Kabanata 6

Serena’s POV

Bakit palagi akong nakikita ni Elena bilang kontrabida, kahit anong gawin ko?

Sa galit, hinagis ko ang telepono sa kama pagkatapos kong ibaba ang tawag kay Bill. Bumagsak ito nang may mahinang kalabog, dalawang beses na tumatalbog sa malambot na duvet. Sa kabutihang palad, hindi ito tumama sa sahig at nabasag.

Lalo lang akong nasusuklam sa masamang bibig ng nanay ni Bill. Iniisip niya na bastos ako dahil hindi ako mayaman tulad ni Doris? Paano ang kanyang mahal na anak? Hindi siya santo - siya ang pinakamalayo mula rito.

Sa nakalipas na tatlong taon ng pagiging asawa ko kay Bill, napakaraming kalokohan ang tiniis ko sa kanyang pamilya. Sa tingin ko hindi niya nalilimutan ang lahat ng ito. Pinapanood niya lang ako na parang duwag habang paulit-ulit akong nilalait.

Huwag ko na ring simulan ang tungkol kay Doris. Nagpapakita siya ng isang façade ng pagiging well-educated at classy, ​​pero maskara lang ang lahat. Kapag natanggal ang maskarang iyon, ang nabunyag ay ang tunay niyang ugali: tuso at malisyosa. Pero sa akin lang siya kumikilos nang ganito, hindi kay Bill o sa kanyang pamilya.

Marahil alam ni Doris na hindi niya ako kailangang iimpress. Sa mata niya, karibal lang ako sa pagmamahal at atensyon ni Bill. Masasabi ko sa iyo ang tungkol sa ilang beses na ipinakita niya ang kanyang tunay na kulay. Tulad ng isang beses, nagpasya akong sorpresahin si Bill ng isang home cooked meal sa kanyang opisina.

Pagdating ko doon, umaaligid si Doris malapit sa desk niya. Nang makita niya ako, nanliit ang mga mata niya. "Oh, ano 'to? Pumapapel ka na ngayon bilang isang doting wife?" asar niya, bahagya sumulyap sa maingat na nakaimpake na pagkain sa aking mga kamay. "Usually mas gusto ni Bill na kumain sa labas. Alam mo na, sa mga lugar na may mga aktwal na chef."

Sinusubukan kong panatilihing cool ang aking sarili, sumagot ako, "Well, naisip ko na ang isang home cooked lunch ay magiging maganda para maiba naman."

Mapanuksong tumawa si Doris. Sinabi niya, "Oo naman, kung sa tingin mo ay pahalagahan niya iyon. Pero sa pagitan natin, duda ako na gusto niyang ipagpalit ang kanyang mga gourmet salad at wagyu steak sa... kung ano man iyan."

Mahigpit kong kinuyom ang lunch bag, gustong-gusto kong sampalin si Doris dahil sa mga masasakit niyang salita. Pero naalala kong nasa opisina ako ni Bill. Ang paggawa ng eksena dito ay magmumukhang masama para sa kanya, at hindi ko ginusto iyon.

Kaya, inilagay ko na lang ang lunch bag sa mesa ni Bill, sinusubukang hindi pansinin si Doris. Parang natalo ako ng kaunti nang makita niyang may epekto ang mga salita niya. Pero pinili kong manatiling kalmado at hindi yumuko sa kanyang antas.

Ang pinakamalungkot na bagay ay kung ibinahagi ko ang kwentong ito sa sinuman, malamang na isipin nila na nagseselos ako kay Doris. Parang walang maniniwala sa akin sa kanya. Sa kanilang mga mata, ako lang ang hindi makuntentong asawa ni Bill.

Tapos na akong maglaro ng mga laro ng iba. Kung mas gusto ni Bill ang kanyang trabaho at ang kumpanya ni Doris kaysa sa kasal namin, puwes papadaliin ko na ang buhay niya.

Dali-dali akong kumuha ng maleta at sinimulang mag-impake. Inilibot ng aking mga mata ang closet, karamihan ay puno ng mga designer dress at high-end na accessories na nakuha ko para sa hindi mabilang na magagarang okasyon kasama si Bill. Pero, habang tinitingnan ko sila ngayon, mas nararamdaman ko na parang mga costume lang sila kaysa mga kayamanan, mga simbolo ng isang buhay na hindi talaga akma sa akin.

Nagpasya akong iwan sila, hindi ko na sila ginalaw. Inimpake ko lang ang mga mahahalagang bagay, napagtanto ko kung gaano kaunti ang tunay na pag-aari ko sa marangya pero walang lamang espasyong ito. Habang tinutupi ko ang aking mga damit, may pumasok sa isip ko: Bihira akong bigyan ni Bill ng anumang bagay na personal, anumang bagay na nagpapakitang kilala niya ako. Isang beses lang niya akong inabutan ng isang platinum na credit card, at walang pakialam na sinabing 'magswipe ka hanggang magsawa ka.'

Pagkatapos mag-impake, kinuha ko ang aking telepono na may malinaw na layunin. Tinawagan ko si Grace, ang dati kong landlady. Nag-dial ako ng mga numero at medyo nanginginig ang mga daliri ko sa bawat numero.

"Hello, Grace, si Serena 'to. I was wondering... available pa ba ang dati kong apartment?" Tanong ko na may pag-asa pero hindi sigurado.

Mainit at nagtataka ang boses ni Grace. "Serena! Well, oo available yun, pero... may mga mas magaganda na akong lugar ngayon, especially para sa gaya mo."

Alam kong tinutukoy niya ang katayuan ko bilang asawa ng bilyonaryo, pero ang buhay na iyon ang sinusubukan kong iwanan. "Hindi na, Grace, gusto ko yung dating apartment. Ito ang kailangan ko ngayon."

Nagkaroon ng isang pause, at pagkatapos ay lumambot ang boses ni Grace. "Sige, dear. Kung sigurado ka, sayo na yun."

Naramdaman ko ang pagtaas ng bigat sa dibdib ko. "Salamat, Grace."

*********************

Habang nakaupo ako sa taxi, iniiwan ko ang upscale neighborhood, sinimulan kong makita ang mga pagbabago sa bintana. Ang makintab at maringal na mga bahay ay nagbibigay daan sa mas simple at mas maliliit na tahanan. Ang mga lansangan ay nagiging mas abala at mas masigla. Napansin kong mas maraming maliliit na tindahan at mas kaunting magagarang boutique. Parang iba rin ang mga tao, mas relaxed, ginagawa lang ang araw nila.

Para akong lumipat mula sa isang mundo patungo sa isa pa, mula sa karangyaan hanggang sa pangkaraniwan, at ito dito nararamdaman ko na mas totoo, mas pamilyar, mas katulad ng buhay na kilala ko noon.

Sa pintuan ng aking lumang apartment, si Grace ay nakatingin sa akin, naghihintay ng reaksyon. "So, ito na... Ano sa tingin mo?" tinanong niya.

Napatingin ako sa pamilyar na lugar. Ito ay mas maliit kaysa sa naaalala ko, pero ito nakakaakit pa rin. Ang mga pader ay nagpapaalala sa akin ng isang mas simple, mas masayang panahon.

"Parang home sweet home ang pakiramdam," sabi ko, na may halong saya at pagkalma. Ang lugar ay hindi magarbo, pero ito ay swak sa pakiramdam. Pumasok ako sa loob, handa sa bagong simula.

Tumingin tingin ako sa paligid. May bitak sa kisame na hindi ko na matandaan at ang dati kong sofa, ngayon ay medyo sira na. Napansin ko ang mga bagay na hindi sa akin: iba't ibang mga kurtina at mga bagong libro sa istante. Malinaw na may ibang nanirahan dito pagkatapos ko.

Nang makapagsettle ako sa aking lumang apartment, alam kong oras na para sa susunod na malaking hakbang. Kinuha ko ang phone ko, ang bigat ng puso ko sa desisyong gagawin ko. Tumawag ako sa isang numerong nakita ko online, hinintay kong kumonekta ang tawag.

"Hello, is this Marquez and Garcia Associates?" Tanong ko, pilit na pinapatatag ang boses ko.

Sagot ng isang receptionist, propesyonal at magalang ang boses. "Yes, Ma'am. How can we assist you?"

Huminga ako ng malalim, nagkaroon ako ng lakas ng loob na sabihin ang mga salitang magpapabago sa buhay ko magpakailanman. "Kailangan ko ng assistance para sa divorce papers."