ANG malakas na pagsabog ay nagresulta ng malakas na pagyanig ng lupa. Isang makapal na usok ang lumukob sa kinatatayuan ni Demon subalit siya’y nanatili pa ring nakadilat ang mga mata na tila ay hindi nasasaktan.Agad na kumunot ang noo ni Demon nang muli ay nakatakas si Kiefer subalit nakakasiguro siyang malalim ang mga sugat na natamo nito mula sa kanilang labanan. Siya naman ay walang makikitang ni miski maliit na galos.Siya ay tumalikod na at iniwan ang lugar na iyon. Diretso ang kaniyang paglalakad ng walang emosiyon ang kaniyang mukha. Unti-unti ring nawawala ang madilim na awra na nakapalibot sa kaniya.“M-Mister?” Isang mahinang tinig ang nagpalingon kay Demon at nakita ang babae kanina. “Kanina pa kita hinahanap—”Hindi niya pa rin ito pinansin at dumiretso siya sa kaniyang paglalakad papunta sa naturang nature spot. Narinig ni Demon ang sigaw ng babae subalit hindi siya nag-abalang huminto.Inis man ang nararamdaman ni Jenny subalit nawawala iyon kapag napapatingin siya sa
“Mahal ko, magsasampay muna ako sa labas, a!” paalam ni Allyce habang dala-dala ang isang hindi kalakihang balde na may nalabhang damit nila mag-asawa. “Ako na riyan, mahal. Alam kong pagod ka kagabi!” may halong pagngising wika ni Demon sa asawa. “Tse!” Pinandilatan niya ang kaniyang asawa habang namumula ang kaniyang pisngi sa hiya. Tumawa naman ito at hindi na niya pinansin ang nakakalokong tawa ng asawa. Lumabas siya sa kanilang bahay at nang maisampay ang nasa tatlumpong pirasong nilabhang damit kanina. Mag-iisang buwan na silang mag-asawa at kahit ngayon ay nahihiya pa rin siya rito. Hindi niya inaakalang makakasal siya sa isang napakagwapo at napakabait na lalaking nakilala niya. Napakaswerte niyang babae, ‘yan ang nararamdaman niya magpahanggang ngayon. Nagkakilala sila noong niligtas siya nito sa rumaragasang truck. Hindi man nakakapaniwala pero totoong iniligtas siya nito. Halos isang metro na lang ang layo niya at pwede na niyang maharap ang kamatayan subalit nakakapagt
MAKALIPAS ang pitong taon... “Mag-iingat ka rito, mahal na prinsipe!” paalala ng isang lalaki na nakasuot ng itim na balabal at nakalabas naman ang sungay nito. Isang demonyo ang nagbigay paalala sa kaniyang pinaglilingkurang prinsipe. “Huwag mong iparating sa lahat na rito ako nagpunta.” Ang boses nito ay mahahalintulad sa isang umuusok na yelo. Napakalamig at nakakapangilabot. “Kung iyon po ang iyong utos ay masusunod po. Maaasahan mo ako sa bagay na iyan.” Nakayuko ito bilang paggalang sa maharlikang kaharap. Pagkatapak nito sa lupa ay siya namang pagsara ng lagusan papunta sa kaharian nila. Ang Underworld. Hindi niya maiwasang mapapikit sa temperaturang inaasam-asam n’ya sa loob ng pitong taong pagkakulong sa kanilang kaharian. Agad na lumitaw ang isang mapait na ngiti sa kaniyang labi. Hindi niya pa rin nakakalimutan ang kaniyang asawa... pati ang kaniyang pagmamahal dito. Pagkabukas ng kaniyang itim na itim na mga mata ay bumungad sa kaniyang harapan ang dati nilang bahay.
Isang kotse na may tatak na Rolls-Royce ang huminto sa tabi ng kalsada katapat ng tarangkahan na kulay puti at sa loob no’n ay isang bahay na mayroong dalawang palapag. Bumukas ang driver seat at lumabas doon si Stephan at agad na lumiko upang pagbuksan nito ang pinto ng passenger seat. “Maraming salamat sa paghatid sa amin, Stephan!” pagpapasalamat ni Allyce sa kaniya. “Maraming salamat sa lahat! Hindi ko na alam kung ano ang magiging buhay namin ng anak ko at kung saan kami pupulutin ngayon kung hindi ka dumating at—” “Shh!” Nakalagay ang hintuturo ni Stephan sa malambot na labi ni Allyce upang pahintuin ito. “Mahalaga ka sa akin—ng anak mo at tyaka… mahal kita, Allyce. Sapat na ba iyon bilang rason kung bakit patuloy pa rin kitang tinutuluyan ngayon?” Napakagat ng ibabang labi si Allyce pagkaalis nito ng hintuturo mula sa labi niya at tumango na lang siya bilang pagsang-ayon. Napakalambing ng binata at siguradong magiging maswerte ang babaeng papakasalan nito. “Hali ka na baby!
Isang tunog ng alarm clock ang nagpabalik kay Allyce sa reyalidad. Agad namang lumukso ang kaniyang puso pagkarinig no’n. Dali-dali niyang iniligpit ang kaniyang mga gamit at nilabas ang isang maliit na salamin. Tiningnan niya ang kaniyang sarili at nag-retouch. “Janna, pakisuyo ako.” Dumungaw siya sa opisina ng isa sa kilalang katrabaho niya. Huminto ang dalagang si Janna sa pagtitipa ng keyboard ng kompyuter at tinanggal nito ang suot na headphone bago nito binalingan ng tingin si Allyce. “Ano ’yon, Allyce?” “Mauuna na ako. Pakisabi na lang kay sir Stephan. Salamat!” nakangiti niyang wika habang nakatitig lang sa katrabaho. “Sure! Walang problema. Susunduin mo na ang anak mo?” Tumango siya, “O, sige. Salamat ulit!” Ngumiti ito sa kaniya at sinimulan na ni Allyce na humakbang papatalikod na siyang ikina-irap naman ng huli. Inikot nito ang kaniyang paningin bago sinuot muli ang headphone at iniunat ang sariling kamay at braso. Pagkalabas ni Allyce sa elevator ng kompanya ay nasa
“D-Demon!” tanging naisambit na lang ni Allyce at napa-atras siya nang ilang hakbang. Nanatiling nakatuon ang kaniyang mga mata sa dating asawa, sa demoniyong nasa harapan niya ngayon. Hindi maipagkakaila ni Allyce na mas lalo itong gumwapo at sino man ang makakita sa lalaking nasa harapan ng kanilang pinto ay mahuhulog dito. Katulad niya noon. Napadako ang tingin ni Demon sa batang lalaki na nasa edad na anim na taong gulang. Nakatitig din ito sa kaniya na may maliit na ngiti sa labi. Naramdaman ni Demon ang lukso ng dugo na tila sumasayaw ang kaniyang mga ugat kasabay ng pagtibok ng kaniyang puso. Ang kaninang may pagkamadilim na paligid na kaniyang nakikita ay nagsiputukan ng iba’t ibang kulay at nagmukhang maaliwalas at maliwanag ang kaniyang mundo. Napaka-cliché man kung sasabihin subalit iyan ang kaniyang nararamdaman at naranasan sa puntong ito. “Hershey!” sigaw ni Darkien nang nagkakawag-kawag sa kaniyang bisig ang dalang pusa at nakalmutan siya nito sa kaniyang braso at pis
HABANG nakatanaw sa malayo si Demon, makikita sa mga mata nito ang pananabik na mayakap at makapiling ang anak lalo na rin ang kaniyang asawa. Mayroong ngiti sa labi nito habang pinapanood ang anak na naglalaro ng basketball mag-isa. Ilang sandali lang ay hindi na siya nakuntento pa at sinimulang ihakbang ang kaniyang mga paa papunta sa direksiyon ng kaniyang anak. Napahinto ang batang si Darkien nang maramdamang may ibang presensiya malapit sa kinaroroonan niya. Hindi nito itinuloy ang pagshoot ng bola at lumingon sa kaniyang likuran. Sa hindi malamang dahilan, napangiti siya at lumapit sa lalaking hindi niya kilala. Isang metro ang pagitan ng dalawa at nanatiling nakatitig sa isa’t isa na may ngiti sa kanilang labi. Tila masasabing younger version ito ni Demon. Inangat ng batang si Darkien ang kaniyang dalawang kamay na may dalang bola at pinasa niyo ang bola sa estranghero. Mabilis namang nasalo ni Demon ito at napngiti nang mas malawak pa. Alam niya ang ibig sabihin ng kaniyang
PUMARADA ang Audi na minamaneho ni Stephan sa harapan ng isang sikat na 6-star Hotel. Kilalang-kilala siya ng mga tao hindi lang sa angking kagwapuhan nito kundi na rin sa pagiging mayaman at makapangyarihan sa lipunan. Isa siyang CEO ng Stephan Corporation at kilala rin siya sa pagiging sikat na modelo. Pagkababa pa lang niya mula sa kotse ay napalingon na ang lahat sa kaniya. Napatili ang mga kababaihan nang makita siya ng mga ito. Dumiretso si Stephan sa loob ng hotel at naglakad papunta sa lobby. Isang nakangiting receptionist ang bumungad sa kaniya. Masasabing maganda ito at mapang-akit sa suot nitong uniporme. “Ano pong maipaglilingkod ko sa iyo, Mr. Stephan?” “Magpapa-book ako ng isang kwarto, miss ganda!” Kinindatan niya ang dalaga na siyang nagpapula ng pisngi nito. “Oh! Walang problema!” Kinontrol ngayon ng receptionist ang kaniyang sarili na hindi mahimatay sa pagka-starstruck at pagpuri nito sa kaniya. “Kung gano’n ihahanda ng hotel ang pinakamaganda naming kwarto. Mukh
ANG malakas na pagsabog ay nagresulta ng malakas na pagyanig ng lupa. Isang makapal na usok ang lumukob sa kinatatayuan ni Demon subalit siya’y nanatili pa ring nakadilat ang mga mata na tila ay hindi nasasaktan.Agad na kumunot ang noo ni Demon nang muli ay nakatakas si Kiefer subalit nakakasiguro siyang malalim ang mga sugat na natamo nito mula sa kanilang labanan. Siya naman ay walang makikitang ni miski maliit na galos.Siya ay tumalikod na at iniwan ang lugar na iyon. Diretso ang kaniyang paglalakad ng walang emosiyon ang kaniyang mukha. Unti-unti ring nawawala ang madilim na awra na nakapalibot sa kaniya.“M-Mister?” Isang mahinang tinig ang nagpalingon kay Demon at nakita ang babae kanina. “Kanina pa kita hinahanap—”Hindi niya pa rin ito pinansin at dumiretso siya sa kaniyang paglalakad papunta sa naturang nature spot. Narinig ni Demon ang sigaw ng babae subalit hindi siya nag-abalang huminto.Inis man ang nararamdaman ni Jenny subalit nawawala iyon kapag napapatingin siya sa
NAPAKAPRESKO ng simoy ng hangin lalo na’t napapalibutan ang sementadong daanan ng mga naglalakihan at nagtataasang mga puno. Bagama’t masarap ito sa pakiramdam, nagbabadya naman ang malakas na ulan. Namumuo ang maiitim na ulap sa kalangitan at paunti-unti nitong kinakain ang kabuoan ng magandang liwanag ng araw. Ang mga pasahero sa nasabing bus ay naglalakad na papunta sa sinabing nature spot. Sa kabila ng mahanging atmospera, makikitaan pa rin sa kanila ang pawis dala sa pagod. Napaghahalataang mga mayayaman sa lipunan. “Halika rito, baby. Kakargahin kita,” tawag ni Allyce sa kaniyang anak.Umiling lang ito at ngumiti. “Kapag pagod ka na, sabihan mo si mommy, a.” “Opo!” masaya nitong tugon at patalon-talon sa paglalakad. Hahabulin na sana ito ni Allyce nang pigilan siya ni Demon. Napatingin agad si Allyce sa pagkahawak nito sa kaniya. “Hayaan mo muna ang anak natin, mahal.” Nakangiti ito habang nakatitig sa kaniyang mga mata. Umirap lang si Allyce rito at akmang susundan ang anak
SOBRA at hindi mapapatawan ang ingay ni Darkien dahil sa sayang nararamdaman niya sa mga oras ngayon. Siya ang mas pinakamaingay sa lahat ng mga batang naroon sa bus. Nasa byahe na sila ngayon. Magkatabing nakaupo ang tatlo at nasa gitna nina Allyce at Demon ang kanilang anak na kanina pa sobrang hyper.“Baby, umupo ka nang maayos. Huwag kang tatayo, okay? Madidisgrasiya ka niyan.” Kahit anong pilit na pinagsabihan ni Allyce ang kaniyang anak ay hindi ito nakikinig. Panay pa rin itong tumatalon-talon sa umupan. Napalingon si Allyce sa mga taong kasama nila at lahat sila ay nakatingin lang sa kanila na may iba’t ibang ekspresiyon sa kanilang mukha. “Darkien! Tumigil ka na at umupo nang mabuti. Huwag kang mag-ingay, magagalit ang mga tao sa’yo.”“May daddy ako! May daddy ako! Superhero ang daddy ko!” Hindi pinansin ni Darkien ang kaniyang mommy at patuloy pa rin sa pag-chant ng mga katagang iyon habang tumatalon-talon. Kinakaway-kaway rin nito ang kaniyang mga kamay.“Darkien! Tumigil k
“Mommy! Mommy!” Masiglang tumatalong-talon ang batang si Darkien. Excited na ito sa magiging field trip nila ngayong araw. Lalo sa lahat, excited siyang makasama ang kaniyang mommy at Daddy Demon. Mararanasan na niya ang pagkakaroon ng buong pamilya. Mayroong mommy at daddy.“Oh, baby? Ang aga mong gumising, a?” wala sa sariling tanong ni Allyce sa anak habang nakapikit ang isa niyang mata.“Gising na, mommy. Field trip natin ngayon, hindi ba?” Tila ay kinikilig ang batang si Darkien bago ito tumakbo palabas.“Mag-ingat ka sa pagtakbo, baby!” sigaw ni Allyce upang paalalahanan ito.Walang magawa si Allyce kundi ay bumangon na sa kaniyang hinihigaan. Inuunat-unat niya ang kaniyang katawan at pagkatapos ay tumingin sa orasan. Bandang alas-sais pa ng umaga ngayon at ang oras ng byahe ay magsisimula ng alas-syete’y medya.“Kumain ka nang mabuti. Ito pa kainin mo ito.” Nilagyan ni Allyce ng gulay nilang ulam ang pinggan ng kaniyang anak. Inuna niyang inasikasuho ito bago pa ang kaniyang sa
SA mainit na araw ng Miyerkules, isang kaguluhan ang nagpapainit lalo sa mga iilang batang nanonood sa awayan ng limang kamag-aral sa gilid ng parking lot ng pinapasukang eskwelahan ng mga ito. Ang kaawa-awang batang si Darkien ay walang awang pinagtutulungan ng apat na kamag-aral. Ang mga ito ay kapwa’y kaniyang mga bully na laking mayayaman at spoiled.Kahit na anong gawing panlalaban ng batang si Darkien ay hindi pa rin niya kayang patumbahin ang apat na mas malaki pa sa kaniya.“Hindi ka nababagay rito!” sigaw ng matabang bata at dinaganan si Darkien.“Lampa! Lampa! Lampa!” sigawan ng tatlong kasamahan nito.Ang matatabang kamao ng nakadagan kay Darkien ay tumatama sa kaniyang namumulang pisngi. Imbis na humiyaw sa sakit ay pilit siyang bumabangon at makaalis sa pagkadagan nito sa kaniya. Nang makahanap ng tyempo ay siya naman ang nasa ibabaw nito at hindi rin mabilang na beses ang pinatama niyang suntok sa matatabang pisngi ng bully.Malakas na umiyak ang matabang bata at nanghing
“Maraming salamat,“ Allyce said in a low tone nang pagkalabas nilang dalawa ni Demon. Nasa unahan niya ito. “Para saan? Sa pag-anyaya mo sa akin ngayong gabi?” nakangiting tanong ni Demon pagkaharap niya rito. Pinagmamasdan niya ang kumikinang na pisngi ng asawa. Natatapatan ito ng sinag ng buwan. He couldn’t stop himself na mapamangha sa natural na ganda ng kaniyang asawa. “H-Hindi 'yon!” Allyce defended herself. Napansin niyang nawala ang ngiti ng kaharap at nakaramdam siya ng pagkailang nang makitang nakatitig pa rin ito sa kaniya. Agad na ibinaling ni Allyce ang kaniyang paningin sa ibang bagay. Nakatuon ang kaniyang paningin sa isang madilim na parte ng kalye na may kalayuan sa kanilang kinaroroonan. Ramdam niya ang lamig ng hangin at ang kaniyang buhok ay sumasayaw sa ritmo nito. Tumikhim si Demon upang mapalipat sa kaniya ang atensiyon ng asawa. “May sasabihin ka?” Pilit na inaaninagan ni Allyce ang mukha nito sa dilim. Hindi naaabutan ng sinag ng buwan ang mukha nito at da
“Saan po kayo bababa, mam?” Napabalik sa reyalidad si Allyce nang marinig ang pagtatanong ng taxi driver. Agad siyang napatingin sa rear mirror at nakitang nakatingin sa kaniya ang driver. “Pasensiya na, manong. Doon lang po, pagkalampas ng malaking punong mangga na ’yon.” Sabay turo ni Allyce sa malaking punong mangga na nakatayo sa gilid ng kalsada. “Sige po, mam.” Tumango lang siya at ibinaling ang kaniyang ulo sa bintana. Ang kulay asul at dalandan na kalangitan ay naglalabanan, gayon pa man, ang magwawagi pa rin ay ang kadiliman ng gabi subalit ito'y sisikat ring muli at ang liwanag ang mananaig. Ngayon niya lang napansin na matagal na siyang nakatulala sa kawalan. Iniisip ang mga nangyari at mangyayari. Naguguluhan siya ngayon. Tama lang ang kaniyang ginawa na mag-commute dahil sa lalim ng kaniyang iniisip. Naramdaman na lang ni Allyce na huminto ang sinasakyan niyang taxi. Napabuga siya ng malalim na hangin bago lumabas ng taxi. Tanaw niya sa kaniyang kinaroroonan ang kaniy
“Mommy!” Mabilis na napadilat ng mata si Allyce nang marinig ang tinig ng kaniyang anak. Laking gulat at tuwa niya na makitang tumatakbo ito papalapit sa kaniya. Agad niya itong tinakbuhan at mahigpit na niyakap. Iyak ang maririnig kay Allyce. Hindi niya alam kung ano nga ba ang nangyari at umaasang hindi siya nananaginip lamang. ‘Ligtas ang anak ko! Ligtas ang anak ko!’ Napadako ang tingin ni Allyce sa nakahandusay na si Stephan at kitang-kita rito ang paghihirap at matinding sakit habang inaapakan ni Demon ang dibdib nito. Galit na inangat ni Demon sa Stephan sa ere habang hawak niya ito sa kwelyo. Nangingisay ang binata habang panay sa pagdaloy ang masaganang dugo nito sa kaniyang kaliwang balikat mula sa pagkatama ng baril. Nanglalaki ang mga mata ni Stephan hindi siya makapaniwala sa mga nangyayari ngayon. Wala pang isang segundo ang nakalipas ay naagaw ni Demon mula sa kaniya ang baril. Sobrang napakabilis ng pangyayari at nagbigay sa kaniya ng kilabot. “S-Sino ka?” nangingin
MADILIM tanging ang sinag ng buwan ang naging tanglaw ni Allyce upang makita ang kaniyang dinadaanan na halos nagblu-blur na ang kaniyang paningin sa dilim. Malamig ang simoy ng hangin na siyang nanunuot sa suot ni Allyce habang binabagtas nila ang naturang abandunadong gusali. Papatay-sindi ang mga ilaw na siyang nagbibigay ng kilabot kay Allyce. Naglilikha ng mahihinang ingay naman ang kanilang inaapakan habang sila'y humahakbang sa mga nagkalat at naghahalong mga tuyong dahon, lumang papel, at mga bitak na semento na galing sa gusali. Napakatahimik ng naturang lugar at hindi mapigilan ni Allyce ang kaniyang sarili na mapalunok at makaramdam ng kilabot sa oras na ito. Sa kabila ng takot at pangamba na kaniyang nararamdaman, hindi ito naging hadlang kay Allyce na mag-back out lalo na't buhay ng kaniyang anak ang nakasalalay sa puntong ito. “Ahh!” napatili si Allyce nang biglang may dumaan sa kaniyang paa lalo na’t nakasuot pa siya ng sandal na mayroong tatlong pulgada ang takong. “A