Mirabella's POV
"Are you following me?" Ito ang unang kumawala sa aking bibig ng mabungaran ko ang kanyang mukha pagkatapos niyang ibaba ang window ng kanyang sasakyan. Tumaas ang gilid ng labi nito at seryosong tumitig sa akin ulit. Nahintatakutan ako, paano kung hindi aksidente yung pagkikita namin kaninang umaga sa harap ng apartment ko? Paano kung stalker pala ito at sadya lahat ng pagkikita namin? Biglang kumabog ang dibdib ko sa ideyang iyon na pumasok sa isip ko.
"Cut that stupid idea on your mind woman!" paasik nitong sabi. Kunot noo kung sinalubong ang kanyang yamot nitong mukha. Paano niya nahulaan ang nasa isip ko?! Nagbaba ako ng tingin at tumikhim muna ako bago nagsalita.
"Would you mind moving your car and park properly" sabi ko. Dumungaw siya sa side ng sasakyan at tinignan kung saan ako nakatingin.
"Namali ka ng pag park" walang ano mang saad nito. I gave him a cold stare at umiling ako.
"Can't you see Mister, hindi ako makakapasok sa sasakyan ko because of the space from your high-end car. Ayaw mo naman siguro magasgasan ang sasakyan mo" sabi ko. Tumaas ang kilay nito na napatingin sa sasakyan ko. Tapos bumaling sa akin na hindi parin nawala ang kaseryosohan sa mukha.
"Woman, you're always complicate things tsk! Ikaw ang mali" bagot na bagot ito at kinuha ang cellphone nito na parang may binabasa. Inis ako, no, galit ako sa inaasta ng lalaking ito, pero hindi ko kayang ilabas ang totoong emosyon ko.
" Look, I parked here first kaya wala sa akin ang sisi. So, move your car dahil aalis na ako" malamig parin ang tono at mukha ko. Naiinip na ako sa kaartehan ng taong ito, mahirap bang iurong ng konti ang sasakyan niya?
"Send one of your men here" narinig kong sabi nito at napatingin ako sa kanya. May kausap pala ito sa cellphone.
"Are you even listening to me? I said MOVE. YOUR. CAR." pinakadiin diinan ko ang huling sinabi ko dahil naiinis na ako talaga, hindi manlang mag abala na lumabas sa kanyang sasakyan para kausapin ako ng maayos. Tumitig lang siya sa akin pagkatapos ay pumikit. Halos sumabog na ang dibdib ko dahil sa galit sa taong ito. Well, kung ayaw mong i urong ang sasakyan mo, pasensiyahan tayo. Bulong ko sa sarili ko at nakapagdesisyon na akong pumasok sa sasakyan ko. Binuksan ko ang pintuan ng sasakyan ko na padarag at malakas na nahagip nito ang pintuan ng sasakyan niya leaving a scratch! Pero wala na akong pakialam, I've done everything para pakiusapan siya pero hindi siya nakinig sa akin. Dali dali kong pinaandar ang aking sasakyan at mabilis pa sa alas kwatrong pinaharurot ko ito palabas ng parking area na iyon. Hindi na ako lumingon, bagkos halos nabunutan ako ng tinik dahil nakaganti ako sa taong iyon sa mga kamalasan na binigay niya sa akin maghapon. Whoever he is, sorry dahil hindi mahaba ang pasensiya ko sa mga ganoong bagay. Nang makalabas na ako ng gate ng University, kampante kong binaybay ang National Highway papunta sa aking tinutuluyan.
"Pangalawang beses na iyon! Tsk, wala talagang naidudulot na maganda sa akin ang lalaking iyon" inis kong turan sa sarili nang maalala ko ang aming encounter mula pa kaninang umaga. May konti akong kaba sa ginawa ko but who cares, kasalanan niya, hindi marunong makinig. Mahirap bang gawin ang sinasabi ko? Kung hindi lang sa mataas ang pride nito, hindi sana nangyari ang pagka scratch ng sasakyan niyang mamahalin. Serves him right! ito ang pilit kung iniukilkil sa aking isipan habang tinapik tapik ko ang manibela. Binuksan ko ang stereo ng aking sasakyan at pumainlang ang isang alternative rock music na pinapatugtuog ng isang radio station. Can't you see that you're smothering me?,Holding too tightly, afraid to lose control' Cause everything that you thought I would be, Has fallen apart right in front of you Sinabayan ko ito habang nasa daan ang aking atensiyon.
I've become so numb, I can't feel you there Become so tired,---- bigla kung inapakan ang brake ng may bigla nalang nag overtake sa akin at ibinalandra ang sasakyan nito sa unahan ko. Napasinghap ako ng mapagsino ko ang sasakyan, ang lalaki sa parking kanina. Lumabas ito at pulang pula ang mukha na naglakad papalapit sa kinaroroonan ko. Bigla kong mahigpit na hinawakan ang door control ng sasakyan ko, mukha palang ng lalaki, galit na galit na ito-who knows kung ano ang pwede niyang gawin sa akin, medyo walang kabahayan pa naman kami huminto. Nang makalapit ito, sumenyas siya na lalabas ako habang kinakatok niya ang window ng sasakyan, ngunit nakatingin lamang ako. I am not scared but afraid with the idea na pwede niya akong saktan physically or worst-
Mas lalo pang nilakasan ang pagkatok sa window kaya wala na akong nagawa kundi buksan ito.
"Do we have problem?" seryosong tanong ko at nakita kong tumaas ang gilid ng labi nito dahil sa inis or hindi makapaniwala sa tinuran ko.
"You're asking me that stupid question now after what you fuckingly did to my car?" sarkastikong saad nito na pinamaywangan pa niya ako.Salubong ang kanyang kilay na animoy kakainin na ako ng buhay dahil sa galit.
"Look mister, pinakiusapan kita ng maayos kanina, pero hindi ka nakinig---
"That's doesn't mean you have the nerve to do that woman!--I told you, you're on the wrong track---
"Ano? ako pa ang may kasalanan sa pag park?" napantig ang tainga ko sa tinutumbok nito base sa kanyang linya. Bigla akong nainis at walang sabi sabi akong lumabas sa sasakyan ko at hinarap siya.
"Are you saying na kasalanan ko ang pag park ko doon? Tapos kasalanan ko na hindi ka nakinig at kasalanan ko parin kaya nagasgasan ang mahal mong sasakyan?" mahinahon parin ako, kahit gusto ko ng bigyan ng isang uppercut ang kaharap ko. Tumawa ito ng pagak at umiling iling.
"Listen here mister, serves you right kaya nagasgasan iyang sasakyan mo." mariing turan ko at nakita kong tumaas ang kilay niya na tumitig sa akin.
"Tsk. I thought you're just a cold-blooded egotistical woman, you talk much too" again, sarcasm makes his tone. Iyong pagkuyum ko ng aking kamao para pigilan ko na undayan ang suntok ito ay sobrang ikunuyom ko talaga. Napatingin ito dito at tumawa siya ng malakas.
"And look--marunong ka din naman palang magalit. What will you do to me? Hit me, common!" nakakalokong saad nito na mas inilapit pa ang sarili sa akin. Nanatili lang akong mahinahon pero talagang ang kaloob looban ko gusto ko ng bigyan ng black eye ito.
"That won't happen, this fist doesn't deserve to land on that thick face of yours-" malamig kong turan habang pinapakita ko sa kanya ang kamao ko. Nanlaki ang kanya mata at bigla niya akong hinablot para ilapit sa kanyang katawan. Halos mawalan ako ng balanse ng ilapit niya ang kanyang mukha sa akin.
"Thick face huh? Ok, you wanna see what this thick face can do to you ice-princess?" tumango tangong saad nito at hinaplos ang labi ko. Iniiwas ko ang aking mukha dito pero hinawakan niya lamang ang likuran ng ulo ko para siya ng magkontrol sa mukha ko. Mariin niyang pinagpatuloy ang paghaplos sa labi ko pagkatapos ay tumitig sa akin na nag aapoy ang mata sa galit.
"You know what I really hate babe? Woman who does not know what she's babbling--
"Bitiwan mo ako!" medyo tumaas na ang boses ko pero binigyan niya lang ako ng tawa na hindi abot sa kahit ano mang parte ng kalooban nito.
"Not so fast ice princess--gusto kong ipakita saiyo kung ano ang pwedeng gawin ng isang taong makapal ang mukha na sinabi mo" matigas ang boses nito at walang kagatol gatol na kinabig niya at sinakop ang aking labi. Mapagparusa at marahas ang halik nito, na halos hindi ako makahinga habang wala na yatang katapusan ang paggalugad nito sa labi ko, kinagat pa niya ang pang ibabang parte nito dahil siguro sa galit. Pilit ko itong tinutulak pero kapag ginagawa ko mas lalo niya lang dinidiinan ang paghalik niya sa akin. Halos isang minuto sigurong pinagsawaan niya ang bibig ko bago niya pakawalan. Nang tumunghay siya sa akin, kunot noo itong parang may pilit inaalala. Gusto kong sampalin ito pero pinigil ko ang aking sarili. Nang mahimasmasan ako, agad kong hinablot ang braso ko na hawak niya at tumalikod.
"Woman! we're not finished yet!" galit nitong sigaw pero hindi ko ito pinakinggan. Kinuha ko ang calling card ko sa aking wallet at bumalik sa kanya at ibinigay ko ito.
"Here's my calling card, you can call me for the damage" malamig kong sabi. Nakita kong pinadaanan niya ang pangalan ko sa card at nabigla ako ng hinapit niya ako ulit at inilapit ang kanyang mukha sa akin. Tumitig siya ng mariin na parang may gustong sabihin, biglang nawala ang galit sa mata nito--naging masuyo
"And it's you baby....
Mirabella's POVMeet me tonight, 7PM @ Macy's. Ito ang bumungad sa mata ko pagkabukas ko sa aking cellphone, Sabado ng umaga. Napakunot noo ako, dalawa lang ang nakakaalam ng aking numero, ang Unibersidad kung saan ako nagtatrabaho at ang lalaking pinagbigyan ko ng calling card ilang araw na ang lumipas nang magkaroon kami ng engkwentro. Tinitigan ko lang ang mensahe nito, binabalanse ko ang tamang gagawin, kung papayag ba ako o hindi sa sinasabi nito. Hindi ko kilala ang lalaking iyon, paano kung totoo talaga iyong unang naisip ko noon na baka hindi chance ang pagkikita namin, baka stalker ito. Ilang minuto pa ang lumipas ng may kasunod na namang mensahe ito.I know what you're thinking woman. I just need arrangement on what you did to my car. Napataas ang kilay ko, may pagka telephatic ba ang lalaking iyon, pangalawang beses na niyang alam kung ano naglalaro sa isip ko. Napailing ako, ganoon na ba ako ka transparent, kaya niyang basahin ako. Hindi ko parin ito binigyan ng sagot, bag
Mirabella's POV"Welcome to our home, Bella. Suit yourself" ito ang bumungad sa akin pagkababa ko sa aking sasakyan. Narito ako ngayon sa bahay ng Mijares na ito. Napapayag niya ako sa kanyang proposal week ago, at magsisimula ako ngayon bilang tutor ng kanyang anak. Ang ikinababahala ko lang ay kailangan kung manatili dito sa kanyang bahay kapag Friday night until Sunday morning, bale two days and two nights ang session namin sa tutorial. Wala na akong nagawa pa dahil sa sandamakmak na blackmail ang inabot ko dito hanggang sa hindi na ako makapag hindi sa kanya. Ayoko ng magulong buhay, ayoko ng maraming tao na nakakaalam kung saan ako, kung sino ako at kung saan ako galing. Gusto kong mapag-isa. At ang mga ginamit ng Mijares na ito na pamblackmail sa akin ay pwedeng makakuha ako ng atensiyon, baka mas lalo lamang na gugulo ang buhay ko. Idagdag pa na kaya pala napaka confident nitong sabihin na protektahan niya ako sa University ay dahil siya pala ang may-ari nito, kaya pala hindi m
Mirabella's POVThat's how you characterize the role of those characters in a story, you just find hints coming from the lines they speak, or how the writer describes them or how it was being narrated." Narito na kami ni Sam sa study room nito. Kaninang iniwan ako ni Miguel, agad din lumapit sa akin ang isang kasambahay at sinamahan niya ako pumanhik sa silid na gagamitin ko. Sinabi din nito kung saan ko pupuntahan si Samantha sa mga tutorial sessions namin at kung anong oras. Nang pumasok ako dito sa room, nadatnan ko na ito dito, seryoso siyang nakatingin sa akin. Nang tanungin ko kung pwede na kaming magsimula, tumango lang ito na hindi inalis ang tingin sa akin. Pinabasa ko muna sa kanya ang isang story na galing sa Greek Mythology. Habang nagbabasa ito, samu't saring emosyon ang nakita ko sa kanyang mukha, hindi ko alam kung nadadala na siya sa binabasa niya or iniisip parin niya ang nangyari kanina."My question to you now is, how do you characterize Demeter based on the story?"
Mirabella POV"Mommy please, don't do this! Please! Please!" halos hindi na ako makahinga dahil sa sobrang iyak ko habang nakahiga ako sa hospital bed. Tumingin sa akin si mommy ng marahas, galit na galit ito."It's better this way. Kailangang mawala ang batang iyan, dahil kahihiyan ng pamilya ang nakasalalay dito!" hinawakan pa niya ng mariin ang mukha ko. Umiling iling ako na hilam ang luha ko, hindi ako papayag sa gusto nilang mangyari. Kahit mamamatay ako, I will not give up on this baby, never!"No! patayin niyo na ako pero hindi ko maatim na mawala siya sa akin. Hayaan niyo na ako, kahit pwede akong mamatay, basta mabuhay lang ang baby ko!" sigaw ko na nagwawala na. "Nag iisip ka ba Ella ha? pwede kang mamatay dahil sa kalagayan ng baby na iyan! It's ectopic, they need to removed the raptured fallopian tube!"sigaw nito. Humagulgul ako, hindi ko kaya, hindi kakayanin ng konsensiya ko na mawala siya."Mommy! please" nagmamakaawa kong sabi pero umiling lang siya."Kung hindi sana
Mirabella's POVGood morning Mirabella" Nang mabungaran ko si Miguel sa hapag kainan kinaumagahan. Medyo late na akong nagising dahil umaga na ng dalawin ako ng antok dahil sa kaiisip sa nangyari sa amin ng lalaking kaharap ko ngayon. Kung hindi pa ako kinatok ng kasambahay sa aking silid ay hindi pa ako babangon-iisa lang ang aking rason, ayaw ko siyang makita. Pero kahit ano pa ang gawin kong pag-iwas, hindi ko ito magagawa dahil nasa loob ako ng kanyang pamamahay."How's your sleep?" patuloy nito ng hindi niya marinig ang tugon ko ng makaupo na ako sa kanyang tapat. Tahimik lang si Samantha habang kumakain at panaka nakang sumusulyap sa akin."Good" tipid kong sagot at iniiwas ang tingin sa kanya, feeling ko kasi namumula na naman ako dahil sa naglalaro na naman ang ginawa ng hinayupak na ito sa akin kagabi. Ngumiti ito ng mapanukso bago sumubo. Nararamdaman ko na hindi parin niya itinigil ang pagtitig sa akin. Narinig kong napatikhim pa si Samantha."Dad! Ice cream mo, matutunaw n
Miguel's POV"What do we have here?" seryoso kong tanong kay Luke habang inaabot niya sa akin ang isang envelope na naglalaman ng mga impormasyon tungkol kay Mirabella. Siya ang matalik kong kaibigan na may ari ng isang Security Agency at isa na dito ang services nila, ang magkalkal ng mga impormasyon tungkol sa isang tao."Positive. She's the woman you asked me to dig into seven years ago" umupo ito sa harapan ko. Napapikit kong isinandal ang aking ulo sa headrest ng upuan ko. Nandito kami sa loob ng opisina ko, hindi sana ako pupunta ngayon dito kung hindi nag walk out si Mirabella sa hapag kainan kanina at nagkulong na sa silid nito. Balak ko pa sanang ilabas sila ngayon ni Samantha pero dahil sa may pupuntahan din ang anak ko, napagdesisyonan ko nalang na pumunta dito sa office ko kahit Saturday. Sakto naman na tumawag si Luke sa akin. Sa narinig ko kay Luke, tama nga ang hinala ko, siya iyon, pagkakita ko pa lamang sa heartshaped birthmark sa likod ng kanyang tenga noong unang ma
Mirabella's POV"Good afternoon po Ms. Mirabella" magkakapanabay na yumukod ang mga kaibigan ni Samantha ng madatnan ko sila sa study room nito. Time na iyon ng session niya kaya lumabas ako sa aking silid at pinuntahan ito. Tumango lang ako sa mga ito bilang tugon sa kanilang pagbati."Mind if they will join us Ms. M?" turan ni Sam habang prenteng nakaupo sa tabi ng mga ito. Tumingin ako sa mga kaibigan niya na pilit ang mga ngiti, hindi ko alam kong intimidated lang sila o sadyang fake lang ang gusto nilang ipakita sa akin na approach nila."My dad wants me join po Ms. Mirabella, in fact--he'll call you too para ma sched po ang sessions natin in our house" kapagkunway saad ni Thania na parang nahihiya pang magsalita. Tumaas ang kilay ko, kailan pa ako naging certified tutor? Umiling ako dito."I'm sorry Thania, tell your dad, hindi na ako tumatanggap ng tutee." malamig kong sabi. Nakita kong lumambong ang mata nito. This girl is so sweet, kaya madaling mabasa ang mga emotions niya s
Mirabella's POV"Ano?! nababaliw ka na ba Miguel?!" may galit na sa aking boses. Pilit akong kumawala sa kanyang yakap. Pero matindi talaga itong lalaking ito, parang gustong gusto niya akong paglaruan sa mga ginagawa niya sa akin. Seryoso nitong inilapit ang kanyang mukha sa akin, langhap ko ang mabango nitong hininga."If you call it kabaliwan--I am Mirabella" bulong nito na tumitig pa sa aking labi. Hindi ko mapigilan mapalunok dahil sa init na dumadaloy sa aking katawan sa paraan ng pagtitig niya dito."Will you stop being nonsense Mr. Mijares? Masiyado mo na akong pinaglalaruan-kung inaakala mong ok lang sa akin itong mga ginagawa mo, puwes hindi ka na nakakatuwa. I am sorry to say, but I am resigning!" matigas kong sabi at marahas kong tinanggal ang pagkakayakap niya sa akin. Nang makawala ako, lumayo ako sa kanya. Nakita kong dumilim ang mukha nito."Do that and you'll know kung ano ang magagawa ko Mirabella" nakipagtitigan ito sa akin. Naikuyom ko ang aking kamao dahil nagagali
THIRD PERSON POVAng unang naramdaman ni Samantha ay ang bigat ng kumot—malambot, mainit, maayos ang pagkakatakip na para bang may siguradong ayaw siyang ginawin. Sumunod ang amoy sa malinis na linen at ang crisp na cologne. At bahagyang usok—yung uri ng samyo na dumidikit sa mamahaling suit at mga lihim na hindi kailanman nabanggit. Struve. Pumikit-sumikat ang kanyang mga pilik mata, dahan-dahang bumukas sa liwanag ng araw na lumulusot sa sheer na kurtina.“Where the hell am I…?” bulong niya, garalgal pa ang boses. Pumikit siya muli, sinubukang balikan ang nangyari.Ang bar.Sina Thania, Jacob, Noah.Siya.Yung halik.Tapos—wala na.Umupo siya, dahan-dahan, habang nag-aadjust pa ang paningin niya. Malaki ang kama at sterile ang paligid. Mamahaling paintings sa pader, pero walang emosyon. Parang hindi bahay, kundi modelo ng bahay. Perfection. Silence. Control ito ang mga salita to describe the place.Hindi sa kanya. At doon niya nakita.Ang shirt. Itim, crisp at malaki sa kanya. Nakal
THIRD PERSON POVThe air outside was cool, almost cruel as it kissed her flushed cheeks. Samantha fumbled with her clutch, keys jingling louder than necessary. Her heels clacked on the pavement, echoing against the stillness of the near-empty lot. Her balance was… suggestible, thanks to the cocktails and shots that had chased her anger like gasoline to fire. After thirty minutes, she actually got out from the bar, following that order from him. Damn her! She's too stupid to follow him.“Where the hell—” she muttered, squinting at her car. And then she saw him. Leaning against the hood of a sleek black SUV. Hands in his pockets. Expression unreadable.Struve.Samantha froze, nausea and fury swirling in her gut.“You stalking me now?” she called out, sarcasm loud in the open night. “Because if this is your way of flirting, it's still disturbing.”Struve pushed off the car slowly. Unhurried. Controlled. That typical predator calm.“I’m making sure you don’t kill yourself—or someone else—
THIRD PERSON POVThe fourth song had already turned into background noise. Samantha sat cross-legged on the velvet booth seat, nursing her second mojito. The others were laughing over an old university story—something about Noah fainting during a cadaver lab and Jacob documenting it for blackmail. Typical med student chaos.“Tell me again,” Samantha said, voice dry, “why you three voluntarily signed up to bathe in blood and memorize Latin terms for five years straight?” Thania tossed her hair over her shoulder dramatically.“Because our parents threatened to cut us off if we didn’t.” she laughed dryly. But at the back of her mind, she loves to be like her dad--a surgeon.Jacob snorted. “Speak for yourself. I chose this path.”“You chose med because you’re addicted to academic stress,” Noah said. “Your love language is failing gracefully and then passing by 0.5.” He laughed at Thania, trying to annoy her. Samantha smiled. God, she needed this. Laughter. Friends. People who didn’t trea
Samantha's POVThe hallway outside the CEO’s office was quiet—too quiet. I adjusted the cuff of my blazer, eyes locked on the frosted glass door ahead of me. My heels echoed with every step, calm and steady. I refused to show the slightest hesitation. Not today. Not in front of him. Kaharap ko lang siya kaninang umaga, pero heto ako ngayon, kung kailan malapit na ang uwian saka niya ako pinatawag. Maybe he just wanted a time alone with you. Ang isang bahagi ng isip ko. No, way! He hates me!The receptionist barely looked up when I gazed at her.“You can go in, Ms. Mijares.” Of course I can. He summoned me. She opened the door, and I walked in. Struve stood by the windows, back to me, the cityscape stretching behind him like an oil painting. He looked the same—sharply dressed, shoulders squared, posture like steel. He didn’t even turn when I entered. Classic Struve. Palaging hindi nakatingin. Palaging naka-talilis.“You wanted to see me?” My voice was cool. Measured. Crisp as the after
Samantha's POVPresent time...Tumunog ang heels niya sa polished marble floor ng C&C Hotel Corp main headquarters. 25th floor. Boardroom. 8:40 AM. She was never late. Not today. Not when he was coming back. Pagpasok niya sa room, tahimik ang mga board members. Nakaupo na ang Daddy Miguel niya sa dulo ng mesa—composed, powerful, and proud. Sa kanan nito si mommy Mirabella, ang aking stepmother, graceful as always in her cream Chanel suit. I sat two seats away from my father. I didn’t want to be beside her, or him. My fingers played with my pen, my back straight, my heart louder than I wanted it to be. Parang wala lang ang time na iyon sa akin, an ordinary day. He’s coming back. After six years. After that one night, after he ran away again two years ago ng magkita sila sa kasal ng kanyang mga magulang. After everything.8:59 AM. The door opened. I didn’t look right away. But the tension in the room shifted. Kahit hindi pa ako lumingon, alam kong siya na iyon.Struve.Back from his sel
THIRD PERSON POVSix years agoAng daming tao sa mall, pero somehow, Samantha still felt alone. Bitbit niya ang shopping bag na may laman lang naman na bagong lip gloss, sketchpad, at 'yung librong matagal na niyang gustong basahin. Small things, pero para sa kanya, freedom 'yon. Finally, she thought. Walang yaya, walang bodyguard, walang mata ng daddy niya sa likod niya. Samantha rolled her eyes just thinking about her dad. Lagi na lang overprotective. Baka raw may mag-kidnap sa kanya. Like that would ever happen. Nag-decide siyang maglakad muna around the second floor. The view from the glass railings calmed her—people moving, unaware, normal.Her phone buzzed. Unknown number. She stared at it, saglit na nagduda, then declined the call. She turned toward the escalator—pero parang may something off. Sa peripheral vision niya, may lalaking naka-itim sa upper floor. Still. Parang bantay. Another one was walking behind her, not close enough para obvious, pero… why was her skin tingling?
Samantha's POVThe wedding reception was like a fairytale—golden lights twinkling above, the soft hum of romantic music in the air, and my dad holding my stepmother’s hand like he had waited his whole life for this moment. I smiled as I watched them, my heart swelling with warmth. Seeing them together felt like everything had finally fallen into place. Dad may not have been my biological father, but he had been the one who raised me, protected me, and loved me unconditionally. And now, he had married the woman who deserved him, the woman who loved me as her own. I should’ve been lost in the happiness of it all, letting myself soak in the joy. I happily looked at them in one corner of the garden... But then, I felt it.A presence.The hairs on the back of my neck stood on end, and even before I turned, I knew who it was.Struve."Wow. You actually exist," I teased as I approached him, who was standing alone looking deeply at me, nursing a glass of whiskey like it was the only thing kee
Miguel's POVSa gitna ng hardin, sa ilalim ng isang arko na pinapalamutian ng mga puti at rosas na bulaklak, naghihintay ako sa babaeng naglalakad sa gitna. Nakangiti ito sa akin habang hawak siya ng kanyang mga magulang. Yes, it's our garden wedding today. Ang puso ko ay punong-puno ng emosyon at pasasalamat habang pinagmamasdan ko ang babaeng papalapit sa akin—si Mirabella, ang kaisa-isang babaeng minahal ko. Ngayong araw, matapos ang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan niya, ako na ang magiging opisyal na tagapagbantay at katuwang ni Mirabella habambuhay.Ang hangin ay may dalang mabining simoy, tila isang banayad na yakap mula sa kalangitan, habang ang araw ay nagdudulot ng gintong liwanag sa buong paligid. Sa bawat hakbang ni Mirabella, ramdam ko ang bigat at halaga ng araw na ito—ang pangakong magtatali sa amin sa habang buhay. Oo, kasal na nga kami, pero masasabi kong hindi iyon opisyal dahil minanipula ko ito at muntik na siyang mawala sa akin dahil sa kapangahasan ko. N
Mirabella's POVHindi ko alam kung paano ko ilalarawan ang pakiramdam ko ngayon. Para akong bata na matagal nang nangangarap ng yakap mula sa kanyang ina. Isang yakap na akala ko, kailanman ay hindi ko na mararanasan. Mahigit dalawampung taon. Mahigit dalawampung taon mula nang huli ko siyang nakita—isang malabong alaala na lang sa isip ng isang musmos na bata. Mahigit dalawampung taon rin mula nang paniwalaan kong patay na siya. Ngunit hindi. Narito siya. Buhay. Humihinga. At nasa harapan ko.Nasa hospital pa rin ako, nakaratay, mahina ang katawan dahil sa muntik nang pagkalagas ng buhay ko sa pagtatangkang sagipin siya at si Samantha. Ngunit kahit anong kirot ng sugat ko, wala itong panama sa bugso ng emosyon sa puso ko ngayon.Nang bumukas ang pinto ng silid ko, agad akong napatingin. Parang tumigil ang mundo ko nang makita ko siyang pumasok kasama si Daddy na nakaalalay lang sa kanya. Ang kanyang buhok ay mapusyaw na, ang kanyang mukha may bakas ng sakit at paghihirap, ngunit ang