Mirabella's POV
Meet me tonight, 7PM @ Macy's. Ito ang bumungad sa mata ko pagkabukas ko sa aking cellphone, Sabado ng umaga. Napakunot noo ako, dalawa lang ang nakakaalam ng aking numero, ang Unibersidad kung saan ako nagtatrabaho at ang lalaking pinagbigyan ko ng calling card ilang araw na ang lumipas nang magkaroon kami ng engkwentro. Tinitigan ko lang ang mensahe nito, binabalanse ko ang tamang gagawin, kung papayag ba ako o hindi sa sinasabi nito. Hindi ko kilala ang lalaking iyon, paano kung totoo talaga iyong unang naisip ko noon na baka hindi chance ang pagkikita namin, baka stalker ito. Ilang minuto pa ang lumipas ng may kasunod na namang mensahe ito.
I know what you're thinking woman. I just need arrangement on what you did to my car. Napataas ang kilay ko, may pagka telephatic ba ang lalaking iyon, pangalawang beses na niyang alam kung ano naglalaro sa isip ko. Napailing ako, ganoon na ba ako ka transparent, kaya niyang basahin ako. Hindi ko parin ito binigyan ng sagot, bagkus ay hinayaan ko lang muna ang cellphone ko at nag-ayos sa aking mga gamit sa loob ng kwarto ko. Naglinis ako habang naglalaba. Nang magtanghali, pagkatapos kong kumain ay bumalik ako sa aking kwarto at sinimulan na gawin ang mga lessons na ituturo ko sa susunod na linggo. Ilang minuto pa ang dumaan nang mapaigtad ako sa tunog ng aking cellphone, may tumatawag. Napapikit ako ng makita ko kung sino ang nakarehistro sa screen. Hinintay ko muna na makailang ring ito bago sinagot dahil nagtatalo talaga ang isip ko kung sasagutin ko ito o hindi.
"Tsk, buhay ka pa pala." baritonong saad ng nasa kabilang linya. Sarcasm is his favorite--mula noong unang encounter namin, ito ang laging naririnig ko dito. Bumuntunghininga muna ako bago sumagot.
"What do you want?" malamig kong tanong at narinig kong tumawa ito ng pagak.
"Don't give me that crap question, I know you have read my messages" matigas na ang boses nito. Tsk, suplado at maikli ang pasensiya ng lalaking ito.
"And?" still nasa boses ko ang pagkabagot sa kung saan patutungo ang usapan namin. Narinig kong nagmura ito bago sumagot.
"Are you just playing dumb or what woman?" Actually, gusto ko lang talaga siya inisin, nagsimula ng magalit, lubos lubosin ko na para magbago pa ang isip nito sa plano niyang makipagkita sa akin.
"Meet me at 7!" matigas na turan nito at bigla nalang naputol ang linya. Ang tindi ng problema ng lalaking iyon sa kanyang ugali. Masiyadong maikli ang pasensiya, tsk! Napailing na lang ako na ipinagpatuloy ang aking ginagawa. Nang sumapit ang alas sais, nagbihis na ako para katagpuin ang lalaki para matapos na ang usapan tungkol sa sasakyan nito at para hindi na ako guluhin pa. Pagkarating ko sa lugar na sinabi nito, natanaw ko agad ito ng igawi ako ng waiter sa kinaroroonan nito. Nang magtama ang mga mata namin, akala ko bubuga na ng apoy ito dahil sa galit sapagkat na late ako ng 15 minutes, pero seryoso lang itong nakatitig sa akin hanggang sa makaupo ako.
"So, magkano ang kailangan mo?" diretsahang tanong ko dito. Napakunot noo ito at umiling iling. Sumenyas ito sa waiter bago bumaling sa akin.
"What do you want?" tanong nito.
"Ikaw ang tumawag sa akin Mr., meaning ikaw ang may kailangan." how dumb I am nang ma realized ko ang point nito ng tignan niya akong nakataas ang kilay tapos tumingin sa gawi ng waiter na nakatayo malapit sa amin. Nakita kong ngumiti ito ng mapang asar.
"Let's order first. Choose." maotoridad nitong sabi na ibinigay sa akin ang menu card ng hindi ako sumagot. Naramdaman ko kasing namumula na ang mukha ko dahil sa kahihiyan sa tinuran ko kanina. Nang hindi parin ako umimik at hawakan manlang ang menu card, siya na ang nag order para sa akin.
"I want you to tutor my daughter" rinig kong sabi nito. Bigla akong napatingin dito ng diretso. Seryoso parin itong nakatitig sa akin na parang binabasa na naman ang aking isipan. Tumikhim muna ako bago sumagot.
"No. I don't do that thing Mr." malamig akong umiling dito.
"Listen, my daughter had this non-stop whining about your class--and I heard, you violated two rules in the University twice." mahinahon parin ang tono nito. Pinaglalaruan nito ang kanyang cellphone sa ibabaw ng mesa.
"Mr--
"My name is Miguel. Miguel Mijares" putol niya sa akin. Umiling ako, wala akong pakialam kung sino pa siya,basta hindi ako sang ayon sa proposal nito.
"One more rule to break-you'll be kick out from the University and I'll see to it na hindi ka na makakapagtrabaho pa kahit kailan. So, choose your battle Ms. Castillo" matigas nitong sabi. Iyong inis ko, biglang tumaas ang level. Sino ba itong taong ito para manipulahin ako, para mapasunod ako sa kanyang mga gusto. Tangina, wala akong pakialam kung tatanggalin ako sa University pero iyong sabihin niya sa akin na hindi na ako makakapagtrabaho kahit kailan ay ibang usapan na iyon. Alam kung mayaman ito dahil sa magara nitong sasakyan at sa mga kasuotan na mayroon siya, lahat mga top designs pero gaano ba kalawak ang impluwensiya nito para magagawa niyang ipa blacklist ako sa mga industries or institutions.
"Teka lang Mr. Mijares, ang issue na kailangan nating pag usapan ay ang gasgas ng sasakyan mo, hindi ng kahit ano pa man"
"Yes. We're even, forget about the car as long as you'll agree with my proposal. Plus, I can protect you with your issue in the University" still mahinahon parin ito pero may otoridad ang bawat katagang binibitiwan nito.
"Why me? Why are you doing this? You don't know me, tapos ipagkakatiwala mo sa akin ang anak mo? Mayaman ka naman Mr. Mijares, you can hire the best tutor for your daughter, hindi sa katulad ko lang" Mahirap bang intindihin iyon na hindi ko gusto ang sinasabi niya, na wala siyang pakialam sa personal na problema ko sa University dahil kasalanan ko naman iyon, so, I deserve kung ano ang ipapataw sa akin ng school.
"That's the point. I want someone na hindi pag-iinteresan ang anak ko, na hindi siya gagamitin para makuha ako o ang atensiyon ko--and you passed" Ano daw?! Ang lakas naman ng apog ng lalaking ito! Anong akala niya sa kanyang sarili, masiyado ng guwapo at nagkakandarapa na ang lahat sa kanya.
"That's a fact Ms. Castillo. Kaya huwag mo akong tignan ng ganyan." bored nitong turan. Tsk. Telepathic talaga ang lalaking ito.
"How can you be so sure na wala akong interest sayo Mr. Mijares?' I am turning the table now--kailangan ko itong madisappoint sa akin para pakawalan niya ako sa kanyang iniisip na proposal. Ngumiti ito ng nakakaloko bago bumulong sa akin.
"Kung may interest ka sa akin babe, sana noon pa...and I hate the idea na kinalimutan mo ako...!"
Mirabella's POV"Welcome to our home, Bella. Suit yourself" ito ang bumungad sa akin pagkababa ko sa aking sasakyan. Narito ako ngayon sa bahay ng Mijares na ito. Napapayag niya ako sa kanyang proposal week ago, at magsisimula ako ngayon bilang tutor ng kanyang anak. Ang ikinababahala ko lang ay kailangan kung manatili dito sa kanyang bahay kapag Friday night until Sunday morning, bale two days and two nights ang session namin sa tutorial. Wala na akong nagawa pa dahil sa sandamakmak na blackmail ang inabot ko dito hanggang sa hindi na ako makapag hindi sa kanya. Ayoko ng magulong buhay, ayoko ng maraming tao na nakakaalam kung saan ako, kung sino ako at kung saan ako galing. Gusto kong mapag-isa. At ang mga ginamit ng Mijares na ito na pamblackmail sa akin ay pwedeng makakuha ako ng atensiyon, baka mas lalo lamang na gugulo ang buhay ko. Idagdag pa na kaya pala napaka confident nitong sabihin na protektahan niya ako sa University ay dahil siya pala ang may-ari nito, kaya pala hindi m
Mirabella's POVThat's how you characterize the role of those characters in a story, you just find hints coming from the lines they speak, or how the writer describes them or how it was being narrated." Narito na kami ni Sam sa study room nito. Kaninang iniwan ako ni Miguel, agad din lumapit sa akin ang isang kasambahay at sinamahan niya ako pumanhik sa silid na gagamitin ko. Sinabi din nito kung saan ko pupuntahan si Samantha sa mga tutorial sessions namin at kung anong oras. Nang pumasok ako dito sa room, nadatnan ko na ito dito, seryoso siyang nakatingin sa akin. Nang tanungin ko kung pwede na kaming magsimula, tumango lang ito na hindi inalis ang tingin sa akin. Pinabasa ko muna sa kanya ang isang story na galing sa Greek Mythology. Habang nagbabasa ito, samu't saring emosyon ang nakita ko sa kanyang mukha, hindi ko alam kung nadadala na siya sa binabasa niya or iniisip parin niya ang nangyari kanina."My question to you now is, how do you characterize Demeter based on the story?"
Mirabella POV"Mommy please, don't do this! Please! Please!" halos hindi na ako makahinga dahil sa sobrang iyak ko habang nakahiga ako sa hospital bed. Tumingin sa akin si mommy ng marahas, galit na galit ito."It's better this way. Kailangang mawala ang batang iyan, dahil kahihiyan ng pamilya ang nakasalalay dito!" hinawakan pa niya ng mariin ang mukha ko. Umiling iling ako na hilam ang luha ko, hindi ako papayag sa gusto nilang mangyari. Kahit mamamatay ako, I will not give up on this baby, never!"No! patayin niyo na ako pero hindi ko maatim na mawala siya sa akin. Hayaan niyo na ako, kahit pwede akong mamatay, basta mabuhay lang ang baby ko!" sigaw ko na nagwawala na. "Nag iisip ka ba Ella ha? pwede kang mamatay dahil sa kalagayan ng baby na iyan! It's ectopic, they need to removed the raptured fallopian tube!"sigaw nito. Humagulgul ako, hindi ko kaya, hindi kakayanin ng konsensiya ko na mawala siya."Mommy! please" nagmamakaawa kong sabi pero umiling lang siya."Kung hindi sana
Mirabella's POVGood morning Mirabella" Nang mabungaran ko si Miguel sa hapag kainan kinaumagahan. Medyo late na akong nagising dahil umaga na ng dalawin ako ng antok dahil sa kaiisip sa nangyari sa amin ng lalaking kaharap ko ngayon. Kung hindi pa ako kinatok ng kasambahay sa aking silid ay hindi pa ako babangon-iisa lang ang aking rason, ayaw ko siyang makita. Pero kahit ano pa ang gawin kong pag-iwas, hindi ko ito magagawa dahil nasa loob ako ng kanyang pamamahay."How's your sleep?" patuloy nito ng hindi niya marinig ang tugon ko ng makaupo na ako sa kanyang tapat. Tahimik lang si Samantha habang kumakain at panaka nakang sumusulyap sa akin."Good" tipid kong sagot at iniiwas ang tingin sa kanya, feeling ko kasi namumula na naman ako dahil sa naglalaro na naman ang ginawa ng hinayupak na ito sa akin kagabi. Ngumiti ito ng mapanukso bago sumubo. Nararamdaman ko na hindi parin niya itinigil ang pagtitig sa akin. Narinig kong napatikhim pa si Samantha."Dad! Ice cream mo, matutunaw n
Miguel's POV"What do we have here?" seryoso kong tanong kay Luke habang inaabot niya sa akin ang isang envelope na naglalaman ng mga impormasyon tungkol kay Mirabella. Siya ang matalik kong kaibigan na may ari ng isang Security Agency at isa na dito ang services nila, ang magkalkal ng mga impormasyon tungkol sa isang tao."Positive. She's the woman you asked me to dig into seven years ago" umupo ito sa harapan ko. Napapikit kong isinandal ang aking ulo sa headrest ng upuan ko. Nandito kami sa loob ng opisina ko, hindi sana ako pupunta ngayon dito kung hindi nag walk out si Mirabella sa hapag kainan kanina at nagkulong na sa silid nito. Balak ko pa sanang ilabas sila ngayon ni Samantha pero dahil sa may pupuntahan din ang anak ko, napagdesisyonan ko nalang na pumunta dito sa office ko kahit Saturday. Sakto naman na tumawag si Luke sa akin. Sa narinig ko kay Luke, tama nga ang hinala ko, siya iyon, pagkakita ko pa lamang sa heartshaped birthmark sa likod ng kanyang tenga noong unang ma
Mirabella's POV"Good afternoon po Ms. Mirabella" magkakapanabay na yumukod ang mga kaibigan ni Samantha ng madatnan ko sila sa study room nito. Time na iyon ng session niya kaya lumabas ako sa aking silid at pinuntahan ito. Tumango lang ako sa mga ito bilang tugon sa kanilang pagbati."Mind if they will join us Ms. M?" turan ni Sam habang prenteng nakaupo sa tabi ng mga ito. Tumingin ako sa mga kaibigan niya na pilit ang mga ngiti, hindi ko alam kong intimidated lang sila o sadyang fake lang ang gusto nilang ipakita sa akin na approach nila."My dad wants me join po Ms. Mirabella, in fact--he'll call you too para ma sched po ang sessions natin in our house" kapagkunway saad ni Thania na parang nahihiya pang magsalita. Tumaas ang kilay ko, kailan pa ako naging certified tutor? Umiling ako dito."I'm sorry Thania, tell your dad, hindi na ako tumatanggap ng tutee." malamig kong sabi. Nakita kong lumambong ang mata nito. This girl is so sweet, kaya madaling mabasa ang mga emotions niya s
Mirabella's POV"Ano?! nababaliw ka na ba Miguel?!" may galit na sa aking boses. Pilit akong kumawala sa kanyang yakap. Pero matindi talaga itong lalaking ito, parang gustong gusto niya akong paglaruan sa mga ginagawa niya sa akin. Seryoso nitong inilapit ang kanyang mukha sa akin, langhap ko ang mabango nitong hininga."If you call it kabaliwan--I am Mirabella" bulong nito na tumitig pa sa aking labi. Hindi ko mapigilan mapalunok dahil sa init na dumadaloy sa aking katawan sa paraan ng pagtitig niya dito."Will you stop being nonsense Mr. Mijares? Masiyado mo na akong pinaglalaruan-kung inaakala mong ok lang sa akin itong mga ginagawa mo, puwes hindi ka na nakakatuwa. I am sorry to say, but I am resigning!" matigas kong sabi at marahas kong tinanggal ang pagkakayakap niya sa akin. Nang makawala ako, lumayo ako sa kanya. Nakita kong dumilim ang mukha nito."Do that and you'll know kung ano ang magagawa ko Mirabella" nakipagtitigan ito sa akin. Naikuyom ko ang aking kamao dahil nagagali
Mirabella's POV"Marry me Mirabella" ulit nito habang hindi pa inaalis ang matiim na pagkatitig sa mukha ko. Nakipagsukatan ako ng titig dito."Tigilan mo ako sa mga walang kwentang pinagsasabi mo Miguel. Huwag mo akong paglalaruan."Who told you na pinaglalaruan kita? Kunot noong saad nito."You're impossible. Araw palang mula ng magkrus ang landas natin, tapos aalukin mo ako ng kasal? You are completely insane!" matigas kong sabi pero umiling lang ito."I have known you longer than you know Mirabella. So, marry me." walang alinlangan parin ang boses nito."That's the last thing na papasok sa isipan ko Miguel Mijares---"Listen here Mirabella, for once, trust me because, ako lang ang pwede mong mapagkatiwalaan sa ngayon. You are in da-"Will you stop Miguel? Kung gusto mong ipagpatuloy ko ang usapan natin regarding kay Samantha, don't mix up nonsense. Sasama lang ako, it's because of Samantha. Tumutupad lang ako sa usapan natin. So, if you excuse me, kukunin ko lang ang mga gamit ko"
THIRD PERSON POVAng unang naramdaman ni Samantha ay ang bigat ng kumot—malambot, mainit, maayos ang pagkakatakip na para bang may siguradong ayaw siyang ginawin. Sumunod ang amoy sa malinis na linen at ang crisp na cologne. At bahagyang usok—yung uri ng samyo na dumidikit sa mamahaling suit at mga lihim na hindi kailanman nabanggit. Struve. Pumikit-sumikat ang kanyang mga pilik mata, dahan-dahang bumukas sa liwanag ng araw na lumulusot sa sheer na kurtina.“Where the hell am I…?” bulong niya, garalgal pa ang boses. Pumikit siya muli, sinubukang balikan ang nangyari.Ang bar.Sina Thania, Jacob, Noah.Siya.Yung halik.Tapos—wala na.Umupo siya, dahan-dahan, habang nag-aadjust pa ang paningin niya. Malaki ang kama at sterile ang paligid. Mamahaling paintings sa pader, pero walang emosyon. Parang hindi bahay, kundi modelo ng bahay. Perfection. Silence. Control ito ang mga salita to describe the place.Hindi sa kanya. At doon niya nakita.Ang shirt. Itim, crisp at malaki sa kanya. Nakal
THIRD PERSON POVThe air outside was cool, almost cruel as it kissed her flushed cheeks. Samantha fumbled with her clutch, keys jingling louder than necessary. Her heels clacked on the pavement, echoing against the stillness of the near-empty lot. Her balance was… suggestible, thanks to the cocktails and shots that had chased her anger like gasoline to fire. After thirty minutes, she actually got out from the bar, following that order from him. Damn her! She's too stupid to follow him.“Where the hell—” she muttered, squinting at her car. And then she saw him. Leaning against the hood of a sleek black SUV. Hands in his pockets. Expression unreadable.Struve.Samantha froze, nausea and fury swirling in her gut.“You stalking me now?” she called out, sarcasm loud in the open night. “Because if this is your way of flirting, it's still disturbing.”Struve pushed off the car slowly. Unhurried. Controlled. That typical predator calm.“I’m making sure you don’t kill yourself—or someone else—
THIRD PERSON POVThe fourth song had already turned into background noise. Samantha sat cross-legged on the velvet booth seat, nursing her second mojito. The others were laughing over an old university story—something about Noah fainting during a cadaver lab and Jacob documenting it for blackmail. Typical med student chaos.“Tell me again,” Samantha said, voice dry, “why you three voluntarily signed up to bathe in blood and memorize Latin terms for five years straight?” Thania tossed her hair over her shoulder dramatically.“Because our parents threatened to cut us off if we didn’t.” she laughed dryly. But at the back of her mind, she loves to be like her dad--a surgeon.Jacob snorted. “Speak for yourself. I chose this path.”“You chose med because you’re addicted to academic stress,” Noah said. “Your love language is failing gracefully and then passing by 0.5.” He laughed at Thania, trying to annoy her. Samantha smiled. God, she needed this. Laughter. Friends. People who didn’t trea
Samantha's POVThe hallway outside the CEO’s office was quiet—too quiet. I adjusted the cuff of my blazer, eyes locked on the frosted glass door ahead of me. My heels echoed with every step, calm and steady. I refused to show the slightest hesitation. Not today. Not in front of him. Kaharap ko lang siya kaninang umaga, pero heto ako ngayon, kung kailan malapit na ang uwian saka niya ako pinatawag. Maybe he just wanted a time alone with you. Ang isang bahagi ng isip ko. No, way! He hates me!The receptionist barely looked up when I gazed at her.“You can go in, Ms. Mijares.” Of course I can. He summoned me. She opened the door, and I walked in. Struve stood by the windows, back to me, the cityscape stretching behind him like an oil painting. He looked the same—sharply dressed, shoulders squared, posture like steel. He didn’t even turn when I entered. Classic Struve. Palaging hindi nakatingin. Palaging naka-talilis.“You wanted to see me?” My voice was cool. Measured. Crisp as the after
Samantha's POVPresent time...Tumunog ang heels niya sa polished marble floor ng C&C Hotel Corp main headquarters. 25th floor. Boardroom. 8:40 AM. She was never late. Not today. Not when he was coming back. Pagpasok niya sa room, tahimik ang mga board members. Nakaupo na ang Daddy Miguel niya sa dulo ng mesa—composed, powerful, and proud. Sa kanan nito si mommy Mirabella, ang aking stepmother, graceful as always in her cream Chanel suit. I sat two seats away from my father. I didn’t want to be beside her, or him. My fingers played with my pen, my back straight, my heart louder than I wanted it to be. Parang wala lang ang time na iyon sa akin, an ordinary day. He’s coming back. After six years. After that one night, after he ran away again two years ago ng magkita sila sa kasal ng kanyang mga magulang. After everything.8:59 AM. The door opened. I didn’t look right away. But the tension in the room shifted. Kahit hindi pa ako lumingon, alam kong siya na iyon.Struve.Back from his sel
THIRD PERSON POVSix years agoAng daming tao sa mall, pero somehow, Samantha still felt alone. Bitbit niya ang shopping bag na may laman lang naman na bagong lip gloss, sketchpad, at 'yung librong matagal na niyang gustong basahin. Small things, pero para sa kanya, freedom 'yon. Finally, she thought. Walang yaya, walang bodyguard, walang mata ng daddy niya sa likod niya. Samantha rolled her eyes just thinking about her dad. Lagi na lang overprotective. Baka raw may mag-kidnap sa kanya. Like that would ever happen. Nag-decide siyang maglakad muna around the second floor. The view from the glass railings calmed her—people moving, unaware, normal.Her phone buzzed. Unknown number. She stared at it, saglit na nagduda, then declined the call. She turned toward the escalator—pero parang may something off. Sa peripheral vision niya, may lalaking naka-itim sa upper floor. Still. Parang bantay. Another one was walking behind her, not close enough para obvious, pero… why was her skin tingling?
Samantha's POVThe wedding reception was like a fairytale—golden lights twinkling above, the soft hum of romantic music in the air, and my dad holding my stepmother’s hand like he had waited his whole life for this moment. I smiled as I watched them, my heart swelling with warmth. Seeing them together felt like everything had finally fallen into place. Dad may not have been my biological father, but he had been the one who raised me, protected me, and loved me unconditionally. And now, he had married the woman who deserved him, the woman who loved me as her own. I should’ve been lost in the happiness of it all, letting myself soak in the joy. I happily looked at them in one corner of the garden... But then, I felt it.A presence.The hairs on the back of my neck stood on end, and even before I turned, I knew who it was.Struve."Wow. You actually exist," I teased as I approached him, who was standing alone looking deeply at me, nursing a glass of whiskey like it was the only thing kee
Miguel's POVSa gitna ng hardin, sa ilalim ng isang arko na pinapalamutian ng mga puti at rosas na bulaklak, naghihintay ako sa babaeng naglalakad sa gitna. Nakangiti ito sa akin habang hawak siya ng kanyang mga magulang. Yes, it's our garden wedding today. Ang puso ko ay punong-puno ng emosyon at pasasalamat habang pinagmamasdan ko ang babaeng papalapit sa akin—si Mirabella, ang kaisa-isang babaeng minahal ko. Ngayong araw, matapos ang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan niya, ako na ang magiging opisyal na tagapagbantay at katuwang ni Mirabella habambuhay.Ang hangin ay may dalang mabining simoy, tila isang banayad na yakap mula sa kalangitan, habang ang araw ay nagdudulot ng gintong liwanag sa buong paligid. Sa bawat hakbang ni Mirabella, ramdam ko ang bigat at halaga ng araw na ito—ang pangakong magtatali sa amin sa habang buhay. Oo, kasal na nga kami, pero masasabi kong hindi iyon opisyal dahil minanipula ko ito at muntik na siyang mawala sa akin dahil sa kapangahasan ko. N
Mirabella's POVHindi ko alam kung paano ko ilalarawan ang pakiramdam ko ngayon. Para akong bata na matagal nang nangangarap ng yakap mula sa kanyang ina. Isang yakap na akala ko, kailanman ay hindi ko na mararanasan. Mahigit dalawampung taon. Mahigit dalawampung taon mula nang huli ko siyang nakita—isang malabong alaala na lang sa isip ng isang musmos na bata. Mahigit dalawampung taon rin mula nang paniwalaan kong patay na siya. Ngunit hindi. Narito siya. Buhay. Humihinga. At nasa harapan ko.Nasa hospital pa rin ako, nakaratay, mahina ang katawan dahil sa muntik nang pagkalagas ng buhay ko sa pagtatangkang sagipin siya at si Samantha. Ngunit kahit anong kirot ng sugat ko, wala itong panama sa bugso ng emosyon sa puso ko ngayon.Nang bumukas ang pinto ng silid ko, agad akong napatingin. Parang tumigil ang mundo ko nang makita ko siyang pumasok kasama si Daddy na nakaalalay lang sa kanya. Ang kanyang buhok ay mapusyaw na, ang kanyang mukha may bakas ng sakit at paghihirap, ngunit ang