(Cedrick POV)
Di ko alam ang gagawin ko. I am hopeless to cheer her. Since nga normal na kailangan niya iiyak ang lungkot na nararamdaman niya.
Maya-maya lang… hikbi na lamang nito ang narinig ko. Hangang sa marinig ko na naman ang boses niya na…
“Walang nagawa si Dr. Wilson na isalba ang mga kapatid ko?” Tanong niya sa akin. Wag sana siyang magkamali na sisihin ulit ako tungkol sa nangyari.
I sigh deeply.
“Sa totoo lang Cedrick, ng gabing yun… ikaw ang gusto kong lapitan. Kaya lang…” Muli na naman siyang umiyak.
Responsibilidad ko atang maging sandalan niya habang buhay. At kung ako nga ang naisip niya noong gabing yun, di ko siya mapupuntahan. Demonyo ang isipan ko sa oras na yun. Namatay din ang anak ko Monina.
It's good we face the individual grief. But how I wish you call me on that time. Dahil ayokong narar
(Secretary Lee POV)“Umayos ka Rhoa, kapag nalaman to ni Master Cedrick.”“Boss natin na halos pinagod tayo sa loob ng dalawang linggo. Di man lang ba tayo bibigyan ng break? Yan, nagkita na naman ang dalawa. Ano na naman bang susunod na gagawin nila na-ikakasakit ng mga ulo natin at ikakataranta.” Hila ng upuan saka naupo. Inihiga ang ulo nito sa mesa.Napapapikit ang mga mata.“Matulog ka na.”“Di naman ako puyat diba? Saka tirik na tirik na ang araw ohh! Para matulog. Wag niyo akong gawing abnormal dahil gabi lang ako natutulog. Kayo ni Master Cedrick ang the best na ginagawang gabi ang umaga.”Napakamot na ako. Halata nga na di ako nito papaalisin.“May anak akong naghihintay.”“Wag kang asa. Di mo yun anak. Pinalaki mo lang. Kahit alam mo naman na di mo kadugo.”Kaya napatitig ako sa kanya.“Kani
(Monina POV)Napatitig ako sa bulaklak nito. Masyadong inocente ang pagiging kulay puti nila.Sinarhan ko ulit ang pinto ng terrace. Pumunta sa tamang pintuan.Pamamahay nga ng pamilyang Wu.Nakita ko sa dingding ang napakalaki nilang larawan. Si Cedrick na parang bulaklak din ng Jasmin ang pagiging innocente ng mukha nitong nakangiti.Ang bata pa niya sa larawan.Nang may makasalubong akong utusan. Napayuko lamang ito sa akin at dumaan na di ko man lang tinanong kung asaan yung mga nakatira dito. Hindi pa ata talaga ako handang magsalita.Nakaka-paranoid ang mundong to. Ngunit kailangan lumaban.Bumaba ako ng hagdan. Hinatid ako nito sa salang napalamutian ng mga mamahaling bagay.Nang mabundol ako sa isang katawan. Pag-angat ko ng paningin ko, si Dominick.“Hinahanap mo ba si Kuya?” Napailing ako kaagad.“Kung ganoon, sab
(Monina POV)“Anong nangyari sayo Monina?” Yun ang naging tanong ni Dominick sa akin bago inilapag sa harapan namin ng mga katulong ang pagkain.Actually, gutom na nga ako. Pero kung silang dalawa lang naman ang kasalo ko… Pakiramdam ko yung tiyan ko na lamang ang napa-adjust.Ngunit si Cedrick itong naglagay ng pagkain sa pingan ko.Awkward.Tahimik kaming tatlo na kumain. Sa sobrang tahimik, talagang nakakawalang ganang kumain. Kaya ako na itong nagsalita. Ewan kung bakit ko ito tinanong…“Bakit naririto tayo Cedrick?”“Ahhh… Welcome back Misis Wu.” Tugon ni Cedrick sa akin. Siyang ikina-ubo ni Dominick.“Meron ka bang reklamo Dominick?”“Wala. Sadyang nasamid lang ako.” Kasi si Cedrick mga mata na naman niya na nakakamatay nakatitig kay Dominick.“Misis Wu?”
(Monina POV)Tinapik nito ang upuan. Ibig sabihin na maupo ako doon. Naupo ako at mahina niya akong dinuyan.“Actually, balak kitang dalhin ngayon sa…” Tumango ako sa kanya at lumingon.“Pumunta tayo. Please.”“Di kaya. Di ka nila makilala.” Yung hitsura ko. Kaya lalo akong umiyak.“Sorry. Wag ka nang umiyak.” Taranta nitong suyo sa akin.“Hindi. Kasalanan ko naman to Cedrick. Di na ata ako nag-iisip ng maayos sa mga desisyon ko.”“I think kailangan mo lang huminga ng malalim. Breath the fresh air Monina. Maraming kailangan isipin, ngunit di dapat. Dahil tapos na ang lahat. Ang magagawa na lang natin, move on, Monina. Ikaw mismo ang nagsabi niyan sa akin noon diba?”“Bakit kasi parang ang bilis ng mga pangyayari?”“Mabuti ngang mabilis. I mean, mabuting mabilis ang processo mo sa
(Monina POV)"Yes. I am."Sa sagot kong yun, itinugon sa akin ni Cedrick, isang halik na di ko ata makakalimutan sa boung buhay ko.Napayakap na ang mga kamay ko sa leeg nito. Habang pinagbibigyan ang isat-isa na kalimutan muna itong nangyari sa amin.Minsan, kailangan na natin harapin ang bagong kinabukasan. Kung wala na… wala na. Sinabi niya na may mga bagay na di natin kayang kontrolin. Mga bagay na di maaring ipilit. Mga bagay na may nakatakdang oras para sa lahat.Nang maalala ko ang panaginip ko kagabi.Napangiti ako ng…“Catherine, yung apo ko umiiyak.”At napabitaw ako kay Cedrick. Pakiramdam ko nga maduduwal ako.“Anong problema?” Titig niya sa aking mga mata. Saka sa isipan ko nagbilang ako kung kailan yung nakalipas na…“Cedrick…”“Yes?” Nanlaki ang mg
(Monina POV)“Mayroon bang problema Monina?” Gising na tanong sa akin ni Cedrick.Ngumiti na lang ako sa kanya.“Tss. That face really irritates me!”“Ang pangit ko ba talaga?” tanong ko sa kanya pabalik.“Nang dahil sa mukhang yan, di ko na-appreciate yung ngiti mo kanina.” na ngumiti ulit ako.Anong balak ko? Sasabihin ko na ba sa kanya.Hindi.Namnamin ko muna na buntis ako. Akin muna ito. Pambawi man lang sa kamanyakan mo Cedrick.“Uhmmm… Ikaw ang mag-aayos? Ibabablik mo sa dati?” tanong ko sa kanya.“Yeah.”“Bakit di na lang i-enchance mo?”“No! Maganda ka na kahit walang… Argh!”“Inamin mo din na maganda ako.”“Bakit hinayaan mo na may humawak sayong
(Monina POV)Ang gaganda ng kapatid ko, lalo na si Mama.Paano yan, magkakasama na kayong apat diyan.Mama, ikaw na ang bahala sa kanila. Sorry kung may katigasan ang ulo nila. Pero mababait yan Mama. Mapagmahal na mga kapatid…Naalala ko yung pinagluluto na nga nila kami ni Papa ng agahan bago umalis. Mga mapagmahal na anak…Si Papa, kahit ganoon, niyakap nila ang katotohanan na kailangan namin alagaan si Papa. Mga batang marunong umunawa ng situation namin. Di sila humangad ng bagay na alam nila na di ko naman maiibigay.Ma, susubukan parin namin ni Cedrick na tuklasin kung sino ang gumawa nito sa kanila.Naging biktima sila ng karahasan sa mundong ito.Ma, yun nga. Nagpa-iwan si Papa. At Salamat po na di niyo siya pinilit.Masaya po ako na dinalaw niyo ako sa panaginip. Sa huling pagkakataon nakita ko ang mga ngiti ng kapatid ko
(Monina POV)Hangang sa nasa harapan na kami ng sasakyan. Yun tuluyan kong ibinuga ang kailangan ibuga.“Monina?”si Cedrick.Na hinila niya ang kamay ko pagkatapos ko nga magsuka. Ilalapat na sana nito ang dalawa niyang daliri sa aking leeg ng…“Cedrickkkkkkkkkk!” Isang sigaw na siyang ikinalingon namin.Si Vanessa.Palapit sa amin na agad naman hinarang ng mga tauhan ni Cedrick. Halatang nakainom si Vanessa. Dahil ang katawan niya, kamuntik nang bumagsak kanina.Maari naman niyang alisin yung mataas niyang high heels diba?“Ano ba! Wag kayong harang-harang sa akin!” pagpupumilit niya. Hangang sa binitiwan ni Cedrick ang kamay ko. Ngunit hinarap ako nito sa kanya.“Get in the car first. I need to talk to her.” Napatango na lamang ako sa kanya.Nawalan silang dalawa…
(Cedrick POV's)“Is it your will thar Monica and Bianca, should be baptized in the faith of the Church, which we have all professed with you?” tanong ng pari sa amin ni Monina.Sa likuran namin ang mga ninong at ninang nito. Syempre di na mawawala ang mga kapatid namin ni Monina na nagpapaligsahan kung sino na naman ba ang magiging paboritong Uncle ng anak namin.Haist. Nang dahil sa kanila, nagiging spoiled ang mga anak ko.Monica and Bianca?Yeah, you heard it right, after several months ipinanganak na ni Monina ang dalawa naming princessa. At wag niyo na akong tatanungin kung sino ba ang nagpangalan sa kanila.“It is.” sagot namin ni Monina sa pari.“Monica and Bianca, I baptized both of you in the name of the Father, and of the Son, and of the Holy spirit.”Nakangiti kami ni Monina sa isat-isa.“You were God's Work of Art.”
(Vanessa POV)Nabitiwan ko ang isang pingan, ng marinig ko nga sa aking kasamahan na buntis na naman si Monina.Limang taon na ang nakalipas. Sinusubukan ko hanapin ang kaligayahan ko, ngunit talagang nakatali ako sa kanila. Gusto ko man kalimutan na silang lahat ngunit ginugulo parin ako ng isipan ko na ako dapat ang nasa katayuan ni Monina.“Anong nangyari Vivian?” pati pangalan ko binago ko.Tinalikuran ko lamang sa akin ang nagtatanong. Hinubad ang apron, saka pinalipad ito sa manager na puputak sana ang bibig.“Vivian!” sigaw nito sa akin. At sa inis ko kinuha ko ang kutsilyo.Nagsi-abante sila. Ngumiti ako. Sa loob ng limang taon nakakamiss din pala ang manakot. Ang pagkatao ko na kaya ko din itago sa mahabang panahon.“Bruha ka talaga!” saka ko itinusok sa mesa ang kutsilyo. Ngumisi sa kanila at dumiretso sa locker room at hinablot ko lah
(Monina POV)“Can we take Daddy's share?”“At yun kung ayaw mong ma-diabetes nito ang mga anak natin.” Lapag ko ng cake niya sa harapan.“Ever since babies di pa nakatikim ng cake si Daddy.”“It's delicious Dad.”“Whatever. Wag niyo laging kinakampihan ang Mommy niyo. Traydor din yan.” Ngumiti nga ako dito na medyo nasusupend ako dahil ang tagal tikman ni Cedrick. O kahit man lang itusok yung tinidor niya.“Ang laki ng hating yan Monina.”“Di mo naman uubusin.”“Di mo na ako kilala?” ang taong ayaw magsayang ng pagkain.“Just dig it Daddy! Mom, have a treasure with it.”Yun lang napatitig ako sa pinakamakulit na si Aaron. Batang to… kakampi ng Daddy niya.“Opsss. Sorry Mommy.”“Treasure? A ring
(Monina POV)Nagdalawang isip pa si Papa. Tumango ako sa kanya sabay ngiti dito. Atleast kung kapatid ko nga si Haiden, meron akong kapatid na sasapak kay Cedrick. Pero alam ko na di naman yun mangyayari.Saka minsan okey lang bigyan ng pagkakataon na magbago ang isang tao. Nasa processo sila ng buhay nila na kailangan natin gabayan para maging isang mabuti. Dahil habang meron pa tayong hininga, sinasabi ko nga meron pa tayong pag-asa.Hinayaan ni Papa na alalayan siya ni Haiden. Lahat kami nakatitig sa kanya pwera lang sa mga babies namin ni Cedrick na ang gagaslaw. Hahaha.“Relaxs di ko papatayin ang tatay ni Monina.” napansin ata ni Haiden.”But I want to know anong ginagawa ng Daddy ko sa picture?”Naka pause ang larawan ng apat na magkakaibigan. Ibig sabihin yung isang lalaking nakaupo sa likuran ni Mama na ang aura nito parang si Haiden. Sabi nga niya, tatay niya ito.&nbs
(Haiden POV)Aither bring me a bouquet of Tulips. Such a gay, but kung galing sa kapatid ko, sure I accept it.“Uncle Haiden, Mom and Dad once said to me that you are a bad guy.”Napabuntong hininga na lamang ako. It hurt me somehow, pero totoo naman talaga yun. I hope di ko yun ginawa.“But we don't believe them. You're the best uncle than Uncle Dominic because you gave us a lot of toys.”Napangiti ako.“This bouquet of Tulips, according to our Mom. It represents rebirth and charity. Rebirth because according to our parents, you change a lot for good. Charity because you learn how to give love. And we receive a plenty of toys.”Kid, toys are nothing for me, but if it can uplift a child heart, walang halaga ng salapi ang makakatapat ng kaligayahan na nakikita sa mga mata nila.“Thank you, Uncle Haiden.”'Cause w
(Secretary Lee POV)I never thought na, nang dahil sa kanila makikilala ko din si Cedrick. Sila ang nag-recommenda sa akin bilang secretarya sa buhay nito.Tiwalang-tiwala sa mga kakayanan ko. Kahit wala ngang ibubuga ang katawan ko. Magaling lang sa putukan ng baril, pero kung sparing na, wala ako riyan.Ngumiti si Rhoa sa akin. Si Rhio na natiling nakasandal sa dingding. Wala na siyang paki-alam sa pag-sasama naming dalawa at sa huli napatunayan ko din kahit paano na kaya kong ipaglaban si Rhoa.At sa ningning ng mga mata ngayon ng boss namin at asawa nitong si Monina, nagagalak ako na meron nga akong nai-ambag para maging ganito kasaya ang pagsasama nila.Miss Monina and Master Cedrick, alam kong naging inspirasyon kayo ng mga taong nakakakilala sa inyo. Ipagpatuloy lang ninyo ang walang katapusan na pagmamahalan.Sometimes the world was on our side, Sometimes it wasn't fair
(Cedrick POV)Nang dumating ang isang sasakyan, at ang inilabas ang ama ni Monina. Agad akong lumapit at tumulong sa pag-alalay dito.Napa-mano ang anak namin sa lolo nila, at kasama na doon ang kapatid ko.Monina, ano pa ang ginagawa niyo riyan? Andito na ang tatay mo.Napatitig ako kay Mike na inilayo ang paningin sa akin. Saka napalingon na lamang ako ng may mga yapak akong narinig. Agad nagsitakbuhan ang mga anak ko dahil…“Uncle Haiden!” siyang napasenyas ako sa tauhan ko na ano ang iniisip ng asawa ko sa tatay niya at Haiden? Di ba niya alam na…Ngunit napayuko na lamang ako ng nagkatitigan silang dalawa.Napaatras dito ang ama ni Monina. Ako na mismo ang tumitig kay Haiden.Kung ano man ang binabalak ng kapatid niya sana naman hindi masira dito.Ngumisi na lamang na parang demonyo ulit si Haiden sa tatay ni Monina.Di talaga mapagsabih
(Dominic POV)After five years…Nang makalabas ako sa sasakyan ko. Sa labas pa lang ng bahay ng kapatid ko, maririnig mo na ang hagikhik ng mga pamangkin ko.Inilabas ko ang mga pasalubong ko dito. Nang may dumating na sasakyan at napangisi ako dahil sinalubong siya ng kanyang mga tauhan. Sino pa ba? Si Cedrick.“Makakatulog ka ba niyan?” Dahil halatang nagsagawa na naman ito ng magdamagang operasyon.“Kailan ka dumating?” Balik na tanong nito sa akin. Saka nailabas ko na ang mahabang kahon na isa sa mga pasalubong ko nga sa mga anak niya.At ayan sa wakas nagkusa ang mga tauhan niya na tulungan ako. Tss.“Kung ako sayo, tangapin mo na ang trabaho na maging director ng kompanya natin!”Yun napipikon siya sa akin tungkol sa bagay na yan.Ngumiti lamang ako dito.“Kaya mo na yan bro.” Tapik ko
(Rhoa POV)Nagkukubli pa ako sa likuran ng mga doctor ni Mike. Nagkunwaring nurse sa tabi nito para di ako mapansin.At ang gago nakangiti pa sa mga doctor habang ipinapaliwanag sa kanya na isang buwan siyang mabubulok dito sa hospital.“It's fine as soon na ang future bride ko ang mag-aalaga sa akin dito.” Na namalayan ko na lang nakatitig na siya sa aking mga mata. Nakilala niya ako?Nagkunwari akong snub lang siya sa sinabi nito. Saka taas kilay kong sinabi sa kanya bilang nurse nito na…“Walang future bride na maaring bumisita sayo dito.”“Dahil siya ang mag-aalaga sa akin diba Rhoa?” Inalis ko na ang face mask ko.“Bakit ako ang mag-aalaga sayo?! Kasalanan mo yan. Pasucidal effect ka.”Ngumiti siya sa akin. Baliw ang lalaking to. Kahit na ang amo nga niya terror. He can manage to smile parin. Sarap sikuhin.&n