Chapter 1: His true identity

“Mahal ko, magsasampay muna ako sa labas, a!” paalam ni Allyce habang dala-dala ang isang hindi kalakihang balde na may nalabhang damit nila mag-asawa.

“Ako na riyan, mahal. Alam kong pagod ka kagabi!” may halong pagngising wika ni Demon sa asawa.

“Tse!” Pinandilatan niya ang kaniyang asawa habang namumula ang kaniyang pisngi sa hiya.

Tumawa naman ito at hindi na niya pinansin ang nakakalokong tawa ng asawa. Lumabas siya sa kanilang bahay at nang maisampay ang nasa tatlumpong pirasong nilabhang damit kanina.

Mag-iisang buwan na silang mag-asawa at kahit ngayon ay nahihiya pa rin siya rito. Hindi niya inaakalang makakasal siya sa isang napakagwapo at napakabait na lalaking nakilala niya. Napakaswerte niyang babae, ‘yan ang nararamdaman niya magpahanggang ngayon.

Nagkakilala sila noong niligtas siya nito sa rumaragasang truck. Hindi man nakakapaniwala pero totoong iniligtas siya nito. Halos isang metro na lang ang layo niya at pwede na niyang maharap ang kamatayan subalit nakakapagtakang nailigtas pa rin siya ng matipunong lalaki. Sa edad na nuebe anyos ay hindi na siya nagpakipot pa at umoo agad nang nag-propose ito sa kaniya ng kasal. Mga dalawang buwan pa lamang silang nag-de-date. Iniisip niyang magiging malaking kawalan kapag magpapakipot pa siya rito.

Isang ulilang tunay na si Allyce at palaging minamaltrato ng kaniyang tiyahin kaya napag-isipan niyang lumayas dahil na rin sa manyak na anak nitong lalaki at ‘yon na ang nangyari, niligtas siya ng binata at naging asawa na niya ngayon.

Higit pa sa jackpot ang natanggap ni Allyce. Hindi lang mayaman, at napakagwapo ang pinakasalan niya, napakabait pa nito sa kaniya. Wala na siyang hihilingin pa kundi magkaroon ng anak, tumanda at mamatay kapiling ng kaniyang asawa.

Matapos niyang maisampay ang mga ito ay pinahid niya ang basang kamay sa laylayan ng suot niyang bestida. Bumalik siya sa loob ng kanilang bahay at napansing napakatahimik ng loob. Nagtaka siya kung bakit.

“Mahal? Nariyan ka ba? Mahal ko?” Agad siyang nagtungo sa kanilang kusina kung saan naroon ang kaniyang asawa kanina.

“Asan kaya siya?” nakakunot-noong tanong niya sa sarili at pinilig ang ulo.

Naisip niyang baka nasa kwarto iyon at natutulog.

Pagkabukas pa lang ng pintuan ng kanilang silid ay mabilis siyang hinawakan sa kaniyang bewang at inilapit dito.

“Ay! Ano ba!” Halos mahimatay siya sa kaba sa ginawa ng kaniyang asawa at hinampas niya ito sa balikat.

Hindi umimik ang kaniyang asawa at niyakap lang siya nito. ‘Anong problema nito?’

Malalim ang hininga nito at nararamdaman niya sa kaniyang likuran. Napanginig siya at tumayo ang kaniyang balahibo sa batok. Magkasabay ang pagtibok ng kanilang puso na kapwa’y naririnig nila. Mahal na mahal nila ang isa’t isa at kung mabubuhay man sila sa susunod nilang buhay ay nanaisin pa rin nila na sila pa rin ang magkatuluyan.

“Anong problema, mahal ko?” malambing na tanong niya rito.

Tinignan lang siya nito sa mga mata. Tila ay nangungusap ang mga ito at makikitang siya lang ang pinakamaganda at nag-iisang babaeng mamahalin nito.

“Mahal kita.”

Napangiti si Allyce nang marinig iyon at hindi maiwasang kiligin. “Mahal na mahal din kita, mahal ko!”

Maya-maya ay naglapat ang kanilang mga labi sa isa’t isa at puno nang pagmamahal na sinaluhan ang init ng kanilang pagmamahalan.

•••

Nagising si Allyce nang maramdaman ang bigat ng kamay na nakadantay sa kaniyang bewang. Bumungad sa kaniyang paningin ang mala-perpektong mukha ng kaniyang pinakamamahal na asawa. Hindi siya magsasawang panoorin ito. Kahit sa pagtulog ay napakagwapo pa rin ng kaniyang asawa. Hindi nga lang niya alam kung maganda pa rin ba siya kung tulog.

Napatingin siya sa kanilang bintana at napansin ang namumuong maiitim na ulap sa kalangitan.

‘Hala! Mga sinampay ko!’

Dahan-dahan niyang inalis ang pagkayakap ng asawa sa kaniyang bewang at marahang bumangon upang hindi ito magising. Wala siyang kaalam-alam na ang kaniyang asawa ay gising na sa oras na nagising siya, subalit nanatili lang itong nakapikit.

Nagmamadaling lumabas si Allyce sa kanilang bahay at dumiretso sa sampayan ng mga damit. Habang si Demon naman ay nakangiting pinapanood ang kaniyang asawa.

Isang pamilyar na presensiya ang kaniyang naramdaman at nahagip ng kaniyang mata ang isang taong kilalang-kilala niya—ang masugid na kanang kamay ng kaniyang amang hari.

Ang kaninang ngiti at masayang mukha ay napalitan nang kinasanayang poker face nito. Sa isang segundo lang ay napunta siya sa pinakaunahan nito.

“Anong ginagawa mo rito?” agad niyang tanong kay Kiefer. Sa tono ng kaniyang boses ay mahahalatang hindi siya nasisiyahan sa muling pagkikita nila.

“Hindi mo ba ako kukumustahin, kaibigan?” Kahit hindi na niya tignan ito ay alam niyang nakangisi ang binata. Narinig niyang napabuntong-hininga ito, “Hindi ka pa rin nagbabago... siya ba ang kinahuhumalingan mong mortal, Prinsipe Demon?”

“Asawa ko siya.” Diniinan nito ang salitang ‘asawa’. “Huwag ka nang magpaligoy-ligoy pa. Sino ang kasama mo?”

Tumawa ito at tinignan ang kaniyang asawa na si Allyce na kinukuha ang sinampay niyang mga damit. “Nakakaakit siya... subalit hindi ko tipo ang ganiyang klaseng binibini... isang mortal.”

Masamang tingin ang ipinukol ni Demon kay Kiefer. Gumaan nang kaunti ang kaniyang pakiramdam nang malamang hindi nito kursunada ang kaniyang asawa. At kung mangyari man ay paulit-ulit niya itong papatayin.

“Ako lang ang nagpunta rito upang babalaanan kita.”

Napatingin si Demon sa kaniyang asawa na ngayon ay papasok na sa kanilang bahay. Alam niya ang ibig sabihin ng sinabi nito. Ang isang demonyong katulad niya ay walang kinatatakutan sa anumang laban, subalit ngayon ay nakakaramdam siya nang pagkatakot. Natatakot na malaman ni Allyce ang katotohanan sa likod ng kaniyang maamong ugali. Natatakot sa mga maaaring mangyari kapag nalaman ng kaniyang asawa ang lahat.

Sa kabilang banda, pabalik na sa loob ng kanilang bahay si Allyce dala ang tuyong mga damit.

“Mahal? Pakisuyo akong tupiin ito. Magluluto ako ng masarap na panghapunan natin ngayong gabi.” Kumunot ang kaniyang noo nang wala na naman siyang nakuhang sagot mula sa asawa. “Mahal!”

Hindi niya maiwasang mainis. Tila ay pinaglalaruan na naman siya ng asawa tulad nang kanina. Imbis na papunta siya sa kanilang kusina ay dumiretso siya sa kanilang silid.

Agaran niyang binuksan ang pinto at pagkabukas ay natuod siya sa kaniyang kinatatayuan. Nahulog pa nito ang dalang mga damit.

“S-Sino ka? Asan ang asawa ko?!” natatakot niyang tanong sa nadatnang isang lalaki sa loob ng kanilang silid-mag-asawa.

Ngumisi ito sa kaniya at tinignan siya nito mula ulo hanggang paa. Nakaramdam siya nang kilabot na dumaloy sa kaniyang pagkatao. Hindi niya alam kung bakit natatakot siya rito kahit na kamukha nito ang kaniyang asawa. Parang pinag-biyak na bunga! Bilang isang asawa ay alam niya kung sino ang asawa at ang nasa kaniyang harapan ay masasabing impostor, o baka hindi.

“Ako ito, mahal ko.”

Napaatras siya nang tumayo ito sa pagkakaupo sa kanilang kama. “Hindi ikaw ang asawa ko! Hindi ikaw si Demon!”

“Nagkakamali ka...” Humalakhak ito na siyang nagbigay kilabot sa kaniya. “Ako si Demon!”

“H-Hindi!” pagmamatigas ni Allyce.

“Haring Demon. Ang hari ng mga demonyo... ang nasa iyong harapan. Magandang binibini!”

Hindi alam ni Allyce kung ano ang kaniyang ire-react. Nais niyang sabihing nababaliw ito ngunit ang kaniyang dila ay tila nanigas at hindi niya maikilos.

Akmang tatakbo na sana siya papalabas sa silid na iyon nang hindi niya maigalaw ang kaniyang sariling katawan. Naramdaman niya namang unti-unti siya nitong pinapaharap.

“A-Ano ka?” halos pabulong niyang tanong dahil sa matinding takot na nararamdaman niya ngayon.

Hindi isang simpleng tao ang kaniyang kaharap. Hindi tao!

Ngumisi ito sa kaniya nang mala-demonyo at tinignan siya sa kaniyang mga mata. “Ako si Haring Demon... ang hari ng mga demonyo.”

Pagkasabi no’n ay mabilis siya nitong hinila papalapit rito at hinawakan ang kaniyang noo.

•••

“Hindi nga maipagkakailang ikaw nga ang nararapat na maging tagapagmana ng Kahariang Underworld!” pagmamalaking turan ni Kiefer nang makatanggap siya ng kaniyang pagkatalo.

“Sino pa nga ba ang nararapat?” ngumisi si Demon sa kababata.

Napairap naman si Kiefer sa kayabangan nito. Alam ng lahat kung gaano kalakas at makapangyarihan ni Demon kung saan taglay nito ang mahika ng kasamaan. Mas lamang pa siya kumpara sa kaniyang ama subalit tinataglay ng kaniyang ama ang katauhan ng kasamaan.

Pagkatapos ng kanilang pag-uusap kanina ay napagpasiyahan ng dalawa na magdwelo kaya ang nangyari ay talo na naman si Kiefer. Siya pa rin ang palaging talo sa tuwing naglalaban sila. Masakit man sa loob ng heneral ng kasamaan ay wala siyang magagawa. Isang prinsipeng tunay ang kaniyang kaharap.

“Aalis na ako. Sa muli nating pagkikita!”

Bago nawala sa kaniyang paningin ang kababata, nahagip pa ng kaniyang mga mata ang kakaibang pagngisi nito. Ipinagsawalang bisa ni Demon ang barier kung saan hindi sila makikita ng mga tao habang sila ay nakikipaglaban sa mundo ng mga mortal.

Eksayted siyang bumalik sa kanilang bahay at dumiretso sa loob. Ang kaniyang ngiti ay agad namang nawala. May kakaiba siyang nararamdaman. Tila pamilyar sa kaniya ang naiwang amoy sa loob ng kanilang bahay.

Agad namang nanglaki ang kaniyang mga mata at kinakabahang nagmamadaling binuksan ang kanilang silid-mag-asawa.

“Mahal?” tanging naisambit niya nang makitang nag-iimpake ito ng kaniyang mga gamit.

Alam niya ang ibig sabihin nito kaya agad siyang lumapit at niyakap ang asawa mula sa likuran nito.

“Bitawan mo ako!” sigaw ni Allyce sa kaniyang asawa at lumayo rito. “I-Isa kang demonyo!”

Halos mawalan siya nang hininga pagkatapos niyang isigaw iyon sa kaniyang asawa—demonyong asawa.

“M-Mahal—”

“Huwag na huwag mo akong hahawakan!” May bahid nang pagkatakot, sakit, at poot ang makikita sa mga mata ni Allyce.

Dumating na ang kinatatakutan ni Demon. Ang malaman ni Allyce ang katotohanang isa siyang demonyo.

Nagmamakaawa niya itong tinignan pati ang boses nito ay naging garalgal. “Mahal... hayaan mo akong magpaliwanag sa iy—”

“Kinasusuklaman kita! Demonyo!” umiiyak na sigaw ni Allyce. “K-Kaya pala... kaya pala wala akong kaalam-alam sa pamilya mo! Sinungaling ka!”

“Hindi, mahal. Makinig ka—”

“Ayoko!” Umiiling-iling si Allyce. “Mapunta ka na sa impyerno!”

“Mahal. Nagsinungaling man ako sa aking pagkatao subalit... itong puso ko... ang nararamdaman ko sa iyo ay totoo! Maniwala ka sa akin, mah—”

“Isa kang demonyo... ang katulad mo ay walang magagawang mabuti! Paano pa kita paniniwalaan? Huh!” Mabilis na tumakbo si Allyce palabas ng kanilang silid ni walang dalang gamit o mag-abalang magsuot ng pansapin sa paa.

Nahawakan ni Demon ang kamay ng asawa at lumuhod rito. “Mahal! Nagsasabi ako nang totoo! Maniwala ka. Mahal na mahal kita. Tatalikuran ko ang lahat para sa iyo! Miski ang pagiging prinsi—”

“Tumigil ka na!” marahas na inalis ni Allyce ang kaniyang kamay rito. “Makasalanan ka! Huwag mo naman akong idamay sa iyong pagiging makasalanan! Gusto kong mamuhay nang may banal!”

“Mahal!” Malakas na umiyak si Demon. Hindi niya kayang mawala sa kaniya ang pinakamamahal niyang asawa. “Maawa ka! Maawa ka sa akin. ‘Di ba mahal mo ako? Hindi ba’t mahal mo ako? Nagmamahalan tayo sa isa’t isa. Maawa ka—”

“Tumigil ka na! Hindi ako maaawa sa iyo! Demonyo ka nga talaga tulad ng pangalan mo!”

Buo na ang loob ni Allyce na iwan ang kaniyang demonyong asawa. Ang akala niya ay napakaswerte niyang babae. Ang akala niya ay mabuting tao ito!

“Hiwalay na tayo!” Pagkasabi no’n ay tumakbo si Allyce palayo.

“Huwag mo akong iwan.” Halos pabulong na ang lumabas na salita sa kaniyang bibig.

Ang isang prinsipeng demonyo na katulad niya ay malakas at mabagsik ngunit nagmukha siyang mahina at isang kaawa-awang nilalang sa oras na ito. Takot na takot na mawala ang kaniyang asawa.

“Hindi! Hindi niya ako iiwan!” pagpapalakas ng loob na sambit ni Demon sa kaniyang sarili.

“Maha—”

“Huwag mo na siyang habulin pa, Prinsipe Demon!” Napahinto siya nang marinig ang pamilyar na boses na iyon.

“Ama!” nanglalaking matang napasambit niya nang lingunin ito.

Ngayon niya napagtantong naset-up siya. Hindi niya ito naisip! Isa pa namang traydor ang kaniyang kababata. Pinlano na ito ng kaniyang ama!

“Anong ginawa mo sa kan—Ahh!” Halos mawalan na siya nang malay nang tamaan siya ng itim na kapangyarihan na galing sa amang hari.

“Isa kang mahina! Taksil! Pabaya! At duwag!” Halatang disappointed ang hari ng mga demonyo sa kaniyang anak.

Nagngingit-ngit ang kaniyang kalooban nang Makita kung gaano kahina ito. Isang prinsipe ng demonyo, luluhod sa isang tao at babae pa? Napaka-hangal ni Demon! Sinisira nito ang kanilang magandang reputasiyon.

“Pabayaan mo na kami!”

“Pabayaan!? Para ano? Ikaw lang ang magmamana ng ating kaharian! Ng ating walang hanggang kapangyarihan! Hindi ako isang hangal para pabayaan ito!” galit na galit na singhal ng hari ng mga demonyo. Hindi niya maisip na ang isang kinatatakutang demonyo ay mahina pala sa puntong ito. “Matanda na ako... huwag mo namang ipagkait sa akin na maging masaya at proud sa iyo, anak ko! Dahil sa mortal na iyan naging ganiyan ka na!”

“Ama... mahal ko ang asaw—”

“Hindi! Kahangalan lang ang pagmamahal na iyan! Isang sumpa sa ating lahi! Alam mo na ang nangyari sa papa ko!? Sa lolo mo!” Napayuko na lang si Demon nang maalala ang malagim na sinapit ng kaniyang lolo sa kamay ng mga mortal. “Isang salot ang babaeng iyan! Mabuti na lang at gumawa na ako ng paraan. Alam mong pinagbabawal ang pakikipagtipan sa hindi natin ka-demonyo! Ang tigas ng ulo mo!”

Sa isang iglap lang ay napunta ang mag-amang demonyo sa kanilang kaharian. Agad namang binitbit ng dalawang kawal si Demon na ngayon ay wala nang malay dahil sa lakas ng kapangyarihang pinatama sa kaniya.

“Bantayan n’yo siya at huwag hahayaang makatakas.”

“Masusunod, mahal na hari!”

•••

Malakas ang pagbuhos ng ulan na halos mayupi na ang styrofoam na nasa gilid ng kalsada.

Basang-basa si Allyce habang naglalakad na walang sapin sa paa. Humahalo sa tubig-ulan ang kaniyang masaganang luha. Iyak lang ang tanging magagawa niya.

Durog na durog ang kaniyang nararamdaman ngayon. Hindi niya inaasahan ang napakasakit na katotohanan. ‘Bakit ako pa!?’

Napapatingin sa kaniyang direksiyon ang mga tao, mapa-lalaki man o babae, bata o matanda. Humahagolgol siyang naglalakad at walang patutunguhan.

Napakasakit sa kaniyang mahiwalay sa kaniyang asawa. Mahal na mahal niya ito subalit taliwas ito sa tamang landas kung ipagpapatuloy nila ang kanilang pagmamahalan. Isang makasalanan!

Nais niyang magising at sabihin na panaginip lang ang lahat. Talaga nga namang napakasakit ng katotohanan. Kung alam niya lang ang totoo hindi siya hahantong sa ganito. Hindi niya mamahalin ang asawa—ang demonyo niyang asawa. Hindi man kapani-paniwala subalit totoo.

Ang napakabait niyang asawa ay kabaliktaran sa kaniyang inaasahan. Wala nga talagang sekretong hindi mabubunyag! Paano na siya ngayon? Kanina, pinakita ng hari ng mga demonyo kung paano at gaano karami ang pinatay ng kaniyang asawa sa nagdaang mga siglo. Hindi niya inaasahang nasa tatlong siglo na ang edad ng kaniyang asawa. Sa pag-iisip sa napakahabang buhay na iyon, alam na niyang hindi na mabilang ang napatay at pinatay nito.

Huminto siya at nakaramdam nang pagkahilo. Unti-unti na ring lumalabo ang kaniyang paningin. Nahihirapang balansehin ang kaniyang sarili at tuluyang natumba.

Isang pigura ang kaniyang nakita. Napakalabo na halos itim na ang kaniyang naaaninagan. Naramdaman niya na lang na umangat ang kaniyang sarili at tuluyang nawalan ng malay.