Novels by ฮาลาปัญ

9 เดือนต่อมาห้องคลอดบะแต๋ง นิ่มฟ้า น่านฟ้าและวงศาคณาญาติต่างนั่งลุ้นรอลุ้นกับทายาทคนใหม่ที่กำลังจะลืมตาดูโลก แต่มีเพียงคนเดียวที่เอาแต่เดินไปเดินมาจนทุกคนพากันเวียนหัว"หยุ๋ดเตวซะทีเต๊อะ อ้ายเมาหัวโจ้น ๆ แล้ว" บะแต๋งคว้าข้อมือน้องสาว"ก็นิ่งตื่นเต้นเจ้า" นิ่มฟ้าบอกพี่ชายพลางเหลือบมองหน้าประตูห้องคลอด"มานั่งตักอ้ายมา" บะแต๋งอุ้มน้องสาวนั่งลงบนตัก สวมกอดน้องแล้วจับมือที่เย็นเฉียบขึ้นมาเป่า"อ้ายแต๋งหนุนน้อยจะปดพัยก่อ" เด็กหญิงตบมือเปาะแปะลงบนมือพี่"ปลอดภัยสิครับ" พี่ชายกอดรัดน้องสาวแล้วโยกตัวเบา ๆ ขณะที่น่านฟ้าเพิ่งกลับมาจากร้านสะดวกซื้อพร้อมกับยายนับเก้าและตาทัพฟ้า เนื่องจากหม่อมเจ้าภูวสินกับเจ๊ต่ายติดธุระจึงส่งพ่อตาแม่ยายลูกชายมาแทน"น้องออกมารึยัง" เด็กชายนั่งลงพร้อมส่งเยลลี่รูปหมูให้พี่ชายกับพี่สาวกินเล่นระหว่างรอพ่อกับแม่"ยังเลย แต่เดี๋ยวก็คงออกมาแล้วล่ะ" บะแต๋งหันไปคุยกับน้องชายพลันนั้นไฟที่หน้าห้องคลอดก็ดับลงพร้อมกับประตูที่เปิดออก เตียงผู้ป่วยที่มีร่างเหนือฟ้านอนยิ้มแป้นชูสองนิ้วออกมาให้ลูกทั้งสามคนและครอบครัวของเธอและสามีขณะที่ภาคีเดินตามออกมาหลังสุดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับหย

เด็กหญิงเปิดโคมไฟดอกไม้ที่หัวเตียงนั่งพับเพียบไหว้พระแล้วเริ่มอธิษฐานถึงพระจันทร์กลมโตที่ซ่อนตัวอยู่หลังม่านเมฆสีเทา"อ้ายมาสฉา อ้ายมาสฉุดหย่อมาหานิ่งเต๊อะ" นิ่มฟ้าประสานมือแน่น มองท้องฟ้าที่เคลื่อนตัวผ่านหน้าต่างห้อง ทว่าเทพมาสกลับไม่ปรากฏกายเสียที หนูน้อยนั่งรอนอนรอจนตาแทบปิด แล้วรู้สึกน้อยอกน้อยใจที่เทวดาคนโปรดไม่ยอมมาหาแต่ช่วงเวลาเคลิ้มหลับเทพมาสกลับร่วงตุ้บลงมาบนเตียงของนิ่มฟ้าโป๊ก!หน้าผากของทั้งคู่เขกชนกัน"โอ๊ย! เจ๋บ ๆ" นิ่มฟ้าจับหน้าผากของตน ดวงตากลมใสสอดประสานกับคนด้านบน เทวกุมารรูปหล่อกะพริบตาปริบ ๆ นิ่มฟ้าได้โอกาสรวบกอดอีกฝ่ายเสมือนเป็นตุ๊กตาขนาดเท่ามนุษย์"ได้โอกาสเอาใหญ่เชียว" เขายิ้มแต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามเด็กหญิง แต่รู้ดีว่าไม่เหมาะสมจึงรีบดึงตัวออกอย่างว่องไว"อ้าว หนีนิ่งตำไมล่ะ นิ่งกิ๊ดเติงหาอ้ายมาสเน้อ" นิ่มฟ้าคลานสี่ขามาถึงปลายเตียง แล้วนั่งพับเพียบเรียบร้อยทำหน้าจ๋อย"เป็นเด็กเป็นเล็กไม่สมควร" เขามักจะย้ำเรื่องความไม่สมควรจนเด็กหญิงจำได้ขึ้นใจ"ตำไมซอบอู้เรื่องไม่ฉมควร ไม่ฉมควรเป็นยังไงเจ้า""เอาไว้อธิบายวันหลังละกัน ตอนนี้ดึกมากแล้วน้องควรนอนหลับ" เทพมาสพยักพเยิดใ

ภารกิจที่ญี่ปุ่นจบลงอย่างรวดเร็วแม้ก่อนวันเดินทางภาคีต้องไปเป็นวิทยากรที่มหาลัยเก่าพร้อมกับพาบะแต๋งไปโชว์ตัว เนื่องจากคลิปที่เป็นไวรัลในญี่ปุ่นนั้นมีภาพการแสดงของบะแต๋งและหุยหุยรวมอยู่ด้วย นอกจากนี้ทุกคนยังให้การต้อนรับและชื่นชมเขาและลูกชายอย่างอบอุ่น หลายคนยังออกปากว่าถ้ามีโอกาสจะไปเที่ยวที่ไร่พิทักษ์มหิงสาเพื่อชมการแสดงควายแคระหลังจากเดินทางถึงบ้าน ครอบครัวเขาและครอบครัวภรรยาต่างแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน ขณะที่เหนือฟ้ามีอาการเจ็ทแลคทำให้มีอาการอ่อนเพลีย ทั้งที่กลับมาได้เกือบสามวันแล้วแต่เธอกลับไม่สดใสร่าเริงนั่นจึงจนทำให้ภาคีเริ่มวิตกจริต"เหนือโอเคไหม ไม่สบายตัวตรงไหนบอกพี่นะ" เขาหยิบหวีมาสางผมที่พันกันยุ่งเหยิง รู้เลยว่าภรรยากำลังเหนื่อยล้าขนาดผมเผ้ายังไม่หวีให้เรียบร้อย"แค่เหนื่อยค่ะ แล้วเหนือก็รู้สึกกลัวด้วย ฮึก..ฮึก" เธอมักจะเห็นภาพตอนที่ตัวเองตกเลือดซ้ำ ๆ ในหัว ครั้งนั้นมันเหมือนฝันร้ายที่ฝังอยู่ในใจของเธอเรื่อยมา เหตุการณ์ในวันวานที่สูญเสียลูกคนที่สองไป"ไม่เป็นไรครับ ดีแล้วที่กลัว การที่เรากลัวไม่ใช่เรื่องเลวร้ายนะ และเวลาที่เหนือกลัวพี่จะได้รู้ว่าต้องดูแลเหนือยังไง" เข

กองถ่ายรายการให้เวลาเด็กทั้งสามคนซักซ้อม เหนือฟ้าที่นั่งกินผลไม้จนจุกจึงลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย เดินมาให้กำลังใจลูก ๆ“บะแต๋ง นิ่มน่านมาหาแม่เร็วค่ะ” เหนือฟ้ากวักมือเรียกแก๊งเด็กแสบจึงรีบสับขาไปหาอย่างไว“มีอะหยังบะหนุนน้อย” บะแต๋งกุมมือแม่“แม่แค่อยากให้กำลังใจครับ แม่เชื่อว่าพวกลูกทำได้” เหนือฟ้าลูบศีระษะเล็กของลูกทั้งสามคนละที“แต๋งทำได้ครับ” บะแต๋งโผเข้ากอดแม่ พิงหน้ากับท้องเพื่อขอกำลังใจจากน้องแฝดสามที่กำลังจะลืมตาดูโลกในอีกไม่ช้า “อ้ายขอกำลังใจ๋หน่อยเน้อละอ่อนทั้งหลาย” “น่านก็ตำได้ น่านไปฝึกฉ้อมกับปาขี้ก่อนเน้ออี่แม่” น่านฟ้าชูสองนิ้ววิ่งนำไปหาพ่อเป็นคนแรก ตามด้วยบะแต๋งเป็นคนที่สอง เหลือเพียงนิ่มฟ้าที่ยังยืนท่องภาษาญี่ปุ่นวนไปเวียนมาด้วยความไม่มั่นใจ“คนนี้ล่ะทำได้หรือเปล่า” เหนือฟ้ายื่นมือไปให้ลูกสาวจับ เด็กหญิงจับมือแม่มาหอมเพื่อสร้างกำลังใจให้ตนเอง“นิ่งตำอย่างอื่นได้จ้าว แต่นิ่งจำปาสายี่ปุ่งบ่ได้” นิ่มฟ้าบอกปัญหาที่ตนเองมีให้แม่ฟัง“เขาให้พูดว่า ชิอาวาเสะ เดส เนะ ก็แค่คำพูดเพียงหกคำเท่านั้นเอง เหมือนตอนที่หนูนับควายหกตัวนั่นแหละ”เพราะเธอรู้ดีว่าลูกสาวเห็นทุกอย่างเป็นควายไปซะหม

"ตึ่งได้ล้าวปาขี้ หนุนน้อยให้มาตามไปหม่ำ ๆ"ปึ้ก! ปึ้ก!นิ่มฟ้าใช้ตุ๊กตาควายที่พกมาจากไทยด้วยตีลงไปที่ท้องของพ่อ"โอ้ย ๆ หยุ๋ดบุ๋บตี๋ป้อก่อน แล้วอี่แม่ล่ะ" เขาสะลืมสะลือกวาดตามองหาภรรยาท้องโต ผลปรากฏว่าเหนือฟ้ากำลังนั่งกินมื้อเช้าแบบญี่ปุ่นชมวิวทิวทัศน์ผ่านหน้าต่างห้องพักอยู่กับบะแต๋ง"อะหยังป้อเกเยเกยุงจะอี้" น่านฟ้ารีบวิ่งมาฉุดแขนพ่อ โดยมีสายตาของบะแต๋งกับเหนือฟ้ามองดูอย่างขำขัน"ป้อไม่เคยเกเรเกตุงนะครับ พ่อเป็นเด็กดีมาตลอด ถ้าลูกบ่าเจื่อก็ถามอี่แม่ได้เลย" ผู้เป็นพ่อพยักพเยิดให้ลูกแฝดไปขอความเห็นจากแม่ที่กำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศยามเช้า"แต่บางครั้งป้อของพวกหนูก็เป็นเด็กไม่ดีเหมือนกันนะ" สาวอวบทิ้งระเบิดตู้มใหญ่ให้ นิ่มฟ้ากับน่านฟ้าหันขวับจิกตาเขียวปัดมาทางพ่อผมหยิกหยักศกด้วยความขุ่นข้องหมองใจ"โอ้ยถึงพี่จะเป็นเด็กไม่ดีแต่ก็ไม่เคยทำอะไรเหนือได้ เหนืออึดยิ่งกว่ากระทิงซะอีกใครจะไปสู้" ภาคีหลุดปากเปรียบเทียบเหนือฟ้าเป็นกระทิง"พี่คีหาว่าเหนือเหมือนกระทิงเหรอคะ" ด้วยอาการฮอร์โมนคนท้องที่พลุ่งพล่านแปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายทำให้วาจาที่สามีเอื้อนเอ่ยนั้นฟังไม่ค่อยเข้าหูนัก"ก็พี่กำลังชมว่าเ

เนื่องจากพรุ่งนี้ต้องเดินทางไปสวนผลไม้ยาบุตั้งแต่ช่วงเช้าทุกคนจึงรีบเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ ราวเที่ยงคืนเด็กหญิงรู้สึกอยากปัสสาวะ ตอนที่นิ่มฟ้าลืมตาขึ้นกวาดมองไปรอบห้องพักเงียบสงัด เธอเห็นพ่อกำลังพยุงแม่ออกมาจากห้องน้ำ หนูน้อยฉีกยิ้มแป้นที่พ่อกับแม่รักและดูแลกันดี แต่ก็อดสงสารแม่ไม่ได้ที่ต้องมีถุงหน้าท้องอันมหึมาเพราะข้างในมีน้องของเธอถึงสามคน"นิ่งชาไม่ยบควนป้อขี้กับหนุนน้อย" นิ่มฟ้าแสนกลัวแต่ก็ยอมลุกไปเข้าห้องน้ำด้วยตัวเอง เด็กหญิงเดินย่องออกไปนอกห้องนอนตรงไปที่ห้องน้ำซึ่งเปิดไฟสีส้มสลัวริบหรี่ ดวงตากลมแป๋วเหลือบมองเพดาน มองหน้ามองหลังด้วยอาการหวาดกลัว กลัวว่าจะเจอผีญี่ปุ่นผมยาวที่เธอเคยเห็นในภาพยนต์"ไม่เข้าซะทีล่ะ" เสียงเย็นวาบเป่ารดอยู่ข้างหู แม้จะรู้ดีว่าเป็นเสียงของเทวดาคนโปรด แต่เธอก็ยังตกใจจนต้องถอยหลังกรูดอยู่ดี"เต๋วะดามายี่ปุ่งได้โตยก๊ะ" นิ่มฟ้ายืนตัวลีบติดผนังห้อง"ไปได้ทุกที่บนโลกนั่นแหละ ถ้ามีพลังมากพอ" เทพมาสเอ่ยพลางเดินไปหยุดหน้าห้องน้ำผายมือเชิญให้นิ่มฟ้าเข้าไประบายทุกข์"ห้ำหายตั๋วไปตี้ไหนเน้อ นิ่งว่านิ่งปวดอึ๊ นิ่งต้องเข้านานแน่ ๆ" นิ่มฟ้าเดินมาประจันหน้ากับเทวกุมารยื่

เดมี่ได้ยินพวกคิสท์ โอซัลลิแวนคุยกันเรื่องแผนที่ และแผนฆ่าสามีของเธอ ซึ่งความจริงเรื่องแผนที่นั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไปพราะทุกๆ เส้นทางแทบจะปรากฏเด่นชัดอยู่ในรอยหยักสมองเรียบร้อยแล้ว เรื่องสำคัญกว่าที่เธอต้องกังวลคือจะปกป้องสามียังไงดีในสถานการณ์ที่คับขันเช่นนี้ผู้หญิงอย่างเธออาจจะไม่ได้ดีพร้อมและเก่งไปหมดทุกเรื่อง แต่บางเรื่องก็จำเป็นแม้จะไม่เก่งและพร้อมก็ตาม ก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะขอเป็นเบี้ยตัวหนึ่งที่จะดึงความสนใจของศัตรูสามีมาเป็นเธอแทน เธอไม่ลังเลเลย แต่เลือกด้วยความเด็ดขาด ในชีวิตนี้เธอเคยสูญเสียพ่อไป และก็เคยเสียศูนย์จากการไร้พ่อมานานหลายปี รวมทั้งเสียเวลากับการไม่เข้าใจความเจ็บปวดของคนที่เธอรัก และกว่าจะเข้าใจความรู้สึกของกันและกัน ก็ต้องผ่านร้อนผ่านหนาวมานับไม่ถ้วน วินาทีที่เธอก้าวมายังจุดที่อันตรายสุดขีดแล้ว จะถอยหลังกลับไปยังจุดเริ่มต้นก็คงจะป่วยการเสียแล้ว ถ้าแม็กนัสจะโกรธเธอเพราะความบุ่มบ่ามใจร้อนและเข้ามายุ่งกับงานของเขา เธอก็จะยอมรับ เพียงแต่ว่าขอให้เธอมีโอกาสช่วยเขาบ้างก็พอ ในห้องพักหรูวีไอพีชั้นสุดของโรงแรมซึ่งห้องของเดมี่อยู่ห่างกับห้องที่แม็กนัสอยู่เพียงสองห้อ

ฮัลค์ผู้ที่กุมความลับทุกอย่างไว้รีบวิ่งตามภรรยาของเจ้านายไปด้วยความเป็นกังวล เพราะเขากลัวว่ามันจะกลายเป็นเรื่องราวบานปลายใหญ่โต ทางที่ดีเปิดเผยความจริงกับเธอก่อนดีกว่า แล้วอย่างอื่นค่อยว่ากันอีกที“พาฉันไปร้านอาหารของแม่หน่อยได้ไหมคะ?”“คือว่า....ก่อนที่คุณเดมี่จะไป ผมขอให้คุณเดมี่ไปที่ๆ หนึ่งด้วยกันก่อนได้ไหมครับ”หญิงสาวรีบเช็ดน้ำหูน้ำตาที่เลอะเปื้อนเต็มดวงหน้า แล้วพยักหน้ารับเกือบสี่สิบนาทีบอดี้การ์ดหนุ่มจึงได้พาดารินธิรามาส่งที่บ้านทรงเอเฟรมของเธอ ดารินธิราหันไปมองหน้าเขาอย่างสับสนงุนงง“รีบเข้าบ้านก่อนเถอะครับ เพราะผมไม่รู้ว่ามีหูตาสัปปะรดที่ไหนคอยมองดูพวกเราอยู่หรือเปล่า”“ทำไมล่ะคะ?”เอ่ยถามพลางรีบร้อนลงจากรถก่อนจะยืนมองบ้านของตัวเองที่ไม่ได้กลับมาพักใหญ่ หญิงสาวหากุญแจบ้านที่ซ่อนไว้ใต้กระถางต้นไม้แล้วไขกุญแจ ทว่าไขเท่าไหร่ก็ไขไม่เข้า“เอ้…..หรือมันจะเสียแล้ว”“มันไม่ได้เสียหรอกครับ”ชายหนุ่มตัวโตยิ้มแล้วหยิบเอากุญแจอีกดอกที่อยู่ใต้กระถางต้นดอกคาเมเลียหน้าบ้านของดารินธิราออกมา แล้วหันซ้ายหันขวาดูท่าทีก่อนจะรีบไขเข้าไปในตัวบ้าน เขาก็ปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างออกมาหลังจากที่สับคัทเอ

มือที่จับปากกาสไตลัสอยู่นั้นค้างนิ่งกลางอากาศ ใบหน้าเงยขึ้นมองมายังต้นเสียงที่ขัดจังหวะศิลป์ของเธอ ดวงตากลมโตเหล่มองใบหน้าของฮัลค์อย่างคนมีคำถาม"คุณ?""พ่อสิ คุณอะไรเล่า?""อ่อ..ค่ะคุณพ่อ แล้วลมอะไรหอบคุณพ่อมาถึงที่นี่""ก็เธอเป็นลูกสะใภ้ตระกูลอาเวนชี่แล้วไม่ใช่รึไง""ค่ะ....แล้วมีธุระอะไรกับฉัน หรือว่ามาหาคุณแม็กคะ""ไอ้ลูกบ้านั่นฉันไปหามันเรียบร้อยแล้วล่ะ เพราะแบบนี้ไงถึงได้มาหาเธอ""เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?"เบลค อาเวนชี่ ย่อตัวนั่งลงบนโซฟาตัวยาวอย่างเหนื่อยหน่ายใจต่างกับคนเดิมที่เคยเกรี้ยวกราดใส่เธอ"แม็กนัสได้รู้ความจริงเรื่องแม่ของเขา ความจริงที่ฉันปิดบังมาตลอดหลายสิบกว่าปีมานี้ ที่ว่า.....แม่ของเขาเป็นอาชญากรที่ถูกทางการจีนหมายหัว และฉันเองเป็นคนที่ถูกส่งมาให้จัดการเธอ แต่แล้วฉันก็ไม่อาจทำเรื่องแบบนั้นได้ เพราะ.....""คุณรักเธอ" ดารินธิราต่อประโยคที่ขาดช่วงไปอย่างนุ่มนวล "ใช่....ฉันรักแม่ของเขามาก จนยอมเป็นคนเลว แต่ฉันไม่อยากให้เจ้าแม็กคิดว่าฉันกับแม่ของเขาให้กำเนิดเขาเพราะเหตุผลอื่น ที่ฉันแต่งงานกับแม่ของเขาเพราะความรักจากใจจริง ไม่ใช่เพราะภารกิจลับจากองค์กรไหนทั้งนั้น ฉันแ

เสียงของเธอถูกคงส่งไปไม่ถึงเขา เพราะโทรศัพท์ถูกตัดสายทิ้งซะก่อน และเขาก็ยังคงไม่รู้ว่าเธอโทรมา แล้วผู้หญิงที่อยู่ปลายสายนี้ล่ะ เธอเป็นใครกันแน่ ทำไมสามีของเธอถึงยอมให้หล่อนมาอยู่ด้วยจนมืดค่ำขนาดนี้ ใช่ว่าเธอจะเป็นคนขี้หึงหรอกนะ แต่นี่มันมากเกินไป อยู่ดีๆ นึกจะไปก็ไปไม่บอกไม่กล่าวเมียอย่างเธอเลยสักนิด ต้องให้คนอื่นมาบอก แถมโทรมาหาสักหน่อยก็ไม่มี เอาสิ! นังจิ้งจอกคนนั้นเป็นใครเธอไม่สนหรอก แต่หากคิดจะใช้โอกาสนี้รวบหัวรวบหางสามีของเธอ คงไม่ง่ายนักหรอก ดารินธิราเดินทางมาถึงสถาบันบีเดอะไลท์ตั้งแต่ยามเพิ่งจะเดินทามาถึง แม้สถาบันของเธอจะกลับมาอยู่ในสภาพใหม่ที่ดีและสวยงามกว่าเดิมหลายเท่าเพราะฝีมือของแม็กนัส แต่นั่นกลับไม่ไช่เหตุผลที่ทำให้เธอรีบร้อนมาทำงานเพื่อมาชื่นชมตึกใหม่ แต่เป็นเพราะบทสนทนาเมื่อคืนต่างหากที่ทำให้เธอใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว"อโลฮ่า! พี่เดมี่ วันนี้เราได้งานนออกาไนซ์จัดศิลปะการแสดงประจำปี, จัดนิทรรศการ ได้เป็นเจ้าภาพจัดงาน อ้อแถมมีงานเทียบเชิญขอให้พี่เดมี่ไปโชว์เต้นเปิดตัวให้กับองค์กรการกุศลด้วยนะคะ กุ๊กไก่ดีใจมากค่ะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณโมนาจะมีอิทธิพลขนาดนี้""ที่ไหน เมื

Count your age by friends, not years. Count your life by smiles, not tears.นับอายุของคุณด้วยจำนวนเพื่อน และนับชีวิตของคุณด้วยรอยยิ้มไม่ใช่หยดน้ำตา-John Lennon-ดวงตากลมโตฉายแววซุกซนไล่มองใบหน้าขาวเนียนดุจผิวทารกเพศชาย แม้ตอนนี้นาฬิกาบนผนังห้องจะบอกเวลาแค่ตีสามครึ่งเท่านั้น แต่แสงกระทบของพระจันทร์ที่ส่องสว่างเข้ามาในห้องนี้ กลับทำให้รู้สึกว่าเช้าวันใหม่ได้เดินทางมาถึงแล้วและเป็นวันแห่งการเริ่มต้นใหม่ของเธอกับเขา หลินเย่ซี สามีดีกรีมหาเศรษฐีที่จับผลัดจับพลูไปเป็นสายลับ ทำให้เธอต้องมาพัวพันกับเรื่องล่าอารยธรรมสุดขอบโลกกับเขาไปด้วยโดยไม่คาดคิด "เดมี่..........."เขาปรือตาขึ้นแล้วพลิกตัวตะแคงข้างสบตามาที่เจ้าของรอยยิ้มละมุนที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยมองดูเขาอยู่อย่างเงียบๆ "ฉันปลุกคุณตื่นหรือเปล่าคะ?""เปล่าครับ แต่ตอนนี้.....ก็คล้ายว่าจะตาสว่างมากกกกก" เขาพูดจบก็เอาสองมือปิดตาตัวเอง หญิงสาวหลุบต่ำมองดูสภาพตัวเองที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวตัวบางของเขาในสภาพไร้บรา คงไม่ต้องเดาแล้วล่ะว่า เขาปิดตาทำไม โมนายัยเบ๊อะเอ้ย! เดี๋ยวเขาก็หาว่าเธอจงใจอ่อยตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางความอายแทบพลิกแผ่นดินทำให

เขาคิดว่าจะดึงแม่แมวน้อยเดมี่จอมยั่วเข้ามาบดจูบ แต่ทว่ากลับโดนอุ้งมือน้อยๆ ตะปปโน้มลำคอลงไปซะดื้อๆยามที่ริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบลิปกลอสกลิ่นพีชอ่อนๆจรดกลีบปากของเขาเรียวปากหยักก็ตอบสนองอย่างรุนแรง บดคลึงเรียวปากนุ่มประดุจสูบพลังงานชีวิตทั้งหมดจากเรือนร่างงามนี้ มือหนาป่ายแปะลงบนสะโพกออกแรงยกขึ้นวางร่างบางลงบนโต๊ะที่วางตะกร้าผลไม้ปลอมที่ใช้ประดับตกแต่งห้อง จนแอปเปิ้ลผลปลอมกลิ้งตกลงพื้นระเกะระกะไปทั่วปลุกเรียกสติของดารินธิราที่อยู่ในวังวนแห่งความหวาบหวามนี้ให้ตื่นขึ้น ผลักเขาออกไปแรงๆ หายใจเข้าออกอย่างคนที่ขาดอากาศบริสุทธิ์"แอปเปิ้ล.....""ช่างแอปเปิ้ลเถอะครับ...."เขาบอกแล้วปล้นแกะกระดุมเสื้อตัวเองจนหมดเกลี้ยง แต่ได้นิ้วมือนุ่มของหญิงสาวช่วยแหวกสาบเสื้อสีขาวออกไม่นานชุดนอนซาตินสีดำตัวกะจ้อยร่อยก็ค่อย ๆ ถูกนิ้วเรียวยาวที่สักคำว่า 'เสี่ยว' เป็นภาษาจีนและมีความหมายชื่อเดียวกับเธอ นิ้วเรียวบรรจงเกี่ยวออกไปช้าๆ จนไม่เหลือสิ่งใดห้อหุ้มร่างแมวน้อยเดมี่ของเขาไว้อีกต่อไปฝ่ามือของหญิงสาวรีบตะปปกอดก่ายตนเองไว้เพร

1 ปี 8 เดือน ผ่านไป (ไวเหมือนว๊าปมา)"โอ๊ย!.....อย่าดึงสิหมื่น พี่เจ็บนะ ก็บอกว่าอย่าดึงไงเล่า" พราวมนต์ยื้อยุดเส้นผมบนหัวของตนคืนจากน้องชายคนสุดท้องของบ้านที่กำลังกำทึ้งผมเธอเอาไว้เป็นกำใหญ่ ดึงไปซ้ายทีขวาทีจนพี่สาวเจ็บจนหน้าเบี้ยว"หมื่นหล้าครับปล่อยผมพี่มนต์ก่อนสิลูก พี่เจ็บจะแย่แล้ว ถือว่าแม่ขอนะครับ" ปาลินที่เพิ่งจะทำเมนูโปรดของสามแสบเสร็จปรี่เข้ามาแกะมือน้อยของลูกชายวัยหนึ่งขวบห้าเดือนออกจากหัวของลูกสาวคนโต"หม่ำหม่ำ....แฮ่!! แฮ่!!" เจ้าหนูชูมือขึ้นสูงชี้มือไปยังโต๊ะกินข้าวแล้วทำหน้าขู่เลียนแบบโอเลี้ยง"มะม๊าหมื่นขู่ทำไมคะ" พราวมนต์ที่ได้หัวคืนจากน้องชายรีบจัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทาง"สงสัยจะติดมาจากหมามั้งลูก เอ้....มะม๊าก็เพิ่งจะเห็นว่าหมื่นขู่" ปาลินเกาหัวแกรก ๆ"ทุกคนปะป๊ากลับมาแล้วคร้าบบบบ แล้วปะป๊าก็ซื้อขนมมาเยอะแยะเลยด้วย" พิรุณเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับถุงขนมมากมาย ทันใดที่เห็นคุณพ่อหมื่นหล้าตัวร้ายก็ปีนลงจากโซฟารีบเดินเตาะแตะเข้าไปกอดขาของชายหนุ่มด้วยความดีใจ"ป้าป้าาาาา ปะป้าาา ปุ้งปุ้ง"แป๊ดดดดด~กลิ่นและเสียงแสนเหม็นเขียวคละคลุ้งไปทั่วทั้งบ้าน"อุแว้ก!" กลเมฆที่นั่งอ่านห

บ้านปรมะเมคินทร์ฝ่ายใต้พิรุณทำตามสัญญาของปู่พงศกรที่ต้องการให้พาลูกสาวและลูกชายฝาแฝดของเขามาประทับลายนิ้วมือเพื่อเป็นผู้นำคนใหม่ รวมทั้งเปิดรายละเอียดต่าง ๆ ให้หลานชายและหลานสะใภ้ได้รับรู้พร้อมกันว่า พราวมนต์กับกลเมฆมีสิทธิ์มีส่วนในทรัพย์สินใดของตระกูล"มาลูกนั่งตรงนี้ประทับนิ้วลงไปเลยทั้งสองคน" ทนายกริช ทนายประจำตระกูลจับนิ้วโป้งของแฝดผู้พี่ลงมาบนตลับหมึกแล้วทาบนิ้วเล็กลงไปบนแผ่นกระดาษ แล้วจึงจับนิ้วของกลเมฆลงมาประทับอีกครั้งเป็นอันเสร็จสิ้น"เรียบร้อยครับ นายน้อยทั้งสองจะได้รับมรดกเป็นบ้านหลังนี้ บริษัทและธุรกิจทั้งหมดในเครือ PMK Group ทั้งหมด แล้วที่เหลือก็ยกให้เป็นการตัดสินใจในอนาคตอีกทีครับ เพราะตอนนี้คุณหนูแฝดยังเด็กด้วยกันทั้งคู่" ทนายรุ่นลุงกล่าว"คุณปู่ขา มนต์ไปเล่นกับหมาสีดำตัวนั้นได้ไหมคะ" พราวมนต์ชี้ไปยังลูกสุนัขลาบราดอร์สีดำวัยกำลังซุกซนที่ดาเนียหลานสาวเอามาแบ่งให้ช่วยกันเลี้ยง"ตามสบายเลยลูก เจ้าเปียกปูนมันไม่ดุหรอกใจดีมาก ๆ" ผู้เฒ่าวัยย่างเก้าสิบเอ่ยพลางลูบหัวเหลนสาว"โอเคค่า...ไปเร็วเมฆไปเล่นกับเปียกปูนกันเถอะ" แฝดผู้พี่ที่มีแววเป็นมังกรสาวที่จะกุมอำนาจของปรมะเมคินทร์

เพียงแค่ถูกเล้าโลมที่กึ่งกลางลำตัวสะโพกผายก็แอ่นร่อนบิดส่ายจนสติพร่าเลือน ไม่รู่ว่าคุณย่าดาหลา ย่าของสามีเอายาสูตรไหนมาให้เธอกับพี่เรนกิน มันถึงได้ร้อนสลับหนาวจนใจว้าวุ่นไปหมดยิ่งไปกว่านั้นพี่เรนของเธอก็ไม่มีท่าทีจะให้ค่ำคืนนี้จบลงง่าย ๆ ยังคงยืนหยัดยึดปณิธานอันแรงกล้าว่าจะปั๊มลูกคนที่สามให้สำเร็จ หรือสามีตกลงเงื่อนไขสำคัญข้อใดกับเถ้าแก่พงศกรและย่าดาหลา ถึงได้อุตสาหะและมานะต่อการสร้างผลผลิตอันน่ารักนี้ซะเหลือเกินสำหรับเธอที่ต้องทำหน้าที่แม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอยู่บ้างที่จะต้องแบกท้องไปอีกเก้าเดือน ทว่าเมื่อคิดถึงความรัก ความภักดี และความซื่อสัตย์ที่ตราตรึงอยู่ภายในใจ ก็ไม่มีเหตุผลใดมาหักล้างความดีของพี่เรนได้เลยสักข้อ มีแต่ความยินยอม ความเต็มใจทุ่มและเทให้เขาไปแทบทั้งสิ้น"ตัวเล็กเงียบทำไม ลินครับเป็นลมหรือเปล่า" ชายหนุ่มยอดรามือจากกลีบเนื้อที่ฉ่ำวาวแล้วลุกขึ้นประคองแผ่นหลังเล็กขึ้นมาโอบอุ้มในวงแขนกว้าง"เปล่าค่ะแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย" ยิ้มแฉ่งแล้วซุกหัวแนบกับแผงอกขาวเนียน ปลายนิ้วชี้เขี่ยไปที่ตุ่มไตสีชมพูเพื่อแหย่เล่น"อยากกินนมพี่ก็ไม่บอก""อยากกินพี่เรนทั้งตัวเลยต่างหาก" คล้องวงแขน

พิรุณยืนเป่าผมในห้องน้ำอยู่นานกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูแบบทุบรัว ๆ เหมือนกับมีเรื่องคอขาดบาดตายที่ด้านนอก เขาหยุดเป่าผมและเปิดประตูออกไป ไม่ทันไรก็ถูกกระชากเข้าไปหา ฝ่ามือนุ่มที่รุ่มร้อนพันเลื้อยสอดเข้ามาใต้กางเกงนอนรั้งบั้นท้ายแน่นให้เบียดกับเนื้อตัวที่กำลังครางอยู่ในลำคอ"อื้ม....พี่เรนขา พี่เรนหล่อจังเลย""ห๊า....จู่ ๆ ก็ชม" ชายหนุ่มเหลือบมองบริเวณรอบบ้านให้แน่ใจว่าบรรยากาศข้างนอกเงียบสงัด ไร้ผู้คนพลุกพล่านแน่ชัด เขาจะได้เสพสุขทุกซอกทุกมุมของบ้าน และทุกซอกทุกตารางนิ้วของปาลินที่โหยหามาตลอดหนึ่งเดือน"พี่เรนลินร้อนวูบวาบแปลก ๆ พี่เรนช่วยลินหน่อยสิคะ" มือไม้ที่ล้วงไปกุมซันนี่ของเขาเคลื่อนออกมาเลื่อนขึ้นมาถึงหน้าอกที่เปลือยเปล่า หรือนี่จะเป็นเพราะยาสมุนไพรจีนม้าศึกฉบับสามก๊กของคุณย่า แม่ตัวเล็กถึงได้คึกคักถึงเพียงนี้"ก็ลินกินยานั่นไปเยอะ" รวบยกบั้นท้ายนุ่มขึ้นแล้วหย่อนลงข้างอ่างล้างมือที่มีจานเลมอนสีเหลืองกับเมลอนสองลูกวางอยู่"มันคือยาอะไรเหรอคะ.....อ๊า" กระดุมเสื้อนอนถูกปลดออกจนถึงเม็ดสุดท้ายอย่างว่องไว ปากที่ไร้ความอดกลั้นก็ตะโบมดูดลงมารวดเร็วไม่แพ้กัน ยอดถันออกสีแดงเหมือนเม็ดเก

ขบวนขันหมากจัดขึ้นที่บ้านหลังใหม่เอี่ยมของพิรุณและปาลิน เจ้าบ่าวหน้าตาหลอเหลายิ้มแย้มแจ่มใสขณะที่เดินมาพร้อมกับเครือญาติของปรมะเมคินทร์เกือบสามสิบชีวิต พิรุณในชุดสูทสีครีมแบบเป็นทางการเดินถือพานธูปเทียนแพ โดยมีเจ้าสัวเทิดวิช คุณเพชรไพร พ่อแม่ของเขาที่กลับมารักกันหวานชื่นในรอบยี่สิบปีคอยเดินขนาบข้างลูกชายไปพร้อมกันด้านหลังมีลุงโทนธรรมเดินฉีกยิ้มกว้าง มาพร้อมกับลูกเขยที่ยังไม่ได้ตบแต่งเข้าบ้านของเขาอย่างสุริยะ อัครภูรินทร์เดินถือพานขันหมากเอก และมีหมอเอลวินถือขันหมากโท ตามด้วยเหล่าเพื่อน ๆ ในกลุ่มเดอะเซฟเฟอะเช่นพนาธีร์ ผอ.ทัพฟ้า และท่านชายภูวสินคอยช่วยถือพานแหวนหมั้น คู่พานสินสอด ร่วมเดินในขบวนขันหมากในฐานะเพื่อนเจ้าบ่าวคุณพ่อที่เป็นเจ้าบ่าวเดินเข้ามาถึงบริเวณหน้าบ้านเพื่อสู่ขอคุณแม่คนสวยของพราวมนต์กับกล พิรุณเมฆชะงักฝีเท้าในทันใดเมื่อลูกแฝดทั้งสองยืนเคียงข้างดาเนียและผิงผิงที่กำลังทำหน้าที่กั้นประตูเงินประตูทองตรงหน้าปากทางเข้าบ้านหลายร้อยเมตร เขาเห็นด่านกั้นเกือบหกเจ็ดด่านยาวไปถึงตัวบ้านด้านในสุดก็รู้สึกนึกขำขันในใจว่าเมียจ๋าคิดจะทดสอบผัวคนนี้ให้หอบรับประทานกันไปข้างหนึ่งเลยใช่ไหม"พ

"ฮ่าฮ่า คุณจะบอกว่าคุณเป็นคนดีงั้นสิ" นภาธรขำเสียงดังด้วยความสะใจแล้วควักปืนออกมาเล็งมาที่หน้าของพิรุณโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ลูกน้องทั้งสองฝ่ายรีบชักกระบอกปืนขึ้นมาจ่อไปยังฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่มีใครยอมใคร"ไม่มีใครอยากบอกว่าตัวเองเลวหรอกค่ะ แหม...โชคดีจังที่เธอเสนอหน้ามาร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ เพราะฉันจะได้ไม่ต้องกลับไปจัดการที่กรุงเทพ ยังไงก็ขอบคุณนะที่เธอมา" กล่าวขึ้นอย่างเยาะเย้ยแล้วกดปลายกระบอกปืนแนบกับขมับหนึ่งข้าง สาวในชุดเดรสปาดไหล่สีแดงก้าวขาขึ้นมายืนเบื้องหน้าของนภาธร"ก....แกนังปาลิน!" นภาธรชะงักตัวแข็งทื่อขณะที่กลุ่มบอดี้การ์ดสาวจากจีโพรเทคชั่นที่เถ้าแก่พงศกรยกให้หลานสะใภ้ไปดูแลในฐานะผู้บริหารคนใหม่ ต่างล้อมวงเข้ามายืนซ้อนหลังลูกน้องของนภาธรและล็อกใส่กุญแจมือด้วยความรวดเร็วจนไม่มีไหวตัวทัน"หนีไปก็เท่านั้น อีกไม่กี่นาทีตำรวจก็จะมาถึงแล้ว และครั้งนี้อย่าคิดว่าตำรวจที่นี่จะกลายเป็นคนของเธออีก อย่าคิดว่าคนอย่างเธอจะเล่นพรรคเล่นพวกได้อยู่คนเดียวนะ เพราะฉันก็ทำได้เหมือนกัน"กรี๊ด!!!"ปล่อยฉันนะนังลิน แกไอ้พวกลูกกระจ๊อกโทรหาพ่อกูสิ พวกมึงจะยืนค้างอยู่ทำไม โทรสิวะ!"เพียะ!!หลังมื

ว่าที่คุณแม่ในชุดบิกินี่ทูพีชสีชมพูโอรสสองชิ้นกำลังแหวกว่ายไปมาอยู่ในสระว่ายน้ำชั้นบนสุดของบ้าน ทั้งที่เป็นคนที่ไม่ได้ชอบว่ายน้ำนัก แต่หลังจากวันนั้นที่เจอกับพี่แนท คำพูดที่บอกว่าจะแย่งเฮียแซ็คของเธอมันก็จุกอยู่ในอกตลอดเวลาบนโลกใบนี้อาจจะมีหลายสิ่งที่เธอหวาดกลัว มีหลายสิ่งที่ไม่กล้าเผชิญหน้า แต่สิ่งเดียวที่เธอไม่อาจสูญเสียให้ใครก็คือ พระอาทิตย์ดวงใหญ่ดวงนี้ สุริยะที่เคยมืดมิด แต่กลับเปล่งแสงเจิดจ้าอันอบอุ่นให้เธออยู่เสมอและใครจะยอมให้คนอื่นมาชุบมือเปิปแย่งของ ๆ เธอ ยังไงก็ไม่มีวันยอม ถ้าจะต้องแตกหักกับเพื่อนของพี่สาวเธอก็จะหักให้มันแหลกคามือ เธอเจ็บและทนให้เพื่อนสมัยเรียนรังแกมาเยอะแล้ว นับจากนี้หมดเวลาฟูมฟาย หมดเวลาด้อยค่าและดูถูกตัวเอง เธอจะลุกขึ้นมาฟาดและสู้กลับอย่างไม่ยอมแพ้"เนีย...ว่ายน้ำหรือแช่น้ำ เฮียนั่งรอเนียนานแล้วนะ" ชายหนุ่มที่เดินขึ้นมาถึงสระว่ายน้ำหยุดยืนดูอยู่พักใหญ่แต่ภรรยาก็เอาแต่เกาะขอบสระตัวนิ่ง เหม่อลอยไม่รู้แม้กระทั่งว่าเขาเดินเข้ามา"เอ่อ...กลับมาแล้วเหรอคะ ยินดีต้องรับกลับบ้านค่ะ แหะแหะ" ยิ้มแห้งเพราะไม่คิดว่าสามีจะกลับมาเร็ว และเธอก็อายที่จะลุกออกจากสระเพราะ

เนื่องจากดาเนียร่างกายอ่อนแอมากและอาเจียนหลายครั้ง สุริยะจึงสั่งห้ามเธอออกไปไหนและจ้างพยาบาลรุ่นป้าของโรงพยาบาลแพทย์สินธนปกรณ์ของหมอเอลวินมาดูแลภรรยา ส่วนเขารีบเข้าไปที่ร้านหนังสือลึกลับของตนเองเพื่อหารือเรื่องผังความสัมพันธ์อันซับซ้อนของ แนท ดาเรศ ซีอีโอสาวของบริษัทเครื่องจักรกลยักษ์ใหญ่ที่สืบสาวราวเรื่องไปมาหล่อนดันมีหุ้นส่วนอยู่ในบริษัทของเขมทัต วัชรกาญจน์ ฆาตกรที่สั่งฆ่าพริมพลอย อดีตแฟนสาวเมื่อได้รับรู้ว่าทั้งสองคนเคยรู้จักกันเขาก็ไม่แปลกใจเลยว่า นี่อาจจะเป็นข้อเสนอยืมมือของดาเรศมาใช้จัดการดาเนียกับตนเองแต่มีหรือที่เขาจะปล่อยให้พวกมันข่มเหงและหยามเหยียดโดยที่ไม่ทำอะไรเลย แต่เขาจะปล่อยให้พวกมันคิดไปก่อนว่าคนแบบสุริยะไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ เมื่อมันชะล่าใจเมื่อใดเขาจะตะครุบรวบทั้งแก็งในคราเดียวใบหน้าคมนิ่งขรึมรีบออกจากร้านหนังสือและคอยดูกล้องวงจรปิดที่ให้อรุณฉายแอบติดตั้งไว้รอบบริเวณบ้านเพื่อคอยสอดส่องความปลอดภัยของภรรยา เขาหลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็นเจ้าสุรีย์ ลูกหมาที่เริ่มตัวใหญ่ขึ้นคอยคลอเคลียเลียเอาใจสุดที่รักของเขาไม่ห่างกาย"ทำดีมากสุลูกพ่อ พ่อกลับไปจะทำของอร่อยให้กินไม่อั้นเลย" อม

หลังจากงานศพของพ่อสามีผ่านพ้นไปได้เกือบหนึ่งสัปดาห์ ทั้งดาเนียและสุริยะต่างก็เคลียร์งานของตนเองให้เสร็จเพื่อหวังว่าจะได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดและไปสวนสัตว์ด้วยกันอย่างสบายใจโดยที่ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง ระหว่างที่ดาเนียเลือกซื้อของอยู่ที่ร้านเบเกอรี่ข้างทาง ลูกค้าอีกคนที่ผลักประตูเข้ามาในร้านก็ทำให้เธอถึงกับตัวแข็งค้างเพราะบุคคลดังกล่าวคือพี่แนท พี่สาวของนิ้งที่เคยทั้งตบทั้งด่าทอเธอสารพัด และกล่าวหาว่าเธอเป็นต้นเหตุให้นิ้งน้องสาวคนเดียวที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย เกือบตายและเอาชีวิตไม่รอด ซึ่งพี่แนทเป็นคนเดียวที่เธอรู้สึกแย่ทุกครั้งที่พบหน้ากัน เพราะพี่สาวพื่อนเคยใจดีกับเธอมาก แต่หลังจากเกิดเหตุการณ์เลวร้ายพี่แนทก็แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่ารังเกียจเธอ"กลับมาจากต่างประเทศแล้วเหรอ" ไม่รู้ว่าพี่แนทรู้เรื่องนี้ได้ยังไง แต่มือที่กำลังรับถุงขนมจากพนักงานที่คาน์เตอร์มันกำลังสั่นเทิ้มไปหมด"เอ่อ...ค่ะกลับมาได้หลายเดือนแล้วค่ะ" ตอบเสียงสั่นเครือหลุบตามองพื้นไม่กล้าสบตา"ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม" จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าพี่แนทเข้ามาในร้านขนมนี้ไม่ใช่เพราะความบังเอิญแต่เพราะรู้ตั้งแต่แรกแล้ว

ในวันงานเผาศพ เขาตัดสินใจไปร่วมงานศพของบิดาเพื่อส่งเป็นครั้งสุดท้าย ในแววตาที่หม่นหมองนั้นเปี่ยมด้วยความบอบช้ำแต่เมื่อมือน้อยอบอุ่นที่กุมกระชับมือใหญ่ กระแสความอบอุ่นก็แล่นพล่านเกาะกุมไปทั่วใจและกาย เขาพยายามปลงและปล่อยวางและมองข้ามผ่านว่ามันเป็นเรื่องของสัจธรรม เกิด แก่ เจ็บ ตาย ทุกคนล้วนแต่ต้องพานพบประสบเจอทั้งนั้นทว่าเขาก็แค่พบเจอมันบ่อยครั้งมากกว่าทุกคน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังมีดาเนียอยู่ชิดใกล้ คอยเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดให้กับเขา ชีวิตนี้เขาก็ไม่ต้องการความทะเยอทะยานใด ๆ อีกแล้วชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทเตรียมเดินกลับไปที่รถแต่เหล่าวงศาคณาญาติก็กรูกันเข้ามาขวางหน้า และป้าคนหนึ่งก็ถือแก้วน้ำมาคล้ายกับจะสาดใส่หน้าของสามีเธอ"เฮียระวังค่ะ"สาด!!ดาเนียเข้ามาขวางหน้าของชายหนุ่มทันเวลาจึงทำให้น้ำในแก้วสาดเข้ามาที่หน้าของเธอเต็ม ๆ"เนีย!!" คิ้วหนากระตุกโกรธเคืองที่ป้าของตน"ไม่เป็นไรค่ะ" หันไปตอบด้วยสีหน้าที่สดใสแล้วกระชับมือของสามีรั้งให้เขาไปยืนอยู่ด้านหลัง เมื่อก่อนเธอเคยถูกเพื่อนในโรงเรียนกลั่นแกล้งจนเกือบตาย อีกทั้งเพื่อนคนหนึ่งก็ปกป้องเธอจนแทบสิ้นลมหายใจ มันเป็นบทเรียนอันยิ่งใหญ่ที่

เพราะอาเจียนเกือบทั้งวันทั้งคืนดาเนียจึงบอกให้สามีมานอนอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี เพราะบรรยากาศด้านบนนี้ค่อนข้างโปร่งโล่งสบายมากกว่าห้องนอนใต้ดินชั้นล่างอันลึบลับของเขา ถึงแม้เช้านี้เขาจะอาการดีขึ้นและนั่งตักโยเกริต์ผลไม้ที่โรยธัญพืชเข้าปากได้ และยามที่ภรรยาโอบกอดเขาไว้หลวม ๆ ก็เหมือนกับยาดมแก้คลื่นเหียนเวียนหัว เพราะกลิ่นกายของดาเนียนั้นมีทั้งความหอมเย็นและสดชื่นทำให้หัวที่หนักอึ้ง เบาหวิวดังปุยนุ่นจนอยากให้แม่ของลูกกอดเขาอยู่แบบนี้"เดี๋ยวก่อนค่ะ" เขาตะครุบเธอกลับแล้วเอาจมูกซุกเข้าไปที่กลางเนินอก "หอมจัง หอมมาก" อ้อนแล้วพยายามเอาหน้าถูไถไปมาเหมือนเด็กชายสามขวบ"เฮียเป็นเอามากนะเนี่ย" ดาเนียบ่นแต่ก็ลูบแผ่นหลังปลอบโยน เพราะเธอเองก็ชอบใจที่เขาดูน่ารักนุ่มนวล"วันนี้จะไปไหนคะ มีงานหรือเปล่าให้เฮียขับรถไปส่งไหม หรือว่าอยากไปเดินตลาดนัดคลองถมกับเฮียไหม เฮียจะไปซื้อวัตถุดิบมาทำของอร่อย ๆ ให้เนียกิน"เธออ่านนิยายมาตั้งหลายเรื่องไม่เคยพบเจอมาเฟียประเภทเฮียแซ็ค ที่เอะอะก็ชวนไปจ่ายตลาดไม่ก็ชวนไปเดินตลาดนัดคลองถม ปกติมาเฟียที่เธอเคยพบเจอต่างก็พาไปกินหรูอยู่แพงกันทั้งนั้น ยกเว้นตาคนนี้"แล้วเฮียไม่เหม

เพลงของวง Paper Planes เปิดดังลั่นบ้านลั่นช่องขณะที่มาเฟียหัวป่าก์กำลังยืนรอพิซซ่าโทสต์ในเตาอบระหว่างรอนั้นชายหนุ่มจึงถูบ้านข้ามเวลาเพื่อรอภรรยาตื่นนอน ดาเนียที่ขึ้นมาจากห้องนอนใต้ดินเกาหัวมองสามีที่อารมณ์ดีมากเป็นพิเศษหรือเพราะเมื่อวานพอเธอรับปากว่าจะมีลูกให้ถึงสี่คน เฮียแซ็คก็เลยดีดตั้งแต่เช้าตรู่"เฮียอารมณ์ดีเกินไปไหม....แล้ววันนี้ทำอะไรกินคะ กลิ่นหอมออกมาจากเตาเลย" ดาเนียชะโงกหน้าดูขนมปังพิซซ่าที่หมุน ๆ อยู่ในเตาอบอย่างใจจดจ่อ พอเสียงติ๊งดังขึ้นหญิงสาวก็รีบสวมถุงมือเตาอบแล้วอาสานำออกมาเรียงใส่จาน เดินไปเปิดตู้เย็นรินน้ำส้มใส่แก้วให้พ่อบ้านที่กำลังถูพื้นไปร้องเพลงไป"มาแล้วครับ" สุริยะวิ่งเอาไม้ม๊อบไปเก็บขณะเดียวกันสุรีย์ก็พยายามกระโดดดึ๋งดั๋งอยากรู้อยากเห็นว่าบนโต๊ะอาหารมีอะไรให้กินบ้าง ด้วยความสงสารเจ้าลูกหมาเขาแอบชำเลืองมองเล็กน้อยแล้วฉีกพิซซ่าโทสต์ยื่นใส่ปากสุรีย์แบบเนียน ๆ"เนียเห็นนะคะ ถ้าเฮียตามใจสุรีย์แบบนั้นต่อไปสุรีย์จะดื้อแล้วก็ไม่ฟังเฮียอีกนะคะ" นัยน์ตาขุ่นมองสามีแล้วจิบน้ำส้มหรี่สายตาไม่ไว้ใจส่งให้ ชายหนุ่มหัวเราะแห้งแล้วรีบกินโทสต์ในจานโดยไม่โต้แย้งภรรยา"กินเยอะ ๆ ค