THIS is a work of fiction. Names, characters, places and incidents are the product of the author's imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual person, living or dead, business establishments, events or locales is entirely coincidental or used in fanfiction form.
NO part of this book may be reproduced, scanned, or distributed in any printed or electronic form without permission. Please do not participate in or encourage piracy of copyrighted materials in violation of the author's rights. Purchase only authorized editions.
Dare Me, Mr. CEO
Copyright (c) 2021 sinvaloreAll rights reserved.I hope you will enjoy reading this story as much as I enjoy writing. Thank you for all your support!
"What time will I fetch you?" Tanong ni Jeremiah."Ahm, hindi ko alam. Libre ka ba mamaya?" Tanong ko pabalik.Nasa loob kami ng kaniyang nakaparadang sasakyan sa tapat ng isang bahay-ampunan. Lagi ako rito tuwing katapusan ng buwan. It's like a home to me. Malaki ang naiambag nito sa buhay ko way back two years ago."I'll try to check my schedule, but just call or text me.""Okay. Thank you so much. Sabi ko naman sa'yo 'di mo na ako kailangang ihatid dito."Nagpumilit kasi siya na ihatid ako dito kahit na may trabaho pa siyang dapat na unahin. May pag-aaral pa."Thank me later." Tipid siyang ngumiti."So.... I have to go na." Ngumiti ako sabay turo sa labas gamit ang hinlalaki.Huminga siya nang malalim. "Okay. I'll see you later.""If you're not busy," agap ko sabay tawa. Ngumuso naman siya and I found him cute.Jeremiah was my possessive cousin. He was like a brother to me and more than a father. Dahil lumaki a
Tinahak namin ang isang kuwarto na nasa ikalawang pinto mula sa bulwagan. Huminto kami sa tapat noon. Si Sister Chriselle na ang nagbukas ng pinto at nauna na rin siyang pumasok, sumunod naman ako."Israel? Nandito si nanay," malambing nitong anunsyo sa bata.My breathing hitched. Nanlalamig ang buo kong katawan. Panay rin ako sa paglunok ng laway. I could not describe what I was feeling."Nay?" Inosente nitong pagkaklaro. Bakas sa kaniyang boses na kagigising lang."Yes, Iza. Nandito siya para sa'yo."Lumabas ako mula sa likod ng madre and there I saw a little girl wearing strappy floral dress, holding a brown teddy bear na nagmula pa sa akin."Baby..." sambit ko't lumuhod sa harap niya. Kinusot niya ang kaniyang mga mata at lumapit sa akin. "Na-miss mo ba si nanay?"Tumango lang siya habang nakanguso nang bahagya.Lumandas naman ang luha sa aking pisngi. Masaya ako at nasasaktan, all at once. Masaya dahil kahit isang araw lang ay
"S-Sinabi ba kung sino, sister?" Tanong ko.Ang ibang donor kasi ay hindi nagpapakilala. Mayhaps to keep their privacy or reputation."Si Mr. Hans Estrabo, Sheika!" Masayang sagot ni Sister Chriselle.Hans Estrabo? Parang pamilyar ang kaniyang pangalan. Kung hindi ako nagkakamali, kilala siya ni Genesis."Kilala ba mo siya, anak?" Tanong ni Sister Jenevive."H-Ho? Sounds familiar lang po.""Ah." Tumango siya at hindi na muling nagtanong po."Actually lagi siyang nagdodonate ng pera dito. Usually kalahating milyon lang ang pinakamataas. Nakakagulat lang dahil dalawang milyon ngayon," si Mother Superior."Eh baka naman big time na talaga si sir!" Masayang konklusyon ni Sister Jenevive."Baka nga." Tumawa si Sister Chriselle.Buong hapon ay wala akong ibang inisip kundi ang tungkol kay Hans. He must be very r
Napakalma ko na si Israel kahit papaano. Tumayo na ako saka binalingan ang mga madre na ngayo'y natutuwa."Mabuti at napaamo mo," nakangiting pahayag ni Sister Jenevive. "Hindi pa naman madaling patahanin si Iza.""Oo nga," segunda ni Sister Chriselle. "Edi wala tayong problema."May bumusinang sasakyan sa labas. Tingin ko si Jeremiah na iyon. Anong oras na rin ngayon. Baka mag-aalas diyes na ng gabi."Ayan na pala ang guwapo mong pinsan!" Teased by Sister Susana."Naku..." nahihiya kong bulalas.Ang sabi niya sa akin noon na akala niya nobyo ko si Jeremiah dahil sa pagiging caring nito. Ganoon lang talaga si Jeremiah. Kahit naman kay Fiall maalaga siya. Minsan inaaway niya kasi 'yon ang love language niya."Oh sige na. Anong oras na't madilim na sa daan," si Mother Superior.Lumuhod muli ako sa harap ni Israel na ngayo'y nakangiti. Nabuha
Pagkapasok ko sa kuwarto ay sinarado ko kaagad ang pinto. Diretso kong tinahak ang lagayan ng aking laptop. I was starting to lose my mind. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako matatahimik.I wanted to know who was Hans Estrabo. Nakalimutan ko kasing magtanong nang magtanong kay Jeremiah. At saka baka ano pa ang iisipin noon.Binuhay ko ang aking laptop. Nilapag ko ito sa mesa saka ako dumipa roon. Nang naprogram na ito nang maayos ay binuksan ko ang isang application na kilala sa letrang G.I immediately typed "Hans Estrabo". Mabuti na lamang at may access sa wifi ang laptop. Saka may wifi talaga dito sa bahay. Sadya iyon para kung sakaling may kailangang hanapin at nasa bahay sila, mapapadali na lamang ang trabaho.Ilang segundo ang hinintay ko bago lumabas ang larawan ng isang lalaki. At kapag minamalas nga naman, hindi personal na impormasyon ang nakalagay sa kaniya. Sinasabi lang dito na isa siyang kor
"Pero maiba ako," umupo ako sa gilid ng kama. Nangangalay na ang paa ko. "I thought that man named Hans is Zette's boyfriend. Para kasing in love siya sa babae.""You think so?" Umupo siya sa harap ko."Oo." Tinignan ko siya nang diretso.Kung ibang babae lang ako, panigurado akong hindi ako makatingin nang diretso sa kaniya. His grey eyes were magnetic. Para akong hinihigop nito."I see," he said."Kailan mo ba siya ipapakilala sa akin?"Itinukod ko ang aking mga palad sa higaan habang nakatingin sa kaniya nang diretso."Maybe the next days.""Alam na ba ni tita iyon?""Yup. Nandito siya kanina.""Kanina?!" Gulat kong bulalas at umawang ang labi."Bakit? May problema ba?"Hinampas ko siya sa braso. Nagulat naman siya dahil sa ginawa ko."'Di mo sinabi na pinapunta mo pala siya dito kanina!" Angil ko."You have your monthly visit in bahay-ampunan, right?""Ha?" Kumunot ang no
Matapos ang bangayan na iyon ay tinapos ko na ang aking pagkain. Kahit na nawalan ako ng gana, inubos ko pa rin ang pagkain sa plato. Maaaring tama si tita. Mapapasubo ako sa labanang ito. Hindi ito ang unang pagkakataon na magbilang ng poste but I hoped kagaya ito dati na isang beses lang ay pasok kaagad ako. Alam kasi nilang pamangkin ako ni Mr. Joseph Vallejo."Dito nalang," walang emosyon kong sabi. I immediately unbuckled my seatbelt. "Thanks for the ride."Hindi siya umimik which made me lose myself. Ayaw na ayaw ko sa ganitong eksena. Hindi ako sanay na hindi siya kinakausap. Sa pagiging makulit kasi nito, mapipilitan kang kausapin siya. Kaya heto ako ngayon, nagkakandarapa."I'm really sorry about what happened," he suddenly said.Saglit na naputol ang paghinga ko pero kaagad ding nakabawi. Tuluyan ko ng tinanggal ang nakapulupot na seatbelt sa aking katawan."It's nothing," walang
Bigo akong lumabas mula sa fastfood chain. Sayang talaga! Hindi ko naman kasi ginustong mangyari iyon! Gusto ko lang makasiguro na hindi panloloko ang alok ni Hera. At malay ko bang sekretarya talaga 'yon ni Hans? Hindi ko naman kasi siya kilala! Hindi na kasi ako naghanap pa ng mga impormasyon tungkol kay Hans.Grabe, Sheika! Kaloka ka talaga! Pera na, naging bato pa! Sayang 'yong pagkakataon!Pero siguro ganoon talaga. Hindi naman kasi laging papanig sa iyo ang tadhana. Baka naman kasi sinusubok ka lang. Baka patibong lang ito na kailangan mong iwasan. Malay mo e mapapahamak ka lang sa kompanya nila?Pero paano ko naman naisip iyon? May pruweba ba ako? Naranasan ko na ba? Saka hindi ko pa nga sinubukan, hinusgahan ko na kaagad. Ni hindi ko man lang binigyan ng pagkakataon.My god, Sheika! Kapag tatanungin ka ni Jeremiah tungkol dito at ikukwento mo lahat ng detalye, baka pagtawanan ka lang! Aasarin ka no
The car arrived outside St. Claire's big gate. Pinagbuksan si Hans ni Tacio ng pinto at lumabas kaagad ang binata. He tugged his tux down and preened his hair."Good morning, Sir Hans!" bati ng guwardiya sa kaniya nang nakangiti."Good morning," he replied, emotionless.Pumasok na siya sa loob ng St. Claire. Sinalubong siya ng tanawing ang mga bata ay abala sa pagtatanim at paglilinis ng bakuran. He roamed his eyes around, wondering if he could see a familiar face of a woman.Lumabas ang mga madre mula sa kusina. Kaagad nilang nakita si Hans na nakatayo 'di kalayuan mula sa kanila."Sir Hans!" nagagalak nilang tawag.Hans looked at them. Tipid siyang ngumiti saka tinaas lang ang kamay."Good morning, Sir Hans," bati ng mga madre sabay yuko sa koreano. Ganoon din ang ginawa ng binata."Good morning. I just made a sudden visit," Hans stated,
Sheika went home straight and checked her bank account. Lagpas limampung libo na rin ang naipon niyang pera. Maybe that was enough to buy a lot or kahit downpayment lang muna. Naghanap siya online ng binibentang lupain. Puwede na siguro ang malapit sa dagat. Puwedeng maglaro doon si Israel. She found one pero sold na pala. Sayang naunahan na siya. It was even perfect for sunset viewing. Sa baybayin kung saan doon lulubog ang araw. May kumatok sa pinto niya. She closed her laptop and stood up. Pinagbuksan niya kung sino man iyon. Bumungad ang pagmumukha ni Immanuel. He was sad, or more like felt sorry for Sheika. "I'm all ears, Sheika," ani Immanuel. Tipid na ngumiti ang dalaga at bumalik sa kaniyang higaan. She sat on the edge of her bed, Immanuel followed. "Isaiah can't tell me what happened to you. It would be better if I'll ask you directly."
Vans, who was sitting comfortably on his chair, slid the paper against the table, reaching it towards Sheika who was standing across from him."I have signed your resignation letter, Chef Fernando. I hope it will give you peace," Vans stated and brought his legs down. Tumayo siya at inayos ang kaniyang necktie. "It's an honor to work with you. For the short span of time I have witnessed how incredible you are as an employee. I am saddened for your sudden resignation but I can't hold you if you really want to go. I respect your personal issues."Yumuko si Sheika sa harap ni Vans."Thank you, Sir Vans. I know things aren't good between us but I still respect you as a person.""May I know what is your next plan? Are you planning to look for another job?""I don't have any plans yet, Sir Vans, but this is for the better.""Won't you regret resigning?"Sheika s
Pumasok na si Sheika at dala na niya ang resignation letter. Alam naman niyang wala si Sir Vans ngayon pero nagbabasakali pa rin siya. Wala kasing sekretarya ang koreanong 'yon unlike kay Hans. Iaabot nalang sana niya sa sekretarya."Magreresign ka na pala, chef? Bakit naman?" tanong ni Donny na nalungkot nang mabalitaan ang pag-resign ng chef."May kailangan lang akong asikasuhin. Ayoko namang madamay ang restaurant dahil doon.""Eh kailan ka babalik, chef? Mamimiss ka namin dito."Malulungkot din naman si Sheika sa pag-alis niya. Napamahal na siya sa restaurant. But some things were needed to end before they break and hurt her.Sheika smiled weakly. "I'm not sure, Donny. But, I'm really honored to work with you all. I can say I grow as a person and also as a chef. Marami akong natutunan mula sa inyo."May namuong luha sa mata ni Donny. Pinalis niya kaagad iyon at ngumiti
"Your Appa told me you once handled your restaurant and now you're taking over the company," pahayag ni Ms. Ryu habang mabagal na ngumuya ng kaniyang pagkain. Ang dalawang kamay ay abala sa paghihiwa ng lutong karne."Yes, but he let Vans run the restaurant instead. He kicked me out of the restaurant."Natigil sa pagnguya si Ms. Ryu dahil sa narinig. Ang pagkakaalam niya, sabi ni Lans Estrabo sa kaniya ay si Hans ang umalis sa restaurant dahil gusto niyang patakbuhin ang real estate nilang negosyo. Sino ba talaga ang nagsasabi ng totoo?"Is that so? Maybe you did something to displease him," tantiyadong sabi ng dalaga."I never, not even once, I failed Appa. Things have changed now.""I'm sorry to hear that."Nilapag ni Ms. Ryu ang kaniyang kubyertos."Is there something I can help?" she asked him.She wanted to help beca
Nakabalik na ng restaurant si Vans at tulad ng sabi ni Hera sa kaniya ay hihintayin siya. But when he saw her, he was filled with surprise."I thought you went home already, Hera," Vans said, knitting his brows in confusion. Natagpuan niya ang dalaga na nakaupo mag-isa sa isang mesa.Hera faked a sweet smile and stood up. Yumuko ito silbi bilang galang. "I told you I will wait for you here, Sir Vans. It's okay.""God, you took all the troubles for me. Anyway, what is it that you want from me?"Gustong matawa ni Hera dahil sa choice of word ni Vans. As if she wanted something from him. Like a thing.Hera took a deep breath. "Can we talk in private?"Muli na namang nabigla si Vans. This woman was full of surprises! How far can she go for him? Hmm.Vans smirked. "Yeah, sure."Vans led the way to the private room. Su
Natagpuan ni Isaiah si Sheika na nakaupo sa gilid ng gusali at umiiyak. Agad niya itong nilapitan at pinatayo. He took her into her arms and consoled her.Umiyak lang si Sheika sa bisig ni Isaiah habang ang binata naman ay tahimik lang na pinapatahan ang pinsan. His heart was breaking into pieces. Hindi niya kayang tignan ang dalaga na nasasaktan."I'm here now," pagpapatahan niya sa umiiyak na babae.Dalawang minuto rin silang nagyakapan. Bumitaw si Sheika sa pagkakayakap at nagpunas ng luha sa pisngi. Tinulungan naman siya ng pinsan niya."Let's go home?" marahang tanong ni Isaiah. Gustuhin man niyang magtanong kung ano ang nangyari pero ayaw niyang masaktan ulit ang dalaga.Tumango lang si Sheika at 'di na nagsalita. She was led to Isaiah's car."I already cooked our dinner. Sabay na tayong kumain," wika ni Isaiah at ngumiti. Kahit 'yon lang ay maibsan man lang niya ang
Silence occupied the space between them. Nasa labas pa naman sila ng restaurant. Maraming taong dumadaan sa kanila, at ang ilaw galing sa mga poste ay para bang nanonood sa kaganapan ngayon.Gumilid ang sulok ng labi ni Hera at humalukipkip siya. "Nandito ka pa pala. I wonder how you survive working here," Hera uttered as she looked down on Sheika."I simply love what I am doing without dragging people down," Sheika taunted back. "How about you? Are you happy staining someone's name just to get what you want?""Honestly? Yes, and I won't give up until you beg me to spare your life."Napangiti si Sheika, goading her. Ngayon ay alam na niya kung ano ang problema ni Hera. She was self-entitled."Talaga ba? I won't wonder why the Big Boss dislikes me. Ikaw ang pasimuno ng lahat.""Kung sana hindi mo na tinanggap ang alok ni Sir Hans, baka payapa pa ang buhay mo ngayon. Why don
Hans told Hera to go home. Bagaman ang sabi ng sekretarya ay uuwi siya, ginawa niya ang pinapagawa sa kanya ng Big Boss.—ang susihin kung ano ang totoong nangyari kay Vans. Hera entered the restaurant proudly. Para bang siya ang may-ari nito. Sino ba ang makakapagsabi na magiging parte talaga siya ng restaurant? She could marry Hans Estrabo. "Miss Hera," bati ni Alas sa kanya nang makita siya nito. Hera chinned up, expressing how high she thought of herself. Ngumiti naman si Alas kahit na gusto nalang niyang tawanan si Hera. Feeling boss. "Is Sir Vans here?" maarte nitong tanong. Hinawi niya ang kaniyang buhok na sumaway agad sa hangin. "Mamayang hating gabi pa 'yon dito, Miss Hera. 'Di niyo ba kasama si Sir Hans?" "May dinner date siya with Ms. Ryu." "Ah, gano'n ba? Eh dapat umuwi ka na, Miss Hera." "Why do you care?" She