บทที่ 3 พามานอน

บ้านหลังดำที่ติดไฟส่องสว่างทั่วบ้านและสนามหญ้าทำให้ใบหน้าที่หวาดกลัวในตอนแรกของปาลินเริ่มสดใสขึ้น ถึงตอนแรกที่รถสีส้มของไอ้พี่ฝนคลั่งทะยานเข้ามาจอดในตัวบ้านที่มืดตื๊อ แต่พอเขาปรบมือทีสองทีไฟก็สว่างวับเหมือนมีเวทย์มนต์

เจ้าของบ้านรีบเลื่อนประตูบานใหญ่แล้วกวักมือเรียกเธอเข้าไป พิรุณเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ครัวรินน้ำรินท่าแล้วส่งแก้วน้ำมาให้ ปาลินรับมาแล้วหมุนแก้วตรวจดูว่ามีสิ่งแปลกปลอมอะไรในนี้หรือไม่

"เธอเห็นพี่เป็นคนยังไง" เขาเอ่ยถามขณะกระดกนมขวดใหญ่ แถมยังแทนตัวเองว่าพี่...เหอฟังแล้วโคตรสยอง

"คนบ้าอ่ะดิ" ปาลินแอบสบถแต่พิรุณได้ยินเต็มสองรูหู

"รู้ไหมว่าพามาทำไม"

"พามานอน"

พรวด!!

นมในปากที่เพิ่งกรอกลงคอถูกพ่นออกมาเป็นละอองฝอยพิรุณหน้าแดงก่ำรีบเดินหายเข้าห้องน้ำไปหลายนาที ปาลินเกาหัวตัวเองงุนงงกับการกระทำเงอะงะของเขา ก็เธอพูดไม่ถูกเหรอเขาจงใจพาเธอมานอน

เพราะนมที่เปื้อนเปรอะเลอะเทอะเสื้อเชิ้ตดำทำให้เขาต้องถอดออก พิรุณเดินกลับออกมาด้วยสภาพครึ่งบนเปลือยเปล่าโชว์ซิกแพ็กแน่นกำยำ ปาลินที่นั่งบีบมือตัวเองอยู่บนโซฟาตวัดมองดูตาค้างแล้วรีบหันไปมองทางอื่น

"ทำไมถึงคิดว่าจะพามานอน"

ปาลินหันหน้าไปมองพิรุณที่กำลังโน้มหน้าเข้ามาคลอเคลียข้างแก้มของเธอ

"ก็นี่มันดึกแล้วถ้าไม่พามานอนแล้วจะพามาทำอะไรล่ะคะ"

"เธอเข้าใจว่านอนแบบไหนกันปาลิน" เขาเดินอ้อมมานั่งลงบนโซฟาข้างเธอยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาพาดไว้บนตัก เอาศอกเท้าคางเขม็งมองหน้าคนถูกถาม

"นอนแบบนั้นไงคะ แบบนั้นอ่ะ"

"ก็พูดมาสิพี่ไม่เข้าใจ"

โอ๊ยทำเป็นเนียนไม่เข้าใจอยากจะให้เธอพูดออกมาให้ได้เลยใช่ไหม

"ก็มีเซ็กส์กันไงคะ" พอได้พูดออกมาแล้วหน้าของปาลินก็ร้อนผ่าวขึ้นมากระทันหัน และคนด้านข้างก็เขยิบเข้ามากระทันหันเช่นเดียวกัน พิรุณพาดแขนลงมาวางบนหลังโซฟาโน้มหน้าเข้ามาใกล้

"เคยหรือเปล่า"

"ไม่....ไม่เคยค่ะ" ปาลินตะกุกตะกักรีบโอบกอดตัวเองหัวเอนลงไปยังที่วางแขนของโซฟาสีแดงกำมะหยี่ที่สีเดียวกับชุดเดรสของเธอ เพราะตอนนี้คนช่างซักกำลังโน้มตัวลงมาใกล้ทุกที

"อยากเรียนไหมพี่จะสอนให้" เขากระซิบข้างหูแล้วคร่อมมือสองข้างแนบกับลำตัวของเธอ

"ไม่อยากเรียนค่ะ ไม่เป็นไรไม่ต้องหรอกค่ะ แล้วอีกอย่างลินก็ไม่ช่ำชองไม่เชี่ยวชาญเดี๋ยวมันอาจจะไม่ว้าวก็ได้ค่ะ"

"ไม่เสียวน่ะเหรอ"

"ฮะ..คือไม่ว้าวก็คือไม่ว้าวไม่เกี่ยวอะไรกับเสียวซะหน่อย" ปาลินรีบเอามือปิดหน้าตัวเองไว้ยิ่งต่อความยาวสาวความยืดดูท่าจะมีแต่ลงลึกถึงรายละเอียดมากกว่าเดิมเข้าไปอีก

"เธอนี่มันม้าดีดกะโหลกดีจัง" เขาบอกแล้วลุกขึ้นเดินนำขึ้นไปชั้นบนที่มองเห็นเตียงนอนตั้งเด่นอยู่ใต้หลังคา

"มานอนเถอะเดี๋ยวพี่ไปนอนอีกห้อง" เขาบอกแล้วปิดไฟทั้งหมดของบ้านเหลือเพียงโคมไฟหัวเตียงเท่านั้น พิรุณกวักมือเรียกปาลินให้มาหาเขา หญิงสาวเดินเก้กังขึ้นบันไดบ้านมาอย่างหวั่นใจ ถึงจะเคยไปนอนค้างบ้านเพื่อนผู้ชายมาก่อน แต่ไอ้พี่ฝนคลั่งคนนี้ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่แฟน ก็แค่คู่ดูตัวที่พ่อเขากับแม่เธอพยายามจับให้ดองกัน

"นอนสิ" เขายืนกอดอกอยู่ปลายเตียง แล้วรอจนกว่าเธอจะคลานขึ้นไปนอน

"ค่ะค่ะนอนแล้ว ๆ " ก็เขาเล่นทำหน้าดุยังกะผีถ้าเธอยังลีลาอยู่ไม่รู้ผีจะอาละวาดขึ้นมาหรือเปล่า ปาลินคลานต้วมเตี้ยมขึ้นไปนอนแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดมิดยันคอ พิรุณกระตุกยิ้มคลานขึ้นมาอย่างเร็ว ปาลินตัวลีบแทบจะละลายหายไปกับพื้นเตียง ดวงหน้าเปี่ยมด้วยเลศนัยรุดก้มลงมา

"เปิดผ้าหน่อยเด็กดื้อ" เสียงทุ้มสั่งปาลินยอมทำตามเพราะกลัวว่าคุณพี่จะคลั่งอะไรขึ้นมาอีกเดี๋ยวคราวนี้แหละเธอไม่ได้นอนแน่

ฟอด!

แก้มของเธอถูกจมูกโด่งของพิรุณฝังจมลงมาเต็ม ๆ แค่โดนเขาหอมฟอดเดียวร่างที่กำลังสั่นเทิ้มก็หนาววาบไปทั้งตัวแล้ว ถ้าเข้าทำมากกว่าหอมมีหวังเธอจิกเกร็งตายก่อนแน่

"หอม" เขาบอกสั้น ๆ แล้วคลานลงเตียงจากนั้นก็เดินหายวับเข้าอีกห้องไปอย่างรวดเร็ว อีตาคนนี้นี่มันยังไงกันแน่ชอบพรวดพราดแล้วก็ชอบจากไปแบบงงงวย

เวลา ตี 2.00 น.

"อย่านะ..ปล่อยฉันฮึก! ไอ้ชั่วบอกให้ปล่อยไงเล่าฮึก!"

เพราะประตูห้องของพิรุณเปิดแง้มไว้เผื่อว่าปาลินจะเอาอะไรกลางดึกจึงทำให้เขาได้ยินเสียงร้องสะอึกสะอื้นที่ดังมาจากข้างนอก เขารีบเดินออกมาดูแล้วเห็นปาลินกำลังหลับหูหลับตาผลักโน่นผลักนี่ออกไปร่างกายดีดดิ้นดูทุรนทุราย ใบหน้าเต็มด้วยคราบน้ำตาที่บ่าไหลออกมาไม่รู้ตัว ถ้าเธอกำลังฝันร้ายก็คงจะเป็นฝันที่น่ากลัวที่สุด

"ลิน" แววตาที่เต็มด้วยความห่วงหาอาทรเคลื่อนเข้ามากอบกุมดวงหน้าที่กำลังละเมอเพ้อพบ

"ฮึก!.. ปล่อยนะ อย่า..ขอร้อง ขอ..อื้อ! เพราะเสียงฟูมฟายไร้สติทำให้เขาตัดสินใจสงบเสียงร้องนั้นด้วยริมฝีปากของตนเอง ปากหยักคมดูดเคล้าละเมียดละไมหวังให้ฝันร้ายกลายเป็นฝันดี ซึ่งก็เป็นอย่างที่เขาหวังเสียงสะอื้นจากปากเล็กบางเงียบกริบลงในพริบตาเดียว

"เป็นอะไรไปลิน" เขากระซิบอยู่ข้างแก้มที่หลับไม่รู้เรื่องแล้วจึงใช้นิ้วเกลี่ยเช็ดคราบน้ำตาออกไปอย่างละมุน นี่คงเป็นครั้งแรกในชีวิตของพิรุณ ปรมะเมคินทร์ที่เคยอ่อนโยนแบบนี้กับใครสักคนเป็นครั้งแรก และเขารู้สึกโชคดีเหลือเกินที่คน ๆ นั้นคือ ปาลิน