There are many ways to fall in love, but no amount of practice can make it perfect as unexpected happenings does. Hindi naman inasahan ni Ruan na gano'n ang mararamdaman niya nang makita niya ako noong gabing 'yon. Hindi ko rin inakalang nahulog pala sa akin ang lalaki sa mga oras na 'yon. Bihirang may magkagusto sa akin noong dalaga pa lang ako. Kung meron man, hindi ko naranasan sa kanila ang mga bagay na ipinaranas sa akin ni Ruan. It wasn't my first time to hear a heartfelt confession, but it was the first time that it was spoken and dedicated for me. Hindi 'yon ang unang pagkakataon na naramdaman ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko na tila wala ng bukas pa, ngunit 'yon ang unang pagkakataon na naramdaman ko ito dahil sa isang lalaking nagtapat sa akin. Tila nahulog ang puso ko pagkatapos kong marinig ang lahat na kaniyang mga sinabi. Ni hindi ko na nga siya nasagot. Wala akong ibang nagawa kundi ang humiga sa kama at humikbi sa dibdib ng lalaki. Hindi ko alam kung bakit ak
Ilang oras pagkatapos ng sandaling 'yon ay natagpuan ko na lang ang sarili ko na nakahiga sa pamilyar na sofa sa condo ni Sever. Yung pakiramdam na galing ka sa isang mahabang bakasyon tapos biglang kailangan mo na ulit harapin ang katotohanan, gano'n ang naramdaman ko. Nasaan na kaya si Ruan ngayon? Iniisip din kaya niya ako? “Parang magkatabing probinsya na lang ang Spain at Pilipinas sa akin dahil sa inyong dalawa.” Napabangon ako bigla nang may maalala tungkol sa lalaking kaibigan. Dinuro ko ang lalaki. “Ikaw! May kasalanan ka sa akin! Ang tagal mong nagsinungaling sa akin!” Napangiwi si Sever. “Hindi ako nagsinungaling.” Pinigilan ko ang sarili kong ibato sa kaniya ang unan na nahawakan ko. “You did!” Naningkit ang mga mata ni Sever sa akin. “Itinago ko lang sa 'yo pero hindi ako nagsinungaling, Zalaria.” Napairap ako. “Kung ano-ano pa ang sinabi mo sa akin! Tinakot mo pa ako! Parang gano'n na rin 'yon!” “Magkaiba 'yon.” Bahagyang natawa ang lalaki dahil paiyak na
After waiting for more hours, finally, I was able to talk with Ruan again. “I invited Asteon para pumunta sa birthday ng mga anak natin,” masayang balita ko sa kaniya pagkatapos siyang kumustahin. Base sa background niya ay nakasandal siya sa headboard ng kama at mukhang nasa loob ng kuwarto niya. “D-Do you think it's fine?” kinakabahang tanong ko nang maalala bigla ang sinabi kanina ni Sever sa akin. Although he didn't say it directly, alam ko kung ano ang nais niyang ipahayag sa akin. Para sa akin, mukhang mapagkakatiwalaan naman si Asteon. At saka, why can't I trust him? Kapatid ko naman siya at sa pagkakaalam ko ay wala naman siyang sama ng loob sa akin. Hindi ko rin naman ramdam na may itinatago siya na gano'ng klaseng damdamin para sa akin. Alam kong matagal kaming nagkahiwalay ni Asteon, pero kung sakaling tatalikuran niya ako, para kanino naman? Wala rin naman akong sama ng loob na naramdaman kay Sever nang sabihin niya 'yon. I understand his point, but I don't think As
“I entered different battles I never knew I could get in from carrying my children, to hearing their first cries, to witnessing their first steps, until they turned their back against me.” Asteria was staring at her husband, yet I know she was talking to me. “It was not my plan to marry, yet I craved for luxury that was out of my reach, so I did.” Napalingon ako kay Asteon na katabi ko ngunit wala akong nabasang reaksyon sa mukha niya. He was just staring at his mother with a stoic face. Nilingon kami ni Asteria. “It wasn't in my plan to love.” Bawat salita niya ay binigkas nang may diin na tila sigurado siya sa kaniyang mga sinasabi. “I didn't know how to, yet after carrying two souls, I learned.” Muling binalik ni Asteria ang kaniyang mga mata sa lalaking humihinga na lang gamit ang mga makina. “Being a mother is a never-ending march. You'll get tripped, yet you would not afford to fall for a wound that your children might get. Your fall is their harm.” I wanted to leave,
Being seated on a plane for almost twenty hours while knowing that my children together with my mother were being hostage was the longest torture I have ever experienced. If only it was possible, kalalampagin ko na ang eroplano para lang bilisan ang takbo. Ngunit wala akong ibang nagawa kundi ang umupo at magdasal na sana ay walang matamong kahit gasgas ang mga mahal ko sa buhay. “The Supreme doesn't want you to go.” Sinamaan ko ng tingin si Altro. “Pupunta ako kahit ano ang mangyari at wala kayong magagawa.” The man diverted his gaze in front. Siya ang naabutan namin sa private airport kung saan kami agad na nagtungo ni Sever. Iyon pala, nasabihan ni Ruan ang lalaki na pigilan ang pagpunta ko sa Switzerland. But Altro was built different. Hindi niya sinunod ang utos ng kaniyang Supremo at sa halip ay tinulungan pa ako. “I suggest for you to calm down. It is a calm war. Rye won't do anything... until you arrive.” Calm down? I couldn't help but to chuckle in a sarcastic wa
There was an intense battle of eyes between me and Ruan while Rye was busy checking his hand clock to count the time. “Choose our children,” I mouthed. Napapikit si Ruan na tila hindi na alam kung ano ang gagawin. He was clenching his jaw while breathing heavily while Rye was just grinning evily as he stared at him. Sa isip ko ay ang tunog ng paggalaw ng kamay ng orasan habang ilang nguso ng baril ang nakatutok sa akin. “Thirty seconds.” Sinubukan kong lumingon kayla Sever at Altro ngunit hindi ko magawa dahil sa higpit ng pagkakahawak sa akin ng mga tauhan ni Rye kahit nakatali na ako. When I looked back at Ruan, nakita ko siyang nakatitig sa mga anak namin na hindi pa rin tumitigil sa pag-iyak. When he turned his head and our eyes met again, I gave him a nod of assurance. “I'll be fine,” I mouthed him words again. He shall choose them. Bukod sa mukhang seryoso ang kapatid niya sa kondisyon niya ay 'yon na ang pinakamaayos na paraan upang matapos na ito. Hindi papayag si R
Nagising ako na nakahiga sa malambot na kama sa loob ng isang maayos at malamig na silid. I was expecting a chain or rope around my wrists, or a piece of cloth covering my mouth and eyes, hindering me from talking and seeing. However, I didn't expect that I would wake up lying in a comfortable mattress without feeling any pain around my body. Agad akong bumangon at nakitang suot ko pa rin kung ano ang damit ko kanina bago ako mawalan ng malay. Napag-alaman kong gabi na nang mapalingon ako sa bintana. Hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa. Agad kong nilapitan ang pinto na unang nakita ko at binuksan 'yon. Bumungad sa akin ang madilim na hallway. Doon pa lang, alam ko na agad na wala ako sa isang simpleng bahay lang. Saan naman kaya ako dinala ng lalaking 'yon? Matapos ang ilang segundong paglalakad ay natagpuan ko ang isang malaking hagdanan pababa kung saan kita ang malawak na sala. Hindi ito tipikal na mansyon sapagkat moderno ito ngunit may halong royal na disensyo. Mula sa mga cha
Hindi masamang makinig. Sometimes, the smallest voices you hear around you will lead you to what you are looking for— like trail of breadcrumbs toward the jackpot. However, maaaring ito rin ang maging sanhi para maabot mo ang dulo— ang dulo na malayo mula sa hinahangad mo. Ang dulong tatapos sa mga inaasam mo. Be aware of your surroundings but do not get fooled easily. Blistering footsteps echoed around the hallways. I was on my way back to the room where I woke up earlier when the servants inside the mansion started panicking. “The guards just called. Lady Lemery is on her way here!” It was a whisper from an old lady that walked passed me. She was talking to a younger servant who immediately crumpled her face— I don't know if it was because of annoyance, worry, fear, or nervousness. Who's Lady Lemery? “Señor just left! What shall we do?” Hindi ko na narinig pa ang sumunod na sinabi ng babae dahil nakalayo na sila mula sa puwesto ko kung saan ako napatigil. Malapit na ako s