I have to die for the salvation of the world? Do I have to disappear to end this suffering?

"May mga paparating na kalaban!" 

Bago pa man ako makapagreact sa sinabi ng isang diwata ay hinila na ako ni ama habang inialalayan si mama patungo sa walang kasiguraduhang derikyon at habang tumatakbo kami ay nararamdaman ko ang yanig ng lupa, ang kakaibang dala ng malakas na hangin at dumidilim na kalangitan. Nagbabadya ang panganib at dadanak ang dugo. 

Wala sa sarili akong huminto kaya napatingin sa akin si ama.

"Father! Kill me now Father! Iyon lang ang paraan par–"

Napatigil ako nang bigla na lamang ako sampalin ng aking ama. 

Napahawak ako sa mahapdi kong pisnge at nagbaba ng tingin. 

Hindi ko alam kung anong irereact ko sa mga oras na ito at maski siya ay bakas sa mukha ang pagkabigla. 

Dahan-dahang gumuhit ang ngiti sa labi ko dahil alam kong ginawa niya lamang iyon para magising ako sa mga pinagsasabi ko.

"I'm sorry" 

"It's okay. Let's speed up!" 

Pagdating namin sa dulo ay sumalubong sa amin ang bangin na mukhang napakalalim dahil wala kong ibang makita kundi itim. 

"M-my wings" 

Tumingin ako sa aking Ina na bahagyang inaabot ang likod na ngayon ay sunog na ang pakpak. 

Lumapit si Ama kay Ina at mahigpit silang nagyakap. Nakikita ko kung gaano nila kamahal ang isat-isa.

Muli na namang bumuhos ang mga luha ko na kahit paulit-ulit kong punasan ay mabilis namang napapalitan. 

'Nagmahalan lang naman ang magkaibang nilalang at mundo pero ang lahat ay nagkagulo' 

Matapos nilang magyakap ay tila'y may pinag-uusapan sila na hindi ko marinig. Lumapit sa akin si mama at niyakap ako ng mahigpit. 

Humarap siya sa akin at lumapit si papa saka sabay silang lumuhod upang pantayan ako. 

"Bakit po?" 

"Promise me that you will stay alive no matter what happens" 

Ngiti lamang ang naging tugon ko sa madamdaming saad ni mama. 

"Erowah, The meaning of being strong is to live. Palagi mong tatandaan yong mga itinuro ko sayo at right! You want to be stronger than me right? Then don't die . . . ." 

Habang sinasabi ni papa ang mga katagang iyon ay walang tigil sa pagbuhos ang mga luha niya, pati na rin si mama at mas lalo pa akong napahikbi dahil hindi ko matanggap na yong mga salitang iyon ay nagpapahiwatig ng pamamaalam.  

"M-mother, father, I want to stay alive with my family so please . . . Don't leave me" 

Pinahid ni papa ang mga luha ko at ngumiti. 

"I want you to be the love of someones life. Please gawin mo iyon para sa amin ng mama mo" 

"Gusto niyo po ba kong ibigay sa iba?" 

"That's not it" 

Mabilis na tugon ni mama. Pinaharap niya ko sa kaniya at siya naman ang pumahid ng mga luha ko.

"We just want you to find the happiness without us" 

Wala pa man akong nasasabi ay bigla nila akong niyakap ng mahigpit hanggang sa may maramdaman ako na parang may inaabsorb akong init mula sa mga magulang ko. At nang imulat ko ang mga mata ko ay kapuwa kami lumiliwanag at nakita ko ang payapang ngiti nila mama at papa. 

"Be happy and stay alive Erowah" 

"Mo-mother! Father!" 

Malakas kong sigaw nang bigla na lamang akong umagat at napahiwalay sa kanila. Pilit ko silang inabot pero parang may malakas na hangin na humihigop sa akin mula sa bangin. 

"Mother! Father! Save me!" 

Nakatingin lamang sila sa akin habang ang mga kalaban ay papalapit at hanggang sa kahuli-hulihang pagkakataon ay ngumiti sila. 

Ngiti ng pamamaalam . . . . 

"MOM! DAD!" 

Hanggang sa tuluyan akong nahulog at nilamon ng dilim. 

Is this the black hole? 

Is this what they called 'The way to another world?'