บทที่ 8/2 ผู้หญิงของเรน

ใบหน้าขาวที่กำลังหมกหมุ่นอยู่กับกลีบกุหลาบกลางลำตัวของปาลินรู้สึกร้อนผ่าวและซ่าบซ่านไม่ต่างกับเรือนร่างที่อ่อนไหว ทั้งที่เขามักจะเป็นฝ่ายถูกปรนเปรอจากสาวน้อยสาวใหญ่มากหน้าหลายตา แต่ก็ไม่มีใครสักคนที่จะทำให้เขาหนาวที่หน้าขาได้เท่ากับเธอคนนี้ แต่ก่อนเขาเคยเกลียดขี้หน้าเด็กคนนี้จนแทบคลั่ง เขาโคตรไม่ชอบเลยที่เธอพยายามอ่อยผู้ที่เป็นเหมือนพี่ชายผู้มีพระคุณหนึ่งเดียวของเขา ทว่าเมื่อได้รับรู้เรื่องราวที่ทำให้เด็กสาวเป็นคนร้าย ๆ แรง ๆ นั่นก็เพราะเธอกำลังสร้างกำแพงขึ้นมาปกป้องตัวเอง แต่นับจากนี้ต่อไปเขาจะเป็นคนทุบกำแพงนั่นให้ละเอียด และไม่ว่าใครก็ตามที่หวังจะเข้ามาแตะต้องผู้หญิงคนนี้ เขาจะสนองคืนให้เป็นร้อยเท่าพันเท่า

ชิวหาแดงที่จ้วงแหย่อย่างเอาเป็นเอาตายกวาดต้อนน้ำผึ้งรสเลิศออกมาจากภายในของปาลินอย่างไม่มีหยุดพัก ขณะดวงหน้าแดงระเรื่อกำลังแหงนหงายขบเม้มข่มอารมณ์ที่สุดสยิวนี้ไว้อย่างทรมาน

"พี่เรน...อ๊า" พิรุณออกแรงดูดกลืนครั้งสุดท้ายลงไปที่ปุ่มกระสันครานั้นร่างที่ส่ายบิดเร่าก็กระตุกแอ่นเกร็งค้างนิ่ง ปาลินหลับตาพริ้มหายใจกระชั้น มุมปากกระจับของเขายกขึ้นพร้อมคร่อมตัวลงมามองดูดวงหน้าที่กำลังปรือมองเขา แก้มใสเป็นปื้นอมชมพูเพราะความเขินอายที่มีต่อเขา

"น่ารักจัง" เสียงอุ่นร้อนรดอาบลงมาบนแก้มนวลจมูกโด่งฝังลงไปบนเนื้อแก้มเกลี่ยไปมาเลื่อนจรดริมฝีปากของตนลงไปที่กลีบปากบางที่เผยอออกรอคอยเขาอย่างรู้ใจ พิรุณจูบปลอบประโลมอ้อยอิ่งมือข้างหนึ่งจับสอดอาวุธของตนถูครูดไปที่เนินเนื้อแฉะเยิ้มของปาลิน

"อ๊ะ..." ปาลินละปากบางออกตะปปท่อนแขนหนาที่คร่อมยันอยู่ข้างหัวไหล่ "มัน..มันจะเจ็บไหมคะ" ดวงตาที่คลอด้วยน้ำตาเพราะกำลังเกิดความมั่นใจกับบางสิ่งที่กำลังจ่อถูอยู่หน้าขาของเธอ

"เจ็บแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ อีกสักพักลินจะรู้สึกว่าอยากได้พี่ไปตลอดชีวิต"

คำพูดที่ชวนขนลุกของเขาทำเอาความร้อนที่อาบอยู่แถวใบหน้าเริ่มร้อนไปถึงเบื้องล่างและบางอย่างข้างในตัวเธอก็กำลังกระตุกตอดแปลก ๆ หรือนี่คืออาการของคนที่กำลังต้องการความสุขสมอย่างงั้นเหรอ

"ค่ะ" มือนุ่มสองข้างคล้องลงมาที่หลังคอ พิรุณก้มลงไปจูบเคล้ากลีบปากนำทางให้ร่างนี้ผ่อนคลายพลางชำแรกเนื้อท่อนใหญ่เข้าไปบดเบียดเสียดสีกลีบกุหลาบร้อนที่ฉ่ำชื้นด้วยน้ำใส ความไหลลื่นของช่องทางรักทำให้การเดินทางเข้าไปถึงปลายทางเป็นไปอย่างไม่ลำบากมากนัก

"อ๊า..อ๊ะเจ็บ" เสียงหวานที่ครางว่าเจ็บทำให้เขาต้องหยุดพักครู่หนึ่งแล้วก้มลงจูบที่ปากบางไปมาซ้ำ ๆ ให้ปาลินหลงลืมความเจ็บแปลบที่เกิดขึ้นจากนั้นเขาก็เดินหน้าต่อจนกระทั่งผ่านเยื่อบาง ๆ ในตัวของปาลินไปได้ ความบริสุทธิ์แรกแย้มนี้เป็นของเขาคนแรกและจะเป็นสิ่งสุดท้ายของเขาเช่นกัน

"อื้อ..พี่เรนหยุดก่อนค่ะ เจ็บจัง"

"ความเจ็บนี้ของลินมันกำลังบอกพี่ว่าลินเป็นคนของพี่โดยสมบูรณ์แล้ว และพี่ก็เป็นของลินคนเดียวครับ" ปาลินคงจะเป็นคนแรกและคนเดียวที่เขาสรรหาคำพูดมากล่อมหูเธอได้มากมาย ทั้งทำให้เขาพูดครับพูดแทนตัวเองว่าพี่ได้เป็นนับสิบ ๆ ครั้งโดยไม่รู้สึกอึดอัดใจ ไม่ได้รู้สึกว่าถูกบังคับให้พูด แต่เป็นเพราะเขาอยากจะพูดอะไรแบบนี้กับแค่คนพิเศษจริง ๆ เท่านั้น

เอวแกร่งที่เต็มด้วยมัดกล้ามอันแสนเซ็กซี่เคลื่อนขยับอย่างค่อยเป็นค่อยไปช้าช้า จนถึงเริ่มเร็วขึ้น สองมือหนาจับมือนุ่มสองข้างสอดประสานนิ้วทั้งสิบเพื่อยึดตัวเขาและเธอไว้ให้สอดรับประสานตามจังหวะที่กำลังถาโถมลงมา

"อ๊ะ...ฮึ้มพี่เรน พี่เรน" เสียงหวานครางทำให้เขาทิ้งน้ำหนักลงไปมากขึ้น และเร็วขึ้นเต้าอิ่มพูนล้นกระเพื่อมลงจากแรงอัดกระแทก

"ลินลืมตามองพี่ มองพี่หน่อย" ปาลินปรือมองริมขอบตามีน้ำใสเคลือบอยู่ในตอนแรกเพราะความเจ็บที่เหมือนกับจะฉีกขาด ทว่าวินาทีนี้ความเสียวที่กำลังแล่นพล่านไปทั่ว ช่างย้อนแย้งและแปลกประหลาดที่สุดรสสวาทที่ชายหญิงทั้งหลายต่างหลงใหล เมื่อได้เกิดขึ้นกับเธอเองมันจึงทำให้เธอเข้าใจ

"พี่เรนหล่อจัง" ก็เพราะว่าเธอไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากชมว่าเขามันหล่อ หล่อทั้งการกระทำที่มีต่อเธอและคำพูดที่คอยปลอบโยนเธอเสมอ บัดนี้หัวใจของเธอตึกตักสั่นไหวไปหมด มันก็เป็นเพราะผู้ชายคนนี้ทั้งสิ้น ทั้งที่เธอคิดว่าชาตินี้มันคงไม่เกิดขึ้นกับคนอย่างเธอที่เผชิญเรื่องร้ายอันน่ารังเกียจเหล่านั้นมา แต่พิรุณ ปรมะเมคินทร์ผู้มีสถานะที่แสนน่ากลัวและมีอำนาจที่ทำให้หลายคนยอมสยบ เขาผู้นี้กำลังทำให้หัวใจแข็งกระด้างของเธออ่อนนุ่มลงจนเกือบหลอมละลาย

"ขอบคุณครับ" สิ้นเสียงนุ่มเอวสอบก็กระหน่ำเข้ามาซอยถี่รัวจนปลายขาเรียวคล้องกับเอวขาวจั๊วะของเขาไว้โดยสัญาชาติญาณเพราะการทำแบบนี้จะทำให้เนินเนื้อของเธอและสรรพาวุธของเขาผสานรวมตัวเป็นหนึ่งได้แน่นแฟ้นและกระชับมากขึ้น "เก่งแล้วนี่คล้องเท้าเอาไว้นะพี่จะทำให้ลินเห็นแสงสว่างที่สวยที่สุดเอง"

ปากที่ช่างพรรนาณาโวหารของเขาก้มลงดูดเคล้าปากเล็กระหว่างที่กำลังบดตัวตนลงมาจนเกิดเสียงดังกระทบกัน เสียงครางของทั้งสองระงมไปทั่วบ้าน กึกก้องกังวานจนขับความกระสันซ่านให้ทวีคูณ

"อึ้ม...ลินของพี่อ่า" พิรุณกระแทกแรงสวาทครั้งสุดท้ายลงไปที่กลีบเนื้อฉ่ำ

"อ้าาาอ๊ะ..ฮึก" สะโพกนุ่มแอ่นรับหยัดเกร็งสองมือตะปปกอดแผ่นหลังของเขาแนบชิดร่างกายทั้งสองบดเบียดแนบแช่กันและกันเนิ่นนาน เหงื่อชุ่มโทรมกายร่างทั้งสองที่กอดกลมเกลียว พิรุณกระตุกเกร็งเป็นระลอกตามแรงอัดฉีดของน้ำจากตัวตนที่พรั่งพรูออกมาเป็นระยะ จวบจนกระทั่งมันแห้งเหือดไม่มีสิ่งใดออกมาอีกเขาจึงได้ถอนตัวตนที่อ่อนยวบสิ้นแรงออกมา แล้วประคองหลังชื้นเข้ามานั่งบนตักของเขาโอบกอดเธอไว้แน่นปาลินหายใจระทวยรดอยู่กับซอกคอของเขากระชับแผ่นหลังที่อาบเหงื่อจนเปียกชุ่มไม่ต่างกับเธอ

"พี่ก็อยากทำไปยันเช้าเลย แต่กลัวลินจะไม่ไหว วันนี้แค่เบาะ ๆ ก่อนนะตัวแสบ" เสียงเข้มกระซิบข้างหูแล้วพรมจูบที่หัวไหล่ชื้น

"นี่คือเบาะ ๆ เหรอคะ แต่ตอนนี้ลิน..ลินหิวแล้ว" พิรุณดันตัวของปาลินออกเกลี่ยเช็ดเหงื่อที่แก้มนุ่มแดง

"เดี๋ยวตอนเช้าไปตลาดแม่ลินกันไหม อยากกินอะไรล่ะ" เขาถามพลาบบีบแก้มของเธอจนยู่

"อยากกินเยอะเลยค่ะโดยเฉพาะน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋" หญิงสาวพูดออดอ้อนพิรุณอมยิ้ม คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่วันนั้นเขาลงทุนซื้อปาท่องโก๋น้ำเต้าหู้ให้เธอ มันก็เลยเป็นจุดเริ่มต้นของวันนี้ วันที่เธอเป็นผู้หญิงของเขา