Chapter 5: Their son

“D-Demon!” tanging naisambit na lang ni Allyce at napa-atras siya nang ilang hakbang.

Nanatiling nakatuon ang kaniyang mga mata sa dating asawa, sa demoniyong nasa harapan niya ngayon. Hindi maipagkakaila ni Allyce na mas lalo itong gumwapo at sino man ang makakita sa lalaking nasa harapan ng kanilang pinto ay mahuhulog dito. Katulad niya noon.

Napadako ang tingin ni Demon sa batang lalaki na nasa edad na anim na taong gulang. Nakatitig din ito sa kaniya na may maliit na ngiti sa labi. Naramdaman ni Demon ang lukso ng dugo na tila sumasayaw ang kaniyang mga ugat kasabay ng pagtibok ng kaniyang puso. Ang kaninang may pagkamadilim na paligid na kaniyang nakikita ay nagsiputukan ng iba’t ibang kulay at nagmukhang maaliwalas at maliwanag ang kaniyang mundo. Napaka-cliché man kung sasabihin subalit iyan ang kaniyang nararamdaman at naranasan sa puntong ito.

“Hershey!” sigaw ni Darkien nang nagkakawag-kawag sa kaniyang bisig ang dalang pusa at nakalmutan siya nito sa kaniyang braso at pisngi. Pumalahaw ito ng iyak at nabitiwan ang pusa, “Araaay!”

“Anak!” magkasabay na sigaw ni Allyce at Demon na siyang dahilan ng pagkatinginan nila sa isa’t isa.

•••

“Janna?” Dumungaw si Stephan sa opisina ng kaniyang employer.

Napasigaw ang dalagang si Janna sa gulat at napahawak sa kaniyang puso na siyang ikinatuwa nang mahina ng kaniyang gwapong amo.

“Nangugulat ka naman, sir!” malandi nitong wika sabay  simangot upang ipakita na siya ay nainis, kuno.

“Huwag ka na mainis!” Tumawa ito nang ilang segundo na ikinanganga ng dalaga. “Nakita mo ba si Allyce?”

Agad namang nawala ang ngiti sa labi ni Janna nang marinig ang pangalan ng pinaka-hate niyang katrabaho. “Umuwi na po, e.” Ngumiti ito nang maganda at nag-pretty eyes pa. “Ang Sabi niya sa akin ay susunduin na niya ang kaniyang anak, sir.”

“Ahh, sige!” Walang paalam na umalis ang CEO na si Stephan na wala man lang emosiyon sa mukha.

Napasimangot at napapadyak si Janna sa kaniyang paa dahil sa matinding inis. Nanggigil niyang kinuyom ang kaniyang mga kamao. Marinig niya lang ang pangalan na ‘Allyce’ ay kumukulo na ang kaniyang dugo. Bakit nga ba?

Isa si Janna sa mga nagpapantasiya sa gwapong CEO. Naiinis siya at naiinggit kay Allyce lalo na’t nakuha nito ang lalaking gusto niya na dapat ay magpapaahon sa kaniya sa hirap. Hindi niya maisip kung ano ang meron kay Allyce na wala sa kaniya. Kung sa pisikal na kaanyuan man ay medyo tagilid siya rito subalit sa kaseksiyahan at sa ibang aspeto ay magkapantay lamang silang dalawang. Kung tutuusin ay mas malaki ang kaniyang alas kaysa sa sekretarya. Isa siyang dalaga at walang katipang iba subalit ang huli ay mayroon nang anak.

Naputol ang hawak niyang lapis habang iniisip na sinasakal niya ang magandang sekretarya. Sinadya pa nga niyang diinan ang salitang ‘anak’ kanina noong nag-uusap sila ng amo upang mabatid ng hinahangaang ginoo na hindi ito nararapat sa sekretarya. Ano nga ba ang magagawa niya? Ilang beses na niyang sinubukang kunin ang atensiyon ng binata subalit palagi siyang bokya.

•••

Nagtagpo ang paningin ni Allyce at Demon na ikinatibok ng kanilang puso. Subalit, hindi nagpapalupig si Allyce sa kaniyang halo-halong nararamdaman ngayon. Mabilis niyang pinuntahan ang kaniyang anak at binuhat ito.

“L-Lumayo ka sa amin! Demonyo!” nagtatapang-tapangan niyang sigaw sabay kuha ng babasaging plorera at inihagis sa direksiyon ng kaniyang asawang demonyo. “Huwag mo kukunin ang anak ko! Dadaanan ka muna sa bangkay ko!”

Napangisi si Demon sa inasal ng kaniyang asawa. Nais niyang tumawa subalit pinigilan niya ang kaniyang sarili. Nais niya pang takutin si Allyce. Kung maaari lang ay gagamitin niya ng kaniyang kapangyarihan ito at yayakapin niya ang asawa at anak nang mahigpit. Hindi pa rin nawawala ang kaniyang pagmamahal sa asawa at tila mas lumaki pa ito nang malamang nagkaroon pa sila ng anak.

Unti-unting Inihakbang ni Demon ang kaniyang mga paa papunta sa kaniyang asawa na ngayon ay napapaatras na sa takot. Mas lalong napahanga si Demon sa katatagan ng kaniyang asawa. Pinipigilan niya at kaniyang sarili na maglaway sa malaking pagbabago nito. Mas lalong nakakabighani na ngayon si Allyce at hindi niya mapigilang napalunok ng sariling laway. Mas maganda ito sa malapitan.

“Umalis ka na rito! Hayaan mo na kami!” Gusto nang maiyak ni Allyce ngayon. Hindi na niya Alam Kung ano ang gagawin. “Huwag mo na akong guluhin! H-Huwag mong kunin ang anak ko.”

“M-Mahal...” mahinang sambit ni Demon habang pinipiga ang kaniyang puso sa nakikita niya sa asawa. Nakikita niyang nahihirapan na ito. “Nais kong... nais kong makausap ka.”

“A-Ayoko!” Umiiling na tumalikod si Allyce at tumakbo papunta sa back door nanasa kanilang kusina.

Nahawakan ni Demon ang hibla ng buhok ng asawa nang tumalikod Ito subalit natigilan siya at agad na napa-atras. Napahawak siya sa kaniyang puso at gumuhit na naman ang pagtataka sa gwapo nitong mukha. Ilang segundong sumakit ang kaniyang puso nang mahawakan niya miski hibla lang ng buhok ng asawa.

“A-Ano ka ba?” naisambit niya habang nakatingin sa direksiyong tinakbuhan ng asawa.

Napapailing siya at pilit na sinasabihan ang asarili na isa lamang iyong coincidence subalit pagkakataon lang nga ba? Naranasan niya rin ito noong nagtangka niyang halikan ang noo ng natutulog na asawa. Ibig bang sabihin nito ay hindi niya mahahawakan miski kadulo-dulohan ng daliri ng asawa? Sa kaisipang iyon ay nagtagang ang kaniyang panga.

Sa kabilang banda, nasa labas na ng kusina si Allyce buhat ang kaniyang anak na si Darkien. Agad niyang tinanaw ang kaniyang kotse. Wala na siyang pakialam kung naiwan man niya ang kaniyang gamit at pera sa loob ng kanilang bahay.

Sinimulan na niyang tumakbo papunta sa direksiyon ng kaniyang kotse. Kahit na nabibigatan sa binubuhat niya ay hindi niya ito pinansin. Isa lang ang tumatakbo sa kaniyang isipan at iyon ay makatakas! Tataguan niyang muli ang asawang demonyo.

“M-Mommy... nahihirapan ka na. Ibaba mo na lang ako. Tatakbo ako, mommy.”

“No, baby. Okay lang si mommy. Kaya ni mommy—” Napahinto si Allyce nang makita ang itsura ng kaniyang anak ngayon. Binaba niya ito at agad na tumulo ang namumuo niyang luha. “Anong nangyari sa’yo, baby?”

Napaiyak si Allyce sa nakikitang anyo ng kaniyang anak. Ngumuso ang batang si Darkien, “Masakit po ang mukha ko at braso, mommy! P-Pero Kaya ko namang t-tumakbo.”

“No, no, no... bubuhatin ka ni mommy, okay? Pupunta tayo sa ospita—”

“Ipagtatabuyan mo na naman ako, Allyce?” puno nang hinanakit na wika ni Demon. Nakatalikod sa kaniya ang mag-ina. “Narito ako para... para sa inyo ng anak ko. Nais kung bumalik tayo sa rati.”

“Tumigil ka na!” Hinarap ni Allyce ang demonyong asawa. “Anong akala mo sa akin? Baliw? Bumalik ka na lang doon! D-Doon sa impyernong mundo mo! Hindi kita kailangan! Hindi ka namin kailangan!”

Nagkaskasan ang ngipin ni Demon sa narinig. Gustuhin man niyang magalit subalit nawawala ang galit na nararamdaman niya sa tuwing makikita niya ang asawa. Napadako ang kaniyang paningin kay Darkien na ngayon ay hindi na makilala sa sobrang paglobo ng mukha nito at braso kung saan nakalmutan ng pusang si Hershey. Nangunot ang noo ni Demon nang makita ito kasabay ng naaawang tingin.

Namumula ang mukha ng bata at mayroong lumalabas na mga uod sa maraming sugat nito mula sa kalmot ng kaniyang pusa. Nakaramdam ng kati ang batang si Darkien kaya kinamot niya ang kaniyang mukha na naging sanhi ng pagdurugo nito. Tila ba ay napakarupok ng kaniyang pisngi dahil sa natatanggal ang balat nito sa tuwing kinakamot niya ito. Naghahalo-halo ang nararamdaman ngayon ng bata: mainit, mahapdi, masakit, makati, at kumikirot pa ang sugar nito.

“Baby, stop it! Huwag mong kamutin!” natatarantang sigaw ni Allyce sa kaniyang anak. “Anak!” Madaling nasalo ni Allyce ang anak nang mawalan ito ng malay.

Madaling nakalapit si Demon sa kaniyang mag-ina subalit napaatras siya nang akmang hahawiin siya ng asawa. Kung maaari ay iiwasan niya munang madikit dito at aalamin n’ya kung ano ang dahilan ng pananakit ng kaniyang puso sa tuwing magdidikit ang kahit anong parte ng katawan sa asawa sa kaniya.

“Diyan ka lang! Lumayo-layo ka!” sigaw ni Allyce sa demonyo nitong asawa.

“Papagalingin ko lang ang anak natin!” may halong inis na wika ni Demon dito.

“Ano ka, may mabuting loob? Tss!” singhal ni Allyce. “Huwag mo siyang masasabihang anak! Hindi no siya anak!”

Tila mayroong sumaksak sa puso ni Demon nang marinig ang pagkakaila ni Allyce na siya ang ama ni Darkien.

“Anak, huwag mong iiwan si mommy, okay?” naiiyak na wika ni Myari. “Dadalhin kita sa ospital!”

“Walang kakayahan ang mga doktor na pagalingin ang anak natin, Allyce!” matigas na wika ni Demon at nakatuon ang kaniyang paningin sa kaniyang anak.

“Hindi mo nga siya anak sabi e!” Halos pumutok na ang ugat sa leeg ni Allyce sa pagsigaw. Kailangan niyang sabihing hindi ito ang ama upang tigilan na sila ng asawang demonyo.

Hindi nakinig si Demon dito at lumapit pa rin sa kaniyang mag-ina. Iniiwasan niyang madikit sa asawa at mabilis siyang umiwas kapag hahampasin siya nito o hindi kaya ay sisipain. Mabilis niyang inilapat Ang kaniyang palad sa noo ng kaniyang anak at may ibinulong na orasiyon. Unti-unting umitim ang kaniyang palad at ang mukha ng bata.

Nanglaki ang mga mata ni Allyce at ilang beses niyang hianampas ang braso ni Demon upang tumigil ito sa ginagawa nito.

Pinipigilan ni Demon ang sarili at ang huminga. Tiniis niya ang masakit na dinulot ng kaniyang asawa. Tila mayroong malakas na kuryenteng dumaloy papunta sa kaniyang puso at kinukuryente ito. Nanginginig siya sa sobrang sakit at tila nawawalan siya ng lakas subalit kinakailangan niyang matapos ang orasiyon upang mailigtas ang kaniyang anak na nasa ilalim ng nakakamatay na mahika. Hindi niya maisip kung bakit nagkaroon ang anak ng ganito nang dahil lang sa kalmot ng pusa? Napaka-imposible naman kung gano’n. Siguro mayroong third party ang nangyayari.

“Papatayin mo ba ang anak mo?!” malakas na sigaw ni Allyce rito. Umiiyak na nagmamakaawa siyang tigilan na nito ang ginagawa ng asawa “Tigilan mo na iyan!”

Ilang segundo lang ay natapos na ni Demon ang orasiyon at lumayo siya nang kaunti. Nakaupo siya sa madamong lupa at nakatukod ang dalawa niyang palad at naka-angat sa kalangitan ang kaniyang ulo. Nakapikit siyang naghahabol ng kaniyang hininga at pilit na ikino-kondisiyon ang sarili at ang pagtibok ng kaniyang puso.

“I-Ikaw!” nanggigil na kinuyom ni Allyce ang kaniyang kamao at akmang susuntukin na sana si Demon nang marinig ang kaniyang anak na tinawag siya.

“M-Mommy?” Umubo Iito nang mahina at tinignan ang Hindi maipaliwanag na ekspresiyon ng kaniyang mommy.

“B-Baby? Gumaling ka nga!” Mabilis na niyakap ni Allyce ito.

Napaiyak siya sa tuwa, pagkagulat, at pagtataka. Nagpapasalamat siya na gumaling ang kaniyang anak subalit hindi niya kayang magpasalamat sa demonyong nagpagaling sa anak niya.

“A-Anong... ALLYCE!” Isang pamilyar na boses ang sumigaw nang malakas at mabilis itong tumakbo papunta sa kinaroroonana ni Allyce. “Anong nangyari? May nanakit ba sa iyo? Sabihin mo!”

Natataranta si Stephan habang nakaluhod siyang pumantay kay Allyce na ngayo’y may luha sa mga mata at pisngi nito. Yakap din nito ang anak na si Darkien.

Umingos si Allyce at umiling.

Napabaling ang tingin ni Stephan sa lalaking naka-upo sa damuhan hindi kalayuan sa kinaroroonan nila. Agad na kumunot ang kaniyang noo. Dinuro niya ito at tinignan si Allyce, “’Yan ba ang nanakit sa iyo? Sa inyo? Tatawag ako ng puli—”

Akmang tatayo si Stephan nang pigilan siya ni Allyce. “Huwag na, t-tinulungan niya lang kami.”

Nagsalubong ang dalawang kilay ni Stephan at sinipat si Demon. Tinignan niya si Darkien na ngayo’y nasa bisig pa rin ni Allyce. “Anong nangyari sa anak ko?”

“Nakalimutan lang ng pusang si Hershey. Pakihatid mo kami sa ospital, Stephan.”

Tumango si Stephan at mabilis na kinarga ang batang si Darkien na ngayo’y mahina pa ang katawan. Mabilis silang naglakad papunta sa kotse nito.

Napalingon si Stephan sa huling pagkakataon. Nagsalubong ang kanilang paningin at tila mayroong inbisibol na kuryente ang nagtama sa pagitan nila. Naningkit ang mata niya habang walang emosiyon naman ang makikita sa mata ni Demon. Sa puntong ito, agad na tumatak sa kanilang isipan na, ‘Ito ba ang magiging karibal ko kay Allyce? Tss!’

Naiwan lang si Demon at tanging pinagmasdan lamang ang unti-unting paglayo ng saksakyan sa kaniyang paningin. Nagpanting ang kaniyang tenga kanina nang marinig ang hindi kasiya-siyahang salita na galing sa hindi kilalang lalaki na tinawag na ‘anak’ ang anak niyang si Darkien. Kahit na alam naman niyang anak niya talaga ang bata ay hindi niya maiwasang masaktan sa narinig. Hindi niya maiwasang magselos!

Bumagsak ang kaniyang balikat at napahiga sa damuhan. Napakagat siya sa kaniyang ibabang labi at marami ang tumatakbo sa kaniyang isip na puro walang mga sagot. Nagtataka siya sa lahat ng mga nangyayari ngayon. Nang maalala ang sinigaw ni Allyce sa kaniyang kanina ay agad na gumuhit ang kaniyang ngiti sa mapula niyang labi. Anak nga niya ang bata. Si Allyce na ang nagsabi.