THIS is a work of fiction. Names, characters, places and incidents are the product of the author's imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual person, living or dead, business establishments, events or locales is entirely coincidental or used in fanfiction form.
NO part of this book may be reproduced, scanned, or distributed in any printed or electronic form without permission. Please do not participate in or encourage piracy of copyrighted materials in violation of the author's rights. Purchase only authorized editions.
Dare Me, Mr. CEO
Copyright (c) 2021 sinvaloreAll rights reserved.I hope you will enjoy reading this story as much as I enjoy writing. Thank you for all your support!
"What time will I fetch you?" Tanong ni Jeremiah."Ahm, hindi ko alam. Libre ka ba mamaya?" Tanong ko pabalik.Nasa loob kami ng kaniyang nakaparadang sasakyan sa tapat ng isang bahay-ampunan. Lagi ako rito tuwing katapusan ng buwan. It's like a home to me. Malaki ang naiambag nito sa buhay ko way back two years ago."I'll try to check my schedule, but just call or text me.""Okay. Thank you so much. Sabi ko naman sa'yo 'di mo na ako kailangang ihatid dito."Nagpumilit kasi siya na ihatid ako dito kahit na may trabaho pa siyang dapat na unahin. May pag-aaral pa."Thank me later." Tipid siyang ngumiti."So.... I have to go na." Ngumiti ako sabay turo sa labas gamit ang hinlalaki.Huminga siya nang malalim. "Okay. I'll see you later.""If you're not busy," agap ko sabay tawa. Ngumuso naman siya and I found him cute.Jeremiah was my possessive cousin. He was like a brother to me and more than a father. Dahil lumaki a
Tinahak namin ang isang kuwarto na nasa ikalawang pinto mula sa bulwagan. Huminto kami sa tapat noon. Si Sister Chriselle na ang nagbukas ng pinto at nauna na rin siyang pumasok, sumunod naman ako."Israel? Nandito si nanay," malambing nitong anunsyo sa bata.My breathing hitched. Nanlalamig ang buo kong katawan. Panay rin ako sa paglunok ng laway. I could not describe what I was feeling."Nay?" Inosente nitong pagkaklaro. Bakas sa kaniyang boses na kagigising lang."Yes, Iza. Nandito siya para sa'yo."Lumabas ako mula sa likod ng madre and there I saw a little girl wearing strappy floral dress, holding a brown teddy bear na nagmula pa sa akin."Baby..." sambit ko't lumuhod sa harap niya. Kinusot niya ang kaniyang mga mata at lumapit sa akin. "Na-miss mo ba si nanay?"Tumango lang siya habang nakanguso nang bahagya.Lumandas naman ang luha sa aking pisngi. Masaya ako at nasasaktan, all at once. Masaya dahil kahit isang araw lang ay
"S-Sinabi ba kung sino, sister?" Tanong ko.Ang ibang donor kasi ay hindi nagpapakilala. Mayhaps to keep their privacy or reputation."Si Mr. Hans Estrabo, Sheika!" Masayang sagot ni Sister Chriselle.Hans Estrabo? Parang pamilyar ang kaniyang pangalan. Kung hindi ako nagkakamali, kilala siya ni Genesis."Kilala ba mo siya, anak?" Tanong ni Sister Jenevive."H-Ho? Sounds familiar lang po.""Ah." Tumango siya at hindi na muling nagtanong po."Actually lagi siyang nagdodonate ng pera dito. Usually kalahating milyon lang ang pinakamataas. Nakakagulat lang dahil dalawang milyon ngayon," si Mother Superior."Eh baka naman big time na talaga si sir!" Masayang konklusyon ni Sister Jenevive."Baka nga." Tumawa si Sister Chriselle.Buong hapon ay wala akong ibang inisip kundi ang tungkol kay Hans. He must be very r
Napakalma ko na si Israel kahit papaano. Tumayo na ako saka binalingan ang mga madre na ngayo'y natutuwa."Mabuti at napaamo mo," nakangiting pahayag ni Sister Jenevive. "Hindi pa naman madaling patahanin si Iza.""Oo nga," segunda ni Sister Chriselle. "Edi wala tayong problema."May bumusinang sasakyan sa labas. Tingin ko si Jeremiah na iyon. Anong oras na rin ngayon. Baka mag-aalas diyes na ng gabi."Ayan na pala ang guwapo mong pinsan!" Teased by Sister Susana."Naku..." nahihiya kong bulalas.Ang sabi niya sa akin noon na akala niya nobyo ko si Jeremiah dahil sa pagiging caring nito. Ganoon lang talaga si Jeremiah. Kahit naman kay Fiall maalaga siya. Minsan inaaway niya kasi 'yon ang love language niya."Oh sige na. Anong oras na't madilim na sa daan," si Mother Superior.Lumuhod muli ako sa harap ni Israel na ngayo'y nakangiti. Nabuha
Pagkapasok ko sa kuwarto ay sinarado ko kaagad ang pinto. Diretso kong tinahak ang lagayan ng aking laptop. I was starting to lose my mind. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako matatahimik.I wanted to know who was Hans Estrabo. Nakalimutan ko kasing magtanong nang magtanong kay Jeremiah. At saka baka ano pa ang iisipin noon.Binuhay ko ang aking laptop. Nilapag ko ito sa mesa saka ako dumipa roon. Nang naprogram na ito nang maayos ay binuksan ko ang isang application na kilala sa letrang G.I immediately typed "Hans Estrabo". Mabuti na lamang at may access sa wifi ang laptop. Saka may wifi talaga dito sa bahay. Sadya iyon para kung sakaling may kailangang hanapin at nasa bahay sila, mapapadali na lamang ang trabaho.Ilang segundo ang hinintay ko bago lumabas ang larawan ng isang lalaki. At kapag minamalas nga naman, hindi personal na impormasyon ang nakalagay sa kaniya. Sinasabi lang dito na isa siyang kor
"Pero maiba ako," umupo ako sa gilid ng kama. Nangangalay na ang paa ko. "I thought that man named Hans is Zette's boyfriend. Para kasing in love siya sa babae.""You think so?" Umupo siya sa harap ko."Oo." Tinignan ko siya nang diretso.Kung ibang babae lang ako, panigurado akong hindi ako makatingin nang diretso sa kaniya. His grey eyes were magnetic. Para akong hinihigop nito."I see," he said."Kailan mo ba siya ipapakilala sa akin?"Itinukod ko ang aking mga palad sa higaan habang nakatingin sa kaniya nang diretso."Maybe the next days.""Alam na ba ni tita iyon?""Yup. Nandito siya kanina.""Kanina?!" Gulat kong bulalas at umawang ang labi."Bakit? May problema ba?"Hinampas ko siya sa braso. Nagulat naman siya dahil sa ginawa ko."'Di mo sinabi na pinapunta mo pala siya dito kanina!" Angil ko."You have your monthly visit in bahay-ampunan, right?""Ha?" Kumunot ang no
Matapos ang bangayan na iyon ay tinapos ko na ang aking pagkain. Kahit na nawalan ako ng gana, inubos ko pa rin ang pagkain sa plato. Maaaring tama si tita. Mapapasubo ako sa labanang ito. Hindi ito ang unang pagkakataon na magbilang ng poste but I hoped kagaya ito dati na isang beses lang ay pasok kaagad ako. Alam kasi nilang pamangkin ako ni Mr. Joseph Vallejo."Dito nalang," walang emosyon kong sabi. I immediately unbuckled my seatbelt. "Thanks for the ride."Hindi siya umimik which made me lose myself. Ayaw na ayaw ko sa ganitong eksena. Hindi ako sanay na hindi siya kinakausap. Sa pagiging makulit kasi nito, mapipilitan kang kausapin siya. Kaya heto ako ngayon, nagkakandarapa."I'm really sorry about what happened," he suddenly said.Saglit na naputol ang paghinga ko pero kaagad ding nakabawi. Tuluyan ko ng tinanggal ang nakapulupot na seatbelt sa aking katawan."It's nothing," walang
Bigo akong lumabas mula sa fastfood chain. Sayang talaga! Hindi ko naman kasi ginustong mangyari iyon! Gusto ko lang makasiguro na hindi panloloko ang alok ni Hera. At malay ko bang sekretarya talaga 'yon ni Hans? Hindi ko naman kasi siya kilala! Hindi na kasi ako naghanap pa ng mga impormasyon tungkol kay Hans.Grabe, Sheika! Kaloka ka talaga! Pera na, naging bato pa! Sayang 'yong pagkakataon!Pero siguro ganoon talaga. Hindi naman kasi laging papanig sa iyo ang tadhana. Baka naman kasi sinusubok ka lang. Baka patibong lang ito na kailangan mong iwasan. Malay mo e mapapahamak ka lang sa kompanya nila?Pero paano ko naman naisip iyon? May pruweba ba ako? Naranasan ko na ba? Saka hindi ko pa nga sinubukan, hinusgahan ko na kaagad. Ni hindi ko man lang binigyan ng pagkakataon.My god, Sheika! Kapag tatanungin ka ni Jeremiah tungkol dito at ikukwento mo lahat ng detalye, baka pagtawanan ka lang! Aasarin ka no