FORTUNE 5 เจอกันสักที!

S-VVIP BRUTISH ROOM

ภายใต้เขตหวงห้ามชั้นสามที่เป็นชั้นบนสุด ทั้งชั้นเป็นของห้อง s-vvip ด้านในทั่วตกแต่งอย่างหรูหราคุมโทนสีดำ ด้านบนมีแชนเดอเรียที่ทำจากเพชรแท้ทั้งหมดส่องสว่างไสวให้สามารถมองเห็น

แต่ยังมีจุดสนใจมากกว่านี้ ที่ผนังหลังโซฟาที่กว้างใหญ่ มีภาพวาดขนาดใหญ่ติดอยู่ เมื่อใครก็ตามที่เดินเข้ามาจะต้องเห็นภาพนี้เป็นสิ่งแรก คือรูปนกฟีนิกซ์คู่มีสีเงินกับสีทองกลางปีกเด่นสง่า บ่งบอกความยิ่งใหญ่ของคนที่เป็นเจ้าของคลับ

“พวกมึงสี่คนคิดอะไรถึงได้พร้อมใจกันมาประเทศไทย” เคอร์วินที่เดินมานั่งเอ่ยถามเพื่อนรักทั้งสี่คนที่จู่ๆ ก็โทรศัพท์มาบอกว่าอยู่ประเทศไทย เมื่อรู้เลยนัดให้มาที่คลับทันที

“ก็แค่อยากมาหาที่เที่ยวใหม่ๆ”

“กูได้ยินว่าสาวๆ ที่นี่เด็ด เลยอยากรู้ว่าเด็ดจริงไหม?” ลูเซียโน่หรือลูซหยักคิ้วใส่ก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ สายตาก็กวาดมองลงไปยังหญิงสาวด้านล่าง

“หึ” อีวานหัวเราะในลำคอ นั่งกอดอก ปากบางได้รูปคาบบุหรี่รสชาติช็อกโกแลตรสชาติที่โปรดปราน

แน่นอนว่าบุหรี่ที่เขากำลังสูบอยู่ในปาก คือผลิตภัณฑ์จากบริษัทตัวเอง บริษัทที่ผลิตเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ กัญชา บุหรี่มวนบุหรี่ไฟฟ้า รวมไปถึงสารเสพติดที่เอ่ยไม่ได้…

“ไม่รู้สิคงเด็ดละมั้ง” เคอร์วินที่ไม่ได้สนใจอะไรก็ตอบออกไป

“มาตั้งนานไม่รีวิวของเลยนะมึง” น้ำเสียงเข้มของลูเซียโน่พูดต่อประโยคเคอร์วิน คืนนี้ต้องได้ผู้หญิงกลับไปนอนกอดสักคนสองคน..

“แล้วนี่มีแพลนจะกลับไปฝรั่งเศสบ้างไหม” เรนเดลที่นั่งอยู่ฝั่งมุมโต๊ะเอ่ยถามเพื่อนรักทั้งสองคน

“ยัง ที่นี่มีสิ่งน่าสนใจ..” คาร์ลเตอร์ตอบ เคอร์วินก็พยักหน้าตามพี่ชาย ทั้งสองคนไม่เคยแยกจากกันอยู่แล้ว และยิ่งตอนนี้มีของที่น่าสนใจอยู่ด้วยจะไปปล่อยไปเฉยๆ ได้อย่างไร

“ที่ว่ามีสิ่งที่สนใจ เป็นของหรือคน?” เจริคที่นั่งตรงกลางเงยหน้าขึ้นมามองคาร์ลเตอร์สลับไปที่เคอร์วิน

“คงเป็นอย่างหลังสินะ” อีวานพูดต่ออย่างรู้ใจเพื่อน เพราะตอนนี้ที่เขาเองก็ยังไม่กลับไปดูงานที่ไร่ ทั้งที่ควรจะไปตั้งนานแล้ว ยังต้องไปอิตาลีอีกด้วย

‘เพราะยัยตัวแสบคนเดียวเลย!’

“เออ! เรื่องคลับของกลุ่มเราดำเนินการไปถึงไหนแล้ววะ” ลูเซียโน่เปิดหัวข้อเรื่องถามเพื่อนถึงคลับที่พวกเขาจะเปิดร่วมกันทั้งในไทยและต่างประเทศ

“ยื่นเรื่องเรียบร้อย จะเริ่มสร้างต้นเดือนหน้า” เรนเดลตอบ นิ้วเรียวดันแว่นขึ้น

“มั่นใจไหมว่าจะเป็นอันดับหนึ่งได้ คิดว่าคนจะให้ความสนใจกับธุรกิจกลุ่มพวกเราไหม” เคอร์วินยกแก้วไวน์ดื่ม

“แค่เชื่อเสียงของพวกเรา นั่นมันก็มากพอแล้ว” อีวานเอ่ยเสียงเรียบ

แต่แล้วจู่ๆ ลูกน้องคาร์ลเตอร์กับเคอร์วินก็ขัดจังหวะขึ้น ก็จะรู้ว่าสิ่งที่ได้พูดไปก่อนหน้านั้นคือเรื่องจริง คนที่สองแฝดให้ความสนใจโผล่มาถึงที่

ทำให้เพื่อนอีกสี่คนเริ่มอยากรู้ขึ้นมาว่าคนที่ชื่อ ‘ผิงอัน’ คือใครกันถึงทำให้สองแฝดดูลุกลี้ลุกลนได้เพียงนี้

พรึ่บ!! สองคนพี่น้องลุกจากโซฟาพร้อมกันแล้วเดินออกไปจากห้องทันที

ลูเซียโน่ที่กำลังจะอ้าปากถาม ก็ได้แต่ต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอ

“คนไหนคือผิงอัน” เรนเดลเอ่ยถามลูก้าที่ยังไม่ได้เดินออกไป

“ผู้หญิงที่ยืนอยู่โต๊ะตรงกลางคนเดียวน่ะครับ ชุดเดรสสีดำเปิดโชว์หลังครับ”

สี่หนุ่มบรูทิชที่เหลือ พร้อมใจกันหันไปมอง สายตาคมกริบจับจ้องไปที่ผู้หญิงที่ลูก้าบอก เมื่อได้เห็นเข้าใจเลยว่าทำไม เธอทั้งสวยสะกดตา นี่ขนาดในคลับไม่ค่อยมีแสงสว่างของไฟนะยังไม่สามารถปกปิดความสวยของเธอได้เลย

“หน้าตาคุ้นๆ …” เรนเดลที่ยังไม่เมาเพ่งดูใบหน้าของผิงอันก็รู้สึกคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก

“เหมือนเด็กผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า รักแรกของไอ้แฝดอะ”ลูเซียโน่ว่าต่อ

“จะใช่ได้ไง เด็กคนนั้นตายไปนานแล้ว” เจริคยกขาขึ้นไขว่ห้างเงยหน้าขึ้น หยิบบุหรี่ไฟฟ้าขึ้นสูบในท่าทางสบายๆ

“เออว่ะก็จริง แต่เหมือนมากเลยนะ” ลูเซียโน่ยังคงพูดต่อ แต่ก็ต้องเก็บความสงสัยนั้นไว้

“บางคนตาย แต่อาจตายไม่จริง” อีวานที่นั่งเงียบมานานจู่ๆ ก็พูดขึ้นมาเพื่อนเริ่มคิดว่าอีวานไปรู้อะไรมาหรือเปล่า แต่ก็ปัดความคิดนั้นออกไป

“นายท่านครับ นั่น ผู้หญิงคนนั้น” ฮาร์ทเดินแทรกเข้ามาในห้อง พูดเสียงดังแล้วชี้ให้อีวานดู

อีวานลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปยังกระจก สายตามองลงไปด้านล่าง เพื่อนอีกสามคนก็มองตาม วันนัดมาเจอกันแต่ดูท่าคงอยู่ด้วยกันได้เท่านี้แล้วสิ..

“เป็นเธอแน่นอนครับ ผมจำได้”

“กูรู้” เขาเองก็ไม่มีทางลืมใบหน้านั้น ดวงตากลมโต ใบหน้าสวยสลักจิต..

“อะไรของพวกมันวะ?” ลูเซียโน่ขมวดคิ้ว

“ไม่รู้” เรนเดลยกไหล่ขึ้น

“เป็นสิ่งที่เพื่อนมึงให้ความสนใจ และอีกไม่นานจะเปลี่ยนเป็นจุดอ่อน” เจริคเอ่ยและรู้ว่าหลังจากนี้ เพื่อนทั้งสามคนกำลังจะมีจุดอ่อน และสิ่งนั้นคือสิ่งที่อีวานเกลียดที่สุด

“ฮะ !?/ ฮะ !?”

อีวานดึงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ กดโทรศัพท์โทรไปหาเพื่อนด้านล่าง

“พาผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาด้วย”

-“ผู้หญิงคนไหน?” คาร์ลเตอร์ถามกลับ

“คนที่ยืนจับแขนมึงนั่นแหละ” เมื่อสั่งเพื่อนสนิทเสร็จเขาก็ตัดสาย มือกำแน่น ทุบลงไปที่กระจกไม่ได้ออกแรงมาก

“เจอกันสักทีนะ!”

“แล้วฉันจะเล่นสนุกกับเธอยังไงดีนะ!?”

-คนกับสิ่งของอะไรน่าสนใจกว่ากัน-