ปาลินยกมือไหว้กั้งกับคิงที่วิ่งเต้นหายาหาของที่เธอต้องการมาให้ทั้งสองคนทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ายกมือขอร้องนายหญิงผู้แสนดีคิงกับกั้งที่เป็นสายอ่อนไหวง่ายน้ำตานองหน้าสงสารนายหญิงจับขั้วหัวใจ"ขอบคุณนะคะอย่าทำแบบนี้เลยค่ะ" ปาลินทรุดตัวลงนั่งพับเพียบตอนนี้เธออำพรางตัวเองภายใต้หน้ากากสีดำและสวมฮู้ดตัวใหญ่ยักษ์พร้อมกับกางเกงวอร์มขายาวสวมถุงมือสองข้างเพื่อปิดรอยเหยียบที่หลังมือข้างหนึ่งไม่ให้พิรุณเห็น ตอนนี้เธอไม่ต่างกับพวกสต็อคเกอร์ในมุมมืดเลยสักนิด"ฮึก...ฮึกคุณลินครับแต่แผลคุณลินเต็มตัวเลยนะครับ แล้วถ้านายถามพวกเราต้องตอบว่าอะไรดีครับ" กั้งนั่งเช็ดน้ำตาที่นองหน้า"ก็อย่างที่ลินบอกให้ตอบว่าลินเป็นหวัดเป็นโควิดอะไรก็ได้ เขาจะได้อยู่ห่าง ๆ ลิน""แล้วคุณลินกินอะไรหรือยังครับพอดีตอนพวกเราออกตามหาคุณลินแวะซื้อข้าวต้มปลาร้านเด็ดมาให้ด้วย เดี๋ยวยังไงผมไปเทใส่ชามให้นะครับ กว่านายจะกลับก็คงจะสี่ห้าทุ่มพอดี""ขอบคุณค่ะ"กั้งกับคิงนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะกินข้าวและมองดูนายหญิงกินข้าวต้มด้วยสีหน้าเหยเกเจ็บปวดเพราะปากที่แตกทั้งสองข้างทำให้การกินอาหารเป็นอย่างทุลักทุเล"ซี๊ด!" ปาลินร้องเพราะรู
เช้าของวันใหม่พิรุณโทรไปลางานที่บริษัทหลังจากเขาจัดการส่งงานที่เจรจากับลูกค้ารายใหญ่แล้วสรุปข้อมูลทั้งหมดส่งให้เรียบร้อยเขาก็ขอตัวมาเคลียร์ปัญหาใหญ่ที่ทำให้ทายาทมาเฟียหนึ่งเดียวของเจ้าสัวเทิดวิชถึงกับเดือดดาลขั้นสุด บริเวณสนามหญ้าชายในชุดสูทจำนวนสิบคนถูกเรียกตัวมาตั้งแต่ตีห้า และปกติพิรุณจะแจกของกินเลี้ยงทุกคนแต่วันนี้ไม่มีอะไรสักอย่างให้ลูกน้องของตนเองนอกจากการสอบปากคำเขาเดินกอดอกไปมาคิงกั้งเองก็กลืนน้ำลายเอื๊อกยามที่ดวงตาเรียวตวัดลงมาเพื่อเค้นเอาความจริง เจ้านายหนุ่มตวัดไปหาเชสที่เดินมาพร้อมกับบางสิ่งที่เขาให้มือขวาคนสนิทไปจัดการสืบมา ไอแพดที่มีคลิปจากกล้องวงจรปิดถูกเปิดต่อหน้าลูกน้องทุกคนและภาพที่ปาลินโดนทำร้ายนั้นก็ทำให้หัวใจของเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยง"มึงโกหกกูทำไมไอ้คิงไอ้กั้ง ตอบมา!!" ใบหน้าเหี้ยมเกรียมตวาดเสียงดังลั่นพลางส่งไอแพดคืนกลับไปให้เชส"ขอ..ขอโทษครับนายพวกเราผิดไปแล้วครับ" กั้งและคิงทรุดตัวนั่งคุกเข่าลงกับพื้นหญ้ายกมือขอร้องเจ้านายหนุ่มที่กำลังยืนกำหมัดแน่นเพื่อระงับโทสะ"เอาเถอะกูเข้าใจว่านายหญิงพวกมึงห้ามบอก กูจะไม่เอาเรื่องแต่นับจากนี้ไปพวกมึงห้ามแยกจากนายหญิงอีกเป
ปาลินบอกกับพิรุณว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะให้เขาทวงสัญญาอันวาบหวามในเวลาที่เธอยังระบมไปทั้งตัวแบบนี้ และเขาก็เข้าใจไม่ได้ว่าอะไรแถมยังดูแลเธอดีทุกอย่าง อาหารการกินก็ประเคนหามาให้เป็นเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์เต็มที่เธอเขาเอาแต่ทำงานออนไลน์อยู่บ้านทั้งส่งงานและประชุมส่วนเธอเองก็แอบติดต่อพี่มาลีผู้จัดการทั่วไปว่าหากมีงานอะไรให้เธอช่วยก็ขอให้บอก เพื่อทำให้เธอไม่รู้สึกว่างจนเกินไประหว่างที่พักรักษาตัวขณะที่ปาลินเพิ่งอาบน้ำเสร็จก็แอบเห็นเจ้าของเพ้นท์เฮ้าส์หรูกำลังวิดีโอคอลอยู่กับใครบางคนในห้องทำงาน หญิงสาวจึงเดินกระโผลกกระเผลกไปแอบดูอยู่ข้างขอบประตูห้องอย่างเงียบ ๆ"ป้าจะส่งลูกสาวไปขัดดอกคุณเรนแล้วกัน เงินตั้งสองสามล้านป้ายังไม่มีปัญญาคืนให้เจ้าสัวหรอก ป้าเลยบอกเจ้าสัวว่าจะส่งลูกสาวไปให้คุณเรนแทน เจ้าสัวบอกให้มาถามคุณเรนก่อน""คงไม่ได้หรอกครับผมมีภรรยาแล้ว""ตาย ๆ ไม่เห็นเจ้าสัวบอกป้าเลยนี่ แล้วแต่งงานกันตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่เห็นมีใครรู้สักคน""ยังหรอกครับผมรอจังหวะอยู่ แต่ป้าไม่ต้องส่งน้องนัชชามาให้ผมนะครับ ผมไม่รับขัดดอกใครแล้ว ผมเลิกถาวรครับ""โถรับ ๆ ไปเถอะกินนอนชั่วคราวจะไปคิดมากอะไรล่ะจ๊ะ
พิรุณขับรถเงียบมาตลอดทางส่วนคนด้านข้างก็เอาแต่นั่งทำตาปริบ ๆ มองบรรยากาศนอกรถก่อนที่จะตวัดหันมามองหน้าเขาสายตาดูหวานยาดเยิ้มกว่าครั้งไหน หลังจากที่เมื่อสักครู่ยัยตัวร้ายของเขาเกือบสังเวยชีวิตไอ้ตัวใหญ่นั่นต่อหน้าทุกคนในผับ เขาก็รีบพาแม่คุณออกมาจากร้านเพราะกลัวว่าจะเผลอไปยิงธนูใส่ใครเข้าอีก"พี่เรนอยากกินลูกธนูของลินไหมคะ"พิรุณชะงักหน้าซีดนี่แม่คุณโดนผีตัวไหนเข้าสิงกันทำไมพักนี้อยู่ในโหมดโหดมาจากนรกเหลือเกิน สงสัยไอ้เรนมึงคงต้องเปลี่ยนให้เมียมาคุมผับแทนมึงแล้วมั้ง เพราะรัศมีการเล็งธนูถือว่าแม่นมากแต่ที่พลาดคงเพราะว่าปาลินน่าจะจงใจแค่ข่มขู่ไอ้ยักษ์ตัวใหญ่นั่น"พี่ไม่ชอบลูกธนูเลยครับลิน พี่ชอบกินลินมากกว่า""ว่างายยยค้าาา...หืม" ปาลินถามเสียงแผ่วแล้วผลอยหลับคาเบาะนั่ง อย่าบอกนะว่ายัยเด็กดื้อแอบสั่งของมึนเมามากิน"เด็กดื้อแอบสั่งเหล้ามากินหรือเปล่า""......."พิรุณหันไปดูคนที่พูดจาไม่เป็นภาษาอีกทีแม่คุณก็หลับสนิทไปซะแล้ว เดี๋ยวเหอะถ้าตื่นขึ้นมาจะลงโทษซะให้เข็ด"มันน่านัก น่าจับฟัดให้แหลกคาปากคามือไปเลย" เขาบ่นพึมพำแล้วรีบเหยียบคันเร่งเพื่อไปถึงเพ้นท์เฮ้าส์ให้เร็วที่สุดร่างนุ่มนิ่มไม่รู้
สาวในชุดนอนกระโปรงผ้าซาตินสีแดงเดินมานั่งข้างพิรุณที่กำลังนั่งตรวจเอกสารกองโตสีหน้าเคร่งเครียด ยิ่งเห็นเขาทำหน้าเหมือนยักษ์แบบนี้เธอก็ไม่กล้าจะบอกเขาไปตรง ๆ"ช่วยไหมคะ" นัยน์ตาเรียวตวัดมองแล้วส่งเอกสารมาให้ปาลิน โถถังนึกว่าพ่อคุณจะบอกว่าไม่เป็นไรครับลินพี่ทำเองเสียอีกแต่นี่กลับรีบส่งมาให้อย่างไว ปาลินนั่งเบิกตากว้างช่วยอ่านเอกสารสัญญาจ้างต่าง ๆ และข้อเสนอที่ลูกค้าขอเพิ่มเติมรวมทั้งงานที่ยังมีปัญหาและงานที่ใกล้เสร็จใกล้ส่งมอบให้กับลูกค้า หญิงสาวแอบชำเลืองมองนาฬิกาแขวนผนังบอกเวลาห้าทุ่มครึ่งตาย ๆ ดึกขนาดนี้เธอคงไม่ต้องทำอะไรกับพี่เรนแล้วล่ะกว่าจะตรวจไอ้กองเอกสารบ้านี่เสร็จก็ตีหนึ่งตีสองพอดีล่ะมั้ง"เฮ้อ!" ปาลินถอนหายใจอย่างลืมตัวพิรุณที่กำลังนั่งขีดเขียนลงบนกระดาษจึงได้กระแทกปากกาลง "ลิน! จะเอาอะไรก็พูดมาเพชรนิลจินดาหรืออยากกินพิซซ่าตอนดึกพี่ก็สั่งให้ได้นะ" อิตาบ้าใครอยากกินพิซซ่ากันเล่า อยากกินตับพี่เรนนั่นแหละทีงี้ล่ะอ่อนต่อโลกรู้ไม่ทันเธอขึ้นมาเชียว"ไม่ได้อยากกินไอ้ของพรรค์นั้นซะหน่อย อยากกินคนพูดนั่นแหละ" เพราะห้องที่เงียบเชียบทำให้คนที่หูดีมากอย่างพิรุณได้ยินเสียงพึมพำเต็มสองรู
"เป็นไงบ้างเหนื่อยไหม เหงื่อเต็มตัวเลย" เสียงแตกพร่าที่มีเหงื่อชะโลมทั่วกายไม่ต่างจากร่างเล็กเปิดปากถามใบหน้าที่ซุกกดอยู่กับหัวไหล่ของเขาแน่นิ่งหอบหายใจกระชั้น"เหนื่อยค่ะ แล้วพี่เรนล่ะคะ" ปาลินยกหัวขึ้นจากไหล่แกร่งสบตาหวาน ปากเล็กบ้างกัดยั่วกระพริบตาปริบ ๆมึงตายแน่ไอ้เรน! ดูเมียมึงสิแม่งน่ารักฉิบหาย!พอทำหน้าแบบนี้แล้วก็อยากจะจัดอีกสักสองสามยก ให้หมดแรงกันไปข้างหนึ่งเลยโว้ย!"พี่มีโปรโมชั่นให้ลินด้วยครับ ซื้อหนึ่งแถมสอง สาม สี่...." ยังไม่ทันที่ดวงหน้าเล็กจะได้ตอบรับโปรโมชั่นที่เขาว่าเรียวปากดุก็ประกบดูดลงมาตามลำคอของเธอ ถ้าเขาดูดแรงขนาดนี้มีหวังพรุ่งนี้เช้าคงเป็นรอยแดงเห็นชัดแน่เลย แต่ช่างมันเถอะอย่างน้อยมันก็เป็นรอยรักจากพี่เรน "เปลี่ยนบรรยากาศหน่อยดีกว่า" เขาว่าแล้วประคองบั้นท้ายที่ยังเกาะเกี่ยวเอวสอบของเขาแน่แล้วหย่อนตัวของปาลินลงบนเก้าอี้ผ้ากำมะหยี่สีแดงที่ใช้นั่งกินข้าวอยู่ทุกวัน"ทำอะไรคะ...."ยันที่วางแขนสองข้างอย่างงุนงน พลันใดข้อเท้าเล็กก็ถูกจับอ้าออก"ก็แถมโปรให้คนสวยไงครับ""คะ....อ๊าพี่เรน อื้อ" ลิ้นคมฉกแว่บเข้ามากลางรอยแยกที่แฉะเยิ้มปลายนิ้วดันกลีบดอกไม้อวบอูมปาดชิมทุกอ
ปาลินลุกขึ้นจากเตียงนอนบิดขี้เกียจไปมาสองสามทีโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาของพิรุณกำลังจ้องมองอยู่ที่หน้าประตูห้อง เรียวปากแดงกระตุกยิ้มกอดอกมองอิริยาบถที่วาบหวิวของปาลิน แม่เด็กน้อยช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าตัวเองกำลังโป๊เปลือยอล่างฉ่างอยู่ต่อหน้าต่อตา สงสัยจะลืมตัวคิดว่าอยู่คนเดียวหรือยังไง"เช้านี้พี่ก็จัดให้ได้นะถ้าลินต้องการ" ดวงตากลมเบิกค้างค่อย ๆ หันไปทางต้นเสียงที่แฝงนัยนะ และเธอก็รู้ตัวเองดีกว่าตนนั้นกำลังล่อนจ้อนปราศจากเสื้อผ้า"พะ....พี่เรน"พรึ่บ! กรี๊ด! พิรุณพุ่งเข้ามาถลกผ้าห่มออกแล้วบดเบียดตัวเองลงมาถึงจะมีเสื้อเชิ้ตขวางกั้นแต่เนื้อนุ่มหยุ่นด้านล่างก็ทำให้เขารู้สึกหนาวสะท้านได้อยู่ดี "ก็อ่อยพี่เอง""ลินไม่ได้อ่อยนะคะ ลินแค่ลืมตัวนิดหน่อยเองอ่ะ""ลืมบ่อย ๆ ก็ดีครับ ลืมทุกวันเลยนะต่อไปโอเคไหมเด็กดื้อ""วันนี้จะพาลินไปทำงานด้วยไม่ใช่เหรอคะ มามัวโอ้เอ้อยู่เดี๋ยวก็สายกันพอดี" เขาไม่ยอมฟังสิ่งที่ปาลินพร่ำบอกแต่เริ่มใช้จมูกซุกไซร้ไปตามลำคอเล็ก "อื้อ..พี่เรนหยุดก่อน อย่าสิคะ" "พี่จะบ้าตายกับลินแล้ว พี่อยากได้ลินอีกแล้วครับ ช่วยพี่ที" "ไม่ได้นะคะ วันนี้เราต้องไปทำงานกันค่ะ ทำงานก่อน
เพราะปาลินเดินทางมาที่ไร่องุ่นกระทันหันทำให้ไม่มีเสื้อผ้าที่จะใส่ในงานเลี้ยงเย็นวันนี้ แม่ของพี่เรนจึงพาเธอไปช้อปปิ้งที่ห้างในเมืองและลากพิรุณไปด้วย ลูกชายที่นาน ๆ จะได้เจอหน้าแม่ที ทำให้การพูดคุยสนทนากับแม่ตัวเองนั้นเป็นไปอย่างยากลำบาก ปาลินที่เห็นรอยร้าวเล็ก ๆ ของครอบครัวประมะเมคินทร์ก็รู้สึกว่าเธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อผสานรอยร้าวนั่น เพราะแม่ไพรดีกับเธอมาก ซึ่งต่างจากแม่ของเธอราวฟ้ากับเหวแม่ที่ทิ้งเธอไปเที่ยวอินเดียได้เกือบสามเดือนแล้ว จากนั้นแม่ก็กลับมาอยู่บ้านตรวจงานที่ตลาดได้อาทิตย์นึงก็บินไปเที่ยวดูไบต่อ ซึ่งคนที่ชวนแม่ไปก็คือพ่อของเธอที่ทำธุรกิจอยู่นั่นภายในร้านอาหารกึ่งคาเฟ่กึ่งบาร์ที่ไม่ไกลจากตัวห้างสรรพสินค้าที่ปาลิน พิรุณ และคุณแม่เพชรไพรเดินทางมารับประทานอาหารร่วมกันบรรยากาศที่อบอุ่นและสดชื่นด้วยกลิ่นของคลื่นทะเลหัวหินทำให้หญิงสาววัยกลางคนเดินไปรับกลิ่นอายทะเลระหว่างรออาหารเพียงคนเดียว ส่วนพี่เรนก็เอาแต่นั่งกอดอกหลับตาใช้ความคิดอยู่ที่มุมห้องของร้านอาหารโดยไม่สนใจแม่ตัวเองเลยสักนิด"แม่ลูกคู่นี้มันยังไงกันนะ" ปาลินพึมพำแล้วเดินไ
1 ปี 8 เดือน ผ่านไป (ไวเหมือนว๊าปมา)"โอ๊ย!.....อย่าดึงสิหมื่น พี่เจ็บนะ ก็บอกว่าอย่าดึงไงเล่า" พราวมนต์ยื้อยุดเส้นผมบนหัวของตนคืนจากน้องชายคนสุดท้องของบ้านที่กำลังกำทึ้งผมเธอเอาไว้เป็นกำใหญ่ ดึงไปซ้ายทีขวาทีจนพี่สาวเจ็บจนหน้าเบี้ยว"หมื่นหล้าครับปล่อยผมพี่มนต์ก่อนสิลูก พี่เจ็บจะแย่แล้ว ถือว่าแม่ขอนะครับ" ปาลินที่เพิ่งจะทำเมนูโปรดของสามแสบเสร็จปรี่เข้ามาแกะมือน้อยของลูกชายวัยหนึ่งขวบห้าเดือนออกจากหัวของลูกสาวคนโต"หม่ำหม่ำ....แฮ่!! แฮ่!!" เจ้าหนูชูมือขึ้นสูงชี้มือไปยังโต๊ะกินข้าวแล้วทำหน้าขู่เลียนแบบโอเลี้ยง"มะม๊าหมื่นขู่ทำไมคะ" พราวมนต์ที่ได้หัวคืนจากน้องชายรีบจัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทาง"สงสัยจะติดมาจากหมามั้งลูก เอ้....มะม๊าก็เพิ่งจะเห็นว่าหมื่นขู่" ปาลินเกาหัวแกรก ๆ"ทุกคนปะป๊ากลับมาแล้วคร้าบบบบ แล้วปะป๊าก็ซื้อขนมมาเยอะแยะเลยด้วย" พิรุณเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับถุงขนมมากมาย ทันใดที่เห็นคุณพ่อหมื่นหล้าตัวร้ายก็ปีนลงจากโซฟารีบเดินเตาะแตะเข้าไปกอดขาของชายหนุ่มด้วยความดีใจ"ป้าป้าาาาา ปะป้าาา ปุ้งปุ้ง"แป๊ดดดดด~กลิ่นและเสียงแสนเหม็นเขียวคละคลุ้งไปทั่วทั้งบ้าน"อุแว้ก!" กลเมฆที่นั่งอ่านห
บ้านปรมะเมคินทร์ฝ่ายใต้พิรุณทำตามสัญญาของปู่พงศกรที่ต้องการให้พาลูกสาวและลูกชายฝาแฝดของเขามาประทับลายนิ้วมือเพื่อเป็นผู้นำคนใหม่ รวมทั้งเปิดรายละเอียดต่าง ๆ ให้หลานชายและหลานสะใภ้ได้รับรู้พร้อมกันว่า พราวมนต์กับกลเมฆมีสิทธิ์มีส่วนในทรัพย์สินใดของตระกูล"มาลูกนั่งตรงนี้ประทับนิ้วลงไปเลยทั้งสองคน" ทนายกริช ทนายประจำตระกูลจับนิ้วโป้งของแฝดผู้พี่ลงมาบนตลับหมึกแล้วทาบนิ้วเล็กลงไปบนแผ่นกระดาษ แล้วจึงจับนิ้วของกลเมฆลงมาประทับอีกครั้งเป็นอันเสร็จสิ้น"เรียบร้อยครับ นายน้อยทั้งสองจะได้รับมรดกเป็นบ้านหลังนี้ บริษัทและธุรกิจทั้งหมดในเครือ PMK Group ทั้งหมด แล้วที่เหลือก็ยกให้เป็นการตัดสินใจในอนาคตอีกทีครับ เพราะตอนนี้คุณหนูแฝดยังเด็กด้วยกันทั้งคู่" ทนายรุ่นลุงกล่าว"คุณปู่ขา มนต์ไปเล่นกับหมาสีดำตัวนั้นได้ไหมคะ" พราวมนต์ชี้ไปยังลูกสุนัขลาบราดอร์สีดำวัยกำลังซุกซนที่ดาเนียหลานสาวเอามาแบ่งให้ช่วยกันเลี้ยง"ตามสบายเลยลูก เจ้าเปียกปูนมันไม่ดุหรอกใจดีมาก ๆ" ผู้เฒ่าวัยย่างเก้าสิบเอ่ยพลางลูบหัวเหลนสาว"โอเคค่า...ไปเร็วเมฆไปเล่นกับเปียกปูนกันเถอะ" แฝดผู้พี่ที่มีแววเป็นมังกรสาวที่จะกุมอำนาจของปรมะเมคินทร์
เพียงแค่ถูกเล้าโลมที่กึ่งกลางลำตัวสะโพกผายก็แอ่นร่อนบิดส่ายจนสติพร่าเลือน ไม่รู่ว่าคุณย่าดาหลา ย่าของสามีเอายาสูตรไหนมาให้เธอกับพี่เรนกิน มันถึงได้ร้อนสลับหนาวจนใจว้าวุ่นไปหมดยิ่งไปกว่านั้นพี่เรนของเธอก็ไม่มีท่าทีจะให้ค่ำคืนนี้จบลงง่าย ๆ ยังคงยืนหยัดยึดปณิธานอันแรงกล้าว่าจะปั๊มลูกคนที่สามให้สำเร็จ หรือสามีตกลงเงื่อนไขสำคัญข้อใดกับเถ้าแก่พงศกรและย่าดาหลา ถึงได้อุตสาหะและมานะต่อการสร้างผลผลิตอันน่ารักนี้ซะเหลือเกินสำหรับเธอที่ต้องทำหน้าที่แม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอยู่บ้างที่จะต้องแบกท้องไปอีกเก้าเดือน ทว่าเมื่อคิดถึงความรัก ความภักดี และความซื่อสัตย์ที่ตราตรึงอยู่ภายในใจ ก็ไม่มีเหตุผลใดมาหักล้างความดีของพี่เรนได้เลยสักข้อ มีแต่ความยินยอม ความเต็มใจทุ่มและเทให้เขาไปแทบทั้งสิ้น"ตัวเล็กเงียบทำไม ลินครับเป็นลมหรือเปล่า" ชายหนุ่มยอดรามือจากกลีบเนื้อที่ฉ่ำวาวแล้วลุกขึ้นประคองแผ่นหลังเล็กขึ้นมาโอบอุ้มในวงแขนกว้าง"เปล่าค่ะแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย" ยิ้มแฉ่งแล้วซุกหัวแนบกับแผงอกขาวเนียน ปลายนิ้วชี้เขี่ยไปที่ตุ่มไตสีชมพูเพื่อแหย่เล่น"อยากกินนมพี่ก็ไม่บอก""อยากกินพี่เรนทั้งตัวเลยต่างหาก" คล้องวงแขน
พิรุณยืนเป่าผมในห้องน้ำอยู่นานกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูแบบทุบรัว ๆ เหมือนกับมีเรื่องคอขาดบาดตายที่ด้านนอก เขาหยุดเป่าผมและเปิดประตูออกไป ไม่ทันไรก็ถูกกระชากเข้าไปหา ฝ่ามือนุ่มที่รุ่มร้อนพันเลื้อยสอดเข้ามาใต้กางเกงนอนรั้งบั้นท้ายแน่นให้เบียดกับเนื้อตัวที่กำลังครางอยู่ในลำคอ"อื้ม....พี่เรนขา พี่เรนหล่อจังเลย""ห๊า....จู่ ๆ ก็ชม" ชายหนุ่มเหลือบมองบริเวณรอบบ้านให้แน่ใจว่าบรรยากาศข้างนอกเงียบสงัด ไร้ผู้คนพลุกพล่านแน่ชัด เขาจะได้เสพสุขทุกซอกทุกมุมของบ้าน และทุกซอกทุกตารางนิ้วของปาลินที่โหยหามาตลอดหนึ่งเดือน"พี่เรนลินร้อนวูบวาบแปลก ๆ พี่เรนช่วยลินหน่อยสิคะ" มือไม้ที่ล้วงไปกุมซันนี่ของเขาเคลื่อนออกมาเลื่อนขึ้นมาถึงหน้าอกที่เปลือยเปล่า หรือนี่จะเป็นเพราะยาสมุนไพรจีนม้าศึกฉบับสามก๊กของคุณย่า แม่ตัวเล็กถึงได้คึกคักถึงเพียงนี้"ก็ลินกินยานั่นไปเยอะ" รวบยกบั้นท้ายนุ่มขึ้นแล้วหย่อนลงข้างอ่างล้างมือที่มีจานเลมอนสีเหลืองกับเมลอนสองลูกวางอยู่"มันคือยาอะไรเหรอคะ.....อ๊า" กระดุมเสื้อนอนถูกปลดออกจนถึงเม็ดสุดท้ายอย่างว่องไว ปากที่ไร้ความอดกลั้นก็ตะโบมดูดลงมารวดเร็วไม่แพ้กัน ยอดถันออกสีแดงเหมือนเม็ดเก
ขบวนขันหมากจัดขึ้นที่บ้านหลังใหม่เอี่ยมของพิรุณและปาลิน เจ้าบ่าวหน้าตาหลอเหลายิ้มแย้มแจ่มใสขณะที่เดินมาพร้อมกับเครือญาติของปรมะเมคินทร์เกือบสามสิบชีวิต พิรุณในชุดสูทสีครีมแบบเป็นทางการเดินถือพานธูปเทียนแพ โดยมีเจ้าสัวเทิดวิช คุณเพชรไพร พ่อแม่ของเขาที่กลับมารักกันหวานชื่นในรอบยี่สิบปีคอยเดินขนาบข้างลูกชายไปพร้อมกันด้านหลังมีลุงโทนธรรมเดินฉีกยิ้มกว้าง มาพร้อมกับลูกเขยที่ยังไม่ได้ตบแต่งเข้าบ้านของเขาอย่างสุริยะ อัครภูรินทร์เดินถือพานขันหมากเอก และมีหมอเอลวินถือขันหมากโท ตามด้วยเหล่าเพื่อน ๆ ในกลุ่มเดอะเซฟเฟอะเช่นพนาธีร์ ผอ.ทัพฟ้า และท่านชายภูวสินคอยช่วยถือพานแหวนหมั้น คู่พานสินสอด ร่วมเดินในขบวนขันหมากในฐานะเพื่อนเจ้าบ่าวคุณพ่อที่เป็นเจ้าบ่าวเดินเข้ามาถึงบริเวณหน้าบ้านเพื่อสู่ขอคุณแม่คนสวยของพราวมนต์กับกล พิรุณเมฆชะงักฝีเท้าในทันใดเมื่อลูกแฝดทั้งสองยืนเคียงข้างดาเนียและผิงผิงที่กำลังทำหน้าที่กั้นประตูเงินประตูทองตรงหน้าปากทางเข้าบ้านหลายร้อยเมตร เขาเห็นด่านกั้นเกือบหกเจ็ดด่านยาวไปถึงตัวบ้านด้านในสุดก็รู้สึกนึกขำขันในใจว่าเมียจ๋าคิดจะทดสอบผัวคนนี้ให้หอบรับประทานกันไปข้างหนึ่งเลยใช่ไหม"พ
"ฮ่าฮ่า คุณจะบอกว่าคุณเป็นคนดีงั้นสิ" นภาธรขำเสียงดังด้วยความสะใจแล้วควักปืนออกมาเล็งมาที่หน้าของพิรุณโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ลูกน้องทั้งสองฝ่ายรีบชักกระบอกปืนขึ้นมาจ่อไปยังฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่มีใครยอมใคร"ไม่มีใครอยากบอกว่าตัวเองเลวหรอกค่ะ แหม...โชคดีจังที่เธอเสนอหน้ามาร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ เพราะฉันจะได้ไม่ต้องกลับไปจัดการที่กรุงเทพ ยังไงก็ขอบคุณนะที่เธอมา" กล่าวขึ้นอย่างเยาะเย้ยแล้วกดปลายกระบอกปืนแนบกับขมับหนึ่งข้าง สาวในชุดเดรสปาดไหล่สีแดงก้าวขาขึ้นมายืนเบื้องหน้าของนภาธร"ก....แกนังปาลิน!" นภาธรชะงักตัวแข็งทื่อขณะที่กลุ่มบอดี้การ์ดสาวจากจีโพรเทคชั่นที่เถ้าแก่พงศกรยกให้หลานสะใภ้ไปดูแลในฐานะผู้บริหารคนใหม่ ต่างล้อมวงเข้ามายืนซ้อนหลังลูกน้องของนภาธรและล็อกใส่กุญแจมือด้วยความรวดเร็วจนไม่มีไหวตัวทัน"หนีไปก็เท่านั้น อีกไม่กี่นาทีตำรวจก็จะมาถึงแล้ว และครั้งนี้อย่าคิดว่าตำรวจที่นี่จะกลายเป็นคนของเธออีก อย่าคิดว่าคนอย่างเธอจะเล่นพรรคเล่นพวกได้อยู่คนเดียวนะ เพราะฉันก็ทำได้เหมือนกัน"กรี๊ด!!!"ปล่อยฉันนะนังลิน แกไอ้พวกลูกกระจ๊อกโทรหาพ่อกูสิ พวกมึงจะยืนค้างอยู่ทำไม โทรสิวะ!"เพียะ!!หลังมื
Viola Valley Vineyard ไร่องุ่นวิโอล่าของคุณแม่เพชรไพร หรือคุณย่าสุดสวยของพราวมนต์กับกลเมฆได้ตกลงปลงใจที่จะแต่งงานกับเจ้าสัวเทิดวิชที่หย่าร้างกันไปเกือบยี่สิบปีอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่งานแต่งของลูกชายกับลูกสะใภ้จะถูกจัดขึ้นในสิ้นเดือนนี้ในงานเลี้ยงแต่งมีแขกเหรื่อและญาติสนิททั้งสองฝ่ายของคุณเพชรไพร กับ เจ้าสัวเทิดวิชมาร่วมงานถึงงานไม่เอิกเริกมากแต่ก็อบอุ่นและเป็นกันเองพิรุณจับมือปาลินเดินเข้ามาแสดงความยินดีกับพ่อแม่และทั้งสองข้างของพวกเขาก็มีพราวมนต์กับกลเมฆเดินจับมือมาร่วมงานของปู่กับย่าด้วยเช่นกัน"คุณย่าขามนต์ทำการ์ดสวย ๆ มาให้คุณปู่กับคุณย่าค่ะ" เจ้าสัวเทิดวิชรับการ์ดฝีมือการวาดรูปของหลานสาวแล้วอุ้มเด็กน้อยวัยห้าขวบขึ้นมาประคองในอ้อมแขน ฝังจมูกลงมาที่แก้มพอง ๆ เหมือนปลาทองของหลานสาว"น่ารักที่สุดเลยหลานปู่ แล้วกลเมฆล่ะลูกมีอะไรให้ปู่กับย่าบ้าง" กลเมฆส่ายหัวแล้วตะครุบกอดขาปู่กับย่าคนละข้าง"เมฆมีแต่ความรักให้ครับ ไม่มีของอะไรให้คุณปู่กับคุณย่าเลย" ย่าเพชรไพรในชุดราตรีสวยสีขาวทรุดตัวลงกุมหน้าเล็กของหลานชายสุดหล่อที่มีนิสัยอ่อนโยนเหมือนกับปาลิน"มีแค่ความรักก็พอแล้วค่ะน้องเมฆ" คุณย่าคน
บ้านปรมะเมคินทร์ฝ่ายใต้ปาลินในชุดเดรสสีดำปักคริสคัลพริบพราวไปทั้งตัวยืนงงอยู่หน้าป้ายทองคำที่แขวนอยู่ปากทางเข้าบ้านหลังมหึมาที่ฉลุตัวอักษรว่า "บ้านปรมะเมคินทร์ฝ่ายใต้" รอบบริเวณบ้านเต็มด้วยแสงไฟประดับต้นไม้ มีโต๊ะและของกินจัดวางตามมุมของงาน ทว่างานเลี้ยงแห่งนี้กลับเต็มด้วยผู้คนหน้าตาโหด ๆ กับพวกคุณหญิงคุณนายที่ดูไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่ การแต่งกายของทุกคนดูคล้ายกันตรงที่สวมใส่กี่เพ้าสีโทนเข้มและผู้ชายก็สวมเสื้อสูทคอจีนสีเข้มไร้สีสัน บรรยากาศดูอึมครึมเหมือนในหนังมาเฟียไม่มีผิด"พี่เรนคะ จู่ ๆ ก็ลากลินมางานศพใครก็ไม่รู้" พิรุณชะงักเมื่อภรรยาบอกว่าเขาพาเธอมางานศพ ชายหนุ่มหัวเราะเสียงคิกคัก"ตัวเล็ก!....นี่มันงานศพที่ไหนกันล่ะ นี่งานรวมเจ้าพ่อเจ้าแม่ ก็ลินถามหาอำนาจจากพี่ไม่ใช่เหรอครับ พี่ก็พาลินมาหาผู้มีอำนาจของพี่แล้วนี่ไง ไม่ต้องกลัวนะ คนพวกนี้เป็นคนของตระกูลพี่ ไป....พี่จะพาลินไปทำความรู้จักกับทุกคน""ฮื่อ....น่ากลัวจังเลยค่ะ" ปาลินยึดมือสามีไว้แล้วจับประตูรถก่อนที่เขาจะรั้งให้เธอเดินไปด้วยกัน"พวกเขาไม่น่ากลัวเท่าบรรณาธิการมาเฟียหรอก มีแต่คนแก่ใจดีมาเถอะ" หิ้วเอวภรรยาขึ้นมาพาดกับบ
6.00 น."ปะป๊ามนต์จะขึ้นหลัง มนต์อยากขี่ม้า ปะป๊าเป็นม้าให้มนต์หน่อยสิคะ" พราวมนต์ที่เริ่มพูดชัดขึ้นไม่ติดสำเนียงเหน่อพยายามชูแขนขึ้นสูงเพื่อวิงวอนคุณพิรุณขึ้นไปบนหลังของเขา คุณพ่อที่ยืนกอดอกตัวนิ่งทำหน้าเข้มใส่ลูกน้องทั้งสิบชีวิตอยู่นั้น รีบยิ้มกว้างให้ลูกสาวสุดที่รักอย่างรวดเร็ว ปาลินที่จูงมือกลเมฆออกมาจึงได้แต่ส่ายหน้าให้กับความเปลี่ยนอารมณ์ได้ราวกับเป็นนักแสดง"ทุกคนคะวันนี้ลินจะทำแกงป่าไก่ ไข่พะโล้ ใบเหลียงผัดไข่ ขนมก็มกล้วยบวชชีค่ะ เห็นว่าวันนี้พี่เรนจะประชุมยาวลินก็เลยจะข้าวเลี้ยงทุกคนเหมือนเดิมค่ะ" นายหญิงปาลินฉีกยิ้มหวานแล้วลูบหลังพิรุณเบา ๆ ชายหนุ่มภูมิใจที่มีภรรยาแสนดีและก็รู้จักเอาอกเอาใจลูกน้องของเขาทุกคนโดยไม่แบ่งสถานะ"ขอบคุณครับคุณลิน" ลูกน้องทุกคนพูดขึ้นมาโดยมิได้นัดหมาย"ขอบคุณค่ะมะม๊า" พราวมนต์พูดตามจนทำให้ทุกคนหัวเราะร่วนเสียงดัง"หืม...ตัวแสบขอบคุณมะม๊าทำไมคะ" คุณแม่ลูกแฝดทรุดตัวลงกุมหน้าของลูกสาวเข้ามา"ก็มนต์จะกินกับพวกอา ๆ ด้วยค่ะ" บอกแล้ววิ่งถลาไปเกาะขาเชสที่ยืนเงียบอยู่ มือขวาคนสนิทหลุบมองแล้วอุ้มคุณหนูของตนขึ้นมาประคองในอ้อมแขน "อาเชสขามนต์ขอกินข้าวด้วยได้ไห