CHAPTER 2

         MALALAKAS na lagabog sa pintuan ng kaniyang apartment ang gumising kay Charity kinabukasan. Madalian siyang bumangon at tila agad na nagising ang kaniyang diwa. Hindi kaya ang landlady niya ang may gawa ng ingay na iyon? Grabe naman, alas sais pa lamang ng umaga.

        Mabilis na nagtungo si Charity sa pintuan at marahang binuksan iyon. Hindi ang landlady niya ang nabungaran, kung hindi ang kaniyang tiyahin na hindi maipinta ang mukha. Kasama nito ang anak na babae na ganoon rin ang pagmumukha.

        "Oy, Charity! Aba e anong petsa na ngayon?! Nakakalimutan mo na yata ang dapat na sustentong ibibigay mo sa amin?!" Angil nito sa kaniya.

        Palihim na naikuyon ni Charity ang mga kamao, upang pigilan ang emosyon nang mga sandaling iyon. Pilit niyang pinakalma ang sarili at inisip na lamang na malaki ang utang na loob niya sa babaeng kaharap. Ito lang naman kasi ang kumupkop sa kaniya magmula pagkabata, simula mamatay ang mga magulang niya sa isang aksidente. Pagkupkop na binabayaran niya hangang ngayon at habang buhay na yatang sisingilin sa kaniya.

        "P-pasensya na tita, nawalan ho kasi ako ng trabaho kaya hindi ko naihatid ang pera na ibibigay ko. Heto nga ho at maghahanap pa lamang ako ngayong araw."

        Nakita niya ang pagtaas ng kilay ng kaniyang pinsan at ang pamemeywang ng kaniyang tiyahin.

   

        "Aba e, ako ba ay pinagsisinungalingan mo?!" Mataray na sabi nito.

        Mabilis na napailing si Charity. "Hindi ho. Totoo po ang sinasabi ko, kahit pa magpunta pa kayo sa dati kong trabaho."

 

        "At inutusan mo pa ako?!" Bulyaw na naman ng tiyahin niyang tila armalite ang bunganga.

        "Hindi naman ho sa ganoon-"

        "Tabi!" Hindi na niya naituloy ang sasabihin nang hinawi siya ng kaniyang tiyahin at nagtuloy-tuloy na pumasok sa loob ng kaniyang maliit na apartment.

         Siguradong-sigurado si Charity na lalantakan ng mga ito ang kung ano mang pagkain na makikita sa loob. Hinayaan na lamang niya ang dalawa at nanatili sa tabi ng pintuan, habang pinagmamasdan ang mga ito na pagpiyestahan ang pagkain na kakainin niya sa mga susunod na araw.

         "Charity..."

        Nakaramdam ng lamig at biglang panginginig ng kalamnan at tuhod si Charity nang marinig ang boses na kilalang-kilala niya at kinasusuklaman niya. Ang tiyuhin niyang si Anton.

          Binalingan niya ang lalaki na nasa bungad na ng pintuan, hindi niya alam na kasama pala ng dalawa ito. Ilang beses napalunok si Charity upang ikalma ang sarili na tila ano mang sandali ay mahihimatay dahil sa biglaang takot na lumukob sa pagkatao niya, pagkakita pa lamang sa tiyuhin.

           "Lalo kang gumaganda, ah." Tsaka siya nito pinasadahan ng tingin mula ulo hanganga paa at pabalik. May kasamang pagnanasa ang mga tingin nito sa kaniya na kung may magagawa lamang siya ay binura na niya sa pagmumukha nito iyon.

         Nakakasuklam.

         Maraming dahilan upang kasuklman niya ito sa loob ng mahabang panahon.

         "Hindi mo ba ako papasukin?" Untag pa nito na may kasamang ngisi sa mga labi.

        Hindi sumagot si Charity at marahang tumabi upang bigyan ng daan ang demonyong nasa harapan niya. Pumasok ito sa loob at sumali sa asawa't anak sa paglamon sa kaniyang mga pagkain. Nang maubos na ng mga ito ang lahat, tsaka busog na lumabas sa kaniyang apartment. Hindi nakaligtas sa paningin ni Charity ang pasimpleng pagkindat ng tiyuhin niya sa kaniya.

        "Oy, Charity. Next week bigyan mo ako ng pera at marami akong bayarin," untag ng tiyahin niya sa kaniya.

        "S-sige ho kung makakahanap ako ng bagong trabaho."

         "Aba, dapat talagang makahanap ka! Malilintikan ka talaga sa akin!" Pabulyaw na pagkakasabi nito sa kaniya.

         Hindi na lamang siya sumagot at binigyan na lamang niya ng isang tango ang tiyahin upang tumigil na lamang ito sa kakatalak at umalis na. Nang makaalis na ang tatlo ay doon pa lamang nakahinga ng maluwag ang dalaga. Hindi na siya natulog pang muli at nagkape na, pagkatapos ay naligo na upang maghanap ng trabaho.

      

***

         "VIRGIN ka pa ba?"

         Nagulantang si Charity sa tanong ng baklang si Georgia. Ang baklang ito ang manager ni Milet sa pinagtatrabahuang club ng huli. Pinasyalan lamang niya si Milet nang gabing iyon matapos ang maghapong paghahanap ng trabaho at doon nga siya nakita ng bakla at pinuntahan sa dressing room.

         "Mamang, bakit mo naman iyan naitanong sa frenny ko?" Pagsali ni Milet sa usapan.

         "Dahil baka ito na ang sagot sa kahirapan ng kaibigan mo," sagot ng bakla at muli siyang tinignan. Hindi lingid sa kaalaman ni Georgia ang mga paghihirap niya sa buhay, dahil paminsan-minsan ay nakakakwentuhan niya ito sa tuwing nagagawi siya sa club.

         "Oh ano, day? Virgin ka pa ba?" Muling tanong nito.

         Napangiwi si Charity dahil sa pagkailang pero pagkaraan ay marahang napatango. Talaga namang birhen pa siya at ni hindi pa nga siya nagkajowa, kaya kahit first kiss ay wala pa siya.

          "Magaling!" Pumalakpak pa ang bakla at pinasadahan ng tingin ang buo niyang katawan at mukha.  "Maganda ka, sexy, makinis at petite. Pasok ka naman sa standard. May iooffer ako sa'yo, ito ay walang pilitan." Seryoso na ang mukha ng bakla nang mga sandaling iyon.

           "Ano?" Magkapanabay na tanong nila ni Milet.

           "Kinausap ako kagabi ng isa sa mga tauhan ni Sir Cameron-"

           "You mean, si Mr. Silvestre?" Putol ni Milet sa pagsasalita ng manager nito.

  

           Natatandaan ni Charity ang sinasabi ni Milet na Mr. Silvestre. Iyon ang nakabanggahan niya sa club! Biglang may kung anong excitement siyang naramdaman.

           "Yes. Cameron Silvestre," sagot naman ni Georgia at pinagkrus ang mga braso sa dibdib. "Ang sabi, maghanap ako ng mga babaeng birhen at iipunin ko. Hindi basta virgin, dapat mabango, maganda at sexy. Mula sa mga iyon ay mamimili si Sir Cameron."

           "Mamimili para saan?" -Milet

           "Aba malay ko?! Pero nilinaw ng tauhan niya na walang mamamatay at iyon ang mahalaga. Ang sabi, ang babaeng mapipili ay magiging instant millionaire!" Tila excited na sabi ng bakla.

           Parang nagningning bigla ang mga mata ni Charity nang marinig ang salitang 'millionaire'. Kung sasali siya at siya ang mapipili, yayaman na siya. Mababayaran na niya ang mga utang niya, hindi na niya iisipin ang kakainin niya sa araw-araw at makakatakas na siya mula sa tiyahin niyang malupit.

           "Oy, Charity. Huwag mong sabihin na kino-consider mo ang offer. Naku, napakadelikado niyan, baka gawin kayong mga sex slave!" Pananakot ni Milet sa kaniya.

           "Eh paano kung hindi naman sex slave ang bagsak nila? Paano kung naghahanap pala ng asawa si Sir Cameron, aber?" Banat naman ni Georgia.

          Hindi alam ni Charity kung bakit ni hindi siya natakot sa mga tinuran ng kaibigan. Siguro dahil sa gipit na gipit na siya at nawawalan na siya ng pag-asang makakahanap pa siya ng disenteng trabaho lalo na't hindi naman siya nakapagtapos ng pag-aaral. Siguro ay sadyang pagod na siyang maging mahirap, kaya papatusin na lamang niya ang kahit na anong i-offer sa kaniya.

           "Oh ano na Charity? Gusto mo ba?" Baling ni Georgia sa kaniya matapos makipagtalo kay Milet.

           "Charity, hindi ako nagkulang ng paalala saiyo," singit naman ni Milet.

          "Manahimik ka, Milet. Si Charity ang magdedesisyon," angil ni bakla sa babae.

          Natigilan si Charity. Gusto ba niya? Baka ito na talaga ang sagot mula sa pagtakas niya sa kahirapan?

           "S-sige," matapang niyang sagot.

           "Charity naman!" Reklamo ni Milet na sinimangutan siya dahil sa bara-barang desisyong nagawa niya.

           Wala, e. Hirap na hirap na siya sa buhay niya. Kaya buo na ang desisyon niya.

           "Good, ipapa-make over kita and all! Para naman gumanda ka lalo at ikaw ang mapili ni Sir Cameron!" Excited na turan ni Georgia. "Oh siya sige at magpapaalam na muna ako, bukas ipapasundo kita sa apartment mo, Charity. Baboosh! "

           "Bwiset na baklang iyon, palibhasa e malaki ang komisyon na makukuha kung sakali," maktol ni Milet at pagkatapos ay nag-aalalang tumingin sa kaniya. "Seryoso ka ba talaga, Charity? "

           Huminga ng malalim ang dalaga at binigyan ng mapait na ngiti si Milet. "No choice na ako, Milet."

          "Marami kang choice, Charity."

          Umiling si Charity at umupo sa sofa na nasa gilid ng dressing room na iyon.

          "Maghapon akong naghanap ng trabaho, ni isa ay walang tumanggap sa akin. Tapos next week kailangan kong magpadala sa tiyahin ko, kapag hindi ko nabigyan iyon, malilintikan ako."

           Naaawang pinagmasdan siya ni Milet.

          "Kaya hayaan mo na ako sa desisyon kong ito, Milet. Kung malasin na naman ako, haharapin ko."

           Napipilitan man ay pumayag na rin si Milet. Akala ni Charity ay iyon na ang sagot sa kahirapan niya. Pero hindi niya alam, doon pa lang mag-uumpisa ang tunay na kalbaryo ng buhay niya.