Pagkapasok ko sa kuwarto ay sinarado ko kaagad ang pinto. Diretso kong tinahak ang lagayan ng aking laptop. I was starting to lose my mind. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako matatahimik.
I wanted to know who was Hans Estrabo. Nakalimutan ko kasing magtanong nang magtanong kay Jeremiah. At saka baka ano pa ang iisipin noon.
Binuhay ko ang aking laptop. Nilapag ko ito sa mesa saka ako dumipa roon. Nang naprogram na ito nang maayos ay binuksan ko ang isang application na kilala sa letrang G.
I immediately typed "Hans Estrabo". Mabuti na lamang at may access sa wifi ang laptop. Saka may wifi talaga dito sa bahay. Sadya iyon para kung sakaling may kailangang hanapin at nasa bahay sila, mapapadali na lamang ang trabaho.
Ilang segundo ang hinintay ko bago lumabas ang larawan ng isang lalaki. At kapag minamalas nga naman, hindi personal na impormasyon ang nakalagay sa kaniya. Sinasabi lang dito na isa siyang kor
"Pero maiba ako," umupo ako sa gilid ng kama. Nangangalay na ang paa ko. "I thought that man named Hans is Zette's boyfriend. Para kasing in love siya sa babae.""You think so?" Umupo siya sa harap ko."Oo." Tinignan ko siya nang diretso.Kung ibang babae lang ako, panigurado akong hindi ako makatingin nang diretso sa kaniya. His grey eyes were magnetic. Para akong hinihigop nito."I see," he said."Kailan mo ba siya ipapakilala sa akin?"Itinukod ko ang aking mga palad sa higaan habang nakatingin sa kaniya nang diretso."Maybe the next days.""Alam na ba ni tita iyon?""Yup. Nandito siya kanina.""Kanina?!" Gulat kong bulalas at umawang ang labi."Bakit? May problema ba?"Hinampas ko siya sa braso. Nagulat naman siya dahil sa ginawa ko."'Di mo sinabi na pinapunta mo pala siya dito kanina!" Angil ko."You have your monthly visit in bahay-ampunan, right?""Ha?" Kumunot ang no
Matapos ang bangayan na iyon ay tinapos ko na ang aking pagkain. Kahit na nawalan ako ng gana, inubos ko pa rin ang pagkain sa plato. Maaaring tama si tita. Mapapasubo ako sa labanang ito. Hindi ito ang unang pagkakataon na magbilang ng poste but I hoped kagaya ito dati na isang beses lang ay pasok kaagad ako. Alam kasi nilang pamangkin ako ni Mr. Joseph Vallejo."Dito nalang," walang emosyon kong sabi. I immediately unbuckled my seatbelt. "Thanks for the ride."Hindi siya umimik which made me lose myself. Ayaw na ayaw ko sa ganitong eksena. Hindi ako sanay na hindi siya kinakausap. Sa pagiging makulit kasi nito, mapipilitan kang kausapin siya. Kaya heto ako ngayon, nagkakandarapa."I'm really sorry about what happened," he suddenly said.Saglit na naputol ang paghinga ko pero kaagad ding nakabawi. Tuluyan ko ng tinanggal ang nakapulupot na seatbelt sa aking katawan."It's nothing," walang
Bigo akong lumabas mula sa fastfood chain. Sayang talaga! Hindi ko naman kasi ginustong mangyari iyon! Gusto ko lang makasiguro na hindi panloloko ang alok ni Hera. At malay ko bang sekretarya talaga 'yon ni Hans? Hindi ko naman kasi siya kilala! Hindi na kasi ako naghanap pa ng mga impormasyon tungkol kay Hans.Grabe, Sheika! Kaloka ka talaga! Pera na, naging bato pa! Sayang 'yong pagkakataon!Pero siguro ganoon talaga. Hindi naman kasi laging papanig sa iyo ang tadhana. Baka naman kasi sinusubok ka lang. Baka patibong lang ito na kailangan mong iwasan. Malay mo e mapapahamak ka lang sa kompanya nila?Pero paano ko naman naisip iyon? May pruweba ba ako? Naranasan ko na ba? Saka hindi ko pa nga sinubukan, hinusgahan ko na kaagad. Ni hindi ko man lang binigyan ng pagkakataon.My god, Sheika! Kapag tatanungin ka ni Jeremiah tungkol dito at ikukwento mo lahat ng detalye, baka pagtawanan ka lang! Aasarin ka no
Tatlumpung minuto ang hinintay ko bago dumating sa labas ng mall ang sasakyan ni Jeremiah. Kaagad akong pumasok at sinuot ang seatbelt."How's your day?" Tanong niya kaagad."Ayos lang." Sagot ko habang inaayos ang aking buhok. "Ikaw ba? Ba't ang aga mong umuwi?""Wala kaming prof.""Hmm. Wala ka na ring lakad?""None. Ikaw? Meron ba?"He started the engine and drove away."Wala na rin," sagot ko sa nauna niyang tanong."Wala na rin? So madami kang naging lakad ngayon?" Siningkitan niya ako ng mata."Malamang. Olats 'yong una eh.""Is there something I should know?" He concluded, sounding suspicious.I peered at his side, bewildered. What was he talking about? He was making me uncomfortable."Ako?" Humalakhak ako. "You're crazy!"Oh, god! Si Jeremiah po ito! Jusko!Sumeryoso siya. Napalunok kaagad ako. I knew what it meant. Alam niyang naglilihim ako. Pero anong lihim ba ang alam niya?
"Puwede bang mag-request?" I asked Jeremiah after the dinner. Wala raw siyang magawa kaya tumatambay siya sa kwarto ko."What is it?" Mataman niya akong tinignan."I promised kasi na magpapadala ako ng chocolates sa bahay-ampunan. Can you do it for me? Ikaw nalang ang bumili at magpadala. Ito oh,"I handed him the money which he accepted."Use that money to buy chocolates. Don't forget Israel's favorite chocolate bar ha?""When will I deliver the chocolates to them?""As soon as possible. Wala ka bang lakad bukas?""May klase pa ako.""What about the other day?""Hmm," he mentally decided. "I'll see what I can do. Sure na ba na may trabaho ka na bukas?""May final screening pa raw eh. Tignan ko nalang kung anong magagawa ko.""Good luck. I know you can do whatever your heart desires. Tell me if you need my help.""Focus ka nalang sa pag-aaral mo. Saka maghanap ka naman ng ibang babae. Marami diyan, E
"Nabusog ka ba? Parang konti lang ang kinain mo," puna ni Jeremiah nang makabalik kami sa sasakyan niya.It was past twelve in the morning when we decided to go home. Mabuti nalang wala akong pasok bukas dahil sobra 'yong pagod ng katawan ko ngayon. Binugbog ko talaga ang sarili sa trabaho plus 'yong pag-commute ko pa ay mahirap. From Pampanga to Quezon. Next time magpapalipat na ako o lilipat ako."Nabusog naman ako kahit papaano," sagot ko. "Ikaw ba?""I guess so. Iba pa rin ang lutong ulam sa bahay.""True," humalakhak ako. "Tara na uwi na tayo. Inaantok na ako.""All right," he responsed and we drove away.The following morning, alas dies na ako nagising at bumangon. I checked my atm card kung may pumasok na bang pera mula sa tinatrabahuan ko. Napangiti akong makitang nakakuha na ako ng sahod.I took a quick bath and changed into pink shirt and short s
"Woah! You look like a teenage daydreamer," komento ni Jeremiah nang nakalapit ako sa kanya.After four hours of waiting, dumating na rin siya. 'Di ko nga alam kung makakahabol pa ba ako. It's past three in the afternoon. Plus biyahe pa namin papuntang bahay-ampunan."Oh thank you," I replied. "How was the school?""Same old thing. Nothing's new." He shrugged. Nakapatong ang braso niya sa ibabaw ng pintuan ng kanyang sasakyan."Tara na ba? Late na tayo.""Okay!"Tumulak na kami bago pa man kami magabihan sa daan. Habang nasa biyahe kwentuhan lang kami kung anong ganap sa araw niya ngayon. Sabi niya may nakilala raw siyang "new face" and it meant new girl."Is she nice to you?" I asked him."Everyone is nice to me. Guwapo ako eh," he bragged."Kahit kailan talaga." Umiling nalang ako. "Then? Naglalaro ka pa ba ng volleyball?""Yup. Minsan nalang."Sa Bohol kasi 'yon lang ang inaatupag niya— ang paglala
Thank you for your time.Eh? Was that a compliment?It was past six in the evening when Jeremiah and I bid our goodbyes to the sisters and children. I fought the urge to stay and spend more time with Israel because I could not do it. May trabaho pa ako bukas."You okay? You seem silent," aniya."I'm fine. Ikaw ba?"I was fine now that I left Israel knowing she would be safe there. Hindi ko pa alam kung kailan ulit kami magkikita but surely we would."I'm more concerned of you. You talked to Hans, didn't you?""Paano mo nalaman?""I was watching you the whole time.""You're being creepy again." I rolled my eyes."Ganu'n? 'Di ba pwedeng curious lang ako sa pinag-usapan niyo? Who knows Hans might have bad intention?""He wants to offer me a job.""What job?"