(Monina POV)
“Anong nangyari sayo Monina?” Yun ang naging tanong ni Dominick sa akin bago inilapag sa harapan namin ng mga katulong ang pagkain.
Actually, gutom na nga ako. Pero kung silang dalawa lang naman ang kasalo ko… Pakiramdam ko yung tiyan ko na lamang ang napa-adjust.
Ngunit si Cedrick itong naglagay ng pagkain sa pingan ko.
Awkward.
Tahimik kaming tatlo na kumain. Sa sobrang tahimik, talagang nakakawalang ganang kumain. Kaya ako na itong nagsalita. Ewan kung bakit ko ito tinanong…
“Bakit naririto tayo Cedrick?”
“Ahhh… Welcome back Misis Wu.” Tugon ni Cedrick sa akin. Siyang ikina-ubo ni Dominick.
“Meron ka bang reklamo Dominick?”
“Wala. Sadyang nasamid lang ako.” Kasi si Cedrick mga mata na naman niya na nakakamatay nakatitig kay Dominick.
“Misis Wu?”
(Monina POV)Tinapik nito ang upuan. Ibig sabihin na maupo ako doon. Naupo ako at mahina niya akong dinuyan.“Actually, balak kitang dalhin ngayon sa…” Tumango ako sa kanya at lumingon.“Pumunta tayo. Please.”“Di kaya. Di ka nila makilala.” Yung hitsura ko. Kaya lalo akong umiyak.“Sorry. Wag ka nang umiyak.” Taranta nitong suyo sa akin.“Hindi. Kasalanan ko naman to Cedrick. Di na ata ako nag-iisip ng maayos sa mga desisyon ko.”“I think kailangan mo lang huminga ng malalim. Breath the fresh air Monina. Maraming kailangan isipin, ngunit di dapat. Dahil tapos na ang lahat. Ang magagawa na lang natin, move on, Monina. Ikaw mismo ang nagsabi niyan sa akin noon diba?”“Bakit kasi parang ang bilis ng mga pangyayari?”“Mabuti ngang mabilis. I mean, mabuting mabilis ang processo mo sa
(Monina POV)"Yes. I am."Sa sagot kong yun, itinugon sa akin ni Cedrick, isang halik na di ko ata makakalimutan sa boung buhay ko.Napayakap na ang mga kamay ko sa leeg nito. Habang pinagbibigyan ang isat-isa na kalimutan muna itong nangyari sa amin.Minsan, kailangan na natin harapin ang bagong kinabukasan. Kung wala na… wala na. Sinabi niya na may mga bagay na di natin kayang kontrolin. Mga bagay na di maaring ipilit. Mga bagay na may nakatakdang oras para sa lahat.Nang maalala ko ang panaginip ko kagabi.Napangiti ako ng…“Catherine, yung apo ko umiiyak.”At napabitaw ako kay Cedrick. Pakiramdam ko nga maduduwal ako.“Anong problema?” Titig niya sa aking mga mata. Saka sa isipan ko nagbilang ako kung kailan yung nakalipas na…“Cedrick…”“Yes?” Nanlaki ang mg
(Monina POV)“Mayroon bang problema Monina?” Gising na tanong sa akin ni Cedrick.Ngumiti na lang ako sa kanya.“Tss. That face really irritates me!”“Ang pangit ko ba talaga?” tanong ko sa kanya pabalik.“Nang dahil sa mukhang yan, di ko na-appreciate yung ngiti mo kanina.” na ngumiti ulit ako.Anong balak ko? Sasabihin ko na ba sa kanya.Hindi.Namnamin ko muna na buntis ako. Akin muna ito. Pambawi man lang sa kamanyakan mo Cedrick.“Uhmmm… Ikaw ang mag-aayos? Ibabablik mo sa dati?” tanong ko sa kanya.“Yeah.”“Bakit di na lang i-enchance mo?”“No! Maganda ka na kahit walang… Argh!”“Inamin mo din na maganda ako.”“Bakit hinayaan mo na may humawak sayong
(Monina POV)Ang gaganda ng kapatid ko, lalo na si Mama.Paano yan, magkakasama na kayong apat diyan.Mama, ikaw na ang bahala sa kanila. Sorry kung may katigasan ang ulo nila. Pero mababait yan Mama. Mapagmahal na mga kapatid…Naalala ko yung pinagluluto na nga nila kami ni Papa ng agahan bago umalis. Mga mapagmahal na anak…Si Papa, kahit ganoon, niyakap nila ang katotohanan na kailangan namin alagaan si Papa. Mga batang marunong umunawa ng situation namin. Di sila humangad ng bagay na alam nila na di ko naman maiibigay.Ma, susubukan parin namin ni Cedrick na tuklasin kung sino ang gumawa nito sa kanila.Naging biktima sila ng karahasan sa mundong ito.Ma, yun nga. Nagpa-iwan si Papa. At Salamat po na di niyo siya pinilit.Masaya po ako na dinalaw niyo ako sa panaginip. Sa huling pagkakataon nakita ko ang mga ngiti ng kapatid ko
(Monina POV)Hangang sa nasa harapan na kami ng sasakyan. Yun tuluyan kong ibinuga ang kailangan ibuga.“Monina?”si Cedrick.Na hinila niya ang kamay ko pagkatapos ko nga magsuka. Ilalapat na sana nito ang dalawa niyang daliri sa aking leeg ng…“Cedrickkkkkkkkkk!” Isang sigaw na siyang ikinalingon namin.Si Vanessa.Palapit sa amin na agad naman hinarang ng mga tauhan ni Cedrick. Halatang nakainom si Vanessa. Dahil ang katawan niya, kamuntik nang bumagsak kanina.Maari naman niyang alisin yung mataas niyang high heels diba?“Ano ba! Wag kayong harang-harang sa akin!” pagpupumilit niya. Hangang sa binitiwan ni Cedrick ang kamay ko. Ngunit hinarap ako nito sa kanya.“Get in the car first. I need to talk to her.” Napatango na lamang ako sa kanya.Nawalan silang dalawa…
(Cedrick POV)“Wala nang tayo Vanessa.” Yun ang sinabi ko sa kanya. Sa haba ng sinabi nito na di man lang pumasok sa tenga ko. Oo, kalmado ako sa harapan niya.Di nga kalayuan naroroon ang secretarya nito sa sasakyan.Alam ko sa loob ng dalawang linggo, gusto akong makita ni Vanessa, ngunit di ko yun hinayaan.Hinayaan ko siya na siya itong mamahala na maihatid sa huling hantungan ng anak namin. At matapos ilibing ang bata, ako itong huling pumunta sa puntod ni Adrian. Humingi ng kapatawaran dahil sa pagkukulang namin bilang magulang. Ginawa ko ang lahat, sadyang nagkaroon lang ng kunting problema.“Yun lang Cedrick?!” Napatango ako sa kanya.“Dahil sa kanya?!”Sino pa ba ang tinutukoy niya? Si Monina.“Dahil sa kanya, kaya mo tinalikuran ang nararamdaman mo sa akin! Ako itong mahal mo Cedrick! Ako! Hindi siy
(Cedrick POV)“Over my dead body Vanessa.”“Hindi! Hindi ako papaya Cedrick! Hinding-hindi! Akin ka! Akin!” Siyang kinaladkad na nga ng secretarya niya. Ipinasok ito sa sasakyan.Nilock ito sa loob.Bumalik sa harapan ko ang sekretarya niya…“Make sure na bumalik na siya sa kanyang mga magulang!” Siyang ikinayuko na bahagyang nagulat sa akin.“Wag mo akong hihintayin na ako ang gumawa ng paraan para mawala siya sa paningin ko lalong-lalo na kay Monina!”“Gagawin ko ang lahat ng makakaya ko Master Cedrick.” Siyang ikinatalikod na nito at umalis ang sasakyan.Napasapo ako ng aking noo.Sana naman vanessa, di dumating yung punto na sasayangin mo ang pagkakataon na pinalampas ko ang pagbabanta mong to.I respect our son. You, as my son mother.Ngunit wala nang dahilan para pigilan pa na pumili tayo ng landas
(Monina POV)Hangang ngayon di parin ako makapaniwala na buntis ako. Huminga ako ng malalim na ikinalingon sa akin ni Rhoa.“Ang lalim ng hininga na yan.”Ngiti ang itinugon ko sa kanya. Sa ginawa ko parang nalaglag ang panga niya. Di ata makapaniwala na gusto ko munang manahimik. Manahimik na di kalungkutan ang siyang dala.Ang bilis din ng transition ng buhay ko. Dahil ata sa napakabilis na pangyayari.Tipong, kahapon ko lang nakilala si Cedrick, may mga nangyaring masama. Nilisan ng mga kapatid ko ang mundong to. Tapos, kinabukasan malalaman ko na lang na nagdadalang tao ako.“Yang ngiting yan, siguro naman di mo ako papagurin.” Napatango ako. Kailangan ko magpahinga ng maayos. Kami lang muna ng baby ko. Wag niyo na muna alamin.Kaya kahit wala pa akong balita na umuwi si Cedrick. Nahiga na ako. Napayakap sa unan. Ninamnam ang pagiging isan
(Cedrick POV's)“Is it your will thar Monica and Bianca, should be baptized in the faith of the Church, which we have all professed with you?” tanong ng pari sa amin ni Monina.Sa likuran namin ang mga ninong at ninang nito. Syempre di na mawawala ang mga kapatid namin ni Monina na nagpapaligsahan kung sino na naman ba ang magiging paboritong Uncle ng anak namin.Haist. Nang dahil sa kanila, nagiging spoiled ang mga anak ko.Monica and Bianca?Yeah, you heard it right, after several months ipinanganak na ni Monina ang dalawa naming princessa. At wag niyo na akong tatanungin kung sino ba ang nagpangalan sa kanila.“It is.” sagot namin ni Monina sa pari.“Monica and Bianca, I baptized both of you in the name of the Father, and of the Son, and of the Holy spirit.”Nakangiti kami ni Monina sa isat-isa.“You were God's Work of Art.”
(Vanessa POV)Nabitiwan ko ang isang pingan, ng marinig ko nga sa aking kasamahan na buntis na naman si Monina.Limang taon na ang nakalipas. Sinusubukan ko hanapin ang kaligayahan ko, ngunit talagang nakatali ako sa kanila. Gusto ko man kalimutan na silang lahat ngunit ginugulo parin ako ng isipan ko na ako dapat ang nasa katayuan ni Monina.“Anong nangyari Vivian?” pati pangalan ko binago ko.Tinalikuran ko lamang sa akin ang nagtatanong. Hinubad ang apron, saka pinalipad ito sa manager na puputak sana ang bibig.“Vivian!” sigaw nito sa akin. At sa inis ko kinuha ko ang kutsilyo.Nagsi-abante sila. Ngumiti ako. Sa loob ng limang taon nakakamiss din pala ang manakot. Ang pagkatao ko na kaya ko din itago sa mahabang panahon.“Bruha ka talaga!” saka ko itinusok sa mesa ang kutsilyo. Ngumisi sa kanila at dumiretso sa locker room at hinablot ko lah
(Monina POV)“Can we take Daddy's share?”“At yun kung ayaw mong ma-diabetes nito ang mga anak natin.” Lapag ko ng cake niya sa harapan.“Ever since babies di pa nakatikim ng cake si Daddy.”“It's delicious Dad.”“Whatever. Wag niyo laging kinakampihan ang Mommy niyo. Traydor din yan.” Ngumiti nga ako dito na medyo nasusupend ako dahil ang tagal tikman ni Cedrick. O kahit man lang itusok yung tinidor niya.“Ang laki ng hating yan Monina.”“Di mo naman uubusin.”“Di mo na ako kilala?” ang taong ayaw magsayang ng pagkain.“Just dig it Daddy! Mom, have a treasure with it.”Yun lang napatitig ako sa pinakamakulit na si Aaron. Batang to… kakampi ng Daddy niya.“Opsss. Sorry Mommy.”“Treasure? A ring
(Monina POV)Nagdalawang isip pa si Papa. Tumango ako sa kanya sabay ngiti dito. Atleast kung kapatid ko nga si Haiden, meron akong kapatid na sasapak kay Cedrick. Pero alam ko na di naman yun mangyayari.Saka minsan okey lang bigyan ng pagkakataon na magbago ang isang tao. Nasa processo sila ng buhay nila na kailangan natin gabayan para maging isang mabuti. Dahil habang meron pa tayong hininga, sinasabi ko nga meron pa tayong pag-asa.Hinayaan ni Papa na alalayan siya ni Haiden. Lahat kami nakatitig sa kanya pwera lang sa mga babies namin ni Cedrick na ang gagaslaw. Hahaha.“Relaxs di ko papatayin ang tatay ni Monina.” napansin ata ni Haiden.”But I want to know anong ginagawa ng Daddy ko sa picture?”Naka pause ang larawan ng apat na magkakaibigan. Ibig sabihin yung isang lalaking nakaupo sa likuran ni Mama na ang aura nito parang si Haiden. Sabi nga niya, tatay niya ito.&nbs
(Haiden POV)Aither bring me a bouquet of Tulips. Such a gay, but kung galing sa kapatid ko, sure I accept it.“Uncle Haiden, Mom and Dad once said to me that you are a bad guy.”Napabuntong hininga na lamang ako. It hurt me somehow, pero totoo naman talaga yun. I hope di ko yun ginawa.“But we don't believe them. You're the best uncle than Uncle Dominic because you gave us a lot of toys.”Napangiti ako.“This bouquet of Tulips, according to our Mom. It represents rebirth and charity. Rebirth because according to our parents, you change a lot for good. Charity because you learn how to give love. And we receive a plenty of toys.”Kid, toys are nothing for me, but if it can uplift a child heart, walang halaga ng salapi ang makakatapat ng kaligayahan na nakikita sa mga mata nila.“Thank you, Uncle Haiden.”'Cause w
(Secretary Lee POV)I never thought na, nang dahil sa kanila makikilala ko din si Cedrick. Sila ang nag-recommenda sa akin bilang secretarya sa buhay nito.Tiwalang-tiwala sa mga kakayanan ko. Kahit wala ngang ibubuga ang katawan ko. Magaling lang sa putukan ng baril, pero kung sparing na, wala ako riyan.Ngumiti si Rhoa sa akin. Si Rhio na natiling nakasandal sa dingding. Wala na siyang paki-alam sa pag-sasama naming dalawa at sa huli napatunayan ko din kahit paano na kaya kong ipaglaban si Rhoa.At sa ningning ng mga mata ngayon ng boss namin at asawa nitong si Monina, nagagalak ako na meron nga akong nai-ambag para maging ganito kasaya ang pagsasama nila.Miss Monina and Master Cedrick, alam kong naging inspirasyon kayo ng mga taong nakakakilala sa inyo. Ipagpatuloy lang ninyo ang walang katapusan na pagmamahalan.Sometimes the world was on our side, Sometimes it wasn't fair
(Cedrick POV)Nang dumating ang isang sasakyan, at ang inilabas ang ama ni Monina. Agad akong lumapit at tumulong sa pag-alalay dito.Napa-mano ang anak namin sa lolo nila, at kasama na doon ang kapatid ko.Monina, ano pa ang ginagawa niyo riyan? Andito na ang tatay mo.Napatitig ako kay Mike na inilayo ang paningin sa akin. Saka napalingon na lamang ako ng may mga yapak akong narinig. Agad nagsitakbuhan ang mga anak ko dahil…“Uncle Haiden!” siyang napasenyas ako sa tauhan ko na ano ang iniisip ng asawa ko sa tatay niya at Haiden? Di ba niya alam na…Ngunit napayuko na lamang ako ng nagkatitigan silang dalawa.Napaatras dito ang ama ni Monina. Ako na mismo ang tumitig kay Haiden.Kung ano man ang binabalak ng kapatid niya sana naman hindi masira dito.Ngumisi na lamang na parang demonyo ulit si Haiden sa tatay ni Monina.Di talaga mapagsabih
(Dominic POV)After five years…Nang makalabas ako sa sasakyan ko. Sa labas pa lang ng bahay ng kapatid ko, maririnig mo na ang hagikhik ng mga pamangkin ko.Inilabas ko ang mga pasalubong ko dito. Nang may dumating na sasakyan at napangisi ako dahil sinalubong siya ng kanyang mga tauhan. Sino pa ba? Si Cedrick.“Makakatulog ka ba niyan?” Dahil halatang nagsagawa na naman ito ng magdamagang operasyon.“Kailan ka dumating?” Balik na tanong nito sa akin. Saka nailabas ko na ang mahabang kahon na isa sa mga pasalubong ko nga sa mga anak niya.At ayan sa wakas nagkusa ang mga tauhan niya na tulungan ako. Tss.“Kung ako sayo, tangapin mo na ang trabaho na maging director ng kompanya natin!”Yun napipikon siya sa akin tungkol sa bagay na yan.Ngumiti lamang ako dito.“Kaya mo na yan bro.” Tapik ko
(Rhoa POV)Nagkukubli pa ako sa likuran ng mga doctor ni Mike. Nagkunwaring nurse sa tabi nito para di ako mapansin.At ang gago nakangiti pa sa mga doctor habang ipinapaliwanag sa kanya na isang buwan siyang mabubulok dito sa hospital.“It's fine as soon na ang future bride ko ang mag-aalaga sa akin dito.” Na namalayan ko na lang nakatitig na siya sa aking mga mata. Nakilala niya ako?Nagkunwari akong snub lang siya sa sinabi nito. Saka taas kilay kong sinabi sa kanya bilang nurse nito na…“Walang future bride na maaring bumisita sayo dito.”“Dahil siya ang mag-aalaga sa akin diba Rhoa?” Inalis ko na ang face mask ko.“Bakit ako ang mag-aalaga sayo?! Kasalanan mo yan. Pasucidal effect ka.”Ngumiti siya sa akin. Baliw ang lalaking to. Kahit na ang amo nga niya terror. He can manage to smile parin. Sarap sikuhin.&n