AFTER SIX YEARS.
"PASENSYA ka na, Charity. Mahina talaga ang restaurant ngayon at kailangan kong magbawas ng mga tauhan. Itinira ko lang e iyong mga dati ng staff." Halos manlumo si Charity nang marinig ang mga salita ng kaniyang boss. Sisante na raw siya at kinakailangan na talaga nitong magbawas ng staff. "Bale ibibigay ko na lang sa'yo ang limang araw na sahod mo. Pasensya ka na talaga, kung hindi lang humina, hindi kita aalisin," muling sabi ng kaniyang boss. Bakas sa mukha nito ang matinding lungkot. Napatango-tango na lamang si Charity, hindi niya ipinahalata ang lungkot na nararamdaman. "S-sige ho, naiintindihan ko po." Iniabot sa kaniya ng kaniyang boss, ay, ex-boss na pala ngayon ang sobre na naglalaman ng kaniyang huling sahod. Matapos nun ay nagpaalam na siya rito. KINAGABIHAN, natagpuan ni Charity ang sarili na maharot na iniyugyog ang kaniyang balakang sa isang nightclub, sinasabayan ang salin ng tugtugan. Hindi alintana ang tumatagaktak na pawis sa kaniyang noo, pababa sa kaniyang mukha. Wala rin siyang pakialam sa sabog-sabog niyang buhok na ngayon ay sumaboy na sa kaniyang magandang mukha. "Whoah!" Pasigaw-sigaw pa niyang turan, habang sinasabayan ng head bang. Sinong mag-aakalang ang babaeng nagwawala sa dance floor ng exclusive nightclub na iyon ay natanggal pa lamang sa trabaho kaninang umaga. Parang sa pagsasayaw sa gitna ng dance floor ibinabato ni Charity ang frustrations. "Girl, umupo na tayo, hinihingal na ako!" Bahagyang sigaw ni Milet kay Charity. Si Milet na kaibigan niya at nanlibre sa kaniya sa club na iyon. Naku, kung siya ay hindi niya afford doon, mga drinks pa lamang ay mabubutas na ang bulsa niya na dating butas na. Ayaw pa sana niyang umalis sa gitna, pero medyo nahilo na siya kaya sumama na rin siya kay Milet sa table nila. "Parang sumakit na ang mga paa ko," reklamo ni Charity pagkaupo pa lamang nila ni Milet. Mga mukha silang nakipagsabunutan dahil sa mga buhok nilang sumabog dahil sa kakayugyog. "Sino ang hindi mananakit ang mga paa, look at your heels nga. Puwede na iyan pangsaksak, girl!" Natawa si Charity sa tinuran ng kaibigan. Mataas na ba iyon para kay Milet? 6 inch heel pa nga lang ang suot niya, para naman madagdagan ang height niya na 4'11 lang. Isa sa mga insecurities niya ay ang height niya na tila kaunti lang ang itinaas sa lupa. "Oh teka, magr-retouch lang ako," paalam niya sa kaibigan at tumayo na. Pero bago umalis, muli siyang yumuko at tinanggal ang suot na stilettos. Alam niyang medyo may tama na siya sa mga ininom niya, mas safe na 'yong walang heels para hindi matumba. Medyo pasuray-suray siyang naglakad sa dim na pasilyo patungo sa comfort room. Medyo blurred na rin ang paningin niya, pero ipinilit pa rin niya. Pero bago pa siya makarating sa C.R ay biglang tumama ang katawan niya sa isang matigas na bagay. "Ouch!" D***g niya at napaatras. Tumingala siya upang makita kung saan siya bumangga. Was she really that small that this person couldn't see her? Dahil sadyang dim, pati ang sadyang panlalabo na ng paningin niya, hindi niya masyadong makita ang mukha ng kaharap. Pero isa lang ang sigurado niya, napakatangkad neto!Amoy na amoy rin niya ang pabangong nanggagaling rito, dahil isang hakbang lamang ang layo nila mula sa isa't isa. "Hindi ka man lang mags-sorry, huh?" Sita ni Charity sa lalaki. "Ano? Tititigan mo lang ako?" Mataray pa niyang dagdag nang hindi sumagot ang lalaki at tanging titig lang ang ibinibigay nito. Sa tuwing lasing siya ay malayong-malayo ang karakter niya sa normal na siya. Wala siyang nakuhang sagot sa lalaki, nakatitig lamang ito sa kaniya na tila isa siyang insekto. Tila lalong nag init ang ulo ng dalaga. "Oy!" Tinapik pa niya ang dibdib ng lalaki. Well, napakatigas nun na tila adobe. "Magsalita ka naman!" Ngunit kagaya kanina, wala siyang nakuhang tugon sa estranghero na alam niyang nakatitig lamang sa kaniya. Hangang sa may dalawang nakaitim na lalaking bigla na lamang lumusot sa kung saan. Lumapit sa kaniya ang mga ito at akmang hahawakan siya sa magkabilaang braso upang ilabas ng club na iyon. "Don't. Just let her go." Tinig iyon ng lalaking nakabanggahan. Walang bahid ng emosyon, malalim, seryoso, at buong-buo. That voice gave a chill down her spine. Lumayo sa kaniya ang dalawang lalaki at pumwesto sa likuran ng estranghero. "Charity!" Napalingon siya kay Milet na papalapit sa kaniya. Hindi man niya masyadong makita ang mukha ng kaibigan, pero ramdam niya ang takot at nginig sa boses nito. Bagay na hindi niya maintindihan. Agad na hinawakan ni Milet ang kabilang braso niya at nahintakutang tinignan ng kaibigan ang estrangherong nakabanggahan niya. Nalilito nang mga sandaling iyon si Charity sa inaasal ng kaibigan na tila nakakita ng tigre sa katauhan ng estranghero. "Ako na po ang humihingi ng pasensya, sa kung ano man ang nagawa ng kaibigan ko, Mr. Silvestre." With matching payuko pa ang kaibigan niya. "Hey, wala akong ginawa. Siya itong bumangga sa akin, noh!" Maktol niya sa kaibigan. Milet slightly pinched her arm as if telling her to keep quiet. Charity just rolled her eyes as if annoyed by what was happening. Tahimik na nilampasan sila ng lalaki, muling naamoy na naman ni Charity ang preskong-preskong amoy nito, nais niya tuloy mapapikit. "Teka-" habol pa sana niya sa lalaki, ngunit tinakpan ni Milet ang bibig niya. "Ano ba?!" sita niya sa kaibigan nang maalis ang kamay nito sa kaniyang bibig. Pinandilatan siya ng mga mata ni Milet. "Gosh, Chari! Lagi ka talagang minamalas! Sa dami-dami ng puwede mong makaharap ay si Mr. Silvestre pa!" Hindi maintindihan ni Charity ang gustong sabihin ng kaibigan. Hinilot-hilot niya ang noo na tila doon nagmumula ang sakit ng kaniyang ulo. "Bakit? Anong mayroon sa lalaking iyon?" nakasimangot niyang usisa sa kaibigan. Hinila siya ni Milet palabas ng club, sa hindi mataong lugar. "Para sabihin ko sa'yo, sa susunod na makita mo ang lalaking iyon, iwasan mo na lang. Isa siyang Mafia, maraming illegal na gawain, masama siyang tao! A monster, Charity! Buti na lamang at hindi mo siya napikon kanina, naku!" Mahabang litanya ni Milet sa kaniya. Biglang tila naging problemado ito. "Mafia?" Natitigilan niyang ulit sa salitang iyon. "Oo, Charity. Madalas siya sa mga nightclub, hindi ko lang expect na mapapadayo siya rito. Ah basta-" sabay hila sa braso ni Charity. "...basta hanggat maari huwag mo na lang pansinin iyon kung makikita mo ulit." Charity winced. "Eh ni hindi ko nga nakita totally ang mukha niya. Blurred na ang paningin ko noh." "Ah basta! Tara na nga at ihahatid na kita." Sabay hila ni Milet sa kaniya patungo sa sakayan. *** "HIRAMIN mo muna ito." Sabay abot sa kaniya ni Milet ng tatlong libong piso. Nasa harapan na sila ng apartment na tinutuluyan niya. "Para?" "Sira ka ba? Wala kang trabaho ngayon at alam kong magkano lang ang hawak mong pera, gamitin mo iyan sa paghahanap ng bagong trabaho." Gustong maiyak ni Charity sa pagiging mabuti nito. Kumpara sa buhay niya, mas maalwan ang kay Milet. Bakit ba kasi tila nakuha niya ang lahat ng kamalasan sa mundo? "Ayoko ng drama. Go na, pasok ka na. Aalis na ako," anito nang tila mapansin ang naluluha niyang mga mata. "Salamat, Milet. Balang araw ay makakabawi rin ako sa'yo." "Tsk. Sige na aalis na ako, bye!" Hinintay niya munang makasakay ang kaibigan sa naghihintay na tricycle bago niya binuksan ang pintuan sa kaniyang apartment. Pero dahil sa nahimasmasan na siya, kaya matalas na muli ang pakiramdam niya. Bigla siyang napalingon sa daan, ramdam niya kasi na para bang may nagmamasid sa kaniya mula sa malayo, o guni-guni lamang niya iyon? "Dala lang siguro ng alak 'to..." kausap niya sa kaniyang sarili at tuluyan nang pumasok sa loob ng kaniyang maliit na apartment. Pagkapasok ni Charity sa loob, hindi na niya nakita ang pag-alis din ng isang itim na kotse na tila nagmasid lamang sa kaniya.MALALAKAS na lagabog sa pintuan ng kaniyang apartment ang gumising kay Charity kinabukasan. Madalian siyang bumangon at tila agad na nagising ang kaniyang diwa. Hindi kaya ang landlady niya ang may gawa ng ingay na iyon? Grabe naman, alas sais pa lamang ng umaga. Mabilis na nagtungo si Charity sa pintuan at marahang binuksan iyon. Hindi ang landlady niya ang nabungaran, kung hindi ang kaniyang tiyahin na hindi maipinta ang mukha. Kasama nito ang anak na babae na ganoon rin ang pagmumukha. "Oy, Charity! Aba e anong petsa na ngayon?! Nakakalimutan mo na yata ang dapat na sustentong ibibigay mo sa amin?!" Angil nito sa kaniya. Palihim na naikuyon ni Charity ang mga kamao, upang pigilan ang emosyon nang mga sandaling iyon. Pilit niyang pinakalma ang sarili at inisip na lamang na malaki ang utang na loob niya sa babaeng kaharap. Ito lang naman kasi ang kumupkop sa kaniya magmula pagkabata, simula mamatay ang mga magulang niya sa isang aksidente. Pagkupko
CHARITY is no longer comfortable with her blindfold, she is now standing with six other women. Bago sila bumaba sa sinakyan nila kanina ay piniringan sila at hindi na niya alam kung nasaan na ba sila ngayon. Biglang sinaklot ng kaba ang kaniyang dibdib, dahil sa mga halo-halong emosyong nararamdaman niya nang mga sandaling iyon. Ganoon ba talaga kahigpit at kailangang piringan pa sila, para hindi nila makita o matandaan ang daan? Gusto ko na yatang pagsisihan ang naging desisyon ko, ah... Kausap niya sa kaniyang isipan. Bahagya niyang hinila pababa ang black dress niya na tumaas sa kaniyang mga bilugang hita. Hakab na hakab iyon sa kaniya, kaya halata ang kurba ng kaniyang katawan. Naiinis siya kay Georgia at iyon ang ipinasuot sa kaniya. Ipinagupit rin nito ang buhok niya na ngayon ay nasa itaas na lamang ng balikat niya. "Now, you may remove your blindfold, girls." Boses iyon ng tauhan ng mga Silvestre na nag-asikaso sa
PUPUNGAS-PUNGAS na bumangon si Charity kinabukasan. Nagpalinga-linga pa siya sa paligid at iniisip kung bakit naroon siya sa ganoong silid. Nasapo niya ang noo nang maalalang nakipagkasundo pala siya kay Cameron Silvestre. Bigla niyang nahawakan ang labi nang pumasok sa isip niya ang nangyaring halik sa pagitan nila ng binata, hindi naman nagtagal iyon, pero bakit tila ramdam pa rin niya hangang ngayon? "That's it. We sealed the deal. You will bear my child, Charity." Tsaka lumayo si Cameron sa dalaga na tila natulala dahil sa simpleng halik na iyon. Iyon ang naalala niyang sinabi pa sa kaniya ng binata. Hindi akalain ni Charity na aabot siya sa ganitong sitwasyon para sa kagustuhan niyang makatakas sa hirap ng buhay na mayroon siya. Isang marahang katok mula sa labas ng kaniyang silid ang narinig ng dalaga at kasunod nun ay ang tinig ni Servant Kim. "Miss Charity, please prepare we will leave after thirty minutes." Tsaka nawala na ang tin
NAGISING si Charity nang tila may mga mata na nakamasid sa kaniya. Pero nang imulat niya ang mga mata ay wala naman, agad siyang tumayo at tinignan ang mumurahing wrist watch na suot na galing pa kay Georgia. Alas singko na pala ng hapon. Grabe ilang oras din siyang nakatulog. Agaran siyang tumayo at naisipang magpahinga sa tabing dagat at panonoorin na rin niya ang sunset. Nayakap ng dalaga ang sarili nang dumampi sa balat niya ang malamig na hangin, napangiti siya dahil gusto niya ang pakiramdam nun. Napatigil siya nang malapit na sa tubig dagat nang mapansin na may bultong lumalangoy doon. Sinalakay siya ng kakaibang takot sa isiping isang estranghero iyon, pero imposible dahil ang Isla Silvestre ay ekslusibo lamang para sa mga Silvestre ayon kay Servant Kim. Nawala lamang ang kaba ng dalaga, nang lumitaw ang ulo ng taong pinagmamasdan. It was Cameron. Gosh! He is so damn gorgeous! Nagtama ang mga mata nila ng binata habang paahon ito sa tubig.
PATULOY ang pagsulong ni Cameron patungo sa dalaga, habang patuloy naman ang pag-atras ni Charity, hangang sa tumama ang likod niya sa may sink at alam niyang wala na siyang aatrasan pa. Hindi niya ipinahalata sa lalaki na bahagyang nangangatog ang kaniyang mga tuhod. "C'mon, Charity. Let's satisfy ourselves," mapanudyong saad ni Cameron sa kaniya na ngayon ay nasa harapan na niya na halos mahalikan na niya ang matipunong dibdib nito. Ngayon niya kita kung gaano siya kaliit sa tabi nito. She slowly felt her stomach tighten strangely. Kakaiba ang binibigay na pakiramdam ni Cameron sa kaniya nang mga sandaling iyon. His eyes caressed her face. "You're really innocent, Charity." He loves it everytime Charity looks at him innocently. Gosh! She loves how Cameron say her name. "You can't hide the fact that you're attractive to me, too," he whispered. Cameron was right. Noong una ay pera lang talaga ang habol niya, but a
MAKALIPAS ANG ISANG LINGGO... "FINALLY tapos ka na," saad ni Charity sabay punas sa pawis na tumatagaktak sa kaniyang noo. Masaya niyang pinagmasdan ang munting hardin niya na ginawa sa likod ng bahay nang hapon na iyon. Sa sobrang boring niya sa mga nakalipas na araw ay iyon ang napagdiskitahan niyang gawin, tho mahilig naman siya talaga sa mga halaman. Isang linggo na sila sa Isla Silvestre pero wala naman nangyayari sa kanila ni Cameron. Actually, lagi itong wala dahil tila may mahalaga itong inaayos. Halos hindi na nga sila magkita dahil sa tuwing gigising siya ay wala na ito. Katulad ngayon, nasa isla nga si Cameron pero maghapon itong nasa silid. May balak ba talagang magkaanak ang mokong na iyon? Bulong ni Charity sa isipan. Inayos niyang muli ang mga tipak ng bato na ginawa niyang patungan sa ibang mga halamang nasa paso. Nang matapos sa ginagawa at nakapaglinis na ay umakyat siya sa taas upang makapagpalit ng damit, balak niyang lumusong
GABI na nang magising si Charity dahil siguro sa pagod sa pag-angkin sa kaniya ng binata, not just once, twice but many times. Tila sabik na sabik ito. Wala na si Cameron sa tabi at pinakinggan ang banyo kung may tao roon, pero wala. Nanakit ang buong katawan niya na tila binugbog siya, pero mas ramdam niya kirot sa pagitan ng kaniyang mga hita. Marahan siyang bumangon habang nakatapis sa kaniya ang blanket dahil wala pa siyang saplot sa katawan nang mga sandaling iyon. Napatingin siya sa eleganteng wall clock at nagulat siya nang makitang alas otso y medya na. Kita niya ang bahid ng dugo sa puting bed sheet tanda na naipagkaloob na nga talaga niya ang pagkababae kay Cameron. Wala siyang makapang pagsisisi, sa totoo niyan ay tila ang saya ng puso niya dahil kay Cameron niya iyon naipagkaloob. Wala ang mga saplot niya at alam niyang naiwan iyon sa tabing dagat, kaya dala-dala niya ang mabigat na blanket habang palabas ng silid ni Cameron at patungo sa sarili niyang
KANINA pa tinatawagan ni Charity ang kaibigang si Milet, pero ring lang nang ring ang cellphone nito, malamang ay busy na ito sa trabaho dahil pang gabi ang trabaho ng kaibigan. Binigyan siya ng cellphone ni Cameron bago ito umalis at mahigpit na ipinagbilin na tanging ang kaibigan lamang niya ang maari niyang tawagan. Malamang ay si Milet lang ang tatawagan niya dahil wala naman na siyang ibang pamilya at hindi siya interesadong tawagan ang tiyahin niya. Buti na lang talaga ay kabisado niya ang number ng kaibigan. Nang wala pa rin sumasagot ay nagpasya na siyang bumaba sa kusina upang tignan kung ano ang iniluto ni Ms. Salve para sa kanila nang gabing iyon. Nadatnan niya itong naglilinis sa kusina kahit gabi na. Pero malinis naman na ang lahat, sadyang ganoon lang siguro ang mga matatanda. "M-magandang gabi po," nag-aalangang bati niya sa matanda na laging seryoso ang mukha at hindi talaga marunong ngumiti. Parang si Cameron lang. Tinapunan siya ng tingi
SWITZERLAND. "YOU look great, wifey..." May kislap ng paghanga sa mga mata ni Cameron nang sabihin ang mga salitang 'yon sa kaniyang asawa na si Charity. Nasa harapan niya si Charity habang nakasuot ng pulang nighties na umabot lamang sa taas ng tuhod at kitang-kita ang bilugin at mapuputing hita ng babae na biglang nagpainit sa kaniyang pakiramdam. Kahapon pa niya tinitiis ang sarili na huwag angkinin pagkatapos ng kasal ang asawa at gusto nilang gawin iyon sa Switzerland. At ngayong nasa ibang bansa na sila, sa wakas ay magkakaroon na rin ng hanganan ang pagtitiis niya. "Regalo sa akin ni Gab," ani Charity na nahihiya pa. Lumawak ang ngiti ni Cameron, natutuwa siya kay Charity sa tuwing namumula ang mukha nito kapag nahihiya, hindi kailanman nawala ang kainosentehan ng asawa kahit may anak na sila. Para pa rin itong laging sasabak sa unang pagniniig dahil sa hiya. "Come here, Charity. Show me what you've got under that nighties..." Seryoso pero r
ISLA SILVESTRE... NGAYONG araw ang kasal nina Cameron at Charity, sa Isla Silvestre nila ginawa ang beach wedding at choice nilang dalawa iyon. Para kay Charity paraiso pa rin ang Isla Silvestre. Naroon ang halos mahahalagang tao sa buhay nilang dalawa. Habang naglalakad sa gitna si Charity at masaya niyang tinitignan ang mga taong naroon. Sina Madam Ada, Senior Silvestre, Stefano, Kier, Gab, Milet, Sharlot, Ms Salve ang anak nilang si Calista, sina Dra. Lesley at pamilya nito, at ang ibang mga malalapit na kamag-anak at business partner ng mga Silvestre. Sayang nga lang at wala roon si Servant Kim... Pumailanlang ang awiting ON THIS DAY habang naglalakad siya at nagtama ang mga mata nila ni Cameron na napakagwapo sa suot na white tuxedo. Hindi siya makapaniwala na ikakasal na siya sa lalaking naghihintay sa kaniya sa altar. Sa dinami-dami ng pagsubok na pinagdaanan nila, still, sila pa rin pala sa huli. Iba talaga maglaro ang tadhana. Papaikutin ka muna
NANG sabihin ng doctor na ligtas na sa panganib si Charity, pero kailangan pa rin obserbahan sa mga susunod na araw. Agarang pinuntahan ito ni Cameron sa private room nito. Mahimbing ang tulog ng babae, nilapitan niya ito at isang ngiti ang sumilay sa labi ni Cameron. She's safe now. Umupo siya sa gilid ng kama at hinawakan ito sa kamay. "He heard my prayers, our prayers for you..." marahan niyang sambit. Ang takot na naramdaman niya nang malagay sa peligro ang buhay ni Charity ay walang katumbas. Doon lang niya narealized kung gaano niya ito kamahal. Hindi niya nalaman na ganoong kalaki na pala ang espasyo sa puso niya ang naokupa ng babae, ganoon na rin pala kalaki ang pagmamahal ang naibigay na niya sa babae. He can risk everything for her. Even his life. Niyakap niya si Charity sa paraang hindi ito masasaktan lalo na ang sugat nito. Isinubsob ang mukha sa gilid ng leeg nito at sinamyo ang natural na amoy ng babae. Nanatili siya ng ilan
PAGKARINIG ni Charity sa sinabi ni Cameron na tumakbo na siya ay ginawa naman niya. Kahit nakatali pa ang mga kamay niya ay hindi niya alintana iyon, tumakbo siya. Alam niyang susunod si Cameron sa kaniya at kumukuha lang ito ng tiyempo. Ngunit hindi pa man siya nakakalayo ay nakarinig siya ng isang putok ng baril. Napatigil siya at nilingon si Cameron sa pag-aakalang binaril ito ng mga kalaban. Kita niyang nakatingin ang lahat sa kaniya at doon lang niya naramdaman ang biglang kirot sa kaniyang balikat malapit sa puso. Dahan-dahan siyang tumingin sa sarili and she saw a blood on her shirt. God! Siya ba ang binaril?! "Charity!" Sigaw ni Cameron ngunit hindi na niya iyon napagtuunan ng pansin dahil ang pansin niya ay sa kumikirot na bahagi ng kaniyang katawan na naghatid sa kaniya ng kakaibang kaba. God! Dito na ba sila mamamatay ni Cameron?***** PINAPUTUKAN ni Cameron ang tauhan ni Pilat na bumaril kay Charity. Nakawala sa pagkakasakal niya si Pilat
"CAMERON..." mahina at garalgal na bigkas ni Charity sa pangalan ng lalaki nang makita ang sasakyan nito na tumigil sa hindi kalayuan kung saan siya nakatayo. Gaya ng inaasahan niya, mag-isa ito, bagay na ikinatakot niya lalo. Nang mga sandaling 'yon ay ipinabahala na ni Charity ang lahat sa panginoon. "Nice, nandiyan na si lover boy mo," anang babaeng nasa likuran niya at ang may hawak sa kamay niyang nakatali sa likod. "Napakatanga, ano? Talagang pumunta ng mag-isa, mukhang patay na patay sa'yo at ililigtas ka talaga. Pero sad to say, dito kayong dalawa mamatay." Hindi kumibo si Charity pero sa kaloob-looban niya ay kumukulo na ang dugo niya sa mga masasamang taong dumukot sa kaniya. "Lakad!" Sabi ng babae at bahagya siyang itinulak. Nasa unahan nila ang boss ng mga 'to at ang apat na lalaki. Dahil hindi niya alam ang pangalan ng boss ng mga 'to, 'pilat' na lang ang itatawag niya rito. Ang ibang tauhan nito ay nakatago pa sa mga madidilim na pa
KUYOM ang mga kamao ni Cameron habang pinapanood ang cctv footage kung saan makikita ang pagdukot kay Charity. Habang tumatakbo ang bawat minuto ay mas lalong lumalaki ang kaba at takot niya sa puwedeng mangyari kay Charity. Pero kahit paano ay nakahinga siya ng maluwag dahil may lead naman sila kahit paano at anumang sandali ay matutunton na ng mga magagaling niyang tauhan ang pinagdalhan kay Charity. Sinisigurado niyang hindi niya mapapatawad ang sinumang gumawa ng pagdukot sa babae.. pagbabayarin niya ang mga 'to ng malaki. Napakislot siya nang makitang may tumatawag sa cellphone ni Charity na unknown number. May kutob na siya. Inutusan niya ang tauhan niya na itrack ang location ng sinumang tumatawag na 'yon. "Hello," pirming bungad niya sa tumatawag. "Mr. Silvestre," bungad ng lalaki sa kabilang linya. Mas lalong naikuyom ni Cameron ang mga kamao nang nang marinig ang tinig ng isang lalaki sa kabilang linya. "May nais sana akong iparinig sa'yo," muling s
MALAMIG na tubig na sumaboy sa mukha ni Charity ang gumising sa kaniya. Halos hinabol pa niya ang kaniyang paghinga dahil sa tila pagkalunod. Habang nahihirapan pang himulat ang mga mata ay ramdam niyang nakaupo siya sa isang silya at nakatali ang dalawang kamay sa likod, pati ang paa niya ay ramdam niyang mahigpit na nakatali. Kinain ng takot ang buong sistema niya. "Gising na!" Boses ng isang babae. Sa nanlalabong paningin ay tumingin siya sa kaniyang harapan at nakita ang isang babae na nakatunghay sa kaniya, may tatlong lalaki itong kasama na nakatunghay at nakangisi rin sa kaniya. Pilit niyang binalikan sa ala-ala kung bakit naroon siya sa ganoong sitwasyon. Ang huling natatandaan niya ay lumapit ang babaeng nasa harapan niya sa kaniya noon sa resort. Sa pag-aakalang katiwala o nagtatrabaho ito sa mga Silvestre gaya ng sinabi nito ay inentertain niya ito. Ang sabi nito ay may malaking regalo itong ipapakita sa likod ng sasakyan, regalo para kay Calista na galing daw
"NASAAN si Charity?" Tanong ni Cameron kay Gab nang hindi mahagilap ng kaniyang mga mata ang babae. "Hindi ba't ikaw ang kasama niya magmula kanina?" Kunot noong sagot naman ni Gab. "Yah. Pero nagpaalam siya kanina na may titignan lang siya. Calista is looking for her, inaantok na ang bata," aniya sa kapatid. It's almost 12 midnight at inaantok na si Calista kaya hinahanap na niya si Charity para makapagpahinga na sila. May mga ibang bisita pa na nagkakasiyahan at nag-iinuman pero mangilan-ngilan na lamang ang mga 'yon. "Hindi ko naman siya nakita. Maybe we're too busy kaya hindi ko na napansin, wait, itatanong ko siya kina Dra. Lesley," ani Gab na umalis saglit. Halos thirty minutes na niya itong hinahanap at imposibleng hindi niya ito makita lalo na at kakaunti na lamang ang mga bisita. Medyo nakainom si Charity pero hindi ganoon karami ang naiinom nito at nasa katinuan pa. Ayaw man niya ay unti-unting may bumabangong kaba sa dibdib ni Cameron. H
PAGBALIK nila sa hardin at dala ang mga kape ay hindi nila nakita si Senior Silvestre at Madam Ada. Lumapit sila kina Milet at Stefano at nagtanong kung nasaan ang mga ito. Nginuso ng dalawa ang isang bahagi ng hardin na malayo kung nasaan sila ngayon. Pagkalapag nila sa kape ay tinungo nila ni Cameron ang bahaging iyon at natanaw nilang tila seryosong nag-uusap ang dalawa. "I think we have no business here," aniya kay Cameron. "Yah. I think so," sagot naman ni Cameron at inakbayan siya nito at tahimik na bumalik at nakipag-umpukan kina Gab. "Mukhang magkakaroon pa tayo ng kapatid, ah?" Natatawang biro ni Gab kay Cameron nang makaupo sila malapit dito. Abala ito sa pakikipaglaro kay Calista. Titang ina talaga ang peg nito. "Shut up. Nakakakilabot ang sinabi mo," masungit na sabi naman ni Cameron sa kapatid na tanging malakas na halakhak ang naging tugon. "Ay, oo nga pala. Lumpo na rin si dad. Hindi na kakayanin," patuloy pa nito na ikinat