Pinili kong sulitin ang ilang araw na pananatili ko sa mansyon kasama si Ruan. Nagawa na nga yata namin lahat ng maaari naming gawin. Kung hindi namin katawag si Nanay at ang mga anak namin, we would watch a movie together. Kaya lang, nauuwi 'yon madalas sa isang mapusok na halikan. Madalas ko rin siyang panoorin na magluto. Siya ang nagluluto ng pagkain namin dahil hindi naman ako marunong. Taga-tikim lang palagi ang ambag ko. Nasubukan ko na ring makalaro ang lalaki sa iba't ibang board games, at madalas akong manalo siyempre, maliban lamang sa chess. Siyempre, hindi nawala ang pagpapalambing ni Ruan. Ilang beses ko na rin siyang minasahe. Nasabi ko na rin lahat sa kaniya ang mga dapat niyang malaman tungkol sa mga anak namin. Naplano na rin namin ang mga magiging kaganapan sa darating na second birthday nina Aero at Ruin. And of course, I got to know more about him. He's serious when it comes to almost everything. Pinag-iisipan niya lahat ng bagay ngunit minsan ay impulsiv
He wasn't sure if he has no romantic feelings for me. Ibig sabihin, posibleng... mahal niya ako? Ang mga salitang sinabi ni Ruan lang ang tumatakbo sa isip ko buong gabi. Ni hindi nga ako nakatulog nang maayos dahil 'yon lang ang nasa isip ko habang nakayakap nang mahigpit sa akin ang lalaki. Hindi ko napigilan ang sarili ko na isipin 'yon. Kailan pa? Paano? Pero, siya na rin mismo ang nagsabi, hindi pa siya sigurado. Siguro dapat ay hindi ko muna gawing big deal 'yon? Mahirap na. Hindi pa naman sigurado ang lalaki at hindi rin ako sigurado sa nararamdaman ko para sa kaniya. Pagkagising ko kinabukasan ay natulala agad ako sa bracelet na sinuot sa akin ni Ruan kagabi. Kamukha nito ang mga bracelet na meron ang mga anak ko na siya rin ang nagregalo. Pure blue diamond bracelet. Mas malaki ang mga bato ng bracelet na ibinigay niya sa akin kumpara sa bracelet ng mga anak ko. Tatlong malalaking bato 'yon na magkakatabi na kung susuriin at tititigan mo ay mapapansin mo ang nak
There are many ways to fall in love, but no amount of practice can make it perfect as unexpected happenings does. Hindi naman inasahan ni Ruan na gano'n ang mararamdaman niya nang makita niya ako noong gabing 'yon. Hindi ko rin inakalang nahulog pala sa akin ang lalaki sa mga oras na 'yon. Bihirang may magkagusto sa akin noong dalaga pa lang ako. Kung meron man, hindi ko naranasan sa kanila ang mga bagay na ipinaranas sa akin ni Ruan. It wasn't my first time to hear a heartfelt confession, but it was the first time that it was spoken and dedicated for me. Hindi 'yon ang unang pagkakataon na naramdaman ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko na tila wala ng bukas pa, ngunit 'yon ang unang pagkakataon na naramdaman ko ito dahil sa isang lalaking nagtapat sa akin. Tila nahulog ang puso ko pagkatapos kong marinig ang lahat na kaniyang mga sinabi. Ni hindi ko na nga siya nasagot. Wala akong ibang nagawa kundi ang humiga sa kama at humikbi sa dibdib ng lalaki. Hindi ko alam kung bakit ak
Ilang oras pagkatapos ng sandaling 'yon ay natagpuan ko na lang ang sarili ko na nakahiga sa pamilyar na sofa sa condo ni Sever. Yung pakiramdam na galing ka sa isang mahabang bakasyon tapos biglang kailangan mo na ulit harapin ang katotohanan, gano'n ang naramdaman ko. Nasaan na kaya si Ruan ngayon? Iniisip din kaya niya ako? “Parang magkatabing probinsya na lang ang Spain at Pilipinas sa akin dahil sa inyong dalawa.” Napabangon ako bigla nang may maalala tungkol sa lalaking kaibigan. Dinuro ko ang lalaki. “Ikaw! May kasalanan ka sa akin! Ang tagal mong nagsinungaling sa akin!” Napangiwi si Sever. “Hindi ako nagsinungaling.” Pinigilan ko ang sarili kong ibato sa kaniya ang unan na nahawakan ko. “You did!” Naningkit ang mga mata ni Sever sa akin. “Itinago ko lang sa 'yo pero hindi ako nagsinungaling, Zalaria.” Napairap ako. “Kung ano-ano pa ang sinabi mo sa akin! Tinakot mo pa ako! Parang gano'n na rin 'yon!” “Magkaiba 'yon.” Bahagyang natawa ang lalaki dahil paiyak na
After waiting for more hours, finally, I was able to talk with Ruan again. “I invited Asteon para pumunta sa birthday ng mga anak natin,” masayang balita ko sa kaniya pagkatapos siyang kumustahin. Base sa background niya ay nakasandal siya sa headboard ng kama at mukhang nasa loob ng kuwarto niya. “D-Do you think it's fine?” kinakabahang tanong ko nang maalala bigla ang sinabi kanina ni Sever sa akin. Although he didn't say it directly, alam ko kung ano ang nais niyang ipahayag sa akin. Para sa akin, mukhang mapagkakatiwalaan naman si Asteon. At saka, why can't I trust him? Kapatid ko naman siya at sa pagkakaalam ko ay wala naman siyang sama ng loob sa akin. Hindi ko rin naman ramdam na may itinatago siya na gano'ng klaseng damdamin para sa akin. Alam kong matagal kaming nagkahiwalay ni Asteon, pero kung sakaling tatalikuran niya ako, para kanino naman? Wala rin naman akong sama ng loob na naramdaman kay Sever nang sabihin niya 'yon. I understand his point, but I don't think As
“I entered different battles I never knew I could get in from carrying my children, to hearing their first cries, to witnessing their first steps, until they turned their back against me.” Asteria was staring at her husband, yet I know she was talking to me. “It was not my plan to marry, yet I craved for luxury that was out of my reach, so I did.” Napalingon ako kay Asteon na katabi ko ngunit wala akong nabasang reaksyon sa mukha niya. He was just staring at his mother with a stoic face. Nilingon kami ni Asteria. “It wasn't in my plan to love.” Bawat salita niya ay binigkas nang may diin na tila sigurado siya sa kaniyang mga sinasabi. “I didn't know how to, yet after carrying two souls, I learned.” Muling binalik ni Asteria ang kaniyang mga mata sa lalaking humihinga na lang gamit ang mga makina. “Being a mother is a never-ending march. You'll get tripped, yet you would not afford to fall for a wound that your children might get. Your fall is their harm.” I wanted to leave,
Being seated on a plane for almost twenty hours while knowing that my children together with my mother were being hostage was the longest torture I have ever experienced. If only it was possible, kalalampagin ko na ang eroplano para lang bilisan ang takbo. Ngunit wala akong ibang nagawa kundi ang umupo at magdasal na sana ay walang matamong kahit gasgas ang mga mahal ko sa buhay. “The Supreme doesn't want you to go.” Sinamaan ko ng tingin si Altro. “Pupunta ako kahit ano ang mangyari at wala kayong magagawa.” The man diverted his gaze in front. Siya ang naabutan namin sa private airport kung saan kami agad na nagtungo ni Sever. Iyon pala, nasabihan ni Ruan ang lalaki na pigilan ang pagpunta ko sa Switzerland. But Altro was built different. Hindi niya sinunod ang utos ng kaniyang Supremo at sa halip ay tinulungan pa ako. “I suggest for you to calm down. It is a calm war. Rye won't do anything... until you arrive.” Calm down? I couldn't help but to chuckle in a sarcastic wa
There was an intense battle of eyes between me and Ruan while Rye was busy checking his hand clock to count the time. “Choose our children,” I mouthed. Napapikit si Ruan na tila hindi na alam kung ano ang gagawin. He was clenching his jaw while breathing heavily while Rye was just grinning evily as he stared at him. Sa isip ko ay ang tunog ng paggalaw ng kamay ng orasan habang ilang nguso ng baril ang nakatutok sa akin. “Thirty seconds.” Sinubukan kong lumingon kayla Sever at Altro ngunit hindi ko magawa dahil sa higpit ng pagkakahawak sa akin ng mga tauhan ni Rye kahit nakatali na ako. When I looked back at Ruan, nakita ko siyang nakatitig sa mga anak namin na hindi pa rin tumitigil sa pag-iyak. When he turned his head and our eyes met again, I gave him a nod of assurance. “I'll be fine,” I mouthed him words again. He shall choose them. Bukod sa mukhang seryoso ang kapatid niya sa kondisyon niya ay 'yon na ang pinakamaayos na paraan upang matapos na ito. Hindi papayag si R
Ano ang nagtutulak sa 'yo upang patuloy na mabuhay?Five years ago, I used to call myself a slave of money. Hindi ko itatanggi. Pinasok ko ang trabahong dahilan upang mamulat ako sa madilim na reyalidad ng mundo sa kadahilanang kailangan ko ng pera.I needed money for my mother's medication and to sustain my daily needs to be able to continue living because I had no father to do so for us.“Sister! Zalaria, congratulations on your wedding! I'm sorry I wasn't able to come.” “No worries, Astean. Ang importante, nagpakita ka na sa akin.” At first, I was scared to enter the world of Derrivy. Entering the job means digging your own grave. Makakaya ko ba? It was scary. I could die anytime during a mission. Isang pagkakamali lang at lilisanin ko ang mundong 'to nang walang paalam sa kahit sino. It was like selling my life and soul for a huge amount of money. However, I saw it as my only hope. Hindi sapat ang kinikita ko noon bilang isang trainer at lumala na ang sakit ng nanay ko. So I
“Nasa baba na si Asteon, anak.” It was my mother who informed me. Pinapatulog ko sina Ruin at Aero nang pumasok siya sa kuwarto ko upang ibalita ang pagdating ng kapatid ko. Tulog na si Hera ngunit ang dalawa ay dilat na dilat pa ang mga mata. “Nakausap ko ang kapatid mo. Grabe, parang kailan lang. Ang bilis niyong tumanda.” My mother gave me a gentle smile. “Ako na ang bahala sa dalawa. Bumaba ka na ro'n, anak. Hinihintay ka nila.” Tumango ako at niyakap si Nanay. “Salamat po, 'Nay.” Buti na lang at hindi umalma ang dalawa kaya naging madali ang pag-alis ko sa tabi nila. Pagbaba ko, naabutan ko si Ruan na kausap si Asteon. They looked serious. Dinahan-dahan ko pa ang paglabas ko sa elevator upang hindi nila ako agad mapansin, ngunit agad lumingon sa akin si Ruan. Marahan akong ngumiti sa dalawa habang papalapit. Asteon looked at me with hesitation, worry, and fear in his eyes na ikinanabahala ko. “Ate—” I cut him off with a tight hug. “Bakit kung makatingin ka sa akin para n
We decided to throw a small celebration after Hera turned one month old. Naging daan na rin 'yon upang makauwi ang mga kaibigan ni Ruan na sina Altro, Haiver, Alshiro, Caiusent, at Ervo. Rye was also invited by Ruan, ngunit binalita ng lalaki na hindi siya sigurado kung makakadalo ba siya.Despite that, he didn't fail to greet our daughter. He even sent her a gift. “Hoy! Nasaan ka na? 'Yang cake na lang ang kulang,” reklamo ko kay Sever dahil siya na lang ang wala. Handa na ang lahat ng mga pagkain at puro mga ulam 'yon dahil lunchtime ang party. Gumawa rin ako ng dessert pero siyempre, hindi kumpleto ang celebration kapag walang cake. Nagpa-order ako kay Sever na aabutin pa yata ng isang buwan bago makarating.Si Nanay ay abala sa pag-aayos ng mga handa sa mahabang lamesa na kaka-set up lang din namin. Nandoon na ang lahat at dahil segurista ang nanay ko, siyempre uulit-ulitin niya 'yon tignan. Sina Ruin at Aero naman ay tuwang-tuwa dahil kalaro nila ang limang kaibigan ni Ruan. A
Dumating ang araw ng aming pag-alis pabalik sa Pilipinas. Naimpake na ang lahat ng aming gamit at handa na kaming lumipad. Bumalik na si Ervo sa Espanya dahil kinailangan. Bago 'yon ay ilang beses namin siyang pinasalamatan dahil sa pagpapatuloy niya sa amin dito. Si Haiver at Sever naman ay kasama naming uuwi sa Pilipinas. I was pushing the stroller where Hera was lying down and sleeping. Si Nanay naman ay abala pa rin sa pagche-check kung kumpleto ba ang mga naimpake namin kahit ilang beses na namin 'yon nasigurado na kumpleto 'yon kahapon pa. Kasalukuyan naming hinihintay ang van kung saan kami sasakay patungo sa airport. Helicopter sana upang mas mabilis ngunit naisip namin na hindi kakayanin ng mga bata. Ruin raised his arms to ask his father to carry him. “Where are we going, Daddy?” he wondered. Si Aero naman ay napakapit sa damit ko habang nakatayo sa gilid ko. Ruan gave them a gentle smile. “To our home, my son. We're going to our home.” Hindi ko alam ngunit tila pum
“Tell me what happened, Sever.” “Mula saan?” I shifted on my seat to face him. “Mula noong umalis kami.” “Wala namang masiyadong nangyari.” Umirap ako. “Pati ba naman ikaw, magsisinungaling sa akin?” Kumamot sa ulo si Sever. “Damn. Wala kang sasabihin kay Ruan, ha? Wala kang isusumbong na ako ang nagsabi sa 'yo.” My assumption was right. Sinabihan nga ni Ruan ang lalaki na huwag magsasabi sa akin. Siguro ay gano'n din ang ginawa niya kina Haiver at Ervo kaya ayaw nilang sabihin sa akin ang totoong nangyari. “Ayaw niyang malaman mo hindi dahil sa wala kang karapatan. Ayaw niyang malaman mo kasi ayaw ka niyang mag-alala pa dahil tapos na.” May nangyari talaga na dapat kong malaman. “Ano nga ang nangyari?” I asked impatiently. Nababahala ako dahil baka mamaya ay bumaba na si Ruan dahil pinapatulog lang naman niya yung kambal sa kuwarto. “Noong umalis ka dala ang mga anak niyo, alam mo bang hindi namin siya nakausap nang isang linggo? He became too focused on his plan of
Hera got his father's eyes, but she looks exactly like me. Tuwang-tuwa ang nanay ko habang ipinapakita sa lahat ang litrato ko noong sanggol pa lang ako kung saan kamukhang-kamukha ko si Hera. I have to agree too, our princess was my carbon copy. Labis ang tuwa na naramdaman ko dahil sa wakas, may kamukha na rin ako sa mga anak ko at hindi na ako ampon sa pamilyang ito. Gising si Hera ngunit hindi siya umiiyak. She was just looking at me like she could already see me. Halos manghina ang mga kamay ko habang buhat ko ang maliit niyang katawan. She was so small, fragile, and cute. Hindi rin mapakali sina Ruin at Aero sa kakasilip ng kaniyang mukha kaya naman natutuwa ako. I looked at Ruan who was sitting at my right side. Naluluha ang mga mata niya habang pinagmamasdan kami. I smiled at him. “Carry your daughter, Ruan.” Takot na umiling ang lalaki. “I-I... I don't know how. I might drop her.” Bahagya akong natawa at agad na tinuruan ang lalaki ng tamang posisyon sa pagkarga ng
I opened my eyes weakly, only to close it when the strong light hurt my eyes instantly. I counted a few seconds before slowly opening my eyes again. This time, my vision gradually adjusted with the light until it was no longer hurting my eyes. The white ceiling of the room welcomed my sight. “Anak, kumusta?” I thought I was alone inside the room until my mother rushed toward me to check on me. Agad kong naramdaman ang marahan niyang paghaplos sa buhok ko. “Ayos na po ako, 'Nay.” I slowly adjusted my position on the bed. Mula sa pagkakahiga ay maingat akong sumandal sa headboard ng kama. Dahil sa paggalaw ay naramdaman ko ang labis na sakit sa ibabang bahagi ng katawan ko. I scanned the whole room, hoping to see someone other than my mother but, we were alone inside. It was just the two of us. There was no trace that the man I have been longing to see was here. For a minute I thought that it was just my hallucination. Baka gawa-agawa lang 'yon ng utak ko dahil sa labis na pangungu
“Very good! Give Mommy a kiss!” Sabay na dumapo ang labi ng mga anak ko sa magkabilang pisngi ko. Natunaw naman ang puso ko nang sinunod nilang halikan ang umbok ng tiyan ko. “What's her name again, Mommy?” Ruin asked while drawing circles on my baby bump. Si Aero naman ay isinandal ang pisngi niya sa braso ko gaya ng lagi niyang ginagawa. Ngumiti ako. “We'll call her Hera.” “Just Hera?” Aero mumbled beside me. Umiling ako bago maingat na inayos ang buhok na humaharang sa mukha niya, gano'n din ang kay Ruin. “She will be Hera Tiana Anastasia Danery.” Agad na nalukot ang kanilang mukha sa sinabi ko. “Mommy! That's too long!” “She'll suffer from writing her name like us!” Agad akong tumawa sa aking mga narinig. “It's okay, boys! She'll love it when she grow up. It's long because I want her to have both of your initials.” Mukhang hindi nila matanggap na mahihirapan magsulat ng pangalan ang kapatid nila dahil sa ibinigay kong pangalan niya. They're already this thoughtful. Hi
He'll be here, soon. Haiver and Ervo told me Ruan was doing fine and I believed them. They told me he'll be here soon... pero manganganak na lang ako ay wala pa rin siya. Eight months. It has been eight fucking months. Nakailang sipa na ang anak namin mula sa loob ng tiyan ko ngunit hindi ko pa rin siya nakikita. “Mommy... why are you crying?” My teary eyes met Aero's worried grey eyes. Mas lalo akong naiyak dahil nakita ko bigla ang mukha ng tatay nila sa mga mata niya. Kung paano tumingin sa akin ang mga anak ko... gano'n din ang tatay nila. Grabeng pangungulila na 'to. Hindi ko na kinakaya. “I-I miss your Daddy, baby ko.” “Daddy?” Ruin stopped playing to look up to me. “Me too! I miss Daddy!” Nagulat ako nang biglang tumayo si Aero mula sa pagkakaupo sa sahig upang yakapin ako. Nanlalambing at marahan niyang ipinatong ang maliit na mukha sa ibabaw ng tiyan ko at tumingala sa akin. “That's okay, Mommy. Daddy will be here soon,” he comforted me with his gentle voice.